Weer eens naar Great Falls

Allereerst iedereen heel hartelijk bedankt voor alle leuke reacties op mijn twijfels in mijn vorige blog. Ik ga met frisse moed verder!

Rick staat weer vroeg op, maar ik val terug in slaap en word met schrik om acht uur pas wakker. Gelukkig hoef ik vandaag nergens heen. Ik voel me niet lekker, veel pijn en heel moe. Waarschijnlijk dus geen wonder dat ik langer sliep.

Rick schenkt me een kop koffie in en draagt me op het vandaag rustig aan te doen. Ik pocheer een ei als ontbijt met natuurlijk een tomaat erbij. 

Zin om me op de elliptische machine uit te gaan sloven heb ik niet dus ik besluit op de plaats hard te lopen terwijl ik een kookshow kijk. Na een uur heb ik 8500 stappen bijeen en besluit dat de rest later vandaag wel zal komen. 

Terwijl ik "sport" word ik gek van Orion en de eekhoorn op het deck. Die laatste probeert via de horrendeur op de vogelvoeder te springen. Eerst denk ik dat die te ver weg is, maar de eekhoorn kan kennelijk vliegen en opeens zit hij er bovenop! Dat terwijl er een heel makkelijk te bereiken maiskolf klaarstaat voor hem. Kennelijk geldt hier het gezegde "waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan" niet!

 Voor mijn lunch ga ik naar Chopt en daar zijn twee dames bezig met de derde muurschildering in Vienna. Beiden zijn hier opgegroeid, maar wonen nu elders in de VS. Ze zijn beiden professionele muurschilders en krijgen bij dit project ook hulp van de James Madison high schoolers, de school waar onze kinderen heengingen. Het ziet er al goed uit!

 Bij Chopt stel ik mijn eigen salade samen en eet die daar op. Orion wacht op me in de van. Het is koud, maar mooi weer vandaag en ik besluit ervan te profiteren door naar Great Falls te gaan.

Onderweg rijd ik langs het Wolf Trap Barns theater en daar zie ik nog wat heel kleurrijke esdoorns. Daar moet ik foto's van nemen! De meeste bladeren zijn van de bomen, maar er is gelukkig nog wat diepe kleur te vinden. 

 

 

Dit mooie beeld staat er ook

Ook de weg naar Great Falls heeft nog wat herfstkleuren. Ik laat bij de ingang mijn America The Beautiful pas zien en heb nu al de helft van de $80 eruit! Het is niet druk en ik parkeer op de verste parkeerplaats om zo min mogelijk mensen tegen te komen met Orion.

We maken een lekker lange wandeling want er is niemand. Orion snuffelt en ruikt zich suf en is zeer in zijn nopjes. Zo jammer dat ik hem niet gewoon mee kan nemen zoals vroeger met Cosmo. Hij geniet zo, maar zijn angsten zitten hem in de weg. 

Na de wandeling loop ik naar de uitkijkpunten over de watervallen. Het heeft ongewoon veel geregend deze herfst en dat is te zien want het water raast voorbij. Het is zoals altijd indrukwekkend. Dit park is nooit hetzelfde en daarom ben ik er zo dol op.

 Het is maar vijf graden, idioot koud voor deze tijd van het jaar hier. Ik heb dan ook ondanks mijn handschoenen ijskoude handen. Ik voel me nog steeds raar en niet lekker en besluit bij Starbucks een warme groene thee te gaan drinken. Dat ontdooit me weer een beetje!

Voor ik naar huis ga haal ik nog avondeten benodigdheden bij de Giant. Het wordt vanavond een een pans kipgerecht met bloemkoolrijst. Het is best druk in de winkel, waarschijnlijk omdat er voor morgen sneeuw en ijs wordt voorspeld. Als ik buiten kom staat de bekende rode ketel van het Leger des Heils er met een als Santa uitziende man, die de met Kersttijd overal te horen bel schudt.

Rick is vroeg thuis want hij wil voor het slechte weer nog de tuin bladvrij maken. Mijn energie is helemaal op dus ik ben blij dat Rick telkens wil koken. Een goede takenverdeling, ik doe de boodschappen, hij kookt.

Dit gerecht wordt een van mijn favorieten. Kip met tomaat, ui, champignons en zwarte olijven in een harissa saus, die lekker pittig is maar niet te. Deze verschillende kooksauzen vinden wij een uitkomst om telkens weer een nieuwe combinatie van smaken te hebben.

Gezien het feit dat ik me zo raar voel ga ik na het eten naar boven. Hopelijk word ik niet ziek! Maar waarschijnlijk heeft het alles met het weer en mijn fibromyalgie opspelen te maken.

Een razende rivier

De zon schijnt weer vrolijk en dat maakt het toch een stuk makkelijker opstaan. De achterdeur kan open, maar er staat een koel briesje en ik vind het net te koel om buiten te ontbijten. Als Rick naar zijn werk vertrekt besmeer ik een paar meergranen crackers met geitenkaas en snijd een tomaat op.

Woorden om bij te leven in Fairyville

Maandag is personal training dag en ik wil daarvoor nog een uur cardio doen. Dat wordt zelfs iets langer want Sharon is iets verlaat. Ik heb mijn 10000 stappen dus al bijeen als zij aankomt. Alle spieren komen aan bod en het halve uur is zo voorbij.

Thuis rust ik even uit op het deck want na meer dan anderhalf uur sporten heb ik dat wel verdiend. Dan maak ik me klaar en doe Orions harnas aan. Ik rijd Vienna in om lunch te halen en doe dat bij Falafel Street.

De vriendelijke eigenaar herkent mij en merkt op dat ik al een tijdje niet geweest ben. Dat is niet vanwege hun eten want de salades hier zijn heerlijk en de falafels ook. Weer heel anders dan bij de andere restaurants waar je je eigen salade kunt samenstellen.

Met de salade en Orion ga ik op weg naar Great Falls. Ik ben wel benieuwd hoe de watervallen eruit zien na alle regen de afgelopen week. Kennelijk ben ik niet de enige want er staat een rij om het park binnen te komen. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt op een gewone doordeweekse maandag.

Tot mijn ongenoegen zie ik dat de verre parkeerplaats is afgesloten. Waarschijnlijk door overstroming want ik hoor de Potomac rivier al razen. Dan parkeer ik maar zo ver mogelijk weg zodat ik ongestoord met Orion kan wandelen.

