Tweede verhuisdag

Wat is het heerlijk om weer in ons eigen huis wakker te worden, al zegt Rick nauwelijks te hebben kunnen slapen.  Ik gelukkig wel en om acht uur zijn we alle drie uit de veren.  Rick maakt koffie en eindelijk kunnen we zonder allerlei vreemden om ons heen ontbijten.  Nou ja, dat kon in het hotel natuurlijk ook wel, maar dat was in de slaapkamer en dat vond ik nog erger om de een of andere reden.

Tegen negenen zijn er weer allerlei mensen bezig in huis.  De verhuizers beginnen met het in elkaar zetten van de bedden en dragen de rest van de dozen naar binnen.  De lamellen worden aangebracht, nieuwe boven en schoongemaakte beneden.  En alle electronica worden weer geinstalleerd.  Die zijn door weer een ander bedrijf gereinigd.

Met al die bedrijvigheid en onze elliptical nog niet in elkaar gezet ga ik toch maar even naar de sportschool voor wat cardio.  Sharon is er ook en wenst me een fijne reis. 

Op de terugweg haal ik bij Rite Aid wat medicijnen en benodigdheden waaronder Icy Hot spray om op mijn pijnlijke schouder- en nekspieren te spuiten.  Rick is er vanavond niet om me in te smeren en met een spray kan ik die spieren beter bereiken.

Omdat Cosmo toch telkens in de basement moet verblijven vanwege al de werkmensen breng ik hem maar vast naar de kennel.  Ik vind het altijd moeilijk hem daar achter te laten.  Hij kijkt me altijd zo zielig aan, maar ze zijn dol op hem daar en hij heeft het er goed.

Op de terugweg haal ik eerst geld om de verhuizers een fooi te geven.  Die doen zulk ontzettend goed werk dat ze daar een flinke van verdienen.  Ze zorgen helemaal dat alles naar onze zin wordt opgesteld.  Katja's kamer ziet er bijvoorbeeld helemaal goed uit en haar vroegere bed in de sport/logeerkamer boven ook.

Bij Panera haal ik lunch voor ons drieen.  De keukentafelstoelen staan er allemaal weer en we eten gezellig met zijn drieen.  Dan gaan Rick en Kai snel inpakken en nemen we voor twaalf dagen afscheid.  Ik vind het zo leuk dat Rick nu echt een vader-zoon reisje maakt met Kai.  Ik heb daar natuurlijk veel meer gelegenheid toe dan hij.

Niet veel later nemen de verhuizers na meer dan 250 dozen en de meubelen naar binnen te hebben gesjouwd afscheid.  Een ontzettend aardig viertal is het en ze zijn heel blij met de fooi.  We beloven ze uit te nodigen als we ons feestje houden om te vieren dat alles weer bij het oude is.  Dat vinden ze een leuk idee.

Maar goed dat ons king bed er nog niet is!

 

Het is zulk lekker weer dat ik mezelf een paar uurtjes lezen in de zon gun.  Een paar buurvrouwen komen me welkom thuis heten en even bijkletsen.  Ook laat ik Lorraine het nieuwe alarmsysteem zien.  Terwijl wij weg zijn gaan zij onze katten af en toe los in ons huis laten zodat ze kunnen wennen.  Snickers is al een paar keer binnen geweest, maar hij laat duidelijk blijken niet goed te weten wat ervan te denken.

Sommigen van onze buren hebben al voor Halloween versierd.  Dat zal bij ons nog even duren.

Dan besluit ik toch nog een aantal dozen te gaan legen.  Iedere doos brengt ons dichter bij weer helemaal "als vanouds" tenslotte.  Ik begin met de keuken.  Het is wonderlijk hoe je spullen dagelijks ziet, maar als je ze drie en een halve maand niet gezien hebt herinner je je niet waar ze hoorden.  Gelukkig heeft Rick voor alles werd weggehaald overal GoPro video's van gemaakt.  Die hebben we al regelmatig geraadpleegd.

Tegen zevenen draag ik de lege dozen naar buiten en bestel avondeten van de Chinees.  Dat smaakt na het zo lang niet te hebben gegeten ook bijzonder goed.  Nu nog lekker de Voice kijken helemaal alleen in huis wat nog nooit eerder is voorgekomen.  Dan vroeg naar bed, want de wekker gaat morgenochtend voor dag en dauw.

Terug naar huis!

Rick gaat al vroeg naar ons huis om op de verhuizers te wachten.  Ik blijf nog wat langer liggen en ga dan voor het laatst naar de eetzaal beneden en bestel voor de nostalgie nog een keer een eiwitomelet. 

De manager is er ook en feliciteert me met het teruggaan naar huis.  De omeletdame hoort ons gesprek en doet hetzelfde.  Het moet gezegd worden, het verblijf in een kleine ruimte op de zevende verdieping was niet mijn favoriet, maar het personeel van het hotel heeft het zoveel als thuis doen voelen als mogelijk.

Na het eten neem ik wat spullen mee de van in en rijd naar de sportschool.  Daar wacht Sharon me al op.  Ik heb heel veel last van mijn schouders en nek en hoofdpijn.  We ontzien die spieren dus zoveel mogelijk en na afloop masseert Sharon mijn schouders met een harde bal.  Hopelijk gaat dat helpen, want ik heb die spieren veel nodig met verhuizen!

Terug in het hotel neem ik een douche en pak dan de laatste dingen in.  Ook Kai is klaar en samen laden we het laatste karretje vol.  De kamers zijn leeg en de sleutels kunnen ingeleverd worden.  Terwijl Kai zijn auto vast haalt check ik uit.

Mijn favoriete receptioniste Anida is er en ze lijkt warempel wat aangedaan dat we gaan vertrekken.  Ik krijg dan ook een flinke hug en moet beloven langs te komen als ik in het Mosaic District ben.  Ik stel haar gerust dat we dichtbij wonen en makkelijk even gedag kunnen komen zeggen.

Dan haal ik de van en Anida helpt me die in te laden.  Met nog een laatste zwaai vertrekken Kai en ik richting huis.  Kai volgt mij en op een gegeven moment moet ik bij een stop bord wachten en *knal* Kai rijdt hard achter op mij in!  Hij dacht dat ik zou gaan rijden, maar er kwam een tegenligger aan.

Na de eerste schrik stappen we allebei uit en bekijken de schade aan onze auto's.  Mijn bumper is flink beschadigd, maar Kai's auto heeft meer schade.  Ik ben maar blij dat het geen vreemde was, die hij raakte, hoewel we natuurlijk niet bepaald op deze uitgave zaten te wachten.

Kai heeft al een auto schade claim lopen bij onze verzekering en met de brand erbij willen we niet nog eens de verzekering inschakelen.  Toevallig moet Kai zijn auto vanochtend wegbrengen om gemaakt te worden  voor die eerdere claim en we laten meteen maar de nieuwe schade bekijken en krijgen daar een schatting voor.  Even hard slikken, maar het is niet anders.

