Afscheid van de Canadezen en een rustige zondag

Zaterdag

Rick en ik staan om kwart over acht op en zien dat Ana Maria en Berend-Jan niet alleen al op zijn, maar ook nergens te bekennen.  Niet veel later komen ze druipend nat binnen.  Ze zijn nog even in de golven gaan spelen.  De zee is voor hen vanuit Ottawa heel ver rijden en bovendien zo ver naar het noorden erg koud.

Berend-Jan maakt voor ons allemaal gebakken eieren van de eitjes, die we gisteren van de boerderij hebben gekocht.  Het smaakt heerlijk en we genieten nog even van het uitzicht op zee vanaf hun balkon.  Ik wil zoiets volgend jaar ook doen en dan misschien wat later in september. Dan is de zee nog warm, maar is het heel rustig overal.

Voor tienen moet het appartement leeg zijn en de sleutels teruggebracht naar het verhuurbedrijf.  Met vereende krachten ruimen we, brengen vuilnis naar buiten en vinden een andere parkeerplaats voor Ricks auto, want wij willen nog even blijven.  Gelukkig is dat laatste heel makkelijk, want veel mensen vertrekken vanochtend.

Als de auto's weer ingepakt zijn en het appartement leeg nemen we afscheid van de Canadese familie.  Ik vond het vooral heel leuk om Athena beter te leren kennen.  We weten niet wanneer we elkaar weer zullen zien, helaas, maar hopelijk niet weer vier jaar niet (hoewel ik mijn broer vaker zie)!

Rick en ik lopen nog even de boardwalk af.  Ik wil foto's nemen van de zandsculpturen en hij heeft de boardwalk nog niet gezien.  Ook kopen we een doos met het typische strandsnoepje hier, saltwater taffy, voor Kai.  Die heeft intussen uitgevonden dat hij gelukkig niet voor 9 september hoeft te vertrekken.  Hopelijk gaat het dan toch lukken voor mij om eerst met hem mee te gaan en te helpen verhuizen.

Een uurtje later zijn we terug bij de auto's en beginnen aan onze tocht terug naar huis.  Rick heeft nu geen electriciteit meer dus moet ongeveer iedere 90 kilometer twee gallons (ongeveer 8 liter) benzine tanken.  De eerste slok geeft hij FLUX TEK, zoals de auto heet, al in Ocean City.

Met nog een stop bij een benzinestation banen we ons een weg naar Annapolis.  We hebben even oponthoud bij de Chesapeake Bay Bridge, maar verder geen problemen.  We rijden het centrum van Annapolis in en zoals altijd is het er een drukte van jewelste.  Het is dan ook zo'n gezellig oud plaatsje!

We vinden met gemak een parkeerplaats bij de haven en lopen eerst bij Pusser's binnen.  Die hebben een leuk deck aan het water, maar dat vindt iedereen en dus is er een drie kwartier wachttijd.  Het loopt al tegen tweeen en we hebben trek.  We zetten onze naam op de lijst voor het geval we niets anders vinden.  Ze zullen ons bellen als er een tafeltje vrijkomt.

We lopen verder langs het water en zien aan de overkant dat het Crab Deck een nieuw restaurant is.  Hier bedraagt de wachttijd slechts twintig minuten.  We lezen wat over de geschiedenis van het plaatsje, wat in 1649 werd opgericht.  Het was ook een paar jaar de hoofdstad van de VS en heeft het oudste Capitool in de VS.

Al gauw wordt er gebeld dat ons tafeltje klaar is.  We hebben zicht op het water en delen eerst een paar krabballen, mini crabcakejes zijn het eigenlijk.  Het smaakt prima.  Ik heb een soft shell crab sandwich op het menu ontdekt en moet die gewoon hebben!  Hij is niet te versmaden zo lekker.  Rick heeft crabcakes, die er ook goed uitzien.

Helaas is het al te gauw weer tijd om het leuke stadje te verlaten.  Hoewel ik wel blij zal zijn als ik niet meer hoef te rijden.  Mijn rechterheup en been doen enorm veel pijn en ik kan het niet rekken of strekken, want mijn voet moet op het gaspedaal. 

Rick moet nog een keer benzine tanken en dan kunnen we in een stuk doorrijden. Gelukkig is er verder geen verkeer en tegen vijven rijden we onze oprit weer op.  Rick doet zijn auto meteen aan de oplader, maar op de benzine ging het ook prima.

Kai heeft goed voor het huis en de dieren gezorgd.  Het ziet er allemaal keurig uit, de afwasmachine is zelfs uitgeruimd.  Ik ben helemaal blij dat hij toch niet hals over kop hoefde te vertrekken, want nu zijn we volgend weekend toch nog even met zijn vijven (plus Kevin).

Op het deck werk ik mijn blog bij dat ik de afgelopen paar dagen verwaarloosd heb.  Ook plaats ik mijn foto's online.  Het was best lekker om een paar dagen geen laptop te hebben, maar al te vaak moet dat niet gebeuren. 

