Een warme en vochtige, maar leuke rondleiding

Om de een of andere reden zijn Rick en ik beiden al vroeg klaarwakker.  Hij staat wel iets eerder op dan ik, maar ik volg al heel snel.  Als ontbijt pocheer ik een paar eieren en snijd een paar tomaatjes.  Rick heeft mijn koffie al gezet en op het deck smaakt het me prima.

Het is wel al duidelijk dat het een flink hete dag gaat worden! Ik smeer me goed in, want in die hete zon verbrand je ongemerkt heel snel.  Rick moet weer in Washington zijn voor de Inspire beurs en ik kan dus gezellig met hem meerijden.  Ik heb Lorraine gevraagd om Orion een paar keer uit te laten. Dat stelt me wat hem betreft gerust.

Onderweg haalt Rick nog een Starbucks koffie voor zichzelf en dan rijden we zonder problemen de stad binnen. Het verkeer staat zoals altijd vast bij de brug, maar het is minder druk dan gewoonlijk.  Waarschijnlijk omdat veel mensen al op vakantie zijn.

Rick zet me af bij het Smithsonian kasteel en ik blijf nog even in de airconditioning daar.  Dan loop ik naar het Smithsonian metrostation.  Daar neem ik plaats in de enige schaduw, die er is, en hoor meteen mijn naam.

Vandaag bestaat mijn groepje uit vader van G., zijn twee zoons, J. en M.,  en zijn dochter J. en haar vriend P. Als laatste maak ik kennis met de Argentijnse vrouw van J., C., en hun schattige net driejarige dochtertje I.  Het is een leuk vrolijk groepje.

Kleine I. zit af en toe in haar buggy, maar het grootste deel van de rondleiding stapt en rent ze parmantig rond!  We lopen als eerste naar het Washington Monument waar in het winkeltje water wordt gekocht en ook even van de faciliteiten gebruik wordt gemaakt.

Het verhaal over de bouw van het monument is altijd leuk en kleurrijk om te vertellen. Bij het Tweede Wereldoorlog Monument zien we vervolgens een groepje militairen en politie te paard, maar waarom is niet duidelijk. De fonteinen trekken kleine I., die het natuurlijk enorm warm heeft, en ze mag er even snel haar voetjes in afkoelen.

We lopen verder langs de Reflecting Pool, die vandaag niet weerspiegelt, want het waait.  Ik ben dat briesje zeer dankbaar, want dat maakt het weer draaglijker. Ik loop zoveel mogelijk in de schaduw, maar het is ook erg vochtig en dat merken we ook.

Het Vietnam Veterans Memorial maakt veel indruk en de vrijwilliger daar vertelt ook het een en ander.  Ik doe deze rondleiding trouwens voornamelijk in het Engels zodat C. het ook kan verstaan.  Ik merk, zoals iedere keer, dat ik het verhaal zo in het Nederlands in mijn hoofd heb zitten dat ik echt aan het vertalen ben en soms naar het juiste woord moet zoeken, terwijl ik dat anders nooit doe tussen Nederlands en Engels.

Bij het Lincoln Memorial blijf ik bij I's buggy terwijl de anderen Lincoln bewonderen. Intussen zijn de waterflesjes of op of warm geworden, dus er wordt een nieuwe lading bij een standje gekocht.  Met lekker koude flesjes lopen we naar het Koreaanse oorlogsmonument.

 

Hier is onverwachts heel rustig.  Ik vind het sowieso vrij stil overal, waarschijnlijk is iedereen de musea ingedoken met deze hitte. Ik moet toegeven dat ik druip! Mijn paardenstaartje voelt net zo nat als als ik net heb gezwommen.

We steken over naar het Tidal Basin waar een ietsje verkoelend briesje waait. Daar bekijken we het Martin Luther King Jr. Memorial en lopen dan verder naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial en kleine I. is uitgerend en valt zomaar in de buggy in slaap.  Wat een makkelijk en vrolijk kindje!

