Chicago Dag 3 en thuisreis

Woensdag

 

Vandaag geen zonneschijn bij het wakker worden, maar het is droog en het weerbericht belooft later wel zon.  Ik begin mijn dag met een Max Capacity routine, zestien minuten oefeningen die alle belangrijke spieren gebruiken. 

Daarna maak ik me klaar om te gaan ontbijten.  Bij het inchecken kreeg ik een zilveren plastic kaart, die mij toegang verschaft tot de “Executive Floor”.  Die ligt op de 24^ste verdieping en er wordt gratis ontbijt geserveerd.

De koffie is er lekker en ik doe me tegoed aan een hardgekookt ei, een muffin en een bakje met verschillende soorten meloen.  Zo kan ik er weer even tegenaan.

Op de kamer klets ik even bij met Rick en dan sms-t Karin dat ze in de lobby staat.  We hebben weer een volle dag op het programma staan.  Als eerste lopen we naar het kantoor van de Chicago Architecture Foundation.

Daar hebben we een wandeltocht geboekt met het thema “De opkomst van de wolkenkrabbers”.   We zijn wat vroeg en kijken eerst rond in de leuke winkel met allerlei originele hebbedingetjes.  Dan krijgen we een sticker en een apparaatje om de gids goed te kunnen horen.

Die gids is Matt, een oudere man, die interessant vertelt over de verschillende gebouwen uit de laat 19^e eeuw en begin 20^e eeuw.  In 1871 is vrijwel heel Chicago afgebrand, dus behalve de Water Tower verderop in de stad is geen enkel gebouw ouder dan dat jaartal.

We lopen de lobby van de Roosevelt University binnen, die door Frank Lloyd Wright is ontworpen.  Werkelijk prachtig!   Intussen is de zon er en de lucht mooi blauw.  De architectuur is prachtig en gevarieerd.

We horen de geschiedenis van een heel aantal gebouwen en gaan er nog een paar heel mooie naar binnen.   Een daarvan is door Frank Lloyd Wright gerestaureerd en een ander heeft allerlei mozaieken. 

Matt vertelt interessant, hoewel het wel heel veel architectuurinformatie is.  Heel af en toe merk ik dat ik mijn aandacht er niet bij kan houden, maar over het algemeen wordt het onderhoudend gebracht.

De twee uur zijn dan ook zo voorbij en we leveren onze luisterapparaatjes weer in.  Het weer is intussen erg lekker en we gaan op zoek naar een terrasje om te lunchen.  Dat vinden we bij het Park Cafe.  Hun menu is ook erg lekker en het is even moeilijk kiezen.

Uiteindelijk nemen we beiden hetzelfde, een salade met asperges en arugula met rauwe ham, kaas en een gepocheerd ei.  Allemaal heel erg lekker.  We vragen of de serveerder een foto van ons kan maken en alweer valt mijn Lumia 1020 meteen op.  De advertenties daarvoor zijn duidelijk effectief.

Na die smakelijke lunch lopen we even terug naar het hotel om mijn te warme regenjas terug te brengen.  Nu krijgt Karin mijn kamer en het uitzicht ook te zien.  Voor de zekerheid neem ik wel een plastic zak voor mijn fototoestel en mijn paraplu mee, want de onweersbuien komen langzaam dichterbij.

Onze excursie van vanmiddag is de Willis Tower.  Helaas is het nu wel weer bewolkt, maar wel een heel aangename temperatuur.  In ieder geval blijft het voorlopig ook nog droog.

De bekende Route 66 eindigt hier in Chicago

De Willis Tower heette vroeger en is nog steeds bekender als de Sears Tower.  Na het vallen van de World Trade Center gebouwen is het het hoogste gebouw op het westelijk halfrond.  Wij gaan naar boven naar het Sky Deck op de 103^e verdieping.  Het is gelukkig helemaal niet druk en we kunnen zo naar boven.

Als we op de lift staan te wachten belt Katja helemaal blij met zeer heuglijk nieuws.  Ze heeft haar eerste officiele full time baan!  Ze gaat 21 oktober beginnen als intermediate medic op ambulances, die patienten vervoeren voor bepaalde procedures in het ziekenhuis.  Ze krijgt er een leuk salaris voor, dus dit zal voor het eerst worden dat een van onze kinderen zichzelf zal kunnen onderhouden.