We bestellen Friends als avondeten.  De kabobs smaken weer prima en dan gaan de voeten omhoog en de tv aan.  We zijn het erover eens dat we blij zijn dit uitstapje te hebben gemaakt.

Zondag

We slapen lekker uit en gaan dan ons zondagse ontbijt bij Panera en Starbucks halen.  We besluiten nu we toch in het centrum zijn meteen ook wat boodschappen te halen bij Giant, Petco en Whole Foods.  We eten dus maar in de auto voor deze keer, het smaakt er niet minder om.

Het is fijn er later vandaag nu niet weer op uit te hoeven, bedenken we.  Thuis haast ik me naar boven voor een uur interval op de elliptical.  Ik heb mijn sportroutine wat verwaarloosd de afgelopen dagen en dat voel ik in mijn spieren.  Na afloop voel ik me een stuk beter.

Na de lunch ga ik verder aan mijn zentangles.  Het is wat bewolkt dus mijn plan om naar het zwembad te gaan laat ik maar varen.  Het water is me dan toch te koud.  In plaats daarvan besluit ik te gaan bubbelen in de hot tub.

De stralen op mijn spieren zullen me goed doen.  Intussen lees ik achterstallige tijdschriften, Viva Tysons en Northern Virginia Magazine.  Beiden hebben allerlei tips voor plaatselijke uitjes.  Zo kom ik erachter dat er ook hier in Virginia spookstadjes zijn.  Nooit geweten!

Rick is intussen bezig aan ons platje waar de hot tub op staat.  Het is dus gezellig zo samen.  Voor ik het weet zijn er een paar uur voorbij en kom ik als een pruim uit het water.  Maar wel heel ontspannen en daar gaat het natuurlijk om.

Terwijl ik nog wat verder ga aan mijn zentangles zie ik opeens twee kolibrietjes om elkaar heen dansen.  Het lijkt erop dat ze ruzieen over hun eten aan ons raam.  Voor het eerst hoor ik ook geluidjes uit ze komen. Schattig! Kennelijk wordt het opgelost, want niet veel later komt er een drinken.

Voor het avondeten grilt Rick kipsate en gekruide wortels, die we met basmati rijst eten.  Een lekker en makkelijk maaltje dat we gezellig met zijn drieen buiten verorberen.  De temperatuur is heerlijk dus ik blijf nog lang van de nazomerse concerten van krekels en andere "zingende" insekten luisteren.

Een prachtige dag in Annapolis

Gisteravond zijn we bijtijds gaan slapen, want Rick en Kai moeten voor dag en dauw op.  Om vijf uur vertrekken zij om diepzee te gaan vissen in de Chesapeake Bay, de grootste baai van Amerika.  Ze hopen een aantal rock fish (gestreepte zeebaars) te vangen, de staatsvis van Maryland.

Als zij vertrokken zijn ben ik al klaarwakker, maar het is nog zo vroeg, dus ik probeer de slaap weer te vatten.  Intussen heeft Saskia voor het eerst alleen in huis (met uitzondering van de dieren, dan) de nacht doorgebracht.  Ik maakte me daar als enige zorgen over en probeer haar te bereiken.  Gelukkig krijg ik om kwart voor zeven een montere sms dat het allemaal prima is gegaan.  Ik ben toch wel erg trots op onze jongste.  Ik had het als zestieneneenhalfjarige niet gedurfd!

Net als ik toch weer even in slaap ben gevallen wordt er op de deur geklopt door de huishoudster.  Waarom dat moest weet ik niet, want wij zijn hier maar een nacht en dan wachten ze meestal tot het uitchecken.  Ik vind het eigenlijk best slecht voor zo'n goede keten als Westin, vooral als ik daarna constant luid heen en weer gepraat tussen hen op de gang hoor.  Het is nog niet eens acht uur, de kans dat gasten nog slapen lijkt me vrij hoog.

Hierdoor geef ik de pogingen om nog te slapen op.  Ik heb tussen negen en kwart over negen ontbijt besteld, maar ben nu ver van tevoren op.  Ik probeer de tv, maar daar is niets te zien.  Dan toch nog maar even doezelen en opeens is het dan negen uur en wordt er geklopt dat mijn ontbijt er is.

Dat is erg lekker, moet ik zeggen.  Twee gepocheerde eieren, een plak ham, Engelse muffin en V8.  Daarbij allerlei lekkere kleinigheden, die het net dat geven dat het lekker maakt.  Alleen de "hashbrowns", een soort roesti, maar dan voor het ontbijt.  Ik ben na bijna dertig jaar nog steeds niet gewend aan aardappels bij het ontbijt.

Na een Max Capacity routine, die ik met uitzicht op de militaire begraafplaats (waar ik uiteindelijk niet eens foto's van neem) doe, spring ik onder de douche.   Intussen heeft Rick me al een foto van Kai met twee enorme gevangen vissen gestuurd.  Zo leuk voor ze om zo'n vader-zoon dag te hebben!

