Halloween weekend

Zaterdag

Rick en ik zijn al vroeg uit de veren. We gaan vanochtend in Washington meelopen in de "Walk now for Autism" wandeling rond de National Mall. Een collega van Rick heeft een autistisch zoontje en een klein team van Microsoft geregeld.

Vanwege Halloween mogen we of in costuum komen of, om ons "team" iets homogeens te geven, met iets met het Microsoft logo erop. Nu zijn onze costuums absoluut niet geschikt om 2,5 mijl mee over de natte Mall te wandelen, dus we gaan op zoek naar het laatste. Voor Rick niet moeilijk, want die heeft zo ongeveer ieder kledingstuk wel met het Microsoft embleem. Voor mij zijn die allemaal veel te groot, dus ik houd het bij een Microsoft petje.

Ruim op tijd zijn we in de stad en vinden al meteen een (gratis) parkeerplekje recht tegenover het Washington Monument. Het is maar somber weer, mistig en miezerig, dus ik ben blij, dat ik mijn regenjas aanheb.

Het weer weerhield honderden families met autistische kinderen er niet van om op te dagen. Van een groot podium worden allerlei speeches gehouden en er zijn spelletjes en lekkernijen voor de kinderen. Het duurt even voor we de tros groene ballonnen van Ricks collega Carolyn ontdekken in de menigte.

Vanwege de regen hebben zes mensen afgezegd, wat ons team nog kleiner maakt. Uiteindelijk beginnen we om tien uur met zijn twaalven aan de wandeling. Met alle kinderen erbij gaat die heel langzaam. We lopen eerst voor het Capitool langs en dan achter het Washington Monument voor een totale afstand van 2,5 mijl. Vorig jaar had Carolyns zoontje er na een mijl al genoeg van, maar dit jaar houdt hij het helemaal vol.


Dan is het geduld van de kinderen ook op, dus Carolyn en haar gezin nemen gauw afscheid. Ook de twee mannen, die Rick niet kende, nemen afscheid. Teresa, de vice president van Microsoft Federal, en haar man en zoon nodigen Rick en mij uit voor de lunch bij Elephant and Castle.

Teresa ken ik wel van zo af en toe een praatje tijdens een Microsoft feestje, maar het is leuk om zo ontspannen met hen te gaan eten. Hun zestienjarige zoon, Elliott, kletst lekker mee. Hun oudste zoon gaat naar de bekende militaire academie Westpoint. Het is interessant om te horen, hoe rigoureus en streng het er daar aan toegaat!

We bestellen pretzels met mosterd en "chips" (frietjes) met Indiase kerriesaus als voorafjes. Dat vind ik al veel, dus ik houd het verder bij een kom tomatensoep. Die is enorm lekker, met veel verse groente erin. De andere bestellen beduidend machtigere gerechten, de echte "pub grub" (zo heeft Rick de meatloaf) en genieten daar ook zichtbaar van.

Na Teresa en haar man voor de lunch te hebben bedankt, zoeken we Ricks auto weer op en rijden naar huis. Daar beginnen Saskia en ik aan het uitsnijden van haar pompoen. Eerst wil ze er een gewone Jack O'Lantern van maken, maar ik haal haar over een van de vele patronen, die wij voor de pompoenen hebben, uit te zoeken.

Het wordt een spookje met een kaarsenkandelaar, die langs een raam vliegt. Het spookje uitsteken lukt Saskia wel, maar de kandelaar vindt ze te moeilijk. Die neem ik dus voor mij rekening. Het resultaat vindt Saskia toch ook wel leuker, dan de geijkte Jack O'Lantern.

Ook Kai, die net na vieren thuiskomt van zijn gitaarrepetitie, moet eraan geloven van mij. Hij kiest een grappig vleermuizenpatroon. Net op tijd voor het beginnen van het Trick or Treaten staan onze pompoenen met kaarsjes aan op de stoep.


Saskia heeft haar vriendinnen al om half zes uitgenodigd, dus we eten gauw even pizza. Helaas willen de dames niet op de foto en kan ik pas na veel gesoebat Saskia tenminste overhalen mij een foto van haar alleen te laten nemen. Heel jammer, want ze zien er allemaal super uit.

Alexandra en Kaylee zijn als jongen verkleed, Laura is Mario van Super Mario Brothers en Aoife de Hartenkoningin uit Alice in Wonderland. Saskia zelf is een heel leuk heksje. Gewapend met kussenslopen gaat de groep op weg.