Katja heeft heel goed nieuws, want ze heeft de baan waar ze voor gesolliciteerd heeft aangeboden gekregen en bovendien met een heel goed salaris.  Zij en ik gaan dat vieren door samen te lunchen bij Pho Thang Long.  Het is alweer een tijd geleden dat ik pho heb gegeten en het smaakt zeer goed.

Na het eten rijden we eerst even naar de tandarts zodat Katja haar gegevens naar een tandarts in Roanoke kan laten sturen.  Dan krijg ik woord van de bank dat mijn Britse ponden zijn aangekomen dus die haal ik ook op.

Eindelijk zijn de verhuizers ook aangekomen.  Ik weet niet wie bedacht had dat ze alles in een dag zouden kunnen doen, maar dat gaat met drie verhuiswagens duidelijk niet lukken.  Er moet ook nog van alles in elkaar worden gezet.

Beetje bij beetje komen de meubelen binnen.  Er zijn ook een aantal, die we niet meer willen.  Zo geef ik mijn boxfiguur in de vorm van een grote man aan een van de verhuizers, die hem graag wil hebben.  Ik heb dat ding al zo lang niet meer gebruikt.

Alles is brandschoon en er zijn zoveel dozen, onvoorstelbaar.  Leuk is ook dat de zilvergrijze zetels van de keukentafel stoelen vrijwel vlekkeloos terugkomen.  Die waren voorheen flink vies.  Rick en ik dirigeren waar alles heen moet en wat niet meer terughoeft.  En ons oude bed gaat in Katja's kamer.

Opeens staat ook Saskia voor onze neus.  Wat een verrassing!  Ze is na haar klas vertrokken en wil ook zien hoe het terugverhuizen gaat.  Zo zijn we weer heel even met zijn vijven.  Kai zit blij in zijn kamer aan zijn bureau.  Zijn kamer is de enige, die bijna helemaal klaar is en niet vol dozen staat.  Dat is dan weer een (klein) voordeel voor hem.

De meisjes halen mij over naar Whole Foods te gaan.  Altijd een gevaarlijk iets, want voor ik het weet zit het wagentje propvol en nemen de dames genoeg proviand voor een paar weken terug naar hun respectievelijke verblijven. 

Maar ik geniet van even gezellig boodschappen doen met de zusjes, die het enorm goed met elkaar kunnen vinden.  Katja was de enige, die wist dat Saskia naar huis zou komen vandaag.

Terug thuis zijn de verhuizers hard bezig.  We bestellen avondeten van Jaipur.  Indiase cuisine heeft ook veel veganistische gerechten.  Wat is het weer fijn om aan onze keukentafel te zitten zonder luid geluid en vreemden om ons heen.  Ik vind uit eten gaan altijd leuk, maar het moet speciaal blijven en niet een verplichting.

De leider van de verhuizers komt met ons praten.  Ze gaan het vandaag niet redden alles af te krijgen (had ik al nooit verwacht).  Rick en ik zullen op onze oude matras slapen en Kai op zijn eigen bed, maar een matras van een van de meisjes.  Maar het is thuis!  De verhuizers komen morgenochtend terug.

Katja vertrekt en inmiddels heb ik een flinke hoofdpijn en ga naar de basement om tv te kijken, hopend dat de rust zal helpen.  Saskia (tot ze om een uur of negen terug naar Richmond gaat) en Rick zijn boven bezig met uitpakken.  Wat zou ik graag die energie hebben en ik hoop dat de pijnen morgen minder zullen zijn en al helemaal voor mijn reis naar Europa! 

Hoe dan ook is het heerlijk om niet meer naar een hotel te hoeven, maar gewoon naar boven te gaan om te slapen.  Morgen volgt nog een heel drukke verhuisdag en krijgen we lamellen en hopelijk het laatste bezoek van de schilders, die de ramen dicht hebben geschilderd en dat moeten corrigeren. 

Uiteindelijk telt alleen dit: WE ZIJN WEER THUIS!

Kleren, beddengoed en andere stoffen spullen terug

Zaterdag

Rick gaat vroeg naar het huis waar het bedrijf dat de airconditioning
- en verwarmingsbuizen van de airconditioning (we hebben twee airconditionings, degene boven is helemaal vervangen) beneden komt schoonmaken hem al opwacht.  Katja en Kevin zijn dan ook al vroeg wakker. 

Zelf heb ik niet zo'n haast en blijf nog een tijdjje doezelen.  Daarna eet ik ontbijt, het een na laatste in het hotel.  Ook het uur cardio in de sportruimte is een van de laatste keren.  Ik kan niet wachten tot ik mijn eigen elliptical terugheb!

Intussen sms-t Rick dat de kleding, beddengoed en andere stoffen spullen terug zijn gebracht.  Hij kan alleen onze haken, die over de deuren hingen, niet meer vinden.  Na mijn sporten ga ik dus gauw even naar Target om een paar nieuwe te kopen.

Dan haal ik mijn kleding uit de hangkast in het hotel en neem die met nog een doos kleding alvast mee terug naar het huis.  Ik wil maandag bijna niets meer mee te nemen hebben als we uitchecken.  Op weg naar buiten laat ik receptioniste Anida wat foto's van de kamers zien.  Daar vroeg ze een paar dagen geleden om.

Onze kamer

 

Bij het huis zijn de schoonmakers inmiddels aangekomen voor de laatste diepe schoonmaak voor de aflevering van het huis.  En dan valt ons op dat de binnenkant van de keukenramen niet geschilderd is.  Ook gaan sommige ramen niet open, nadat ze geverfd zijn.  De schilder moet dus zeker nog eens terugkomen.

Om de schoonmakers niet voor de voeten te lopen gaan Rick en naar Micro Center om nieuwe power strips (geen idee wat dat in het Nederlands is, sorry) te kopen.  We halen dan ook gelijk maar lunch.  Ik een mozzarella met tomaat sandwich van Starbucks en Rick taco's van Baja Fresh.  We eten het op het terrasje op, want het is weer heerlijk zomers weer.

Rick gaat daarna naar IKEA om de laatste meubelen voor Kai's kamer te kopen.  Ik blijf met Kai van het mooie weer genieten al Nederlandse tijdschriften lezend op het deck.  Katja en Kevin zijn naar een Nationals honkbalwedstrijd en wij "passen op" Django en Cosmo.

Als het wat koeler wordt en de schoonmakers zijn vertrokken pak ik tenminste de dozen van onze linnenkast uit.  De rest moet voornamelijk wachten tot onze meubelen terug zijn, maar dit zijn toch weer zes dozen minder na afloop.  Alles is natuurlijk keurig opgevouwen.  Onze linnenkast heeft er lang niet zo netjes uitgezien.

Op zijn terugweg van IKEA haalt Rick sushi op voor ons avondeten.  We eten samen in de basement.  Rick wil vanavond nog de rest van de meubelen in elkaar zetten.  Ik blijf tv kijken in ons "bioscoopje".  Tegen half tien gaan we weer richting hotel voor de een na laatste nacht daar.