Het is al na tienen, hoog tijd voor mij om uit te checken.  Ik geef mijn bagage af bij de valet en begin dan aan mijn stadswandeling.  Waar beter beginnen dan het bezoekerscentrum?  Daar is ook een wc, waar ik dankbaar voor ben, want ik heb kennelijk aardig wat koffie op, die erg lekker was bij het ontbijt.

De stadsrondleiding heb ik net gemist, dus ik vraag of er zoiets is als in Alexandria, waar je je eigen wandeling doet.   Natuurlijk is er een kaart met bezienswaardigheden en uitleg, die ik dankbaar meeneem.  Het weer had werkelijk niet mooier kunnen zijn, staalblauwe lucht en zo'n 24 graden, schat ik.

Nu bevind ik me in het historische gedeelte van dit achttiende eeuwse plaatsje.  Ik loop naar Church Circle, zo genoemd, omdat er, je raadt het al, een grote kerk staat.  De huidige St. Anne kerk stamt uit 1858 en is de derde kerk, die op deze plek heeft gestaan.  Ik ga naar binnen, want er zijn prachtige glas in lood ramen te bewonderen, sommigen zelfs gemaakt door Tiffany.  De kleuren zijn werkelijk schitterend en ik neem de tijd ze te bewonderen.

Buiten in de cirkel staan nog een aantal andere mooie gebouwen, waaronder het gerechtshof en een eeuwenoude herberg.  Al fotograferend loop ik naar de volgende cirkel, die waar het State House in het midden staat.  Het Maryland State House is het Capitool van de staat, het oudste in de VS en heeft als enige staatscapitool ook een aantal jaren als Capitool van de VS gefunctioneerd, toen het huidige Capitool nog niet gebouwd was.

Ook hier ga ik naar binnen, al ben ik er vorig jaar ook al geweest.  Ik moet mijn rijbewijs laten zien en door een veiligheidscontrole, die eigenlijk niets voorstelt.  De kamers van het Huis van Afgevaardigden en de Senaat zijn beiden te bezichtigen en erg mooi.   Er zijn verder nog wat kamers met informatie en geschiedenis van dit gebouw, waar allerlei belangrijke gebeurtenissen tijdens het ontstaan van de VS plaatsvonden.

Buiten voor het State House staat allerlei pers met camera's en microfoons kennelijk op iemand te wachten.  Ik zie niets bijzonders gaande, dus ga niet wachten op wie dat zou kunnen zijn.  Ik loop verder de oude kleurrijke straatjes met achttiende en negentiende eeuwse oude huisjes door.  Mijn fototoestel klikt erop los, want niet alleen de huizen zijn kleurrijk, de vlag van Maryland, die veelal uithangt, draagt daar ook aan bij.

Op mijn kaartje zie ik het Zimmerman-Wilson House staan, een mooi voorbeeld van Queen Anne stijl bouw.  Een beetje sprookjesachtig vind ik die huizen er altijd uitzien. Ik loop erheen en maak wat foto's.  Hier vlakbij staat ook de St. Mary's kerk, waarvan ik foto's heb gezien, die me zeer aanspraken.  Als ik er binnenloop houd ik mijn adem in, want wat een prachtige kerk is dit!

Helaas zit er een oude man te bidden en maken mijn sandalen een vervelend piepend geluid in de muisstille kerk.  Daardoor durf ik niet te veel rond te wandelen om foto's te nemen.  Zelfs het klikje van mijn fototoestel klinkt oneerbiedig in deze serene omgeving.  Hopend dat mijn foto's gelukt zijn loop ik dus maar gauw weer naar buiten.

Opeens is de tijd heel snel gegaan en loopt het al bij enen.  Mijn maag knort en ik ga op zoek naar een leuk terrasje om lunch te eten.  Mijn keuze valt op de Middleton Tavern, waar Rick en ik al eerder hebben gegeten.  Er is nog precies een tafeltje in de schaduw open dus dat komt mooi uit.  Ik heb van hieruit zicht op de haven, waar het een drukte van jewelste is op deze mooie zomerdag.

Het menu blijkt precies hetzelfde te zijn als bij O'Brien's gisteravond.  Rick had de crabcake sliders, die er goed uitzagen, dus die bestel ik nu.  Alleen waren die mini crabcakes van Rick gisteravond beduidend groter dan de drie niet groter dan een hap bolletjes, die ik voorgeschoteld krijg.  Ik eet maar heel kleine hapjes, zodat ik het gevoel heb nog wel iets te hebben gegeten. 

Na de lunch loop ik langs het City Dock.  Daar bekijk ik het monument voor Alex Haley en Kunta Kinte, die hier in Annapolis als slaaf aankwam.  Ook ligt verderop de HSM Bounty aan de kade.  Dit schip werd in 1960 gebouwd voor de film "Mutiny on the Bounty".  Het is een mooi zeilschip en het is ook van binnen te bezichtigen.  Dat kost echter $10 en ik heb maar $2 en heb geen zin geld te gaan halen, dus zie daarvan af.

