Dag 6 Outer Banks: Nog even genieten en dan huiswaarts

Tegen achten verlaten we ons bed, dit keer voor ongeveer een jaar. Ik hoop dat ik thuis niet meer zo in knopen wakker word als hier. Rick zet koffie en thee en ik neem mijn douche en pak alles weer in. We zijn van plan hier vanochtend nog te blijven en na de lunch huiswaarts te rijden.

Voor het ontbijt gaan we een voor ons nieuw restaurant proberen. Cravings ligt wat achteraf en daardoor hebben we het nog niet eerder ontdekt. Hun crabcake met ham, kaas en ei smaakt prima. Ik vraag het zonder broodje en dan denkt de serveerster dat ik niet genoeg te eten zal krijgen. Ik bestel er dus maar een extra ei bij, maar achteraf was het zonder ook prima geweest voor mij.

Vorig jaar heb ik bij een leuke badkledingwinkel een bikini gekocht waar ik heel blij mee ben. Helaas zagen we dat die winkel opgeheven is, maar ik lees goede recensies over Birthday Suits en daarvan zit er een in Duck.

Inderdaad wordt ik daar goed geholpen. Wat is zwemkleding toch vervelend om uit te zoeken als je een moeilijke maat hebt! Uiteindelijk koop ik een leuke bikini waar ik me goed in voel.

Terug in het appartement maken we ons klaar voor onze laatste strandwandeling van deze vakantie. Ik maak nog een foto van de fotogenieke pier, we zien een mooie crab en wat schelpen. Wat zou het leuk zijn als we de oceaan mee naar huis konden nemen.

Nu is het dan echt tijd om alles in de van te laden en de sleutels terug te brengen naar de receptie. Voor we Duck verlaten stoppen we nog even bij het supermarktje waar ze claimen 400 lokale producten te hebben.

We willen iets meenemen voor de buren als dank voor het verzorgen van Orion. We kiezen een lokale wijn en een doosje met lokale pinda's. De pinda's uit het zuidoosten van Virginia en het noordoosten van North Carolina zijn heerlijk, groot en met veel smaak.

Voor de lunch rijden we naar Fish Heads op de pier, nog een keer aan het water eten hier. Ik bestel hun lekkere sake martini en de salade met de tonijnblokjes. Het smaakt erg goed en als bonus komt er nog even een dolfijn langs zwemmen.

Dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen van de Outer Banks. Volgens Waze gaat onze rit naar huis vijf uur duren. Dat worden er zes want we komen onderweg een heel erg ongeluk tegen met een van op zijn kant en drie andere auto's met flinke schade. Ook is het in ons gebied noodweer wat de snelheden naar beneden haalt.

Als we eindelijk Vienna binnenrijden sms-t Saskia net of we iets te eten voor haar willen halen, want zij voelt zich niet lekker. Ze vraagt of we naar Falafel Street kunnen gaan en ik wil daar eigenlijk ook wel van eten.

Dit restaurant was vegetarisch, maar tot mijn verbazing staan er nu vleesgerechten en zelfs zalm op het menu. De eigenaar legt uit dat hij daar vorige week mee is begonnen. Hij had teveel potentiele klanten, die het restaurant weer uitliepen omdat er geen vlees was.

Voor Rick betekent dit dat hij nu ook zijn maal hier kan bestellen. Voor Saskia haal ik de wrap met falafels waar zij om vroeg. Ik neem de falafel wafel en Rick de gyro bowl. We kunnen allerlei salades kiezen om erop of erin te eten.

Het onweer is eindelijk voorbij en als we naar buiten stappen zien we een prachtige dubbele regenboog. Wat een mooi natuurverschijnsel is dat toch. Intussen treden allerlei beken buiten hun oevers en wordt er voor overstromingen gewaarschuwd. Die onweersbuien dumpen in een keer centimeters water in rivieren en beken, die al oververzadigd zijn met regenwater.

Thuis treffen we Saskia, vier katten en Orion, die natuurlijk wild enthousiast is ons weer te zien. We eten gezellig met zijn drieen. Alle dieren lijken het gezelschap ook zeer te waarderen en liggen om ons heen. Het is fijn weer thuis te zijn!

Dag 5 Outer Banks: Lekker veel strand en midgetgolf

Al vroeg word ik door de zon gewekt, maar alweer met al mijn spieren in knopen. Ik probeer nog verder te slapen, maar draai en draai. Toch is het al na achten asl Rick en ik eindelijk opstaan. Ook Rick heeft pijn van dit bed (de matras is gewoon keihard). Na onze dagelijkse cocktail van ibuprofen beginnen we aan de dag.

