Zaterdag
Eigenlijk had ik mijn wekker moeten zetten want ik word om half zeven wakker en denk nog lekker zeker een uur te kunnen slapen. Om kwart voor acht word ik met schrik weer wakker, gelukkig nog ruim op tijd!
De zon schijnt nog een beetje, maar dat zal volgens het verhaal maar kort van duur zijn vandaag. Ik maak me klaar en intussen is Rick ook op. Hij heeft ons ontbijt bij Starbucks op de app besteld en het staat er al als we binnenlopen. Altijd fijn als er een lange rij is om te bestellen.
De rit naar Washington verloopt zonder oponthoud en om tien over negen zet Rick me af aan de voorkant van het Capitool. Ik heb om half tien met mijn groepje afgesproken, dus nog even tijd. Ik neem de gelegenheid waar om eens een toeristische selfie met het Capitool te nemen. Toch een gebouw wat over de hele wereld bekend is.
Klokslag half tien zie ik een taxi stoppen voor het Hooggerechtshof aan de overkant. Ik had geschreven dat zij mij aan een kleurrijke regenjas konden herkennen en ik zie J. meteen enthousiast zwaaien.
Aan de overkant voor het Hooggerechtshof maak ik even later kennis met mijn groepje voor vandaag en morgen. J. is hun reisbegeleidster en heeft hun programma dus opgezet. Ik moet zeggen dat ze al een heel aantal interessante museumrondleidingen hebben gehad waar ik ietwat jaloers op ben. Die in de National Gallery of Art heb ik ook gehad want Henriette daar is Nederlands. Super interessant was het!
Nu we toch voor het Hooggerechtshof staan is dit een goede gelegenheid om over de juridische macht van de VS te vertellen. Gelukkig weet ik er redelijk wat vanaf, want er zijn heel veel vragen. Dat vind ik altijd erg leuk, het toont interesse. Ik ben wel blij dat ik er ook antwoord op kan geven want meestal vertel ik niet veel over dit gedeelte van de Amerikaanse regering.
Vervolgens lopen we naar de overkant, de voorkant van het Capitool. Daar vertel ik over de geschiedenis van het gebouw en het ontstaan van deze democratie. Dan lopen we naar beneden om het bezoekerscentrum binnen te gaan.
De rondleiding hier heb ik alweer een tijdje niet gedaan en ik was vergeten hoe streng de veiligheidscontrole is. Er mag zelfs geen water mee naar binnen wat vrijwel overal anders wel mag. Ook is welk voedsel dan ook verboden (hoewel ik me later realiseerde dat ik een zakje drop in mijn tas heb). Helaas voor een deel van het gezelschap betekent dat het weggooien van meegebrachte broodjes, die van het ontbijt overgebleven waren.
Verder gaat de controle soepel en ik leid iedereen naar beneden. Daar laat ik hen eerst het nagemaakt beeld "Vrijheid" wat op de koepel staat zien. Ook koning Kamemeha van Hawaii's standbeeld is hier nu eindelijk te bewonderen. Het was te zwaar om eerder tentoon te stellen. Ik vind het persoonlijk het mooiste beeld in het hele Capitool, met zijn gouden accenten (de meeste beelden zijn van marmer of brons verder).
We sluiten aan in de korte rij zonder reserveringen en niet veel later krijgen we stickers om mee te gaan met de volgende rondleiding. Volgens mij is het tegenwoordig zelfs beter geen reservering te hebben, want dan ben je niet afhankelijk van een bepaalde tijd. Ik moet nog meemaken dat we niet meteen meekunnen.
Na de gewoonlijke, met het huidige politieke klimaat nogal schrijnende film (E pluribus unum - uit velen een, het motto), lopen we naar boven en gaan mee met een gids. De onze wordt Joseph Atou, uit Kameroen vind ik aan het einde van de rondleiding uit. Ik dacht al West-Afrikaans en ik heb hem maar niet verteld dat ik in Kameroen malaria opliep als vierjarige.
Joseph heeft wel een sterk Frans accent, maar hij is een van de beste gidsen, die ik in het Capitool heb meegemaakt en ik heb er heel wat gehad. Hij probeert van iedereen uit te vinden waar ze vandaan komen en maakt de rondleiding speciaal voor hen interessant.
