Over ambassades, een verlaat Koningsfeest en Moederdag

Zaterdag

Rick is vroeger op dan ik maar ik sta ook om half negen naast mijn bed. We maken ons klaar en laten Orion uit. Dan gaan we op weg om ontbijt te halen. Van Panera bestellen we een boterham met ham, kaas en ei en bij Starbucks staan dankzij de app onze koffies al klaar.

Dan rijden we naar de Nederlandse ambassade in Washington. Vandaag zijn de Europese Unie ambassades te bezoeken (vorige week de andere ambassades van over de hele wereld, maar toen moest ik werken).

Wij beginnen dus met Nederland. We zijn vroeg genoeg dat we vrij dichtbij kunnen parkeren. De veiligheidscontrole gaat snel en dan krijgen we een tasje aangereikt met van alles erin waaronder een geel kaartje om een portie poffertjes te eten.

Rick gebruikt de zijne en ik eet er een van. Rick gebruikt mijn kaartje voor we vertrekken ook.  Allerlei bekenden zijn hier, mensen, die we niet vaak zien maar met de jaren hebben leren kennen. De poffertjesbakker en zijn vrouw waren van plan een poffertjes restaurant of food truck te beginnen, maar het lijkt alsof ze daar wat van terug zijn gekomen. Heel jammer!

Op andere tafels liggen verschillende soorten kaas. Ik ben vooral dol op komijnenkaas, die wij hier niet kunnen krijgen. Er is een quiz om een oranje fiets te winnen en binnen praten we met Arubanen en mensen van de luchtmacht, die hier gestationeerd zijn. Een van hen zullen we vanavond weer zien.

Als laatste doen we een geografische quiz waar we moeten zeggen welk land iedere vraag vertegenwoordigt. Ik merk meteen dat Oost Europa mijn zwakte is. Vooral wat voorheen de Sovjet Unie was. Estland, Letland en Litouwen heb ik omgekeerd en Roemenie en Bularije ook. Toch winnen we een derde prijs, een fietsbroche. Ik ben wel benieuwd hoe Amerikanen het met deze quiz doen.

Mijn vijf fouten lagen in het oosten, tijd om die landen te bezoeken!

Misschien ben ik bevooroordeeld, maar ik vind de Nederlandse ambassade altijd een van de leuksten qua vertier voor jong en oud. De ambassade is ook best groot vergeleken bij andere Europese landen. Hoewel, onze volgende stop is de Franse ambassade waar ook Duitsland aanwezig is. Die ambassades zijn beiden heel groot (niets vergeleken bij Rusland of China echter, beiden vandaag niet open maar we rijden er wel langs).

Die twee landen combineren hun open house altijd. De vorige keer was het bij de Duitse ambassade en dit keer bij de Franse. Dat is een grote ambassade maar we zijn teleurgesteld, want er is maar weinig interessants. Rick koopt een ham en kaas baguette voor zijn lunch en we proeven wat wijn en kaas.

Rick had liever de bratwurst die in de tuin wordt geserveerd gehad, maar aangezien hij geen trek meer heeft vertrekken we. Op de kaart zie ik dat de ambassades van Oostenrijk, Slowakije en Hongarije wat buiten de enorme drukte langs "Embassy Row" liggen.

Onze volgende stop is dan ook Slowakije en na de Nederlandse ambassade vind ik deze het leukste. Misschien omdat ik zo weinig over dit land weet. Er zijn wijnen om te proeven, waaronder honingwijn, en dames in prachtige klederdracht met beschilderd gezicht. Een dame bekrast leeggeblazen eieren en er hangen allerlei schilderijen. Nu wil ik naar Slowakije!

De Oostenrijkse ambassade ligt ernaast en is vooral populair voor hun chocolade, Zotter, een merk waar ik nooit van heb gehoord. Hier leren Rick en ik dat Red Bull uit Oostenrijk komt, nooit geweten! Er wordt appel strudel verkocht en het beeld van Johan Strauss staat er. We hebben geen zin in de rij te staan voor chocolade en gaan verder.

De Hongaarse ambassade is niet veel verderop. Alweer hebben we geluk meteen een parkeerplaats te vinden. Voordeel van Ricks kleine auto, die overal tussenpast. Hier zien we een traditionele dans en wordt er onder anderen gulash verkocht. Ondanks dat ik nog geen lunch opheb is het jammer genoeg te warm voor zoiets.

De Tsjechische ambassade is binnen loopafstand, maar we hebben beiden genoeg van de rijen en warmte. Die moeten we volgend jaar dan maar doen. We rijden naar huis waar Orion ook blij is om weer los te zijn (Lorraine liet hem eerder uit).

Opeens heb ik toch wel trek. Ik probeer zo min mogelijk koolhydraten te eten en het voedsel bij de ambassades was daar niet goed voor. Ik snijd een tomaat in plakken en smelt er wat Goudse kaas op, heerlijk!

Rick maait de voortuin en dan verkleden we ons voor de wat verlate (had eigenlijk vorige week moeten zijn) KBP (King's Birthday Party), oftewel Koningsfeest. Dat wordt dit jaar in de tuin bij Eveline, die ik ken, en Jack gehouden. Alles is, zoals altijd, heel perfect versierd en georganiseerd.

Dit t-shirt krijgt altijd veel opmerkingen

We lopen de trap af de tuin in en dan wordt onze foto met een kader om ons heen genomen. Jack en Eveline verwelkomen ons hartelijk. Zoals meestal kennen we maar weinig mensen maar genieten gewoon van al het oranje.

