Over een IKEA bezoek en een productieve zondag

Zaterdag

De nieuwe airconditioning werkt zo goed dat het opeens vijftien graden is in onze kamer als ik wakker word.  Duidelijk moeten we de temperatuur aanpassen, want de thermostaat hangt in de gang waar het kennelijk warmer is.

We staan allemaal bijtijds op en maken ons klaar om naar IKEA te gaan.  Saskia zou meegaan om naar dingen voor haar dorm te kijken, maar op het laatste moment blijft ze toch maar thuis.  De voornaamste reden voor ons om te gaan is Kai's graduation cadeau.

Nu hij weer voorlopig thuis komt wonen heeft hij om een "make over" van zijn kamer gevraagd.  Die is inderdaad nog erg tienerjongen.  Kai wil hem zo krijgen dat hij er zijn vertaalwerk kan doen en ook in die kamer kan leven.  Hoe leuk hij ons ook vindt, hij is natuurlijk ook gewend op zichzelf te wonen inmiddels.

Zoals altijd staat er een file op de I-95 en duurt het even voor we bij Potomac Mills aankomen.  Bij IKEA is het gelukkig niet zo druk.  We vinden een heel gunstige parkeerplaats om in te laden later en gaan naar binnen.

We beginnen met het zoeken naar een bureau en kasten voor Kai.  Alleen zijn bed gaat hij houden, de rest moet nieuw.  Al gauw vindt hij een luie stoel, die hem aanstaat.  De rest neemt wat voeten in de aarde, maar tegen de tijd dat onze magen rommelen voor de lunch zijn we een heel end.

Natuurlijk is een bezoek aan IKEA niet compleet zonder een lunch in hun restaurant. De mannen kiezen de gehaktballetjes om te eten, maar ik vind juist hun zalm zo lekker.  Ik neem dan ook de gravad lax en een bord met salade en wat gerookte zalm erop.  Als ik dichterbij zou wonen zou ik hier heel vaak gaan eten!

Kai's lunch

Voor mij de zalm

 

Na de lunch gaan we weer serieus aan de winkel.  Behalve meubelen voor Kai kopen we ook een nieuwe dekbedhoes voor ons bed en het bed in onze logeerkamer.  Zo ook nog wat meer kleinigheidjes en voor we het weten hebben we drie karretjes om af te rekenen.  Rick en Kai hebben heel wat bouwen voor de boeg!

Rick neemt nog een zak met gehaktballetjes mee en dan laden we alles in de van.  Zo komt een minivan weer erg goed van pas.  Alles gaat er met gemak in. 

Ook op de terugweg hebben we wat langzaamrijdend verkeer, maar gelukkig niet lang.  Thuis gaan Rick en Kai hard aan het werk aan Kai's kamer leeghalen.  Ik ben doodop van deze dag in IKEA!  Mijn hemel, ik ben minder uitgeput na een lange rondleiding in Washington!

Gelukkig zijn we allemaal goed geslaagd en Kai is zeker helemaal blij met zijn aanwinsten.  Hij zal eerst nog zijn kamer gaan verven en dan de nieuwe meubelen in elkaar zetten. 

Voor het avondeten hebben we zin in Pazzo Pomodoro.  Dit restaurant is een van onze favorieten hier in Vienna en niet in de laatste plaats omdat de eigenaars en serveerders ons (her)kennen.  We hoeven niet lang op een tafel te wachten dit keer.

Een van de eigenaars vertelt ons dat ze deze zomer gelato gaan verkopen in het pand naast het restaurant.  Echte gelato is niet makkelijk te maken en hij vertelt dat de melk anders smaakt in Europa waardoor de gelato hier in de VS gewoon nooit het "echte" is, maar zij hopen er in ieder geval heel dichtbij te komen.  Ik ben benieuwd.

Het eten is, zoals altijd, ontzettend lekker.  Als voorafjes hebben we prosciutto en olijven.  Het is weer soft shell crab seizoen en ik bestel dat gerecht.  Het stelt absoluut niet teleur.  Een van de eigenaars vraagt hoe het is, want hij gaat het vanavond ook proberen.  De interactie met de medewerkers en eigenaars maakt dit restaurant zo gezellig.  Alsof je bij vrienden komt eten voelt het.

"Baci di Sofia Loren" staan op hun dessert menu en die willen we, op aanraden van onze serveerder, graag proberen.  Het zijn zes kleine pure chocolade bakjes gevuld met zabaglione en daarop een framboos.  Precies genoeg voor een kleine zoete hap voor drie personen.

De mannen gaan verder met Kai's kamer.  Ik probeer mijn ogen te sluiten voor de rotzooi.  Over twee dagen krijgen we gasten en dan wil ik het huis weer op orde hebben.  De mannen verzekeren me ervan dat dat gaat lukken. 

Zondag

Al vroeg hoor ik Rick opstaan, maar blijf zelf nog liggen.  Alsof ik het geroken heb kom ik precies als Rick van Starbucks terugkomt met ontbijt naar beneden.

