Een druk kleurrijk weekend in twee Amerikaanse steden

Zaterdag

Uitslapen is ervanochtend niet bij want we willen met de opening van 9 uur bij het National Aquarium in Baltimore zijn.  Dat is al gauw drie kwartier rijden en je weet het hier ook nooit met het verkeer. 

Om kwart voor acht gaan we de deur uit en stoppen bij de Starbucks in Vienna om ontbijt te halen.  Daar bemerkt Rick dat hij zijn portemonnee vergeten is.   Daar baalt hij van, nu verliezen we tijd.  Tja, hij zal zijn rijbewijs toch bij zich willen hebben, dus terwijl ik op de koffies en eten wacht, rijdt Rick terug naar huis.  Uiteindelijk zijn we maar een minuut of tien verlaat.

Er is ook nauwelijks verkeer onderweg en zo halen we nog wat tijd in.  Al gauw komt de skyline van Baltimore in zicht.  Dit is de dichtstbijzijnde "echt" Amerikaanse stad met wolkenkrabbers voor ons.  Washington heeft nu (nog) helemaal geen hoogbouw.

We parkeren de auto en lopen naar het aquarium.  Het is mooi zonnig weer, maar wel koel en met een stevig briesje hier aan het water.  Het aquarium ligt in het gezellige, toeristische gedeelte van de stad, de Inner Harbor.  Ik neem me altijd voor hier vaker heen te gaan, zo ver is het tenslotte niet.

Rick heeft gisteravond al kaartjes online gekocht, die voor ons klaarliggen.  Het is voor Rick al vele jaren geleden dat hij in dit aquarium was.  Ik ben er veel vaker geweest, iets wat ik me niet realiseerde.  Ik maak Rick min of meer wegwijs en we gaan ons op de Caribische vissoorten.

Daar is dit aquarium zeer geschikt voor.  Er is een enorm rond twee verdiepingen hoog nagemaakt koraalrif met allerlei kleurrijke vissen erin, velen ook die we tijdens het snorkelen en duiken in Aruba zien. 

Terwijl we aan het fotograferen zijn, komen er drie duikers het water in om de vissen te voeren.  Het is bijzonder te zien hoe de roggen als een soort huisdieren op hun eten afkomen.  Ook de porcupinefish (stekelvarkenvis?  Karin?) wordt persoonlijk gevoed.  Heel leuk om te zien!

Er is ook een enorme mureen aal, die kennelijk een ingebouwde klok heeft, want net voor het eten komt hij uit zijn hol.   Ik maak er een aantal goede foto's van.  Rick is hogerop en mist het.  Nadat de aal gevoerd is, gaat hij terug naar zijn hol.

Rick wil hem van boven het water fotograferen, buigt voorover en ik hoor een plons.  De woorden, die uit Ricks mond komen zal ik hier maar niet herhalen.  Het blijkt zijn mobieltje te zijn dat nu op de bodem van het aquarium ligt.

We kunnen het zien liggen en het heeft meteen de aandacht van een heel aantal vissen.  De duikers hebben het echter niet opgemerkt.  Rick vindt een medewerker, die een soort bel onder water luidt waar een van de duikers op afkomt. 

Rick instrueert mij het ophalen van de telefoon te gaan filmen.  De duiker houdt de telefoon tegen zijn oor en ziet mij filmen.  Het is allemaal toch best komisch en gelukkig kan Rick er ook de humor wel van inzien.  Hij krijgt het advies te proberen de telefoon in rijst te leggen en dat gaan we zeker proberen.

Na nog in het Australie gedeelte (niet veel aan) en bij de kwallen (wel erg mooi, al wil je ze niet in het water tegenkomen) te hebben gekeken, hebben we het aquarium wel gezien.  De dolfijnen zien we onder water, maar slaan de "show" over.  Die is niet zoals in Sea World, maar meer wetenschappelijk over dolfijnen.

Onze magen rommelen intussen en we gaan op zoek naar een restaurant voor de lunch.  Die zijn hier ruimschoots te vinden, maar we willen graag op een terrasje aan het water zitten en daaraan voldoet The Cheesecake Factory het beste.

We krijgen een tafeltje in de zon na een kleine aanvaring met de hostess, die besloot ons in de koele schaduw te zetten, terwijl er meer dan genoeg tafeltjes in de zon open zijn.  Ze vertelt ons dat we als we een van die tafeltjes willen meer dan een half uur moeten wachten. 

Intussen krijgen mensen, die na ons kwamen, zo'n tafeltje in de zon.  En tja, dan moet je niet bij mij zijn, want daar zeg ik wat van.  Waarop de hostess me een grote mond geeft en zegt dat ze ons gewaarschuwd had dat er alleen schaduwtafels open waren.  Mooi niet!  Van die leugen word ik nog pissiger, al blijf ik natuurlijk altijd kalm en beleefd, iets wat van haar niet gezegd kan worden. 