In het kindergedeelte wordt er gesjoeld, spijkers gepoept (voor mij een nieuw spel dus ik weet nu hoe dat gaat), koek gehapt en meer. Voor de volwassenen worden er blokjes kaas, gevulde eieren en glutenvrije, vegetarische bitterballen uitgedeeld. Die laatsten zijn werkelijk heel smakelijk!

Dan houdt Andre van Nispen, de nationale afgevaardigde van de Nederlandse JPO (die dit feest organiseren), een mooie toespraak. Op het laatst toasten we op Koning Willem Alexander en zegt iedereen, inclusief Amerikanen, Noren, Schotten en andere nationaliteiten aanwezig "Dat hij leve!". Dan slaan we allemaal een paar slokken oranjebitter naar achteren. De enige, die dit lekker vindt, is Rick, die dan ook een tweede neemt.

Het avondeten komt van de Indonesische food truck Sambal. We krijgen sate, rendang, nasi en groentes met kroepoek. Ik vraag de mijne zonder rijst want ik probeer echt zo weinig mogelijk simpele koolhydraten te eten.  Het is echt goed Indonesisch eten, lekker pittig, vooral de rendang.

Tijdens het eten praten we met heel wat mensen. Van twee jaar geleden is Renice er ook. We praten over het beginnen van een Nederlandse Meet Up. Die wil ik eigenlijk al een tijdje beginnen, maar weet niet of ik er de energie voor heb. Dat kan weleens heel groot worden!

Opeens hoor ik getik op het tentdak waaronder wij zitten. Er komt een flinke onweersbui en Rick rent naar de auto om mij op te halen. Dan volgt er echter een wolkbreuk en ik blijf lekker onder mijn tentje zitten (al wordt mijn rug ook nat).

Een Noorse JPO medewerker, Peder, komt naast me zitten en we raken in gesprek. Dat vind ik zo leuk van dit feest, er zijn mensen van over de hele wereld. Eindelijk wordt de regen minder en ik ga gauw op zoek naar Rick, die al klaar staat.

Wat een leuke en internationale dag was dit! Vanmiddag waren er opeens ook een paar mooie boeketten voor mij voor Moederdag. Een van Kai en een van Katja en Kevin, allebei met een heel lief kaartje. Ik zou willen dat ze er morgen zouden kunnen zijn, maar gelukkig komt Saskia wel. Daar zie ik enorm naar uit want ik heb haar al veel te lang niet gezien!

Zondag

De zon van gisteren is verdwenen en het heeft vannacht flink geplensd. Het is dus maar sombertjes als we beneden komen. Bij onze gewoonlijke Starbucks zijn de egg bites en nitro brew uitverkocht ziet Rick op de app dus we rijden naar het Oakton filiaal. Daar staat alles al klaar als we aankomen.

Rick duikt ook nog even de Giant in voor wat boodschappen en dan rijden we naar Center Street en het Community Center waar we een tijdje Pokemon vangen. Nu Rick het spel ook heeft is het leuk om samen te doen. Hij vindt het leuker dan ik had gedacht.

Langs Center Street worden ook nieuwe rijtjeshuizen gebouwd, die maar liefst $900000+ kosten. Nieuwsgierig hoe zulke dure rijtjeshuizen, in een buurt waar je voor maar iets meer een flink huis met grote tuin kunt kopen, er dan uitzien sluipen we er een binnen.

We zien er werkelijk niets bijzonders aan. Ze zijn zelfs vrij klein met maar, afhankelijk van wat je kiest, twee of drie vrij kleine slaapkamers. Het enige bijzondere is dat ze een groot dakterras hebben met uitzicht over Vienna. Rick en ik zouden het geld er niet voor overhebben. Er zijn er ook pas zes van de zeventien verkocht.

Intussen is Saskia op weg naar huis. Terwijl we op haar wachten probeer ik mijn stappen bijeen te krijgen. Dat is me net gelukt als Saskia met een hele berg was naar binnen komt lopen. Ik heb haar al sinds maart niet gezien dus geef haar een flinke knuffel!

Saskia heeft gisteravond wel een graduation party gehad en is pas heel laat naar bed gegaan. Ze gaat dus even liggen. Dan kleden we ons allemaal netjes en rijden naar de Ritz Carlton. Hier heeft Rick de Moederdagbrunch gereserveerd.

De balzaal is prachtig versierd en er is een trio muzikanten, die klassieke muziek spelen. Zoals altijd is het eten ook weer spectaculair. Ik ben vooral dol op de twee soorten kaviaar, vooral de echte. Volgens Rick eet ik er genoeg van om de prijs van de brunch compleet te rechtvaardigen.

Er zijn natuurlijk ook andere dingen, maar ik geniet altijd het meest van de vis. Gerookte zalm, gamba's, krabklauwen en meer. Om nog een beetje groentes binnen te krijgen probeer ik de salades ook. Zelfs voor Saskia zijn er twee veganistische gerechten, die ze lekker vindt.

Qua desserts ben ik altijd heel kieskeurig en ik zie hier niet veel wat ik echt lekker vind. Alleen een chocolade gevuld met caramel minitaartje en dat is dan wel weer om je vingers bij af te likken. Al met al genieten we en kletsen gezellig met Saskia. Ze heeft veel plannen voor de toekomst en dat is heel fijn.

Pas tegen drieen gaan we huiswaarts. Daar geven Rick en Saskia mij hun cadeautjes. Saskia heeft een hele tas vol mee, zo leuk! Ik open een olifantje wat geluk brengt, een boek met kleuren, die ik in mijn omgeving moet vinden, een kalligrafie boek en ouderwetse inkt pen, en een dubbelzijdige puzzel. Erg leuk allemaal!

Rick geeft me een Echo Spot waarop Alexa staat. Deze heeft een schermpje en doet van alles en nog wat. Ik ben verslaafd aan trivia spelletjes op de Echo en met deze kan ik de vragen ook zien, niet alleen horen.