 Mijn kaartje met bezienswaardigheden heb ik in het restaurant laten liggen, maar bedenk me dat ik het eigenlijk toch wel wil om nog wat verder te lopen.  Ik sluit aan in de rij voor het bezoekerscentrum hier aan het water en hoor net de dame achter het loket tegen een drietal Europeanen vertellen dat mensen in Nederland maar liefst 3 weken vakantie krijgen.
 
Als ik vertel uit Nederland te komen raak ik aan de praat met de Europeanen, die Fransen uit Parijs blijken te zijn.  En zo heb ik midden in Amerika opeens een heel Frans gesprek, leuk!  Zij zijn ook al in Washington geweest en waren onder de indruk van "mijn" stad.

Met een nieuw kaartje loop in verder langs het water.  De jachten, die er liggen, zijn onvoorstelbaar groot en mooi!  Wat die dingen wel niet gekost moeten hebben.  Ik sta iedere keer bij jachthavens hier in de buurt versteld van het kapitaal dat er ligt!  De auto's in de parkeerplaats zijn er ook naar, ik zie zelfs een mooie gele Lotus.

Precies om twee uur belt Rick dat ze weer aan wal zijn.  Kai heeft maar liefst vier grote vissen gevangen en Rick twee.  De vissen worden nu voor ze schoongemaakt en ze krijgen ze gefileerd mee.  Dat duurt kennelijk nog even en ik ben wel uitgelopen en heb dorst.   Er zijn hier genoeg terrasjes, dus ik ga op zoek naar een vrij tafeltje.

Dat vind ik bij Hard Bean Coffee and Booksellers.  Daar is ook een winkeltje, waar ik een heel leuk "Welcome" bordje met een Australische herder, die er precies als Cosmo uitziet, vindt.  Die moet ik natuurlijk hebben!  Alleen heeft deze hond twee bruine ogen, maar dat maakt niet uit.  Op het terrasje is het leuk mensen kijken en voor ik het weet zie ik de van met Rick en Kai, die mij op komen halen.

Bij het hotel halen we de bagage op en beginnen dan aan de terugweg.  We rijden nu tegen het verkeer in, want iedereen gaat op vrijdagmiddag richting het strand.  De tegenoverliggende weghelft staat vele mijlen lang helemaal vast!  Wij maken goede tijd en na iets meer dan een uur rijden we Vienna weer binnen.

Bij de Whole Foods halen we benodigdheden voor het avondeten.  Rick heeft een recept voor mango salsa gevonden, wat lekker schijnt te zijn met gegrilde rock fish.  Daarbij eten we gegrilde maiskolven en groene asperges.  Rick bereidt de maaltijd en we smullen er buiten op het deck van.  De vis is werkelijk heerlijk en verser kan natuurlijk niet. 

Het was erg leuk voor Rick en Kai om zo'n vader-zoon uitje te hebben.  Ze hebben er duidelijk van genoten.  Ook ik heb een heerlijke dag gehad samen met mijn fototoestel.  Saskia is ook helemaal blij, want voor haar is nu eindelijk ook de zomervakantie begonnen.  Geen wekker om half zes meer tot begin september, hoera!

Foto's van Annapolis staan hier.

Naar Annapolis

Rick verrast me vanochtend met ontbijt op bed van Starbucks!  Onze internet server werkt niet en Rick probeerde die naar de reparateur te brengen in de hoop dat hij vandaag nog gemaakt zou kunnen worden.  Helaas gaat de winkel pas om tien uur open, dus ik zal de pc weg moeten brengen.  Zo’n onverwachts lekker ontbijtje is natuurlijk niet te versmaden!

Net voor tienen vertrek ik dus met de PC naar EQ Computer Repair.  Althans dat dacht ik, want als ik bij het adres wat Rick me gaf aankom, wordt het daar helemaal verbouwd en er is geen computerwinkel te bekennen.  Wat nu?  Gelukkig zijn er wat mensen aan het werk, die me wijzen op een klein papiertje met het nieuwe adres.  

Alleen zie ik daar enkel een nagelsalon.  Toch klopt het adres, dus ik zeul de zware PC naar binnen en vraag of er hier ook een computerreparatie bedrijf is.  Dat blijkt gelukkig wel het geval te zijn, helemaal achter in het pand.  Vervelend genoeg, want zonder dit apparaat kunnen wij bijvoorbeeld niet printen, blijkt er meer loos, dan Rick dacht, en moet er een onderdeel besteld worden.  Vandaag zal het dus niet gemaakt kunnen worden.  

Dit alles duurde langer dan ik had verwacht.  Gauw haast ik me naar de sportschool, onderweg nog even het recept voor Saskia’s acne medicijn bij de Rite Aid afgevend.  Dat kan ik over een uur weer ophalen dus dat komt mooi uit.   Ik moet toegeven dat ik vandaag door het uur cardio heenploeg en heel blij ben als het gedaan is.

