Old Town Alexandria met Kai

"Het is prachtig weer!", verkondigt Rick enthousiast als hij tegen achten boven komt om te douchen. Tijd voor mij om op te staan, want ik wil ook op tijd naar de sportschool. Kai en ik maken eieren als ontbijt, die hij met salsa op brood eet en ik met plakjes tomaat. Het is zowaar koel op het deck met maar 18 graden, ongekend voor augustus.

Na het ontbijt vertrek ik naar Anytime Fitness. Daar doe ik mijn uur op de ARC trainer al Pokémon Go spelend. De klokkenwinkel onder ons is namelijk een Poke Stop. Ik vind het spel met zijn field research en vrienden etc. steeds leuker.

Thuis ga ik even op het deck zitten en zo mijn vitamine D krijgen. Het is eindelijk niet te warm om in de zon te zitten. Dan maken Kai en ik ons klaar om naar Old Town Alexandria te gaan. We laten Orion uit en vertrekken.

Zonder problemen parkeer ik een half uurtje later onder het stadhuis van het oude stadje. Het is lunchtijd en we willen aan de rivier eten. Bij het eerste restaurant waar we langs lopen zouden we een half uur op een tafeltje in de schaduw moeten wachten.

 

Daar hebben we geen zin in en op het terras van het Chart House zijn nog wat schaduwtafeltjes vrij. Hun menu laat de calorieen in elk gerecht zien (wat ik altijd heel fijn vind) en we schrikken van de vele over de duizend calorieen gerechten.

Kai neemt het broodje met crabcake en zoete aardappelfrietjes erbij. Ik neem een salade met kip, tomaat en uitgebakken spekjes. Van die laatste eet ik alleen genoeg om het smakelijk te maken.  Intussen genieten we van het uitzicht op de rivier en de Caribische muziek, die iemand verderop speelt. Ik zou hier uren kunnen zitten!

We hebben echter andere plannen in het stadje. Kai is op zoek naar iets om mee te brengen voor Raquel. We gaan kijken in de America! winkel maar wat een troep verkopen ze daar! Zo teleurstellend! Het enige wel leuke is een pluche adelaar (bald eagle) met een Amerikaans vlagje om, maar Kai ziet dat die in China gemaakt is, niet erg Amerikaans dus!

We zetten onze wandeling voort en zien een nieuwe winkel met allemaal spullen uit de omgeving. Daar hebben ze wel veel leuks, maar ook niet geschikt voor een jonge vrouw, die weinig plaats in haar bagage gaat hebben als ze naar Engeland verhuist in september.

We lopen door de pittoreske Captain's Row met een aantal van de oudste huisjes in de stad. Bij het Old Presbyterian Meeting House laat ik Kai het graf van de dokter van George Washington zien en dat van de onbekende Revolutionaire soldaat.

 

Kai wil graag naar de fair trade winkel, A Thousand Villages. Dat is ongeveer anderhalve kilometer lopen en ik speel onderweg Pokémon Go. Ik ben van plan op een middag terug te gaan en alleen maar dat spel te gaan spelen hier. Het is er een mekka voor!

 

 

Kai vindt een leuk klein boekje met een kardinaal vogeltje op de voorkant en Post It briefjes erin. Het is een leuke winkel om in rond te kijken. Ik moet me ervan weerhouden een paar leuke oorbellen te kopen. Daarvan heb ik er al meer dan genoeg.

Intussen zie ik een Pokémon, die ik nog niet heb, niet ver van de winkel. Kai stemt toe erheen te lopen, maar net voor we er zijn vlucht de Pokémon. Nou ja, we krijgen onze stappen zeker bijeen.

We lopen langs de oude apotheek waar Kai wel een rondleiding zou willen, maar die is pas twintig minuten van nu. Daar wil hij toch niet op wachten en we lopen naar het Carlyle House waar we al van plan waren de rondleiding te doen.

We hebben geluk want er begint net een. We krijgen eerst een film te zien over het leven van de welgestelde Engelse koopman John Carlyle. Er wordt gezegd dat in dit huis de Amerikaanse revolutie begon.

De Engelse generaal Braddock kwam naar Virginia om in de Frans-Indiaanse oorlog te vechten. Braddock maakte Carlyle's huis zijn hoofdkwartier en hij en zijn mannen keken neer op de kolonisten en misdroegen zich bij hun gastheer.