Voor mij heeft hij de ei en spinaziewrap mee, die is altijd erg lekker, ik zou hem vaker moeten nemen.  We eten met zijn allen ontbijt en dan vertrekken Kai en Rick naar Home Depot om verf te halen voor Kai's kamer.  Hij heeft besloten hem helemaal, inclusief plafond,  blauwgroen te verven. 

Op mijn sportprogramma staat een uur interval op de elliptical.  Daarna maak ik me gauw klaar om naar de mall te gaan.  Saskia wil haar wenkbrauwen laten threaden en dat wil ik ook wel laten doen.  Er is een nieuwe salon daarvoor in Tysons Corner Center, Eyebrow Designer 21.

We zijn meteen aan de beurt.  Ik moet met mijn vingers mijn ooghuid straktrekken en ik voel er daardoor helemaal niets van.   Mijn wenkbrauwen zien er voor de verandering weer eens keurig uit.

Volgende stop is Sephora.  Ik heb nieuwe oogpotloden nodig en Saskia ook een aantal dingen.  Als laatste bezoeken we Victoria's Secret en zijn dan alweer klaar in de mall.  Gelukkig want het is zulk mooi weer, zonde om binnen door te brengen.  De mall is dan ook helemaal niet druk voor een zondagmiddag.

Na de lunch ga ik Vienna in.  Eerst stop ik bij Meadow Lane Park, want Lia sms-te me dat ze de cache daar heeft gevonden vanochtend. Nu moet ik hem natuurlijk ook vinden en met nog een kleine hint van Lia lukt dat na een tijdje ook.  He he!   En waarom we die eerst niet vonden is me een raadsel.  Hij was achteraf gezien vrij opvallend, maar dat is vaak het geval.

Cosmo heeft bijna geen eten meer, dus ik haal een grote zak bij Petco.  Daar kom ik allerlei bekenden tegen. Soms is Vienna net een klein dorp.  Met een enorm zak hondeneten loop ik niet veel later naar buiten.

Bij Whole Foods haal ik wat boodschappen.  Ik laat ze in mijn praktische Duitse boodschappentas laden.  Daar past veel meer in dan in de tassen hier in de VS.  Er zijn zelfs lussen voor (wijn)flessen!  De kassamensen zijn er altijd helemaal lyrisch van.  Misschien een gat in de markt hier, een praktischer boodschappentas.

Thuis neem ik Cosmo mee voor een wandeling en ga op zoek naar mijn dagelijkse themafoto.  Het is heerlijk lenteweer met een graad of negentien.  Dat is voor hier in mei vrij koel, maar heerlijk wandelweer natuurlijk.  De pioenrozen zijn nu uit en ik fotografeer er een voor mijn "Very..." thema (very close up).

 



Rick en Kai schieten goed op in Kai's kamer, maar Rick gaat nog wat verfspullen bij de verfwinkel in Vienna halen.  Hij komt met een verrassing terug.  Bij de wijn- en bierzaak naast die winkel verkopen ze nu Oranjeboom bier, altijd mijn favoriet in Nederland.  Zo drink ik voor het eerst in jaren weer eens mijn "stambier".

Natuurlijk komt "mijn" cardinaal me ook weer lief toezingen en kan ik het niet nalaten daar een filmpje van te maken.  Het is altijd zo vrolijk.

De mannen zijn moe van al het geverf dus we bestellen lekker Indiaas en de voeten gaan omhoog en de tv aan.  Dit weekend is weer voorbij gevlogen.  We hebben een drukke, maar leuke week voor de boeg.

 

 

 

Een nieuwe airconditioner en geocachen met Lia

Zo warm en zonnig als het gisteren was zo koel en bewolkt is het vandaag. Althans het zal nog 18 graden worden, maar na een dag met 32 graden voelt dat koud aan.  Al vroeg staan we op, want de nieuwe airconditioner gaat vandaag geinstalleerd worden en de monteurs zullen tussen acht en tien komen.

Rick blijft vandaag van huis uit werken en zo eten we samen ontbijt.  Ik ben net van plan aan mijn sporten te beginnen als de monteurs aankomen.  Ze moeten op zolder bezig en er wordt zeil gelegd om het tapijt te beschermen.  Deze airconditioner is de beste heat pump die er bestaat en gaat hopelijk eindelijk na vijftien jaar gehannes onze bovenverdieping goed koelen!

Na mijn uur op de elliptical al The Lost Symbol (ik leer er ook nog een paar kleine weetjes uit dus goed om te doen) en mijn Virgin River roman lezend spring ik gauw onder de douche.  Ik ben net klaar als Lia aanbelt.

Wij gaan lunchen en geocachen.  Kai en Rick gaan zich tegoed doen aan de overgebleven Mexicaanse taart van gisteren.  Lia en ik kiezen Panera voor de lunch, zij heeft daar nog niet eerder gegeten.

De citroen kip en orzo soep staat weer op het menu en ik neem een "you pick two" met die soep en natuurlijk mijn tonijnsalade sandwich op tomaat basilicum brood.  Lia neemt een soep en een salade.  Het smaakt zoals altijd prima.