Kai belt via Skype en we praten een half uurtje met hem. Hij voelt zich niet lekker en gaat vroeg naar bed. Dan zou ik zo graag even moederen over hem! Maar skype en andere zulke programma's maken veel goed.

Daarna ontspannen we lekker en kijk ik de aflevering van Boer Zoekt Vrouw van vandaag. Wel jammer dat we nu tot september moeten wachten op het vervolg. Mijn lijstje van boeren die ik denk dat door zullen gaan is Wim, Rudie, Marnix, Steffi en Michelle. Ik ben weer benieuwd, kijken jullie nog steeds?

Veel trek voor het avondeten hebben we niet. Ik bestel wat sashimi van Sushi Yoshi en Rick een salade van Plaka Grill. Saskia is gaan eten met een vriend. Katja belt ook voor Moederdag en ik vind haar een beetje down klinken. Er is ook zoveel gaande in hun leven en ze wonen nog steeds bij Kevins ouders.

Zo eindigt een heerlijk weekend. Iedereen een goed begin van de week gewenst!!

Ambassades bezoeken en DC met een vriendin

Zaterdag

Toen ik gisteravond met Cosmo knuffelde trok hij opeens weg en boem, daar lag ik met mijn gezicht op de houten vloer.  Mijn neus en vooral onderlip moesten eraan geloven en vanochtend is mijn neus opgezwollen en ziet mijn lip eruit alsof ik een koortslip heb met aan de binnenkant een flinke snee.  Ik prijs me zeer gelukkig dat ik mijn voortanden niet heb gebroken!

Wonder boven wonder heb ik ondanks dat alles heerlijk geslapen.  Rick staat om kwart over acht op, maar ik lig nog veel te lekker.  Rick komt net terug met ontbijt, voor mij van Panera, als ik beneden kom. 

Na mijn neus en lip bekeken te hebben, want hij schrok zich gisteravond ook rot van al het bloed, besluit Rick gelukkig ook dat ik er niet zo slecht uitzie als hij had gevreesd.  We eten samen ontbijt op het deck, want het is eindelijk eens warm genoeg ervoor.

Dan maait Rick gauw voor de volgende regens het gras en ik ren op de plaats op het deck om mijn beweging te krijgen.  Met dit mooie, maar kort durende weer, heb ik echt geen zin om binnen te gaan sporten.  Cosmo speelt intussen met de nieuwe Deense dog van de buren.  We hebben geen hond aan ze.

Tegen elven rijden we naar de stad waar vandaag de EU ambassades open huis houden.  Vorige week waren het de andere ambassades, maar toen hadden we al teveel andere dingen gaande.  Ik heb gelezen dat de Nederlandse ambassade poffertjes heeft dus daar beginnen we mee.

Tot onze verbazing vinden we met gemak een parkeerplaats vlakbij.  Niet omdat het niet druk is, maar veel mensen maken gebruik van de gratis busjes. We moeten door een veiligheidscontrole en krijgen dan een oranje plastic zak met "Holland" erop aangereikt (je kunt het buitenlanders echt niet kwalijk nemen dat ze Nederland zo noemen, het land promoot zichzelf met die naam).

Binnenin vinden we een stroopwafel, een flesje water, een kaart van Rotterdam en twee kaartjes, een voor poffertjes en een voor bier. We sluiten aan in de rij voor de poffertjes, die bekwaam worden gebakken door mensen van DC Dutch op professioneel uitziende bakplaten.  Ze smaken dan ook opperbest!

Er schijnt een poffertjes restaurant of truck te komen, wij zijn de eerste klanten!

Dan sluiten we aan in de rij voor de kaasproeverij.  Hier proeven we belegen kaas, Oud Amsterdam en komijnenkaas.  Het wordt allemaal heel enthousiast ontvangen door de Amerikanen.  Helemaal enthousiast zijn ze over het gratis glaasje Heineken voor iedereen. Wij genieten daar ook van.

Verder zijn er allerlei standjes met informatie, ook over Curacao en Aruba.  Ik klets even leuk met de man van het Aruba standje, die zelf Arubaan is en het natuurlijk fantastisch vindt dat wij zo dol op zijn eiland zijn.

Philips deelt LED lampen uit waar Rick dolblij mee is. KLM heeft een loting voor twee tickets naar Amsterdam.  We doen beiden mee, maar ik win nooit zoiets dus verwacht er niets van.  De rijen zijn erg lang en op een gegeven moment zijn we daar klaar mee. We vinden dat de Nederlandse ambassade het echt fantastisch heeft gedaan!

Voor we verder gaan willen we toch een licht lunch ergens eten, want met die lange rijen is het moeilijk aan eten te komen bij de ambassades.  We strijken in Dupont Circle neer op het terrasje van Darlington House. 

Dupont Circle

Het is heerlijk weer met een graad of 25 dus iedereen zit buiten.  We bestellen beiden een "skizza", heel dunne knapperige pizza's.  Die van mij met groentes en ik vind het heerlijk en licht. Rick heeft hem met Buffalo kip, te pittig voor mij met mijn stukke lip.

We bespreken welke ambassades we nog willen bezoeken en de keuze valt op de Franse, die niet aan Embassy Row ligt.  Op de kaart zie ik dat de Duitse ambassade daar vlakblij ligt en gezien de menigtes besluiten we die twee te gaan bezoeken, meer tijd hebben we niet, want ze zijn maar tot 16 uur open.

Via Massachusetts Avenue wat Embassy Row heet in dit gedeelte rijden we erheen.  Er staan lange rijen om de kleinere ambassades hier binnen te gaan.  Het is wel gezellig allemaal, iedereen heeft duidelijk plezier, echt een leuke traditie dit. Dit jaar is het tiende jaar ervan.

