Dag 5 Zuidwesten: Een dag "hiken" in Zion Canyon

Om zes uur gaat dus de wekker en maken Chris en ik ons snel klaar. Het is nog donker buiten en er staat een heel harde wind, die door merg en been gaat. Bij dit hotel zit het ontbijt inbegrepen dus we eten snel wat, voor mij een kleine omelet met salsa, en nemen koffies mee.

Tegen de wind in lopen we vervolgens naar het bezoekerscentrum waar we in de rij voor de bus aansluiten. Het is precies zeven uur en er staat al een redelijke rij (hoewel lang niet zo lang als gisteren). We moeten een bus laten gaan, maar kunnen met de tweede mee.

Bij de zesde stop, The Grotto, stappen we uit. We willen beginnen met de Angels Landing klim. Dat staat te boek als inspannend en dat is het zeker! Op een gegeven moment gaan we via 21 haarspeldbochten heel steil omhoog.

De zon komt net boven de canyon uit rond half acht

Bij Scout Lookout, een plateau met prachtige uitzichten, zeg ik na een blik op de rest van het "pad" geworpen te hebben dat ik hier wel op Chris zal wachten. De weg naar de top moet met kettingen en is soms heel erg nauw. Ik heb niet veel last van hoogtevrees, maar wel als ik op het randje van een klif loop.

Chris begint aan haar klim en ik loop nog een stukje het West Rim pad op. Daar zijn ook mooie uitkijkpunten, maar helaas is alles tegenlicht dus foto's worden niet mooi. Dan ga ik met zicht op de naar boven en naar beneden klimmende mensen op een rots op Chris zitten wachten.

Het is erg gezellig want ik ben niet de enige, die de klim niet waagde en op anderen, die dat wel deden, wacht. Er komt ook een Nederlands koppel en zij wagen zich een eindje naar boven, maar komen al gauw weer terug.

Na een uur en een kwartier zie ik Chris naar beneden komen. Ik maak foto's van haar op het pad en het eerste uit haar mond is dat dit niets voor mij was geweest. Gelukkig heb ik dan de juiste beslissing genomen. Chris vond het bovenaan wel prachtig dus ik ben blij dat zij het kon doen.

We lopen het steile pad naar beneden wat bijna net zo moeilijk is als naar boven. Ik ben heel blij met mijn wandelstokken deze reis! Na een uur zijn we weer beneden en is het lunchtijd. We hebben geen zin om tijd kwijt te raken in een druk restaurant dus gaan mijn meegebrachte Kind repen op een leuk plekje eten.

We besluiten de bus naar de laatste stop te nemen waar je langs de rivier loopt. Daar vinden we vrijwel meteen een idyllisch strandje aan de rivier. We nemen plaats op een paar rotsen en doen ons tegoed aan de repen met noten en verschillende smaken.

Dan kan Chris het niet laten en gaat haar voeten in de ijskoude rivier doen. Daar kan ik natuurlijk niet bij achterblijven en ik vind een plekje op een rots waar ik mijn voeten in het water kan doen. Het is ijzig! Ik weet niet hoe de kinderen, die er doorheen lopen, het doen.

We blijven een tijdje genieten van het geluid van het watervalletje en het mooie uitzicht. Dan lopen we langs de rivier naar het begin van The Narrows waar mensen door de rivier de canyon in waden. Veel mensen hebben hiervoor een dry suit gehuurd. Wij wisten niet dat dat mogelijk was dus dat moeten we onthouden voor een volgende keer.

Overal eekhoorntjes, iets andere dan bij ons

Prachtige hangende tuinen onderweg

Op de terugweg naar de bus krijg ik steeds meer pijn. Ik hobbel werkelijk en zeg tegen Chris dat ik bijna mijn limiet heb bereikt. Zij is ook moe dus we besluiten alleen nog de Weeping Rock te gaan bekijken. Dat is maar een kort pad dus ik denk het nog te kunnen doen, het is alleen wel weer omhoog.

We nemen de bus erheen en Chris gaat in de rij voor het toilet staan terwijl ik op een bankje op haar wacht. Daar merk ik dat ik mijn "muur" echt heb bereikt. Ik heb teveel pijn en zelfs dat korte stukje naar de Weeping Rock is me teveel. Chris gaat dus alleen en maakt foto's. Ik herinner me deze rots nog van de vorige keer dat we hier waren.

Gelukkig kunnen we gelijk met de volgende bus mee naar het bezoekerscentrum. Van daaruit is het nog anderhalve kilometer lopen naar het hotel dus als we daar aankomen laat mijn Fitbit indrukwekkende nummers zien!