Na het eten kijken we op de geocaching app waar caches in deze buurt zijn.  Als eerste gaan we proberen de derde, die ik een paar weken geleden niet kon vinden, te zoeken.  Die moet bij een honkbalveldje in een park vlakbij ons huis liggen.

We lopen erheen en zoeken en zoeken, maar zien niets wat op een cache lijkt.  Na een minuut of tien komt er een man aanlopen met zijn telefoon in zijn hand.  En jawel, hij is hier ook om die cache te vinden.  Wij zoeken nog wat door, maar geven het dan op en wensen de man veel succes.

Thuis halen we Cosmo op en dan parkeer ik de van bij het Community Center.  Langs het W&OD pad liggen een aantal caches, sommigen waarvan Lia al heeft gedaan.  We lopen toch die kant uit, zodat ik die caches kan loggen.

Helaas is het nu al heel erg begroeid en voor de eerste zouden we door dik struikgewas moeten.  Die laten we dus maar voor wat die is.  Even later zie ik een hert stokstijf stilstaan in het struikgewas.  Ze staat nog geen tien meter bij ons vandaan en het duurt even voor Cosmo haar ziet dus ik maak gauw een foto.

Als Cosmo haar doorkrijgt begint hij wild te blaffen en zien we dieper in het struikgewas dat er drie herten zijn.  Herten zijn vrijwel nooit alleen.  Het blijft bijzonder ze zo in het midden van de bewoonde wereld tegen te komen.

Wij zoeken een tweede cache, die Lia ook al een keer heeft gevonden, en die zien we vrij snel.  Dan lopen we naar een cache, die bij een van de Starbucks filialen zou moeten liggen.  Gelukkig staat in een van de logs dat je eigenlijk naar de parkeerplaats daarnaast moet gaan.  Deze cache hebben we ook vrij snel gevonden.

We zien de cache nog net door de bladeren heen

De temperatuur is aangenaam voor een wandeling al laat de zon zich vandaag niet zien.  Als we weer terug bij de van zijn bied ik Lia aan haar nog even te laten zien waar Rick en ik in Vienna hebben gewoond.  Al die huizen liggen binnen een straal van een kilometer of vijf.  We zijn dus echte "Viennezen" zo langzamerhand.

Onze vrijwillige brandweer hard aan het werk

 

Als we Cosmo niet mee zouden hebben, zouden we even wat gaan drinken bij onze lokale "pub"

 

Als we weer thuis zijn vertrekt Lia en Rick en ik krijgen les in hoe de nieuwe thermostaat van de airconditioner werkt.  Zoals we hier zeggen "it is not your grandmother's airconditioner anymore".  Mijn hemel, het is gewoon een mini computer! Er kunnen foto's op, we kunnen ermee op het internet en veel meer!

Rick heeft zin om uit huis te gaan voor het avondeten, want hij heeft de hele dag binnen gezeten.  Ik plaag hem daar een beetje mee, want hij snapt het nooit als ik in de winter ergens heen wil als ik de hele dag thuis heb  gezeten.

De keuze valt op BJ's.  Het is er gezellig druk, maar we krijgen meteen een tafeltje.  Rick en ik delen champignonhoedjjes gevuld met spinazie en kaas als voorafje, Kai neemt de avocado "loempia's".  Allemaal erg lekker.

Als "hoofdgerecht" kies ik de ahi poke (sushi tonijn) en de tomaat-mozzarella salade.  Het smaakt goed en Kai en Rick vinden hun bisonburgers duidelijk ook erg lekker.  Een  leuk restaurant is het en ik vind hun "skinny" mojito ook zeer smakelijk. 

Door de mist en motregen rijden we huiswaarts.  Hopelijk wordt het morgen weer beter weer!

Nederlands eetclubje bij mij thuis

Rick en Saskia zijn al weg en Kai ligt nog op een oor als ik opsta.  Het belooft alweer een warmezomerse dag te worden en natuurlijk eet ik dus ontbijt buiten op het deck.  Mijn cardinaaltje zingt ook weer enthousiast in zijn boom, ik ga dat weer missen als hij stopt met zingen tot volgende lente. 

Na emails, Facebook en andere dingen, die me een excuus geven niet te gaan sporten, is het tijd voor mijn uur interval op de elliptical.  In juni heb ik een aanvraag voor een rondleiding van iemand, die de plekken, die in Dan Brown's The Lost Symbol worden beschreven, wil bezoeken.  Daarom begin ik dat boek te herlezen, want ik ben het  een beetje vergeten.

Als ik klaar ben is Kai inmiddels ook op.  Hij is hard aan het vertalen, want een opdracht moet aan het einde van de dag klaar zijn.  Het gaat anders worden met hem thuis en aan het werk.  Om niet alleen maar achter zijn computerscherm te zitten gaat Kai op de loopband lopen en zo op zijn laptop werken.

Vanavond ben ik de hostess van het Nederlandse eetclubje.  Vanwege Cinco de Mayo deze maand  heb ik er een Mexicaans tintje aan gegeven.  Bij Whole Foods haal ik guacamole, salsa en tortilla chips voor een voorafje. 