Boven op de 103^e verdieping maken we de nodige foto’s van de skyline.  Er zijn nu ook een aantal doorzichtige balkonnetjes gebouwd.  Als je daarop gaat staan kun je dus zo naar beneden naar de straat kijken. 

Het is een bijzondere ervaring.  Karin en ik laten een paar foto’s maken terwijl we op het balkon staan.  Eerst eentje van mij alleen, want Karin heeft dit al eerder gedaan, en daarna eentje van ons beiden.  Ik kan me voorstellen dat dit eng is als je hoogtevrees hebt, maar ik vind het een gave belevenis.

Eenmaal weer beneden lopen we rond de toren en neem ik wat foto’s van die balkonnen van beneden.  Dan zie je ook hoe hoog ze zijn.  De mensen die erop staan lijken niet groter dan mieren!

We hebben allebei dorst en zin om onze voeten weer even wat rust te gunnen.  We halen een paar cola lights bij Au Bon Pain en gaan op hun terrasje zitten kletsen.  Dat kletsen wordt telkens onderbroken door de “El” treinen, die om de haverklap over de rails midden boven de straat voorbij denderen.  Praten is dan echt niet mogelijk!

Op de terugweg naar het hotel bekijken we nog het historische Macy's gebouw, wat vroeger Marshall Field was en dus een beetje pijnlijk voor Chicagoans, want hun grote warenhuisbedrijf werd overgenomen door de New Yorkse concurrent.  Het plafond hier is helemaal mozaiek, prachtig!

Op de radar van mijn telefoonapp zie ik dat het onweer steeds dichterbij komt.  We voelen nu ook wel de eerste druppels.  Ik zag die stormen vanochtend al over Iowa en ze hebben er dus de hele dag over gedaan hier te komen (gelukkig, want zo hielden wij het droog).

Terug in het hotel gaat Karin haar andere schoenen uit de auto halen voor het avondeten en ik verwissel mijn sandalen voor mijn zwarte Dansko's om dezelfde reden.  Dan ontmoeten we elkaar weer op de 24ste verdieping.

Daar laat ik mijn zilveren "executive" kaartje weer zien en dan mogen we plaatsnemen in de executive lounge.  Daar zijn allerlei hapjes en drankjes.  We nemen niet veel te eten, want hebben straks ook een speciaal restaurant daarvoor. 

Terwijl we zitten te kletsen horen we opeens een flinke donderslag!  Inderdaad regent het flink als we  niet veel later een taxi willen nemen.  De bellman houdt een enorme paraplu boven onze hoofden bij het instappen.

Eenmaal bij het Hancock gebouw drupt het alleen nog maar, dus we gaan vrijwel droog naar binnen.  Ons restaurant, Signature Room, hier ligt op de 95ste verdieping.  Karin heeft gereserveerd en we krijgen een tafeltje aan het raam met uitzicht op de Navy Pier.

Opeens komt het onweer dan echt aan!  We zien de wolken op deze hoogte natuurlijk gewoon binnenrollen en horen de donder en bliksem.  Het wordt echt spectaculair!

Op het menu staat dat iedereen een hoofdgerecht moet bestellen.  Karin wilde eigenlijk liever een voorafje en een salade, die bij elkaar hetzelfde zouden kosten, maar dat mag dus niet.  Igor, onze serveerder, die geen persoonlijkheid heeft, is daar zeer streng in.

Dan neemt Karin maar het zalmhoofdgerecht en ik de St. Jacobsschelpen met paddestoelen, erwten en een mosterdsaus.  Het is allemaal zeker lekker, maar dit is, net als in de Seattle Space Needle, zo'n restaurant dat pretendeert je van het te zijn, maar het van de locatie moet hebben. 

Zo vroegen we of de rose zoet was.  Volgens de serveerder was dat zeker het geval.  Wij waagden het toch op een glas en dat bleek een superlekkere droge rose te zijn.  Hoeveel mensen hebben die niet besteld, omdat de serveerder niet weet hoe die smaakt ?

Na het eten zijn de bliksemschichten boven het meer en boven de stad helemaal spectaculair.  Dit is geen ronddraaiend restaurant, maar de mensen, die er zitten te eten, vinden het prima als anderen tussen hun tafeltjes komen fotograferen. 