Gelukkig lees ik net wat verder dan mijn neus lang is in de brochure.  We zijn dan op weg naar de Franse ambassade, maar daar zouden we voor dichte deuren komen te staan.  Het blijkt dat de Fransen en Duitsers allebei bij de Duitse ambassade zijn, want de Franse wordt verbouwd.

Toevallig zijn we bijna bij de Duitse ambassade dus dat komt mooi uit.  Ook hier vinden we makkelijk een parkeerplaats. Ricks kleine BMW i3 is heel handig, die past overal net tussen en parkeert zichzelf!

Intussen pakken donkere wolken zich samen en terwijl we in de rij staan voor de veiligheidscontrole begint het te waaien en regenen.  We zijn beiden goed voorbereid met paraplu's en jassen, maar dat is lang niet voor iedereen het geval.  Sommige vrouwen staan er in mouwloze jurken, brrr!!

De Duitse ambassade hebben we nog nooit bezocht en we zijn verbaasd hoe groot die is.  Het is een jaren zestig gebouw maar oogt modern.  Er staat ook een stuk van de Berlijnse muur.  Voor het standje met brie en andere lekkernijen staat een ellenlange rij en wij vluchten naar binnen om de regen te ontlopen.

Daar worden Duitse biertjes verkocht, niets gratis zoals bij de Nederlandse ambassade!  Toch kopen we beiden een flesje en blijkt het Eurovisie Songfestival aan te staan.  Hee, zegt Rick opeens, is dat niet Nederland?  En jawel, we zijn er toevallig net als Douwe Bob zingt.  Leuk liedje, maar ik lees later dat hij op de 11e plaats eindigde.

Rick biedt aan in de regen in die lange rij voor kaas en brood te gaan staan.  Zo lief, want hij houdt eigenlijk helemaal niet van brie, maar weet dat ik er dol op ben.  Na al die jaren samen nog zo'n gentleman! 

Daar staat hij in de rij

De brie van Ile de France is het voor mij helemaal waard en zelfs Rick vind het lekker.  We lopen naar boven zoals de Ampelmaennchen ons wijzen (de groene mannetjes op de stoplichten in voormalig Oost-Duitsland).  Daar ruimt men al op want het is bijna vier uur.  Het plenst ook dus wij lopen snel terug naar de auto.

Rick oppert om in Georgetown te gaan kijken of we iets kunnen gaan drinken.  We parkeren en als we de garage uitlopen is het alweer droog.  We gaan op zoek naar Mr. Smith's, die hier jarenlang was, maar we vinden het restaurant niet.  Het blijkt verhuisd te zijn en Rick heeft geen zin erheen te lopen.

We lopen dan maar gezellig M Street af, want de zon schijnt weer en het is druk.  We bekijken de menu's van verschillende restaurants en strijken neer bij J. Paul's, een visrestaurant.  Daar bestel ik een half dozijn oesters en deel wat nacho's met Rick. Daarna delen we mini (veel te dure!) tonijn tartaar taco's en een garnalen cocktail. 

Twee blokken verderop is het beroemde Georgetown Cupcake (de DC Cupcake serie op TLC).  De rij daar valt mee en we sluiten aan.  Rick vraagt Saskia en haar vriendinnen of ze er ook een willen en dat is natuurlijk het geval.  Eenmaal aan de beurt bestel ik een salted caramel cupcake en Rick red velvet.  Maar ze hebben geen veganistische wortel cupcakes meer voor de meisjes.

Welke smaak zou jij bestellen? Schrijf het in het commentaar

 

Dat vind ik zielig dus bel Sprinkles een paar blokken verderop.  Daar hebben ze veganistische red velvet cupcakes, helemaal goed! Rick gaat die halen, terwijl ik bij Sephora wat nieuwe mascara en oogpotlood koop. Georgetown is echt een winkel- en woonbuurt, heel anders dan waar ik altijd mensen rondleid.

Als we de stad weer verlaten regent het weer en zien we een regenboog boven de monumenten.  Jammer genoeg lukt het niet er een foto van te nemen.  Dat is nog een wens van mij, een prachtige foto met een regenboog over een van de monumenten. Die blijft nog even onvervuld.

Thuis treffen we Saskia, Laura en Kaylee, die de Sprinkles cupcakes de lekkerste ooit vinden.  Mijn salted caramel cupcake smaakt heerlijk, althans de frosting.  Ik vind de cake zelf nogal saai en eet die niet helemaal op. Ik ben niet zo'n cake persoon, eigenlijk.

Saskia's reis komt dichterbij en is bijna helemaal in kannen en kruiken.  Het hangt nog van Kai en Bea af waar Saskia in Duitsland heengaat. Hopelijk kunnen ze dat morgen uitvogelen, want anders wordt het wat ingewikkeld met elkaar in contact te komen.

Hopelijk is mijn lip vooral morgen een stuk beter, want hij blijft maar bloeden.  Voortaan ga ik een stuk voorzichtiger zijn met hoe en waar ik Cosmo knuffel.  Maar ik blijf hem natuurlijk wel knuffelen!

Zondag

De zon schijnt vrolijk onze kamer binnen, maar een stap naar buiten vertelt ons dat het scherp kouder is dan gisteren. Rick haalt weer ontbijt en ik maak me klaar, want ook vandaag ga ik weer de stad in.

Rick brengt me naar de voorkant van het Witte Huis waar ik met Bente heb afgesproken.  Zij sms-t me dat ze er is en bij het protesttentje staat.  Dat protest zit er al 35 jaar dus ik weet meteen welke ze bedoelt.