Vandaag wordt echt zo’n dag dat ik van alles even snel wil doen, maar het dan een stuk langer duurt opeens.  Even het medicijn van Saskia ophalen duurt een kwartier, omdat er iets is met een recept van iemand anders.  Geduld is niet mijn sterkste kant, maar gelukkig is er nu Wordfeud om de tijd toch nuttig te besteden.

Opeens heb ik enorme zin in pho en haal dat voor de lunch bij Pho Thang Long met hun overheerlijke bubble ijskoffie.  Daarna gaan Saskia en ik op weg naar de mall.  Zij rijdt en ik begin warempel te denken dat ze klaar is voor haar uren met een professionele instructeur.  Rick heeft haar ook beloofd dat binnenkort voor haar te regelen.  

Mijn “kleine” zus wordt volgende week veertig en daar wil ik haar een bijzonder cadeautje voor sturen.  Bij Pandora kies ik hetzelfde zilveren armbandje, als ik heb.  Eigenlijk wilde ik daar de “Sisters” bedel bij geven, die mijn zus mij voor mijn verjaardag gaf.  Ik ben teleurgesteld als blijkt dat ze die niet meer hebben.  In plaats daarvan kies ik een cupcake om deze mijlpaalverjaardag voor haar te vereeuwigen, ook erg leuk.

Nu ik hier toch ben ga ik gelijk bij Lenscrafters kijken of mijn bril klaar is.  Daar zouden ze over bellen, maar ik heb nog niets gehoord.  Hij blijkt er wel al te zijn en zit goed, dus kan meteen mee.  Ik ben benieuwd of ik, nu ik een moderner montuur en de juiste sterkte heb, die bril ook vaker ga dragen.

Rick en Kai gaan morgen op een avontuur samen, waar ze een picknick voor nodig hebben.  Saskia heeft ook een aantal boodschappen nodig, die we allemaal bij Giant halen.   Na Saskia thuis afgezet te hebben  en het cadeau voor mijn zus ingepakt te hebben, breng ik dat naar het postkantoor.   Bij 7-Eleven haal ik ook nog een paar zakken ijs voor de koelbox.

Kai heeft inmiddels de koelbox al schoongemaakt en we vullen hem met de picknickspullen voor morgen.  Dan pakken we de van in, want we gaan straks naar Annapolis en zullen daar logeren.  Ik ga ook mee om morgen een fotosafari in het oude plaatsje te doen.  Helaas heeft Saskia morgen nog een examen, dus zij blijft onder toezicht van buurvrouw Lorraine thuis.

Zodra Rick terug is uit zijn werk gaan we op pad.  Het is nu natuurlijk midden in het spitsuur en alle hoofdwegen staan vast.  We besluiten dwars door Washington te rijden, wat ook wel wat verkeer oplevert, maar een vrijwel rechte lijn naar Annapolis is.  Dat blijkt een goede keuze te zijn.  Eenmaal door Washington kunnen we met 130 kilometer per uur naar de hoofdstad van Maryland rijden. 

Daar zoeken we de Westin op, waar Rick met Starwood punten een nacht heeft geboekt.  Dit is een heel mooi nieuw hotel en we hebben uitzicht op de militaire begraafplaats.  We hebben twee dubbele bedden en een opblaasmatras mee voor Kai. 

Na de spullen naar de kamer te hebben gebracht rammelen de magen enorm, want het loopt al tegen achten.  Het hotel ligt ongeveer anderhalve kilometer buiten het centrum van dit historische plaatsje.  We besluiten te gaan lopen en zien wat we onderweg tegenkomen.

Het is hier zo aan het water opeens een stuk frisser dan bij ons en morgen gaan Rick en Kai ook de halve dag op het water doorbrengen.  Kai heeft niets met lange mouwen mee, dus we kopen eerst een jack voor hem bij de T-Shirt Factory. 

Daarna lopen we langs Main Street naar de haven.  Onderweg zien we O'Brien's wat een lekker menu heeft.  Ik val nu ongeveer flauw van de honger, dus kan niet wachten iets te eten!  Ze hebben vooral veel vis, dus helemaal mijn ding.

We krijgen een heel aardige serveerder, Mike.  Ik vind hem helemaal aardig als hij mij in alle ernst om mijn ID vraagt, als ik een bloody Mary bestel.  Hij noemt me "miss" (gewoonlijk worden vrouwen met "madam" aangesproken) en kijkt eens twee keer naar de geboortedatum op mijn rijbewijs, ha ha.  Kennelijk is het hier donker genoeg om de rimpels te laten verdwijnen, toch leuk.

Enorme oesters!

Het eten is prima.  Mijn dozijn oesters komen uit de James rivier in Virginia en zijn werkelijk gigantisch en heerlijk.  Als hoofdgerecht neem ik weer eens twee voorgerechten: de gerookte zalm met Iers soda brood en de spinaziesalade.  Precies genoeg en het is erg lekker.  Ook Rick doet iets soortgelijks met soep en crab sliders.  Kai neemt een sandwich. 