Terwijl ik echter de Willis Tower en andere bekende gebouwen fotografeer, komt een medewerker van het restaurant me vertellen dat ik dat niet mag doen.  Ik antwoord dat ik hier heb gegeten en dan druipt hij af.  Ik snap het best dat ze willen voorkomen dat niet-klanten profiteren van het uitzicht hier, maar ik vind het slecht dat ze het zo aanpakken. 

Het is even wat rustiger qua regen als we het restaurant verlaten.  Dat duurt niet lang, want al gauw beginnen de dikke druppels weer.  We zijn dan ook heel blij meteen een taxi te vinden.  Het is echt noodweer als we bij het hotel uitstappen!

Ondanks de paraplu van de bellman ben ik toch flink nat na nog geen minuut in die regen!  Karin en ik nemen afscheid en dat vind ik eigenlijk best moeilijk.  Alweer iemand, waar ik het zo enorm goed mee kan vinden, die zo ver weg woont.  We beloven elkaar meer reisavonturen samen te gaan maken!

Gisteravond heb ik toch wel bij de klantenservice verteld dat ik teleurgesteld was dat het kaas- en fruitbord al verwijderd.  Er werd mij een nieuw bord beloofd, maar dat is er om negen uur nog niet.  Eigenlijk wil ik me klaar maken voor bed, maar ja, als er nog een man van room service moet komen wil ik natuurlijk niet al in pijama zijn!

Voor de zekerheid bel ik de klantenservice toch nog eens.  Duizend verontschuldigingen volgen en het is echt onderweg.  Een kwartiertje later wordt er inderdaad geklopt en krijg ik nog een mooie combinatie van fruit en kaas. 

Veel eet ik er niet van, want ik ben moe en wil gaan slapen, maar morgen zal het ontbijt zijn.  Alweer slaap ik vrijwel meteen.

Donderdag

Boem, flits, boem, flits!  Een betere wekker dan een flink onweer is er niet.  Het loopt tegen zevenen als ik gewekt wordt door dit natuurspektakel. 

Helaas blijft het ook hangen, waarschijnlijk vanwege het meer, en ik doezel door, want kan met dit weer toch niet naar buiten.  Om een uur of half negen sta ik op.  Het regent nog steeds, dus mijn plan om een lange wandeling in de stad te maken laat ik varen.

Beneden haal ik een Americano en eet ontbijt van mijn bord met fruit en kaas.  Dan ga ik naar de sportschool hier.  Ik heb er spijt van mijn zwempak niet mee te hebben, want er is hier een prachtig zwembad met jacuzzi. Dat was perfect geweest voor een grijze, regenachtige ochtend als vandaag.

In plaats daarvan kies ik een voor mij onbekende Precor machine.  Hij doet me aan de ARC trainer denken, maar is toch weer anders.  Na een kwartier vind ik echter dat ik er niet genoeg stappen van krijg en verplaats me naar de gewone elliptical. 

Na bijna een uur ben ik er wel klaar mee.  Buiten ziet het er nog steeds somber uit, maar ik hoop toch de rest van mijn 10000 stappen buiten te kunnen doen.

Terug op de kamer douche ik, pak weer in en kijk telkens naar buiten of de auto's hun ruitenwissers nog aan hebben.  Dat is telkens nog het geval, helaas.  Ik klets wat met Katja, die natuurlijk de hemel te rijk is met haar nieuwe baan.

Eindelijk om een uur of elf lijkt het droog te zijn en ik wil echt nog even wat wandelen voor ik naar het vliegveld vertrek.  Ik besluit uit te checken en mijn bagage even af te geven.  Dat kost $2 per stuk, maar ach, prima.

Buiten is het inderdaad droog, maar heel vochtig en warm!  De wolken hangen zo laag dat er geen skyline te zien is.  Zelfs de beroemde Buckingham Fountain valt bijna weg tegen de mist.  Zo lopend besluit ik toch ook maar hier lunch te eten, want Rick sms-te al dat er twee uur vertragingen zijn op O'Hare, een van de drukste vliegvelden ter wereld.