Gelukkig is er een manager in de buurt, die een serveerder beveelt ons buiten een tafel in de zon te geven.  Ik hoor haar nog net tegen de hostess zeggen nooit een klant zo tegen te spreken als er tafeltjes vrij zijn.  Petra 1 - Hostess 0.

Het wordt verder een heerlijke en relaxte lunch in het zonnetje met zicht op alle bootjes in het water en heel vriendelijke bediening.  De Cheesecake Factory heeft nu ook een heel skinnylicious menu.  En het zou niet een zichzelf respecterend restaurant zijn als daar geen flatbreads op zouden staan. 

Een daarvan heeft allerlei paddestoelen en daar ben ik dol op.  Het blijkt net zo lekker te zijn als het op het menu lijkt.  Rick neemt een skinnylicious hamburger, dat kan dus ook.  Rick krijgt ook, gratis, een flinke zak met droge rijst om zijn telefoon alvast in te leggen.  Behalve de hostess is het hier dus weer super service.

Hoop die telefoon weer aan de praat te krijgen is er eigenlijk niet, nadat we wat viseten in de opening voor de oplader zagen.  We hebben allemaal een garantie op onze telefoons dat ze altijd gratis vervangen worden, hoe ze ook kapot gaan.  Dat is vooral voor de kinderen een goed idee, maar nu duidelijk voor Rick ook!

Na het eten verlaten we de gezellige Inner Harbor en rijden terug naar Washington.  Daar is vandaag Passport DC gaande.  De ambassades van Australia en een aantal landen uit Azie, Afrika en de Amerika's houden een open dag met culturele activiteiten, eten en rondleidingen door de gebouwen.

De ambassades zijn tot vier uur open en wij komen pas na tweeen aan, dus we zijn wat laat.  We parkeren de auto in een te dure parkeergarage aan "Embassy Row", maar getuige de menigtes hier en ons tijdgebrek zijn we blij een plek gevonden te hebben.

Als eerste lopen we naar de Australische ambassade.  Daar staat een lange rij om binnen te komen, maar het gaat snel.  Intussen krijgen we een stukje brood met Vegemite (vinden Rick en ik lekker, maar de mensen voor ons duidelijk niet) en een Australisch stukje worst van de "Barbie" toegestopt.  Ook krijgen we een groene canvas tas met Australia erop en een kaartje om wijn te proeven.

Dit is een grote ambassade en een van de weinigen hier aan Massachusetts Avenue in een modern gebouw.  Er is allerlei informatie over Australie en lekkere hapjes, al heb ik na de lunch nog geen trek voor meer.  Ook de wijnproeverij is erg lekker.  De film slaan we over, want we willen meer ambassades bezoeken.

 

Peruviaanse dansers

 

Het valt ons op hoe populair dit evenement is.  Bij iedere ambassade staan enorme rijen.  Wij lopen door naar Peru.  Daar willen we ook graag naar binnen, want dit is een mooi historisch gebouw.  We zien het kantoor van de ambassadeur, prachtig met allemaal hout!

Buiten zien we, helaas over vele hoofden, een Peruviaanse dans en ook hier is eten, maar we hebben geen trek.  De buurambassade is Trinidad en Tobago.  Hier speelt een steelbandje.  We blijven even naar deze vrolijke muziek luisteren.

Daarnaast ligt de Chileense ambassade.  Hier zouden we graag naar binnen gaan, maar de rij is ellenlang en de tijd begint te dringen.  We kijken naar de dans buiten en dan op het kaartje wat we inmiddels hebben bemachtigd.

De keuze is tussen de Indonesische ambassade waar we jaren geleden al eens geweest zijn, of een viertal ambassades aan New Hampshire Avenue.  We kiezen dat laatste, hopend zo meer ambassades te kunnen bezoeken.

Onderweg zien we heel veel mensen met strohoeden lopen, duidelijk uitgegeven bij een ambassade.   Wij gaan als eerste bij Mozambique naar binnen.  Dit is een mooi gebouwtje met veel kunst uit het land.  Ik heb een zwak voor Franssprekende Afrikaanse landen na als kind in Gabon en Senegal (die ambassade doet ook mee, maar is helaas te ver weg) te hebben gewoond.  Het geeft me een nostalgisch gevoel.

Bij Botswana staat de rij wachtenden om de hoek en bij Nicaragua en Argentinie ook.  Het is al half vier, dus nog een half uur voor alles afgelopen is.  Zaak om te kiezen en daar hoeven we niet lang over te denken.  Strohoeden (van Nicaragua) hoeven we niet en Botswana zegt ons niet veel, bovendien is Argentinie het moederland van de nieuwe Nederlandse koningin.

We sluiten aan bij de rij daar en er mogen groepen naar binnen.  Wij zijn de laatste of een na laatste groep.  Deze honderd jaar oude ambassade is ook weer heel mooi met glas in lood ramen en de ambassadeur heeft een prachtig onderkomen.  We krijgen Malbec wijn om te proeven en zien, alweer over de hoofden, een traditionele dans.

