Een halve dag rondleiding in lekker zomerweer

Gisteravond ging Orion mee slapen in Kai's kamer.  Om half twee voel ik echter zijn poot hard op mijn gezicht. Au!! Dat is geen fijne manier om gewekt te worden.  Het is duidelijk dat Orion naar buiten moet en dat laat ik hem.  Helemaal blij komt hij even later weer terug, kennelijk was de nood hoog.

Orion wil terug in Kai's kamer en ik slaap verder tot half acht als ik Orion weer hoor blaffen.  Ik roep hem naar boven en daar slaapt hij schattig nog een uurtje tot ik opsta.  Het is alweer prachtig weer en maar 23 graden.

Met mijn koffie, groentesap en een cracker met geitenkaas ga ik op het deck genieten. Ik heb vanochtend wat meer tijd, want hoef van mezelf geen cardio te doen.  Ik krijg vanmiddag genoeg stappen bijeen.

Tegen tienen rijd ik naar Anytime Fitness waar Sharon een goed half uur met allerlei gewichtsoefeningen voor me heeft. Het voelt vreemd om maar voor iets meer dan een half uur te sporten, maar aan de andere kant ook bevrijdend.

Als ik onze straat weer insla zie ik Kai net op weg gaan met Orion.  Ze blijven een half uurtje weg en volgens Kai gedroeg Orion zich prima, behalve blaffen tegen een langskomende hond. Ik ben blij dat Kai heb zijn wandeling gaf, zodat ik even gewoon kan niksen.

De eerste Monarch vlinder op onze struik

Tegen twaalven brengt Kai me naar de metro.  Ik vertrouw dat systeem nog steeds niet helemaal en wil zeker op tijd voor mijn rondleiding in de stad te zijn. In het station spreekt de manager me aan en vraagt of ik Spaans spreek. 

Aangezien ik dat meer spreek dan de gemiddelde Amerikaan antwoord ik "een beetje".  Twee van haar klanten willen weten waar ze hun bus naar New York kunnen vinden. Er zijn echter twee busbedrijven, die van hier uit naar New York gaan (weer wat geleerd, trouwens!).

Na haar uitleg vraag ik aan het stel "El nome de la compania" en hun gezichten lichten op.  "Go bus", is hun antwoord en het probleem is opgelost.  De manager kan me niet genoeg bedanken.  Toch vind ik het weer eens interessant hoe "the name of the company" niet werd begrepen. Zo verschillend is dat toch niet, maar ik merk aan Rick ook wel dat hij die connecties moeilijk legt.

Blij dat ik mijn goede daad van vandaag weer heb kunnen doen stap ik in de trein. Natuurlijk gaat er nu niets mis en stap ik een half uurtje later uit in het McPherson Square station. Dat geeft me tijd om lunch te eten.

Iedere keer als ik met klanten bij de Old Ebbitt Grill eet neem ik natuurlijk de goedkoopste gerechten. Maar eigenlijk wilde ik telkens de OEG BLT bestellen.  Ik zie mijn kans schoon en neem plaats aan een van de bars van het restaurant.

Mike is de barman en noemt mij "Love".  Dat doet me denken dat hij niet Amerikaans is, ondanks zijn zeer New Yorkse accent.  Als hij mij vraagt waar ik vandaan kom (ik zeg Vienna vlakbij)  vraag ik dat ook aan hem en ja hoor, New York.  "Love" doet meer Brits aan, hier is het "Hon" of "Dear" (al die naampjes vind ik overigens ergerlijk).

De BLT is precies wat ik ervan gehoopt had. Twee sneetjes brood met daartussen een laagje versgebakken bacon, sla en zeker een hele super rijpe en lekkere tomaat. Ik heb er de fruitsalade bij en ieder hapje smaakt even goed!

Na deze lekkere maaltijd loop ik terug naar het McPherson Square station.  Daar wacht ik op mijn groepje van vanmiddag,  Belgische Saskia met haar familie.  De afgesproken tijd van twee uur komt en gaat dus ik besluit er een sms-je aan te wagen.

Als dat niet beantwoord wordt bel ik maar eens en krijg een hijgende Saskia aan de telefoon.  Ze hebben zich ietwat verkeken op de afstanden in de stad en zijn van het American Indian Museum komen lopen.   Ik tref ze uiteindelijk op de hoek van Pennsylvania en 15th vlakbij het Witte Huis.

Het is inmiddels dertig graden en voor hen, direct uit Belgie komend, dus flink warm. Voor ons is het echter heerlijk weer.  Er staat een briesje en er is weinig luchtvochtigheid. 

We beginnen met de voor- en achterkant van het Witte Huis.  Daar gebeurde vandaag van alles, Trump heeft zijn communicatie directeur na nog geen twee weken ontslagen en een nieuwe Chief of Staff aangesteld.  Wij merken daar natuurlijk niets van en kunnen vandaag gewoon langs de hekken lopen.

Vervolgens lopen we langs het Washington Monument naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Saskia's man S. is enorm geinteresseerd in die oorlog en is duidelijk onder de indruk van dit monument. Het is ook echt imponerend.  Ik leer een nieuw Vlaams woord: impressionant.  Grappig, want ik dacht altijd dat Vlaams zo min mogelijk Franse woorden gebruikte.

Het Vietnam Veteranen Monument is zo heel anders en toch ook indrukwekkend in zijn soberheid.  Grappig genoeg is mijn groepje in het Lincoln Memorial niet erg onder de indruk van Lincoln op zijn troon.  Ze zijn meer geinteresseerd in de "I have a Dream" speech, die Martin Luther King Jr. op de trappen hier hield.

Het Capitool verlicht

Het Koreaanse Oorlogsmonument maakt echter wel veel indruk.  De roestvrijstalen soldaten zijn dan ook zo levensecht.  Je voelt hun verhaal terwijl je er langs loopt.

We steken over naar het MLK Jr. monument en het standbeeld van die dominee wordt ook door hen erg streng gevonden.  Eindelijk eens instemming met wat ik altijd denk bij het zien ervan.

Kijkend naar waar het Jefferson Memorial is zie ik de jongste van het gezelschap, I., wit wegtrekken.  Zij heeft al zoveel gelopen en pijn aan haar voeten. Natuurlijk geef ik de optie niet verder te gaan.  Het is hun rondleiding, ik heb alles al ontelbare keren gezien.

De anderen willen daar niets van weten en besluiten tenminste tot het Jefferson Memorial door te lopen. We bekijken het Franklin Delano Roosevelt Memorial en dan zie ik dat het pad langs het Tidal Basin is ondergelopen.

Via de stoep lopen we naar het Jefferson Memorial.  I. blijft beneden terwijl de rest de trappen trotseert en het standbeeld en delen van Jefferson's schrijven lezen.  Ook hier weer een discussie over de geschiedenis en Jefferson's affaire met een van zijn slavinnen. 