Toen ik vorig jaar in New Orleans was heeft Bente me daar veel minder toeristische dingen laten zien.  Ik vind het dus extra leuk haar nu "mijn" stad wat te laten, al wordt het hier juist het toeristische gedeelte van het Witte Huis en de monumenten.

Het is mooi zonnig weer, maar er staat een harde, koude wind.  Toch stukken beter wandelweer dan in de regen zoals de afgelopen paar rondleidingen.  Voor het Witte Huis is het vrij rustig.  Er hangen overal Scandinavische vlaggen, want de staatshoofden van die landen waren de afgelopen week op bezoek bij de Obama's.

Achter worden we ver weggeleid, want de helicopter staat klaar om de president te vervoeren.  Niet veel later vliegt hij over onze hoofden.  Het blijft bijzonder om mee te maken.

Bij het Washington Monument is de "commencement" (graduation) van George Washington University gaande.  Wij komen er net langs als het volkslied wordt gezongen.  De hele rest van de dag zien we geslaagde studenten in hun donkerblauw met geel borduursel cap en gown. 

 

Verder is het vandaag bij de monumenten vrij rustig.  Ik zie geen Honor Flight veteranen en de schoolgroepen ontbreken op zondag ook.  Ik vertel bij ieder monument over de symboliek en Bente luistert aandachtig.  Verder kletsen we natuurlijk bij over van alles en nog wat.

Bente is echt zo iemand bij wie het niet uitmaakt hoe lang je elkaar niet gezien hebt, het is meteen weer vertrouwd.  Onze levens zijn heel verschillend, maar we hebben ook veel gemeen.  Er is in ieder geval meer dan genoeg gesprekstof!

Na het Tweede Wereldoorlog Monument, Vietnam Memorial, Lincoln Memorial en Koreaanse Oorlogsmonument nemen we even pauze om wat te drinken.  Bente leest dit blog ook en heeft dus alle foto's gezien, maar ze zegt dat die de grootsheid van het geheel niet kunnen overbrengen.  Dat is zo vaak het geval, inderdaad.

We lopen rond het Tidal Basin en bekijken het Martin Luther King Jr., Franklin D. Roosevelt en Jefferson Memorial.  Dan lopen we richting ons lunch restaurant.  Ik wil Bente meenemen naar Zaytinya, een van mijn favoriete restaurants.

Onderweg komt er opeens een Duits echtpaar naast ons lopen en de man spreekt mij aan.  Hij zegt in het Duits te horen dat wij Nederlands spreken.  Ik moet mentaal even omschakelen, maar antwoord dan in het Duits dat dat het geval is.

Hij vraagt of we mobiel internet hebben want zij zoeken naar de dichtstbijzijnde Starbucks.  Ik antwoord dat ik er een weet op 7th Street, maar dat is nog best een wandeling.  Op mijn telefoon zoek ik ze op en stuur ze naar 14th en G.  Bente luistert mee en zegt als ze weer doorlopen dat ze het toch typisch vond dat die man gewoon verwachtte dat wij ook Duits spraken.  Daar had ik eigenlijk niet eens bij nagedacht, maar is wel waar natuurlijk.

Bij Zaytinya is het een drukte van jewelste.  Er is een uur tot anderhalf uur wachttijd voor een tafeltje, maar wij gaan in de bar wachten en daar komen al gauw een paar stoelen vrij. Ik vraag hun heerlijke knoflooksausje bij de pita's en we kiezen van het menu.

Dat is altijd moeilijk, er staat heel veel lekkers op!  Bente zegt dat ik kan kiezen, zij is een makkelijke eetster en kent het hier natuurlijk niet.  Ik kies avgolemono soep voor ons beiden, want die is niet te versmaden. Verder delen we de spruitjes met yoghurtsaus en wilde paddestoelen met dadels en amandels, allemaal werkelijk heerlijk!

Na het eten lopen we naar de overkant het American Art Museum en Portrait Gallery binnen.  Dit is een van mijn favoriete musea in de stad.  Er zijn ook altijd andere tentoonstellingen en vandaag zijn het allerlei foto's en schilderijen van mensen.

We bekijken de portretten van de presidenten waarvan die van Clinton altijd mijn favoriet is.  De rest zijn over het algemeen vrij saaie portretten.  Naast de portretten staat een korte geschiedenis over wat die president bewerkstelligd heeft.

Daarna lopen we door het kunstmuseum.  Dit is ook nog eens een heel mooi gebouw uit het midden van de 19e eeuw. Grappig genoeg is de moderne kunst uitgerekend in het oudste gedeelte gehuisvest.  Ik moet altijd het ijsetende vrouwtje en de neon kaart van de VS ook een bezoek brengen.

 

Als we weer genoeg kunst gezien hebben lopen we via China Town naar Elephant & Castle in de hoop daar een terrasje te pikken.  Het is best lekker weer, zo'n zestien graden en zonnig, maar het terras is niet open.  We mogen echter wel een drankje aan de bar bestellen en het op het terras nuttigen.

Dat doen we dus.  Met allebei een Blue Moon gaan we in het zonnetje zitten.  We kletsen erop los en de tijd gaat snel.  Ik stel voor dat we bij B Too gaan eten, want ik weet dat Rick daar ook graag komt.  Ik maak op Open Table een reservering voor half zeven.

Bente en ik nemen er een Uber heen en Rick wacht al op ons aan de bar.  We krijgen een gezellig tafeltje en een (blijkt later) Franse ober.  Rick en ik delen wat voorafjes, "bitterballen" met eendenvlees, mini kaaskroketjes en mini gerookte zalm wafeltjes.  Allemaal even lekker, eigenlijk zou ik wel een hele bak van die kaaskroketjes op kunnen.