Rick zet koffie en thee en we drinken het op het deck. Het is prima weer, lekker warm en de zon laat zich regelmatig zien. Ons ontbijt vandaag wordt Duck Donuts. Ik zondig dan wel enorm, want in donuts zitten natuurlijk veel suikers en koolhydraten. Maar een maal moet het toch kunnen.

Zoals altijd bestel ik twee donuts met maple icing en bacon, Rick heeft chocola met frambozen en vanille met hagelslag. Elk hapje smaakt alsof er een engeltje op mijn tong piest. Ik eet anderhalve donut en Rick eet de rest.

Om het er een beetje af te werken lopen we een stuk langs de boardwalk. Daar zien we zonnende schildpadden. We kijken er een tijdje naar en lopen dan door het bos naar Nags Head Hammocks. Hier heb ik mijn hangmatstoel vandaan en ze hebben weer leuke dingen.
We verlaten de winkel weer met een "tafeltje" voor onze parasol waar we onze drankjes ook in kunnen zetten. Ook kopen we een extra houder voor een drankje voor mijn hangmatstoel. Die moet nog gemaakt worden dus wordt naar ons huis gestuurd.

Via een klein paadje lopen we terug naar de boardwalk. Volgend doel is Life Is Good. Daar koop ik nog een paar haarbanden. Eigenlijk zou ik nog meer van de Life Is Good banden willen, maar die zijn rare kleuren en passen niet bij mijn garderobe. De twee die ik kies zijn turquoise en lichtblauw.

Terug bij ons appartement rapen we alle strandbenodigdheden bijeen en gaan ons dan op het strand installeren. Dit is onze laatste dag hier en eindelijk hebben we alles perfect voor een dagje strand.

We hebben een schroef om de parasol goed vast te zetten en deze parasol is heel duurzaam. Verder hebben we dan dat nieuwe, vandaag gekochte, tafeltje en onze stoeltjes. We gaan dan ook een paar uur genieten van het geluid van de golven.

Een ideaal plekje

The High Tide Club van Mary Kay Andrews is mijn boek en ik ben er helemaal in. Lekkere strandlectuur en zij heeft meer boeken geschreven. Rick loopt ook nog naar de pier, maar ik heb mijn stappen al bijeen dus blijf lekker lezen.

Tegen half een begint mijn maag te rommelen. We laten de parasol en stoelen op het strand en gaan op weg naar onze lunch. Die willen we vandaag bij Goombays nuttigen. Daar is het vooral gezellig aan de bar, want net als vorig jaar zijn er weer allerlei mensen, die hier duidelijk vaak komen.

Lisa is dan ook een heel enthousiaste en goede bartender en serveerster. Ik probeer weer de koolhydraten te mijden en vraag of ik een salade kan krijgen met de gefrituurde soft shell crab erop. Dat kan en kost zelfs een dollar minder dan de oorspronkelijke prijs met zalm.

Rick neemt een wrap en die ziet er ook erg lekker uit. Mijn soft shell crab is wel gefrituurd in een laagje deeg. Dat deeg schraap ik er zoveel mogelijk af en dan heb ik een zeer smakelijk maal. Mijn dressing is blue cheese en daar zitten weer hele stukken blauwe kaas in. Al met al een prima en leuk maal.

Het grappige is dat wij deze vakantie mijlen afleggen (ja, mijlen!) om naar de verschillende restaurants te gaan. Vandaag hebben we bijvoorbeeld aan het einde van de dag 53 mijl gereden. Van A naar B, terug naar A, verder naar C, terug naar B en uiteindelijk weer in A. Al met al zijn deze Outer Banks flink uitgestrekt!

Rick zet mij af bij het strand en gaat dan nog even terug naar het appartement. Tot mijn vreugde zie ik dat alles nog staat zoals we het achterlieten. Dat verbaast me niet, maar je weet nooit. Ik ga verder lezen in mijn boek en een half uur later komt Rick ook.

Opeens zegt hij weer een dolfijn te hebben gezien. Ik ga ook kijken en er zijn er weer zeker tien! Ik probeer weer een filmpje te krijgen maar daarvoor komen ze nu niet vaak genoeg naar boven. Terwijl ik sta te kijken zie ik in de verte een heel aantal dolfijnen uit het water springen! Wat gaaf is dat!!!