Dat vind ik het leukste aan de rondleidingen, als mensen vragen stellen en meer willen weten over wat ze zien.  Ik weet natuurlijk niet altijd het antwoord (hoewel vaker dan ik zou denken), maar dan heb ik mijn telefoon om het op te zoeken.

I. kan echt niet veel verder en ik raad hen aan een taxi te zoeken.  We lopen nog tot tegenover het Bureau of Engraving and Printing en nemen dan afscheid.  Zij vinden vrijwel meteen twee taxi's.

Tijd voor mij om het Smithsonian metrostation op te zoeken.  Dat is nog even wandelen en dan ben ik ook blij plaats te nemen in een van de nieuwe metrotreinen.

Eigenlijk ben ik wel blij dat ik niet de ene rondleiding na de andere rondleiding  heb deze zomer. Na de volle dag gisteren merkte ik dat mijn voeten vandaag veel sneller pijn gingen doen.  Morgen heb ik vrij en dan woensdag weer aan de bak.  Toch blijft het leuk iedere keer, jammer dat ik geen nieuwe voeten aan kan doen!

Kai komt me weer lief van de metro halen en thuis geef ik Orion eten en rust even uit.  Dan gaan Kai en ik Koreaans eten bij Maru.  Kai is hier nog niet eerder geweest, al dacht ik van wel.

We delen een voorafje van gestoomde broodjes met rundvlees. Kai neemt een hete (letterlijk en figuurlijk) soep en ik de bibimpap rijstbowl.  Het is zoals altijd weer heerlijk en een gezellige "date" met mijn zoon. Langzamerhand komt Kai weer los.

De rest van de avond zijn Saskia en Katja online.  Ik heb zo met Saskia te doen! Ze voelt zich belabberd van een verkoudheid en vandaag beginnen haar klassen.  Ik ben trots op hoe ze zich er doorheen slaat.  Op haar leeftijd kreeg ik ernstige fibromyalgie en kon eigenlijk niets meer. Ik hoop zo dat dat met haar niet gaat gebeuren, want ik herken veel.

Toerist in eigen gebied en een rondleiding

Zaterdag

Het regent nog steeds en Grumpy's buisje zit bijna helemaal vol.  Dat betekent dat er in 24 uur 125mm regen is gevallen!  En er komt dus meer.  Mijn type weer is dit niet, want ik voel me gewoon niet lekker bij lage luchtdruk.

Voor ons ontbijt halen Rick en ik koffies van Starbucks en laten Kai dan het lekkere menu bij Peet's Coffee's drive thru zien. Rick en ik nemen beiden weer het kipsausage met kaas en ei broodje.  Kai kiest de wafel met kipsausage en kaas, die hij ook heel lekker vindt.  De combinatie zoet en hartig gaat goed samen.

Na het eten ga ik naar boven voor mijn uur op de elliptical.  Al Wordfeud, Bubble Witch en Candy Crush spelend gaat de tijd snel voorbij.  Ik ben altijd weer zeer blij als het klaar is!

Wie heeft er nou zeven E's!

Het regent nog steeds en Rick heeft het op zijn Nederlands getrotseerd en een stuk gefietst.  Hij werpt zich ook op, nu hij toch nat is, om Orion zijn wandeling te geven.  Ik douche intussen gauw en Rick ook als hij terugkomt.

Kai wil graag naar een museum en vandaag is er natuurlijk de perfecte dag voor. Eerst gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Dat wordt MOD Pizza in Chantilly.  Ik neem een mini met allerlei groentes. Kai en Rick nemen een grotere pizza, hoe ze hem op kunnen is me een raadsel!

Binnen tien minuten zijn de pizza's klaar, want daar staan ze hier bekend om.  Hij is ook werkelijk heerlijk!  De kaas helemaal gesmolten en de korst heel dun en knapperig. Meestal vind ik pizza te zwaar als lunch, maar deze heeft minder dan 400 calorieen. 

Het museum dat we gaan bezoeken  is het Udvar Hazy Air and Space Museum dichtbij het vliegveld Dulles.  Daar zijn we niet de enigen en er staat een rij om het parkeerterrein op te gaan.  De Smithsonian musea zijn gratis, maar bij dit museum kost parkeren $15.

Rick zet ons dichtbij de ingang af zodat we niet te nat worden.  Hij parkeert de auto en wij wachten na de tassen controle op hem.  Half Washington en omgeving heeft duidelijk bedacht dat het een goed idee zou zijn dit museum te bezoeken. Ik heb het nog nooit zo druk gezien!

Gelukkig is het gigantisch en merken we de drukte alleen bij de ingang en de toiletten. Een aantal vliegtuigen hier vind ik zeer indrukwekkend, maar al gauw merk ik dat ik vergeten ben dat ik eigenlijk niet zo geinteresseerd ben in al dat vlieggedoe en oorlogen daarmee gevochten.

Kai en Rick lezen echt alles en ik vermaak me met foto's maken van de grappige plaatjes op serieuze leger helicopters en vliegtuigen.  Een duiveltje, Felix de Kat, een stinkdier en meer, ik vraag me af hoe ze erop terechtkwamen, maar daar wordt helaas niets over verteld.

Terwijl de mannen nog meer lezen zoek ik een van de vele stoelen op.  Op een dag als vandaag kan ik zeker niet lang staan.  Gelukkig is er veel te zien aan mensen, die voorbij lopen.  Families met kleintjes, maar ook met zeer oude grootouders, die zich met allerlei hulpmiddelen verplaatsen.  Amerikanen en ook heel veel buitenlanders, al dan niet hier wonend.

Mensen kijken, het is vast een eeuwenoude hobby.  De Space Shuttle heb ik ook al vaak gezien, maar niet getreurd, mannen, ik ben helemaal blij op mijn stoeltje.  Ze blijven wel een uur weg, maar ik verveel me geen moment.

Het laatste stuk vind ik ook interessant.  Daar zien we onder anderen de Enola Gay.  Dit vliegtuig vind ik fascinerend en ook een beetje eng, want het gooide de eerste atoombom op Hiroshima. Wat die mannen daarbinnen gedacht moeten hebben...

Verder is er de Air France Concorde en allerlei grappige kleine vliegtuigjes.  Rick en Kai willen daarna nog graag naar de uitkijktoren, maar daar staat zo'n gigantische rij voor dat we dat laten gaan.  Kai koopt nog wat leuke dingen in de winkel en dan staan we na bijna drie uur weer buiten.

Het is zowaar droog en de zon komt tevoorschijn! Het geeft me hoop voor de rondleiding morgen. Kai gaat op Orion passen en Rick en ik gaan boodschappen doen bij de Giant. Veel is het niet, maar wel gezellig om samen even te doen.  Rick vertrekt morgen voor een week.

Thuis proberen we te peilen waar Kai wil eten.  Ik noem opties en het wordt Turks bij Istanbul Blue.  We krijgen een tafeltje boven met zeer luide Turkse muziek. Kai klaagde net gisteren tegen ons over hun Turkse buren, die de hele tijd keiharde muziek spelen.  Gelukkig vindt hij deze muziek beter.