De oplettende lezer zal gemerkt hebben dat Europa niet in het lijstje van werelddelen voorkwam.  De ambassades van de Europese Unie hebben volgende week zaterdag hun open dag.  Daar hopen wij ook heen te gaan en dan ook vroeger te zijn om meer ambassades te zien. 

Na deze superleuke dag rijden we naar huis.  Saskia is ook in Washington met haar vrienden bij de Chili Cook Off.  Dat is het voordeel van een metrostation dichtbij, de tieners kunnen zo ook makkelijk de stad in.

Rick en ik zijn het erover eens dat we vaker dit soort dingen zouden moeten doen.  Er is vrijwel ieder weekend wel iets cultureels gaande in deze internationale stad.  We zetten het culturele nog even voort door Grieks te bestellen voor ons avondeten van Plaka Grill.

Zondag

Het is bewolkt als we alweer in alle vroegte voor ons doen het huis verlaten.  Starbucks heeft dit weekend goede klanten aan ons, want op weg naar Washington halen we er koffie en ontbijt.  Voor mij een ijs-Americano en een groenteomelet broodje.

Onderweg horen we dat de Teddy Roosevelt brug gesloten is voor filmopnames voor het tweede deel van Captain America.   Ik sms E. gauw dat ik misschien wat verlaat ben daardoor.  Als we dichter bij Washington komen horen we echter op de radio dat de brug net weer geopend is.  We nemen hem dan toch maar en zien nog een film helicopter vliegen en een aantal cameramensen staan.

Toch nog op tijd zet Rick mij bij het McPherson Square metrostation af.  Daar ben ik blij dat ik mijn winddichte jas aanheb!  Het is ronduit koud met een straffe wind.  Rillend wacht ik op het gezelschap dat voor vanochtend de rondleiding langs de monumenten heeft geboekt.

Het is op deze plek altijd heel rustig in het weekend en een gezin met drie tieners valt dus meteen op.  Ik zie A. en E. en hun drie kinderen dan ook al van verre aankomen.  We maken kennis en ik vertel aan de hand van de kaart van dit gedeelte van Washington die bij dit station staat over de vroege geschiedenis van de stad.

Dan gaan we door naar het Witte Huis waar het vandaag een stuk rustiger is dan gedurende de week.  De schoolgroepen zijn er in het weekend niet.  Langzaam zien we gelukkig stukken blauwe lucht verschijnen en als de zon tevoorschijn komt is het meteen een stuk warmer.

We lopen via de achterkant van het Witte Huis en het Washington Monument, waar vandaag ook de finish voor de Avon Walk for Breastcancer is, naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Hoera, de fonteinen staan weer aan!  Wat maakt dat een verschil voor de mooiheid van dit monument.

De hele tijd zien we allerlei mensen met yoga matjes voorbij lopen.  Even later merken we wat daar de aanleiding van is.  Op een heuveltje in Constitution Gardens dichtbij het Vietnam Memorial maakt men zich klaar om een enorme openlucht yoga klas te geven in het kader van Yoga Week.

Als we via het Vietnam Memorial bij het Lincoln Memorial aankomen is de lucht vrijwel helemaal blauw en schijnt de zon  uitbundig.  Met een graad of 17 is het echter nog steeds koel voor de tijd van het jaar en de wind maakt dat het zo'n jas aan, jas uit dag is.

We lopen rond het Tidal Basin, bezoeken de monumenten daar en vervolgens terug naar het bewoonde gedeelte op zoek naar een ATM.  Die vinden we dichtbij het Witte Huis bij de Bank of America bank waar ik altijd langsloop, maar waarvan de geldautomaat me nog nooit eerder is opgevallen.

Als het geld gepind is wijs ik het gezin naar 17th Street voor restaurants om te lunchen.  Ik neem afscheid van ze en loop richting de Roosevelt Brug waar om een uur weer gefilmd zou worden en Rick als filmliefhebber, vooral ook van dit soort films, natuurlijk is gaan kijken.

De brug werd maar een half uurtje afgesloten en Rick sms-t dat alles alweer voorbij is als ik pas halverwege ben.  Ik maak dan nog maar even een stop bij het Einstein beeld en ontmoet Rick op de hoek bij het Lincoln Memorial.

We halen zijn auto op en rijden naar de Washington Harbour in Georgetown.  Daar gaan we op een van de terrassen lunchen.   We bestellen beiden de crabcake sandwich van Tony & Joe's, die erg lekker is. 

Intussen vergapen we ons aan de mooie jachten langs de kade.  Iedereen daarop geniet ook van het mooie weer, al dan niet met een glas champagne in de hand.  Mij lijkt zo'n middagje varen super, maar ik denk dat het me snel zou gaan vervelen als we zelf een boot zouden hebben.  Dat merk ik al als we met Ricks vader het water op gaan.

Thuis ga ik nog een poosje voor het huis zitten lezen.  Als de zon achter de bomen verdwijnt wordt het te fris.  Aan het einde van de komende week lijkt het eindelijk een stuk warmer te gaan worden, maar eerst moeten we nog door een paar druilerige dagen heen.  Men klaagt hier vaak dat er geen echte lente is, maar meteen van de winter naar de zomer.  Dat is deze lente zeker niet het geval!

