Over de miserabele terugreis

Ondanks dat de wekker om kwart over vijf gaat voelen we ons uitgerust. Het bed hier bij Citizen M. was werkelijk heerlijk. Ik heb volgens mij het beste geslapen in een hotel ooit. 

We hebben gisteren het meeste al ingepakt, dus het duurt maar een half uur voor we beiden klaar zijn. Als Rick boven gaat uitchecken krijgt hij te horen dat alles dan uit de kamer moet zijn, anders word ik erin opgesloten. Dat lijkt ons sterk, maar we gaan het maar niet uitproberen. 

Als we na het uitchecken beneden komen is de taxi er al. Die brengt ons binnen het kwartier naar het vliegveld. We zijn ook zo door de veiligheidscontrole heen en hebben dan nog bijna twee uur voor vertrek. 

We gaan naar de Star Alliance Lounge en ik eet daar mijn ontbijt. Rick gaat een worstje kopen en dat duurt eeuwen. Er staat dat we om tien over acht aan boord zullen gaan, dus ik ga op zoek naar Rick. Terwijl ik naar hem toe loop zie ik op mijn telefoon dat we nu een half uur vertraagd zijn. 

Daar gaat onze fijne lange overstaptijd in Brussel weer. Eindelijk om negen uur (drie kwartier vertraagd) stijgt de CityJet mini jet op. Anderhalf uur later zijn we in Brussel. Daar moeten we door een paspoortcontrole. 

Voor mij met mijn EU paspoort is dat zo gepiept, maar Rick komt in een lange rij te staan. Daardoor zijn we een van de laatsten, die aan boord gaan voor de vlucht naar Washington. We hebben Economy Plus zitplaatsen en zien een man, die niet in die stoel past, in het midden zitten. 

Meteen schiet me door het hoofd dat dat een ramp gaat worden. Ik heb al last van spierpijnen en nu zal ik me als een krakeling in allerlei bochten moeten wringen om wat comfortabel te kunnen zitten. De man heeft aan beide kanten de stoelleuningen omhoog gedaan, zodat hij tenminste een derde van zowel Ricks als mijn stoel inneemt. 

Binnen de kortste keren staat mijn lichaam in brand van de pijn. De man doet geen enkele moeite om zijn armen en benen wat bij elkaar te houden. Als we eenmaal na allerlei turbulentie op mogen staan ga ik meteen om een andere plaats vragen. 

Daarbij wilde ik niet huilen, maar ik kan de tranen van pijn niet tegenhouden. De bemanningen is heel lief, maar er is geen enkele stoel beschikbaar in de drie klassen. Ik krijg aspirine om te kijken of dat beter helpt dan ibuprofen. Ook mag ik de leuning aan het gangpad omhoog doen om meer plaats te hebben. 

Wij hebben flink wat geld betaald voor deze tickets en de heenweg was al een ramp. Nu is de terugweg ook allerminst gerieflijk, dus ik schrijf op Facebook United aan. Ik wil hier echt wel wat vergoeding voor krijgen. Ze zijn zo bang om mensen met obesitas te kwetsen, maar wat dan met ons? 

Als ik gewoon in mijn stoel zit raakt mijn hele linkerkant de billen en benen van een mij compleet onbekende man op ongemakkelijke manier aan. Ik moet me dus zo klein mogelijk maken om dat niet te doen, maar hij doet geen enkele poging zijn benen tegen elkaar aan te doen of wat ook. 

Ook tijdens het eten moet ik wachten tot hij klaar is, want ik kan niet bij mijn bord. Het eten is wel lekker, ik heb het vegetarische gerecht met linzen. De sympathieke flight attendant komt me af en toe een glaasje wijn brengen. Dat haalt de heel scherpe kantjes er wel vanaf. 

De landing kan me niet snel genoeg komen! Waarschijnlijk doordat ik zo verkrampt heb gezeten zijn mijn benen helemaal opgezwollen. Dat heb ik anders nooit. Hopelijk gaat het snel weer weg.

Met onze Global Entry zijn we zo door de paspoortcontrole en douane. Dan moeten we even op onze bagage wachten, maar het gaat snel. Eindelijk loopt deze reis ten einde. Een vriendelijke taxichauffeur brengt ons thuis. 