Met het geluid van de rivier op de achtergrond eet ik eerst mijn salade. Intussen geef ik Orion ook snoepjes en eten we zo gezellig samen lunch. Er komen wel wat mensen met honden langslopen, maar Orion heeft enkel interesse in zijn volgende snoepje.

Als ik klaar ben neem ik Orion mee en vind meteen een pad het bos in waar niemand is. Het is heuvel op en weg van de rivier. Helemaal perfect voor een mooie wandeling zonder geblaf of getrek. Orion ruikt van alles en geniet duidelijk.

Weer terug bij de van doe ik alle ramen en het dak open. Het is een graad of vijfentwintig buiten maar de van staat in de schaduw dus ik denk dat Orion het wel even uit kan houden terwijl ik naar de watervallen ga kijken.

Die zijn inderdaad spectaculair. De rivier staat hoger dan ik hem in jaren gezien heb en van watervallen is geen sprake mee. Het is een bruine kolkende massa. Jammer genoeg mag ik niet naar boven klimmen, want iemand is gewond en wordt geholpen door allerlei medisch personeel. Ik hoef dat ook niet te zien dus loop verder naar het tweede uitkijkpunt.
Ook daar is het druk en ik vind nog net een plaatsje om een video te maken. Als Orion niet in de van had gezeten was ik langer gebleven, maar ik wil hem niet te lang alleen laten. Voor we terug naar huis gaan drinken we beiden water. Ik heb nog altijd het bakje wat ik voor Cosmo gebruikte in de van.

Thuis geef ik Orion wat extra kalmerend medicijn omdat Lisa over een uur zal komen voor mijn massage. Jammer genoeg heb ik dat waarschijnlijk wat te laat gedaan want Orion blaft flink tegen Lisa. Op een gegeven moment is haar hand dicht bij zijn bek en als Orion blaft nipt hij Lisa's vinger. Gelukkig niet tot bloedens toe, maar toch helemaal niet fijn!

Het is maar goed dat Lisa niet bang is voor Orion maar het is wel duidelijk dat ik hem de volgende keer weg moet zetten tot de massagetafel staat. Zodra dat het geval is gaat Orion namelijk lief liggen slapen. Een echte Dr. Jekyll en Mr. Hyde is hij!

De massage wordt heel pijnlijk. Lisa vindt van alles mis met mijn spieren wat de pijnen van de afgelopen weken zou kunnen verklaren. Na afloop ben ik dan ook uitgeteld en heb nog meer pijn. Ik weet echter dat dat beter gaat worden als de spieren wat kalmeren.

De rest van de middag zit ik lekker buiten tot Rick thuiskomt. Die heeft eten mee van Zoe's Kitchen. Voor mij de zalm kabobs en de quinoa salade, lekker en laag in koolhydraten. Rick heeft de kip kabobs en de Griekse salade. Lekker en gezond zomers eten zonder dat wij er iets voor hoefden te doen.

Omdat ik me na de massage helemaal niet lekker voel ga ik in mijn luie stoel liggen en tv kijken. Maandagavond is Antiques Roadshow avond, de Amerikaanse Tussen Kunst en Kitsch, en ik vind het altijd interessant te kijken. Onvoorstelbaar wat mensen bij garage sales e.d. vinden. Misschien moeten Rick en ik daar ook maar eens gaan kijken (krijg ik hem nooit toe!).

Cinco de Mayo en twee rondleidingen

Zaterdag

Eigenlijk had ik mijn wekker moeten zetten want ik word om half zeven wakker en denk nog lekker zeker een uur te kunnen slapen. Om kwart voor acht word ik met schrik weer wakker, gelukkig nog ruim op tijd!

De zon schijnt nog een beetje, maar dat zal volgens het verhaal maar kort van duur zijn vandaag. Ik maak me klaar en intussen is Rick ook op. Hij heeft ons ontbijt bij Starbucks op de app besteld en het staat er al als we binnenlopen. Altijd fijn als er een lange rij is om te bestellen.

De rit naar Washington verloopt zonder oponthoud en om tien over negen zet Rick me af aan de voorkant van het Capitool. Ik heb om half tien met mijn groepje afgesproken, dus nog even tijd. Ik neem de gelegenheid waar om eens een toeristische selfie met het Capitool te nemen. Toch een gebouw wat over de hele wereld bekend is.

Klokslag half tien zie ik een taxi stoppen voor het Hooggerechtshof aan de overkant. Ik had geschreven dat zij mij aan een kleurrijke regenjas konden herkennen en ik zie J. meteen enthousiast zwaaien.

Aan de overkant voor het Hooggerechtshof maak ik even later kennis met mijn groepje voor vandaag en morgen. J. is hun reisbegeleidster en heeft hun programma dus opgezet. Ik moet zeggen dat ze al een heel aantal interessante museumrondleidingen hebben gehad waar ik ietwat jaloers op ben. Die in de National Gallery of Art heb ik ook gehad want Henriette daar is Nederlands. Super interessant was het!

Nu we toch voor het Hooggerechtshof staan is dit een goede gelegenheid om over de juridische macht van de VS te vertellen. Gelukkig weet ik er redelijk wat vanaf, want er zijn heel veel vragen. Dat vind ik altijd erg leuk, het toont interesse. Ik ben wel blij dat ik er ook antwoord op kan geven want meestal vertel ik niet veel over dit gedeelte van de Amerikaanse regering.

Vervolgens lopen we naar de overkant, de voorkant van het Capitool. Daar vertel ik over de geschiedenis van het gebouw en het ontstaan van deze democratie. Dan lopen we naar beneden om het bezoekerscentrum binnen te gaan.

De rondleiding hier heb ik alweer een tijdje niet gedaan en ik was vergeten hoe streng de veiligheidscontrole is. Er mag zelfs geen water mee naar binnen wat vrijwel overal anders wel mag. Ook is welk voedsel dan ook verboden (hoewel ik me later realiseerde dat ik een zakje drop in mijn tas heb). Helaas voor een deel van het gezelschap betekent dat het weggooien van meegebrachte broodjes, die van het ontbijt overgebleven waren.