Eigenwijs als Braddock was luisterde hij niet naar het advies van de kolonisten. Hij ging oorlog voeren zoals de Europeanen al eeuwen deden, maar dat ging mis met de Indianen, waar George Washington al voor waarschuwde. De Engelsen werden in de pan gehakt en Braddock moest het met zijn leven bekopen.

Terug naar het Carlyle House, John Carlyle werd langzamerhand een Amerikaan en vocht mee in de Onafhankelijkheidsoorlog. Zijn prive leven was minder succesvol. Hij had twee vrouwen, die beiden in het kraambed stierven. Hij had elf kinderen en slechts drie overleefden hem en maar een werd volwassen, de andere twee overleden in hun tienertijd.

 

Prachtig houtsnijwerk!

Het is een interessante rondleiding, ook omdat men het huis zo perfect heeft gerestaureerd nadat het helemaal in verval was geraakt. Alleen jammer dat onze gids zo zacht praat en mompelt dat ik mijn oren echt op scherp moet stellen om haar te kunnen volgen terwijl ze nog geen twee meter bij me vandaan staat. Gelukkig had Kai hetzelfde probleem dus het lag niet aan mijn oren.

Via de voordeur van het statige huis staan we weer buiten. We hebben dorst gekregen en bij een gelato en koffie café bestel ik een nitro brew en Kai een flesjes water. We gaan even zitten terwijl we onze dorst lessen.

Daarna lopen we nog wat rond door de gezellige straatjes en kijken af en toe in een winkel. Tegen half vijf zoeken we de van weer op en betaal ik $10 voor het parkeren. Ik vind dat niets voor meer dan vier uur!

Op weg naar huis komen we af en toe in langzaam rijdend verkeer terecht, maar net na vijven zijn we terug in Vienna. Kai heeft ook besloten Virginia pinda's en chocola mee te nemen voor Raquel. Bij Rexall in het centrum van Vienna vinden we de pinda's. Er zijn allerlei smaken en Kai kiest bacon maple.

Bij Cocoa Vienna gaat Kai een doosje chocolaatjes uitzoeken. Ik zie dat de Pokémon, die ik vanmiddag niet kon vangen, ook hier vlakbij is. Ik loop erheen en hebbes!

Nog steeds zijn de schoonmakers in ons huis en we besluiten in het zwembad te gaan wachten tot ze klaar zijn. Daar zien we allerlei bekenden en Kai ontmoet een van onze nieuwere buren. Dan zien we op onze webcam dat niet alleen de schoonmakers eindelijk klaar zijn, maar Rick is ook thuis.

We laten Orion uit en dan willen de mannen graag naar Chevy's voor Tex-Mex eten. Ik ben daar minder van gecharmeerd, maar vind er vast iets lekkers. Tot onze grote verbazing blijkt Chevy's echter permanent gesloten! Het was er altijd druk en de andere twee restaurants in de omgeving zijn nog open dus geen idee wat de reden hiervan is.

De andere twee restaurants hier zijn zo druk dat we meer dan een uur zouden moeten wachten. Op Open Table zie ik dat Café de Luxe plaats heeft. Zij hebben een leuk terras en daar krijgen we een tafel. Chandler leidt ons erheen en is tevens onze ober.

Tot mijn verbazing zit ik te rillen. Het is nog 25 graden, maar ik ben moe en ook wat verbrand. Rick heeft altijd een sjaal voor mij in zijn auto en die heb ik vanavond nodig. Wij bestellen beiden een aangepaste salade nicoise met zalm en Kai heeft kip met groentes.

Het smaakt allemaal prima, hoewel Rick moeite heeft met alle salades. Hij voelt zich net een geit. Ik heb dat niet, maar ik at altijd al veel salades. Misschien dat het minder aantrekkelijk wordt als het kouder wordt, maar voor nu vind ik ze heerlijk.

Op de terugweg stoppen we nog even bij de mall om een nieuw elektriciteitskoord voor mijn laptop te kopen bij de Microsoft Store. Als we weer buiten komen zien we de maan en vier planeten op een rij! Mars ziet er echt rood uit en dan zijn er Saturnus, Jupiter en Venus, allemaal duidelijk zichtbaar.

Het was een heel leuke dag met Kai. Zulke dagen koester ik echt met alle drie de kinderen. Gelukkig merk ik aan Kai dat hij ook wel weer zin heeft om terug naar Duitsland te gaan en hij weet ook niet zeker of hij met de feestdagen thuis wil komen. Dat laat mij zien dat hij daar op zijn plaats is en dat maakt het afscheid nemen altijd makkelijker.