We brengen de tassen naar binnen en gaan dan naar Pazzo Pomodoro voor het avondeten. Daar zie ik Peggy zitten en zij ontmoet Rick ook. We praten tot zij weer aan het werk moet. Dan bestellen we een pizza en eten daar de lekkernijen vanaf. 

En zo eindigt de reis naar Denemarken en ondanks alle reisperikelen hebben we genoten. We zijn zo blij met onze kersverse schoondochter! Haar familie is ook zo leuk en we zien ernaar uit hen voor hun kerkelijk huwelijk in Spanje te ontmoeten. 

 

Dag 4 Kopenhagen: Over een bezoek aan Odense

Om zeven uur gaat de wekker. We hebben vandaag een auto gehuurd en willen die zodra Sixt opengaat ophalen. Eerst gaan we beneden ontbijten. Ik zal de lekkere koffie vooral missen. 

Na het eten lopen we naar Sixt wat vrijwel om de hoek ligt. Alles gaat snel en om kwart over acht zitten we in de auto. 

We halen Kai en Raquel op van hun hostel en gaan dan op weg naar Odense. We rijden een van de langste bruggen in Europa over en na bijna twee uur gaan we een garage binnen en parkeren daar de auto. 

Onze kaartjes voor het Hans Christian Andersen museum zijn voor half een dus we hebben nog bijna twee uur om de stad een beetje te verkennen. 

We hebben het oude gedeelte snel gevonden. Langs Bangs Boder met zijn leuke kleurrijke huisjes komen we bij het geboortehuis van Hans Christian Andersen aan. 

Het geboortehuis van H. C. Andersen

Tegenover het huis is een leuke souvenirwinkel. Ik waan me er in Nederland zoveel Nederlanders zijn er. Rick grapte "papier hier" tegen een jongetje met een Efteling T-shirt. De ouders moeten er erg om lachen. 

Er zijn schattige trollen waar ik een stel van koop. Rick heeft ook wat leuke dingen gevonden en Kai en Raquel kopen een sprookjesbiej voor Fiona. 

Daarna gaan we op zoek naar een paar van de H. C. Andersen gerelateerde standbeelden. Die staan over de hele stad verspreid. Het dichtst bij ons staan Duimelijntje, de Standvastige Tinnen Soldaat en Andersen zelf. Dan lopen we naar het museum waar we precies op tijd aankomen. 

Daar krijgen we koptelefoons op en op de grond is te zien waar we kunnen luisteren. Het is heel goed gedaan. We volgen H. C. Andersens leven van geboorte tot dood. 

We krijgen te horen over zijn onbeantwoorde liefdes en zien allerlei correspondentie, de prachtige geknipte kunstwerkjes, die hij maakte en meer. 

Als laatste is er een enorme zaal met van alles over de sprookjes. Hieronder een greep daaruit:

In het muizenhuis uit Duimelijntje

De Prinses op de Erwt

Het Tinnen Soldaatje

Na iets meer dan een uur zijn we er doorheen. Het heeft kennelijk net geonweerd, want het is nat buiten en we horen donder in de verte. 

Gelukkig is het inmiddels droog. We hebben enorme trek en lopen naar het gezellige Grønttorvet restaurant. Daar bestellen we weer smørrebrød. Dit keer heb ik er een met gepekelde haring en een met garnalen. Die garnalen zijn zo lekker! 

We smullen allemaal en we zijn klaar om verder te gaan. We zoeken de auto weer op en Rick stelt de GPS in op een slijterij vlakbij. Daar koopt hij een fles Aqvavit. 

Al met al is het later dan we gedacht hadden. We wilden eigenlijk rond vijf uur in Tivoli zijn, maar dat wordt nu waarschijnlijk dichter bij zeven uur. 

Vooral als we op de brug in stilstaand verkeer terechtkomen zien we Waze's aankomsttijd almaar later worden. Uiteindelijk valt het wel mee en wordt de aankomsttijd weer vroeger. 

Net na zessen zetten we Raquel en Kai bij hun hostel af. Dan brengen we de auto weg en lopen naar het hotel. 

Daar pakken we alvast zoveel mogelijk in en lopen dan naar Tivoli. Het zit me al de hele dag dwars dat we niet via United in kunnen checken voor morgen. 

Terwijl we naar het pretpark wandelen krijg ik opeens een ingeving. Misschien kan het wel via de SAS app. En jawel, daar lukt het. We hebben stoelen en alles. Nu kan ik echt gerust van de avond genieten. 