Verder gaat de controle soepel en ik leid iedereen naar beneden. Daar laat ik hen eerst het nagemaakt beeld "Vrijheid" wat op de koepel staat zien. Ook koning Kamemeha van Hawaii's standbeeld is hier nu eindelijk te bewonderen. Het was te zwaar om eerder tentoon te stellen. Ik vind het persoonlijk het mooiste beeld in het hele Capitool, met zijn gouden accenten (de meeste beelden zijn van marmer of brons verder).

We sluiten aan in de korte rij zonder reserveringen en niet veel later krijgen we stickers om mee te gaan met de volgende rondleiding. Volgens mij is het tegenwoordig zelfs beter geen reservering te hebben, want dan ben je niet afhankelijk van een bepaalde tijd. Ik moet nog meemaken dat we niet meteen meekunnen.

Na de gewoonlijke, met het huidige politieke klimaat nogal schrijnende film (E pluribus unum - uit velen een, het motto), lopen we naar boven en gaan mee met een gids. De onze wordt Joseph Atou, uit Kameroen vind ik aan het einde van de rondleiding uit. Ik dacht al West-Afrikaans en ik heb hem maar niet verteld dat ik in Kameroen malaria opliep als vierjarige.

Joseph heeft wel een sterk Frans accent, maar hij is een van de beste gidsen, die ik in het Capitool heb meegemaakt en ik heb er heel wat gehad. Hij probeert van iedereen uit te vinden waar ze vandaan komen en maakt de rondleiding speciaal voor hen interessant.

Voor ons Nederlanders wijst hij als enige gids ooit speciaal het schilderij met de pelgrims aan. Daar is ook een "regenboog" met de Nederlandse vlag op. We bekijken ook de oude senaatskamer en Joseph vertelt over de verschillende standbeelden daar. Net voor we klaar zijn wijst hij nog het standbeeld van Reagan aan de Duitsers, want daar zit steen van de Berlijnse muur bij.

Beneden neemt Joseph de koptelefoons terug. Omdat het zaterdag is zijn de galerijen van het Huis van Afgevaardigden en de Senaat gesloten. Joseph heeft nog wat suggesties maar wij bedanken hem voor zijn rondleiding. Net als ik is hij als immigrant een heel enthousiaste gids (of althans ik hoop dat ik dat ben).

Na een pit stop en even rusten gaan we verder en lopen door de tunnel naar de Library of Congress. We komen hier op een ander punt dan gewoonlijk voor mij binnen. Dat is goed, want zo kan ik meer over dit gebouw en het instituut vertellen zonder het allemaal in een keer te hoeven doen.

We bekijken de drie verdiepingen van het gebouw en tot mijn verbazing loopt het al tegen twaalven als J. vraagt hoe lang het nog gaat duren. We zijn bijna klaar en mijn angst dat we heel veel tijd over zouden houden was compleet ongegrond! Wanneer houd ik eens op me zorgen te maken over iets wat iedere keer toch weer goed gaat?

Na de oudste kaart van de Verenigde Staten bekeken te hebben lopen we weer naar buiten. Ik leid hen naar het American Indian Museum waar ik hoop dat ze een lekkere lunch vinden in het Mitsitam Café. Ik neem hier afscheid tot morgen, dan hebben we een hele dag buiten de stad gepland.

Rick is intussen al vlakbij en niet veel later stap ik in zijn auto. We halen lunch in Vienna bij Cava. Ik heb al geleerd hier absoluut niet alles te nemen want dat is veel te veel. Ik kies de linzen, tzatziki, verschillende groentes en heb zo een lekkere salade. Rick heeft weer een heel andere combinatie.

Op het deck eten we het in gezelschap van Orion en Snickers, die beiden graag een paar hapjes zouden willen. Het is somber weer inmiddels en als het begint te druppen verhuis ik naar binnen. Een beetje gewoon lezen en computeren is ook weleens leuk.

Ook weer heel mooie kleuren in de tuin!

Tegen zessen rijden we naar het Mosaic District. Rick heeft nu ook Pokemon Go op zijn nieuwe Android Galaxy S9 en we spelen even samen. Dan gaan we wat drinken aan de bar van Alta Strada en kijken daar de Kentucky Derby. Justify wint, ik vind het altijd interessant om te kijken, maar aan dat slaan van de paarden kan ik niet wennen. Daar word ik naar van, dus gemengde gevoelens.

In de parkeergarage zagen we deze, kan ik de van daarvoor inruilen???

We rekenen af en lopen twee deuren verderop naar Cyclone Anaya waar we een reservering hebben vanwege Cinco de Mayo. Het is dan ook flink druk als we er binnen lopen. Dankzij Open Table worden wij meteen naar ons tafeltje boven meegenomen.

Daar worden we heel goed bediend door Nick. Echt een leuke vent, die ook de bar bedient. Rick bestelt een margarita, maar ik houd het bij een Nieuw Zeelandse (of is het Zeeuwse?) sauvignon blanc. We delen de nacho's met kaas en krab, erg smakelijk. Er worden ook driekleurige tortilla chips gebracht maar ik eet er maar weinig van.

Als mijn hoofdgerecht bestel ik een poblano peper gevuld met geroosterde kip en er bovenop Mexicaanse kaas en groene cactus saus. Dat komt met Mexicaanse rijst en refried beans, die ik vreselijk vind, ze zien eruit als diarree. Ik ben vergeten om zwarte bonen te vragen.

Rick heeft een carne asada, biefstuk met groentes en ook die rijst en bonen. Ik vind de peper met kip heel lekker, maar raak de rijst en bonen niet aan. Ricks bord is leeg dus hij vond alles lekker. Ik moet zeggen dat dit mijn lekkerste Tex-Mex of Mexicaanse maal in lange tijd was. Ik ben geen fan van deze cuisine (in Mexico zelf is het heel anders), maar dit was lekker.

Cinco de Mayo is een interessante feestdag in de VS, want het wordt in Mexico nauwelijks gevierd. Op deze dag in 1861 versloegen Mexicaanse soldaten de Fransen, die het land over wilden nemen. Dit is echter niet de officiële Mexicaanse Onafhankelijkheidsdag, maar wordt in Mexicaans-Amerikaanse plaatsen uitgebreid gevierd.

Thuis ontspannen we en de voorspelde regen blijft uit. Ik hoop dat dat ook voor morgen geldt! We kijken nog even de ijshockey wedstrijd tussen de Washington Capitols en de Pittsburgh Penguins. Washington wint met twee goals. Zal het nu eindelijk gebeuren dat een Washington team de hoogste prijs gaat winnen?