Voor ons Nederlanders wijst hij als enige gids ooit speciaal het schilderij met de pelgrims aan. Daar is ook een "regenboog" met de Nederlandse vlag op. We bekijken ook de oude senaatskamer en Joseph vertelt over de verschillende standbeelden daar. Net voor we klaar zijn wijst hij nog het standbeeld van Reagan aan de Duitsers, want daar zit steen van de Berlijnse muur bij.
Beneden neemt Joseph de koptelefoons terug. Omdat het zaterdag is zijn de galerijen van het Huis van Afgevaardigden en de Senaat gesloten. Joseph heeft nog wat suggesties maar wij bedanken hem voor zijn rondleiding. Net als ik is hij als immigrant een heel enthousiaste gids (of althans ik hoop dat ik dat ben).
Na een pit stop en even rusten gaan we verder en lopen door de tunnel naar de Library of Congress. We komen hier op een ander punt dan gewoonlijk voor mij binnen. Dat is goed, want zo kan ik meer over dit gebouw en het instituut vertellen zonder het allemaal in een keer te hoeven doen.
We bekijken de drie verdiepingen van het gebouw en tot mijn verbazing loopt het al tegen twaalven als J. vraagt hoe lang het nog gaat duren. We zijn bijna klaar en mijn angst dat we heel veel tijd over zouden houden was compleet ongegrond! Wanneer houd ik eens op me zorgen te maken over iets wat iedere keer toch weer goed gaat?
Na de oudste kaart van de Verenigde Staten bekeken te hebben lopen we weer naar buiten. Ik leid hen naar het American Indian Museum waar ik hoop dat ze een lekkere lunch vinden in het Mitsitam Café. Ik neem hier afscheid tot morgen, dan hebben we een hele dag buiten de stad gepland.
Rick is intussen al vlakbij en niet veel later stap ik in zijn auto. We halen lunch in Vienna bij Cava. Ik heb al geleerd hier absoluut niet alles te nemen want dat is veel te veel. Ik kies de linzen, tzatziki, verschillende groentes en heb zo een lekkere salade. Rick heeft weer een heel andere combinatie.
Op het deck eten we het in gezelschap van Orion en Snickers, die beiden graag een paar hapjes zouden willen. Het is somber weer inmiddels en als het begint te druppen verhuis ik naar binnen. Een beetje gewoon lezen en computeren is ook weleens leuk.
Ook weer heel mooie kleuren in de tuin!
Tegen zessen rijden we naar het Mosaic District. Rick heeft nu ook Pokemon Go op zijn nieuwe Android Galaxy S9 en we spelen even samen. Dan gaan we wat drinken aan de bar van Alta Strada en kijken daar de Kentucky Derby. Justify wint, ik vind het altijd interessant om te kijken, maar aan dat slaan van de paarden kan ik niet wennen. Daar word ik naar van, dus gemengde gevoelens.
In de parkeergarage zagen we deze, kan ik de van daarvoor inruilen???
We rekenen af en lopen twee deuren verderop naar Cyclone Anaya waar we een reservering hebben vanwege Cinco de Mayo. Het is dan ook flink druk als we er binnen lopen. Dankzij Open Table worden wij meteen naar ons tafeltje boven meegenomen.
Daar worden we heel goed bediend door Nick. Echt een leuke vent, die ook de bar bedient. Rick bestelt een margarita, maar ik houd het bij een Nieuw Zeelandse (of is het Zeeuwse?) sauvignon blanc. We delen de nacho's met kaas en krab, erg smakelijk. Er worden ook driekleurige tortilla chips gebracht maar ik eet er maar weinig van.
Als mijn hoofdgerecht bestel ik een poblano peper gevuld met geroosterde kip en er bovenop Mexicaanse kaas en groene cactus saus. Dat komt met Mexicaanse rijst en refried beans, die ik vreselijk vind, ze zien eruit als diarree. Ik ben vergeten om zwarte bonen te vragen.
Rick heeft een carne asada, biefstuk met groentes en ook die rijst en bonen. Ik vind de peper met kip heel lekker, maar raak de rijst en bonen niet aan. Ricks bord is leeg dus hij vond alles lekker. Ik moet zeggen dat dit mijn lekkerste Tex-Mex of Mexicaanse maal in lange tijd was. Ik ben geen fan van deze cuisine (in Mexico zelf is het heel anders), maar dit was lekker.
