Dead Horse Point en Island in the Sky in Canyonlands

Gisteravond hebben Rick en Kai prachtige foto's genomen van de sterrenhemel.  Ik was graag meegegaan, maar had de rust in de kamer hard nodig.

Vanochtend gaat Ricks telefoon om half acht af, maar we willen allemaal nog even blijven liggen.  Om acht uur staan we op om van de laatste dag hier in Utah te gaan genieten.  Unaniem kiezen we het Peace Tree Cafe voor het ontbijt.

Daar hebben ze allerlei lekkers, maar ik bestel het V8 sap en de quinoa eiwitten omelet met groentes weer.  Het smaakt allemaal weer erg lekker en we nemen ons voor morgenochtend vroeg op te staan om hier nog een keer te kunnen eten.

Na het eten gaan we op weg naar Dead Horse Point State Park.  Dit ligt een half uurtje rijden buiten Moab.  Omdat het een staatspark is geldt mijn nationale parkenpas niet en we gaan de $10 entree in het bezoekerscentrum betalen.  Ook kopen de kinderen en ik nog wat extra waters, want we drinken veel in deze hitte en ik heb liever teveel dan dat we ieder slokje moeten rationeren.

Dan rijden we naar het Dead Horse Point.  Dit heet zo omdat in de laat 19e eeuw cowboys een groep paarden er, naar verluid per ongeluk, in gevangen zetten.  Die groep verhongerde en verdroogde bij gebrek aan water en voedsel.

Het uitzicht op de Colorado rivier hier is adembenemend.  We nemen er dan ook ruim de tijd voor.  Ik heb wel een fobie voor op het randje van afgronden staan en naar mijn gevoel staan de anderen dat regelmatig.  Ik heb niet per se hoogtevrees, maar krijg wel buikpijn bij zulke afgronden als de kinderen of Rick er vlak aan gaan staan.

Gelukkig komen we er allemaal weer levend uit.  Dit canyongebied is niet bevorderlijk voor mijn gemoedsrust wat dat betreft.  Er zijn overal afgronden en mijn gezin lijkt het juist erg leuk te vinden precies aan het randje te gaan staan.  Natuurlijk vinden zij mij helemaal overdreven reageren.

Na het staatspark rijden we naar het Island in the Sky gedeelte van Canyonlands National Park.  We hebben inmiddels geleerd advies van Rangers te vragen over welke wandelingen het meest de moeite waard zijn.  Ook hier worden we weer heel vriendelijk geholpen.

We rijden eerst naar het einde van de weg naar Grand View Point.  Daar stappen we uit en genieten van het mooie uitzicht over de diep uitgesneden canyons en bergen in de achtergrond.  Het is intussen al ruim lunchtijd en we zoeken de picknicktafels bij White Rim Overlook op.

Gelukkig is er nog net eentje beschikbaar, want ze zijn overdekt en een veel prettigere manier om te picknicken dan in de hete zon (hoewel het hier boven niet zo heet is als in de vallei).  We nemen de meegebrachte lekkernijen uit de auto en smullen van fruit, kaas, worst en crackers.

Helaas weten de bijtende paardenvliegen mij ook meteen te vinden.  Ik heb een aantal grote en jeukende plakkaten op mijn benen om de anderen te laten zien dat ik echt niet overdrijf.  Zij worden namelijk helemaal niet gebeten. 

Onze andere bezoekers zijn een aantal heel brutale raven.  Duidelijk worden die door sommige toeristen gevoed.  Ze komen in een dode boom naast onze tafel zitten.  Kai jaagt ze telkens weg, maar dat weerhoudt ze er niet van om terug te komen.  Ik maak een paar foto's,, want het lijkt wel een Alfred Hitchcock film.

We laten jammer genoeg voor de raven helemaal niets achter als we klaar zijn met eten.  Zij komen de tafel helemaal inspecteren, maar vinden niets.  Slimme vogels zijn het!

Wij gaan verder met dit deel van het park verkennen.  Ik vind het mooier dan Needles.  We bekijken de Green River en zijn canyons van boven en maken dan een korte (maar inmiddels wel hete) wandeling naar een uitzichtpunt over Upheaval Dome. 

Dit is een grote en kleurrijke krater waarvan men niet weet hoe hij ontstaan is.  Het kan een meteoor zijn geweest, maar ook een zoutberg, die in elkaar gestort is.  Mooi is het in ieder geval wel.