Zondag

Vannacht heb ik het flink horen regenen en ben dus opgelucht als het droog is als ik om half acht opsta. De radar laat verder ook geen regen zien en dat is al beter dan gisteren  werd voorspeld. Hopelijk houden we het vandaag lang genoeg droog om de excursie te volmaken.

Terwijl ik me klaarmaak haalt Rick ons ontbijt bij Starbucks. Ik pak mijn koffie en broodje en Rick legt dat van hem even op de tafel om zijn handen te wassen. Voor we het kunnen voorkomen heeft Orion Ricks broodje gegrepen en met een paar happen is het weg. Rick is woedend! Gelukkig heeft hij ook nog wat ontbijtbroodjes in de vriezer, maar die zijn natuurlijk niet zo lekker als vers van Starbucks.

Orion is wel schattig als hij op zijn buik geaaid wil worden

Voor ik vertrek plak ik eindelijk eens mijn nieuwe NL sticker op de van. Ik voelde me "naakt" zonder. Dan ga ik op weg naar het Fairmont Hotel in Washington waar ik mijn groepje van gisteren weer ontmoet.

Met zijn allen kruipen ze in de van, die Rick en ik gisteren van binnen extra schoon hebben gemaakt. Ik heb flesjes water voor iedereen (waar alleen J. wat van drinkt) en ook paraplu's voor het geval zij ze niet mee hebben.

J. merkt terecht op dat het misschien beter is met Great Falls te beginnen en te eindigen in Alexandria. Er worden voor vanmiddag onweersbuiten voorspeld en een natuurgebied in de regen is niets. In Alexandria zouden we dan een van de musea in kunnen duiken.

Waze leidt me bekwaam via de prachtige George Washington Memorial Parkway en Georgetown Pike naar het park. Daar laat ik mijn parkenpas zien en wordt ons door de vriendelijke park ranger een fijne dag gewenst.

We bekijken de drie uitkijkpunten en zien heel veel reigers vissen, gieren op rotsen zitten en een paar kayakers het wilde water trotseren. Het is zoals altijd weer prachtig, ik wijs hen zelfs van zo ver weg het adelaarsnest. Het is zo groot dat het vrij goed zichtbaar is. Ook een cardinaaltje poseert mooi zodat J. er foto's van kan nemen.

Als we uitgekeken zijn houden we een korte koffiepauze en lopen dan terug naar de van. Alle bestemmingen van vandaag liggen langs de George Washington Memorial Parkway. De volgende stop is Arlington National Cemetery.

Daar is het enorm druk en tegenwoordig moet iedereen hier ook door een veiligheidscontrole. Gelukkig hoeven we niet achter de enorme groep die er staat te wachten. We zijn er gauw doorheen en dan besluiten we of we gaan lopen of de bus nemen. Lopen wordt het want het is zo druk dat we teveel tijd zouden verliezen met die bus.

Bovendien zie ik een bord dat het Lee House bovenop de heuvel nog steeds gesloten is dus we "hoeven" alleen naar de graven van de Kennedy's en het Graf van de Onbekende Soldaat. Dat is wel heuvel op maar niet zo steil als helemaal naar het huis.

Bij de graven van John F. Kennedy en Jackie Kennedy Onassis brandt een eeuwige vlam. Hun twee doodgeboren kinderen liggen er ook. Tussen de stenen rond de graven groeit mos, die speciaal uit Massachusetts, hun thuisstaat, is gehaald. Even verderop liggen Robert F. Kennedy en Edward M. Kennedy, JFK's broers. Allemaal heel sobere graven zijn het.

Dan lopen we verder de heuvel op en af naar het Graf van de Onbekende Soldaat. We zijn werkelijk bijna op de klokslag op tijd voor de wisseling van de wacht daar. We kijken dat en zijn al bijna weer weg als M. zegt dat de mannen terugkomen.

Dat betekent een kranslegging, die met de vele schoolgroepen in de stad meerdere malen per dag plaatsvinden. We blijven natuurlijk kijken en moeten een tijdje onze rechterhand over ons hart houden tijdens de ceremonie. Ook wordt Taps gespeeld door de trompetter.

Als deze scholieren hun krans gelegd hebben volgt er nog een. Het is duidelijk schoolreis tijd. Wij hebben het wel gezien en lopen terug naar het bezoekercentrum. Daar wordt van de sanitaire faciliteiten gebruik gemaakt en dan vertrekken we naar onze laatste bestemming.

In Alexandria vind ik gelukkig met gemak een parkeerplaats in mijn gewoonlijke garage onder het stadhuis. Daar was ik wat bezorgd om want sommige weekenden is het hier onvoorstelbaar druk. We komen tegenover ons restaurant naar buiten.

Bij Gadsby's Tavern heb ik een tafel gereserveerd. Deze taverne bestaat al sinds 1792 en o.a. George Washington heeft hier gegeten. Het is nog helemaal zoals in de 18e eeuw en de serveerders (behalve de onze, helaas) zijn in Coloniale kleding gekleed.

Drie van ons, inclusief ikzelf, nemen de salade met walnoten en gorgonzola. De andere drie hebben de kipsalade sandwich, de French dip (wat er Frans aan is weet ik niet, een rosbief broodje dat je in bouillon doopt) en de Chesapeake benedict (gepocheerde eieren en Hollandaise saus over plaatselijke crabcakes).

Dit restaurant staat bekend om zijn Virginiaanse pindasoep en er wordt een kop van besteld door W. De rest van het gezelschap proeft ervan en het wordt algemeen goedgekeurd. Het is zo jammer dat het winkeltje met producten uit Virginia en Maryland, dus ook de pinda's, hier niet meer is. Virginia pinda's zijn de lekkerste pinda's, die ik ken.

Het smaakt iedereen heel goed, gelukkig, en het historische van het restaurant wordt ook gewaardeerd. De bediening is attent en het is erg gezellig. Er komt zelfs een Schots-Amerikaanse damesgroep langs met een doedelzakspeelster.

Voor de rekening komt wil ik even zien hoeveel contant geld ik heb. Ik doe mijn portemonnee open en tot mijn schrik is het vakje voor mijn debit card leeg! Ik weet meteen waarom, ik ben vergeten hem uit de machine bij Arlington National Cemetery te halen.