Chris kleedt zich in zwemkleding en gaat aan het zwembad liggen. Ik neem een lekker warme douche, die hopelijk helpt mijn spieren te ontspannen. In ieder geval hebben we vandaag alles gedaan wat we wilden doen en dat geeft veel voldoening.

Tot etenstijd zit ik op ons balkonnetje te computeren en dan gaan we naar de Switchback Grille waar ik via Open Table heb gereserveerd. Daar bestellen we beiden de plaatselijke forel weer en die is dit keer met pistaches bereid. We krijgen er spinazie en gebakken aardappeltjes bij, een goede keuze weer dit restaurant.

Chris zie ik inmiddels helemaal instorten en zij moet ons nog terug naar het hotel rijden. We rekenen dus snel af en voor we het weten zijn we terug in de kamer. Daar gaat Chris inderdaad vrijwel meteen slapen en ik zal niet veel later volgen. Vroeg opstaan en zo'n dag buiten maakt moe!

Weekend met het hele gezin

Zaterdag

Als Rick en ik, na voor ons doen uitgeslapen te hebben, om negen uur opstaan is het huis nog helemaal stil.  We hebben gisteren al de bestellingen van de anderen gekregen voor het ontbijt. We rijden naar Starbucks en bestellen drankjes en sandwiches.

Tot mijn verbazing is iedereen op als we terugkomen.  We eten gezellig met zijn zessen ontbijt op het deck.  Het is wat minder warm vandaag en ik heb eigenlijk helemaal geen zin om boven te sporten.  Ik besluit mijn acht pond gewichten naar buiten te nemen en acht tabata (8x20seconden met 10 seconden rust tussendoor) oefeningen te doen.  Tweeendertig minuten later ben ik daarmee klaar en voel ik dat ik goed bezig geweest ben.

Om wat stappen bijeen te krijgen vraag ik wie er zin heeft de honden uit te laten.  Katja en Kevin zijn er meteen voor te vinden en ook Rick gaat graag mee.  We lopen een stuk door de buurt en de honden genieten er ook van.

Terug thuis ga ik met Kai en Saskia naar Whole Foods.  Daar halen we spullen voor een barbecue vanavond, proviand voor een picknick morgen en lunch, die we ook voor Katja en Kevin meenemen. 

Nu al pompoenen!  Ik ben nog niet klaar voor de herfst!

Zij en ik willen een sandwich, die hier met lekker veel groente worden gemaakt.  Maar oh, wat is de sandwich dame langzaam!  Het helpt ook niet dat ze weinig Engels spreekt. Ik heb inwendig moeite geduldig te blijven, maar laat daar niets van merken en bedank haar als ik eindelijk drie sandwiches in handen heb van harte.

We slepen alles mee terug naar huis en genieten alweer buiten van de lekkere boterhammen.  Dan bespreken we eens wat we vanmiddag zullen gaan doen.  Ik wil eigenlijk naar het zwembad, maar Saskia heeft haar badpak niet mee.  Zij stelt voor te gaan midget golfen (die naam in het Nederlands is hier in de VS helemaal politiek incorrect, trouwens).

Er is een heel leuke midget golfbaan in onze buurt.  Woody's heeft Perils of the Lost Jungle, helemaal in het thema van Indiana Jones.  We kopen "paspoorten" en moeten dan ongeveer een half uur wachten om binnen te mogen. 

 

Intussen lezen we over Percy Fawcett, die echt de "verloren jungle" in Brazilie verkende en in 1925 spoorloos verdween.  Het is allemaal erg leuk gedaan en doet het halve uur snel voorbij gaan.  Helaas is dit het laatste jaar voor deze locatie.  Ze bouwen een nieuwe baan verder naar het westen, die volgend jaar open zal gaan.

Wij genieten van de grappige geluiden, de "apen", de enge Mayaanse tempel en meer, waardoor we onze balletjes moeten spelen.  We hebben allemaal een andere kleur, die mijne is aqua.  Na de eerste negen holes sta ik voor.  Ik ben eerlijk gezegd best competitie gericht en wil nu dan ook winnen!

Dat lukt me ook! Nergens scoor ik meer dan vier punten en met 48 punten ben ik de winnares.  De anderen volgden niet ver achter me.  Het was werkelijk heel erg leuk om te doen, we hebben heel wat afgelachen!  Jammer, dat het allemaal zo snel ging, na iets meer dan een uur zijn we alweer klaar.

Op de terugweg stoppen we bij Safeway.  Daar halen we lekker bier en prosecco en pita chips en hummus als voorafjes.  Thuis genieten we daarvan, terwijl ik de komkommersla maak en Rick kip- en biefstukspiesjes, maiskolven en asperges grilt.