Als Raquel en Kai er ook zijn kopen we kaartjes. Het is vanavond inderdaad heel erg rustig. We kunnen zo de attracties in. We hebben een of ander ronddraai ding rond een paal, de schommel die heen en weer gaat en de achtbaan binnen een mum van tijd gedaan. 

Dan gaan we op zoek naar een restaurant. Faergekroen Bryghus ligt aan het water en we krijgen een tafel op het verwarmde terras. 

Zoals wel vaker bestel ik twee voorafje, hoewel ik best twee porties van de rømø garnalen zou willen. Dat blijken Hollandse garnalen te zijn. Wat zou ik willen dat die in de VS verkrijgbaar waren! Sowieso de kleinere garnalen, die veel meer smaken hebben dan de reuze garnalen.

Na het eten hebben we nog tijd om de hoge schommels te gaan doen en dan speelt Rick nog zijn favoriete spelletje met munten. Dat is nostalgisch voor hem, hij speelde dat vaak als tiener.

Nu is de tijd echt gekomen om afscheid te nemen van Kai en Raquel. Het valt ons van beide kanten zwaar. Het is altijd moeilijker als we niet weten, wanneer we elkaar weer zullen zien. Er zijn plannen, maar nog niet omlijnd.

In het hotel bestellen Rick en ik een taxi voor morgenochtend zes uur. We zullen doodmoe zijn, maar hoeven vrijwel de hele dag enkel in een vliegtuig te zitten. We kijken terug op fantastische dagen met natuurlijk als hoogtepunt de bruiloft van Raquel en Kai. 

Dag 3 Kopenhagen: Over een land en een water rondleiding

Rick heeft vannacht niet goed geslapen dus we doen het wat rustig aan. We moeten toch op de anderen en hun bagage wachten. Zij veranderen van logies, want de Airbnb was niet beschikbaar voor de komende paar nachten. 

We gaan naar beneden en genieten weer van het ontbijt en vooral de voortreffelijke koffie. Kai laat weten dat hij iedereen zover heeft dat ze aan het inpakken zijn. Hij klinkt een beetje geërgerd en vertelt later dat hij ze constant tot spoed moest aanmanen, want we hebben een rondleiding gereserveerd die om elf uur begint. 

Eindelijk zijn ze bij ons hotel en dumpen hun bagage in onze kamer. Dan wandelen we naar het ontmoetingspunt van de rondleiding waar we maar net op tijd aankomen. 

Carmen gaat mee met een Spaanstalige gids en de rest van ons met de Australische Meg. Onze rondleiding is "politiek incorrect". Achteraf gezien had ik liever de historische toer gedaan, maar die was 3 uur lang. 

Meg is best grappig, maar wat mij betreft wat te grof. Op een gegeven moment vraagt ze een man in de groep of hij besneden is. Het F woord vliegt ons ook om de oren. 

We lopen langs de Nicolaj kerk naar de schouwburg. Onderweg vertelt Meg vooral over lokale folklore wat wel leuk is. 

Om twaalf uur komen we bij Amalienborg, het koninklijk paleis. De koningin en kroonprins zijn thuis, te zien aan de vlaggen boven hun respectievelijke huizen. 

Hier vertelt Meg wat over de koninklijke familie. Daarna slaan we de wisseling van de wacht gaande. Het gaat er allemaal gemoedelijker aan toe dan bij Buckingham Palace. Hier zijn geen hekken of wat ook. 

Als laatste lopen we naar de Marmer kerk. Daar neemt Meg afscheid en geven we haar haar fooi. Er blijkt een andere gids mee te hebben gelopen, dus misschien doet Meg dit nog niet zo lang. 

We hebben allemaal trek en nemen plaats op.de gezellige binnenplaats van Amadeus. Het voelt heel goed om te zitten! 

We wachten op Carmen voor we bestellen. Haar rondleiding klinkt een stuk interessanter dan de onze. Maar ja, dat hadden we misschien kunnen weten. 

De smørrebrød hier is zeer goed! Ik heb haring met kerrie saus en leverworst. Het is een lekker maal. 

Na het eten lopen we naar slot Rosenborg. Helaas zijn er geen kaartjes meer voor het kasteel, maar de tuinen zijn mooi en het kasteel van buiten ook. 