Gauw sms ik Rick om hem te blokkeren en een nieuwe kaart aan te vragen. Niet veel later sms-t hij terug dat dat gedaan is. Gelukkig heb ik genoeg contant geld om mijn lunch en de parkeergarage te betalen want dat is ook lang niet altijd het geval.

Eenmaal weer buiten neem ik het gezelschap mee voor mijn rondleiding door Alexandria. We zien het Carlyle House waar gezegd wordt dat de zaden voor de Revolutionaire Oorlog zijn gezaaid door de arrogante Britse generaal Braddock.

We lopen langs het oude kinderkopjes straatje "Captain's Row" waar de huizen in de achttiende eeuw van kapiteins van de koopvaart waren. Schattige kleurrijke huizen met gaslampjes en, minder schattig, slaven "deuren" in de stoep.

Alexandria was een van de belangrijkste slavenmarkten, hun vroege rijkdom kwam van het verhandelen van die slaven aan de zuidelijke plantage eigenaren. De burgers zelf hadden natuurlijk ook slaven.

Het stadje heeft een rijke geschiedenis mede vanwege de locatie dichtbij Washington. Het is wel het oudste stadje in deze omgeving. Washington kwam pas een halve eeuw later en zelfs Georgetown is minder oud. Het was wel van 1801 tot 1846 ook deel van de "District of Columbia".

We lopen naar het Presbyterian Meeting House en als we in het kerkhofje staan komt er een dame naar buiten. Zij vraagt of we geïnteresseerd zijn de kerk van binnen te bekijken. Dat zijn we zeker en dat is voor mij ook een eerste keer. Het is een typisch begin 19e eeuwse kerk, erg leuk om te zien.

De dame, die ons binnenliet, weet jammer genoeg niet veel van de historie van de kerk (of Meeting House, zoals ze in de 18e eeuw genoemd moesten worden). Wel weet ze dat de begrafenis van George Washington hier plaatsvond.

Na goed rondgekeken te hebben, want zo'n gelegenheid is er niet altijd, lopen we verder. We komen langs het standbeeld van de Confederate (zuidelijke) soldaat. Die staat daar als monument voor de gevallen zuidelijke soldaten tijdens de Burgeroorlog. Hij kijkt ook naar het zuiden. Hij is op het moment weer in opspraak nu men vindt dat deze "verkeerde" mensen van de Burgeroorlog geen monumenten verdienen.

Een bord waar we langskomen bij een van de vele kerken

Tot mijn vreugde is de Christ Church ook open. We worden begroet door de hoofddocent daar, die een kenner van Nederland blijkt. Hij gaat daar regelmatig heen en heeft er ook gewoond. Ook dat is weer leuk, omdat hij in zijn verhaal ook rekening houdt met de Nederlandse achtergrond.

Hij zegt dat zijn verhaal ongeveer twaalf minuten zal duren. Hij vertelt erg interessant, over de geschiedenis van Alexandria en de geschiedenis van deze kerk, die in 1773 geopend werd en het gros van het interieur stamt uit die tijd.

We nemen plaats in de "box pew", kerkbanken in de vorm van een doos, van George Washington. Dit is nog de enige box pew, want die namen teveel plaats in. Zodra er een soort van verwarming in de kerk kwam werden ze allemaal omgebouwd tot "slide pews", de gewone vooruitkijkende kerkbanken. In die dozen zaten mensen ook met hun rug naar de predikers.

Als laatste laat hij ons nog de grafstenen in het kerkhof zien. Net als bij de Presbytarian Meeting House zijn hier maar een klein aantal grafstenen, terwijl er meer dan vierhonderd mensen begraven liggen. In de Burgeroorlog gebruikte het Noordelijke leger de grafstenen om hun kanonnen op te zetten of voor hun kampvuren. Vandaar dat sommige stenen er zwartgeblakerd uitzien.

We bedanken de docent voor zijn interessante, veel langer dan een kwartier durende, rondleiding (but who's counting, zoals we hier zeggen, zolang het niet saai is). We steken over naar Cameron Street, de hoofdstraat tijdens de vroege dagen van dit stadje.

Een paar blokken later lopen we langs het herbouwde (met originele stenen) huis waar George Washington verbleef als hij in de stad was (destijds was het "de" stad, er was niets anders). Dan is het tijd om de van weer op te zoeken.

Alleen N. wil niet mee terug naar het hotel. Zij heeft besloten de watertaxi naar Georgetown te nemen. Ik heb haar de informatie gegeven en we nemen afscheid. Best avontuurlijk voor een dame van 70+ om zo op pad te gaan. Zo hoop ik nu ook te zijn op die leeftijd (niet eens meer zo ver weg).

Met de rest van het gezelschap rijd ik terug naar het Fairmont hotel. Daar nemen we afscheid en ik wens ze nog een fijne dag morgen. Eigenlijk wilden ze morgenochtend ook een rondleiding, maar ik was al geboekt dus gaan ze met een andere gids.

Zoals altijd vond ik vandaag weer super en het weer was veel beter dan voorspeld. De rondleiding door de stad is ook altijd leuk, natuurlijk, maar het laten zien van onze prachtige omgeving in Virginia is toch wel mijn favoriete bezigheid. Die een of twee keer per jaar dat ik Alexandria (o.a.) laat zien vind ik dan ook extra speciaal.

Zonder oponthoud rijd ik terug naar huis. Daar heeft Rick niet stil gezeten en een deel van de garage opgeruimd. Dat was heel hard nodig! Eigenlijk moeten daar twee auto's in passen, maar dat is al jaren niet meer mogelijk. Het ziet er nu al een heel stuk leger uit.

Eerlijk gezegd ben ik erg moe! Ik ga op mijn stoel "liggen" met mijn voeten omhoog. We halen eten van Plaka Grill, beiden een salade met gyro vlees. Het smaakt heel erg goed en ik ben zo blij dat dit weekend zo goed ging, ik had er een hard hoofd in.

Morgen nog een rondleiding en dan weer even rust. Het weer gaat goed meewerken deze week en ik zie ernaar uit. Ik wens jullie ook allemaal een heel fijne week!