Na het eten heb ik geen zin meer om terug te lopen, dus we nemen een taxi.  Onderweg kletst Rick honderduit met de Indiase chauffeur.  Die vindt het heel zielig voor de mannen dat ze morgen om kwart voor zes al op Kent Island moeten zijn, hier zo'n twintig minuten rijden vandaan.  Zeker voor Kai, die tegenwoordig rond het middaguur opstaat, zal dat best moeilijk zijn.  Maar ze gaan samen een leuk dagje besteden.

In de kamer internetten we wat en dan is het slapen geblazen, want hun wekker zal om kwart voor vijf al afgaan.  Gelukkig mag ik dan nog lekker een aantal uren blijven liggen!

11 september en Annapolis

Zaterdag

The Things They Did To Me

1 Thing they did to me,
Was make me see,
That the USA is stronger
Than they'll ever be
Another thing they did to me
Was make me see
How horrible and sad
And dangerous and mad
This world can be
I wish I didn't have to know
That people can go
As far as the events of September 11
To send innocent people to heaven

Katja, september 2001

Bovenstaand gedichtje schreef Katja eind september 2001 op elfjarige leeftijd. Ik was het bijna kwijt, dus plaats het hier, want ik vind het nog steeds bijzonder, dat een elfjarige haar gedachtes zo op papier kon zetten.

Elf jaar geleden vierden we de bruiloft van mijn zus en zwager en twee jaar later kreeg deze datum een wel heel sombere betekenis. Zeven jaar geleden heb ik beschreven, hoe wij 11 september 2001 beleefden. Inmiddels is er zoveel gebeurd en toch hangt er altijd een beetje een sombere sfeer overal rond deze datum.

Mary Ellen komt om een stuk te gaan lopen en natuurlijk gaat het gesprek ongewild toch weer naar de herinneringen aan die vreselijke beelden uit New York en de onzekerheid hier in Washington na de aanslag op het Pentagon. Ik heb toen een paar weken als een zombie rondgelopen en Mary Ellen vertelt zich net zo gevoeld te hebben.

Expres blijf ik ver van alle documentaires en nieuwsherhalingen. Ik hoef die narigheid niet opnieuw te beleven. Het is voor ons juist zaak om te genieten van het leven, zolang het nog kan. Daarvoor hebben we vandaag grote plannen.

Jarenlang was het "traditie" om met mijn verjaardag crabben te gaan eten. Om de een of andere reden zijn we daar vanaf gestapt, maar dit jaar heb ik er toch wel weer erge zin in. Dit gebied is bekend om zijn "blauwe" crabben, die je bij speciale crabrestaurants per dozijn op een met bruin papier bedekte tafel geserveerd krijgt.

Rick stelt voor om naar Annapolis te gaan en dan vanavond bij een crabrestaurant daar, aangeraden door een van zijn collega's, te gaan eten. Daar heb ik meteen oren naar, want het is al zeker twintig jaar geleden, dat ik voor het laatst in de hoofdstad van Maryland was, en het staat al een hele tijd bovenaan mijn lijstje van te bezoeken dingen in dit gebied.

Saskia krijgen we helaas niet mee, dus rond half twaalf rijden Rick en ik samen weg. Annapolis ligt zo'n 78 kilometer bij ons vandaan, een klein uurtje rijden dus. De weg erheen gaat voorspoedig, tot we bij de afslag naar het stadje aankomen.

Er blijkt net vanmiddag een college football wedstrijd tussen Navy en Georgia Southern te zijn, zodat we even in een flinke file van supporters komen te staan. Op een gegeven moment komen ook de bussen met de teams onder politiebegeleiding langsracen. Gelukkig vindt Rick een manier om om de drukte heen te navigeren.

Bij het haventje vinden we meteen een heel gunstige parkeerplaats. We doen twee dollar in de meter, wat ons twee uur hier geeft. Een plaatselijke dame waarschuwt ons om, als we de meter telkens opnieuw willen vullen (wat ons plan is), te letten op krijtstrepen. Als die er zijn, heeft men door, dat we er langer dan twee uur staan en kunnen we worden weggesleept, zegt zij.

Dan gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Het is schitterend weer, dus willen we graag buiten eten. Dat is absoluut niet moeilijk te vinden, want er is een ruime selectie aan gezellige terrasjes.

Onze keuze valt op de Middleton Tavern, die uit 1750 stamt. We hebben geluk, want er komt net een tafeltje vrij, precies aan de straatkant, zodat we leuk mensen kunnen kijken. Omdat de Naval Academy dus in dit plaatsje ligt, zien we allerlei matrozen in hun witte zomerpakken. Ook toeristen, zoals wij, zijn ruim vertegenwoordigd.

De R is in de maand, dus ik kan het niet laten een half dozijn oesters te bestellen. Die zijn heel lekker. Rick neemt de crabcake sliders en ik de gegrilde scallops sliders, precies genoeg voor een lichte lunch. "Sliders" zijn het op het moment helemaal. Het zijn minibroodjes met miniburgertjes of crabcakes of, origineel wel, scallops, zoals hier.