We lezen wat en ik zie zoveel dolfijnen langskomen. Ik denk wel dat we er bijna vijftig hebben gezien vanmiddag. Wat kan ik daarvan genieten! Het zijn zulke leuke dieren en ze komen zo dichtbij. Ik kan er uren naar kijken.

Ik heb een goede sticker voor mijn beker gevonden

Om half vijf wordt het echter wat koel (het is de hele dag zo'n 28 graden geweest met een lichte bries, perfect strandweer). We gaan terug naar het appartement en douchen en kleden ons in gewoon kleding.

Iedere keer dat we hier zijn moeten we ook een rondje midgetgolf spelen (wat trouwens mini golf in het Engels is, want midget betekent dwerg en dat is beledigend voor die mensen). We gaan eens een nieuwe proberen en rijden naar Corolla, ten noorden van ons. Dit is de eerste keer deze vakantie dat we hier komen.

We vinden Pirate's Island na langs twee andere mini golfbanen te zijn gereden. Deze is leuk met een piratenschip en groot doodshoofd. Rick en ik zijn de enige spelers, maar later komen er meer bij. Het gaat dus lekker snel.

De eerste negen holes zijn Rick en ik aan elkaar gewaagd. We krijgen beiden 26 punten. De tweede helft heb ik meer geluk (want dat is het). Ik eindig met 20 punten, slechts een meer dan par, en Rick met 26 punten. Zo'n spelletje blijft leuk.

Tijd voor het avondeten en daar rijden we "even" dertig kilometer voor. Gelukkig vinden we bij Tortugas Lie meteen twee stoelen aan de bar.  Rick en ik delen een voorafje met rivierkreeftjes en groentes, heel lekker!

Dan kan ik het niet laten en bestel een pond krabpoten uit Alaska. Heerlijk! Ik smul ervan en het brengt herinneringen terug. Toen ik pas in de VS was ontdekte ik deze enorme krabpoten en bestelde ze altijd bij het visrestaurant wat toen onze favoriet was. Helaas bestaat die keten niet meer en kun je in ons gebied deze krabpoten niet zo makkelijk meer vinden.

Onze laatste avond hier en we kijken de ijshockey wedstrijd tussen de Washington Capitals en de Las Vegas Golden Knights. Het is spannend en wij hopen natuurlijk dat de Capitals gaan winnen. Het is super spannend! Bij deze kampioenschappen worden er zeven wedstrijden gespeeld en dit is de tweede. Bijna teveel spanning voor mij! Maar de Caps winnen dus er is hoop!

Dag 4 Outer Banks: Outer Banks geschiedenis en mooie natuur

Met dit bed gaat het niet meer worden. Alweer word ik compleet in de knoop wakker. Rick is al op en ik moet mijn spieren er even van overtuigen dat het tijd is om op te staan. Ibuprofen to the rescue, het is het enige wat ietwat helpt.

Het is gelukkig droog en een aangename temperatuur. Voor het ontbijt gaan we naar het Treehouse Cafe. Daar zijn ze bekend om hun biscuits, een lekker Amerikaans broodje (in Engeland is dat een koekje dus je snapt mijn verwarring toen we hier pas woonden). Ik bestel een omelet met tomaat en pesto en Rick een biscuit met ei, kaas en worst. Ik eet een paar hapjes van mijn biscuit, want die is toch wel heel lekker!

Vandaag worden er wel onweersbuiten voorspeld maar voorlopig is het droog. Rick en ik besluiten naar het strand en terug te lopen. Dat is niet ver, maar we willen de zee even zien en hebben daarna plannen een heel stuk naar het zuiden. We hebben geluk want er zwemt net vlakbij een dolfijn langs.

Eergisteren zag Rick dat een brug hier de Captain Richard Etheridge Bridge heet. Hij heeft een collega, Joyce, met dezelfde achternaam en zij woont in North Carolina. Rick vroeg haar via Facebook of dat familie was en dat blijkt het geval.

Dat niet alleen, maar deze Richard Etheridge was een bijzonder man. Hij heeft een standbeeld in Manteo en in een museumpje aan de overkant wordt de geschiedenis van het enige Afrikaans-Amerikaanse reddingstation verteld. Het gebouwtje zelf was deel van het reddingstation en is naar Monteo verplaatst.