Kai heeft zijn vrienden Michael en Charlie op bezoek. De heren krijgen op een gegeven moment toch wel opeens de geest en verkleden zich eng en gek. Ook op je zeventiende is Trick or Treaten nog leuk. Een van onze buurmannen vertelde, dat zij vroeger op die leeftijd juist "tricks" gingen uithalen en dingen van mensen vernielden. Hij zei, dat hij het daarom zo leuk vindt, dat de tieners hier nog gewoon verkleed langs de deuren gaan. Daar ben ik het roerend mee eens!

Rick, Cosmo en ik hebben intussen ook onze metamorfose doorgemaakt. Rick ziet er ontzettend griezelig uit! Hij doet zijn masker wel uit voor de kleintjes, anders durven die niet dichterbij te komen. Mijn feeenkostuum past net, hoe zogenaamd mensen tot en met maat 14 (vijf maten groter, dan ik) dat zouden moeten aankunnen, is me een raadsel.


Cosmo lijkt onaangedaan door zijn eekhoorncostuum. Het lijfje is, ondanks, dat het de grootste maat is, toch nog te klein voor Cosmo. Met een paar touwtjes om zijn borst en middel is dat ook opgelost. Cosmo is niet de enige verklede hond in de cul de sac. Sandy van de buren (een cockapoo) heeft een Barbie truitje aangekregen.


De enge geluiden en het "vliegende" spookje gaan aan, de eerste zak met snoep in de bak en we zijn er klaar voor. De eerste trick or treaters zijn onze kleine buurkinderen. De jongetjes hebben Transformer pakjes aan, de meisjes zijn allerlei prinsesjes.

Rick deelt snoep uit, terwijl ik foto's probeer te maken. Dat laatste valt nog niet mee. De kinderen zijn zo opgewonden, dat ze maar net lang genoeg stilstaan om de snoepjes in hun tassen te laten gooien en dan doorrennen naar het volgende huis. Voor de flits zijn werk doet, is het kind dus al gevlogen. Zo heb ik meerdere foto's van de stoep, waar net nog een kind stond. Wel vermakelijk is het!


Een heel aantal kinderen heeft twee tassen mee, een voor zichzelf en een voor een ziek broertje of zusje. Zo vaak hebben we dat andere jaren niet meegemaakt. Duidelijk heeft de griep ook in onze buurt toegeslagen.

Helaas komt de voorspelde regen precies bij zonsondergang. Ik moet dus mijn plan om met fototoestel en statief door de buurt te lopen om de verlichtingen te fotograferen, laten varen. Ik probeer wat van de buurhuizen met mijn kleine cameraatje te fotograferen, maar dat lukt maar matig.




Behalve de geijkte prinsessen, feetjes, engeltjes, Power Rangers en ridders, komen er ook een aantal heel inventieve costuums voorbij. Een meisje is een organische wortel, bijvoorbeeld, een ander is een cadeau. Mijn favorieten zijn de Mad Scientist en Igor, de Paashaas (die het moeilijk heeft met deze economie en dus om snoepdonaties vraagt, ha ha!) en een zak met gekleurde paaseieren en een meisje, dat "the pick of the litter" is (het beste hondje van het nest).


Ondanks de regen is het wel warm en misschien is het daarom een stuk drukker, dan vorig jaar. Rond half negen hebben we zeker honderd kinderen langs de deur gehad en zijn we door al ons snoep. Ross en Jeanne, twee deuren verderop, zitten buiten op hun porch (in een volgend huis wil ik er ook een!) en we gaan even buurten.

Bij Michael en Denise zijn we voor hun jaarlijkse "after trick or treating party" uitgenodigd. Die wordt altijd in hun carport gehouden. Michael maakt de lekkerste cocktails en vrijwel iedereen is in costuum. Veel te laat gaan we huiswaarts en duiken doodmoe ons bed in! Gelukkig krijgen we morgen een extra uur.


Zondag

Als ik wakker word, hoor ik het geluid van de regen op het dak. Dat klinkt erg gezellig, maar lokt niet tot opstaan. Ik draai me dus nog maar eens om en word dan met schrik om tien uur wakker! Het duurt even voor het tot me doordringt, dat dat nu negen uur is. "Fall back" vind ik veel fijner, dan het uur naar voren springen in de lente! Het enige nadeel is het vroegere donker worden.

Rick is er al op uit voor ons Starbucks ontbijt. Saskia is gisteravond bij Shannon blijven logeren, maar Kai eet mee. Ik vind dat zondagse ontbijt, het enige in de week, dat we als gezin samen eten, altijd erg gezellig.