We krijgen een gratis kop linzensoep, die erg lekker is, en vers brood.  Kai bestelt de shawarma, Rick de iskender kabob en ik de yoghurt kip. Rick en ik krijgen ons gerecht met lekkere sauzen, maar dat van Kai veel droger dan hij (en ik) van de Europese shawarma's gewend zijn.

Kai vraagt er cacik bij en smult dan ook van zijn gerecht.  Het is grappig, want toen wij in Vienna kwamen wonen was hier een Turks restaurant.  Zo'n vijftien jaar geleden ging dat failliet en kwamen er allerlei restaurants voor in de plaats en nu is er alweer een aantal jaren weer een succesvol Turks restaurant.

Terug thuis kijk ik naar een echte mysterie op Dateline.  Soms kan het leven interessanter zijn dan fictie, hoewel dit natuurlijk wel echte mensenlevens betreft. Het is echt alsof we een mystery boek lezen met een heel interessante afloop. Het einde is echter, zoals zo vaak in het leven, niet zeker.

Zondag

Rond acht uur staan we naast ons bed en zien dat de regens de lucht hebben schoongewassen.  Er is letterlijk geen wolkje aan lucht en de zon schijnt vrolijk naar binnen.  De lucht is ook prachtig diepblauw dus geen luchtvochtigheid.

Een meer dan prima dag voor een rondleiding dus! Rick en ik halen ontbijt bij Starbucks. Rick is verbaasd als ik een "venti" (hun een na grootste maat) ijskoffie bestel.  Gewoonlijk drink ik niet zoveel voor een rondleiding, maar vandaag heb ik er zin in.

Rick brengt me naar het Smithsonian station waar ik op mijn gezin van vandaag wacht.  Zij komen van een camping in Maryland en ik krijg een sms-je dat ze ietwat verlaat zijn.  Een kwartiertje later maak ik kennis met H. en M. en hun dochters T. en S.  Zij wonen in Brabant (ik zou eigenlijk een lijstje bij moeten houden, maar volgens mij komen de meeste mensen, die ik rondleid uit het zuiden van Nederland).

Iedereen is klaar voor een goede wandeling, tienjarige S. incluis. We lopen eerst naar het Washington Monument en we zijn zo blij met het weer!  Er staat ook een lekker briesje, dit is een ongewoon koele dag voor juli hier (nog steeds 26 graden, hoor).

We lopen door het Tweede Wereldoorlogsmonument via de Reflecting Pool naar het Vietnam Veteranen monument.  De kinderen zijn ook heel geinteresseerd en stellen vragen. Dat vind ik altijd extra leuk, want hun vragen zijn toch altijd weer anders dan van volwassenen (al kan ik nu even niet op een voorbeeld komen).

 

In het Lincoln Memorial is het enorm druk, dus ik wacht buiten tot ze uitgekeken zijn.  Daarentegen valt de drukte bij het Koreaanse Oorlogsmonument mee.  Ook dit keer maakt dit monument weer erge indruk.

Rond het Tidal Basin is het een stuk rustiger en we bekijken de drie monumenten daar op ons gemak.  Bij het Jefferson Memorial realiseer ik me dat we onze reservering voor 13 uur bij de Old Ebbitt Grill niet gaan halen.  Ik bel dat we een kwartiertje verlaat zullen zijn.  Geen probleem is het antwoord.

We banen ons een weg langs de toeristen naar het restaurant en komen daar inderdaad om kwart over een aan. Duidelijk is mijn telefoontje niet doorgegeven en nu moeten we wachten op een tafeltje.  Ik maak mijn ongenoegen daarover toch duidelijk en mis Mark ook, die ik altijd direct kon bellen.

Lang hoeven we daarna niet te wachten. We krijgen een tafel op de "binnenplaats" (die overdekt is).  De kinderen kiezen van het kindermenu wat hier veel keus heeft. Ik neem de burrata met gegrild brood, tomaatjes en pesto.  H. en M. nemen beiden de Chesapeake benedict, gepocheerde eieren met crabcakes en Hollandaise saus. 

We smullen allemaal en de bediening is heel goed. Alleen laat bij het opruimen een van hen een bord op mijn glas water vallen.  Het glas breekt met een spectaculaire klap en meteen snellen er een aantal mannen in keurig pak toe en beginnen op te ruimen.  De serveerder verontschuldigt zich enorm.

Het is opvallend hoe men hier toch klantgericht is.  Het tafelkleed wordt vervangen, want daar ligt wat glas op.  Alles is binnen een mum van tijd opgeruimd en de kinderen krijgen de ijsjes, die bij hun kindermenu horen.

Rond half drie zijn we klaar en zetten onze tocht voort. Dit keer kunnen we dichtbij het Witte Huis komen, want Trump is weer eens aan het golfen.  En dat terwijl hij op Twitter de paar keer (in vergelijking) dat Obama ging golfen altijd afkeurde. Hij zou als president nooit gaan, ha!

Bij het White House Visitor Center gaan we naar binnen.  Op zondagen is dit een goed alternatief voor de Library of Congress, die gesloten is.  De kinderen vinden het duidelijk ook leuk om meer te leren over de presidenten en hun families.

Net voor het museum sluit staan we weer buiten. We lopen naar het Capitool en daar besluiten zij de heuvel naar de voorkant niet op te lopen.  In plaats daarvan lopen we voorlangs en bekijken ook het standbeeld van Grant (waarvan ik vergeten was dat hij het was).

Voor we naar de metro lopen willen de kinderen en H. nog een ijsje, specifiek een bevroren lemonade.  Twee standjes zijn uitverkocht, maar bij het derde hebben ze succes.  Het ziet er erg lekker uit, moet ik zeggen (mij werd er ook een aangeboden, maar ik heb geen trek).

In het metrostation zie ik dat mijn trein over twee minuten komt.  Aangezien ze in het weekend minder vaak komen neem ik gauw afscheid.  Gelukkig weer heel tevreden klanten!

Eenmaal weer in Virginia bel ik Kai, die me van het metrostation komt halen.  We besluiten het makkelijk te houden voor het avondeten en bestellen Chinees.  Mijn voeten zijn blij niet verder te hoeven lopen!

We bestellen van een nieuw restaurant dat ook Thais en Japans eten serveert.  Kai neemt dan ook de Thaise ananas gebakken rijst.  Ik geniet van Singapore rijstnoedels, zo lekker!  Hiervan zullen we vaker bestellen.

Nadat ik Saskia's katten eten heb gegeven (ik kan Snickers nergens vinden) gaan mijn voeten omhoog en de tv aan.  Gezellig is het met Kai hier! Hij lijkt het gewoon thuis zijn zeer te waarderen.

Als het hier regent doet het dat goed!

Het is erg donker in de kamer en daardoor doezel ik wat langer dan gewoonlijk.  Pas als Rick en Orion om half negen weer boven komen lukt het me mijn bed te verlaten.  Het regent zo hard dat de satelliet het niet doet en Rick het dus zonder zijn geliefde HLN moet doen tijdens zijn douche.