Voor mijn hoofdgerecht neem ik de filet Americain met frietjes, zo lekker!  Rick neemt garnalenkroketjes en erwtensoep en die vindt hij minder.  Het ziet er dan ook helemaal niet als erwtensoep uit.  Bente heeft de zeebaars en die ziet er ook zeer goed uit.

Het gesprek vloeit zo goed en gezellig dat ik me geroepen voel aan te kondigen dat we de tijd in de gaten moeten houden. Bente moet namelijk nog naar het vliegveld en de tijd begint te dringen.  Nu is Rick ook zo iemand, die pas op het laatste moment vertrekt, dus hij ziet mijn zorgen niet zo.

We rekenen af en rijden dan langs het hostel waar Bente heeft gelogeerd.  Zij haalt haar geringe bagage op.  Ik zit voor het eerst ooit achterin Ricks auto, ruimer dan ik had gedacht.  Zo'n twintig minuten later zetten we Bente af bij de American terminal van Reagan National Airport.  Het was een superleuke dag samen en we hopen dat we elkaar snel weer kunnen zien!

Rick en ik rijden huiswaarts waar we Saskia verder helpen met de voorbereidingen voor haar Europese reis.  Ze wil Kai ook zo graag zien, maar dat is het knelpunt nog steeds.  Kai heeft geen vrij en zit toch best ver van waar Saskia gaat zijn.  Hopelijk komen ze eruit.

Zo eindigt een vol en leuk weekend.  Ik ben ook zo blij dat ik niet naar Massachusetts ben gegaan!  Alleen al even in een restaurant zittend doen mijn benen zoveel pijn. Ik moet er niet aan denken tientallen uren in de auto te hebben moeten zitten! 

Europese ambassades en Moederdag

Zaterdag

Rick staat om een uur of kwart voor negen op en ik denk nog een kwartiertje te blijven liggen, want we willen op tijd naar de Shortcut to Europe.  Een heel aantal Europese ambassade openen hun deuren vandaag voor het publiek en vorige week zagen we al dat deze open dagen heel populair zijn. 

Als ik mijn ogen weer opendoe is het tot mijn ontzetting al tegen tienen!  Wij wilden om tien uur in Washington zijn.  Gauw sta ik op.  Ik vraag Rick waarom hij mij niet heeft gewekt en hij antwoordt dat hij dacht dat ik mijn slaap wel nodig zou hebben.  Datzelfde zou ik bij hem ook gedacht hebben, dus vooruit.

De koffie staat wel al klaar en ik eet gauw ontbijt en duik dan de douche in.  Een kwartiertje later ben ik klaar om te gaan, volgens Rick de snelste vrouw ooit.  We rijden naar de stad en dan begint de zoektocht naar een parkeerplaats.  Intussen zien we heel lange rijen bij de ambassades.  Het is al na elven als Rick het opgeeft en mij afzet en zelf naar de parkeergarage waar we vorige week parkeerden rijdt.

Als eerste sluit ik aan bij de rij voor de ambassade van Estland.  Die gaat vrij snel en het is een mooi oud gebouwtje.  Ook zijn de mederwerksters in kleurrijk kostuum gekleed.  Verder is hier niet veel te beleven, dus ik sta ook weer gauw buien. 

De volgende lange rij is de voor de Griekse ambassade.  Aan de overkant zie ik de ambassade van Luxemburg met geen rij, wat me doet denken dat daar niet veel interessants te zien is.  Ierland, ook aan de overkant, heeft daarentegen net zo'n lange rij als Griekenland.  Na even overleg met mezelf besluit ik toch maar in de Griekse rij te blijven staan.

Die gaat maar heel langzaam en tegen de tijd dat Rick de auto geparkeerd heeft ben ik nog maar een paar meter opgeschoten.  Mensen, die uit de ambassade komen, zeggen allemaal dat het zeer de moeite waard is.  Dan blijven we dus maar wachten, want ook de andere ambassades hebben lange rijen. 

Dit is duidelijk een heel populair evenement!  Zo vaak hoor ik mensen uit Europa zeggen dat Amerikanen enkel in hun eigen land geinteresseerd zijn en in mijn ervaring is dat niet het geval.  Men is juist altijd zeer geinteresseerd en lovend over Europa.

Na een groepje kinderen Griekse dansen te zien doen en ongeveer een uur wachten lopen we eindelijk de ambassade binnen.  Hier wordt het meteen duidelijk waarom we zo lang wachtten.  Overal staat iedereen stil om dansen te bekijken. 

Wij wormen ons een weg naar het eten wat inderdaad erg lekker is.  Er is tzatziki, verschillende smaken olijfolie, een soort baklava zonder noten (ik ben de naam vergeten) en een superlekker bakje met Griekse yoghurt en kersensaus.  Ik had flinke trek bij binnenkomst en nu heb ik mijn lunch wel bij elkaar.

We hebben geen zin in de rij bij de Ierse ambassade, maar kijken wel naar de Ierse dans, die buiten wordt opgevoerd.  Hetzelfde geldt voor de Roemeense ambassade er praktisch naast. Ook hier wordt er in kostuum gedanst.  Ik vraag me af hoe vaak deze dansen in de landen zelf nog opgevoerd worden. Het doet me opeens denken aan de klompendans in Holland, Michigan, die wij nooit eerder in Nederland hebben gezien.

Een heel stuk verderop de heuvel op, puf puf, want het is ontzettend vochtig en warm, komen we bij de Britse ambassade aan.  Het zou volgens het verhaal de hele dag regenen vandaag en in plaats daarvan schijnt de zon, dus we klagen niet over de vochtigheid.  Wel nemen we meteen het ons aangereikte waterflesje aan.