De volgende wandeling is Aztec Butte, hier moeten we aan het einde graanopslagplaatsen van de Anasazi vinden.  Dit blijkt een korte, maar wel uitdagende klimpartij te zijn.  We geven het bijna op als Kai opeens de opslagplaatsen vindt.  Via een nogal steile helling komen we er en rusten even in de schaduw waar eeuwen geleden de oorspronkelijke bewoners hun graan bewaarden.

Dan klauteren we terug naar de van.  De laatste wandeling, die op het programma staat hier, is naar Mesa Arch.  Onze laatste boog van deze vakantie, dus.  Saskia wil niet meer mee en blijft in de auto.

Wij lopen er met een flinke groep Italianen heen.  Dat betekent ook de hele tijd mensen voor de boog en, anders dan Amerikanen, die zich vaak meteen schaars maken om anderen een kans te geven te fotograferen, blijven deze mensen eindeloos het uitzicht bederven.  Sommigen gaan er zelfs lekker rustig zitten.  Wat een verschil in mentaliteit, opeens valt het heel erg op en Rick beaamt het.

Gelukkig is het een enorme boog met mooi uitzicht erachter dus met een beetje creativiteit krijgen we (hopelijk, want ik heb ze nog niet bekeken) toch de nodige foto's.  Na het allerlaatste uitkijkpunt over Shafer Canyon en de ruwe weg, die Rick, mochten we hier ooit terugkomen, dolgraag zou rijden.

Na nog een pit stop bij het bezoekerscentrum neem ik het stuur over van Rick, die zich moe voelt.  Kai heeft laten weten heel graag nog in de Colorado rivier te gaan waden.  Daar hebben we gelukkig nog tijd voor, want Kai vraagt nooit veel en het is duidelijk dat dit hoog op zijn wenslijstje staat.

Langs de 128 viel me een aantal keren op dat mensen in de rivier stonden.  Inderdaad zie ik een paar kilometer buiten Moab mensen in het water.  Ik parkeer de auto en we vogelen uit hoe we via een heel smal, zeker niet officieel paadje naar beneden kunnen.

Daar gaan Kai en ik pootje baden in de rivier.  Mijn Teva's kunnen nat worden dus geen probleem en Kai doet zijn schoenen uit.  Rick en Saskia willen dat niet en blijven op het droge.  Het water is koud!  Maar nu kan ik zeggen dat ik in de Colorado rivier heb gelopen.

 

Er zwemmen ook een paar mannen in het midden van de rivier.  Het stroomt heel hard hier en we zijn nog even bezorgd dat ze er niet weer uit komen, maar gelukkig gaat het goed.  Het is ook wel heel erg heet en lang blijven we dan ook niet.

We zetten Saskia af bij het hotel, want zij heeft hoofdpijn en geeft ons een bestelling van sushi om mee terug te nemen.  De mannen willen niet nog eens sushi, maar ik wel.  Ik ga gezellig met de mannen mee naar Zax waar zij op het terras hun avondeten eten en ik van een Blue Moon biertje geniet.

De sushi is klaar bij Sabaku.  Het is grappig dat er maar een Aziatische sushi chef is hier en die lijkt ook nog aan het trainen te zijn.  Hun sushi is echter ontzettend lekker!  Saskia en ik smullen ervan op ons bed.

We pakken in en kijken tv en bekijken ook de lijst met dingen, die in ons huis gedaan moeten worden voor we er weer in kunnen.  Rick kreeg die vanmiddag toegestuurd.  Alweer is het een schok, veel meer dan we dachten, de hele woonverdieping moet ook leeggehaald worden, maar beter dat het allemaal goed gedaan wordt, dan dat we later problemen hebben, zullen we maar zeggen.

Morgen de lange rit terug naar Denver en dan "verhuizen" we echt naar het Hyatt House hotel.  Het gaat zo'n vreemde zomer worden!  Maar ach, dat voorzag ik natuurlijk toen ik dit blog "Avonturen uit ons hoekje van de wereld" noemde bijna elf jaar geleden, ha ha.

Foto's van vandaag staan hier.

Delicate Arch en Needles

Ricks telefoonwekker gaat vanochtend om kwart voor zeven af.  Rick, Kai en ik willen vanochtend vroeg de wandeling naar Delicate Arch maken en mijn doel is die om acht uur (liefst nog vroeger) te beginnen.  Saskia blijft liever liggen.

We hebben allemaal gisteravond al gedoucht dus zijn in zeer korte tijd klaar om te gaan.  Denkend dat we het snelste ontbijt zullen krijgen, rijden we naar McDonald's.  Daar zijn we niet de enigen en na onze bestelling rijden we door om te betalen.