Cinco de Mayo is een interessante feestdag in de VS, want het wordt in Mexico nauwelijks gevierd. Op deze dag in 1861 versloegen Mexicaanse soldaten de Fransen, die het land over wilden nemen. Dit is echter niet de officiële Mexicaanse Onafhankelijkheidsdag, maar wordt in Mexicaans-Amerikaanse plaatsen uitgebreid gevierd.
Thuis ontspannen we en de voorspelde regen blijft uit. Ik hoop dat dat ook voor morgen geldt! We kijken nog even de ijshockey wedstrijd tussen de Washington Capitols en de Pittsburgh Penguins. Washington wint met twee goals. Zal het nu eindelijk gebeuren dat een Washington team de hoogste prijs gaat winnen?
Zondag
Vannacht heb ik het flink horen regenen en ben dus opgelucht als het droog is als ik om half acht opsta. De radar laat verder ook geen regen zien en dat is al beter dan gisteren werd voorspeld. Hopelijk houden we het vandaag lang genoeg droog om de excursie te volmaken.
Terwijl ik me klaarmaak haalt Rick ons ontbijt bij Starbucks. Ik pak mijn koffie en broodje en Rick legt dat van hem even op de tafel om zijn handen te wassen. Voor we het kunnen voorkomen heeft Orion Ricks broodje gegrepen en met een paar happen is het weg. Rick is woedend! Gelukkig heeft hij ook nog wat ontbijtbroodjes in de vriezer, maar die zijn natuurlijk niet zo lekker als vers van Starbucks.
Orion is wel schattig als hij op zijn buik geaaid wil worden
Voor ik vertrek plak ik eindelijk eens mijn nieuwe NL sticker op de van. Ik voelde me "naakt" zonder. Dan ga ik op weg naar het Fairmont Hotel in Washington waar ik mijn groepje van gisteren weer ontmoet.
Met zijn allen kruipen ze in de van, die Rick en ik gisteren van binnen extra schoon hebben gemaakt. Ik heb flesjes water voor iedereen (waar alleen J. wat van drinkt) en ook paraplu's voor het geval zij ze niet mee hebben.
J. merkt terecht op dat het misschien beter is met Great Falls te beginnen en te eindigen in Alexandria. Er worden voor vanmiddag onweersbuiten voorspeld en een natuurgebied in de regen is niets. In Alexandria zouden we dan een van de musea in kunnen duiken.
Waze leidt me bekwaam via de prachtige George Washington Memorial Parkway en Georgetown Pike naar het park. Daar laat ik mijn parkenpas zien en wordt ons door de vriendelijke park ranger een fijne dag gewenst.
We bekijken de drie uitkijkpunten en zien heel veel reigers vissen, gieren op rotsen zitten en een paar kayakers het wilde water trotseren. Het is zoals altijd weer prachtig, ik wijs hen zelfs van zo ver weg het adelaarsnest. Het is zo groot dat het vrij goed zichtbaar is. Ook een cardinaaltje poseert mooi zodat J. er foto's van kan nemen.
Als we uitgekeken zijn houden we een korte koffiepauze en lopen dan terug naar de van. Alle bestemmingen van vandaag liggen langs de George Washington Memorial Parkway. De volgende stop is Arlington National Cemetery.
Daar is het enorm druk en tegenwoordig moet iedereen hier ook door een veiligheidscontrole. Gelukkig hoeven we niet achter de enorme groep die er staat te wachten. We zijn er gauw doorheen en dan besluiten we of we gaan lopen of de bus nemen. Lopen wordt het want het is zo druk dat we teveel tijd zouden verliezen met die bus.
Bovendien zie ik een bord dat het Lee House bovenop de heuvel nog steeds gesloten is dus we "hoeven" alleen naar de graven van de Kennedy's en het Graf van de Onbekende Soldaat. Dat is wel heuvel op maar niet zo steil als helemaal naar het huis.
Bij de graven van John F. Kennedy en Jackie Kennedy Onassis brandt een eeuwige vlam. Hun twee doodgeboren kinderen liggen er ook. Tussen de stenen rond de graven groeit mos, die speciaal uit Massachusetts, hun thuisstaat, is gehaald. Even verderop liggen Robert F. Kennedy en Edward M. Kennedy, JFK's broers. Allemaal heel sobere graven zijn het.
Dan lopen we verder de heuvel op en af naar het Graf van de Onbekende Soldaat. We zijn werkelijk bijna op de klokslag op tijd voor de wisseling van de wacht daar. We kijken dat en zijn al bijna weer weg als M. zegt dat de mannen terugkomen.