Dag 4 Outer Banks: Outer Banks geschiedenis en mooie natuur

Met dit bed gaat het niet meer worden. Alweer word ik compleet in de knoop wakker. Rick is al op en ik moet mijn spieren er even van overtuigen dat het tijd is om op te staan. Ibuprofen to the rescue, het is het enige wat ietwat helpt.

Het is gelukkig droog en een aangename temperatuur. Voor het ontbijt gaan we naar het Treehouse Cafe. Daar zijn ze bekend om hun biscuits, een lekker Amerikaans broodje (in Engeland is dat een koekje dus je snapt mijn verwarring toen we hier pas woonden). Ik bestel een omelet met tomaat en pesto en Rick een biscuit met ei, kaas en worst. Ik eet een paar hapjes van mijn biscuit, want die is toch wel heel lekker!

Vandaag worden er wel onweersbuiten voorspeld maar voorlopig is het droog. Rick en ik besluiten naar het strand en terug te lopen. Dat is niet ver, maar we willen de zee even zien en hebben daarna plannen een heel stuk naar het zuiden. We hebben geluk want er zwemt net vlakbij een dolfijn langs.

Eergisteren zag Rick dat een brug hier de Captain Richard Etheridge Bridge heet. Hij heeft een collega, Joyce, met dezelfde achternaam en zij woont in North Carolina. Rick vroeg haar via Facebook of dat familie was en dat blijkt het geval.

Dat niet alleen, maar deze Richard Etheridge was een bijzonder man. Hij heeft een standbeeld in Manteo en in een museumpje aan de overkant wordt de geschiedenis van het enige Afrikaans-Amerikaanse reddingstation verteld. Het gebouwtje zelf was deel van het reddingstation en is naar Monteo verplaatst.

Wat dit ook zo speciaal maakt is dat in 1896 een schip uit Rhode Island in nood kwam bij de Outer Banks. De kapitein had zijn vrouw en kind mee en het was een orkaan waarin ze terecht waren gekomen. Richard Etheridge en zijn mannen redden die hele bemanning, inclusief driejarige Tommy. Daarvoor kregen ze in 1996, honderd jaar later, een postume medaille.

Joan Collins, wiens vader de laatste kapitein van het reddingstation was, weet heel veel te vertellen. Ze is helemaal enthousiast dat ze misschien een directe afstammeling van Richard Etheridge, met wie het in 1880 allemaal begon, heeft gevonden. Rick belooft zijn collega ervan op de hoogte te stellen.

Klein ander detail is dat Richard Etheridge waarschijnlijk de zoon van zijn moeder en haar meester, de blanke plantagehouder was. Zo leerde hij lezen en rekenen. Er zijn dus blanke en zwarte Etheridges in dit gebied.

Er is een documentaire van gemaakt, die Rescue Men heet. Wil je meer over Richard Etheridge weten dan is de Wikipedia erg goed.

Inmiddels loopt het tegen enen en nemen we afscheid van Joan. We zijn vlakbij het centrum van het gezellige Manteo en vragen een tafel op het terras van de Lost Colony Brewery. Daar bestelt Rick een donker biertje en ik een rose. Mijn salade met brie en appel is prima en Rick heeft een wrap.

Op mijn radar app zie ik een paar onweersbuien met rasse schreden naderen. Inderdaad druppelt het al als we terug naar de van lopen. Toch besluiten we ons programma voort te zetten en naar het Alligator River National Wildlife Preserve te gaan.

Daarvoor moeten we een acht kilometer lange brug over terug naar het vaste land. Op de brug regent het zo hard dat Rick af en toe vreest voor aquaplaning. Gelukkig halen we het heelhuids en wordt de regen ook minder. Als we het natuurgebied binnenrijden is het zelfs alweer vrijwel droog.

Hier hebben Kai en ik vier jaar geleden een beer gezien, maar of en wat we met dit natte weer zullen zien weten we niet. We dwalen wat door het park en Rick is telkens bang dat we verdwaald zullen raken. Ik helemaal niet, want alle wegen leiden uiteindelijk naar een hoofdweg.

Het is prachtig hier. Er zijn bloeiende waterlelies in de sloten, wilde irissen staan langs het water. Verder zijn er allerlei kleuren libelles. Opeens zien we een hert en dan hebben we tenminste een wild dier gezien. Een kikker springt voor ons de weg over en we zien een helaas dode schildpad.