Geen skyline vandaag

 

Terug in het hotel neem ik een broodje met rosbief en kaas in het cafetaria daar. Niets bijzonders, maar het vult de maag.  Ik haal mijn bagage weer op en vraag om een taxi, die er meteen is.  Drie kwartier later word ik, na toch ook weer wat files, afgezet bij de United terminal.

Het inchecken gaat snel en de veiligheidscontrole voor dit vliegveld ook.  Nu heb ik nog wel heel veel tijd, bijna tweeeneenhalf uur, voor vertrek!  Mijn gate is ook nog eens tegenover de veiligheidscontrole, dus ik hoef nergens heen.

Dit vliegveld is echter superdruk en er is bijna geen stoel te vinden bij mijn gate.  De meeste vluchten zijn enorm vertraagd, maar die van mij wonder boven wonder niet. Ik loop eens wat rond, maar ook bij de cafe's en restaurants zit alles vol.

Als de vlucht naar Denver bij "mijn" gate eenmaal is vertrokken zijn er ook wat zitplaatsen vrij.  Ik ga dit blog schrijven, maar dan komt er een luid kauwende dame vlak naast me zitten en ik heb ook weer dorst, dus ga naar Hudson News en koop drinken en een zakje met een snack.

Terug met mijn proviand vind ik toch weer een plek bij de gate weg van de luid kauwende dame.  Veel zitplaatsen zijn er niet en dat blijkt wel als een Nederlands stel de stoel naast de mijne en die daarnaast wil nemen.  Maar alleen de stoel naast mij is echt vrij, die andere wordt al bezet gehouden voor iemands vrouw.

De Nederlandse man gaat zitten en de vrouw blijft staan, al klopt hij op zijn knieen. Ik kan het niet laten en zeg dat zij lekker op zijn schoot moet gaan zitten.  Dat heeft een heel leuk gesprek tot gevolg en ik geef ze mijn visitekaartje.  Wie weet?  Echt leuke mensen waren het en dit keer gingen ze naar Canada, maar ze klonken ook open voor een reisje naar het zuiden van de VS.

Toch ook weer vertraagd, want ons vliegtuig uit Vancouver kwam laat aan, gaan wij aan boord.  Ik heb een economy plus stoel met extra beenruimte aan het raam en er is DirecTV op deze vlucht.  Die ga ik dus makkelijk doorkomen met naar Pawn Stars te kijken. 

We stijgen op en vliegen over de stad, erg leuk!  Het is inmiddels weer helemaal helder en ik zie de bekende gebouwen eventjes, net niet lang genoeg om er een goede foto van te maken. 

De vlucht verloopt vlot, maar ongeveer drie kwartier voor de landing wordt er omgeroepen of er een dokter aan boord is.  Een man achterin het vliegtuig is onwel geworden en zo te zien zijn er twee doktoren, die zich over hem ontfermen. 

Gelukkig landen we wel gewoon in Washington en komt het medisch personeel daar meteen aan boord.  De man kan echter zelf het vliegtuig uit wandelen en een van de doktoren denkt dat hij enkel flauw was gevallen.  We kregen, vertelt de flight attendant, flinke voorrang om te landen en de piloot deed dat dan ook zeer rap!

Rick beaamt dat als ik hem even later bij de uitgang ontmoet.  Op de monitors stond onze aankomsttijd een kwartier later dan toen ik hem sms-te dat we geland waren.  Zoals een van de doktoren zei: "All is well that ends well" en zo is het maar net!

Na mijn tas van de band gehaald te hebben rijden we huiswaarts.  Het is etenstijd en we kiezen Sea Pearl om te gaan eten.  Dat is altijd erg lekker, ik neem de ceviche en de sashimi salade.  Intussen wil Rick alles over mijn avonturen in Chicago met Karin horen.  Het waren zulke leuke dagen, die omgevlogen zijn!

De rest van de foto's volgen dit weekend.

Chicago Dag 2

Na heerlijk geslapen te hebben maakt de zon me toch wel erg vroeg wakker!  Ik dacht nog dat het leuk zou zijn om de lamellen open te laten, maar de zon komt hier op boven het Michigan Meer en die schijnt dan ook om half zeven al helemaal in mijn gezicht. 