Dat betekent een kranslegging, die met de vele schoolgroepen in de stad meerdere malen per dag plaatsvinden. We blijven natuurlijk kijken en moeten een tijdje onze rechterhand over ons hart houden tijdens de ceremonie. Ook wordt Taps gespeeld door de trompetter.
Als deze scholieren hun krans gelegd hebben volgt er nog een. Het is duidelijk schoolreis tijd. Wij hebben het wel gezien en lopen terug naar het bezoekercentrum. Daar wordt van de sanitaire faciliteiten gebruik gemaakt en dan vertrekken we naar onze laatste bestemming.
In Alexandria vind ik gelukkig met gemak een parkeerplaats in mijn gewoonlijke garage onder het stadhuis. Daar was ik wat bezorgd om want sommige weekenden is het hier onvoorstelbaar druk. We komen tegenover ons restaurant naar buiten.
Bij Gadsby's Tavern heb ik een tafel gereserveerd. Deze taverne bestaat al sinds 1792 en o.a. George Washington heeft hier gegeten. Het is nog helemaal zoals in de 18e eeuw en de serveerders (behalve de onze, helaas) zijn in Coloniale kleding gekleed.
Drie van ons, inclusief ikzelf, nemen de salade met walnoten en gorgonzola. De andere drie hebben de kipsalade sandwich, de French dip (wat er Frans aan is weet ik niet, een rosbief broodje dat je in bouillon doopt) en de Chesapeake benedict (gepocheerde eieren en Hollandaise saus over plaatselijke crabcakes).
Dit restaurant staat bekend om zijn Virginiaanse pindasoep en er wordt een kop van besteld door W. De rest van het gezelschap proeft ervan en het wordt algemeen goedgekeurd. Het is zo jammer dat het winkeltje met producten uit Virginia en Maryland, dus ook de pinda's, hier niet meer is. Virginia pinda's zijn de lekkerste pinda's, die ik ken.
Het smaakt iedereen heel goed, gelukkig, en het historische van het restaurant wordt ook gewaardeerd. De bediening is attent en het is erg gezellig. Er komt zelfs een Schots-Amerikaanse damesgroep langs met een doedelzakspeelster.
Voor de rekening komt wil ik even zien hoeveel contant geld ik heb. Ik doe mijn portemonnee open en tot mijn schrik is het vakje voor mijn debit card leeg! Ik weet meteen waarom, ik ben vergeten hem uit de machine bij Arlington National Cemetery te halen.
Gauw sms ik Rick om hem te blokkeren en een nieuwe kaart aan te vragen. Niet veel later sms-t hij terug dat dat gedaan is. Gelukkig heb ik genoeg contant geld om mijn lunch en de parkeergarage te betalen want dat is ook lang niet altijd het geval.
Eenmaal weer buiten neem ik het gezelschap mee voor mijn rondleiding door Alexandria. We zien het Carlyle House waar gezegd wordt dat de zaden voor de Revolutionaire Oorlog zijn gezaaid door de arrogante Britse generaal Braddock.
We lopen langs het oude kinderkopjes straatje "Captain's Row" waar de huizen in de achttiende eeuw van kapiteins van de koopvaart waren. Schattige kleurrijke huizen met gaslampjes en, minder schattig, slaven "deuren" in de stoep.
Alexandria was een van de belangrijkste slavenmarkten, hun vroege rijkdom kwam van het verhandelen van die slaven aan de zuidelijke plantage eigenaren. De burgers zelf hadden natuurlijk ook slaven.
Het stadje heeft een rijke geschiedenis mede vanwege de locatie dichtbij Washington. Het is wel het oudste stadje in deze omgeving. Washington kwam pas een halve eeuw later en zelfs Georgetown is minder oud. Het was wel van 1801 tot 1846 ook deel van de "District of Columbia".
We lopen naar het Presbyterian Meeting House en als we in het kerkhofje staan komt er een dame naar buiten. Zij vraagt of we geïnteresseerd zijn de kerk van binnen te bekijken. Dat zijn we zeker en dat is voor mij ook een eerste keer. Het is een typisch begin 19e eeuwse kerk, erg leuk om te zien.