 

Zondag

 

We slapen lekker uit en net als ik op wil staan gaat mijn telefoon.  Het zijn mijn ouders, die even willen kijken hoe het gaat met de verhuizing.  Een leuk begin van de dag is het.

 

We pakken spullen in om uit het hotel naar huis te brengen.  Dan halen we ontbijt bij Panera.  Rick zet mij bij het hotel af.  Hij rijdt door naar huis en ik ga in de ontbijtzaal eten.  Het smaakt me goed, het meergranenbroodje met eiwit, kaas, spinazie en tomaat.

 

Dan haast ik me naar de sportruimte waar ik voor het laatst een uur cardio op de elliptical doe.  Het is fijn dat de sportruimte er was, maar geef mij maar mijn eigen elliptical of Anytime Fitness veel dichter bij.

 

Als ik gedoucht heb nemen Kai en ik nog een stel spullen mee en gaan ook naar huis.  We moeten nog minstens een keer op en neer morgen.  Onvoorstelbaar hoeveel spullen je in 3,5 maanden verzamelt! 

 

Rick en ik halen al het plastic van onze hangende kleding en legen een aantal dozen in onze ingebouwde kasten.  Dat is wel handig, we hebben niet zoveel losstaande kasten voor kleding en bad-- en beddengoed, dus het meeste kan nu al een plaatsje krijgen.  Het zal nog wel een hele organisatie zijn om alle kleding aan hangers weer zo te krijgen als het was, maar dat is van later zorg.

 

Het is alweer schitterend weer en buiten op het deck fotografeer ik de laatste restaurant bonnen en zend die naar de verzekering. Morgen kan ook de laatste hotelrekening daarheen en zijn we daarvan af.

 

Het is inmiddels al lunchtijd en met zijn vijven, Rick, Kai, Katja, Kevin en ik, rijden we naar Glory Days Grill.  Daar vragen we een tafeltje op hun terrasje en bestellen proviand.  Ik neem, zoals altijd hier, de crabcake sandwich zonder broodje.  Het wordt een erg gezellige maaltijd, Kevin past er helemaal bij.

 

Na het eten gaan Katja, Kevin en ik met de honden naar Great Falls.  Daar ben ik de hele zomer niet geweest, heel ongewoon voor mij.  Het is heel druk in het park en we moeten zo'n twintig minuten in de file naar binnen staan.

 

We lopen naar de drie uitkijkpunten over de watervallen.  Dit is Kevins eerste keer hier.  De rivier staat laag en sommige watervallen zijn maar stroompjes.  Toch blijft het een prachtig gezicht.  Er zijn ook heel wat honden, dus Cosmo en Django vermaken zich ook prima.

 

Voor meer dan de uitkijkpunten hebben we geen tijd.  Katja en Kevin zetten mij en de honden thuis af en gaan dan even met wat collegevrienden een ijsje eten.  Intussen leeg ik nog een paar dozen.  De rest moet wachten tot de meubelen komen.l

 

Tegen half zeven ga ik terug naar het hotel.  De anderen volgen al snel en we gaan voor een voorlopig laatste keer bij Matchbox eten. Katja en ik nemen de zalm met wilde champignons, erwten en aardappel gnocchi.  Erg lekker allemaal en Kai en ik lopen na afloop terug voor onze laatste nacht in het hotel. 

 

We hebben hier dan 88 nachten gelogeerd!  Rick volgt niet veel later, Katja blijft in onze basement slapen met de honden en Zorro.

De laatste nacht hier

 



Nog drie nachtjes

Rick vertrekt al heel vroeg naar het huis, maar niet vroeg genoeg, want Katja werd al om zeven uur gewekt door de eerste groep werkers, die kwamen.  Daar was zij natuurlijk niet blij mee en ging ook terug naar bed.  Ik val weer in slaap en met moeite sta ik om half negen op, het bed lag zo lekker!

De regen van gisteren is compleet vertrokken.  Vrolijke zon en blauwe luchten lachen me toe als ik de gordijnen open.  Kai is ook net wakker en we gaan samen ontbijten.  Dit keer bestel ik wel weer een eiwitomelet van de vriendelijke omeletdame. 

Na het eten gaat Kai aan het werk en ik naar de sportruimte.  Daar doe ik mijn acht tabata oefeningen met gewichten en dan nog een half uur cardio.  Achteraf denk ik dat toch te zware gewichten heb gebruikt, want mijn spieren trillen wel erg. 

Boven in de kamer doe ik mijn kleding uit de lades alvast in een doos.  Ik kan echt niet wachten om uit te checken, hoewel de winkels en restaurants zo vlakbij wel fijn waren.  Er gaat echt niets boven thuis!

Thuis tref ik Rick hard aan het werk aan.  Het alarmsysteem werkt en kan zelfs van onze telefoons bediend worden.  Helaas zijn wel een aantal ramen zo geverfd dat ze niet meer open kunnen.  Dat moet dus weer gemaakt worden.  Gelukkig bemerkte Rick dat nu, zodat de schilders dat nog kunnen verhelpen.

Na nog wat meer lades en keukenkastjes opgeruimd te hebben ga ik lunch halen voor ons beiden.  Katja is intussen vertrokken naar haar tweede interview bij de cardioloog.  Ze heeft nog twee interviews, waarvan eentje in New Jersey.  Die laatste om dichter bij Kevin te zijn, hij probeert ook een baan in onze buurt te vinden.

Voor Rick en mij haal ik lunch bij Panera.  Ik probeer eens de Mediterranese groentesandwich en die is echt heerlijk!  Rick heeft een sandwich met rosbief en kaas.  Het is weer heerlijk zomers weer en we eten, met twee bedelende honden erbij, op het deck. Django en Cosmo zijn de beste vriendjes.

Dan ga ik de euros en ponden, die ik woensdag bestelde, ophalen bij de bank.  Alleen zijn de ponden ook euros geworden volgens Suntrust.  Ik moet dus maandag terug om de ponden op te halen.  De filiaalmanager kan zich niet genoeg verontschuldigen, maar het is helemaal niet haar schuld.

Gauw rijd ik naar Lofty Salon waar ik precies op tijd aankom.  Ik krijg een nieuwe haarkleur, nog steeds donkerrood.   Terwijl ik wacht tot de kleur intrekt krijg ik een lekker glaasje wijn.  Al lezend en slokjes nemend is het heel ontspannend.  Dan knipt Mona me weer eens bij, hard nodig, want ik vond mijn haar veel te lang.

Na afloop ga ik huiswaarts en daar is eindelijk na drie pogingen onze nieuwe koelkast geinstalleerd.  Hij ziet er goed uit, nu nog hopen dat hij het helemaal goed doet.  Het blad van het keukeneiland heeft Jose ook alweer teruggezet.