Dan toch maar de schermen nog even naar beneden en proberen wat verder te doezelen.  Om kwart voor acht ben ik helemaal klaar wakker en sta op.  Het helpt ook nog op oostkusttijd te leven, het is hier een uur vroeger.

Mijn eerste gedachte is "koffie!".  Die ga ik beneden halen en met een Americano kom ik weer boven. Mijn ontbijt bestaat uit de heerlijke vruchten en kaasjes, die gisteravond zomaar werden bezorgd.  Zo lekker en precies goed!

In een hotel als dit ben ik heel benieuwd naar de sportkamer.  Hier blijkt dat een ware sportschool te zijn met zwembad en hardloopbaan en heel veel cardio machines en gewichten.  Ze hebben meer dan Anytime Fitness!!

Het is dan ook niet gratis, het echtpaar voor mij betaalt $15 voor de dag.  Ik bereid me daar dus ook helemaal op voor, maar vraag voor de zekerheid of "executive privileges", die ik hier dankzij Laurens en Karin heb, nog wat uitmaken. 

"Wat is uw kamernummer?", vraagt de medewerkster.  Ik antwoord 1469 en zij kijkt op de computer. "U heeft VIP status en daar komt alles hier gratis bij", zegt zij even later, mij vreemd aankijkend alsof ik dat had moeten weten.  Tja, ik ben er nu eenmaal niet zo aan gewend VIP status te hebben, maar het voelt goed, dat is zeker.

Het halve uur op de Precor elliptical, die ik goed van thuis ken, al is deze een stapje hoger in kwaliteit, gaat lekker snel.  Alle apparaten zijn hier Precor en voor me zie ik er een, die ik nog niet ken, misschien probeer ik die morgen (als ik tenminste weer de discipline kan opbrengen te gaan sporten).

Als ik onder de douche sta hoor ik dat ik een sms krijg.  Karin wacht me al op in de lobby.  Ik maak me gauw klaar om op weg te gaan en vind haar bij de concierge balie.  Het is enorm druk in dit hotel en dat merkt Karin ook op.  Ik dacht al dat dit normaal was!  Gek genoeg zie ik nooit iemand op mijn veertiende verdieping.

We lopen ongeveer een mijl (anderhalve kilometer) naar de Chicago rivier.  We hebben kaartjes voor de architectuur boottocht van half elf en sluiten daar in de rij aan.  Er lijkt al een grote groep voor ons te staan, maar we bemachtigen op het bovendek toch de eerste rij, goed om te fotograferen.

Barry is onze architectuurgids en vertelt zeer interessant.  Ik heb geen enkele keer in de anderhalf uur van de boottocht dat ik me verveel.  Er is dan ook heel veel te zien!  Het ene na het andere mooie gebouw, ouder en nieuwer.  Zoveel verschillende architecten, maar veel gebouwen door deze firma.  Wat een bijzondere manier om de stad te leren kennen is dit!

Om twaalf uur leggen we weer aan en Karin en ik besluiten naar de Navy Pier te lopen om een restaurant voor de lunch te vinden.  Het is een leuke wandeling langs alweer een aantal wolkenkrabbers.  Ik denk dat het verschil met New York vooral zit in het feit dat die gigantische gebouwen hier niet allemaal zo heel dicht op elkaar staan. 

Veertien jaar geleden liep ik ook op Navy Pier, maar toen was het lang niet zoals nu!  Er zijn allerlei bekende restaurants en Karin merkt op dat ze nog nooit bij Margaritaville heeft gegeten.  Ik wel, maar vind het net zo leuk daar te eten als bij de andere restaurants.

We vragen een tafeltje op hun terras in de zon.  Het weer is zeker voor Nederlandse begrippen lekker, een graad of 23.  Ik bestel de salade met garnalen, crab en kreeft, erg lekker.  Karins vistaco's zien er ook goed uit. 

Na de gezellige lunch lopen we de rest van de Navy Pier af.   Hier staat ook een reuzenrad, waar niemand in zit.  Ik vraag Karin of zij het weleens heeft gedaan, maar dat is niet het geval.  Vandaag hebben we er ook geen zin in, dus we lopen er voorbij.