Vandaag is het ook Cinco de Mayo en om dit heerlijke weekend af te sluiten gaan Rick en ik dat bij Chevy's vieren.  We kunnen meteen terecht op het terras en bestellen een margarita.  Voor mijn eten worden het de gegrilde vistaco's op mais tortilla's en geen bonen of rijst.  De serveerders doen altijd geschokt dat ik "maar" twee taco's wil, maar dat is voor mij meer dan genoeg!  Ricks quesadilla smaakt hem ook goed.

En zo eindigt een weekend met niet maar een, maar wel drie sterren!  We gaan een drukke week tegemoet, die vooral voor Saskia morgen al spannend begint.  Ze heeft het hele weekend zitten leren voor haar AP examens en is daar nu nog aan bezig.  Ze heeft morgenochtend scheikunde en morgenmiddag psychologie.   Deze examens tellen niet mee voor schoolcijfers, maar kunnen wel bepalen of Saskia er college credits door krijgt, die soms vrijstelling van bepaalde vakken geven.

 

Flapjack helpt Saskia's laptop warm houden

Foto's van de vissen in Washington vrijdag staan hier.

Foto's van de vissen in Baltimore gisteren staan hier.

PS: Reacties vind ik nog altijd erg leuk.  Daar kijk ik vooral op de maandagochtend erg naar uit. Ik hoop er dus morgenochtend veel te lezen :)

Maryland Science Center

Zoals iedere ochtend kijkt Rick HLN tijdens zijn ontbijt en douche (ja, we hebben tv in de badkamer voor mijn verslaafde man, ik kijk vrijwel nooit). Hij komt naar boven en vertelt, dat er in Nederland een aanslag is gepleegd tijdens Koninginnedag!

Gauw kijk ik op CNN.com, waar staat, dat een auto door de menigte is gereden klaarblijkelijk om de koninklijke familie te raken. Er zouden ettelijke gewonden zijn gevallen. Het lijkt dus nog mee te vallen en tijd om de Nederlandse sites te lezen heb ik niet.

Tijdens het combinatieuur gewichtheffen en Pilates hebben we het natuurlijk over de varkensgriep (of H1N1, Mexicaanse griep of Novofluenza, afhankelijk van waar je leest of luistert). Ik vind het wel fijn om te zien, dat de anderen ook voorzichtig zijn (instrueren hun kinderen tot extra handen wassen e.d.), maar verder ook gek worden van de media. Ik vertel ze over de aanslag in Nederland. Die laat eens te meer zien, dat je je verschrikkelijk druk kan maken over iets wat kan komen en dan gebeurt er iets heel anders naars totaal onverwacht. Alweer: carpe diem, het moet mijn motto maar worden.

Vandaag is dus de dag, dat Kai thuis mag blijven uit school (eens per jaar doe ik dat al jaren met ieder kind) en wij samen naar het Maryland Science Center zullen gaan. Om half elf gaan we op weg naar Baltimore.

Onderweg bel ik Christine in Alabama terug. In hun county zijn twee waarschijnlijke gevallen van varkensgriep geconstateerd bij twee kleuters en nu zijn alle scholen daar tot maandag gesloten. Daar baalt Christine van, want Mallory zou een klassereis naar Six Flags hebben op zaterdag, die nu ook niet doorgaat. Maar ja, op het moment wil men geen enkel risico nemen.

Op de radio horen we, dat er nu tenminste twee doden zijn gevallen in Nederland. He, bah! Eigenlijk zou ik wel meer nieuws willen, maar dat moet tot later vanmiddag wachten.

Kai werkt onderweg aan zijn SAT voorbereidingen. Het verkeer werkt helemaal mee en binnen het uur doemen de wolkenkrabbers van Baltimore voor ons op. Op deze doordeweekse dag is het erg rustig in de stad en ik vind met gemak een parkeerplaats in de garage van het Intercontinental Hotel.

Het loopt tegen twaalven en we besluiten eerst even te gaan lunchen. Met de crabcakes van J. Paul's vers in mijn geheugen (Rick en ik aten hier een paar weken geleden) wordt dat het restaurant.

We krijgen een tafeltje aan het raam. Kai bestelt een kipsandwich, waar een stuk kipfilet op ligt, waar hij zijn mond niet eens omheen kan krijgen! Ik neem de salade met een crabcake, wat ook erg lekker smaakt. Het is goed zo alleen met mijn zoon op pad te zijn, want nu hoor ik eens wat van zijn leven. Hij is gewoonlijk zo stil!

Bij het Science Center kopen we kaartjes met alles erbij inbegrepen voor $18,95. Heel redelijk vind ik dat, want je krijgt er ook de planetariumshows en een Imax film voor.