Daarna ga ik door naar de nagelsalon.  Daar maakt Thu mijn nagels ook weer netjes.  Ik kies dit keer een lichtpaarse kleur met glittertjes van verschillende kleuren.  Nu ben ik klaar voor mijn Europese reis.  Voor ik naar huis ga tank ik nog even en sta versteld hoe goedkoop de benzine is!

Kevin is intussen ook aangekomen en ik zie hem voor de tweede keer ooit.  Ik ben de enige van het gezin, die hem al eerder heeft ontmoet, want jaren geleden kwam hij op doorreis bij Katja en mij langs om te lunchen.  Het is een leuke man en hij is duidelijk dol op Katja, helemaal goed.

Na nog wat meer dingen opgeruimd en weggegooid te hebben in de keuken en badkamer rijd ik terug naar het hotel.  Daar werk ik wat correspondentie af en dan rijden Kai en ik naar BJ's.  De anderen hebben daar al een tafeltje en het wordt een gezellige maaltijd.

Katja, Kevin (die meteen ook deel maakt van het gezin) en ik bestellen de calamari.  Die is veel te lang gefrituurd, maar we eten ze toch.  Dan bestellen we de hoofdgerechten, voor mij de Marokkaanse zalm.  Alles, inclusief de zalm, is veel te ver doorgekookt.  De zalm is zo droog dat ik het niet allemaal door mijn keel kan krijgen.  De anderen lijken zeer tevreden dus ik zeg er dit keer maar niets van.

Als dessert nemen we een paar "Pizookies" en wauw, die zijn wel echt heerlijk!  Ik proef van de salted caramel en het is maar goed dat Rick en Kai nog meer zin erin hebben, anders had ik er veel meer van gegeten.

Mooie zonsondergang vanavond

Kai en ik rijden terug naar het hotel waar de receptionisten ons weer hartelijk welkom heten.  Ze willen ook weten of we inderdaad maandag vertrekken.  Ian, een van de aardigste, zegt dat hij afscheid nemen vreselijk vindt.  Ik laat wat foto's van het huis zien en ze zijn oprecht geinteresseerd.  Ik wil volgende week wat laten bezorgen om de medewerkers hier te bedanken voor de fijne tijd, die we mochten hebben in dit hotel.

Morgen gaan we het laatste hotel weekend in.  Wie had gedacht dat het 14,5 weken zou duren voor we terug zouden kunnen verhuizen.   Wij zeker niet!

Lege accu en produktief dagje

Als Rick opstaat word ik ook wakker en kan daarna de slaap niet weer vatten.  Mijn brein maalt en maalt.  Gisteravond heb ik een nogal scherpe email gestuurd aan de opzichter, die ons projekt overnam.  Degene, die we al die tijd gehad hebben, verliet het bedrijf vrijdag voor een andere baan en sindsdien hebben we nauwelijks iets vernomen van Jenkins.

Voor ik opsta lees ik mijn emails en daar zie ik dat de nieuwe opzichter gisteravond laat nog heeft geantwoord.  Hij wist pas gisteren dat hij ons projekt "geerfd" had en belooft vanochtend contact op te nemen.  Heel netjes!  Inderdaad geeft hij een tijdlijn voor de dingen, die nog gedaan moeten worden en alles zal voor maandag klaar zijn.  Hoera, soms werkt het om je ongenoegen duidelijk te maken.

Het is echt koud buiten vanochtend en ik ben Kai dankbaar dat hij Cosmo uitlaat.  We eten samen ontbijt en ik bestel weer eens eiwit omelet.  Ik tel nu letterlijk de ontbijten hier af.  Gewoonlijk eet ik thuis niets bijzonders voor het ontbijt, maar ik kan niet wachten gewoon weer een Grieks yoghurtje te pakken of een wafel te roosteren, gewoon waar ik zin in heb.

Kai vertrekt naar het huis om te wachten tot Ricks nieuwe bureau wordt bezorgd.  Zijn oude bureau viel uit elkaar dus dit was ook de perfekte gelegenheid om het te vervangen.  Ik ga naar de sportruimte en doe een uur op de elliptical. 

Mijn schouders doen nog steeds veel pijn en ik voel de hoofdpijn alweer opkomen. Er wordt vannacht slecht weer voorspeld en dat merk ik altijd meteen.  Het voelt alsof er een zwaar juk op mijn schouders rust.  Het sporten helpt altijd het iets losser te maken.

Dan maak ik me gauw klaar en rijd naar de tandarts.  Eindelijk is mijn gebitsbeschermer er en hij past heel goed.  Er hoeft nauwelijks iets aan te worden aangepast.  Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn om ermee te slapen.

Tegenover de tandarts ligt onze bank en daar ga ik ponden en euros bestellen, zowel voor mezelf als voor Rick en Kai.  Als ik de van weer instap lees ik even wat emails met de motor aan en opeens gaat die uit en de radio ook.  Ik krijg hem niet weer aan de praat.

Gelukkig heb ik een AAA (Amerikaanse ANWB) lidmaatschap en bel hen.  Binnen de drie kwartier moet er een sleepwagen komen om mijn accu te herstarten.  Ik ga dan maar lezen, gelukkig heb ik mijn boek op mijn telefoon. 

Na drie kwartier is er nog geen sleepwagen dus ik bel AAA nog eens.  Als het goed is moet de truck vlakbij zijn.  Inderdaad word ik niet veel later gebeld dat hij "hier" is.  Ik zie echter nergens een AAA wagen. 

Er zijn twee Suntrust banken in Vienna aan dezelfde weg, dus ik zeg hem dat hij waarschijnlijk bij het verkeerde filiaal is.  En inderdaad zo'n tien minuten later parkeert hij naast mij.  Het is een heel aardige man en hij checkt mijn accu. 

Die moet duidelijk vervangen worden en is ook van AAA.  Ik weet niet van wanneer hij is, maar als hij minder dan drie jaar oud is zal hij gratis vervangen worden.  Je raadt het al, de vorige heb ik op 9 september 2011 erin laten zetten.  Dit had nu net een maandje eerder moeten gebeuren!

Wel handig is dat de monteur de accu meteen kan vervangen.  Een kwartiertje later rijd ik met een nieuwe accu weg.  Intussen heb ik flinke trek gekregen, want het is al bijna half drie!

Opeens herinner ik me de bon voor een gratis maaltijd bij Noodles & Company, die ik een aantal weken geleden kreeg.  Ik bestel een Indonesian peanut saute en eet die in het vrijwel lege restaurant op.  De manager komt zelfs nog speciaal vragen of het smaakt en of ik nog iets anders nodig heb.

Na het eten rijd ik naar ons huis waar Kai en Cosmo ook aanwezig zijn.  Ietwat verlaat door het gedoe met de accu begin ik aan mijn lijstje van vandaag.  Dit is de gelegenheid om de keuken op te ruimen.

Nadat de voorraadkast er weer keurig uitziet ga ik verder met de keukenkastjes.  Onvoorstelbaar wat je vindt als je al jaren niet opgeruimd hebt!  Ik vind nog dingen voor onze vorige hond Brynna en kat Miep, die beiden al jaren dood zijn.