Orions eerste keer Great Falls Park

De zon schijnt de kamer binnen en ik heb zin in deze mooie lentedag. Rick en ik ontbijten en dan vertrekt hij naar zijn werk. Ik neem nog een kop koffie en ga dan richting Anytime Fitness. Met de lente komen ook wegwerkzaamheden en Vienna is er vol van. Het wordt een soort labyrint om naar de sportschool te komen!

Eindelijk heb ik eens mijn sport broekrok aan in plaats van een lange broek! Het is zo vroeg op de ochtend nog wat fris maar ik heb meer dan genoeg van mijn winter sportkleding. Ik wil die ook wegdoen want niets past me goed en ik loop er toch een groot deel van de dag in.

Na mijn cardio komt Sharon me halen en merkt op dat ik er al zomers uitzie. We doen vooral veel buikspieroefeningen om mijn onderrug te helpen. Gelukkig voelt alles vandaag een stuk beter aan. Het is niets ernstigs maar die spierkrampen beknellen zenuwen en dat is wel heel erg pijnlijk! Maar hopelijk is het ergste voorbij.

Het is prachtig in Vienna op het moment en na het sporten maak ik wat foto's van het oude centrumpje. Dat bestaat eigenlijk uit een kerkje, de eerste bibliotheek en het Freeman huis, een huis uit de Burgeroorlog tijd. Er bloeien hier tulpen en de dogwoods (kornoeljes) staan in bloei, erg mooi.

Thuis laat ik Orion even in de tuin spelen en maak me dan klaar. Orion gaat vandaag mee, want morgen en de rest van de week is het te warm. Eerst ga ik lunch eten bij Maru. Daar zit het vol en er is alleen plaats aan de bar.

Een goed teken en het gros van de clientele is Aziatisch. Ik bestel de miso ramen, die erg lekker is, maar niet zo smakelijk als die in San Francisco. Ik moet weer eens naar Jinya want die ramen smaakt nog het meest zoals die heerlijke bij Marufuku in Japan Town.

Dan gaan Orion en ik naar Great Falls, de eerste keer voor hem! Alleen is de weg, die ik gewoonlijk neem, afgesloten van alle kanten. Ik vraag een politieagent hoe ik dan moet rijden en als die aan komt lopen begint Orion als een gek te blaffen. Ik pak hem bij zijn harnas en trek hem naar me toe en hij is meteen stil!

De agent legt uit hoe ik om moet rijden en ik bedank hem hartelijk. Het blijkt niet zo ingewikkeld als ik had gevreesd. Bij de ingang van het Great Falls park laat ik mijn parkenpas zien en nu heb ik de $80 daarvoor er zeker uit. Met de parken in het Zuidwesten ging dat snel.

Wetend dat het te druk is bij de uitkijkpunten rijd ik naar de verste parkeerplaats. Daar staan maar een paar auto's, dus helemaal goed. Orion vindt het prachtig om eens ergens anders te lopen. Alles wordt besnuffeld. Op het hoofdpad zie ik meteen mensen lopen, maar ik zie een zijpad dat leeg lijkt.

Dat loopt dan ook weg van de rivier en gaat de heuvel op. Dit pad heb ik nog nooit gelopen dus ook voor mij is het nieuw. Het is werkelijk prachtig met het prille, bijna doorschijnende, lentegroen en de blauwe lucht. Er is geen mens of hond te bekennen, enkel vogels en opeens ook een viertal herten.

Orion ziet ze niet en ik neem gauw een aantal foto's. Dan maakt een teveel geluid en heeft Orion ze ook door. Dat is het enige blaffen dat hij in het park doet en de herten zoeken gauw rustiger oorden op.

De schildpadjes zonnen ook lekker

Als we terug zijn op de parkeerplaats is het zo rustig op het rivier pad dat ik Orion meeneem naar de rand van de rivier. Hier heb ik goed zicht op het adelaarsnest op het eiland aan de overkant. Daar zie ik met behulp van mijn camera zoemlens een adelaar een jonkie voeden. Wat zou ik graag een sterkere zoemlens hebben!

Zoekplaatje, maar hij of zij zit er wel te voeden

De Virginia bluebells bloeien

Dan rijd ik naar de dichterbije parkeerplaats om ook even een foto van de watervallen te kunnen nemen. Hierbij kan Orion niet mee want er zijn veel te veel mensen en honden. Hij blijft dus even in de auto wachten.

De watervallen zitten heel vol, ze zijn nauwelijks watervallen, meer een kolkende rivier. Dat had ik niet verwacht want zoveel regen hebben wij niet gehad. Zoals altijd is het weer flink indrukwekkend. Ik bedenk me altijd dat George Washington bijna driehonderd jaar geleden hetzelfde tafereel aanschouwde.

Tijd om terug naar huis te gaan en op de terugweg stop ik bij de Giant en Whole Foods om spullen voor het avondeten te halen. Thuis drinken Orion en ik heel wat water. Volgende keer moet ik water voor ons beiden meenemen, dat was ik tot mijn schande (vooral voor Orion) vergeten.

Verder was dit uitje een groot succes! Ik ben zo blij eens een echte natuurwandeling met Orion gemaakt te hebben waar we beiden genoten. En zelfs toen er wel mensen en honden dichtbij langs kwamen lukte het goed Orion met snoepjes af te leiden. Ik heb er een heel goed gevoel aan overgehouden!

Thuis ga ik op het deck in de zon zitten lezen. Heerlijk ontspannen en luisteren naar de zingende vogels, ik zou willen dat de lente hier langer duurde. Rick komt thuis en grilt de kipsate, die ik eerder vandaag kocht. De Whole Foods pindasaus is er erg lekker bij.

Als bijgerechten hebben we spinazie en vers in de oven gebakken rozemarijn brood. Je kunt bij Whole Foods bevroren brood kopen en dat afbakken, heerlijk! Morgen ga ik kijken of ze ook stokbroden zo hebben.

Vanavond kijken we een documentaire met James Cameron over Science Fiction films, heel interessant! Ik ben opgegroeid met de originele Star Trek waar mijn vader en broers aan verslaafd waren. Gisteren zag ik Avengers, Infinity War. Ik heb een haat-liefde relatie met Sci-Fi, want soms is het me te realistisch, maar de creativiteit van de verhalen fascineert me.