Na dit alles bekeken te hebben slenteren we richting Nyhavn. Het is dat slenteren dat zo moe maakt. Ik loop zonder opzet telkens meters voor iedereen uit. 

Eenmaal bij Nyhavn aangekomen willen mijn voeten echt niet meer. Ik zeg tegen de anderen dat ik wel op een terrasje op ze zal wachten. 

Daar bestel ik een Aperol Spritz en kijk naar de vele mensen die langslopen. Ik hoor heel regelmatig Nederlands. 

Om kwart over vier lopen we naar de plek waarvandaan de rondvaarten vertrekken. We kunnen meteen aan boord en dit keer is onze gids de Italiaanse Dahlia. 

Er zijn Italianen aan boord, dus Kai en ik kunnen ons Italiaans ophalen. Voor Carmen is het ook fijn, want door haar Spaanse achtergrond verstaat ze Italiaans redelijk goed.

Deze rondvaart is de moeite waard. We zien heel wat, inclusief de rug van de Kleine Zeemeermin. Het leukste is het varen door Christianshavn met zijn woonboten aan weerszijden van de gracht. Het is duidelijk een unieke buurt. 

Operahuis

Christianshavn

Eenmaal weer terug op het droge nemen we twee taxi's terug naar ons hotel. Daar halen de anderen hun spullen op en gaan inchecken bij het hostel waar ze zullen logeren. 

Rick gaat geld pinnen en ik ga dankbaar op bed liggen. Zo heb ik straks energie voor Tivoli. Ik schrijf dit blog tot nu toe en doe dan wat Duolingo. 

We lopen naar Tivoli en zien twee blokken ervan verwijderd een ellenlange rij. Er blijkt ook vanavond een concert van dezelfde populaire zanger te zijn. Daar hadden we natuurlijk niet op gerekend. Een vriendelijke Tivoli medewerker raadt ons aan vanavond niet het park in te gaan. Morgen, zegt hij, zal er niemand zijn. 

Misschien is het wel een teken, want Carmen is moe en wilde toch al niet mee. Gelukkig hebben Kai en Raquel gisteravond al genoten van Tivoli en wij kunnen er morgenavond ook nog heen. Verandering van plannen dus en we gaan op zoek naar een betaalbaar restaurant. 

Kai en Raquel hebben vorig jaar bij de Food Club gegeten. Dat heeft een interessant concept. Het is een buffet en wijn en bier en je mag daar voor een prijs 90 minuten van eten en drinken. Carmen geeft aan dat zij vanavond wil trakteren, heel lief.

Het eten is lekker en de rose ook. Het gesprek in drie talen gaat ook vlot. Mijn Frans wordt met de dag beter en dan valt het straks weer terug. Het is altijd goed om te moeten praten, want Carmen spreekt maar een paar woorden Engels. 

We hadden niet gedacht anderhalf uur te blijven, maar voor we het weten krijgen we de waarschuwing dat we nog een kwartier hebben. Ik vond vooral hun gerookte zalm en viscakejes lekker. 

Kai en Raquel hadden geloften voor elkaar geschreven, maar kregen gisteren niet de kans die tegen elkaar te zeggen. We lopen naar het Radhusplein en daar horen wij de geloften. Als we na afloop juigen klapt en juigt het hele plein mee. Ze denken waarschijnlijk dat het een verloving was, maar niet minder leuk. 

Tijd om afscheid van Marjolaine en Carmen te nemen. Het begint te spatten, dus we maken het kort. Rick wil nog een biertje kopen, maar ik haast me terug naar het hotel. Daar kom ik tegelijkertijd met twee Nederlandse dames aan en we prijzen ons gelukkig de bui voor te zijn geweest. 

Rick komt ook nog redelijk droog terug, maar Kai, Raquel, Carmen en Marjolaine kregen de volle laag van een flinke onweersbui over zich heen. Gelukkig hadden ze regenkleding en paraplu's mee! Het weer is hier zo wisselvallig, al hebben we tot nu toe geluk vind ik. Hopelijk blijft dat morgen zo. 

We ontspannen ons op de kamer en gaan op tijd slapen. De wekker gaat morgenochtend om zeven uur, zodat we kunnen ontbijten voor we onze huurauto ophalen. Onze laatste dag gaan we niet helemaal in Kopenhagen besteden.