Wat dit ook zo speciaal maakt is dat in 1896 een schip uit Rhode Island in nood kwam bij de Outer Banks. De kapitein had zijn vrouw en kind mee en het was een orkaan waarin ze terecht waren gekomen. Richard Etheridge en zijn mannen redden die hele bemanning, inclusief driejarige Tommy. Daarvoor kregen ze in 1996, honderd jaar later, een postume medaille.

Joan Collins, wiens vader de laatste kapitein van het reddingstation was, weet heel veel te vertellen. Ze is helemaal enthousiast dat ze misschien een directe afstammeling van Richard Etheridge, met wie het in 1880 allemaal begon, heeft gevonden. Rick belooft zijn collega ervan op de hoogte te stellen.

Klein ander detail is dat Richard Etheridge waarschijnlijk de zoon van zijn moeder en haar meester, de blanke plantagehouder was. Zo leerde hij lezen en rekenen. Er zijn dus blanke en zwarte Etheridges in dit gebied.

Er is een documentaire van gemaakt, die Rescue Men heet. Wil je meer over Richard Etheridge weten dan is de Wikipedia erg goed.

Inmiddels loopt het tegen enen en nemen we afscheid van Joan. We zijn vlakbij het centrum van het gezellige Manteo en vragen een tafel op het terras van de Lost Colony Brewery. Daar bestelt Rick een donker biertje en ik een rose. Mijn salade met brie en appel is prima en Rick heeft een wrap.

Op mijn radar app zie ik een paar onweersbuien met rasse schreden naderen. Inderdaad druppelt het al als we terug naar de van lopen. Toch besluiten we ons programma voort te zetten en naar het Alligator River National Wildlife Preserve te gaan.

Daarvoor moeten we een acht kilometer lange brug over terug naar het vaste land. Op de brug regent het zo hard dat Rick af en toe vreest voor aquaplaning. Gelukkig halen we het heelhuids en wordt de regen ook minder. Als we het natuurgebied binnenrijden is het zelfs alweer vrijwel droog.

Hier hebben Kai en ik vier jaar geleden een beer gezien, maar of en wat we met dit natte weer zullen zien weten we niet. We dwalen wat door het park en Rick is telkens bang dat we verdwaald zullen raken. Ik helemaal niet, want alle wegen leiden uiteindelijk naar een hoofdweg.

Het is prachtig hier. Er zijn bloeiende waterlelies in de sloten, wilde irissen staan langs het water. Verder zijn er allerlei kleuren libelles. Opeens zien we een hert en dan hebben we tenminste een wild dier gezien. Een kikker springt voor ons de weg over en we zien een helaas dode schildpad.

Op een gegeven moment stellen we de GPS maar weer in om naar de hoofdweg terug te gaan. Die wijst ons een weg naar rechts aan en opeens rijden we in diepe modder. Rick is zelfs in paniek erdoor want hier hebben we geen bereik met onze telefoons en de van heeft wel all wheel drive, maar we zouden hier zomaar vast in kunnen komen zitten.

Volgens de GPS moeten we meer dan acht mijl door deze smurrie rijden. Rick en ik zitten nu al met witte knokkels en zweet op het gezicht! Gelukkig komt er na iets meer dan een kilometer een plek waar we om kunnen draaien. Tot onze grote opluchting komen we zonder problemen weer terug op de geasfalteerde weg.

We weten dat die ook terug naar de hoofdweg leidt dus die nemen we de rest van de weg. Opeens roept Rick "Wow!!!" en rijdt een stuk naar achteren. Daar zien we een prachtige uil in een boom vlakbij zitten. Het dier heeft ons ook door en bestudeert ons aandachtig. Kennelijk besluit hij of zij dat het beter is weg te vliegen, maar ik heb twee foto's kunnen nemen.

We rijden verder en zien zo'n tien minuten later weer een uil een boom invliegen. Dit kan bijna niet dezelfde zijn! Het is wel dezelfde soort, de barred owl (natuurlijk weet ik daar de naam niet voor in het Nederlands).

Niet veel later zien we nog een gier met zijn vleugels helemaal open. We zijn het erover eens dat we dan wel geen beren hebben gezien, maar de uilen maakten alles goed. Die zien we nog minder vaak dan beren.

Rick is opgelucht weer op de hoofdweg te zijn en dit keer is het droog als we de brug over rijden. We besluiten naar de bioscoop te gaan en hebben nog een uurtje door te brengen voor de film begint. Genoeg tijd om eens te gaan kijken in de Tanger Outlet Mall.