Op een gegeven moment stellen we de GPS maar weer in om naar de hoofdweg terug te gaan. Die wijst ons een weg naar rechts aan en opeens rijden we in diepe modder. Rick is zelfs in paniek erdoor want hier hebben we geen bereik met onze telefoons en de van heeft wel all wheel drive, maar we zouden hier zomaar vast in kunnen komen zitten.

Volgens de GPS moeten we meer dan acht mijl door deze smurrie rijden. Rick en ik zitten nu al met witte knokkels en zweet op het gezicht! Gelukkig komt er na iets meer dan een kilometer een plek waar we om kunnen draaien. Tot onze grote opluchting komen we zonder problemen weer terug op de geasfalteerde weg.

We weten dat die ook terug naar de hoofdweg leidt dus die nemen we de rest van de weg. Opeens roept Rick "Wow!!!" en rijdt een stuk naar achteren. Daar zien we een prachtige uil in een boom vlakbij zitten. Het dier heeft ons ook door en bestudeert ons aandachtig. Kennelijk besluit hij of zij dat het beter is weg te vliegen, maar ik heb twee foto's kunnen nemen.

We rijden verder en zien zo'n tien minuten later weer een uil een boom invliegen. Dit kan bijna niet dezelfde zijn! Het is wel dezelfde soort, de barred owl (natuurlijk weet ik daar de naam niet voor in het Nederlands).

Niet veel later zien we nog een gier met zijn vleugels helemaal open. We zijn het erover eens dat we dan wel geen beren hebben gezien, maar de uilen maakten alles goed. Die zien we nog minder vaak dan beren.

Rick is opgelucht weer op de hoofdweg te zijn en dit keer is het droog als we de brug over rijden. We besluiten naar de bioscoop te gaan en hebben nog een uurtje door te brengen voor de film begint. Genoeg tijd om eens te gaan kijken in de Tanger Outlet Mall.

Bij Eddy Bauer hoopte Rick wat meer dan alleen kleding te zien, maar dat valt tegen. Ook Nautica heeft niets van onze gading. Bij Talbot's slaag ik opeens tot mijn verbazing heel goed met twee rokken en drie topjes. Dat voor minder dan $30 per kledingstuk!

Precies op tijd voor de Book Club film komen we bij de bioscoop aan. We nemen plaats in de rij waar we onze voeten op de railing kunnen zetten. Dat zit zoveel fijner. De film is super, hilarisch, herkenbaar bij tijden en werkelijk een grote aanrader, Ik lach zelden hardop bij een film en dit keer zeker wel!

Voor het avondeten hebben we gereserveerd bij Grandstaff & Stein, een "speakeasy". In de jaren twintig van de vorige eeuw was alcohol verboden in de VS. Dat maakte dat de "speakeasies" werden gecreeerd. Ogenschijnlijk een gewone winkel, maar met een paswoord kon je de bar binnen.

Tegenwoordig zijn er heel wat "speakeasy" restaurants en deze is er een van. We lopen een "boekenwinkel" binnen en geven het paswoord, crushed out. Dan kunnen we het restaurant binnen waar het is als in de jaren twintig. Zelfs de serveerster draagt een Roaring Twenties jurk.

Het eten en de bediening zijn heel goed. We beginnen beiden met de gerookte zalm en ik kies de crab cakes voor mijn hoofdgerecht. Rick heeft de mahi mahi. Het smaakt opperbest en voldaan vertrekken we.

Op de terugweg zien we een mooie zonsondergang en al met al viel het weer vandaag alles mee. Hopelijk is dat morgen weer zo, want dan zouden we graag nog eens op het strand willen lezen en ontspannen. Morgen is onze laatste volle dag hier, het gaat altijd zo snel!

Dag 2 San Francisco: Het Disney museum en een rondleiding

Rick is vroeger wakker dan ik maar ook ik ben er om half acht weer helemaal bij. Dat is wel gunstig van die drie uur tijdsverschil. We worden vroeg wakker. Jammer genoeg is er vandaag geen zon, het is bewolkt en fris.

Terwijl ik me klaar maakt gaat Rick koffies halen bij Starbucks en tot mijn vreugde komt hij met een nitro brew terug. Ik kan mijn vinger er niet op leggen waarom die zoveel lekkerder is dan gewone ijskoffie. Maar dat is het wel degelijk!

Rick hoeft vandaag pas om half een te beginnen dus we gaan samen ontbijten. Dat doen we weer op het terrasje van het Hollywood Cafe. Zonder zon hebben ze gelukkig de verwarmende lampen aan. Ik bestel een V8 en weer de Benedict met krab zonder de hash browns (aardappel). Rick neemt die met gerookte zalm en hij neemt het schaaltje fruit erbij. Dat is zoveel dat we het met gemak kunnen delen en dan nog overhouden!