Nu ik hier toch ben haal ik ook gelijk een sushi rol met hun quinoa rijst en tonijn, komkommer, zalm en avocado.  Ik eet het in hun cafe op.  Het smaakt weer enorm goed.

Bij Pie Gourmet haal ik het hoofdgerecht voor vanavond, hun Mexicaanse taart.  Ik heb een kleine taart besteld, die volgens de medewerker genoeg is voor 4 a 5 personen.  Vanochtend schreef Marie Jose dat ze er onverwachts toch bij kan zijn en nu lijkt die kleine taart wel erg klein.  Ik neem voor de zekerheid een  tweede mee, beter te veel dan te weinig, tenslotte.

Thuis bezem ik de vele boomzaden van ons deck en maak de tafel schoon.  Het is meer dan dertig graden, heerlijk zomers, dus.  Mijn hoop is dat we vanavond buiten kunnen eten.

Als Kai klaar is met zijn werk nemen we Cosmo mee voor een wandeling.  We lopen naar de grote vijver dichtbij.   Daar weet ik dat een cache te vinden is en laat Kai zien waar dat zou moeten zijn.  Het duurt even, maar dan vindt Kai hem ook.  Hij is superklein, geen wonder dat ik hem niet vond.  Maar ik begin wel een patroon te zien, namelijk, ik ben gewoon te ongeduldig!

Helaas is de log al sinds 2012 vol

Terug in de cul de sac komen we Leah tegen, die een lieve graduation kaart voor Kai heeft.  Het is echt vreemd voor ons  dat haar ouders hier niet meer wonen!  Deze zomer gaat Leah dicht bij Katja in Roanoke wonen, dus wie weet zien we haar dan daar.

Na de tafel gedekt te hebben en wijnglazen en water klaar te hebben gezet kunnen de gasten komen.  Als eerste komt Karin en niet veel later volgen de anderen.  Lia brengt quesadillas mee en Monique hummus, ik heb daar nog guacamole en salsa en chips bij.  Zoals altijd is er meer dan genoeg eten.

Langzaamaan wordt het steeds donkerder en horen we donder en zien bliksem in de verte.  Geen buiten eten voor ons dus vanavond, maar goed dat ik de tafel in de eetkamer heb gedekt.

Het duurt even voor de Mexicaanse taarten warm zijn, maar intussen genieten we van heerlijke salades.  Als de taarten klaar zijn blijkt dat ik het gewoon bij een had kunnen laten.  Natuurlijk is het zo dat als dat je enige eten is je er meer van eet.  Met al het andere eten erbij is een kleine taart genoeg voor ons zevenen.  Kai heeft nu een paar dagen een lekkere lunch in ieder geval.

Voor het dessert heeft Karin een stroopwafeltaart gemaakt.  Ik houd niet zo heel veel van taart, maar vind een stukje hiervan wel heel lekker.  Het smaakt echt naar stroopwafel (en heeft er ook stukjes stroopwafel bovenop liggen).

We bespreken wanneer we weer bij elkaar zullen komen en dan neemt iedereen weer afscheid.  Volgende maand alweer de laatste bijeenkomst voor de zomer, de tijd vliegt!

Geocaching

Helaas wordt Saskia alweer met hoofdpijn wakker en mist daardoor haar eerste uur.  Er spelen weer een aantal dingen in haar leven waarvan ik denk dat ze gedeeltelijk te maken hebben met de terugkeer van de spanningshoofdpijnen.  Het wordt tijd dat iedereen naar andere scholen gaat en daardoor afstand van elkaar neemt.

Het regent buiten en onze achtertuin lijkt wel een zwembad.  Als ik Cosmo uitlaat moet ik zijn poten bij binnenkomst ook helemaal moddervrij maken.  Ondanks dat zie ik alweer allerlei bruinige vlekken op ons tapijt.  Het is vechten tegen de bierkaai om dat schoon te houden!

Na mijn uur cardio interval op de elliptical douche ik gauw en ben net klaar als Anja en Lia op de stoep staan.  We hebben afgesproken te gaan lunchen en daarna te gaan geocachen.  Dat laatste heb ik jaren geleden al eens geprobeerd, maar toen vond ik de GPS te ingewikkeld.  Nu is het met de telefoon app stukken makkelijker.

Alleen regent het als we op weg gaan naar Bazin's.  In de regen geocachen lijkt ons niet zo leuk, maar gelukkig ziet het ernaar uit dat het droog wordt op mijn radar app.  De lunch is heerlijk.  We bestellen alle drie salades, Lia en ik zalm en Anja kip.  De zalm is perfect bereid met mosterdzaad.

 Als we klaar zijn met eten is het inderdaad droog en lijkt ook zo te blijven, de zon komt zelfs voorzichtig te voorschijn.  We halen Cosmo op en rijden dan naar Nottoway Park waar drie caches liggen.  Het is wel een flinke modderboel in het bos, maar zo'n lekkere temperatuur dat de jassen uitkunnen.

