Burke Lake en Homecoming

Alweer wordt Saskia ziek wakker en blijft ze thuis. We balen, dat ze nu weer school moet missen! Ik had zo gehoopt, dat ze wat minder vatbaar zou zijn dit schooljaar. Nu begin ik me af te vragen, of ik haar toch niet mee naar een KNO arts moet nemen om naar haar amandelen te laten kijken. Volgens haar tandarts heeft hij ze wel groter gezien, maar het lijkt wel of ze iedere ziektekiem oppikt!

Bij het W&OD pad staat vanochtend een groter groepje, dan gisteren. Dit keer heb ik mijn vijf pond gewichten ook mee, op verzoek van Sharon. We lopen het pad een stuk af en doen dan weer de lunges en squats. Het is alweer superlekker weer, dus heerlijk om buiten te sporten. Ik zou het helemaal niet erg vinden, als we in de toekomst, ook als de verbouwing klaar is, een keer per week zo naar buiten zouden gaan. Maar dat zal er wel niet inzitten, helaas.

Met Kirsten heb ik afgesproken naar Burke Lake te gaan. Daar is het in de herfst altijd schitterend met veel kleuren. Cosmo gaat natuurlijk ook mee en heeft de tijd van zijn leven met alle onbekende luchtjes!

Genietend van de stilte van het bos en de uitzichten over het meer, lopen we het rondje van 4,5 mijl. De herfstkleuren beginnen te komen, maar zijn nog lang niet op hun hoogtepunt. In de komende paar weken wil ik zeker nog een aantal keren terug, vooral als het windstil is (vandaag waait het flink), zodat de reflecties in het water mooi zijn.


Het rondje duurt langer, dan we ons herinnerden, terwijl we er toch flink doorstappen. We vragen voor de zekerheid aan een stel andere wandelaars, of de parkeerplaats nog ver weg is, want we vrezen er voorbij gelopen te zijn. Dat is niet het geval, we zijn er bijna. Zeseneenhalve kilometer is toch nog best lang, dus!

Het is al bij enen, als we bij de van terug zijn en onze magen rommelen. We besluiten bij Noodles & Company gauw wat te halen. Kirsten en ik kiezen beiden de Indonesian Peanut Saute met garnalen en voor Saskia neem ik de spaghetti mee.

Dit weekend is het "Homecoming" weekend voor zowel Kai's high school, als Virginia Tech. Bij Homecoming hoort, behalve een footballwedstrijd, o.a. ook een parade.

Dit jaar bestaat Madison High School vijftig jaar en de parade is bijzonder, want alle Homecoming Queens sinds 1959 zijn uitgenodigd om mee te rijden. Een daarvan is ons overbuurmeisje Laura, die in 2007 Homecoming Queen was en speciaal hiervoor uit Utah naar huis is gevlogen (ze studeert bij Brigham Young University). Er is bij zo'n Homecoming een heel "hof" met prinsen, prinsessen, een koning en een koningin. Ik vind het wel een bijzondere traditie.

Saskia voelt zich wat beter en wil ook wel erg graag de parade zien. We parkeren de van bij Whole Foods en lopen naar de overkant, waar de band al aan het repeteren is. Ze moeten het flink warm hebben in hun zwart met rode uniformen, want de temperatuur is inmiddels opgelopen tot zo'n dertig graden!


De politie staat al klaar om het verkeer stop te zetten, want de parade zal via de hoofdweg van Vienna naar de school lopen. Daaraan kun je weer zien, dat dit een "small town near a big city" is, want deze hoofdweg is flink druk. Het zal dus voor een flinke opstopping zorgen, maar daar trekt de Vienna politie zich niets van aan.


Keurig om drie uur begint de parade, de band loopt voorop en speelt "Oh, when the saints". Daarna volgen verschillende schoolclubs, waaronder Amnesty International en de Young Democrats. In cabriolets komen de huidige Homecoming Queen en de Queens van de afgelopen jaren langs. Het zijn er geen vijftig, maar een heel stel zijn wel gekomen. Leuk om de Homecoming Queen uit 1961 te zien, bijvoorbeeld, mijn geboortejaar. Ze ziet er, voor de 66 of 67 jaar, die ze moet zijn, erg goed uit!


Thuis gaat Kai er meteen vandoor met de auto naar zijn werk. Opeens wordt het wel nodig, dat hij zijn eigen auto gaat krijgen, want binnenkort heeft hij iedere middag en avond na school of werk of gitaarrepetities. Ik vind het niet prettig om dan altijd zonder vervoer te zitten. We gaan dit weekend dus maar eens op zoek naar geschikte wielen voor hem.

Kai had geen tijd om Ranger, Claudia's hond, uit te laten. Ik fiets dus even naar haar huis en wandel met hem. Ranger is zo'n leuk beest! Hij is helemaal blij om mij te zien (is ook logisch, want hij zit al vanaf zeven uur in zijn bench!).

De rest van de middag zitten we lekker buiten. Onvoorstelbaar, zulke zomerse temperaturen op 9 oktober!

Rick en ik willen daar optimaal van profiteren en gaan naar Reston om buiten op een van de terrasjes daar te eten. Na een half uurtje wachten krijgen we een tafeltje bij Mon Ami Gabi.

Het is nog steeds heerlijk warm buiten. Jammer, dat we dit weer niet kunnen vasthouden! Dit restaurant is een erg gezellige Franse bistro met redelijke prijzen en heerlijk eten. Ik bestel weer eens mosselen, die in een lekkere witte wijn saus komen. Rick kiest voor de biefstuk met frietjes, die je hier op verschillende manieren kunt bestellen. Rick neemt hem dit keer au poivre.

Helaas wordt er voor morgen en de rest van de week veel koeler weer voorspeld, maar van deze warme dag hebben we in ieder geval tot het einde genoten!