Met zijn zessen eten we buiten al worden Katja en ik ondanks de Off! opgegeten door de muggen. Terwijl we eten zie ik de vleermuizen ook rondvliegen.  Ze mogen wel dichterbij komen om lekker van die stomme muggen te eten!

Na het eten komt Laura bij Saskia op bezoek en de rest van ons kijkt lui tv.  Morgen hebben we weer een familie uitje gepland.  Ik geniet met volle teugen van iedereen bijeen.  We maken zo ook herinneringen, die ons nog lang bij zullen blijven.  Vooral dat ik vandaag won (grapje, hoor, maar ik heb dus nog nooit gewonnen met mini golf!).

Zondag

Rick komt al terug met ons ontbijt als ik om half negen mijn bed uit rol.  We wekken de anderen ook, want we willen vandaag een "hike" (wandeling) in de Shenandoah gaan doen.  Het is prachtig weer en we eten gezellig in het zonnetje op het deck.

 

Dan pakken we de koelbox in en nemen zes rugzakken mee om al dat lekkers te dragen.  Helaas heeft Django gisteren een van zijn nagels gebroken en dat bloedt nog steeds. We besluiten hem thuis te laten, want zo'n wandeling introduceert allerlei vuil in die wond.  Cosmo gaat dus alleen mee.

 

We rijden de I-66 af en net buiten Front Royal het Shenandoah National Park in.  Na mijn nationale parkenpas te hebben laten zien mogen we zo door.  Het is wel een lang weekend en beduidend drukker in het park dan ik het "gewend" ben.

 

Dit is de lange weg naar het Whiteoak Canyon pad, maar Kevin is nog nooit in dit park geweest en zo ziet hij ook de mooi uitzichtpunten.  We stoppen een keer om Kai zijn drone te laten uitproberen en maken een paar keer een sanitaire stop, want sommigen van ons, namen worden niet genoemd, hebben volgens Rick erwten als blaas.

 

Eindelijk tegen enen komen we op de parkeerplaats van Whiteoak Canyon aan.  Ook daar is het zo druk dat alle plekken vol zijn.  Gelukkig kunnen we ook langs de weg parkeren.  We ruimen de rugzakken in met waterflessen en ons proviand en beginnen aan de wandeling naar beneden.

 

Niet veel later hoor ik op een kruispunt een viertal in het Nederlands overleggen.  Ik vraag of ze hulp nodig hebben en zij vragen of ik ook op vakantie ben hier.  Ik vertel dat ik in deze omgeving woon en daarop zeggen zij dat dat zeker helemaal niet verkeerd is.  Daar ben ik het grondig mee eens.

 

Ze willen weten hoe het pad naar beneden is.  Dat pad is wel goed, maar best steil naar beneden en dus ook weer steil omhoog op de terugweg.  Dat schrikt hen dus af, want ze zijn al iets ouder.  Ik kan me dat wel voorstellen, want het is zeker geen Nederlands bospaadje hier.

 

We wensen elkaar nog een fijne wandeling en zetten onze tocht voort.  Na ongeveer een uur komen we aan bij de waterval.  Alleen Kai en ik hebben deze wandeling al vaker gedaan, voor de anderen is het de eerste keer.  We gaan dus eerst naar het uitkijkpunt waar ik eigenlijk altijd vind dat je niet zoveel ziet.

Dan zoeken we een open plek in de schaduw langs het water.  We doen ons tegoed aan hummus, pita's, gekleurde worteltjes en paprika, mozzarella en prosciutto, jerky, cheddar kaas, kokosnoot, mango en verschillende bessen.  Intussen kabbelt het beekje aan onze voeten, zo idyllisch!

 

De anderen klimmen nog naar de voet van de waterval, maar dat is teveel voor Cosmo en mij.  Ik wacht dan ook lekker met mijn voeten in het koele water.  Dan is het weer tijd om naar boven te klimmen.

 

Saskia heeft besloten dat ze zo snel mogelijk weer bij de van wil zijn en zet me er toch een vaart in!  Kai en Katja klagen dat we op die manier weinig genieten van onze omgeving, maar we houden Saskia toch maar zoveel mogelijk bij.  Zo duurt de tocht omhoog maar ietsje langer dan omlaag!  Dit keer hebben we geen wilde dieren gezien, daarvoor was het waarschijnlijk te druk.

 

Op de terugweg willen we, lees Katja, Kevin en ik, een wijngaard aandoen.  Eerst kies ik de Unicorn wijngaard, maar die blijkt helaas gesloten.  Dan gaan we toch maar naar een van mijn favorieten qua ligging, Pearmund Cellars.