Het wordt steeds bewolkter, helaas, en ook vochtiger.  Wij lopen naar het Chicago Institute of Art.  Dat werd mij van alle kanten aangeraden hier te bezoeken en Karin is er ook nog niet eerder geweest, dus helemaal goed.  Er is ook een tentoonstelling over mode tijdens het impressionisme en daar zijn we beiden in geinteresseerd.

Het is wel even wennen om voor de toegang tot een kunstmuseum toch best een flinke prijs neer te tellen.  Ik ben zo verwend met al die gratis musea in Washington!  Het is het wel helemaal waard. 

De tentoonstelling van de mode in de tijd van het impressionisme is prachtig en de rest van de permanente impressionistische schilderijen ook. Hier hangen Monet's hooibergen en waterlelies en meer.  Ook is er een zaal met Nederlandse en Vlaamse meesters, waaronder een Frans Hals, een Rembrandt en een (natuurlijk) heel leuke Jan Steen. 

Een van mijn favoriete schilderijen van Toulouse Lautrec

Hier krijg ik ook voor de zoveelste keer een opmerking over mijn Lumia 1020 telefoon.  Iedereen is nieuwsgierig naar de camera.  Bloglezers hebben al gezien wat voor prachtige macro's ik daarmee heb gemaakt.

Gelukkig heeft Karin dezelfde houding met musea als ik, op een gegeven moment heb je genoeg schilderijen gezien en niet ieder schilderij is mooi.  Dat laatste heb ik vandaag vooral bij de impressionisten gezien.   Er is een reden dat Monet, Manet, Renoir etc. meesters waren.  De minder bekende namen maakten ook beduidend minder mooie schilderijen.

Na zo'n anderhalf uur (schat ik) hebben we het wel gezien en gaan verder.  Dit keer naar de Magnificent Mile en "Old Town" met de oudere gebouwen, waaronder de Water Tower, een van de weinige gebouwen die de grote brand in de laat 19e eeuw hebben overleefd.

Hier tegenover is ook een grote mall, maar liefst zeven verdiepingen hoog.  En op die zevende verdieping bevindt zich nou precies de winkel, die ik wil bezoeken.  We nemen de roltrappen naar boven en lopen dan de Pandora winkel in.

Inmiddels heb ik bijna twee volle Pandora armbanden.  Tijdens de lunch liet ik Karin, die ook Pandora armbanden heeft, dus ik denk (hoop) niet dat ze zich verveelde, alle betekenissen van mijn bedels zien.  En daar hoort natuurlijk ook een Chicago bedel bij.

Die hebben ze hier zeker, maar voornamelijk van sport teams.  Daar ben ik niet in geinteresseerd.  Dan zegt de verkoopster dat ze net een nieuwe bedel hebben met de skyline.  Ja, dat is hem, natuurlijk!  Hij staat goed naast mijn Hawaiiaanse bedel met het primitieve stel erop. 

Onze voeten zijn niet blij met al dit lopen, maar dat gebeurt nu eenmaal in een stad.  We hebben zin om iets te drinken en lopen terug naar de River Walk.  Daar is een cafe, O'Brien's, met alleen maar tafeltjes buiten.  Het is wat kil en bewolkt, maar we nemen er toch maar plaats. 

Mijn mojito smaakt prima en we kijken naar de boten, die langskomen in de rivier.  Daar zitten hele mooie bij!  Maar het is toch wel erg fris buiten en ik krijg koude handen.  Karin heeft het ook koud en we vragen de rekening.

We zijn nu ook heel dicht bij ons restaurant voor vanavond, Catch 35.  We lopen erheen en krijgen een gezellig tafeltje.  Ze hebben een heerlijk menu en ik vind, zoals zo vaak, de voorafjes het lekkerst.  En ik heb nog steeds niet geleerd dat een individueel "voorafje" hier vaak betekent dat het een vol gerecht is voor een enkel persoon.

Ik bestel tonijn sashimi als voorafje, inderdaad niet veel.  Daarbij heb ik als "hoofdgerecht" de scallops en een salade.  Die salade had ik makkelijk achterwege kunnen laten, ik kan het niet op.  Karins hoofdgerecht van zalm ziet er veel minder groot uit dan mijn scallops!  Maar het is allemaal heel lekker.  Het is ook heel gezellig met goede bediening en we genieten enorm.