Het licht in de keuken moet zelfs aan, zo donker is het! Er wordt heel veel regen voorspeld vandaag, jammer voor Kai's eerste dag hier.  Gelukkig zal het niet lang duren, want ik voel het ook meteen aan mijn pijnniveau.

Kai heeft al ontbeten dus ik maak weer een tosti met een glas groen sap als ontbijt. Jammer genoeg is er geen buiten eten aan vandaag.  Terwijl ik eet sms-t Sharon dat ze toch om kwart over tien personal training kan doen. Daar ben ik blij om, want het was eerst kwart over elf en dat is wel laat.

Na het eten ga ik dan ook gauw naar de sportschool. Ik doe eerst een half uur cardio en dan heeft Sharon weer allerlei oefeningen voor mij. Alle spiergroepen komen aan bod en ik eindig met nog een half uur cardio. Vandaag zit er helaas geen baantjes trekken in het zwembad in, dat is telkens gesloten vanwege donder als ik al wilde gaan.

Thuis tref ik Kai met een berg Suddeutsche Zeitung kranten. Hij moet een project doen voor school daarmee.  Een van zijn tassen blijkt er vrijwel vol mee te zitten. Orion is weer helemaal blij zijn vriend hier te hebben, hoewel hij zodra ik er ben enkel ogen voor mij heeft.

Nadat ik me opgefrist heb vraag ik Kai wat hij als lunch wil.  Taylor Gourmet komt als winnaar tevoorschijn.  We bestellen en halen het eten dan op.  Kai heeft een gigantische hoagie (die hij maar voor de helft op kan en geen wonder).  Ik geniet weer van de watermeloen en rucola salade, ieder hapje zo lekker.  Die is deze maand mijn favoriete salade!

Een "broodje" van 30 centimeter

Het plenst alweer en Kai heeft geen zin verder met mij mee te gaan om mijn lijstje af te werken.  Hij doet liever zijn schoolproject zo snel mogelijk en blijft bij Orion.  Erg fijn voor die laatste dat hij niet in zijn bench hoeft.

Hij is dol op zijn paddenstoel met kaasjes erin van BarkBox

Als eerste rijd ik naar het postkantoor om Saskia's Kindle en medicijnen op te sturen.  Ze hebben een nieuw douaneformulier wat men mij natuurlijk pas vertelt als ik het oude al in heb gevuld en aan de beurt ben, zucht!  Ik kan dus weer achteraan de rij plaatsnemen.  Het neemt allemaal veel langer dan ik zou denken, maar het pakje is eindelijk onderweg.

Bij Safeway haal ik wat boodschappen en realiseer me dan dat hier ook een Suntrust bank is.  Ik was van plan naar de bank in Vienna te gaan, maar kan hier net zo goed bankieren. Ik zet mijn rondleidingsverdiensten op mijn rekening en hoop er in september van naar Italie te kunnen reizen.

Alles heeft zo lang geduurd dat het tijd is om naar mijn kappersafspraak te gaan.  Daar kleurt Carmen mijn haar wat door de zon flink flets was geworden weer mooi bij.  Dit alles onder het genot van een lekker glaasje wijn.  Vooral op een dag als vandaag helpt dat mijn spieren ontspannen.

Met een net gekapt hoofd ben ik blij dat ik mijn paraplu meeheb, want het plenst nog steeds. Thuis haal ik Kai op en we gaan samen naar Whole Foods.  Daar koopt hij van alles wat hij heeft gemist voor zijn ontbijt en ook lunch. Jammer genoeg heb ik een aantal rondleidingen, die al geboekt waren voor hij besloot thuis te willen komen, dus hij heeft een viertal dagen alleen.

Kai koos voor Matchbox voor ons avondeten.  Daar heb ik via de Open Table app gereserveerd en we komen (gelukkig) in het bar gedeelte terecht. Gelukkig, omdat ze een nieuw happy hour menu bij de bar hebben van vier tot zeven uur.

De drankjes zijn veel goedkoper, maar ook de voorafjes en pizza's. Rick en ik delen drie mini tonijn taco's en alle drie bestellen we pizza. Ik kies de pizza met vijgen, prosciutto en gorgonzola, heerlijk! De rekening is ook zeer aangenaam voor drie personen met alcoholische drankjes, minder dan $25 per persoon. Dit happy hour houden we in gedachten!

Het plenst en plenst!  Grumpy laat zien dat er vandaag al 7,5 centimeter is gevallen (waren ze in Nederland niet ontdaan van 40mm, hoe klinkt 75mm?) en terwijl ik dit schrijf hoor ik de hemelsluizen weer opengaan. Ik hoop dat het morgen snel beter wordt!  De droogte is in ieder geval weer opgeheven!

Weer een afscheid van een vriendin en Kai is hier!

Opgewonden word ik wakker, Kai is al onderweg hierheen! Op mijn Flight Aware app zie ik dat hij zelfs al bijna boven Noord-Amerika is.  Hij vliegt eerst naar Philadelphia en dan naar Baltimore waar wij hem op zullen halen.

Rick vertrekt naar zijn werk en ik vond die tosti van gisteren zo lekker dat ik hem ook als ontbijt maak.  Dat met een kop koffie en een glas groen sap is een zeer smakelijk ontbijt.

Het is weer zo lekker buiten dat ik besluit een uur op de plaats te gaan hardlopen op het deck.  Dat is best inspannend en ik heb na afloop flinke zin in het zwembad te springen!

Onze vlinderstruik zit vol Eastern Tiger Swallowtails, zo mooi!

Gauw kleed ik me in bikini en doe zonnebrandspray op. De baan is vrij en het water voelt koeler dan voorgaande dagen, lekker verfrissend.  Na een halve kilometer vraagt een meisje of ze ook in mijn baan mag zwemmen.  In de andere baan zwemmen inmiddels ook twee mensen dus prima.

Een half uurtje later heb ik mijn 33e kilometer dit seizoen erop zitten.  Eigenlijk zou ik langer willen blijven, maar de tijd gaat te snel!  Ik haast me naar huis en douche.  Tijd om mijn haar te drogen heb ik niet dus doe het maar gauw in een paardenstaart.  Dat is 's zomers lekker makkelijk.

Voor True Food Kitchen tref ik Lia op een bankje. We vragen een tafeltje op hun terras voor deze laatste lunch samen voor Lia terug naar Nederland verhuist. Ik zie meteen een favoriete combinatie salade op het menu, watermeloen en tomaat met geitenkaas, amandelen en witte balsamico.

Als ik die bestel vraagt de serveerder of dat alles is en hij kijkt er bedenkelijk bij.  Ik vraag of het maar heel weinig is en dat vindt hij wel.  Omdat ik er best lang op moet teren vanmiddag besluit ik er een kop groentesoep bij te bestellen.  Het smaakt allemaal zeer goed.