Waarom geven opgeruimde kasten toch zo'n voldaan gevoel?

Als de keuken weer keurig is ga ik naar beneden.  Daar staan dozen met de flessen liqueur en andere alcohol.  Ook daar ga ik doorheen en haal er de flessen uit, die we echt niet meer willen.  Een van de drie (!) dozen kan weg.  Ik gooi de vloeistoffen uit de flessen, zodat die morgenavond met de recyclables (weet hier geen Nederlands woord voor zo gauw) meekunnen.

Dan ben ik voor vandaag klaar met "wieden".   Er komt regen en ik kondig tegen Rick aan dat ik Cosmo mee terug neem naar het hotel.  Rick wil graag blijven om meubelen in elkaar te zetten en haalt mij over om ook te blijven.

Dat vind ik ook prima, want die hotelkamer staat me enorm tegen.  Ik ga in ons theatertje tv kijken, terwijl Rick nog Kai's meubelen in elkaar zet.  We bestellen kabobs van Friends, heerlijk!  Het voelt bijna alsof we weer thuis zijn, nog vijf nachtjes!

Rick maakt nog een meubel klaar in Kai's kamer en dan rijden we door de stromende regen terug naar het hotel.  Morgen heb ik een rondleiding en ik hoop heel erg dat het weer dan beter zal zijn!  Echt balen, de rest van de week hebben we prachtig weer gehad en na morgen ook.  Hopelijk valt het mee met de voorspelde regen!

Nog een weekje hotel en dan terug!

Als ik aan mijn zoveelste eiwitomelet met groentes en ham zit gaat mijn telefoon.  Het is een enthousiaste Rick.  Eindelijk hebben we de terugverhuisdatum en die wordt precies de datum, die op het contract stond als einddatum, 29 september!

Zo om me heen hoorde ik telkens dat het heel ongewoon is dat werk ook inderdaad gedaan is voor de aangegeven datum, dus we zijn heel blij dat dat bij ons wel het geval is.  Liever hadden we vrijdag of zaterdag gehad, want het huis zal woensdag al klaar zijn.  Maar ja, lieverkoekjes worden niet gebakken en de verhuizers zijn pas maandag beschikbaar.

Gelukkig is dat dan net voor we op reis gaan, dus Rick en Kai zullen gewoon naar huis kunnen gaan na hun Oktoberfest reis.  Ik kom pas zes dagen na hen weer thuis.

Bij de sportschool vertel ik Sharon het goede nieuws.  Wat zal het weer fijn zijn om gewoon de vijf minuten naar de sportschool te kunnen rijden, in plaats van een kwartier.  We doen een intensief uur met gewichten en Sharon masseert mijn schouders, want die zitten weer erg vast.

Dan haal ik gauw een vroege lunch bij Panera en haast me naar ons huis.  Vorige week konden ze de koelkast niet installeren omdat die te diep was.  Rick las echter dat de deuren eraf zouden moeten en dus doen we vandaag een tweede poging.

Helaas gaat het nog steeds niet en moet het blad van ons eiland eraf.  Gelukkig kan onze trouwe klusjesman Jose dat al meteen vanmiddag doen en vrijdag komt Sears nog een poging doen.  Maar hopen dat driemaal dan scheepsrecht is!

Intussen zijn er allerlei mensen bezig in het huis.  De schilder doet de laatste dingetjes en het laatste stukje houten vloer gelegd.  Later in de middag wordt het tapijt gelegd in de "familie" kamer, het kantoortje en op de trap naar boven.  Nu liggen alle vloeren.  Morgen nog een paar kleinigheidjes en dan kan de laatste schoonmaak plaatsvinden op woensdag is de hoop.

Tussendoor lees ik lekker op het deck en voor in het zonnetje op de stoep.  Het is werkelijk heerlijk weer met een graad of 23. Voor ons een herfstachtige temperatuur, zoals de weermensen op de radio dan ook regelmatig vermeldden vandaag.

 

Tegen zessen ga ik terug naar het hotel en Rick volgt niet veel later na Kai's bed in elkaar te hebben gezet. We hebben vanavond besloten Gypsy Soul nog een kans te geven.  Toen we daar een paar maanden geleden heengingen was het restaurant net open en waren er nog heel wat "kinderziektes" met het eten en de temperatuur o.a.

Het ligt lekker makkelijk naast het hotel en we krijgen dezelfde serveerster, die ons prompt herkent.  Dit keer wordt het een heerlijk maal.  We delen eerst een tonijndip, die erg lekker is.  Als hoofdgerecht heb ik de zalm met kantarellen en matsutake paddestoelen en groene farro.  Het smaakt me prima!

Vanavond begint het nieuwe tv seizoen en de Big Bang Theory is nu op maandag.  We haasten ons terug naar de kamer om te kijken.  Het blijft een van onze favoriete series!
 

Vegfest en rustige zomerse zondag

Zaterdag

Om half negen ben ik klaar wakker, maar Rick ligt nog in diepe rust dus ik ga maar wat lezen in bed.  Ik ben begonnen aan de Train Through Time serie van Bess McBride.  Tot nu toe vind ik het eerste boek erg leuk.

Als Rick ook wakker is kleden we ons aan.  We beraden ons wat te gaan doen voor ons ontbijt als Saskia onze kamer binnenkomt.  Zij wil heel graag dat ik met haar en Kaylee meega naar Vegfest DC.  Daar heb ik eigenlijk wel oren naar en Rick en ik besluiten dus snel in de eetzaal beneden te gaan eten.

Eenmaal weer boven in de kamer vertrekt Rick naar het huis met de was en maken de meisjes en ik ons klaar om naar de stad te gaan.   Opeens merk ik echter dat ik mijn Fitbit niet aan heb.  Gauw bel ik Rick, denkend dat die nog aan mijn nachthemd zit wat in de wasmand ligt.  Maar dat blijkt ook niet het geval.

Na even zoeken en ook in de eetzaal gekeken te hebben vertel ik aan de receptioniste dat ik de Fitbit kwijt ben, mocht iemand hem vinden en inleveren.  Heel vreemd vind ik het maar, want hij klipt goed vast aan kleding.

Saskia rijdt ons naar het Vienna metrostation, maar daar blijkt dat Kaylee haar portemonnaie is vergeten in het hotel.  Niet zo handig als je naar een festival gaat waar van alles van je gading te koop is.  We gaan dus maar weer terug.

Terwijl we voor het hotel staan te wachten op Kaylee zien we chef R.J. Cooper van het restaurant naast het hotel op ons afkomen.  Hij heeft op Saskia's auto gezien dat ze veganistisch is en geeft ons ieder een verse peer en nectarine vers van de boerderij. 

Zo aardig! Hij grapt dat hij verre van veganistisch is, maar hij weet dat je "vegans" altijd te vriend moet houden.  We bedanken hem vriendelijk en onderweg naar de metro genieten we van het inderdaad heerlijke fruit.  Dit keer gaan we maar naar Dunn Loring, want dat is veel dichterbij.