De eerste cache lijkt ergens in de rimboe diep onder struiken te liggen en we hebben geen zin ons daaraan te wagen.  Na wat zoeken vinden we de tweede cache vrij makkelijk.  Het is een vogelhuisje met onderin het log.  Ik heb nog geen Geocaching.com account dus teken deze nog niet.  Ik vind het zo leuk om te doen dat ik op weg naar de laatste cache van vandaag ook een eigen account aanmaak.

Gevonden!

Door het bos, langs sportvelden en overige modderige paden, plassen trotserend, vindt Lia ook de laatste cache.  Daar zitten een aantal boeken in, sommige caches zijn ook bedoeld om dingen uit te wisselen, in dit geval dus boeken.  Wij hebben geen boek mee, dus tekenen het log en doen alles dan weer netjes terug.

Ik log mijn eerste cache

Om Cosmo wat te laten opdrogen lopen we nog een stukje over de geasfalteerde paden en bij de van heb ik gelukkig een doek mee om hem zo droog mogelijk mee te maken.  In die lange vacht van hem blijft zoveel modder zitten!

Na afscheid van Lia en Anja te hebben genomen ga ik naar Lofty Salon.  Het is weer hoog tijd mijn uitgroei bij te laten werken.  Saskia komt ook mee om haar haar te laten bijknippen.  Anderhalf uur later zien we er beiden weer pico bello uit.

Het is zulk lekker weer dat ik nog even buiten voor het huis ga lezen voor Rick thuiskomt.  De narcissen zijn ook eindelijk uit, langzaam maar zeker komt die lente toch wel.

Rick stelt voor om bij het visrestaurant McCormick & Schmick's te gaan eten.  Natuurlijk zeg ik daar als visliefhebster geen nee tegen.  We krijgen een tafel in een bijna prive kamertje, heel romantisch.  Ik bestel mijn favoriete cocktail, vodka martini met wat bloody mary mix en het glas gedoopt in Old Bay seasoning, mmm!!

Ook mijn tonijn met komkommersalade is zo zacht dat hij bijna op mijn tong smelt.  Rick heeft een Caribische vis waar we nooit eerder van hebben gehoord met crab en smult daar ook van.  Het is weer een goed begin van het weekend.

Rijbewijsceremonie

Na zo'n paar dagen reizen vind ik het heerlijk om een lekker rustige ochtend, zoals vanochtend, te hebben. Ik drink op mijn gemak een paar bakjes koffie en eet mijn ontbijt van twee gepocheerde eieren met kaas en tabascosaus. Klinkt misschien vreemd, maar ik vind het heerlijk!

Het heeft vannacht wat geregend, maar tegen tienen begint het wat op te klaren. Voor de komende paar dagen wordt slecht weer voorspeld, dus ik besluit Cosmo mee te nemen voor een lange wandeling. Om die wat "spannender" te maken, vind ik op geocaching.com twee caches langs mijn voorgenomen route, die ik in mijn GPS laad.

Het valt me wel tegen, hoe koud het weer is. Ik had eigenlijk op de temperatuur van gisteren gerekend en mijn handschoenen niet meegenomen. Er staat een ijzig windje en dus worden mijn handen ijskoud. Ik gebruik de meegebrachte plastic zakken voor Cosmo's behoeftes tijdelijk als bescherming. Dat werkt gelukkig wonderbaarlijk goed.

Mijn route naar het W&OD pad dit keer is enorm heuvelachtig. Vooral een helling is heel lang. Ik heb mijn vest met gewichtjes aan en loop wel even te huffen en puffen! Mijn "handschoenen" zijn in ieder geval niet meer nodig!

Bij het W&OD pad gekomen, loop ik eerst in oostelijke richting (richting Washington). Daar moet, als het goed is, de eerste cache te vinden zijn. In de beschrijving stond, dat het dichtbij het informatiebord over een legerkamp, dat hier tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog in 1898 was opgezet. Dat bord vind ik en volgens de GPS ben ik op mijn bestemming aangekomen.

Hoe ik ook zoek, ik zie geen cache! Er zitten geen bladeren aan de struiken, dus ik dacht, dat hij wel makkelijk te zien zou zijn, maar niets is minder waar. Online staat, dat het een makkelijke cache is en iedereen heeft hem gevonden. Dat belooft wat voor mijn speurtalenten, want na een kwartier krijg ik het koud en geef ik het op.

Wie weet heb ik beter succes met de tweede, al vonden andere zoekers die moeilijk. "Don't get bamboozled" staat erbij en precies bij een aantal bamboestruiken zegt mijn GPS "0 ft". Ik zoek en zoek en zoek, maar noppes, nada, niets. Toch een beetje teleurgesteld loop ik verder. Misschien moet ik een van de kinderen weer eens meenemen voor een paar extra ogen.

Inmiddels is de zon helemaal tevoorschijn gekomen en is het lekker lopen. De rode cardinaaltjes vliegen af en aan en de felblauwe blue jays gillen naar elkaar. Opeens begint Cosmo heen en weer te lopen en de bosjes in te kijken. Ik zie eerst helemaal niets, maar dan een paar meter verderop een hert. Ze staat ons rustig aan te kijken en Cosmo ruikt haar wel, maar ziet haar niet. Het blijft bijzonder, deze mini natuuroase middenin suburbia.