Lia en ik kletsen gezellig, maar helaas kan ik het niet te lang maken, omdat we naar Baltimore moeten.  Lia en ik nemen afscheid en aangezien zij maandag permanent terug verhuizen weten we niet wanneer we elkaar weer zullen zien. Gelukkig is daar Facebook!

Op weg naar huis haal ik gauw wat knauwlekkernijen voor Orion bij Pet Valu.  Hij moet vandaag nogal wat tijd in zijn bench doorbrengen en dan wil ik dat hij wat te doen heeft (hoewel hij volgens mij gewoon slaapt).

Ook gooi ik de van vol bij het Safeway station.  Ik heb tien cent korting en betaal maar $2,03 per gallon! Zo hebben we zeker genoeg voor het geval het verkeer slecht is of we in het ergste geval naar Philadelphia moeten om Kai op te halen (er worden onweersbuiten voorspeld).

We vertrekken om twee uur en nemen dus twee uur voor een rit, die gewoonlijk maar drie kwartier moet duren.  Het verkeer 's middags is echter vreselijk en het duurt meer dan anderhalf uur voor we bij BWI, het vliegveld van Baltimore, aankomen.

Online houden we bij wanneer Kai aan zal komen en we moeten een half uurtje wachten voor we hem naar buiten zien komen.  Omdat hij in Philadelphia al door de douane is gegaan kan hij zo doorlopen hier.

Hij is er weer (even)!!

Het is zo ontzettend fijn Kai weer te kunnen knuffelen!  We hoeven niet lang op zijn bagage te wachten en dan kunnen we huiswaarts.  We komen wel af en toe in langzaam rijdend verkeer terecht, maar zien de andere kant op mijlenlange files.  Gelukkig dat Kai voor het echt spitsuur aankwam!

Thuis blaft Orion even tegen Kai, maar hij heeft al gauw door dat het zijn grote vriend is. Vrijwel meteen daarna zijn ze weer de beste vrienden.  Ik hoop dat Kai Orion weer wat tricks kan leren, hoewel ik hem zomaar "play dead" heb geleerd waar ik erg trots op (en Orion doet dat zo schattig)!

Kai's keuze voor ons avondeten is Japans.  Rick gaat voor hem en mij eten halen van Yama en voor zichzelf Grieks van Plaka Grill (daar is Kai niet dol op). Intussen rommelt het vervaarlijk buiten, maar het blijft droog!  Om ons heen zeker niet als ik op de radar kijk!

De sushi smaakt lekker en na het eten kijken we, de mannen liggend op de bank en grond, lui tv. Om een uur of negen houdt Kai het voor gezien en gaat naar bed. We gaan genieten van de komende twee weken!  Hij heeft gewoon zin om lekker thuis te zijn en weer het Amerikaanse leven even mee te maken.

Muilkorftraining met Orion

Keurig om kwart over acht sta ik naast mijn bed.  Rick is al bijna klaar om naar zijn werk te gaan, vroeg voor zijn doen.  Orion en ik gaan het deck op waar het lekker is met een graad of 21. We maken een paar "koelere" dagen mee, maar dat betekent voor hier nog steeds wat men in Nederland zomerse temperaturen vindt (voor ons voelt het als in september).

Het is dus heerlijk weer en mijn gepocheerde eieren en glas groen sap smaken prima op het deck.  Het is verleidelijk hier te blijven zitten, maar ik wil mijn cardio voor personal training doen.  Ik rijd dus gauw naar Anytime Fitness.

Dit keer neem ik mijn Simply Fit board weer eens mee.  Na drie kwartier op de ARC trainer komt Sharon me halen.  Het board zorgt altijd voor variatie.  Een van de andere personal trainers vraagt of hij het met een klant mag proberen als wij ermee klaar zijn. Dat mag natuurlijk!

Eigenlijk zou ik de rest van mijn stappen tijdens een wandeling met Orion willen maken, maar we krijgen (tijdelijke) nieuwe buren en hun verhuiswagen met heel veel medewerkers staat vlakbij onze oprit.  Ik doe dus nog wat cardio op de elliptical en speel daarna in de tuin met Orion. 

Wel ga ik even naar buiten om kennis te maken met Sonya en haar ene zoon Julian.  Zij komen uit Calgary, Alberta, maar Sonya is volgens mij niet oorspronkelijk Canadees. Julian gaat straks naar het een na laatste jaar high school en is een heel aardige jongen, die zelfs nog met mij blijft praten als zijn moeder de verhuizers weer moet helpen.

Aangezien ik geen tijd heb lunch te halen eet ik voor de verandering eens thuis. Ik zie een aantal mensen zich afvragen waarom ik dat niet vaker doe.  De reden is dat, zeker op dagen dat ik me niet goed voel, die lunch nu net even de lekkere afleiding is. 

Een favoriet maal hier is een tosti met tomatensoep en ik besluit de "volwassen" versie daarvan te maken. Ik heb nog wat watermeloen gazpacho en maak een tosti met rozemarijn brood en Goudse kaas.  Wat is Goudse kaas toch super lekker gesmolten! Ik smul ervan op het deck.

In de maanden sinds we naar de hondengedragstherapeute  en dierenarts zijn geweest heb ik regelmatig email contact met Jessey, de assistente, die ook hondengedragstherapeute is.  Het lukt mij maar niet om Orion aan een muilkorf te wennen dus Jesse gaat me alternatieve trainingsmethodes daarvoor laten zien.

De dierenartsenpraktijk ligt helemaal in Manassas en dat is een half uurtje rijden met goed verkeer.  Ik neem ruim de tijd, want je weet het nooit met files hier.  Inderdaad kom ik meteen in langzaam rijdend verkeer terecht op de I-66.  Gelukkig duurt dat niet lang en kan ik zo doorrijden.

Om kwart voor twee kom ik bij de praktijk aan, een kwartier voor onze afspraak.  Ik bel op dat ik er ben en dan komt Jessey ons halen.  Ik zou willen dat dat bij onze dierenarts ook zo ging!  Orion blaft zelfs niet tegen haar en ook binnen in de kamer gaat hij meteen op zoek naar snoepjes, want hij herinnert zich duidelijk dat hij die hier kreeg vorige keer.

We oefenen verschillende technieken met de muilkorf en natuurlijk snapt Orion het allemaal meteen.  Hij krijgt weer veel snoepjes en doet goed zijn best.  Zo goed dat Jessey na twintig minuten al zegt dat we het door hebben.  Ik hoef dus maar $25 te betalen in plaats van $75, ook een teken voor mij dat ze hier echt willen helpen en niet enkel op ons geld uit zijn.

Trots op Orion loop ik terug naar de van.  We gaan thuis verder oefenen en hopelijk komen we zo ver dat hij de muilkorf aan houdt.  Jessey zei dat alle honden, die zij getraind heeft, hem op een gegeven moment accepteerden.  Het zou fijn zijn, want mensen komen niet op honden met muilkorven af.  Orion ziet er zo schattig uit dat men al gauw wil komen aaien en daar moet hij natuurlijk niets van hebben.