Een prachtig weekend om de omgeving te laten zien

Zaterdag

Het is wel fijn met jet lag naar het westen dat ik alweer om half acht werkelijk klaar wakker ben. Het is prachtig weer en gelukkig wil Rick daarom ook vroeg opstaan. We laten Orion uit en gaan dan ontbijt halen.

Waarschijnlijk zijn we het vroegst voor ons doen bij Starbucks ooit in het weekend! Ik bestel een grande ijskoffie met melk en vanillesiroop.  Ik spel zoals altijd langzaam mijn naam, maar nog steeds krijgt die een creatieve spelling. Om je rot te lachen eigenlijk!

Thuis genieten we op het deck van ons ontbijt, voor mij de egg bites en Rick heeft een broodje.  Die egg bites zijn heel populair en ik weet waarom.  Ze zijn een aantal lekkere hapjes!

Om kwart voor tien rijd ik naar het metrostation.  Ik heb daar afgesproken J. en O. op te halen voor onze dag in Alexandria en Great Falls. Het is maar goed dat ik wat vroeg ben want ze zitten al te wachten.

We maken kennis en ik rijd als eerste naar Alexandria, want op zo'n mooie nazomerse dag zal het daar druk worden. Later ben ik daar heel blij mee, want er is van alles gaande in het stadje. Via de mooie George Washington Memorial Parkway rijd ik erheen.

De garage waar ik gewoonlijk parkeer is niet te bereiken want de straat is afgezet. Gelukkig weet ik nog een grote garage verderop en daar zijn nog meer dan genoeg plaatsen. Er blijkt een kunstfestival te zijn waardoor veel is afgezet.

We beginnen met de Torpedo Factory. Hier zijn voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog bijna tienduizend torpedo's gemaakt, maar tegenwoordig zijn er ateliers van allerlei kunstenaars.  De meest uiteenlopende dingen maken ze en we bekijken de eerste twee verdiepingen.  De derde slaan we over.

Dan neem ik ze mee voor mijn rondleiding door het oude stadje. We lopen langs de achttiende eeuwse huisjes van Captain's Row (1783).  De straat hier is ook nog altijd kinderkopjes, een van de weinige overgebleven daarmee.

Bij de Stabler-Leadbeater apotheek kopen we kaartjes voor de rondleiding over twintig minuten. In de tussentijd laat ik ze het Presbyterian Meeting House zien met o.a. het graf van de onbekende soldaat uit de Revolutionaire Oorlog. In de koloniale tijden mochten alleen de Anglicaanse kerken zich "kerk" noemen al was er vrijheid van religie.

De rondleiding door de apotheek is erg interessant. Ik heb deze al verscheidene keren gedaan, maar deze gids vertelt meer over alles. Zij is biologielerares dus misschien daarom, maar het is allemaal heel boeiend.

Na afloop lopen we verder en komen langs het controversiele standbeeld van de Zuidelijke soldaat. Op het moment wil men de standbeelden van de Zuidelijke generaals e.d. overal verwijderen. Die zijn er veelal pas in de twintigste eeuw neergezet om de zwarte bevolking te intimideren. Deze soldaat hoort daar ook bij, maar staat er voorlopig nog. Hij zendt ook wel een iets andere boodschap dan de andere beelden vind ik.

Bij de Christ Church krijgen we een uitgebreide rondleiding van de van oorsprong Franse Christine Jones. Zij vertelt heel leuk over de geschiedenis van het kerkje en de Episcopal godsdienst, ook weer beter dan ik ooit hier heb gehoord.  Het meeste weet ik al, maar ik vraag haar waarom de Anglicaanse kerk hier Episcopal heet, want dat heb ik nooit begrepen.

Het heeft te maken met de separatie van de Engelsen, de Amerikanen moesten anders zijn.  Ze veranderden de naam dus, maar de godsdienst beleving bleef hetzelfde.  Dat niet alleen, maar het hoofd van de Episcopal kerk is ook de Bisschop van Canterbury! Zo is deze religie nog altijd sterk met Engeland verbonden.

De plakkaten met gebeden zijn nog oorspronkelijk, ooit witte achtergrond en nog altijd handgeschreven!

Langs het huis waar George Washington verbleef als hij in Alexandria was, de Gadsby's tavern uit de 18e eeuw en het Carlyle House uit 1753 waar men zegt dat de zaden voor de Revolutionaire Oorlog werden gezaaid door de nare Britse generaal Braddock, lopen we naar de terrassen van de restaurants langs het water.

Daar willen we eigenlijk lunchen, maar er is of een lange wachttijd of we zouden in de zon moeten zitten. Het is dertig graden dus dat laatste is niet aanlokkelijk. O. schudt dan ook haar hoofd. Aan het water eten zit er vanmiddag dus niet in.

Ook Virtue Feed & Grain, een restaurant dat Rick en ik erg leuk en lekker vinden, zit vol. Aan de overkant zie ik Union Street Pub en daar is gelukkig wel plaats.  Hier heb ik nog nooit gegeten, maar hun menu ziet er goed uit. We bestellen alle drie de brie en ham sandwich met salade en die is erg lekker.

Na het eten lopen we terug naar de van en beginnen we aan de tocht naar Great Falls.  Ik rijd daar via de George Washington Memorial Parkway en Georgetown Pike heen, allemaal heel mooie wegen. Die laatste heeft allerlei enorme landgoederen erlangs staan.

Zoals ik al had verwacht moeten we een tijdje wachten voor we het park in kunnen. Op mooie weekenden als deze gaat iedereen hierheen, of om te picknicken of om te wandelen. Toch valt de file me mee en eenmaal aan de beurt koop ik een nieuwe Nationale Parkenpas, die weer een jaar geldig is. Ik hoop dit jaar vaker met Orion de natuur in te gaan.

De rivier staat heel laag, maar de watervallen zijn desondanks erg mooi (of misschien juist daardoor). Bij het eerste uitkijkpunt, mijn favoriet, staan we vrijwel bovenop de grootste waterval. De andere twee uitkijkpunten zijn verder weg dus hebben een beter overzicht over de watervallen.

Na de uitkijkpunten lopen we een rondje door de natuur met mooie overzichten over de rivier.  Het is jammer genoeg opeens wel heel erg vochtig en warm. Alles voelt klam aan. De airconditioning in de van is dan ook weer erg lekker.