We beginnen met de tentoonstelling over dinosaurussen. Daarna zien we live, waar er recentelijk aardbevingen plaatsvonden, hoe het weer in de VS is en meer. Dan wordt er omgeroepen, dat de volgende planetariumshow over tien minuten zal beginnen.

Boven op de tweede verdieping bevindt zich dit planetarium. In de wachtruimte hangen prachtige ruimtefoto's van verschillende plaatsen op aarde. Kai en ik zijn gefascineerd erdoor! Voor we het weten zijn de tien minuten voorbij.

Het is bepaald niet druk, dus we kunnen rustig een plaats uitzoeken in de zaal. Deze koepel is vijftig voet hoog (een snelle berekening maakt dat zo'n 17 meter). Wij krijgen "Dark Matters" te zien, een interessante presentatie over wat het oog niet kan zien in de ruimte, met prachtige beelden!

We hebben nog zo'n vijftig minuten voor onze Imax film begint. Die besteden we met de rest van de tentoonstellingen bekijken. Er zijn allerlei interactieve spelletjes, die met het lichaam te maken hebben. Kai wordt opgemeten en is 5 voet 11 3/4 inch lang, bijna zes voet, dus, dat is langer, dan Rick. Even later doen we een soort Dance, Dance Revolution. Daarna leer je over cellen en proteines in het lichaam. Het is allemaal erg interessant.

Een verdieping hoger zien we de mooiste foto's van Antarctica. Daarna nog een tentoonstelling van de Maryland blue crab. Dat die echt zo blauw zijn was me nooit zo opgevallen (terwijl ik ze bij bosjes verorberde, ha ha). Daarmee hebben we de tentoonstellingen gehad. Precies op tijd, want we kunnen al in het Imax theater plaatsnemen met onze 3D brillen.


Wat een schitterende film is Under the Sea 3D! Ademloos kijken we naar het prachtige leven onderwater. Wel is het weer duidelijk, dat ook dit leven wordt beinvloed door het opwarmen van de aarde, helaas. Kai is de beste van mijn kinderen om een natuurfilm mee te kijken. Hij vindt dat minstens zo interessant als ik.

Voldaan lopen we terug naar de van. Als ik denk er te zijn, zie ik een enorme kras op de zijkant! De auto ernaast staat ook scheef geparkeerd en ik schrik me echt even rot! Tot nu toe (voor mij een record) is de van meer dan een jaar krasvrij gebleven. Kai kijkt me aan of ik gek ben en merkt nuchter op, dat dit onze van niet is. Die staat ernaast. Pfff, opluchting!

Het is na drieen en ik verwacht files op de terugweg, maar dat valt erg mee. Zo door de weeks is het dus goed te doen, "even" Baltimore. Op de terugweg stoppen we bij CVS, waar Kai acne spullen nodig heeft. Bij Safeway halen we avondeten (lasagna en haricots verts). Daar zie ik ook David, Mary's man. Mary's moeder is vannacht overleden, na een naar gevecht met kanker. Ik ben blij, dat ik in persoon onze condoleances kan overbrengen.

Als Rick thuiskomt kijken we met zijn allen de verslaggeving omtrent de gebeurtenissen in Nederland op BVN. Verschrikkelijk allemaal! Dan is het hebben van een Nederlands satelliet kanaal toch wel fijn.

Hopelijk wordt door deze tragedie de traditie van Koninginnedag niet veranderd. Ik vond het super om de koninklijke familie lekker menselijk te zien zijn en mee te zien doen aan spelletjes. Dat is zo uniek en zul je in de grotere landen niet zien. Ik hoop echt, dat een gek dat niet gaat vergallen.

Op een heel andere manier doet dit me denken aan het vuurwerkongeluk een paar jaar geleden hier in Vienna. Vorig jaar was er daardoor geen vuurwerk, maar een lasershow. Die deed het hem niet. Dit jaar is het vuurwerk dus terug, alleen op een andere plaats (dichtbij ons).

Baltimore

Tot mijn verrassing heeft Rick de hele week vrij genomen. We kunnen dus nog lekker uitslapen, ongestoord door de wekker of Cosmo. Die laatste begint namelijk, als de honden van de buren blaffen, ook te blaffen. En dat kan doordeweeks al zo vroeg als half zeven het geval zijn! We waren gisteravond helaas net te laat thuis om hem op te halen.

Het weerbericht voor vandaag klonk vreselijk, maar als ik wakker word zie ik toch een paar zonnestralen. Een waterig zonnetje door de sluierwolken, dat wel, maar beter, dan regen en onweer, zoals voorspeld. Rick en ik besluiten het uitpakken en opruimen nog even te laten liggen en samen naar Baltimore te gaan vandaag. We kunnen toch geen was doen.

Eerst bel ik Lauren, want die wil graag langskomen om baby Dane door ons te laten bewonderen. Lauren kennen we al heel lang, Saskia was bruidsmeisje voor haar, een paar jaar geleden. Zij en haar man Dan zijn zo blij met hun jochie, die op 8 januari werd geboren. Voor hem zijn ze door allerlei vruchtbaarheidsbehandelingen gegaan.