Na bijna zeven mijl gelopen te hebben, zijn we weer thuis. Ik rijd gauw naar Whole Foods om avondeten te kopen. Rick heeft nog sloppy Joe's over en wil dat ik daar broodjes voor meeneem. Ik heb het niet zo op dat gehaktmengseltje, dus koop voor mezelf een moot zalm.

Tegen tweeen komt Rick thuis en, als Kai uit school komt, rijden we met zijn drieen meteen naar het Fairfax County Courthouse. Daar moet Kai verschijnen voor zijn rijbewijsceremonie. Virginia is een van de weinige staten, die een ceremonie, voorgezeten door een rechter, vereist voor de officiele uitreiking van het rijbewijs.

Op de aankondiging staat, dat er maar een ouder mee kan komen, maar een paar jaar geleden met Katja's ceremonie was er plaats voor Rick en mij beiden om het bij te wonen. We gokken het er dus maar op. Ook staat er, dat er geen camera's of mobieltjes het gerechtshof binnen mogen.

Wij laten die dus keurig in de auto, maar anderen duidelijk niet. We moeten door veiligheidspoortjes en tassen worden doorzocht en daar komen nog allerlei fototoestellen en mobiele telefoons uit. Zelfs Rick, die dacht alle electronica in de auto gelaten te hebben, blijkt zijn kleine cameraatje te hebben. Gelukkig hoeft hij niet helemaal terug naar de auto, maar krijgt een nummertje, waarmee hij het later weer op kan halen.

Dit gebouw is heel nieuw en het is even zoeken naar de rechtszaal op de derde verdieping. Kai geeft zijn Learner's Permit en tijdelijke rijbewijs af en dan wordt ons gezegd, dat er maar een van ons mee naar binnen mag. We hadden al afgesproken, dat ik dat zou zijn, dus Rick wacht op een bankje of er eventueel nog plaats zal zijn voor hem (dit blijkt niet het geval, de zaal zit propvol).

Om klokslag kwart over drie klinkt het "All rise for honorable judge Glenn Clayton". We staan op, de rechter loopt binnen en we mogen weer gaan zitten. De rechter maakt wat algemene aankondigingen, zoals dat hij de ouders het rijbewijs zal overhandigen, ook als de ontvang(st)er al ouder dan achttien is.

Daarna krijgen we een film te zien over een jongen, die, onder de invloed van alcohol, een ongeluk heeft veroorzaakt, waarbij een meisje overleed. Verschrikkelijke beelden en ik hoop, dat die op het netvlies van de jonge chauffeurs in deze zaal zullen blijven staan.

Politieagent Harrington neemt dan het woord. Dit is dezelfde agent, als bij Katja's ceremonie. Hij vertelt, dat er vandaag al 49 ongelukken zijn gebeurd op de wegen van onze county. Op een grote kaart laat hij zien, hoeveel ongelukken met verwondingen er in 2008 met chauffeurs onder de 20 zijn gebeurd. Ook leest hij de omstandigheden van een aantal dodelijke ongelukken met tieners op. Het gros daarvan heeft met te hard rijden te maken.

Het is duidelijk aan de toon van deze agent te horen, dat hij er alles aan wil doen om die ongelukken te voorkomen. Hij vertelt, dat hij twee keer het vreselijkste ooit heeft moeten doen: ouders op de hoogte stellen van het overlijden van hun kind bij een autoongeluk. Slik!

Natuurlijk passeert het dragen van een riem ook de revue en hoe het kleinste losse object in een auto een zwaar projectiel kan worden bij hard remmen. Ik neem me meteen voor om daar zelf ook weer beter op te letten.

Er wordt gehamerd op het feit, dat er het eerste jaar maar een passagier onder de 18 mee mag rijden, tenzij het broers of zussen van de chauffeur zijn. Voeten op het dashboard leggen is, met luchtzakken, heel gevaarlijk, mensen hebben hun benen erdoor gebroken. Katja doet dit regelmatig en wordt boos, als ik zeg, dat ik het niet wil hebben. Nu heb ik weer eens wat ammunitie om het te verbieden.

Na de agent laat de rechter nog een aantal heel grafische filmpjes uit Ierland zien. Een van een ongeluk met te hard rijden, een over de verschrikkelijke gevolgen, die rijden zonder riem kan hebben en eentje over niet opletten en een kind aanrijden. Brrrr!!! Ik zit er met tranen in mijn ogen naar te kijken, want weet, dat zulke dingen echt gebeuren.

Na een uur hebben we genoeg verschrikkelijke beelden gezien en is het tijd voor de uitreiking. In trio's worden de namen afgeroepen. Tot onze verbazing spreekt de rechter Kai's naam correct uit. Kai krijgt een "congratulations" en "be safe" te horen en ik krijg het rijbewijs aangereikt.

Helaas is Kai's tweede naam verkeerd gespeld, Tristen i.p.v. Tristan, en zullen we dus naar het DMV moeten om dat te veranderen, zucht! Buiten overhandig ik Kai het kaartje, tenslotte rijdt hij al bijna een half jaar en heb ik geen reden hem het rijbewijs te onthouden.