Na het eten lopen we door het mooie oude plaatsje, dat uit 1649 stamt. De geschiedenis is erg interessant, het was zelfs een tijdje de hoofdstad van de VS. Het Verdrag van Parijs, dat Revolutionaire Oorlog beeindigde, werd hier getekend.

Hierdoor heeft het plaatsje ook het oudste nog in gebruik zijnde capitool (staatsgebouw) van Amerika. Het Maryland State House stamt uit 1772 en we mogen er na een snelle veiligheidscontrole rondkijken.

De Senaats- en Huis van Afgevaardigdenkamers zijn mooi en formeel. De koepel kan helaas al heel lang niet meer bezocht worden en is een stuk kleiner, dan in andere staten. Het is wel een bijzonder gevoel om te lopen, waar George Washington en Thomas Jefferson ook liepen.

Dit is het vijfde "capitool", dat ik in de VS bezichtig. De anderen zijn natuurlijk het United States Capitol, maar ik ben ook in de capitolen van Virginia, North Carolina en Minnesota geweest. Allemaal zijn ze uniek, maar hebben toch ook overeenkomsten, vooral qua inrichting van de Senaats- en Huis van Afgevaardigdenkamers. Lijkt me een leuk doel: alle 50 staatscapitolen bezoeken!

Na de nodige foto's te hebben genomen en informatie te hebben gelezen, lopen we verder. Vlakbij het State House liggen nog andere historische regeringsgebouwen. Veel mensen denken, dat Baltimore de hoofdstad van Maryland is, maar dat is het nooit geweest.

Rick en ik lopen terug naar de kade en vergapen ons aan de enorme jachten, die daar liggen! Mijn hemel, wat een luxe, sommigen zijn zo groot als een huis. Wat zijn er een mooie boten op de wereld!

We hebben tot nu toe telkens de parkeermeter weer bijgevuld en nog geen krijtstrepen te zien. Het lijkt ons ook vreemd, dat je weggesleept kunt worden, als je telkens netjes betaalt. De laatste ronde kwartjes geeft ons tot half zes de tijd.

Dat is mooi, want wij willen graag een cruise door de haven gaan doen. We kopen voor $12 per persoon kaartjes en kunnen meteen mee op de Harbor Queen. Dat is een stoomboot, dus voor we vertrekken moet er flink getoeterd worden.

Het wordt een heerlijk ritje met interessante informatie. We zitten op het bovendek in het zonnetje en varen langs de United States Naval Academy, die sinds 1845 veel van de sfeer van dit stadje bepaalt. We zien prachtige huizen langs de Severn rivier en in de verte de enorme Chesapeake Bay Bridge. De veertig minuten vliegen voorbij en voor we het weten zijn we terug aan land.

We hebben nog wat tijd en besluiten naar de Naval Academy te lopen, want de kerk daar moet erg mooi zijn. Katja belt onderweg om te kletsen en aan de telefoon loop ik door het hek. Dat mag niet, vindt de politieagent, die onze rijbewijzen checkt. Dit is een militair instituut, zegt hij streng, en dan mag je niet telefonerend door het hek lopen. Nu ik er eenmaal doorheen ben, mag het weer wel. Ok...

Helaas is de kapel al dicht, dus we nemen wat foto's van de buitenkant en lopen dan terug naar de auto. We rijden naar Jimmy Cantler's Riverside Inn, die Ricks collega aanraadde. Het is nog vroeg, maar dat blijkt maar goed ook, want we moeten een uur op een tafeltje wachten.

De tijd gaat snel, want het restaurant ligt aan het water en er meren allerlei dure boten met sjiek geklede mensen aan. Ook kijken we een tijdje naar hoe de crabben een voor een worden gemeten en onderverdeeld worden in medium, large en extra large. Ze leven dan allemaal nog, de dode crabben worden weggegooid. Ze heten "blue crabs" en ik sta er versteld van hoe blauw ze inderdaad zijn!

Tegen zonsondergang mogen we plaatsnemen aan een picknicktafel, waar al drie andere mensen zitten. Een van de vrouwen heeft ook een Pandora armband aan, dus dat is altijd meteen reden voor een snel gesprekje.

Rockfish is de staatsvis van Maryland, dus Rick en ik delen een voorafje van blackened rockfish. Geen idee, of daar een equivalent voor bestaat in het Nederlands, maar het smaakt goed.

Natuurlijk bestellen we als hoofdgerecht een dozijn crabben. Volgens de serveerster zullen we met zijn tweeen genoeg hebben aan een dozijn extra large en daar krijgt ze gelijk in. We krijgen houten hamertjes, aardappelmesjes en heel veel papieren doekjes en dan beginnen we. We moeten hard hameren om de klauwen open te breken, maar het is allemaal heerlijk!