Onze voeten hebben het nu wel helemaal gehad, dus we nemen absoluut een taxi terug naar het hotel.  We krijgen een vrouwelijke taxichauffeur, die de hele rit aan de telefoon kletst.  We proberen te bedenken waar zij vandaan komt, maar komen niet verder dan "een eiland" (ergens in het Caribisch gebied). 

Terug in het hotel nemen we afscheid.  Karin gaat terug naar huis en ik naar mijn kamer.  Daar zie ik tot mijn teleurstelling dat het bord met fruit en kaas weg is gehaald.  Gelukkig heb ik het beste daarvan al gegeten, maar ik vind het toch raar.  In Hawaii bleef het gewoon tot we het buiten de kamer zetten.  Ik had er zo nog een ontbijt van gegeten, maar het is niet anders.

Na America's Got Talent ben ik zo moe dat ik als een blok in slaap val.  De Hilton bedden zijn super, dat hebben we al vaker meegemaakt.  Wat een leuke stad is dit en ik vind het ook zo leuk dat Karin de tijd heeft vrijgemaakt om mij wegwijs te maken!

Foto's van vandaag staan hier.

Chicago dag 1

Rick staat al om zeven uur op, maar ik blijf nog een half uurtje liggen. Dan moet ik voor mijn doen ook vroeg op.  Het weer ziet er wat dreigend uit, maar het is droog en online staat er dat de vlucht op tijd zal vertrekken.

De koffie staat al klaar en gauw lepel ik een yoghurtje naar binnen.  Dan pak ik mijn laatste spullen in en neem afscheid van Saskia.  Rick gaat me naar het Ronald Reagan National Airport brengen.  Het verkeer valt alles mee en ruim anderhalf uur voor mijn vlucht zal vertekken komen we bij het vliegveld aan.

Onderweg hadden we de radio aan en er werd gezegd dat er een schietpartij bij Navy Yard in Washington was geweest.  Het wordt niet meteen duidelijk hoe erg die was en hoe of wat.  We vinden het natuurlijk erg, maar besteden er nog niet zoveel aandacht aan.

Na van Rick afscheid genomen te hebben en mijn tas bij de porters te hebben afgegeven, loop ik naar de veiligheidscontrole.  Ook die gaat altijd heel snel bij dit vliegveld en binnen het kwartier nadat Rick me afzette zit ik al bij de gate.

Daar heb ik uitzicht op de rivier en aan de overkant daarvan  zie ik ontzettend veel helicopters vliegen.  Dat is waar Navy Yard is.  Op de televisie staat het nieuws aan en zie ik dat zich daar een drama van grote proportie heeft afgespeeld en nog bezig is  (nu is bekend dat 13 mensen, inclusief de schutter, het leven hebben gelaten, verschrikkelijk!). 

Zo'n half uur voor ons vertrek wordt er omgeroepen dat er een grondstop is vanwege de situatie aan de overkant van de rivier.  Vliegtuigen mogen wel landen, maar niet opstijgen.  Denkelijk vanwege de vele helicopters, die in de buurt rondvliegen. 

Met ongeveer een half uur vertraging vertrekken we uiteindelijk toch.  Het regent als we vertrekken, maar gelukkig is het in Chicago, twee uur vliegen later, lekker zonnig.  De vlucht verliep voorspoedig en ik ga op zoek naar de baggage claim.

Daar zie ik Karin meteen al zitten, maar moet haar een paar keer roepen voor ze mij ziet.  Het is zo leuk weer iemand met wie ik het al jaren virtueel heel goed kan vinden in persoon te ontmoeten!  Alsof we elkaar al jaren kennen is het meteen. 

Mijn tas komt al heel snel op de band en dan lopen we naar de overkant.  Daar is Karins man general manager van het Hilton hotel.  Iedereen daar kent Karin dan ook duidelijk.  We geven mijn bagage tijdelijk af bij de vriendelijke bellman en lopen naar het restaurant.

Ook hier worden we weer als belangrijke gasten ontvangen.  Het doet mij een beetje denken aan hoe ik bij de Old Ebbitt Grill wordt ontvangen.  Terwijl we zitten te bedenken wat te bestellen, komt Karins man, Laurens, ook even kennismaken en praten.  Erg leuk om ook hem te ontmoeten!