Bij Eddy Bauer hoopte Rick wat meer dan alleen kleding te zien, maar dat valt tegen. Ook Nautica heeft niets van onze gading. Bij Talbot's slaag ik opeens tot mijn verbazing heel goed met twee rokken en drie topjes. Dat voor minder dan $30 per kledingstuk!

Precies op tijd voor de Book Club film komen we bij de bioscoop aan. We nemen plaats in de rij waar we onze voeten op de railing kunnen zetten. Dat zit zoveel fijner. De film is super, hilarisch, herkenbaar bij tijden en werkelijk een grote aanrader, Ik lach zelden hardop bij een film en dit keer zeker wel!

Voor het avondeten hebben we gereserveerd bij Grandstaff & Stein, een "speakeasy". In de jaren twintig van de vorige eeuw was alcohol verboden in de VS. Dat maakte dat de "speakeasies" werden gecreeerd. Ogenschijnlijk een gewone winkel, maar met een paswoord kon je de bar binnen.

Tegenwoordig zijn er heel wat "speakeasy" restaurants en deze is er een van. We lopen een "boekenwinkel" binnen en geven het paswoord, crushed out. Dan kunnen we het restaurant binnen waar het is als in de jaren twintig. Zelfs de serveerster draagt een Roaring Twenties jurk.

Het eten en de bediening zijn heel goed. We beginnen beiden met de gerookte zalm en ik kies de crab cakes voor mijn hoofdgerecht. Rick heeft de mahi mahi. Het smaakt opperbest en voldaan vertrekken we.

Op de terugweg zien we een mooie zonsondergang en al met al viel het weer vandaag alles mee. Hopelijk is dat morgen weer zo, want dan zouden we graag nog eens op het strand willen lezen en ontspannen. Morgen is onze laatste volle dag hier, het gaat altijd zo snel!

Dag 3 Outer Banks:

Alweer werd ik midden in de nacht wakker met nek- en schouderpijnen en vatte daarna de slaap niet meer echt. Ik sta dit keer als eerste op, want de pijnen maken het bed een martelwerktuig. Rick volgt niet veel later en we drinken weer koffie en thee op het deck.

Het is nog droog en we gaan bij de Duck Deli ontbijten. Daar hebben ze een gezellig terras, al zijn wij tot onze verbazing de enigen, die buiten gaan eten. Zolang het nog kan zie je ons daar! Mijn omelet smaakt vandaag stukken beter dan gisteren en er zitten lekker veel groentes in.

Na het eten parkeren we de van bij het einde van de houten boardwalk, die langs de Sound loopt. Rick en ik gaan hem aflopen en onderweg komen we als eerste langs een plek waar mensen krabben aan het vangen zijn. Tot nu toe is het nog niet gelukt.

Dan komen we langs een kerkje waar ook het vogelhuis een kerkje is, zo grappig! We lopen snel langs de winkeltjes, maar ik bedenk me dat ik, als het echt zo regenachtig wordt als voorspeld, daar best wel wat wil rondneuzen.

Op de terugweg gaan we wel even Kitty Hawk Surf binnen. Daar vinden we een aantal leuke stickers, die we op onze Yeti mokken willen doen. Ook koop ik een telefoonhouder, die ik aan mijn ventilatiekleppen kan bevestigen in de van.

 

Het is nog steeds droog al zie ik op de radar de regen met rasse schreden naderen. We besluiten weer van het strand te gaan genieten en onze nieuwe parasol uit te proberen. Die is werkelijk honderd keer beter dan degenen, die we hadden! Hij staat meteen en blijft staan.

Wij lopen eerst een stuk over het strand naar de pier. Daar maak ik een mooie foto van de symmetrie en dan gaan we op onze stoelen zitten lezen. De zon komt zelfs af en toe nog tevoorschijn. Ook nu weer zien we een groep dolfijnen voorbij zwemmen. Het maakt het hier idyllisch.

Tegen half een kijk ik weer eens op mijn radar app en waarschuw Rick dat we maar beter op kunnen ruimen. Dat heb ik nog niet gezegd of het begint te druppen. Het strand loopt meteen leeg want die druppels zullen in flinke regen overgaan.

In het appartement frissen we ons op en rijden dan naar Mama Kwan's voor onze lunch. Deze tiki bar is al jaren een must voor ons tijdens onze reisjes naar de Outer Banks. Er staat een rij wachtenden voor tafels, maar wij kunnen meteen aan de bar plaatsnemen.