Het is gezellig zo met zijn tweeen en we vermaken ons met kijken naar voorbijgangers. San Francisco is een van die steden met heel veel daklozen (hoewel het dit jaar minder lijkt). De meesten zijn mentaal niet goed en een ervan komt hier. We krijgen een tirade over van alles en nog wat in zeer kleurrijke taal. Dan vullen de medewerkers van het restaurant zijn fles koffie en hij verdwijnt weer.

Na dit lekkere ontbijt kleedt Rick zich in zijn zakenkleding en neemt de bus naar het Musconi Convention Center. Ik roep een Uber, die me naar het Walt Disney Family Museum brengt. Ik heb geen idee wat ik daar ga aantreffen en het overtreft mijn stoutste verwachtingen!

Misschien geeft de entree prijs van $25 al wat weg dat dit niet een paar kamertjes over Walt Disney is. Dit museum is mede opgezet door Disney's dochter Diane. Zij had hier in de buurt een wijngaard dus San Francisco is logisch voor dit museum.

Het volgt de geschiedenis van de familie van Walt Disney, beginnend met zijn grootvader en dan zijn vader tot uiteindelijk Walt geboren wordt. De volgende bijna twee uur lees ik van alles over de familie, over Walts persoonlijke leven en natuurlijk over het enorme bedrijf dat hij creeerde.

De man was een bron van innovaties! De eerste geanimeerde film met geluid, de eerste met kleur en uiteindelijk met Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen de eerste geanimeerde bioscoopfilm. Hij vond de camera uit, die diepte kon creeren in geanimeerde films en was de eerste met zo'n lange geanimeerde film. Gelukkig had hij succes en ging door.

We zien delen van andere beroemde films, Fantasia, Bambi, Pinocchio. Fantasia is mijn favoriete Disney film en ik geniet van de stukjes daaruit. Ik neem me weer eens voor alle oudere tekenfilms weer te kijken. Vroeger deden we dat eindeloos met de kinderen.

Na een paar uur word ik een beetje informatie moe. Bij de maquette van Disneyland zoals Walt het in gedachten had vertelt een vrijwilliger interessant. Dan heb ik het wel gezien. Walt overleed in 1966 aan longkanker en als laatste zien we tekeningen van een huilende Mickey over de hele wereld. Hij was een bijzondere man wiens naam nog altijd prominent voortleeft.

Het is al na twaalven als ik weer een Uber roep. Deze chauffeur is doof of hardhorend. We begroeten elkaar en hij zet me keurig af op Union Square. Dit is het sjieke deel van San Francisco met winkels als Saks Fifth Avenue, Tiffany & Company, e.d.

Op Yelp probeer ik een restaurant voor mijn lunch te vinden, maar dat blijkt niet makkelijk. Dan maar even rondlopen en zien wat ik tegenkom. Dat wordt een Iers restaurant, Jonny Foley's Irish House. Daar neem ik een lekker koud biertje om de dorst te lessen en een gerookte zalm boxty (heel dunne aardappelpannenkoek), die werkelijk heerlijk smaakt!

Gesterkt loop ik terug naar Union Square. Ik ben blij met mijn sjaal en jas, want de wind gaat door merg en been hier! Na een kwartiertje zie ik iemand met een oranje vlag die Free SF Tour zegt. Ik loop erheen en maak kennis met Filip, de gids. Hij komt oorspronkelijk uit Joegoslavie en dan Macedonie en gidst nu hier.

Hij heeft hetzelfde enthousiasme voor San Francisco dat ik voor Washington heb, misschien moet je van buiten komen om de steden echt te waarderen voor wat ze zijn. Met een gemengd gezelschap van Canadezen, Amerikanen (eigenlijk alleen ik, en dan ben ik ook nog immigrant), Engelsen, Ieren, een Poolse en een Indonesische (uit Jakarta waar mij vader is geboren) gaan we op stap.

Filip geeft ons een zeer leerzame rondleiding, precies wat ik zoek in een stad waar ik al meerdere malen ben geweest. We leren veel over het ontstaan van de stad (in 1849, dat ik weet ik nog te melden). Verder over de immigranten en dan vooral de Chinezen.

We lopen door Chinatown waar Filip interessant vertelt hoe deze oudste nederzetting buiten China overleefde. Want de tijden waren soms heel erg slecht en het nam interventie van de Chineze keizerin om Chinatown te maken zoals het nu is, profiterend van het toerisme.