We moeten bijna twintig minuten op de trein wachten.  Er zijn werkzaamheden aan de rails in het weekend waardoor de treinen veel minder vaak rijden.  Bij L'Enfant Plaza stappen we over op de groene lijn.  Ik bedenk me dat dit de eerste keer ooit is dat ik de groene lijn heb genomen!

Bij de halte voor het honkbalstadion van de Washington Nationals stappen we uit.  Het Vegfest wordt naast dat stadion gehouden.  Deze buurt was er vroeger eentje waar je niet wilde komen, maar is nu helemaal opgeknapt en er wordt veel nieuw gebouwd. 

Het Vegfest beslaat een groot veld met allemaal standjes met voornamelijk veganistisch (soms vegetarisch) eten, t-shirts, stickers en meer.  Het is er flink druk en voor sommige standjes staan lange rijen. 

Het is precies lunchtijd dus we lopen eerst rond om te kijken van welk standje we lunch willen.  De keuze valt op een met Caribische cuisine.  Ik neem de veganistische "kip" met ananas.  Een goede keuze, want ik vind het erg lekker.  Vaak vind ik de zogenaamde kip rubberachtig smaken, maar dat valt in dit gerecht erg mee.

Na het eten willen Saskia en Kaylee de tentjes met t-shirts, posters e.d. bekijken.  Saskia weet mij twee t-shirts en een poster te ontfutselen.  Altijd handig zo'n moeder met geld mee te nemen.  Maar het is leuk om zo even in hun veganistische wereldje te vertoeven.

Als de dames uitgekeken zijn nemen we de metro terug en rijden, na een korte stop in het hotel, naar ons huis.  Ik neem de van mee, want Saskia gaat na nog een bezoekje aan Flapjack terug naar Richmond.  Ze is erg serieus aan haar studie bezig en dat vind ik fijn om te zien na vorig schooljaar.

Omdat ik nu eenmaal verslaafd ben aan mijn Fitbit rijd ik even snel naar Tysons Corner.  Daar koop ik een nieuwe bij de Microsoft Store.  Zul je zien dat ik hem straks in het hotel weer vind, maar ja, dat risico neem ik dan maar.

De rest van de middag zitten Kai en ik op het deck.  Het is heerlijk zomers weer met een graad of 28.  Rick is bezig met van alles in het huis.  Ik lees mijn Barcelona gids van Rick Steves.  In Lissabon hadden we heel veel aan zijn gids, die niet de gewoonlijke algemene tips geeft, maar persoonlijk advies.

Er zijn eindelijk weer mooie vlinders op onze vlinderstruik

Pas als het donker begint te worden gaan we weer richting hotel.  Daar laten we Cosmo achter en lopen dan naar Matchbox..  Als oude bekenden worden we begroet.  Vanavond bestel ik eens een pizza met vijg en prosciutto, erg lekker.

Na het eten vertrekken Rick en Kai terug naar het huis en ik loop naar de kamer.  Zou dit de laatste zaterdagavond hier zijn?  Ik hoop het zo.  We hadden het er vanavond over dat als we niet voor de dertigste terug kunnen verhuizen Rick en Kai na hun reis toch nog tenminste een nacht in dit hotel zullen moeten logeren.  Duim, duim en meer duim!

Zondag

Alweer slapen we lekker uit en gisteren hebben we besloten bij Le Pain Quotidien te gaan ontbijten. Het belooft alweer een heerlijk zomerse dag te worden en we nemen een tafeltje op hun terrasje, zodat Cosmo ook meekan.

Het is heerlijk vertoeven en mijn ontbijt van gerookte zalm, een zachtgekookt eitje en brood smaakt prima.  Rick en Kai smullen ook van hun omeletten.  Ik zou hier bijna willen blijven zitten, maar Rick en Kai vertrekken naar het huis en ik moet sporten.

Het uur op de elliptical gaat al lezend vrij snel.  Dan maak ik me gauw klaar en ga met een kort lijstje van benodigdheden naar Target.  Daar koop ik o.a. een nieuw douchegordijn, haken en stang voor de badkamer van de kinderen.  Het oude gordijn was helemaal vies van het roet en we vonden het niet bijzonder genoeg om schoon te laten maken.

Met de spullen rijd ik naar Vienna.  Rick en Kai hebben al lunch gehaald, dus ik haal een avgolemono soep bij Plaka Grill voor mezelf.  Buiten op het deck eten we en de rest van de middag ben ik heel lui en lees aan een stuk door, met uitzondering van het even bestellen van een toegangskaartje voor de Sagrada Familia in Barcelona.

De serie Train Through Time, die ik aan het lezen ben, is zo ontzettend leuk!  Ik ben alweer aan het derde boek begonnen.  Het zijn tijdreis romances spelend in het begin van de twintigste eeuw en ze zijn met veel humor geschreven.

Het is zo fijn om in onze groene, hoewel de bomen al wel wat herfsttekenen beginnen te vertonen, tuin te zitten.  Kai en ik zien zelfs een paar keer een kolibri bij de geraniums vliegen.  Een paar dagen geleden vloog er zelfs een ons huis binnen en redden Rick en Kai die met moeite.

Tegen zonsondergang rijden we terug naar het hotel.  Vanavond gaan we naar de Four Sisters en zelfs op zondagavond zouden we een half uur moeten wachten op een tafeltje.  Gelukkig zijn er nog drie stoelen op aan de bar en die nemen wij in.  Ik bestel weer de Vietnamese loempia's en de papaya salade, heerlijk!

En zo is dit weekend ook weer voorbij.  Hopelijk horen we morgen wanneer we terug kunnen verhuizen.  Even allemaal duimen dat het vrijdag of zaterdag kan!

Een 9/11 rondleiding

Om kwart voor zeven word ik met schrik wakker, denkend dat het kwart voor acht is.  Daarna kan ik de slaap niet meer vatten en om half acht sta ik maar op.  Ik kleed me aan en ga dan Cosmo laten plassen.  Intussen is Rick ook op.

Samen gaan we gauw beneden ontbijten.  Op CNN zijn er natuurlijk allerlei beelden van 11 september dertien jaar geleden te zien.  Ieder van ons weet nog precies hoe we die dag beleefden, natuurlijk de dag na mijn veertigste verjaardag.  Hier kun je lezen hoe wij die dag ervoeren.

Meestal probeer ik me niet bang te laten maken voor alle waarschuwingen over mogelijke terreurdreigingen.  We wonen nu eenmaal bij de hoofdstad van de Verenigde Staten en er zijn heel wat mensen, die daar kwade zin tegen hebben.

Op 11 september echter voel ik me net wat kwetsbaarder en vind ik het eng om met de metro te gaan.  Rick snapt dat wel en heeft aangeboden me naar de stad te brengen.  Onderweg houden we met de mensen op de radio een minuut stilte om 8:46 en om 9:03.  De tijdstippen dat de vliegtuigen in de Twin Towers vlogen.  Om 9:37 vloog het vliegtuig in het Pentagon en daar zijn de president en first lady heen voor een ceremonie.