Karin en ik bestellen hetzelfde gerecht, een sandwich met in prosciutto gegrilde zalm.  Het smaakt bijzonder goed en het is heel gezellig!  De serveerder maakt ook nog een speciale koffie voor mij, allemaal heel leuk. 

Na de lunch gaat Karin naar huis en ik neem een taxi naar de stad.  Daar logeer ik in de Chicago Hilton, dankzij Laurens en Karin ook weer.  Dit is een mooi historisch hotel en enorm groot!  Het is er ook heel erg druk, duidelijk is er een congres gaande. 

Het inchecken gaat heel vlot en ik krijg een kamer op de veertiende verdieping.  En wat voor een kamer!  Het is een hoekkamer en door het ene raam heb ik uitzicht op het Michigan Meer en de Buckingham fontein en uit het andere op de wolkenkrabbers en Millennium Park.  Super!!

 

Helaas heb ik ook veel pijn en besluit eerst maar wat Advil te nemen in de hoop dat wat te verminderen.  Ik blijf een half uurtje in de kamer wachten tot dat werkt en ga dan op verkenning uit.  Het is koel buiten, al schijnt de zon, en ik ben blij dat ik mijn winddichte jack aan heb.

Als eerste ga ik naar de Buckingham fontein, een prachtige fontein, vanmiddag nog mooier vanwege de regenbogen, die de zon erin creeert.  Daarna loop ik door allerlei mooie parken en tuinen naar de Cloud Gate, in de volksmond ook de "Boon" genoemd.  Een enorme reflecterende poort in de vorm van een boon is het.  Daar neem ik ook weer de nodige foto's.

Dan besluit ik een stuk langs de bekende Michigan Avenue te lopen.  De architectuur van de wolkenkrabbers hier is fascinerend.  Sommigen zijn ouder, anderen juist weer heel modern.  Natuurlijk zijn wolkenkrabbers voor mij sowieso altijd bijzonder aangezien die in Washington niet te vinden zijn.

Een half uurtje voor ik voor het avondeten heb afgesproken ben ik terug op mijn kamer.  Ik fris me even op en bel Rick om mijn avonturen te vertellen.  Hij logeerde ongeveer anderhalve maand geleden nog in precies dit hotel.

Om precies zes uur loop ik het Mercat A La Planxa restaurant binnen.  Bij dit Spaanse tapa's restaurant heb ik afgesproken met twee Amerikaanse dames waar ik ook al sinds Saskia's geboorte, dus bijna achttien jaar, via een emaillijst mee correspondeer. 

Het is dus alweer alsof we elkaar al jaren persoonlijk kennen, zo makkelijk vloeit het gesprek.  Het eten is ook superlekker.  Allemaal kleine gerechtjes en gelukkig hebben we ongeveer dezelfde smaak.  Mijn favorieten zijn een quinoasalade met yoghurt en de Spaanse inktvis. 

We delen ook nog een enorm lekker dessert en dan is de gezellige maaltijd alweer voorbij.  Lisa moet nog een heel stuk naar huis rijden en ik vind het al heel bijzonder dat ze helemaal naar de stad is gekomen om mij na bijna achttien jaar eindelijk in persoon te ontmoeten.  Zij en Grace wonen nota bene niet zo ver bij elkaar vandaan, maar dit was ook voor het eerst dat zij elkaar ontmoetten.

Het restaurant ligt letterlijk naast het hotel dus ik ben zo weer terug op de kamer.  Daar zet ik de tv aan en ga mijn blog schrijven.  Om een uur of negen gaat de telefoon.  Het is roomservice, of het een goede tijd is om wat langs te brengen.  Natuurlijk, maar nu ben ik helemaal nieuwsgierig, want ik heb niets besteld!

Tien minuten later wordt er geklopt en een bord met fruit, kaas, amandelen en anders lekkers gebracht.  Wauw, ik voel me gewoon een VIP hier!!  Er is ook best wel weer ruimte in mijn maag voor een snack, mmmm!!!  Ik denk dat ik hier morgen ook mijn ontbijt mee ga doen, zo lekker is het allemaal!

Straks tijd om te slapen en dan twee volle dagen om deze mooie stad te verkennen met Karin!

Foto's van vandaag staan hier.