Gisteravond heb ik met Mary Ellen afgesproken vanochtend te gaan hardlopen. Eerst zou zij nog naar de kerk gaan. Het regent zo hard, dat ik vermoed, dat Mary Ellen af gaat zeggen. Ik begin dus maar een nieuwe Sports Active routine, die ik gisteren in elkaar heb gezet.

Tot mijn verbazing belt Mary Ellen halverwege, dat ze er over een kwartier aankomt. Dan ga ik ook wel graag mee, want ondanks de regen is het lekker om buiten te zijn. We moeten wel uitkijken, want de stoepen liggen bezaaid met natte, flink glibberige bladeren.

Het regent werkelijk pijpestelen, dus we maken niet de hele vijf kilometer vol. Daarom kiezen we expres een route met veel heuvels, dat traint de benen goed. Door en door nat komen we bij ons huis terug. Gelukkig heb ik Mary Ellen een regenjas geleend, anders was die echt van top tot teen doorweekt geweest. Veel mensen hier hebben geen regenjas, omdat het hier over het algemeen niet vaak regent. De afgelopen week was echter wel even wat anders!

Van Pat krijg ik een email, of ik met haar mee wil naar Philadelphia op woensdag. Ze heeft twee vervelende doktersafspraken en kan mijn steun goed gebruiken. Natuurlijk wil ik haar graag bijstaan, maar ik zou woensdag mijn griepprik krijgen bij Rick op kantoor.

Een andere optie is om bij een van apotheken die prik te gaan halen. Ik bel eens rond, wie hem heeft, want die prik is zo gewild, dat een aantal zaken uitverkocht is. Bij de CVS in Vienna hebben ze hem en kan ik zonder afspraak terecht.

Natuurlijk had ik kunnen weten, dat ik niet de enige zou zijn op een zondagmiddag. Ik had er ook geen idee van, dat dit feitelijk een soort urgent care kliniek is, die behalve prikken ook zieken behandelt. Vandaag lijkt het gros van de mensen er wel voor de prik te zijn.

Als eerste moeten we ons inschrijven op een computer. Iedereen doet daar zo lang over! Een vrouw gaat zelfs uitgebreid de "privacy policy" lezen. Misschien slecht, maar daar heb ik geen geduld voor, dus ik klik meteen, dat ik hem gelezen heb. Er zijn 21 wachtenden voor me! Oei, als die allemaal vijf minuten nodig hebben, ben ik er zeker anderhalf uur.

Maar goed, ik ben er nu toch en heb vanmiddag niets anders te doen. Ik pak een tijdschrift uit het rek en ga dat lezen, onderwijl mensen kijkend en luisterend. En dat is onderhoudend.

Er is een gezin met stomvervelende kinderen, waarvan de oudste zeker veertien is. Hij gaat een hele ruzie met zijn ouders aan, midden in de winkel, omdat hij niet langer wil wachten. Moeder dreigt met van alles en nog wat, die jongen zit straks in een kale kamer "grounded" te zijn! Gelukkig voor de ouders zijn ze daarna al gauw aan de beurt.

Kennelijk zijn er meer, die de lange wachttijd niet zagen zitten, dus op de ene na de andere omgeroepen naam wordt niet gereageerd. Zo zit ik al binnen het uur in de stoel bij de aardige Nurse Practitioner. En vijf minuten later sta ik, met griepprik, waarvan ik helemaal niets voelde, weer buiten.

Rick is inmiddels met beide kinderen bezig. Saskia helpt hij haar kamer wat uit te ruimen, zodat we hopelijk binnenkort het huidige meubilair te koop kunnen zetten en er daarna een leuke tienerkamer van kunnen maken. Met Kai vult hij college aanmeldingen in. Rick is soms best onzeker over zijn vaderschap, maar volgens mij kan hij geen betere vader zijn!

Bij Glory Days gaan we even gauw eten. Op zondagavond is het daar erg gezellig met allemaal footballfans. Vanavond zijn er een stel zeer luidruchtige Green Bay Packers fans. Helaas voor hen verliest hun team op het randje. Zoals altijd is het eten heel goed (de filet mignon spiesjes zijn supermals en zouden in een ander restaurant zeker dubbel zoveel kosten).

Kai en Saskia hebben, vanwege het einde van het kwartaal, een vierdaags weekend. We zijn dus pas halverwege, heerlijk! Morgen belooft ook eindelijk de zon weer tevoorschijn te komen.