Rick komt al voor rijden en door het spitsuur rijden we huiswaarts. Daar eten we gauw avondeten, want ik heb Mary en Denise beloofd vanavond mee te helpen enveloppen te adresseren voor een of andere inzamelingsactie voor Kai's high school.

Nieuwe hobbies

Zaterdag

Het heeft vannacht geplensd en dat doet het nog. We slapen lekker uit, want we hoeven toch nergens heen vandaag. De regen heeft heel wat van de sneeuw weggesmolten, maar ook een mini-overstroming in de achtertuin veroorzaakt. Gelukkig wonen wij bovenop de heuvel, want onze buren aan de overkant moeten hun "sump pump" keihard laten werken, zodat hun basement niet onderloopt.

Als beweging besluit ik vandaag de Wii Fit Plus, die ik van mijn schoonzus kreeg, te proberen. Naar verluid heeft Nintendo, om met EA's Sports Active te concurreren, daar heel wat nieuwe dingen in aangebracht. Onder anderen, dat je je eigen routine kunt creeren.

Natuurlijk wil ik de nieuwe dingen uitproberen. Ik begin met fietsen, wat nog helemaal niet makkelijk is, want je moet sturen met de controller en daar ben ik niet zo handig in. Dan het hardlopen, wat wel grappig is, vooral de miniquiz aan het eind.

Het leukst vind ik echter de Kung Fu routine. Als Katja me bezig ziet, komt ze niet meer bij van het lachen! Ik daag haar uit het ook eens te proberen, want het vergt nogal wat coordinatie, maar daar waagt ze zich toch maar niet aan. Naderhand voel ik mijn armspieren, kennelijk zijn het bewegingen, die ik gewoonlijk niet maak.

Wii Fit Plus blijft voor mij meer een (actief) spelletje, dan echt sporten. Het haalt niet bij de Sports Active qua intensiteit. Ik hoop, dat het cadeautje, dat voor Nieuwjaarsdag nog voor mij onder de boom ligt, de nieuwe Sports Active is. Aan de vorm te zien niet, maar Rick is een meester in misleidende verpakkingen.

Intussen heeft Rick Saskia, Delaney en Laura naar de mall gebracht. Hij komt met een "deer caught in the headlights (hert, dat door de lichten werd gevangen)" uitdrukking op zijn gezicht terug. Hij had de mall druk verwacht, maar het was zo druk, dat hij een half uur in de file stond ernaartoe!

De combinatie van slecht weer en "Boxing Day", waarop veel mensen cadeautjes, die niet goed pasten en/of niet in de smaak vielen, gaan ruilen, maakt Tysons Corner het mekka (of is het nachtmerrie) van Noord-Virginia kennelijk. Tot Ricks opluchting halen andere ouders de meisjes straks weer op.

Katja voelt zich weer vrijwel beter, gelukkig. Met zijn drieen werken we haar enorme berg was, die zich ongemerkt voor ons, had opgestapeld in haar kamer, weg. Tenslotte zal ze veel van die kleding nodig hebben in Egypte straks.

Rick wil vanmiddag dolgraag naar de film en ik heb ook wel zin aan dit grijze, grauwe weer te "ontsnappen". We willen Tysons mijden en besluiten dus naar Fairfax Corner te gaan. Daar speelt echter onze eerste keus "Sherlock Holmes" niet en tweede keus "Princess and the Frog" is te laat.

We kiezen uiteindelijk "It's Complicated" met o.a. Meryl Streep, Alec Baldwin en Steve Martin. Katja gaat ook mee, maar Kai blijft liever thuis.

De film speelt in de Director's Hall, dus we hebben van tevoren op Movietickets.com onze zitplaatsen kunnen vastleggen. Dat is maar goed ook, want het is ook hier drukker, dan we gewend zijn en de zaal zit vol. De film blijkt een goede keuze, er wordt goed geacteerd, het verhaal is grappig en er zijn zeer humoristische momenten. Meryl Streep was vroeger altijd zo'n serieuze actrice, maar in Mamma Mia was ze al erg leuk en in deze film weer.

Thuis maakt Rick chili volgens het recept van zijn moeder, die in 2001 overleed. Ze was een bijzonder iemand en zo'n grootmoeder, die de baddoeken voor de kinderen in de droogtrommel opwarmde, voor zij uit het koude water van het meer kwamen. Dit recept vandaag heeft Rick van zijn computer geprint, maar het origineel heeft hij ook, door zijn moeder geschreven. Zij had een heel ongewoon handschrift, omdat ze op een lineaal schreef. Ik heb dat verder nog nooit iemand zien doen.

Bij de chili serveert Rick spaghetti, kaas en uitjes. Die spaghetti erbij is volgens mij iets Amerikaans. Het plaatselijke chili restaurant serveert het ook zo. Van mij hoeft de pasta niet, ik vind het een vreemde Mexicaans-Italiaanse combinatie, al zal het vast goed smaken.

Saskia's vriendinnetje Delaney eet ook mee en iedereen smult. Dit is precies de goede kost voor een koude miezerige dag als deze tweede Kerstdag (die hier niet als zodanig wordt gevierd, alles is dus ook weer gewoon open).