Via het centrum van Vienna, zodat zij ook wat van de buitensteden van Washington zien, rijd ik terug naar het metrostation. Daar nemen we afscheid tot morgen want dan laat ik hen de stad zien. Ze vonden het gelukkig een leuke dag en ik ook.

Precies om half vijf loop ik ons huis weer binnen. Orion staat al bij de deur te wachten. Rick heeft, zoals ik al dacht, van alles in en rond het huis gedaan. Het gras is gemaaid en de magnolia gesnoeid.

Voor het avondeten stelt Rick voor naar Arlington te gaan. Daar zijn honderden restaurants die wij nooit geprobeerd hebben. We "landen" bij Pamplona, een tapas restaurant. Daar kun je alle tapas die je wilt eten bestellen voor $35.  Rick en ik proberen er een heel aantal (het zijn meestal kleine hapjes op een paar na).

Het wordt een heerlijke maaltijd en zeker iets om te herhalen. Om ons heen zien we ook een heel aantal interessante restaurants.  We besluiten hier vaker heen te gaan.

Thuis gaan de voeten omhoog en kijken we tv. Alweer ga ik het niet laat maken, morgen weer veel lopen en onze mooie stad laten zien. Wel erg leuk zo met dezelfde mensen!

Orions BarkBox is aangekomen en nu is hij aangenomen bij Bark Universiteit. Hij krijgt een football en andere lekkernijen. Dit is zo'n leuk maandelijks programma met iedere keer weer een thema. Orion is er dol op en ik vind het ook heel leuk!

Zondag

Ook vanochtend zijn Rick en ik zeer bijtijds uit de veren. We halen weer ontbijt van Starbucks en gaan dan ruim op tijd naar de stad om mij naar het Smithsonian station te brengen. 

Gelukkig hebben we die tijd genomen, want de Navy-Air Force halve marathon blijkt bezig te zijn en veel straten zijn afgezet. Uiteindelijk zet Rick me achter het Smithsonian kasteel af. Daar koop ik een flesje water en loop naar de ingang van het metrostation.

J. en O. wachten me al op en we beginnen aan onze wandeling langs de monumenten. Als we oversteken moeten we even een open plek tussen de hardlopers vinden. We zijn hier vlakbij de finish en iedereen wordt enthousiast aangemoedigd. 

Het is wat bewolkt en dat maakt het aangenaam wandelen. Het is weer zomers warm en ook wat vochtig. We lopen langs het Washington Monument naar het Tweede Wereldoorlog monument. Dat maakt altijd weer indruk door zijn grootte. 

Het Vietnam Veteranen Monument is weer heel anders. Daar worden namen overgetrokken en hangt een sombere sfeer. De zwarte muur is een sobere tegenhanger van het enorme eerdere monument.

We bewonderen Lincoln op zijn troon en de negentien soldaten van het Koreaanse Oorlogsmonument. Dan steken we over naar het Tidal Basin. Hier is het opeens een heel stuk rustiger! Echt een oase van alle drukte op de Mall.

Er is bijna niemand in het Franklin Roosevelt Memorial en ook niet in het tochtige Jefferson Memorial. Op een warme dag als vandaag is het hier goed vertoeven! In de winter is het echter afzien. 

We lopen terug naar het bewoonde gedeelte van de stad en bekijken het Witte Huis van achteren en dan van de voorkant. Daarna lopen we naar de Old Ebbitt Grill. Net als we over willen steken hoor ik opeens mijn naam! Het blijkt Marielle te zijn, die ook toevallig in de stad is.  Zo'n toeval! Heel grappig!

Bij het restaurant krijgen we meteen een tafeltje. De bediening is ook goed en snel. O. neemt de frittata, J. de bacon kaasburger en ik de OEG BLT met mosterd in plaats van mayonnaise.  Het smaakt werkelijk prima weer, hun tomaten zijn altijd zo rijp en de bacon lekker hard gebakken dus helemaal niet vet.

Na het eten zetten we onze tocht voort langs Pennsylvania Avenue. Ik wijs ze de National Archives waar ze morgen heen willen en dan komen we in Fiesta DC terecht. Dat is een festival door en voor de Latijns Amerikaanse bevolking van de stad en omgeving en heel vrolijk allemaal.  Leuke muziek, dansen en lekker eten zo te zien. Lijkt mij wel leuk volgend jaar eens te bezoeken.

Wij lopen er doorheen en sommige muziek is zo luid dat wij er helemaal van trillen! Bij het Capitool vertel ik over dat gebouw en dan lopen we de heuvel op.  Het is zondag dus de Library of Congress is gesloten, maar ik vertel erover zodat ze tijdens hun bezoek morgen weten wat ze moeten zien.

Dan is de rondleiding weer voorbij en nemen we afscheid. Ik wens ze nog een fijne dag morgen en ga dan op Rick wachten.  Die heeft weer moeite mij te bereiken met alle afgezette straten vanwege het festival.  

Ik stuur deze naar Kai, onze Neptunus fontein werkt, die in Bologna staat al tijden in de steigers

Als hij eindelijk komt verloopt de rit naar huis voorspoedig.  We werken nog wat in de tuin en werpen een net over de vijver om de binnenkort vallende bladeren op te vangen. Orion kan er eindelijk echt niet meer in nu. Natuurlijk weten de muggen mij wel weer meteen te vinden en lek geprikt ga ik weer naar binnen.

Gisteravond zagen Rick en ik Ambar, een restaurant met cuisine uit de Balkan. Die willen we heel graag proberen en rijden terug naar Clarendon. We krijgen een tafeltje buiten en ook hier kun je voor $35 ongelimiteerd kleine gerechtjes bestellen.  Dat is kennelijk een trend.

Eigenlijk wilden we dat niet, maar kijkend naar de prijzen is het wel de beste keuze, anders kun je hooguit twee dingen bestellen. Gelukkig staan er veel lichte dingen op het menu en het hoeft ook niet allemaal op. We hebben een heerlijke maaltijd met eten dat ik me uit het vroegere Joegoslavie herinner. Zeker een restaurant om vaker te bezoeken!

Thuis gaan we de Emmy's kijken.  Die zijn zeer politiek getint.  We lachen ons rot, maar het is duidelijk dat Hollywood geen fan is van Donald Trump. Zo eindigt weer een druk, maar leuk weekend!

PS: Reacties vind ik nog altijd erg leuk!