We leren over de prominente Chinese families, die alles hier in handen hadden en hebben. Verder heeft Chinatown van alles te bieden. Daaronder een fortune cookie "fabriek". Alles wat de dames hier maken zijn fortune cookies.

Die koekjes zijn hier in San Francisco verzonnen. Ze zijn niet Chinees maar meer Japans. Alleen hadden ze in Japan geen boodschap erbij. Wij krijgen ieder een warm mislukt koekje en een echt koekje. Het mislukte koekje gebeurt vaak want deze gebogen koekjes met een berichtje erin moeten binnen vier seconden gemaakt worden! Anders is het te laat, wauw.

Filip wacht tot iedereen een koekje heeft en dan maken we ze allemaal tegelijk open. Iedereen leest zijn of haar "fortune". Ik ben blij met het mijne dat dit jaar me veel voorspoed zal brengen. Filip laat ons ook weten dat de enigen in zijn groepen, die nog nooit een fortune cookie hebben gehad, Chinezen zijn.

Best een goede "fortune"!

Dan komen we op het oudste plein in San Francisco waar oude Chinese mannen kaart spelen en volgens Filip gokken. Dat is verboden in San Francisco, maar de bedragen lopen tussen de een en vijf dollars dus de stad ziet het door de vingers.

Nu lopen we het Financiele District in met het meest opvallende gebouw in de stad, de Trans American Pyramide. Die is, dankzij de pyramde bovenop, het hoogste gebouw in de stad.

Filip laat hier zien dat we nu eigenlijk in het water staan. Vrijwel het hele financiele district is op gedempt gebied gebouwd. De meesten hebben een schip als basis want vroeger waren dit dokken waar rijke kooplui hun schepen aanlegden.

Na de aardbeving in 1906 zonken die schepen maar het land was nog steeds van die kooplui. Die bouwden erop en zo werden de schepen de basis waarop de gebouwen werden opgetrokken. Alleen moet met wel uitkijken dat er diep genoeg geankerd wordt voor de funderingen. Een sensationeel gebouw, de Millennium toren, dreigt nu ten onder te gaan omdat men niet diep genoeg groef.

Bovenop een ander kantoorgebouw met mooi zicht op de Trans America Pyramide neemt Filip afscheid. Ik geef hem $25. Als alle tien dat geven is dat een mooi bedrag om in 2,5 uur te verdienen. Ik verdien nog niet de helft in zes of meer uur, maar dat zijn dan ook prive rondleidingen.

Via het Embarcadero loop ik terug naar het hotel. Volgens Filip twintig minuten, maar eerder meer dan een half uur. Misschien ook omdat ik bij de zeeleeuwen van Pier 39 ga kijken. Morgen wil die dichterbij zien, maar nu zie ik een drietal samen wat een leuke foto maakt.

Rick heeft nog een drankje met collega's gedronken en komt later dan hij dacht terug in het hotel. Hij is ook door en door koud. Dat is het gevaar in deze stad. Vandaag ook weer deed ik net mijn jas uit en dan waaide het weer opeens wat het ijskoud maakte. Rick moest in de wind op zijn Uber wachten en klappertandt van de kou.

Hij kleedt zich snel warm aan en dan lopen we naar Cioppino's waar we een tafel hebben gereserveerd. Gelukkig voor Rick is het hier binnen lekker warm en de kop cappuccino helpt daarmee.

Hier in San Francisco moet je natuurlijk cioppino eten. Dat is een plaatselijke tomatensoep (Italianen, tenslotte) met allerlei vis erin. Ik bestel hem hier, het restaurant heet er zelfs naar en het is daarom extra lekker. Ik lees hier voor het eerst waar de naam vandaan komt.

Rond 1900 toen de stad eigenlijk pas echt begon visten Italianen in de wateren rond San Francisco. Zij moesten ook eten dus iedereen droeg bij (chipped in, zoals we hier zeggen). Dat werd een soort gezang "chip in, chip in". Met een Italiaans accent werd dat "chiop ien" en uiteindelijk werd de "o" aan het einde toegevoegd. Geen echte Italiaan die weet wat cioppino is!

Na het lekkere maal lopen we de twee blokken terug naar het hotel. Rick is doodmoe van zijn verkoudheid en werken en gaat al gauw slapen. Ik ben ook wel moe, maar voel me eindelijk eens normaal na meer dan een maand!!