Zondag

De zon is weer terug! Wat scheelt dat toch, vooral in de winter, voor mijn gemoed. Ook het weer zien van het groene gras, nu de sneeuw grotendeels gesmolten is, doet me goed. Ik zou echt niet noordelijker willen wonen. Even sneeuw is leuk, maar dan moet het gauw weer wegsmelten.

Ook Rick is in een opperbest humeur. Hij gaat ontbijt halen bij Starbucks en begint dan aan Saskia's trampoline. Het is nog wel heel erg drassig in de achtertuin, maar dat mag niet deren.

Intussen probeer ik mezelf wat wegwijs te maken op mijn verkregen GPS. Het is zulk mooi, bijna lenteachtig weer, dat het me leuk lijkt mijn eerste geocaching ervaring op te gaan doen. Het valt me niet mee en ik ben er nog niet helemaal uit, maar het lukt me wel de coordinaten van een cache hier in Vienna in de GPS te laden.

Als ik Rick vertel, wat mijn plan is, wil hij ook wel mee. Dan kan hij zijn Garmin Forerunner uitproberen. De trampoline staat inmiddels, maar de netten moeten er nog omheen. Met vereende krachten (letterlijk, want het vastzetten van de palen moet met twee personen gebeuren) staat alles rond half twee en kan een opgewonden Saskia lekker gaan springen.


Even gauw proberen voor de netten eromheen gaan

Na een verlate lunch gaan Rick en ik op weg met ons beider GPS's. Verschil is, dat die van mij aftelt en die van hem optelt. Met zijn hoofd in de gebruiksaanwijzing sukkelt Rick achter mij aan, volgens mijn GPS met een snelheid van 2 mijl per uur. Gelukkig heeft hij het allemaal snel ingesteld, want ik had een energiekere wandeling in gedachten!

Online had ik al zo'n beetje de kaart in mijn hoofd van waar de cache zou zijn. Zo te zien is het vlakbij het Community Center. Inderdaad wordt de afstand steeds korter, tot we bij een stel hoge coniferen komen. Op een gegeven moment bliept de GPS, dat we bij onze bestemming zijn aangekomen.

We kijken rond bij de bomen, maar zien niets. Dan roept Rick opeens, dat hij het heeft gevonden. Er hangt een heel goed gecamoufleerde doos met plastic dennetakjes aan een van de takken. Ik maak hem open en hij bevat een logboekje, instructies en een aantal kleinigheden, zoals een groene kralenketting en een speelgoedautootje. Ik zet de datum en mijn naam in het boekje (wij zijn vandaag niet de enigen, die deze cache vonden) en zet de doos dan terug.


Heel moeilijk te zien!



Logboek

Mijn eerste geocaching "avontuur" zit erop. Deze was vrij makkelijk, maar precies goed voor een eerste ervaring. Rick vond het ook leuk en we zijn ervan overtuigd, dat de kinderen het ook zouden apprecieren. Ik moet de GPS nog wat beter gaan begrijpen, maar het begin is er.

Het is werkelijk schitterend weer en de zon is zo warm, dat ik met open jas kan lopen. Ook ben ik wat verbrand. Dan merk je toch wel, dat we hier op de hoogte van Rome zitten en dat de zon zelfs in de winter flinke kracht heeft.

Voor ik huiswaarts ga, loop ik nog even langs Serena's huis. Zij en haar kinderen hebben prachtige gingerbreadcreaties gemaakt. Het grappige is, dat ze twee dochters en een zoontje heeft. Die laatste wilde een tank van gingerbread, maar dat vonden zijn zussen te gortig. Nu is er dus een lieflijk tafereeltje met een heuse vijver en een gewelddadige gingerbread tank met schietende gingerbreadmannetjes. De tank ziet Serena maar als een tribuut aan de vele soldaten, die Kerst thuis moeten missen.


Een vredig dorpje



Jongens gingerbread

Katja gaat babysitten tot maar liefst twee uur vannacht voor onze buren, die in Philadelphia naar een diner gaan. Gelukkig treinen ze het, want anders zou ik ze vannacht helemaal niet terugverwachten. Saskia heeft een (natuurlijk) logeerpartijfeestje bij Alexandra.

Rick, Kai en ik zijn dus samen voor het avondeten en de mannen willen graag Indiaas eten. Dat vind ik ook prima en Katja wil graag, dat we een gerecht voor haar meebrengen. Bij Jaipur moeten we even wachten op een tafeltje, maar dan is het ook weer echt smullen. Ik bestel de Indiase kaas tandoori stijl met groentes en linzensoep, heerlijk!

Op de terugweg brengen we Katja haar eten en een dvd om te kijken. Ik herinner me nog goed, hoe lang en saai het was om tot na middernacht te moeten oppassen. Destijds kreeg je na het late journaal zo'n testbeeld te zien op tv. Nu zijn er tenminste dvd's en internet, maar toch... Hopelijk komen ze niet later, dan beloofd thuis, want dat is niet goed voor Katja's gezondheid.