Daar zegt de caissiere dat ze er niets van snapt, maar onze rekening is al betaald.  Ik denk meteen dat het een "pay it forward" is.  Dat gebeurt wel vaker, een goede daad om de rekening van degene na je ook te betalen.  Wij besluiten dan ook de rekening van degene na ons op ons te nemen.

We voelen ons er helemaal goed over, maar dan moeten we een heel lange tijd wachten op de auto voor ons.  Ik zie de tijd dat het nog lekker koel is wegtikken.  Dan zijn wij eindelijk aan de beurt en wat blijkt, op de een of andere manier hebben wij voor de man voor ons betaald en kreeg hij onze rekening.

Niets "pay it forward" dus, helaas.  Omdat we haast hebben laten we dat voor de mensen achter ons ook maar achterwege, jammer genoeg voor hen.  Ik neem me voor toch weer eens een spontane "pay it forward" te doen.

Gauw rijden we naar Arches en laten mijn pas en rijbewijs zien.  We gaan meteen naar het begin van het pad naar Delicate Arch.   Daar is het nog vrij rustig (op de terugweg komen hele groepen naar boven lopen!).  Het is ook nog een aangename temperatuur, zo'n 24 graden.

Na een mooie wandeling, met ook heel wat klimmen, lopen we na ongeveer drie kwartier een hoek om en opeens staat hij daar, Delicate Arch.  Het is er nog erg rustig dus we kunnen foto's zonder mensen erin maken.

 

Eerst vind ik het wat eng om op het plateau dichter bij de boog te lopen.  Ik heb niet echt hoogtevrees, maar wel iets met aan de rand van een afgrond lopen of staan.  Eerst gaan Rick en Kai dan ook onder de boog staan en ik neem van verre met mijn zoemlens foto's.

Terwijl ik daar zit komt er een heel tam grondeekhoorntje heel rustig iets aan mijn voeten knagen.  Hij blijft heel lief poseren en ik krijg een paar goede foto's.  Hij rent even weg en komt dan weer terug.  Er zijn inmiddels heel wat mensen waar hij zich duidelijk niets van aantrekt.

Als ik zie dat er een veel oudere vrouw het plateau naar de boog opgaat, overwin ik mijn angst.  Rick is helemaal enthousiast en een Zwitserse vrouw biedt aan een foto van ons beiden onder de boog te maken.  Je kunt nog net aan mijn gele topje zien dat wij het zijn, verder zijn we vlooitjes onder deze gigantische boog!

We blijven zeker een uur genieten van dit natuurfenomeen en dan wordt het zo druk dat het niet leuk meer is.  Samen met een Nederlands gezin dat duidelijk geen zin heeft om Nederlands te spreken (overkomt ons regelmatig) lopen we terug.

Kai wil echter ook nog heel graag de vallei onder Delicate Arch inlopen.  Hij hoopt dat het daar zal echoen.  We lopen er via een droog rivierbed heen.  Inderdaad echo-t het.  Ik blijf in de schaduw van een juniperboom (waar de bessen van worden gebruikt voor gin en jenever) wachten tot de mannen uitgespeeld ben.

Dan lopen we terug naar de auto.  Allemaal heuvel af wat best zwaar is voor de knieen!  Ik heb in ieder geval mijn 10000 stappen met deze wandeling al bij elkaar.  Ook zegt de Fitbit dat ik 70 trappen heb gelopen.  Ik ben blij dat we dit niet op het heetst van de dag hebben gedaan.  De temperatuur vanochtend was zeer aangenaam.

Rick's foto's van gisteren zijn helaas voor hem niet gelukt.  Hij had zijn toestel nog op een heel hoge ISO stand staan na Saskia's graduation.  Op de terugweg uit het park stoppen we dus nog bij Balanced Rock en Park Avenue met "Nefertiti", zodat Rick die foto's nog goed kan krijgen.  Een straf is het niet, wat een prachtig park is dit.

Als we het park uitrijden sms ik Saskia dat we haar op komen halen voor de lunch. Zij schrijft echter terug dat ze zich niet lekker voelt en misselijk is.  Ze heeft geen trek of energie en blijft liever in de hotelkamer.  Misschien komt nu bij haar de stress van de afgelopen tijd eruit.

Wij drieen gaan lunch eten bij hetzelfde restaurant waar we gisteren ontbijt aten.  Peace Tree Cafe heeft een terras dat door sproeiers koel wordt gehouden.  Ik bestel de quinoa salade en een "V8" sap, alles zo lekker en gezond!