Katja vertelt op de Facebook chat dat zij een beurs waar ze hard op gehoopt had toch niet heeft gekregen.  Een enorme teleurstelling dus ik bel haar even.  Gelukkig is ze nuchter genoeg te weten dat het is wat het is, maar toch moeilijk.

Intussen probeert Saskia zich in Australie te installeren.  Natuurlijk is het wennen, maar ze probeert hard contacten te leggen.  Volgens mij gaat dat allemaal wel lukken.  Het eerste begin is nooit makkelijk.

Op de terugweg is het verkeer wel slecht, ik zie dat ik over acht mijl twintig minuten moet doen op de snelweg.  Net voor de file ga ik er dus vanaf en rijd binnendoor.  Misschien duurt dat ook twintig minuten, maar ik rijd tenminste.

Thuis verkleed ik me in bikini, spuit zonnebrandspul op me en loop naar de overkant.  Daar zijn de zwembanen bezet, maar Chris biedt aan de hare met haar te delen.  Dat gaat prima en na een half uurtje heb ik mijn tweeendertigste kilometer dit seizoen erop zitten.  Het water voelt heerlijk koel!

Lorraine en Patricia van hiernaast zijn er ook en zeer geinteresseerd in Orions training. Zij zijn dol op de hond.  Orion is ook echt een knuffelhond, hun Deense doggen zijn dat niet zo. Ik vind dat ook zo leuk aan Orion, hij blijft altijd bij mij.

Tot zes uur blijf ik lekker op een ligstoel lezen.  Ondanks dat het 28 graden is ga ik op een gegeven moment in de zon liggen, want in de schaduw is het te koel.  Als ik zie dat Rick thuis is loop ik huiswaarts.

Rick maait het gras even en dan gaan we eten bij Taco Bamba.  We zijn niet de enigen! Ik vind nog een kruk aan de bar maar Rick moet staan.  Hij vindt dat niet erg, want hij heeft de hele dag gezeten.

Rick bestelt een drietal taco's, maar ik heb de tostada's ontdekt.  Dat zijn platte knapperige tortilla's met vis erop.  Ik bestel de ceviche verde en de crispy crab, die ik al eerder had.  Beiden zijn verrukkelijk, maar de ceviche verde is voortaan mijn favoriet.

Op de terugweg stoppen we bij Rite Aid om Saskia's antidepressiva op te halen.  We kunnen vier maanden daarvan krijgen, maar de verzekering betaalt dat niet en ze zijn niet bepaald goedkoop.  De apothecaresse hier kent ons en geeft Rick een kortingskaart.  Daarmee betaalt hij voor 120 tabletten zoveel als zonder voor maar dertig! Zo helpen apotheken en artsen hun onverzekerde patienten.

Morgen of overmorgen worden die met haar Kindle naar Saskia verzonden.  Zij hoopt in Australie een dokter te vinden, die haar ADHD medicatie kan voortzetten, want die kunnen wij van hieruit niet verzenden.

Nog een nachtje en dan kunnen we de vermiste zoon weer in onze armen sluiten.  Kai komt morgenmiddag voor twee weken hier en ik kan niet wachten hem weer te zien!

Heerlijk weer voor een rondleiding vandaag

Om de een of andere reden ben ik als Rick opstaat ook klaarwakker.  Ik lees wat op mijn telefoon, maar sta eerder op dan ik hoef.  Dat is al lang niet voorgekomen!

Rick heeft de koffie al aan het pruttelen en ik besmeer een paar crackers met de lekkere Vermont Creamery geitenkaas.  Ik raad die iedereen aan! Verder weer een lekker glas groentesap en ik kan er weer tegenaan voor de dag.

De deur is hooguit vijf centimeter open en toch weet Pig zich door die kier te wurmen!

Het is opeens stukken lekkerder weer dan de afgelopen week.  Nog steeds lekker warm, maar niet meer de hitte en vooral de vochtigheid. Het is "maar" 23 graden als Rick me naar de metro brengt.

Daar staat de trein klaar en ik loop zo ver mogelijk naar achteren.  Als ik de trein inloop word ik bijna gevangen door de deuren!  Gelukkig gaan ze weer open, maar er was helemaal geen "all aboard" oproep zoals gewoonlijk! Deed toch best even pijn, eigenlijk.

Maar gelukkig kan ik dus nog met deze trein mee. Iets voor half tien stap ik bij het Smithsonian station uit en speel wat Pokemon Go voor Kai straks de sim kaart van mijn Android telefoon weer inneemt.

Rond kwart voor tien loop ik terug naar de ingang van het station.  Daar is Michael ook, die ik alweer maanden niet heb gezien.  Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk wat hij hier doet, maar hij heeft een hartoperatie gehad, vertelt hij. Vandaar dat ik hem niet zag natuurlijk.

Terwijl ik met hem praat komt er een gezin naar boven.  Michael vraagt ze of hij ze kan helpen, want hij wijst mensen de weg.  De man antwoordt dat hij op iemand wacht hier en ik vond ze er al Nederlands uitzien dus ik vraag of ze misschien op mij wachten.

Inderdaad maak ik dan kennis met het gezin A. uit Best, ouders met hun twee volwassen zonen.  Zij zijn vers uit Nederland.  Na wat vertragingen kwamen ze gisteravond laat aan. Gelukkig voor hen hebben ze dus een voor ons in juli heerlijke dag getroffen.

We lopen naar het Washington Monument en met de strakblauwe lucht is dat extra mooi.  Bij het Tweede Wereldoorlog Monument is veel te lezen en zien.  Er wordt opgemerkt dat de vrouwen er zo vaak genoemd worden en die waren ook belangrijk hier in de VS in de fabrieken en het thuisfront verzorgen terwijl de mannen weg waren.

Ondanks het lekkere briesje is er een mooie weerspiegeling van het Lincoln Memorial in de Reflecting Pool.  Bij het Vietnam Veteranen Monument is een veteraan gekleed in zijn uniform van toen.  Hij gaat met veel mensen op de foto en is duidelijk geemotioneerd hier te zijn.

Lincoln zit nog steeds stoicijns op zijn troon in zijn monument en als ik daar zo boven sta en over de stad uitkijk voel ik me zo bevoorrecht. De rondleidingen zijn inmiddels routine geworden, al is mijn gezelschap natuurlijk altijd anders en gebeuren er dingen onderweg. Ik heb mijn verhaaltjes helemaal klaar voor alles, maar de schoonheid van dit gedeelte van de stad zal nooit gewoon worden.

Via het Koreaanse oorlogsmonument lopen we naar het Tidal Basin.  Daar bekijken we het Martin Luther King Jr. Memorial en het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Ik kan maar niet aan dat beeld van MLK wennen, hij ziet er zo ongenaakbaar uit!

Over de stoep, want het pad langs het Tidal Basin is overstroomd, lopen we naar het Jefferson Memorial.  Van daaruit gaan we naar de achterkant van het Witte Huis.  Net als we daar aan komen worden we echter weer weggejaagd want er komt een of andere stoet aan.