 

Daar is het gezellig druk.  We vinden nog een tafeltje op het terras en Katja en ik bestellen een glas viognier en Kevin de riesling.  Hier zit je midden in de wijngaard en de druiven zien eruit alsof ze ieder moment geplukt kunnen gaan worden.  Zo ontspannend is dit altijd, jammer dat we niet langer kunnen blijven.

Het is nog wel even verdrietig, want Kevin's grootmoeder is vanavond overleden.  Zij was 87 en had alzheimers, dus herkende Kevin al jaren niet.  Toch is het moeilijk en we condoleren Kevin dan ook, hij lijkt er rustig onder.

 

Thuis gaat Saskia nog wat tijd besteden met haar beste vriendinnen voor ze vanavond weer naar Richmond rijdt.  De rest van ons frist zich op na de inspannende wandeling en dan gaan we, alweer met Cosmo mee, eten bij Clare and Don's Beach Shack.  Django gaat niet goed met andere honden, dus die blijft weer thuis al is zijn pootje niet meer bloederig.

 

Dit restaurant is altijd zo gezellig en vrolijk, want het is net een strandrestaurant.  Er speelt een live bandje en we hoeven maar een minuut of tien op een tafel te wachten.  Het is eten is prima en zeer goedkoop.

 

We beginnen met gefrituurde augurken en gefrituurde alligator.  Ik neem er een paar stukjes van, maar vind het eigenlijk niet heel lekker.  Mijn mahi mahi vistaco's zijn echter zeer smakelijk.  Ook de anderen genieten duidelijk van hun hoofdgerecht.

 

Dan haasten we ons naar huis zodat we nog afscheid kunnen nemen van Saskia.  Zij heeft zoveel huiswerk dat ze daar morgen de hele dag aan wil besteden.  We hebben in ieder geval allemaal genote van het samenzijn deze paar dagen.  Herinneringen zijn gemaakt en die neemt niemand ons meer af!

White Oak Canyon Trail, Shenandoah National Park

Opgewonden word ik wakker, want Kai en ik gaan vandaag een dag in de natuur doorbrengen.  Niet zomaar "de natuur", maar Shenandoah National Park dat niet voor niets een National Park is.  Het weer is er schitterend voor, lage luchtvochtigheid en niet te warm.

Na Kai gewekt te hebben en een snelle douche pakken we onze picknick in.  We nemen ieder een anderhalve liter fles water mee, want ik wil niet weer te weinig water meehebben zoals in Hawaii.  Ook voor Cosmo gaat er een fles en een bakje om uit te drinken mee.

Om tien uur zijn we klaar om te vertrekken.  Cosmo valt al gauw achterin in slaap en Kai zet zijn Duitse nieuwsradiozender aan.  Ik heb de GPS ingesteld op de tweede uitgang van het park en zie een andere route dan ik meestal neem.  Die besluit ik te nemen.

Te laat realiseer ik me dat die route naar Front Royal gaat en de noordelijke ingang van Skyline Drive.  Dat had ik op de terugweg willen doen als we tijd over hadden, maar er zit nu niets anders op.  Ik laat mijn National Parks pas zien en we rijden het park binnen.  Ik moet wel toegeven dat ik gek ben op deze weg met zijn prachtige natuur en uitkijkpunten over de Shenandoah vallei.

Alleen willen we vandaag zo snel mogelijk bij het begin van onze "hike" (natuurwandeling) zijn en deze weg gaat wat langzamer met al zijn bochten.  Gelukkig is het niet druk, dus we schieten toch aardig op.  We slaan dit keer alle uitkijkpunten over, ondanks het mooie heldere weer.

Tijdens de eerste paar kilometers zien we al zo'n zeven herten rustig in de berm grazen.  Allerlei wilde bloemen bloeien in de bermen, vooral paarse en gele, en die trekken kennelijk vlinders aan.  Ik heb nog nooit zoveel vlinders in de natuur gezien! 

Ze zitten letterlijk met bosjes op de bloemen en zijn voornamelijk "swallowtail" vlinders, familie van de pages in Europa heb ik recentelijk geleerd.  Helaas vliegen ze ook vaak de weg over en we zien regelmatig vlinderlijkjes.

Na ongeveer dertig kilometer hebben we een groepje motorfietsen voor ons en rijden langzaam.  Gelukkig maar, want opeens komt er een jonge beer uit het struikgewas en huppelt vrolijk voor de motorfiets voor ons langs! 

Het gaat te snel om te fotograferen en hij of zij is meteen ook weer in het dichte struikgewas verdwenen.  Mijn dag is meteen gemaakt, ik vind het zo bijzonder, die beren!  Alleen zo jammer dat ik hem niet kon fotograferen!  Gevalletje van ik weet nog niet wat ons te wachten staat vandaag!  We hebben hier een mooi gezegde: "Be careful what you wish for" (wees voorzichtig met wat je wenst).