Maar dat was allemaal de moeite waard, want wat een schatje krijgen wij te zien! Met drie maanden weegt hij al twintig (Amerikaanse) pond!! Hij slaapt, als Lauren en Dan aankomen. Maar zij willen foto's met ons allemaal, dus Dane wordt voorzichtig gewekt.

Saskia mag hem het eerst vasthouden en glundert. Zij hoopt, dat Lauren en Dan (zoals hun plan is) naar dit gebied terugverhuizen. Dan kan Saskia babysitten voor de vrouw (toen tiener), die haar regelmatige babysitter was. Maar Dane is niet zo blij, dat hij wakker gemaakt is en begint te urmen.

Lauren voedt hem even en we kletsen bij. Ik zou het ook super vinden, als ze weer dichter bij zouden komen wonen. Aardiger mensen, dan Lauren en haar ouders (en nu Dan) ken ik niet.

Na het eten krijgt Rick een "oom" kans met Dane. Die vindt het bij hem wel prima. Lauren en ik nemen foto's. Lauren wil ook foto's van Dane met mij en ik krijg als enige een grote glimlach van het kleine mannetje! Helaas is er geen foto daarvan, want wat is een lachende baby toch helemaal om op te eten!

Daarna heeft Dane er geen zin meer in. Kai komt ook nog aan de beurt, maar al gauw heeft Dane het helemaal gehad. Je kan het hem ook niet kwalijk nemen. Drie maanden oud, heerlijk aan het slapen en dan moet je in de armen van al die vreemdelingen. Maar het is wel heel leuk hem nu eindelijk gezien te hebben. Een schatje is het zeker, maar wat wil je ook met ouders, die zo'n aantrekkelijk stel zijn om te zien.

Saskia gaat met vriendinnetjes naar, waar ook anders, de mall en Kai heeft geen zin in een excursie. Dus trekken Rick en ik er samen op uit. Het weer is werkelijk heerlijk en het verkeer, dat naar Baltimore erg druk kan zijn, werkt ook mee. Na drie kwartier zien we de wolkenkrabbers van de stad voor ons opdoemen.

Voor Baltimore heb ik een zwakke plek, want het was de eerste "echte" Amerikaanse stad (lees met wolkenkrabbers), die ik na onze verhuizing hierheen zag. Hoe vaker ik de stad bezoek, hoe leuker ik hem vind. Alles ligt vrij dicht bij elkaar. Het baseball stadion van de Orioles en het football stadion van de Ravens liggen midden in de stad, wat de sfeer ook ten goede komt.

Al gauw vinden we een parkeergarage bij de gezellige Inner Harbor. De zon begint steeds meer te voorschijn te komen en het wordt ronduit warm. De Inner Harbor wordt omringd door restaurants met terrasjes en we gaan op zoek naar een lunchplek.

We kiezen J.Paul's en kijken, terwijl we op ons eten wachten, naar de grote variatie aan mensen, die voorbijlopen. Het is gezellig druk en kennelijk is er een groot volleybaltoernooi. Groepen meisjes uit verschillende staten lopen in volleybaltenue. Ook kun je goed zien, wie er de Baltimore Ducks tour heeft gedaan. Die mensen hebben een lint met een eendentoeter om hun nek hangen.

Het eten laat nogal op zich wachten, maar dat geeft niet, want we vermaken ons prima. We hebben beiden een crabcake sandwich besteld. We zitten hier aan de Chesapeake Bay, die beroemd is om zijn blauwe crabben. Dus in Baltimore bestel je crab. Deze crabcake komt vol crab en met weinig vulling, prima bereid, dus.

Na de lunch lopen we een (half) rondje over de kade van de Inner Harbor. Je kunt hier bootcruises maken, waterfietsen en met een watertaxi mee naar Fort McHenry. Straatartiesten maken muziek en de terrasjes zitten vol. Het is erg gezellig en iedereen is in een vrolijke lentebui.


De Inner Harbor

Langs de kade ligt het Maritime Museum, een collectie oude schepen, die je kunt bezoeken. Een ervan is een onderzeeer, daar zijn we weleens in geweest. Ook het bekende aquarium ligt langs de Inner Harbor. Rick is daar nog niet zo vaak geweest, maar we hebben net een aquarium bezocht in Myrtle Beach, dus laten we deze dit keer voor wat het is.

Rick heeft nog nooit Fort McHenry bezocht, dus we besluiten dat te gaan bezichtigen. Dit fort, dat dateert uit 1776, werd in september 1814 door de Britten aangevallen. Tijdens die aanval schreef Francis Scott Key de tekst van het volkslied "The Star Spangled Banner".

Door het oude en netjes onderhouden centrum van Baltimore rijden we naar het Fort. Toegang tot het fort kost $7 per persoon. Maar mijn America the Beautiful pas geldt hier ook. Rick en ik plakken de stickers op en gaan de film kijken.