Rick heeft nog trek en bestelt een "banger" sandwich.  Daar neem ik ook een hapje van, maar ik heb verder geen zin in het zware eten dat ze hier hebben.  Ook niet gratis, overigens, terwijl de andere ambassades niets vragen voor hun hapjes.  Rick heeft iets met de Britten, omdat hij in Londen gewoond heeft, maar zelfs hij moet toegeven dat andere ambassades veel gastvrijer lijken.

De Belgische ambassade is de volgende op ons lijstje.  Ook hier staat weer een enorme rij, maar die gaat vrij snel.  De man voor ons vertelt ons dat hij van verscheidene mensen gehoord heeft dat de Nederlandse ambassade de meeste indruk maakte.  

Wij hebben er bewust gekozen daar niet heen te gaan, omdat we die al kennen.  De Nederlandse ambassade ligt ook wel een flink stuk uit de route.  Later hoor ik dat het er ook flink druk was en de verse stroopwafels en poffertjes gretig aftrek vonden.  Misschien toch maar op ons lijstje zetten volgend jaar.

 

Belgische ambassadeur's kantoor

 

Als we dichter bij het Belgische ambassadegebouw komen wordt ons verteld dat ze geen bier meer hebben.  Maakt ons niet uit en de anderen in de rij duidelijk ook niet, want niemand keert om.  Er is een meer dan levensgrote Smurf, natuurlijk een Belgisch produkt, met wie iedereen foto's kan nemen.

Rick en ik zijn het er over eens dat we deze rondleiding na Australie vorige week de best georganiseerde vinden.  We krijgen een doosje met Guylian chocolaatjes aangereikt, leren over het Belgische leger en hun station op Antarctica en nog veel meer.  Het gaat allemaal veel beter en sneller dan in de Griekse ambassade.  Ook Le Pain Quotidien, de succesvolle Belgische bakkerij, is erbij.

Het bier is dus op, maar we zien wel waar we er meer van kunnen vinden op een lijstje van restaurants dat er hangt.  We besluiten dan ook vanavond Belgisch te gaan eten.  De vrijwilligers hier zijn voornamelijk Vlamingen en ik spreek regelmatig Nederlands.  Al met al vonden wij het hier in "Belgie" allemaal heel erg goed en interessant gedaan en ook vriendelijke mensen, allemaal bereid tot een praatje.

Voor we naar buiten gaan doen we onze regenjassen aan en paraplu's op, want voor het eerst vandaag regent het.  Echt onvoorstelbaar hoeveel geluk we hebben gehad met het weer vandaag.  Wij verwachtten de hele dag kleddernat rond te lopen, maar zelfs dit buitje is valt erg mee.

Tegen de tijd dat we bij de Finse ambassade aankomen is het alweer droog.  Dit wordt onze laatste stop vandaag.  Deze ambassade heeft heel bijzondere architectuur.  Er groeien planten aan de muren  buiten en duidelijk wil men die over de hele muur doen groeien.  Ook binnen is het een duidelijk eco-omgeving, alles hout, veel licht en originele architectuur.

 

De Finse ambassade van buiten

 

Tot onze verbazing zien we opeens de Kerstman rondlopen.  Ook lopen de medewerkers met t-shirts, die zeggen dat Rovaniemi het officiele oord van Santa Claus is.  Een zoektocht op het internet wijst uit dat dat inderdaad zo is.  Rovaniemi ligt in Lapland, een bestemming nog hoog op mijn wenslijst (die trouwens heel lang is).

 

 

Prachtig Laps kostuum

Er zijn hier ook weer allerlei hapjes te proeven. Mooi vind ik ook de kleurrijke kostuums.  Volgens mij zijn die uit Lapland, maar dat wordt niet uitgelegd.

Net voor vieren zijn we ook klaar met deze ambassade.  Vier uur is het einde van de Open House, dus Finland was ons laatste bezoek.  We lopen de heuvel af naar waar Rick heeft geparkeerd.  Onderweg komen we nog langs een heel aantal interessante ambassades, bijvoorbeeld van Turkije en Mexico, maar ook van kleine landjes, zoals de Marshall Islands.  Het heet niet voor niets Embassy Row.

Het loopt tegen vijven en gaan een restaurant opzoeken.  Onze keuze is vanavond op Et Voila gevallen.  Alleen is het hier om vijf uur nog uitgestorven, bovendien hebben zij geen tapbier.

Rick heeft daar juist veel zin in, dus we reserveren hier een tafeltje voor zes uur en lopen naar Sur La Place aan de overkant.  Dit restaurant serveert Belgische gerechten, maar heeft geen Belgische eigenaren (zij zijn Arabisch), en tot Ricks vreugde zijn er vier Belgische bieren aan tap. 

Rick zou hier ook wel willen eten, maar ik vind het menu bij Et Voila veel lekkerder.  Hier staan voornamelijk mosselen op en die heb ik gisteravond ook al gegeten.  Na van een biertje genoten te hebben, lopen we dus terug naar de overkant.

Bij Et Voila is het inmiddels gezellig druk en krijgen we meteen een tafeltje.  Ik bestel gerookte forel met linzen als voorafje, dat erg lekker is. Rick heeft erwtensoep en vindt die duidelijk prima.

Hoofdgerecht voor mij is de special van soft shell crabs.  Dat is een plaatselijke lekkernij, krabben gevist in de Chesapeake Baai, die nog geen harde schaal hebben. Het is een van mijn favoriete gerechten en ik kan het niet nalaten het te bestellen als het op het menu staat.