Genietend van al het moois om ons heen, Kai heeft de radio zelfs uitgezet, rijden we verder.  Vooral al die vlinders zijn heel bijzonder.  De paarse bloem, die hier bloeit, moet wel echt heel veel aantrekkingskracht daarvoor hebben.  Ik zou die wel in onze tuin willen hebben!

Voor we aan de wandeling beginnen stop ik nog even bij het dichtstbijzijnde "comfort station".  Het enige waar ik me altijd druk om maak voor zo'n lange wandeling in de natuur is het feit dat ik best vaak moet plassen, omdat ik veel water drink.  Voorzieningen daarvoor zijn er onderweg natuurlijk niet.

Vandaag heb ik al geprobeerd zo min mogelijk tot me te nemen aan koffie en water, maar wil toch voor de zekerheid nog even mijn blaas legen.  Kai daarentegen heeft een blaas, die eindeloos meegaat.  Hij drinkt dan ook beduidend minder, dat wel.

Om klokslag twaalf uur komen we bij de parkeerplaats voor het White Oak Canyon pad aan.  We zitten hier boven de duizend meter hoogte en de temperatuur is een stuk lager dan waar wij wonen!  Het is maar 17 graden en ik doe mijn meegebrachte jasje aan.

De rugzakken met proviand gaan op de ruggen en mijn fototoestel om mijn nek.  Dan beginnen we aan het pad naar beneden.  Al vrijwel meteen zien we een paar herten, die meteen op de vlucht gaan als ze Cosmo zien. 

Niet veel verder staat nog een hert, onopgemerkt door Cosmo.  Zij (denk ik, want geen gewei) blijft een tijdje stokstijf naar ons staan kijken.  Zo lang zelfs dat we nadat ik een paar foto's heb genomen maar doorlopen.

Onderweg zien we allerlei kleurige paddestoelen, rood, oranje en geel, en elfenbankjes aan de bomen.   We zien prachtige bloemen, vlinders en watervalletjes.  Af en toe komen we andere hikers tegen, maar gelukkig net niet als de natuur voor mij weer "roept".  Mannen hebben het wat dat betreft toch zoveel makkelijker!  Gelukkig hoef ik maar een keer.


Na anderhalf uur hebben we ons doel bereikt, het uitkijkpunt op de enorme waterval.  We zouden naar beneden kunnen klimmen, maar het is niet warm genoeg om te zwemmen en we hebben ook geen zwemkleding mee. Op warme dagen schijnt het daar best druk te zijn.


Wij nemen onze picknick wat verder mee naar boven.  Daar zijn vlakke stenen vlak naast de waterval net voor die steil naar beneden gaat.  Vlak naast het naar beneden razende water nemen we plaats.  We geven Cosmo zijn "lunch", Pupperoni's en water.

Kai en ik hebben sportrepen, kaasjes, pita chips en een bakje met aardbeien, frambozen, bosbessen en bramen.  Het smaakt allemaal even goed hier in de natuur.  Ik zou hier werkelijk wel uren kunnen blijven!  We horen alleen het stromende water en dat is zo ontspannend dat ik bijna zou kunnen gaan slapen!

Panorama van ons picknick plekje

Na een uurtje genieten beginnen we aan de terugweg.  Die is dus vrijwel helemaal naar boven en een stuk inspannender.  Aan het einde zegt mijn Fitbit dat ik 111 trappen heb gelopen.  Met de vrij zware rugzak en fototoestel moet ik halverwege wel even wat drinken en rusten.

Kai en ik hebben het intussen over de enorme beer, die hier vorige keer was.  Gelukkig vertelden andere wandelaars ons daar toen over, zodat ik met Cosmo ver weg kon blijven en Kai ging verkennen waar die beer was.  Hij nam toen ook een paar foto's van die enorme beer. 

Erg om ons heen kijkend lopen we dan ook verder, want nu zijn we precies waar die beer toen was.  Ieder geluidje doet ons stilstaan en er zeker van maken dat het slechts een eekhoorn was.  Als het struikgewas weer dichter wordt denken we veilig te zijn.

Op een gegeven moment stopt Kai, die voor mij loopt met Cosmo, opeens en kijkt het struikgewas in.  "Een beer!", fluistert hij me toe, want het dier blijkt vlakbij te zijn.  Ik schat op nog geen vijf meter afstand.  Hij loopt ook onze kant uit. 

We rennen een stukje terug op het pad, zodat er wat wij denken een veilige afstand tussen ons is als die beer ons pad oversteekt.  Onze zorg is vooral Cosmo, die gaat blaffen als hij een beer ziet, weten wij uit ervaring.  Ik vraag Kai nog een stuk verder weg te gaan met Cosmo, maar hij wil de beer ook zien.