Veel mensen (inclusief Rick) vinden het niet leuk om zo hard te moeten werken voor hun eten, maar ik vind het juist een heel unieke ervaring. In Maryland moet je gewoon crab eten! De Old Bay Spice (die in Maryland wordt gemaakt) erop maakt, dat alles lekker pittig smaakt. We krijgen er een maiskolf bij, die lekker zoet is bij al het pittige.

Al te gauw ben ik al aan mijn laatste crab toe, maar het was inderdaad genoeg voor ons tweeen. We rekenen af en gaan dan huiswaarts. Saskia belt om te vragen, of zij bij Shannon mag logeren, dus zullen Rick en ik vannacht ook samen zijn. Vandaag voelde als een mini vakantie en ik heb genoten met een hoofdletter G! "Pluk de dag" werd ons motto na 11-9-2001 en dat hebben we vandaag zeker gedaan.

Foto's van onze excursie staan hier.

Zondag

Als ik rond zeven uur voorzichtig een oog open, zie ik, dat het bewolkt is. Ik draai me nog eens lekker om en we slapen uit tot tien uur! Als er geen zon is, blijft het donker in onze kamer, dus het is zo makkelijk om nog even om te draaien en te doezelen.

Voor het eerst in zeker een maand heeft het vannacht ook geregend, zien we bij het opstaan. Die regen is hard nodig, maar ik ben blij, dat hij 's nachts viel.

We halen ons gewoonlijke zondagse ontbijt bij Starbucks en eten dat voor het eerst in lange tijd binnen op. Veel mensen vinden de herfst hier heerlijk en dat is het over het algemeen ook, maar ik mis, dat we gewoon zonder nadenken in pijama naar buiten kunnen lopen.

Ricks kennis van computers is welbekend in de buurt en onze buurvrouw Freya zond mij een SOS, want de nieuwe laptop van haar dochter kan hun printer niet vinden. Rick to the rescue! Terwijl Freya en ik kletsen, krijgt Rick voor elkaar, wat vier andere computertechnische mannen niet lukte, de printer werkt! Dan ben ik toch wel even heel trots op mijn mannetje, hoor!

Een heel dankbare Freya en dochter achterlatend, gaan we terug naar huis. Rick wordt gecharterd om Saskia en Shannon naar de mall te brengen en ik neem Cosmo mee voor een lange wandeling. Eigenlijk had ik naar de sportschool gewild, maar het loopt al tegen twaalven en ik heb gewoon geen zin. Het zonnetje komt alweer voorzichtig door en het is lekker buiten vertoeven.

Saskia voelt zich wat schuldig, dat ze gisteren niet mee is gegaan, en stelt, als ze terugkomt van de mall, voor om naar een film en dan uit eten te gaan. Rick en ik kijken naar de films en eigenlijk vinden wij Going the Distance de enige leuke, maar de recensies daarvoor zijn heel slecht. Saskia en Rick hebben Nanny McPhee nog niet gezien en die wil ik best nog eens zien. Dat wordt het dus. Shannon gaat ook mee, die wordt zo langzamerhand ook een derde dochter voor ons.

De film is de tweede keer net zo leuk. Het is gewoon een grappig en ontroerend verhaal met leuke spelers. Emma Thompson heeft dit verhaal zelf geschreven, erg knap. Zij is een van mijn favoriete actrices, ze komt zo sympathiek over altijd.

Rick en de meisjes vonden de film net zo leuk en dan is het tijd voor het avondeten. Na wat overleg met de meisjes wordt dat Cafe Deluxe. Saskia vindt hun macaroni met kaas zo lekker en dat is het ook! Ik "moet" hun tonijn mignon bestellen, die altijd goed is en vandaag ook weer. Gerenomeerde restaurant kunnen een voorbeeld nemen aan dit restaurant, ik heb er nog nooit een slecht stuk tonijn gekregen!

Tijdens het eten bespreken de meisjes, dat Shannon misschien Saskia wel gezelschap zou kunnen houden, als wij eind van deze week in Seattle zitten. Dat wil ik nog wel even aan Shannons moeder, Liz, vragen en dan ook duidelijk maken, dat wij het begrijpen, als zij daar bezwaar tegen hebben.

Liz gaat er echter meteen accoord mee. Ze vond het al niet leuk voor Saskia om helemaal alleen thuis te zijn en ze vertrouwt, net als wij, deze twee meisjes, die dit natuurlijk een enorm avontuur vinden. Ik vind het ook een fijn gevoel, dat Saskia niet alleen zal zijn en Shannons ouders zo vlakbij zal hebben.

Vandaag begint het American football seizoen en "onze" Redskins spelen tegen het populairste team van de NFL, de Dallas Cowboys. Ik ben een mooi weer fan, als de Redskins winnen (ze hebben nu, tijdens de pauze 10 punten voorsprong), vind ik ze fantastisch, anders verveelt het me gauw. Maar de uniformen vind ik altijd prachtig! Ik liep al voor we naar de VS verhuisden in Redskins t-shirts. Go Skins!