Rick kiest voor een gegrilde kip sandwich en ik voor de tonijn steak, zonder rijst of wontons, maar met zeewiersalade en hun heerlijke komkommersalade. Het is weer leuk en vooral lekker hier. We blijven wat nagenieten want het regent toch dus haast hebben we niet,

We bespreken wat we vanmiddag willen doen en dat wordt shoppen. Er zijn hier zoveel leuke winkel met ongewone dingen. We beginnen met de Life is Good winkel. Daar kies ik een haarband, donkerblauwe met sterren. Die zijn weer helemaal in en het lijkt me handig tijdens de hete rondleidingen, maar ook nu.

Ernaast ligt de enorme Kitty Hawk Kites winkel. Hier zijn we wel een uur zoet want ze hebben van alles! Ik vind een paar leuke versieringen voor de family room en een kolibrie met vleugels, die op de wind draaien, voor het deck. Als laatste nog een leuke vlag voor het deck.

Intussen is de temperatuur flink gedaald en het plenst. Ik loop te rillen in mijn flinterdunne topje en we zijn zo'n twintig kilometer van ons appartement vandaan. Dom dat ik mijn regenjas niet meeheb in de auto! Gelukkig hebben ze bij een Wings een lekker warme hoodie met een rits.

We kijken nog rond bij Parrot Bay, maar zien daar niets leuks. Ik heb in een tijdschrift gelezen over de plaatselijke zee glas verzamelaar, Pembroke Bryant IV. Die man maakt nu ook sierraden van zijn gevonden zee glas (hij heef meer dan een miljoen stukjes glas gevonden).

Aangezien Katja's thema voor haar bruiloft Zee Glas is wil ik eens gaan kijken naar die sierraden. Die hebben ze bij de KDH kunstwinkel. Ik had eigenlijk gedacht Katja er een te geven, maar het is ten eerste niet haar smaak en ten tweede veel te duur.

We kijken nog want naar de kunst hier en er zit veel leuks tussen. Probleem is dat handgemaakt betekent vele dollars kwijt. Ik vind een paar oorbellen van de Manteo Blacksmith leuk, gemaakt van flesdopjes en andere afval. Alleen zie ik me die niet dragen.

Met lege handen gaan we dus terug naar de van. We hebben genoeg van het shoppen en besluiten Captain Andy's bar te gaan bezoeken. Dat blijkt een goede keuze want ondanks de regen hebben we hier zicht op zee en zitten toch lekker warm.

Hun happy hour (in North Carolina mag dat alleen eten zijn) is gestoomde garnalen, per twintig. Ik bestel een portie en een bloody Mary. De garnalen zijn erg lekker, hoewel ik ze moet pellen. De bloody Mary smaakt net als bij Fish Heads en ik vraag welke mix ze gebruiken. Dat is Zing Zang en dat dacht ik al, want die gebruikt Fish Heads ook. Ik ga er zeker naar op zoek, heel lekker!

De OBX Redneck is zeker interessant, ik vind het wel lekker, maar zal het niet nog eens bestellen

We zitten hier wel droog maar bijna in de open lucht. Het tocht en ik krijg het steeds kouder tot Rick zelfs het kippenvel op mijn benen opmerkt. We rekenen af en in de van doen we dichte schoenen aan. Dan rijden we naar de Blue Moon Grill voor ons avondeten.

Daar is een wachttijd van een uur voor een tafel, maar met ons geluk komen er net een paar stoelen vrij aan de bar. Ik heb mijn keuze al meteen gemaakt, de bouillabaise. Daar heb ik geen spijt van, een heerlijke groentesoep met heel veel vis is het.

Er zijn mosselen, clams, inktvis, garnalen, scallops en vis in een lekkere tomaten-groentesoep. Rixk probeert eens grits en vindt die ook lekker. We zijn het erover eens dat we ten eerste dit restaurant nooit gekozen zouden hebben zonder Yelp en dat het ten tweede op ons lijstje tot "weer te bezoeken" gaat.

Door de stromende regen rijden we terug naar Duck. Daar kijken we naar de wedstrijd tussen de Washington Capitols en Las Vegas Golden Knights voor de Stanley Cup, het kampioenschap. Het is de eerste van zeven wedstrijden en heel spannend! Se Caps verliezen dit keer.  Alweer hoop ik dat we vannacht beter zullen slapen!