De rest van het pad langs het Tidal Basin is overstroomd dus we nemen de stoep naar het Jefferson Memorial.  Ook hier blijf ik beneden, dit keer met een slapende I. in de buggy.  Gelukkig is er wat schaduw.

I. blijft slapen en we lopen gauw (hoewel, dat neemt altijd nog bijna een half uur) naar de Old Ebbitt Grill.  Daar lopen we dankbaar de airconditioning binnen, maar die wekt I. natuurlijk ook. We moeten even op een tafel wachten en ik begroet Dale hartelijk.  Ik hoop dat hij mij, net als Mark, op een gegeven moment gaat herkennen uit de zee van gezichten, die hij iedere dag ziet.

We krijgen een tafel op de binnenplaats met attente bediening.  Een aantal bestellen burgers, een paar kip en ik de burrata crostini, altijd een lekker lichte lunch. Kleine I. (en ze is klein!) eet bijna een hele bak van de kinder macaroni met kaas op! 

Het smaakt ons allemaal prima en daarna zetten we onze tocht voort.  Bij het Witte Huis staat een man allerlei religieuze dingen te spuien, maar verder is het qua protesten rustig. Ik vertel wat over de geschiedenis en dan lopen we verder.

Twee van de mannen hebben zin in koffie en halen die bij Peet's.  De rest van ons loopt verder. Met I. gaat dat toch niet zo snel dus ze vinden ons al gauw weer terug.  Bij de achterkant van het Witte Huis worden er een aantal foto's gemaakt en de nationale kerstboom "bewonderd" (die stelt niet veel voor tot ze er het extra stuk opzetten met Kerst).

De tijd gaat snel en ik zie dat we de Library of Congress niet gaan halen voor die sluit.  Niemand lijkt dat erg te vinden, gelukkig.  Met zo'n kleintje gaat alles toch wat langzamer, maar ze blijft zo vrolijk en schattig.  In die hitte en met al dat wandelen vind ik het bewonderenswaardig.

We lopen Pennsylvania Avenue af langs o.a. het Trump hotel (wat een prachtig oud gebouw is), het lelijke FBI gebouw, waarvan ze net te horen hebben gekregen dat ze geen nieuw onderkomen zullen krijgen nu Trump president is.  Dat gebouw kruimelt letterlijk kapot, maar ja.

Via de National Archives en het Newseum lopen we naar het Capitool.  Daar vertel ik aan de achterkant over en dan lopen we Capitol Hill op. Intussen probeer ik een supermarkt in de buurt waar zij logeren te vinden.  Dat lukt hopelijk met een Giant.

We bekijken het Capitool nog van voren en ik wijs het Hooggerechtshof en de Library of Congress.  Ze moeten zeker eens terugkomen, want een dag Washington is echt niet genoeg.  Het was wel een gezellige dag weer, hoe warm het ook was.

We nemen afscheid en ik wijs hen waar ze iets kunnen gaan drinken wat ook gelijk tegenover het metrostation is. Ik zie meteen een vrije taxi aankomen en neem die naar het Marriott Marquis.  Daar wacht Rick me al op en we lopen naar waar hij zijn auto heeft geparkeerd.

Een half uurtje later zijn we weer in een heel andere omgeving, de voorsteden van Washington.  Orion is helemaal blij uit zijn bench te zijn en rent als een gek door de tuin.  Hij heeft mij duidelijk ook gemist, want hij komt telkens zijn kop in mijn schoot leggen.

Wat mij betreft zet ik geen stap meer en geniet van de airconditioning.  Rick is zo lief om sushi voor mij te halen waar ik natuurlijk van smul. Saskia is ook weer thuis en morgen gaan we verder aan voorbereidingen voor Australie.

Morgen wordt het tot nu toe de heetste dag van dit jaar.  Blij dat ik geen rondleiding heb!  We zullen de mall en het zwembad induiken, hopelijk.