In spanning wachten we af tot het dier het pad oversteekt.  Dat gebeurt een paar minuten later en het is maar goed dat Kai Cosmo's bek vasthoudt, want die wil blaffen en er achteraan.  Wij hebben geen idee hoe beren op een blaffende hond reageren en we staan er toch nog echt heel dichtbij welbeschouwd.

De beer kijkt in onze richting, maar steekt dan het pad over en gaat het struikgewas weer in.  We wachten nog even voor wij verder gaan en maar goed ook, want daar komt beer nummer twee!  Die is ook nog eens een stuk groter.  Duidelijk een paar, dus, maar gelukkig geen kleintjes, want dan zijn ze agressiever.

Pappa Beer loopt het pad op en blijft dan toch een tijdje (voor mijn gevoel dan, het waren waarschijnlijk enkel seconden) in onze richting kijken.  Wat we zouden doen als hij besluit op ons af te komen weten we niet, bepraten Kai en ik later.  Zo'n beer is veel sneller dan wij!  Hartstoppende seconden zijn het en dan loopt meneer door.

Het was natuurlijk fantastisch om deze dieren zo in het wild van dichtbij te zien, maar ook wel erg angstaanjagend.  Zonder Cosmo had ik dat minder gevonden, maar Cosmo's gepiep was zonder twijfel de reden dat de beren ons opmerkten.  Enfin, het is weer goed afgelopen en Kai en ik hebben wat te vertellen.  Mijn blog heeft weer een terechte naam.

Al heel snel zijn we terug bij de van.  Daar geef ik Cosmo zijn laatste water en drink zelf ook bijna de rest van mijn fles leeg.  Nog een kaasje en dan beginnen we aan de terugweg.  Ik zou serieus iedere dag in dit park kunnen zijn, zo mooi!

Voor we het park uitrijden wil ik echt nog stoppen om foto's van de bloemen met al die vlinders erop te maken.  Dat lukt wel, maar toch ook niet.  Ik krijg mooie foto's, maar kan al die vlinders die hier vliegen niet op een foto laten zien.  Moeten jullie toch eens zelf komen kijken.

De weg terug naar Washington is mooi door het boerenland hier.  Ik weet dat Kai dat niet kan waarderen, want dat is wat hij kent.  Ik vind de wijngaarden, standjes met allerlei vruchten en lokale produkten en maisvelden echter prachtig.  Ik houd van Virginia, het is zo'n afwisselende staat en er is nog veel wat ik wil zien hier.

Thuis treffen we Saskia met vriendinnen.  Zij maakt hun vegan avondeten.  Kai en ik besluiten dat we zin in Japans hebben en ik haal kip katsu voor hem en sushi voor mezelf van Yama.  Het is een perfect einde van een perfecte dag.  Ik zou wel iedere dag zo'n wandeling in de natuur willen maken en die vlinders!  Wat een prachtpark is de Shenandoah toch en zo super om het relatief dichtbij te hebben!

Foto's van vandaag staan hier

Over slangen en beren

Toen ik Kai vertelde over de hike naar watervallen, waar de man op weg naar Montpelier mij op attent maakte, was hij meteen enthousiast om die te gaan doen. Vandaag zou de beste dag deze week worden qua weer, want er komt weer een mini hittegolf aan met bijbehorende kans op onweer. Met dat laatste wil je niet in het woud getroffen worden!

Enorme zin heb ik erin en maak om half acht Kai wakker. We ontbijten en pakken een backpack en fanny pack in met water en proviand voor ons en Cosmo. Wij hebben ieder een liter bevroren water mee met de gedachte, dat dat wel zal smelten en dan lekker koud zal blijven.

Toen ik online informatie over deze Whiteoak Canyon Trail zocht, stuitte ik op het blog van iemand, die er een moederbeer met twee kleintjes had gezien. Aangezien wij Cosmo meenemen, hoop ik echt geen beer tegen te komen.

Voor de zekerheid nemen we spullen mee om lawaai mee te maken voor het geval dat. Kai lacht erom, hij denkt, dat het allemaal wel los zal lopen. Ach, dat zal ook wel, op de site van het park staat, dat beren zich meestal niet laten zien aan mensen. Ik besluit me er verder niet druk om te maken. Famous last words!

Om half negen zitten we bepakt en bezakt in de van. Via de I-66 rijd ik naar route 29 en in Warrenton nemen we route 211 naar het westen. Al gauw rijden we in de Virginia lieflijke "country side". Ik zal er nooit genoeg van krijgen hoe mooi het hier is.