PS: Wie leest hier nog mee? Ik ben daar altijd benieuwd naar. Kom je hier vaak, stel je dan even voor, ik heb hier al heel wat erg leuke mensen "ontmoet" en soms zelfs in het echt! Ik schreef dit blog met zweet en tranen, echt waar, maar geen bloed (blood, sweat and tears, dat eerste dus niet). Welterusten, Lectori!

Dag 2 Outer Banks: Zoveel mogelijk strand genieten

Jammer genoeg laat het bed in deze timeshare veel te wensen over en door de dunne lamellen wekt de zon ons ook al heel vroeg. Rick staat al om zeven uur op en om half acht heb ik het ook wel gezien. Rick heeft koffie gezet voor mij  en thee gemaakt voor zichzelf. We drinken het buiten op het deck met zicht op de Currituck Sound.

Terwijl Rick zijn spullen bijeenraapt voor vandaag "ren" ik alvast op de plaats op het deck. Dat geeft me maar liefst al 6000 stappen, flink al op weg naar de 10000. Ik krijg er nog meer als we naar ons ontbijt restaurant lopen.

Met dit mooie weer willen we aan het water ontbijten en doen dat bij de Sunset Grill aan de overkant. We hebben hier uitzicht op de Sound waar de kopjes op de golven staan want het waait hard. Daardoor is het ook niet te warm, ondanks de 25 graden om negen uur.

Rick bestelt de taco's met ei en ham en ik een omelet met tomaat, paprika, champignons, spinazie en krab. De ober is heel vriendelijk en vindt het zo erg voor ons dat we de gebakken aardappeltjes en toast niet bij ons ontbijt willen. Willen we dan grits (een soort griesmeel)? Nee, ook dat niet.

Later blijkt dat hij mijn koffie en een van de V8's, die we dronken, van de rekening haalde omdat we die koolhydraten en extra calorieen niet wilden. Wel heel lief! Rick betaalt (althans dat denkt hij) en dan lopen we terug naar het appartement.

Daar maken we ons klaar om naar het strand te gaan. Rick doet zijn zwembroek aan, maar ik ga toch niet in het water en blijf in mijn sportkleding. We gaan wel eerst op zoek naar een betere koelbox en parasol.

Bij Farmer's Daughter hebben ze de Yeti koelbox, die Rick gisteren bij andere mensen zag. We zijn er wild enthousiast over tot we de prijs zien, $279! Dan maar niet, maar we kiezen wel geisoleerde bekers van Yeti, want die houden drankjes uren koud of warm. Ik kies lichtblauw en Rick lichtgroen.

Als we af gaan rekenen ziet een andere klant onze keuzes en zegt dat zij de hare constant gebruikt. Ik zie dat ook wel, want dit is veel handiger voor de sportschool dan mijn gewoonlijke fles. Bij de kassa zie ik ook een leuke OBX met de Hatteras vuurtoren bedel voor mijn Pandora armband. Altijd zo'n leuke herinnering!

Een parasol vinden we niet en willen daar ook niet de tijd aan besteden, die we op het strand kunnen doorbrengen. De voorspellingen voor de komende dagen zijn geen strandweer dus we willen er alles uithalen.

Bij het afrekenen ziet Rick zijn debit card niet in zijn portemonnee, die heeft hij vergeten bij het ontbijt restaurant. Ik dacht ook al niet dat we betaald hadden. Gelukkig hebben ze hem bij de Sunset Grill al klaar liggen en Rick geeft extra fooi voor deze vriendelijkheid.

Vervolgens parkeren we dichtbij ons strand en nemen de stoeltjes en parasols weer mee. Mijn parasol heeft er geen zin in en bij de eerste windvlaag breekt een van de spaken. Toch ga ik eronder zitten en Rick onder die van hem.

We lezen wat en dan breekt mijn parasol helemaal door de wind. Rick gaat een stuk wandelen en ik mag onder zijn parasol verder lezen. Een half uur later maakt mijn Fitbit mij duidelijk dat ik dit uur nog niet gelopen heb. Ik sta dus op en ga wat langs de rand van het water lopen, zo koud nog (16 graden), ik snap niet dat mensen hier al in kunnen zwemmen!

Opeens zie ik in de verte een dolfijn en dan nog een. Het is een hele groep, die vlakbij langs komt zwemmen. Aan de ene kant heb ik spijt mijn DSLR niet bij me te hebben, maar aan de andere kant is het ook fijn om zonder stress om de beste foto te nemen naar deze dieren te kijken.