Verder hangen overal vlaggen op gebouwen en halfstok.  Dat is vooral op en rond de Mall opvallend, daar hangen enorm veel vlaggen, vooral rondom het Washington Monument.  Mijn gezelschap van vandaag is een Belgisch gezin.  Ik maak kennis met G., Y. en hun volwassen kinderen S. en W., die voor ze terug naar de universiteit gaan nog buiten het seizoen op vakantie zijn.

Na mijn korte verhaal over de geschiedenis van het ontstaan van de stad lopen we naar het Washington Monument.  Het is best bijzonder om al die vlaggen halfstok te zien, dat komt niet zo vaak voor. 

We lopen door naar het Tweede Wereldoorlog monument en dan naar de Vietnam "muur".  Daar zien we ook een heel aantal Harley Davidson motoren langskomen voor de 9/11 Memorial Ride.  Na het Lincoln Memorial en Koreaanse oorlogsmonument lopen we naar het Tidal Basin.

Daar bezichtigen we het Martin Luther King Jr. Memorial, maar zien dan dat het pad rond het Tidal Basin flink overstroomd is.  We lopen dan maar via de straat naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial.  Ook bij het Jefferson Memorial staat het pad helemaal onder water en moeten we omlopen.

Kennelijk hebben we de pas er goed ingezet, want we hebben nog tijd om de achter- en voorkant van het Witte Huis te bekijken voor de lunch.  Bij de Old Ebbitt Grill heeft Tony de menu's al klaarliggen op "mijn" tafel.  Alleen liggen er vier en zijn we met zijn vijven,  Niet getreurd een extra stoel en menu zijn zo gepakt.

Het menu is veranderd en ik kies eens iets nieuws, de linguini met kip, tomaat, mais en cantarellen.  Het smaakt heerlijk, maar is een enorme portie!  Ik krijg er maar ongeveer de helft van op en pluk de groentes eruit.

Na het eten lopen we langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool.  Dit gezelschap heeft aangegeven zoveel mogelijk van de stad te willen zien en ze zijn snelle lopers.  Ik stel dus voor ook door Chinatown te lopen.  Dan zien ze ook een andere buurt en dat wordt enthousiast aangenomen.

Daarna lopen we Capitol Hill op en als laatste de Library of Congress, die altijd weer indruk maakt, door.  Zij besluiten de tunnel naar het Capitool te nemen en daar de rondleiding nog te gaan doen, dus ik neem afscheid.

De Library of Congress

 

Het Supreme Court (hooggerechtshof)

Rick wacht me niet veel later op een parkeerplaats bij het Capitool op.  Ik ben blij in de airconditioning van de auto te zitten, want het was een warme plakkerige dag.  Zin om in de hotelkamer te gaan zitten hebben we geen van beiden en na mijn laptop opgehaald te hebben rijden we naar ons huis.

Daar zijn ze vandaag hard bezig geweest de houten vloeren aan te leggen.  Boven ligt keurig zilverkleurig tapijt, maar ik krijg eindelijk mijn wens van hout beneden (met uitzondering van de family room, maar vooruit).  Het ziet er werkelijk prachtig uit!

Met mijn laptop installeer ik me op het deck.  Intussen zie ik kleine eekhoorntjes zich tegoed doen aan de besjes in onze dogwoods.  Helaas zijn ze, in tegenstelling tot de eekhoorns in de stad, te schuw om mij ze te laten fotograferen.

Vanavond willen we in Vienna eten en vinden nog een tafeltje open op het terrasje van Bazin's Next Door.  Ik bestel hun heerlijke zalm met een korst van mosterdzaad salade.  Het smaakt weer voortreffelijk.

Dan gaan we terug naar het hotel en kletsen even met de receptioniste, die ik het aardigst vind, Anida uit Bosnie.  Dan is het weer tv kijken geblazen op bed.  Het einde is nu echt in zicht, maar de laatste loodjes wegen zwaar, want we hebben nog steeds geen definitieve datum.

Foto's van vandaag staan hier.

Verwendagje

Als Rick naar zijn werk gaat neemt hij afscheid tot morgen, want ik ben er waarschijnlijk niet als hij terugkomt om in te pakken vanmiddag.  Hij heeft vergaderingen in Annapolis, Maryland, hier ruwweg een uur rijden vandaan, die vanavond met een diner beginnen.  Als ik morgen geen rondleiding had zou ik mee zijn gegaan, dat is zo'n leuk plaatsje!

Zelf sta ik net na achten op.  Het is een sombere dag en spettert wat als ik Cosmo uitlaat.  Regenachtig weer stemt me thuis al niet blij, maar in het hotel deprimeert het me helemaal.  De kamer is voor een hotelkamer vrij licht, maar met dit weer somber.

Daarom ben ik blij dat ik na mijn ontbijt naar de sportschool kan vertrekken.  Na een half uur cardio komt Sharon me halen voor een uur personal training.  Na afloop trillen alle spieren weer en rekt en strekt Sharon mijn benen goed.

Rick sms-te dat de Rite Aid had gebeld dat ik vandaag mijn medicijnen moest ophalen, anders zouden ze teruggezet worden.  Ik haast me dus naar de apotheek daar, maar dat berichtje moet al een paar dagen oud zijn, want de medicijnen zijn al teruggezet.  Gelukkig kan ik ze later vanmiddag weer ophalen.

In het hotel spring ik gauw onder de douche en neem Cosmo dan mee naar Fair Lakes Shopping Center.  Toen onze kinderen werden geboren hadden we iedere keer een houten ooievaar in de tuin met hun naam, geboortedatum en gewicht van Stork News.  De "luier" die de ooievaar in zijn bek had mochten we houden.

Net na de brand kwam Kai mij wat verdrietig het overblijfsel van zijn "luier" laten zien.  Samen met het Steiff vosje leek dit iets wat hem echt aan het hart ging.  Sindsdien probeer ik al weer zo'n luier op de kop te tikken.

Stork News bestaat nog, maar het filiaal voor ons gebied belde eerst niet terug en daarna deed het telefoonnummer het niet meer.  Uiteindelijk heb ik dan maar een verder gelegen filiaal gebeld.  Dat werd ook een wat wij hier "telephone tag" noemen heen en weer achterlaten van antwoordapparaatberichtjes.

Maar eindelijk lukte het dan en heb ik met Merritt, de eigenaresse, halverwege tussen ons beider locaties bij Fair Lakes afgesproken.  Ik ben allang blij dat ik niet helemaal naar Manassas hoef en zij bedankt mij dat ik bereid was haar halverwege te ontmoeten.  Wederzijds een gunstig iets, dus. 