Van wat verder weg is het nog steeds goed te zien dus de nodige foto's worden gemaakt.  Dan zetten we onze tocht voort naar Potbelly.  Daar krijgen we nog het laatste tafeltje op hun terrasje. We gaan in groepjes eten halen.

Iedereen vindt zijn of haar keuze lekker.  Ik heb weer hun Mediterranean salade en daar heb ik zelfs geen dressing voor nodig, zo smakelijk is die.  Het is ook wel erg lekker te zitten en we moeten ons er echt toe zetten verder te lopen.

Als we de voorkant van het Witte Huis willen bekijken blijkt dat alweer afgezet te zijn. Ook hier komt weer een stoet langs en ik hoop nog dat het niet lang zal duren voor we weer door mogen.  We wachten een minuut of twintig maar als er dan nog geen beweging is gaan we verder.

Gelukkig want we lopen helemaal om en dan is alles nog steeds afgesloten.  Ook de toegang tot de pinautomaat waar A. gebruik van wil maken.  Een vriendelijke Bank of America medewerkster wijst ons rivaal Suntrust aan de overkant.  Daar lukt het A. geld te pinnen.

De volgende stop is de AAA op G Street waar A. met zijn ANWB kaart gratis kaarten voor de rest van hun reis wil halen.  De receptioniste verstaat hem volgens mij niet goed wat zegt dat we moeten wachten op een van hun medewerkers.

Intussen rapen we de kaarten en Tour Books met allerlei tips bijeen.  Alleen New York hebben ze niet meer.  De medewerker is er nog steeds niet en ik vraag eens of we daarop moeten wachten want dat hoef ik nooit als ik alleen kaarten en Tour Books wil.

Inderdaad begreep ze het niet goed en moet ze enkel de kaarten en Tour Books scannen.  A. geeft zijn ANWB kaart, maar daar kijkt ze wat moeilijk over.  Natuurlijk moet die gewoon werken, maar om alles wat sneller te doen gaan bied ik mijn AAA kaart aan.  Opgelucht neemt ze die aan en dan staan we binnen de kortste keren buiten.

We lopen naar Pennsylvania Avenue en "bewonderen" het Trump Hotel wat wel een heel mooi (vind ik) historisch gebouw is. Het FBI gebouw ziet er daarentegen niet uit en ik heb met ze te doen dat ze hier tenminste nog bijna vier jaar moeten zijn.

Bij het Capitool zijn de Senaat en het Huis van Afgevaardigden in sessie.  De senatoren stemmen of ze willen debatteren over de zeer controversiele ziektekostenverzekeringswet, die de Republikeinen naar voren schuiven.  Dat lukt helaas met een extra stem voor de meerderheid van de vice president, die de extra stem is als er een gelijk aantal stemmen is.

Als wij voor het Capitool komen zien we een groepje Democratische senatoren de mensen toespreken.  Ik herken een heel aantal en het is voor mij net als een groepje bekende acteurs zien.  Die zie je toch niet vaak zomaar.  Bovendien is het democratie in actie. 

In dit groepje herken ik senatoren van Massachusetts, New York, New Jersey, Californie en Virginia

Na wat foto's lopen we door naar de Library of Congress.  Gisteren liep ik daar zo door het poortje, vandaag piept het en moet ik mijn armband afdoen, zo raar!  De Capitol Police agent is zo vriendelijk om mijn armband even voor me vast te houden.

Dit gebouw is niet te beschrijven of te laten zien in foto's.  Ik denk wel dat het een van de mooiste gebouwen, die ik ooit gezien heb, is van binnen.  We lopen door de verschillende delen, bekijken bijbels en kaarten en dan is de rondleiding voorbij.

Het mozaiek van Minerva is een van de mooiste dingen in dit gebouw

We lopen met zijn allen naar de metro, want zij willen eerst terug naar hun hotel voor ze verder gaan. Zeer begrijpelijk, ze kwamen gisteravond pas om half elf in hun hotel en hebben nu toch de hele dag door de warme stad gelopen. 

Alleen A. wil eigenlijk verder, zie ik, hij vraagt ook welke gebouwen verlicht zullen zijn vanavond (alle monumenten, het Capitool en het Witte Huis).  Die heeft heel veel energie! Ik herken het wel, ik wil ook altijd doorgaan ondanks jet lag, terwijl de rest wil slapen.

In het Capitol South station nemen we afscheid en zij nemen de eerstvolgende trein.  Ik wacht op de volgende Oranje lijn trein en sms intussen Rick of hij me over drie kwartier op kan halen van het station.  Dat is het geval.

Op de minuut af heb ik de juiste tijd ge-smst dat ik naar buiten loop in Vienna en Rick volgt dan ook snel. Hij haalt nog wat boodschappen bij Safeway en dan gaan we huiswaarts naar onze hondenbaby.  Die is alweer heel goed verzorgd door Lorraine.  Zij zegt hem zo lief en leuk om mee te spelen te vinden.  Dat is hij ook!

Natuurlijk is Orion superblij ons weer te zien, vooral mij.  Hij is een echte knuffelhond en kruipt bijna in mij.  Wat dat betreft is hij veel aanhankelijker dan Cosmo, die zich al gauw terugtrok. Eerlijk gezegd ben ik dol op deze hond. Hij heeft zo'n uitgesproken karakter en is zo echt mijn hond. Ik had echt niet verwacht me zo over een andere hond dan Cosmo te voelen!

Als avondeten bestellen we kabobs van Friends. Voor mij de zalm en die is weer zeer smakelijk.  Mijn voeten zijn stuk na de afgelopen twee dagen dus gaan de rest van de avond omhoog. We kijken America's Got Talent en wauw, er is veel talent! 

Een bloglezeres en haar gezin rondleiden

Gelukkig voel ik me vandaag een stuk beter en sta zonder moeite om kwart voor acht op.  Rick en Orion zijn al op en de koffie pruttelt ook. Ik besmeer een paar crackers met lekkere Bonne Bouche geitenkaas en drink een glas Supergreens erbij. Zo lekker!

Rick brengt me naar de metro en daar staat de trein al klaar.  Ik ben dan ook nog voor half tien al in de stad.  Ik loop maar weer eens even het Smithsonian kasteel binnen en kijk daar wat rond en vang wat Pokemon.

Dan ga ik in de schaduw met zicht op het Smithsonian metrostation staan wachten.  Ik vreesde weer een nare vochtige dag, maar tot nu toe is het best lekker met zelfs een verfrissend windje. Als het zo blijft zal het goed vol te houden zijn.

Op een gegeven moment zie ik een groepje dat weleens mijn gezelschap van vandaag zou kunnen zijn. Inderdaad zwaait C. naar mij.  Ik maak kennis met haar, haar man Lex, hun dochters F. en M. en M's vrienden M. en J.

Als eerste lopen we naar het bezoekerscentrumpje van het Washington Monument voor een pit stop.  Dan vertel ik over de geschiedenis van het ontstaan van de stad en de bouw van het Washington Monument.  Dat is nog steeds gesloten, zeker tot 2019, helaas.