Ook ik ben moe en na het schrijven van dit blog ga ik ook plat. Ik heb mentaal en fysiek veel geabsorbeerd vandaag! Maar zo vind ik het leuk om te reizen, leren, leren en meer leren over verschillende plaatsen!

Dag 2 Outer Banks: Wat Outer Banks geschiedenis in Manteo

We hebben goed geslapen al ligt onze slaapkamer ook hier op het oosten en word ik al om zes uur wakker van het zonlicht.  Ik probeer nog wat door te doezelen en dat lukt me tot een uur of acht.  Dan lees ik wat op mijn telefoon tot Rick ook wakker wordt, of althans op wil staan want ook hij had last van de lichte kamer.

Voor ons ontbijt gaan we naar Duck Donuts, dit is hun originele locatie.  We vinden nog net een parkeerplaats, maar er staat een lange rij!  Ik heb geen zin om te wachten want dat lange staan doet me alleen maar pijn.  Rick zegt dat hij wel wacht terwijl ik een picknicktafel bezet houd voor ons.

Dit schattige schildpadje zagen we ook, zo ongeveer loopt de rij voor de donuts!

Het duurt meer dan een half uur voor Rick tenminste besteld heeft en met ijskoffies terugkomt.  De donuts zijn niet veel later klaar.  Misschien verbeeld ik het me, maar ik vind ze hier lekkerder dan bij het filiaal vlakbij ons.  De maple icing met bacon blijft mijn favoriet.

Dan rijden we naar Corolla om daar op het strand waar de wilde paarden soms komen te gaan lopen.  Hier mogen alleen auto's met vierwielaandrijving rijden.  Wij parkeren de van dan ook een stukje voor het begin van het strand. 

Het is wat bewolkt en maar een graad of 24, dus er is geen paard te zien.  Die komen op hete dagen verkoeling zoeken en dat is het vandaag niet. Het is wel grappig de gestage stoet met Jeeps en trucks met allerlei vlaggen te zien.  Het is bijna een parade.

Jammer genoeg hebben de donuts mij brandend maagzuur gegeven en ik voel me niet lekker genoeg om ver te wandelen.  Gelukkig vind ik in de van nog een rolletje Rolaids wat me meteen beter doet voelen. 

Het weer is niet zo goed als we hadden gehoopt.  Niet lekker genoeg om op het strand te gaan zitten. We veranderen onze plannen dus enigszins en besluiten naar Manteo te gaan.  Dat plaatsje hebben we nog nooit bezocht en ligt op Roanoke Island waar de eerste groep Engelse kolonisten landden.

Onderweg gaan we lunchen bij het Outer Banks Brewing Station.  Rick is benieuwd naar hun bieren en neemt een "flight", een proeverij van vier van hun bieren.  Ik houd het bij een mimosa.  Als eten heeft Rick de bison burger en ik de tonijn "toren".  Wat een heerlijke salade is dat!!!

Wij zetten onze tocht naar Roanoke Island voort en moeten daarvoor over een lange brug over de Roanoke Sound.  De Roanoke waren een van de grotere (voor het gemak zal ik ze zo noemen) indianenstammen in deze omgeving.  Die naam komt ook in Virginia voor, een stadje daar heet zo.

Manteo blijkt een gezellig plaatsje met winkeltjes en restaurants te zijn. We zien een een houten wandelpad langs het water en in de verte een replica van een oud schip.  Daar zijn we natuurlijk in geinteresseerd en lopen de brug over erheen.

Dit blijkt een soort openlucht museum te zijn.  We betalen $10 en zien dan hoe de Indianen hier woonden.  Geen wigwams, maar ronde met huiden bedekte tenten is waar men in leefde.

Het schip is een perfecte kopie van de Elizabeth I, die de eerste kolonisten hierheen bracht.  Het is interessant te zien hoe vijftig (!) mensen op zo'n boot, want dat is het eigenlijk, helemaal de oceaan over voeren!  Er zijn twee mannen aanwezig, die interessant vertellen hoe het leven meer dan vierhonderd jaar geleden voor die mensen aan boord was.

Geschiedenis, het zal de regelmatige lezer niet ontgaan zijn, is altijd mijn ding.  Ik kan wel uren luisteren naar hoe het "toen" was. We lopen nog door een opgezet dorpje van de Engelsen, anderhalve week na hun aankomst, en leren dat ze oesterschelpen gebruikten om hun huizen te bouwen.