De dame, die ons binnenliet, weet jammer genoeg niet veel van de historie van de kerk (of Meeting House, zoals ze in de 18e eeuw genoemd moesten worden). Wel weet ze dat de begrafenis van George Washington hier plaatsvond.
Na goed rondgekeken te hebben, want zo'n gelegenheid is er niet altijd, lopen we verder. We komen langs het standbeeld van de Confederate (zuidelijke) soldaat. Die staat daar als monument voor de gevallen zuidelijke soldaten tijdens de Burgeroorlog. Hij kijkt ook naar het zuiden. Hij is op het moment weer in opspraak nu men vindt dat deze "verkeerde" mensen van de Burgeroorlog geen monumenten verdienen.
Een bord waar we langskomen bij een van de vele kerken
Tot mijn vreugde is de Christ Church ook open. We worden begroet door de hoofddocent daar, die een kenner van Nederland blijkt. Hij gaat daar regelmatig heen en heeft er ook gewoond. Ook dat is weer leuk, omdat hij in zijn verhaal ook rekening houdt met de Nederlandse achtergrond.
Hij zegt dat zijn verhaal ongeveer twaalf minuten zal duren. Hij vertelt erg interessant, over de geschiedenis van Alexandria en de geschiedenis van deze kerk, die in 1773 geopend werd en het gros van het interieur stamt uit die tijd.
We nemen plaats in de "box pew", kerkbanken in de vorm van een doos, van George Washington. Dit is nog de enige box pew, want die namen teveel plaats in. Zodra er een soort van verwarming in de kerk kwam werden ze allemaal omgebouwd tot "slide pews", de gewone vooruitkijkende kerkbanken. In die dozen zaten mensen ook met hun rug naar de predikers.
Als laatste laat hij ons nog de grafstenen in het kerkhof zien. Net als bij de Presbytarian Meeting House zijn hier maar een klein aantal grafstenen, terwijl er meer dan vierhonderd mensen begraven liggen. In de Burgeroorlog gebruikte het Noordelijke leger de grafstenen om hun kanonnen op te zetten of voor hun kampvuren. Vandaar dat sommige stenen er zwartgeblakerd uitzien.
We bedanken de docent voor zijn interessante, veel langer dan een kwartier durende, rondleiding (but who's counting, zoals we hier zeggen, zolang het niet saai is). We steken over naar Cameron Street, de hoofdstraat tijdens de vroege dagen van dit stadje.
Een paar blokken later lopen we langs het herbouwde (met originele stenen) huis waar George Washington verbleef als hij in de stad was (destijds was het "de" stad, er was niets anders). Dan is het tijd om de van weer op te zoeken.
Alleen N. wil niet mee terug naar het hotel. Zij heeft besloten de watertaxi naar Georgetown te nemen. Ik heb haar de informatie gegeven en we nemen afscheid. Best avontuurlijk voor een dame van 70+ om zo op pad te gaan. Zo hoop ik nu ook te zijn op die leeftijd (niet eens meer zo ver weg).
Met de rest van het gezelschap rijd ik terug naar het Fairmont hotel. Daar nemen we afscheid en ik wens ze nog een fijne dag morgen. Eigenlijk wilden ze morgenochtend ook een rondleiding, maar ik was al geboekt dus gaan ze met een andere gids.
Zoals altijd vond ik vandaag weer super en het weer was veel beter dan voorspeld. De rondleiding door de stad is ook altijd leuk, natuurlijk, maar het laten zien van onze prachtige omgeving in Virginia is toch wel mijn favoriete bezigheid. Die een of twee keer per jaar dat ik Alexandria (o.a.) laat zien vind ik dan ook extra speciaal.
Zonder oponthoud rijd ik terug naar huis. Daar heeft Rick niet stil gezeten en een deel van de garage opgeruimd. Dat was heel hard nodig! Eigenlijk moeten daar twee auto's in passen, maar dat is al jaren niet meer mogelijk. Het ziet er nu al een heel stuk leger uit.
Eerlijk gezegd ben ik erg moe! Ik ga op mijn stoel "liggen" met mijn voeten omhoog. We halen eten van Plaka Grill, beiden een salade met gyro vlees. Het smaakt heel erg goed en ik ben zo blij dat dit weekend zo goed ging, ik had er een hard hoofd in.
Morgen nog een rondleiding en dan weer even rust. Het weer gaat goed meewerken deze week en ik zie ernaar uit. Ik wens jullie ook allemaal een heel fijne week!