Rick heeft de dolfijnen ook gezien en samen kijken we tot ze te ver weg zijn. Dan vraagt Rick of ik klaar ben om terug te gaan en zonder parasol en met die harde wind vind ik het wel welletjes geweest.

We gooien de parasol weg en maken onszelf zo goed mogelijk zandvrij bij het voetenkraantje. Terug "thuis" kleden we ons in gewone kleding en maakt Rick zijn drone klaar voor gebruik. Dan gaan we eerst lunch eten.

Dat doen we vandaag bij Fishbones, een leuke bar met een jaren vijftig ambiance. We nemen plaats aan de bar en daar kijken we naar honkbal en cornhole, een spel wat tijdens familie reunies of aan het strand wordt gespeeld. Er blijken ook kampioenschappen in te zijn en eigenlijk best leuk om te kijken.

Rick bestelt een burger en ik de mahi mahi BLT zonder brood. Rick vindt zijn burger duidelijk lekker en de mahi mahi is dat ook, maar de "bacon" is een dik stuk speklap en als ik ergens een hekel aan heb! De cole slaw oftewel koolsla is me te zoet. Niet mijn favoriete maaltijd, maar de vis was smakelijk.

We rijden na de lunch naar het zuiden en de brug over naar de "echte" eilanden. Als eerste belanden we op Pea Island wat een National Wildlife Preserve is. Daar parkeert Rick de van en lopen we een duin over om op het eindeloze strand te komen.

Daar zitten wat andere mensen en Rick wil niet dat zijn drone hen ergert. We lopen dus een stuk verder en dan mag de drone vliegen. Rick vindt het alleen vervelend dat hij zijn app niet aan het werk kan krijgen.

Wat blijkt? Hij heeft geen micro SD kaart in de drone, die zit in Ricks laptop.
We besluiten dan maar naar Rodanthe te rijden, het dichtstbijzijnde plaatsje. Ik moet inmiddels ook een pit stop maken en Rick gaat eens vragen waar hij zo'n mini SD kan vinden. Dat kan bij de Dollar General, denkt men.

Een paar mijl verderop vinden we die. Ik ga mee naar binnen en vind meteen ook de parasol waar we naar zoeken. Duurder, maar ook duurzaam, dus die kopen we. Gelukkig voor Rick hebben ze ook een micro SD kaart te koop.

Nu gaan we dan op zoek naar een pad naar het strand. Dat vinden we weer op Pea Island, maar dit keer is er niemand op het strand. Rick vliegt zijn drone en maakt foto's van ons en video's van de omgeving.

Hij wil ook nog een speciale video maken, maar de drone protesteert daartegen. Er is teveel wind. Ik vind het al bijzonder dat die kleine drone tegen de wind in kan vliegen en mooie foto's kan maken!  Na een half uurtje klimmen we de duin weer over en ben ik eindelijk uit de wind. Over de staat van mijn haar kan ik me maar beter geen zorgen maken!

We besluiten het happy hour bij Fish Heads mee te gaan maken. Daar is het een drukte van jewelste, maar ik vind al meteen een stoel aan de bar en Rick niet veel later naast mij. Ik bestel weer de heerlijke sake bloody Mary en Rick een van hun vele bieren. Het is gezellig, we zitten aan zee, kortom super!

Voor ons avondeten besluiten we een nieuw voor ons restaurant te proberen, ook vlakbij het strand en dus met uitzicht. Het Rundown Cafe zegt een fusie tussen Caribisch en Aziatisch eten te zijn. Het is duidelijk heel populair, maar voor ons tweeen hoeven we maar een kwartiertje te wachten.

We beginnen met gestoomde gamba's in een jerk saus. We moeten de garnalen zelf pellen, voor Rick een ramp en ik doe het als een pro. Vroeger pelde ik letterlijk ponden Hollandse garnalen en die waren heel wat moeilijker dan deze! Het smaakt in ieder geval zeer goed.

Als hoofdgerecht neem ik de salade met een tempura soft shell krab erop. Super lekker is het! Rick heeft de tonijntaco's. Al met al een aanrader, dit restaurant. We hadden liever buiten op hun dakterras gegeten, maar dat wil iedereen en dit weekend is er veel concurrentie.

Onderweg terug zien we nog een prachtige zonsondergang lucht en dan zet Rick mij af en gaat zelf verder naar Harris Teeter, zestien kilometer verderop (!) om ijsjes in te kopen. Ik kijk lekker ontspannend Food Network. Brein op nul en hopelijk slapen we vannacht beter.