Dr. William Beanes vertelt met een Schots accent over de gebeurtenissen van die dagen. Het is een korte, maar interessante film. Aan het einde moeten we gaan staan (protocol voor het volkslied) en wordt het Star Spangled Banner gespeeld met zicht op de vlag van Fort McHenry. Die vlag heeft 15 sterren, zoals in de tijd van de zeeslag. De oorspronkelijke vlag is in Washington DC te bekijken in het American History Museum.


Rick en ik lopen langs de buitenkant van het fort, waar het uitzicht op de grote haven van Baltimore interessant is. Binnen staan allerlei kanonnen en op de binnenplaats kunnen we zien, hoe de soldaten en hun superieuren destijds hier woonden. We zijn er meer dan een uur zoet, echt een aanrader voor een kijkje in de Amerikaanse geschiedenis, dit fort!

Inmiddels is het spitsuur begonnen, dus de terugweg verloopt langzamer, dan de heenweg. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot boven de 25 graden en de beloofde onweersbuien zijn nergens te bekennen. We bespreken, dat het de perfekte dag is om te grillen.

We halen Cosmo op bij de kennel en Rick zet mij en hem thuis af. Hij gaat door naar de Giant om avondeten en Paasbenodigdheden te halen. Saskia heeft aangekondigd graag eieren te willen beschilderen morgen.

Het blijft warm genoeg om buiten te eten en wat voelt dat weer heerlijk! Ik kan niet wachten tot het vrijwel elke dag weer deze temperatuur of warmer zal zijn.

National Aquarium, Baltimore

Het wordt vandaag een spijbeldag voor onze oudsten. Al een paar weken geleden heb ik met Kai afgesproken vandaag naar het aquarium in Baltimore te gaan met hem. Dit was zijn keuze voor de "Mammie-Kai Dag". Mij hoor je niet klagen, want dat aquarium is fantastisch!

En om kwart over zes staat Katja klaarwakker en blij naast ons bed. Zij wil graag mee met Rick naar zijn werk vandaag. Ze is klaar met de vakken, die ze vandaag heeft, en kon niet mee met "Take Our Sons and Daughters to work Day" in april. Rick vindt dat natuurlijk een prima idee. Hij belt de school en zegt, dat de tieners "out of town" zullen zijn vandaag. En in het geval van Kai en mij is dat geen leugen.

Voor we waar dan ook heengaan moet ik natuurlijk nog even de nodige beweging krijgen. Nadat Saskia als enige van het gezin naar school is vertrokken neem ik Cosmo mee voor een interval: twee minuten wandelen, twee minuten joggen. Ik wil dit een half uur volhouden, maar meneer (die al buiten adem is van het verdedigen van onze achtertuin) heeft er na vijf minuten al genoeg van.

Cosmo breng ik dan maar thuis, maar ik ga zelf wel door. Ik zie onderweg een prachtige specht met een knalrode kop en aan een aantal hekken de bruine "hulzen" van net uitgekomen cicades. Het is nog stil, maar binnenkort zal het "gezang" dus weer beginnen!

Het halve uur vliegt voorbij en na een snelle douche gaan Kai en ik ervandoor. Baltimore ligt hier zo'n 53 mijl vandaan en volgens de GPS zal dat een uurtje duren. Ze heeft het helemaal bij het rechte eind. Gelukkig is het heel rustig op de weg en binnen het uur zien we de Baltimore skyline (de dichtstbijzijnde Amerikaanse stad met echte wolkenkrabbers, toen ik hem voor het eerst zag was ik helemaal onder de indruk).

Kai neemt wat foto's uit de auto en vergaapt zich aan het Camden Yards stadion. Overal zijn vlaggetjes met Orioles erop. Het baseballteam is Baltimore's grote trots!


Baltimore

Het is nu zaak een parkeerplaats te vinden en gelukkig zijn er een aantal heel grote parkeergarages vlakbij het aquarium. Wij kiezen de hoogste en ik doe mijn credit card in de machine. Hier krijg ik geen kaartje, maar mag straks de garage weer uit, door diezelfde credit card in de machine bij de uitgang te stoppen. Heel handig! Parkeren kost wel $20, niet mis, maar we zitten dan ook erg centraal.

Bij een van de e-ticket will call machines van het aquarium voer ik mijn credit card weer in. Ook een handig systeem, want daar rollen de twee tickets voor de toegangstijd van half een uit, die ik online had besteld.

Het is pas half twaalf, dus we hebben mooi nog tijd voor de lunch. Kai kiest hiervoor het aan de overkant van de pier gelegen Hard Rock Cafe. Hij doet zich tegoed aan een half "slab" barbequed ribs en bestelt een lekker mango drankje, dat in een souvenir glas komt, dat hij later keurig in een doos meekrijgt. Mijn salade van gegrilde kip met gedroogde cranberries, verse sinaasappel, blue cheese en pecannoten gaat er ook heel goed in.


Vooruit dan, ik mag een foto van het nieuwe kapsel maken!