Er staan standjes met fruit langs de weg. Wijngaarden en boerderijen wisselen elkaar af. Je kunt wijn gaan proeven, of zelf je fruit plukken. Nu zijn kennelijk de zwarte frambozen rijp. Dat we ook in "redneck" gebied zijn blijkt uit de trading post, die ook met grote letters adverteert geweren te verkopen.

Na ongeveer een uur komen we bij de ingang van het Shenandoah National Park aan. Je kunt deze wandeling ook van beneden buiten het park maken, maar ik heb toch een pas en vond de meeste informatie over het stuk, dat we vandaag gaan lopen.

Verder vind ik het helemaal leuk, want we rijden nu een stuk Skyline Drive, dat ik nog nooit bezocht heb. Ik heb het gedeelte tussen Front Royal en Thornton Gap al vele malen gereden, maar verder zuidelijk nooit. Het is ontzettend stil in het park, we komen vrijwel niemand tegen. Vrijwel meteen zien we wel een hert grazen langs de weg.

Bij een enorme picknickweide bezoek ik nog even het toilet. Kai laat Cosmo intussen even uit op het Appalachian Trail. Ik vind dit pad altijd iets magisch hebben. Het idee, dat je zo helemaal naar Maine of naar Georgia zou kunnen lopen, heeft iets.

We zitten hier vrij hoog, zo'n 1100 meter, en het is frisjes buiten. Op de thermometer in de van zie ik, dat het net twintig graden is, terwijl het thuis al ver over was. En ja, ik weet het, twintig graden klinkt in Nederlandse oren lekker warm, maar als je tegen de dertig gewend bent ga je daar kennelijk erg aan wennen.

We vinden de parkeerplaats voor het Whiteoak Canyon Trail met gemak. Het schijnt hier in de weekends flink druk te kunnen zijn en de parkeerplaats is daar ook naar. Vanochtend zijn wij de enigen, behalve een Park Rangers truck.

Het pad loopt bij tijd en wijlen vrij steil naar beneden door een adembenemende natuur. Aan weerszijden bloeit een struik met heel unieke bloemen. Overal zitten chipmunks en als ze Cosmo zien beginnen ze naar elkaar te roepen. Het doet me opeens aan de prairiehondjes in South Dakota denken.

Een keer ziet Cosmo er een een holle boom inschieten. Daar moet zijn neus achteraan. Iedere keer, als Cosmo zich terugtrekt, komt het chipmunkje even naar buiten. Net of hij Cosmo uitdaagt. Ik ben maar blij, dat Cosmo niet door hem in zijn neus wordt gebeten!

Kai en ik genieten met volle teugen. We merken op, dat het hier, behalve de chipmunks, het gekabbel van de Whiteoak Run, die hier nog een smal stroompje is, en het gezang van de vogels werkelijk doodstil is. Geen overvliegende vliegtuigen, zoals we meestal in de natuurparken dichter bij de stad horen, geen geraas van verkeer, eigenlijk niets menselijks is er. We zijn helemaal een met de natuur.

Het op een pad bezaaid met stenen steil omlaag lopen vergt nogal wat coordinatie. Regelmatig vrees ik voor mijn niet zo sterke enkels. Gelukkig gaat het allemaal goed en na bijna twee uur bereiken we ons doel, de bovenste waterval van een hele reeks.

Opeens deinst Kai terug en vlak naast hem liggen twee zwarte slangen te kronkelen. Duidelijk komen daar binnenkort slangebabies van. Nooit geweten, dat slangen zo paren. Het is wel een mooi gezicht, eigenlijk, een soort dans met hun koppen.

We lopen naar het uitkijkpunt over de waterval, die 26 meter hoog is. Wij zien hem vanaf rotsen ver boven het basin, waarin hij neerkomt. Ik heb niet echt hoogtevrees, maar op zulke onbeschermde rotsen aan de rand van een afgrond voel ik me niet prettig. Ik kruip letterlijk naar de rand om een foto te maken en ga er dan weer af. Kai en Cosmo hebben duidelijk geen angst, want die lopen vlak langs de afgrond, brrr.

Het is inmiddels na twaalven en we besluiten bij een van de kleinere watervalletjes te gaan picknicken. We trekken onze sokken en schoenen uit en doen onze voeten in het water. Dat is koud! Ik houd het maar even uit, maar verfrissend is het wel.

Tot onze verbazing zijn de waterflessen nog nauwelijks ontdooid. Het is ook niet heel erg warm, ik schat zo'n 24 graden. Gelukkig zit er wel genoeg water in om onze dorst te lessen. Onze lunch bestaat uit (zeer smakelijke, deze ga ik vaker kopen) Kashi granolarepen, beef jerky en een Granny Smith appel (de enige soort, die Kai en ik lekker vinden, iets wat ik pas gisteren uitvond dat we gemeen hebben).