Na de lunch bezoeken Rick en Kai de Moab t-shirt winkel en ik neem van de gelegenheid gebruik om bij het informatiecentrum een tweede sjaaltje met koelhoudende kristallen erin te kopen.  Ik hoop dat die me deze zomer goed van pas gaan komen.

Op het programma van vanmiddag staat het Needles gedeelte van Canyonlands National Park.  Dit is het meer afgelegen gedeelte van dat park (er is nog een derde veel meer afgelegen gedeelte, The Maze, maar daar komen alleen zeer ervaren backpackers e.d.).  Eenmaal van de hoofdweg af komen we vrijwel niemand anders tegen.

Wel zien we "Newspaper Rock", een rots waarin allerlei eeuwenoude tekeningen van indianen staan.   Helaas zijn er ook wat modernere (nou ja, uit 1906) bij, maar nu staat er een hek voor en hopelijk gaat niemand daar overheen.  Overal hier wordt verzocht geen graffiti na te laten, maar vrijwilligers en park personeel besteden vele uren om de "leuke" schrijfsels van de rotsen te halen hier.

Bij de ingang van het park zit dan ook geen parkranger, al bedraagt de toegangsprijs $10.  We worden geacht dat bij het bezoekerscentrum te betalen, maar ik heb mijn parkenpas.  Bij het bezoekerscentrum laat ik die toch maar aan de ranger zien.

We krijgen er onmisbaar advies van hem voor.  Hij streept aan op de kaart waar de kortere wandelingen zijn, want we hebben niet zoveel tijd meer.  Ook willen we graag de 4x4 van onze Tahoe gebruiken en de ranger raadt daarvoor een mooi stuk weg aan.

Als eerste rijden we naar het einde van de geasfalteerde weg.  Daar wachten ons een paar zeer brutale raven op.  Zo brutaal, dat ze bijna de auto van een medebezoeker invliegen op zoek naar lekkers!  Die moeten dus heel wat door mensen gevoed zijn, een slecht iets!

Het uitzicht hier is prachtig en we genieten er volop van.  Dan bedenken we ons dat we echt maar weinig tijd hebben en slaan een paar wandelingen toch maar over.  Wel rijden we naar een mooi uitzichtpunt op de "Needles".  Helaas is het licht niet ideaal ervoor.

Volgende stop is een korte wandeling naar een graanopslagplaats  van de Anasazi, de oudste indianenstammen hier.  Erg interessant om te zien en mooi dat het bewaard is gebleven. 

Als laatste doen we de 4x4 aan en gaan het pad dat de ranger aanraadde op.  Dat is zeer de moeite waard.  We zijn alleen met de natuur en zien dan ook heel wat eekhoorntjes en genieten van de mooie rotspartijen.  Op een droog rivierbed draait Rick om en rijden we terug naar de uitgang van het park. 

Heel eerlijk, dit was heel mooi, maar had niet het "wauw" gevoel voor mij dat Arches gisteren iedere keer weer had.  Wij zijn geen grote "hikers" en ik denk dat je dat om "Needles" echt te waarderen wel moet zijn.

In Moab halen we lunch proviand voor morgen bij de supermarkt.  Saskia wacht ons al op om te gaan eten.  Dat gaan we doen bij Sabaku Sushi.  Hier hebben ze een goede keuze aan veganistische sushi en de rest van ons vindt er ook allerlei lekkers.

We nemen plaats aan de sushi bar en bestellen de sushi per stuk.  Ik vind mijn elk tataki (soort hert dat hier in Utah en het westen) heel erg lekker.  De sushi, die we krijgen ook.  Het is zeer smakelijk.

Katja heeft vanavond haar uitslag van de grote test voor medical school (MCAT) gekregen en die was net een punt minder dan haar minimum.  Je zou denken, ach een punt, maar kennelijk werkt het niet zo.  Heel naar voor haar, ze moet hem nu overdoen en het is heel veel werk.

Kai vooral wil ook heel graag de sterrenhemel hier zien.  Die is zo'n twintig kilometer buiten de stad het beste in het land, schijnt het.  Rick is er ook voor en Saskia wil ook mee.  Ik blijf lekker op de hotelkamer, al ben ik best geinteresseerd.  Ik ben een beetje bang teveel te willen en dan straks thuis een terugslag te krijgen, want er staat ons daar nog heel wat te wachten.

Morgen nog een heerlijke dag in de woestijn en dan weer terug naar de realiteit.  Nog maar even niet aan denken.

Foto's van vandaag staan hier.