We hebben na het eten nog een kwartiertje voor we het aquarium in kunnen en kijken even wat rond bij de schepen, die langs de kade bezocht kunnen worden. Een daarvan is een onderzeeboot met haaietanden erop geschilderd.

Eenmaal in het aquarium hebben we een uur om de verschillende gedeeltes te bekijken. Op iedere verdieping is een andere tentoonstelling. Op de begane grond zien we eerst een enorm basin met onder anderen heel grote roggen, die elegant rondzwemmen.

Dan gaan we met de roltrap naar boven en komen terecht in het gedeelte over de rivieren in Maryland en de Chesapeake Bay. Behalve aquaria met vissen en schildpadden staan er ook overal borden met uitleg over de conservatie van de baai en andere wateren en wat het aandeel van dit aquarium daarin is (heel veel!).


In het aquarium

De volgende verdieping (het aquarium is heel open opgezet, je hebt op iedere roltrap weer uitzicht op het roggenbasin) behuist veel tropische vissen en de vierde verdieping onder anderen puffins en mooi gekleurde kikkertjes.

Door een draaideur op de bovenste verdieping lopen we een nagemaakt tropisch regenwoud binnen. Hier zien we de mooiste vogeltjes, aapjes, schildpadden en zelfs een tarantula!

Nu we alle verdiepingen gehad hebben lopen we naar beneden door wat ik het mooiste gedeelte van het aquarium vind. Het pad loopt spiraal vormig naar beneden en in de rondte is er eerst een twee verdiepingen hoog aquarium met tropische vissen en dan een twee verdiepingen hoog aquarium met allerlei haaiensoorten erin. Werkelijk prachtig om te zien!


Verdiepingen hoge basins

Eenmaal weer op de begane grond lopen we door een tunnel naar het gedeelte, waar het dolfinarium is gevestigd. Wij hebben kaartjes voor de voorstelling van half twee en kunnen nog een goed centraal plaatsje vinden.

Deze voorstelling is niet zo "showerig" als bij bijvoorbeeld Seaworld, maar is meer gebaseerd op de educatieve kant van de samenwerking van mens en dolfijn. Door middel van filmpjes en natuurlijk ook een aantal spectaculaire kunstjes, die de vrouwelijke dolfijnen Maya en Spirit uitvoeren, leren we hoe die samenwerking tot stand komt en dat dolfijnen in het wild lang niet altijd zo vriendelijk zijn.


De voorstelling duurt precies een half uur en dan hebben we een kwartier om naar het "Immersion Theater" te lopen. Dit is de laatste attractie van onze dag: Planet Earth: Shallow Seas 4D experience.

Het is werkelijk een heel leuke ervaring. De film heeft prachtige natuuropnames en als een dolfijn springt worden wij natgesproeid, als er kleine zeesterren te zien zijn worden onze enkels gekriebeld en de zeeslangen porren ons in de rug. Alleen de kleinere kinderen vinden het allemaal maar eng en een aantal begint te huilen. Eigenlijk vind ik, dat daar beter voor gewaarschuwd moet worden, want het is allemaal best intens voor kinderen onder de vijf.

Kai en ik lopen nog even door het laatste stukje aquarium, dat we nog niet gezien hadden: het Australie gedeelte. Hier is een stuk "bush" nagemaakt met natuurlijk de dieren, die daarbij horen. Een medewerkster van het aquarium vertelt er interessant over.

Dan verlaten we het gebouw zeer voldaan. Dit blijft het mooiste aquarium, waar ik ooit geweest ben.

Het afrekenen bij de parkeergarage gaat van een leien dakje en dan komen we in een gigantische file terecht! We staan een hele tijd stil en ik bedenk me, dat er vast een baseballwedstrijd is in Camden Yards (blijkt later inderdaad ook zo te zijn).

Zodra ik me uit dat verkeer kan ontworstelen rijd ik dan maar eerst de andere kant op om het stadion verkeer te omzeilen. Zo zien Kai en ik heel wat van de stad Baltimore en ik moet zeggen, ik zou er wel een keer wat meer tijd door willen brengen. Zo zagen we, dat je bijvoorbeeld het huis van Edgar Allan Poe kunt bezichtigen en de stad heeft een rijke geschiedenis.

Op de verdere terugweg staan we zo af en toe in druk verkeer, maar een echte file is er niet. En dat is altijd fijn in dit gebied op een vrijdagmiddag, want dan kun je letterlijk uren vaststaan.

Net als we thuis zijn gaat de bel en het is Saskia's klasgenootje Noah. Hij brengt Marshall Road Elementary School mokken gevuld met chocolaatjes rond. Deze zijn als dank voor het helpen met Artsmart dit jaar en ik vind het erg leuk om dat als aandenken aan dat programma te krijgen. Dat en de International Night zijn de twee evenementen, die ik volgend jaar zal missen. De middle school organiseert die niet.

Het is fantastisch weer, dus we eten lekker buiten met zijn allen. En Rick en ik blijven tot na tienen buiten computeren, heerlijk toch, die zomerse temperaturen!