Zij overhandigt mij de "luier" en ik betaal de $40 contant en bedenk me te laat dat ik om een bon om aan de verzekering over te leggen had moeten vragen.  Nou ja, dan is dit maar gewoon een cadeau van ons aan Kai.

De reden dat ik Fair Lakes als ontmoetingsplek koos is de Petsmart hier.  Dat is ook een leuke excursie voor Cosmo, dus die gaat mee naar binnen.  Alleen maakte ik de fout Cosmo niet eerst even te laten plassen.  Hij drinkt op het moment heel veel door zijn steroide en kan het niet meer ophouden.  Midden in de winkel plast hij een klein meer, arm beest!

Gelukkig hangt er allerlei schoonmaakmateriaal en ik dweil het allemaal weer op.  Ik koop een flesje met bittere spray om op Cosmo's poot te spuiten.  Dit is om likken tegen te gaan en lijkt mij een vriendelijkere oplossing dan zo'n nare kraag. 

Cosmo vermaakt zich intussen prima en voor ik het weet heeft een Kong snoepje te pakken en laat dat niet meer gaan.  Ik maak het dan maar voor hem open en doe de verpakking in mijn wagentje om ervoor te betalen.  Het doet me aan vroeger toen de kinderen klein waren denken.  We gaven ze altijd iets te knagen om ze tijdens het boodschappen doen rustig te houden en rekenden dat dan later af.

Na afgerekend te hebben breng ik Cosmo terug naar de van en ga dan bij Noodles & Company naast de Petsmart lunch halen.  Na besteld te hebben neem ik op hun terrasje plaats. Ondanks het sombere weer is de temperatuur zeer aangenaam.

Mijn penne rosa wordt gebracht, maar dat ziet er als een veel grotere portie uit dan de kleine, die ik had besteld.  Inderdaad is het de grotere portie.  Als ik er iets van zeg biedt de serveerder een coupon voor een gratis maaltijd volgende keer aan.  Nou, dat had ik niet verwacht, maar ik zeg er geen nee tegen, natuurlijk.

Omdat ik dit hele bord niet opkan (of althans niet op wil is beter, het is te veel) vraag ik om een doosje om de helft mee terug te nemen.  Kai wil dat vast wel voor zijn lunch morgen.  Zo krijg ik een lunch voor Kai en een gratis maaltijd door een foutje van de caissiere!

Cosmo gaat terug naar het hotel en ik ga nog wat ham kopen voor zijn medicijnen bij Mom's Organic Market.  Als ik terugloop grapt een vrouw dat ik maar een ding kocht.  Tja, veel meer past er niet in de kleine hotelkoelkastjes. 

Dat gaat hopelijk binnenkort anders worden, want er wordt van alles aan het huis gedaan en de opzichter heeft Rick vanochtend gezegd dat zij hoogstwaarschijnlijk volgende week vrijdag klaar zullen zijn!  Dat brengt onze hoop in de week van 22 september terug te kunnen weer terug!

In Vienna ga ik naar Whole Foods en koop er wat kleinigheden.  Ze hebben hier alweer allerlei pompoenen en courgettes.  Ik heb zo het gevoel dat me een zomer is ontnomen.  Het seizoen waarin ik me altijd het best voel en nu gaan we weer de pijntijd in.  Dat gevoel probeer ik gauw weg te stoppen.  Ik zal volgende zomer des te meer genieten van ons deck en het zwembad.

Bij de Rite Aid haal ik mijn medicijn op en ga dan naar Lofty Salon.  Eerst had ik een afspraak voor morgenmiddag, maar ik heb geen zin om me uit Washington terug te haasten.  Gelukkig kan Taylor mijn haar ook vandaag kleuren en mijn pony bijknippen.

Intussen heb ik een intensieve sms sessie met Katja, die zich heel ongelukkig voelt.  Het liefst zou ze morgen terug naar huis verhuizen zo erg vindt zij het in Roanoke.  Ze huilt de hele tijd, er komt niets uit haar handen, duidelijk een roep om hulp.  Ik bel haar dan ook en steek haar een hart onder de riem.

Niet veel later sms-t ze dat haar huisgenote waarschijnlijk wat mensen kent, die Katja's kamer zouden willen huren.  Haar plan is nu om in november weer tijdelijk bij ons te komen wonen.  Ons huis staat natuurlijk altijd open voor de kinderen en, in dit geval, hun huisdieren.

Daar ben ik eerder mee klaar dan gedacht en besluit even langs ons huis te rijden.  Daar zie ik tot mijn blijheid dat Kai's nieuwe raam is geinstalleerd.  Eindelijk geen plank meer aan de voorkant van ons huis.  Boven het raam moet het nog worden schoongemaakt en daarna zal het niet meer te zien zijn dat er brand was.

Lorraine stuurde me een schattige foto van Snickers en hun Deense dog Apollo, die grote vriendjes zijn.  Snickers maakt Apollo's oren schoon, zo schattig!  Ik ga even bij Lorraine en Chuck buurten en Flapjack komt sociaal zijn. 

Lorraine en Chuck zijn ook blij voor ons dat het nu zo snel gaat met het huis, maar ik krijg het gevoel dat ze onze katten zullen missen.  We zijn hun zeer zeker een heel lekker etentje verschuldigd!

Flapjack komt zeker sociaal zijn

 

Phuong wacht me al op bij Pro Nails 3 om mijn nagels weer helemaal netjes te maken.  Ik heb deze week drie rondleidingen en mijn verjaardag dus ik wil er zo goed mogelijk voor uitzien.  Dit keer kies ik voor een blauwgroene kleur nagellak en ben er zeer tevreden mee.

Terug in het hotel overhandig ik Kai de "luier" en ik zie zowaar nattigheid in de ogen van mijn gewoonlijk vrij stoicijnse zoon.  Duidelijk is dit iets wat hij niet had verwacht en ik vind het super dat ik het heb kunnen regelen.

Cosmo vraagt nooit iemand anders om eten, maar zodra ik de kamer binnenloop komt hij zeuren.   Ik geef hem eten en medicijnen en dan gaan Kai en ik bij Le Pain Quotidien eten.  Het kan niet makkelijker, het restaurant ligt vlak naast het hotel.

Kai bestelt een tartine met kalkoenborst en ik een kop gazpacho en hun "crispy" quinoa cake met hummus en groentes.  Dat "crispy" is me echter wat te als de onderkant van mijn cake zwartgeblakerd is.  Ik stuur het terug en de volgende is een stuk smakelijker.

Voor ik tv ga kijken op het bed neem ik Cosmo nog even mee naar buiten.  Maar goed ook, want hij moet alweer zo enorm plassen dat hij maar nauwelijks kan wachten tot we buiten zijn.  Wat zou dit allemaal makkelijker zijn als we gewoon thuis zouden zijn!  Weer eens een geval van kon Cosmo maar praten.

En zo eindigt hopelijk een van de laatste maandagen hier in het hotel.  Wel heel fijn dat we nu eindelijk kunnen gaan aftellen, hoewel ik nog graag een definitieve datum zou horen.