We lopen verder naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Dat blijft indrukwekkend en zo anders is het weer bij het Vietnam Veteranen Monument.  Na de grootsheid van het World War II Memorial is dat zo sober met zijn zwart granieten muur vol namen.  Het laat zien hoe simpel en sober ook indruk kan maken.

Zoals altijd is het het drukst bij het Lincoln Memorial. Hier is het ook warm binnen dus ik blijf wat aan de rand wachten.  Volgens mij zie ik er allang weer uit als een verzopen kat, ondanks het lekkere briesje!

We lopen verder door het Koreaanse Oorlogsmonument wat altijd weer tot de verbeelding spreekt.  Ik heb het nu al zo vaak gezien en iedere keer lijken de beelden iets anders over te brengen.  Ik zou er zo een verhaal over kunnen schrijven.

De soldaat, die naar een onzichtbare andere achter hem lijkt te roepen.  De mannen met de mitrailleur en stand, die elkaar iets lijken te zeggen.  De anderen, die angstig om zich heen kijken en de voorste, die stug doorloopt.

Wat denk je van zijn verhaal?

Wij steken over naar het Tidal Basin en lopen door het Martin Luther King Jr. Memorial. Het heeft gisteren flink huisgehouden, maar kennelijk is het eb, want we kunnen langs het Tidal Basin lopen.

We lopen door het Franklin Delano Roosevelt Memorial en ik zie er weer een aantal mensen Pokemon Go spelen.  Ik kijk stiekem ook op mijn Samsung en vang gauw een Pikachu, terwijl de anderen het standbeeld van FDR bewonderen.

Als laatste monument zien we Jefferson in zijn tempel. Hier is het ook lekker koel, want het tocht van alle kanten.  Zo hadden ze het Lincoln Memorial ook moeten bouwen! Jefferson is een van mijn favoriete Amerikaanse geschiedenisfiguren, ik zou hem graag ontmoet hebben.

Omdat we met zijn zevenen zijn moest ik de Old Ebbitt Grill voor half twee reserveren.  Daardoor hebben we nog ruim de tijd om de achterkant en dan de voorkant van het Witte Huis te bekijken. 

M. en J. willen daar foto's maken met hun Carnaval vlag hopend in hun krant te komen.  Ze nemen er een aan beide kanten van het Witte Huis. Zo'n foto is natuurlijk uniek, ik ben benieuwd of het lukt.

Toch nog bijna een half uur te vroeg komen we bij de Old Ebbitt Grill aan.  Geen probleem, er is meteen een tafel voor ons.  Ik mis Mark wel, want nu ben ik weer gewoon een van hun klanten.  Omdat ik toch minder rondleidingen heb ben ik hier ook niet zo vaak als anders.

Iedereen weet al snel wat te bestellen.  Ik wil eigenlijk weer de burrata crostini, maar die hebben ze vandaag niet.  Ik bestel dus maar de heirloom (verschillende kleuren en maten) tomatensalade met mozzarella.  Het smaakt me prima en van de rest zijn alle borden ook leeg als we klaar zijn.  Dit restaurant blijft een succes!

Net als ik zijn de dames geinteresseerd in Pandora bedels.  Ze zoeken er nog een voor Washington en ik heb er jaren geleden hier vlakbij een gekocht met het Witte Huis erop.  Niet Pandora, maar wel zilver.

We gaan op zoek. Bij de White House Gift Store hebben ze alleen gewone bedels.  Ik ben er bijna van overtuigd dat ik mijn bedel bij Treasure Trove Jewelers even verderop heb gekocht, maar ook hier hebben ze enkel gewone bedels.  Ook de laatste kans, Benson's Jewelers, lukt niet.  De heel aardige medewerker hier zegt dat ze ze wel hadden, maar al een tijd niet meer.

Jammer, ze zullen dus iets anders moeten bedenken als aandenken van hier. Helaas maakt Pandora maar een specifieke bedel per land en voor hier is dat het Vrijheidsbeeld. Ook willen ze geen hangende bedels en dat beperkt ook.  Ik ben benieuwd of ze iets gaan vinden.

Wij lopen via het Old Post Office Pavillion (nu Trump Hotel), FBI gebouw, National Archives en Newseum, waar we de voorpagina's van kranten uit alle vijftig staten bekijken, naar het Capitool.  Daar is het Huis van Afgevaardigden in sessie en inmiddels is het ook flink warm.

Nadat ik over van alles betreffende de wetgevende macht heb gesproken lopen we Capitol Hill op.  Dat valt altijd weer tegen na zo'n dag lopen en nu voelen we de hitte ook echt.  Vooral voor het Capitool zonder schaduw is het even afzien.

Gelukkig vinden we in de Library of Congress verkoeling.  We lopen eerst de trappen ("nog meer trappen?", vraagt L.) naar het uitkijkpunt over de grote leeszaal op.  Dan werken we ons een weg naar beneden via de bibliotheek van Thomas Jefferson, de Guttenberg bijbel en de eerst kaart van de Verenigde Staten.

Eenmaal weer buiten neem ik afscheid.  Gelukkig zijn ze weer allemaal zeer te spreken over de rondleiding!  Natuurlijk merk ik gedurende de dag wel hoe het gaat en gelukkig is het nog nooit voorgekomen dat mensen het niet erg leuk vonden!

Zij gaan terug naar hun auto en ik loop naar het metrostation.  Ik kijk ook eens op mijn radar app en zie dat er een flink onweer ras op Vienna afkomt.  Inderdaad plenst het als ik daar uitstap.  Met een heel aantal anderen schuil ik in het station.

Rick komt me ophalen, maar dat duurt even.  Intussen zie ik nog een mooie regenboog en zijn onze plantjes blij met het water.  Rick brengt me weer thuis en ik kan niet wachten een frisse douche te nemen!

Orion is heel blij ons weer te zien. Lorraine heeft hem vandaag twee keer uitgelaten en zelfs eten gegeven.  Wat zouden we zonder haar doen?  Ik zou het echt niet weten!

Als avondeten bestellen we Thai's eten van Bangkok Street.  Het smaakt weer heel goed. Mijn gerecht heeft kip, knoflook en gestoomde broccoli.  Ik vind dat ik gezond en toch lekker eet.  Stiekem zou ik liever Ricks gerecht hebben met lekker veel pittigheid, maar helaas kunnen mijn ingewanden daar niet meer tegen.

Om vier over negen komt het Internationale Ruimtestation overvliegen en Rick en ik vinden het altijd weer bijzonder dat te zien. Orion en Snickers vergezellen ons naar buiten en op een gegeven moment zitten ze schattig naast elkaar.  Net kinderen zijn het zo!

Kijk nou hoe schattig (er kwam een auto aan)

Morgen nog een rondleiding, maar hopelijk echt minder vochtig. En we tellen af tot Kai aankomt.  Ik kan niet wachten hem weer te zien!