Om drie uur begint de film en die is erg onverwacht. Geen documentaire over de omgeving maar het verhaal van de Indiaan Skyco en zijn vrienden Manteo en Wanchese.  Het is een mooi verhaal, Manteo was de Indiaanse gids van de Engelsen, terwijl Wanchese de Engelsen niet kon velen en Skyco bevond zich in het midden. 

Grappig genoeg liggen de plaatsjes op Roanoke Island net zo.  Manteo is in het noorden, Skyco in het midden en Wanchese in het zuiden. We weten nu dus waar de namen vandaan komen.  Als we naar buiten lopen zien we allerlei bliksemschichten ten noorden van ons en we besluiten het eiland nog even af te rijden en Skyco en Wanchese te bekijken.

Die twee plaatsjes stellen niets voor, Manteo is duidelijk het leukst.  Op de radar zie ik dat het in Kitty Hawk en Kill Devil Hills nog flink aan het onweren is.  Toch rijden we terug en het blijft droog, ondanks zeer dreigende luchten voor ons.

We stoppen bij Kitty Hawk Kites waar we een paar vrolijke shotglaasjes, een nieuwe bij voor het deck en een klein eendje voor mijn verzameling kopen.  Dit is zo'n leuke zaak dat we er nog een tijdje rondkijken, want buiten dondert het zo hard dat het gebouw schudt!

Tegen de tijd dat we weer buiten zijn is het even droog en precies op tijd halen we het naar de van.  Dan plenst het weer met de dikste regendruppels, die ik me kan bedenken.  Rick en ik bedenken wat we nu willen doen.  Rick heeft het perfecte idee!

De rage tegenwoordig is Speakeasy bars.  Tijdens de Prohibition in de jaren twintig in dit land was alcohol verboden.  Clandestine bars waren er natuurlijk toch en werden speakeasies genoemd.  De bars waren meestal ergens achter in een winkel en men moest een paswoord hebben om binnen te komen.

Wij rijden naar Grandstaff & Stein, Booksellers.  Daardoor denk je naar een boekhandel te gaan.  Als we er binnenlopen staat de hostess inderdaad in een wat een boekenwinkel lijkt. Ze begroet ons vriendelijk en de bartender staat er ook.

Als we aangeven dat we een drankje willen komen drinken vragen ze om het paswoord.  Dat weten we niet, maar gelukkig maakt dat niet uit.  Er zijn speakeasies waar je niet binnen komt tenzij je het paswoord weet, dus we slaken een zucht van opluchting.

Josh, de bartender, is begonnen met deze speakeasy in Richmond waar Saskia studeert. Daar is het een enorm succes, hier moet het duidelijk nog van de grond komen, want wij zijn de enige klanten.  Josh vertelt ons van alles en de cocktails zijn ook ontzettend lekker!  Deze willen we in Richmond ook weleens proberen.

Op weg naar ons restaurant voor vanavond stoppen we nog even in het appartement.  Daar verkleedt Rick zich snel en dan gaan we op weg naar Corolla voor het avondeten.

We hebben een reservering bij Oceanfront Grille waar we gisteren drankjes en een voorafje hadden.  We krijgen weer Brandy als serveerster en vriendelijker kan het niet.  Het is wel koel met een frisse wind en ik ben blij met mijn jasje en zelfs mijn servet helpt wel wat op mijn blote benen.

Zoals ik had gehoopt hebben ze soft shell krabben op het menu. Die hebben een kort seizoen en gisteren hadden ze hem net niet meer tot mijn teleurstelling.  Hier krijg ik twee heerlijke kort gefrituurde krabbetjes.  Rick vindt zijn maal ook voortreffelijk.

Brandy maakt het af, want zij is zo vriendelijk. We beloven volgend jaar zeker terug te komen (als we dan weer deze kant opkomen althans, maar dat denk ik wel).  Brandy weet dat zij er zal zijn.  Haar poging tot een "echte" baan bij een bank mislukte, zij miste de vrolijke mensen.  Ik kan me daar wel in verplaatsen als gids van toeristen.

Op de terugweg stoppen we nog even bij de OBX winkel.  Daar zag ik vanochtend caramel en chocolade Mentos en die kreeg ik niet uit mijn gedachten. Rick koopt een rol en ik eet er meteen een. Vroeger deelden we tijdens de Internationale Avonden van de kinderen Mentos uit als Nederlands snoepje. Dat is het jammer genoeg niet meer, volgens mij.

In het appartement gaan de voeten omhoog en de tv aan, lekker gedachten op nul. Hoewel mijn gedachten dat nooit zijn.  We hebben weer een heerlijke dag achter de rug!