Het is hier zo lekker, ik zou er de hele middag door kunnen brengen. Intussen wordt het ook iets drukker. De meeste anderen komen van onderaan de berg. Sommigen hebben hele uitrustingen bij zich en zijn duidelijk op een meerdaagse trektocht. Dat is niets voor mij met mijn fibromyalgie, maar ik zou wel graag meer van dit soort dagtochten willen doen. Ik ken een Nederlandse, die in haar eentje zulke tochten maakt in de Smoky Mountains, maar daar ben ik niet dapper genoeg voor.

Na een uurtje beginnen we aan de terugtocht. Deze is vrijwel helemaal bergopwaarts, maar voelt vreemd genoeg makkelijker. Thuis werd er dertig graden voorspeld, maar zo warm voelt het hier zeker niet. Het is echt lekker wandelweer.

Meer en meer andere hikers komen naar beneden. Het is allerminst druk te noemen, maar om het kwartier zien we toch iemand. Gelukkig maar, want ongeveer een kilometer van de parkeerplaats af komen er twee mannen omlaag. Een ervan zegt: "Y'all might want to be careful, there's a bear up that way".

Even denk ik, dat hij een grap maakt, maar dat blijkt niet het geval. Zo'n honderd meter verderop hebben ze vlak langs het pad een flinke zwarte beer gezien. Ik weet van een vorig bezoek aan dit park, dat Cosmo gaat blaffen, als hij dat dier ziet. Kai en ik willen niet graag experimenteren met wat een beer doet, als hij een hond ziet blaffen.

We zijn allebei nieuwsgierig, maar ik laat Kai gaan om te kijken. Hij heeft minder kans een beer in het wild te zien, dan ik. Ik geef hem wel gauw mijn fototoestel mee. Ik blijf met Cosmo wachten, hopend, dat de beer niet onze kant op gaat komen.

Het lijkt een eeuwigheid te duren en nog is Kai niet terug. Ik, met mijn levendige verbeelding, meen gegrom te horen, dus ik roep hard Kai's naam. Meteen komt hij opgewonden aanrennen. Inderdaad was die beer er en het is een dikkerd. Kai denkt echter, dat hij weg van het pad aan het lopen was.

Voorzichtig lopen we verder. We zijn nog net op tijd om een paar dikke berenbillen (hij was echt groot!) in het struikgewas te zien verdwijnen. Gelukkig heeft Cosmo niets door. Wat zijn wij die hikers dankbaar, dit had wel heel anders af kunnen lopen!

Daar gaat mijn theorie, dat wilde dieren niet dichtbij menselijke machines komen, want niet veel verderop zijn de rangers nog bezig met hun graafmachine langs het pad. Niet veel later zit de wandeling er helaas op en zijn we terug op de parkeerplaats.

Na Cosmo nog extra water gegeven te hebben, beginnen we aan de terugtocht. We hebben besloten Skyline Drive naar de noordelijke uitgang te volgen in de hoop meer wild te zien. In het bos zie ik nog een beer, maar die loopt nogal hard. Ik keer om, want Kai wil hem ook zien, maar hij is alweer in het struikgewas verdwenen. Verder zien we in de verte een hert oversteken, maar daar blijft het bij. Ach, we hebben onze portie wilde dieren voor vandaag wel weer gehad.

We rijden door Front Royal de I-66 weer op. Hier mogen we nu 120 rijden, dus het schiet lekker op. Saskia belt, net als we bij onze afrit zijn, of we haar van school kunnen halen. Dat komt dus mooi uit. Zij is nagebleven om een biologieproject af te maken. Nog twee weken, dan zit haar schooljaar er ook op.

Thuis nemen we het ervan op het deck, want het is warm, maar nog niet erg vochtig. Katja komt online en denkt er toch hard over om van host familie te veranderen. Het is niet alleen om de eetsituatie, maar ook de hygiene en haar slaap. De honden gebruiken haar kamer en badkamer als toilet en houden haar de hele nacht wakker. Ze vindt het moeilijk om de beslissing te nemen, maar dat moet ze toch echt helemaal zelf doen.

We eten vanavond Thais, dat keurig bezorgd wordt. Ik neem lekkere poo goong ob woonsen, garnalen, paddestoelen en groente met doorzichtige "spaghetti".

Kai en ik blijven nog tot na donker op het deck. Hij doet zijn Italiaanse lessen, die ik na het schrijven van dit blog ook ga voortzetten.

De foto's van vandaag staan hier, inclusief slangen en beer.