Op weg naar huis regent het weer, maar zien we ook een prachtige regenboog.   Saskia moest vanavond werken, dus alleen de huisdieren zijn thuis.  Cosmo heeft zich te goed gedaan aan het katteneten dat Saskia niet heeft weggelegd.  Hopelijk krijgt hij daar vannacht geen last van.

Zondag

Geen verslapen dit keer, integendeel ik ben om onverklaarbare redenen om half zes klaar wakker!  Rick ligt nog in diepe rust, dus ik draai me nog een aantal keren om, maar sta dan op.  Het is schitterend zonnig weer, maar een heel stuk koeler dan gisteren.  We schijnen vannacht zelfs het laagste temperatuur ooit record voor deze datum te kunnen gaan verbreken!

Als Rick ook weer in het land der levenden is, gaan we naar Starbucks voor ons wekelijkse ontbijt.  De barrista daar is niet een van de snuggerste en vergeet onze halve bestelling.  Gelukkig bemerkt de manager dat en Rick krijgt een bon voor een gratis koffie.  Vorige week kreeg hij die ook al doordat deze zelfde jongen een fout maakte.

Zoals altijd wordt ook onze naam gevraagd om op de kop met ons drankje te schrijven.  Ik heb voor deze barrista mijn naam al herhaalde malen gespeld, dus als hij het zonder te vragen hoe het te spellen opschrijft, denk ik dat hij die spelling nu dan wel kent.  Thuis zie ik dat hij van Petra "Pay Check" maakte, we lachen er hartelijk om! 

Rick en Saskia verwennen me flink.  Ze geven me leuke kaarten en van Rick krijg ik een cadeaubon voor Tysons Corner.  Hij weet dat ik graag wat nieuwe kleren wil kopen, dus helemaal perfect!  Gisteravond werd er ook al een prachtig boeket tulpen van Rick bezorgd.

Saskia geeft me een schattige magneet met een foto van ons tweetjes, toen zij een jaar of zes was, en een wijnglas beschilderd met "It's five o'clock somewhere".  Ze kent haar moeder goed!

Dan is het toch weer tijd voor mij om te gaan sporten.  Ik zou deze Moederdag graag vrij daarvan nemen, maar met dit koelere weer voel ik mijn spieren ook weer flink.  Het is zaak die weer wat losser te krijgen.  Met mijn weer leuke boek gaat het uur cardio gelukkig lekker snel.

Saskia moet vanavond weer werken en gaat daarom gezellig mee lunchen.  Mijn keuze is Le Pain Quotidien.  Daarmee ben ik niet de enige moeder en we moeten even op een tafeltje wachten.  Mijn keuze aan eten heb ik al gemaakt: de overheerlijke linzensalade.  Iedere lekkere hap heb ik bovendien het gevoel een hele berg vitamines binnen te krijgen.

De rest van de middag ga ik uit de wind voor het huis mijn boek verder lezen.  Halverwege de middag belt Kai om mij een fijne moederdag te wensen.  Hij komt net met vrienden terug van een weekend in Belgie.  Ze hebben onder anderen Brussel en Gent bezocht.

Niet lang na Kai krijg ik Katja aan de lijn.  Het is ook weer fijn haar stem te horen, want het gros van onze communicaties gebeurt via sms of Facebook chat.  Ik moet toegeven dat ik die twee vandaag flink mis.  Gelukkig zullen we over ongeveer een maand weer even allemaal bij elkaar zijn.

Tot slot van deze fijne Moederdag neemt Rick mij mee naar Sushi Yoshi.  Hij weet dat je mij geen groter plezier kan doen dan met een lekker bord vol sushi en sashimi!  Daarna wordt het lekker bankhangen en maken we ons klaar voor een drukke week.  Dit weekend was er in ieder geval weer een met een flinke ster.

 

Mijn moederdagmaal met allerlei exotisch, precies zoals ik het lekker vind!

 

 

Een druk kleurrijk weekend in twee Amerikaanse steden

Zaterdag

Uitslapen is ervanochtend niet bij want we willen met de opening van 9 uur bij het National Aquarium in Baltimore zijn.  Dat is al gauw drie kwartier rijden en je weet het hier ook nooit met het verkeer. 

Om kwart voor acht gaan we de deur uit en stoppen bij de Starbucks in Vienna om ontbijt te halen.  Daar bemerkt Rick dat hij zijn portemonnee vergeten is.   Daar baalt hij van, nu verliezen we tijd.  Tja, hij zal zijn rijbewijs toch bij zich willen hebben, dus terwijl ik op de koffies en eten wacht, rijdt Rick terug naar huis.  Uiteindelijk zijn we maar een minuut of tien verlaat.

Er is ook nauwelijks verkeer onderweg en zo halen we nog wat tijd in.  Al gauw komt de skyline van Baltimore in zicht.  Dit is de dichtstbijzijnde "echt" Amerikaanse stad met wolkenkrabbers voor ons.  Washington heeft nu (nog) helemaal geen hoogbouw.

We parkeren de auto en lopen naar het aquarium.  Het is mooi zonnig weer, maar wel koel en met een stevig briesje hier aan het water.  Het aquarium ligt in het gezellige, toeristische gedeelte van de stad, de Inner Harbor.  Ik neem me altijd voor hier vaker heen te gaan, zo ver is het tenslotte niet.

Rick heeft gisteravond al kaartjes online gekocht, die voor ons klaarliggen.  Het is voor Rick al vele jaren geleden dat hij in dit aquarium was.  Ik ben er veel vaker geweest, iets wat ik me niet realiseerde.  Ik maak Rick min of meer wegwijs en we gaan ons op de Caribische vissoorten.

Daar is dit aquarium zeer geschikt voor.  Er is een enorm rond twee verdiepingen hoog nagemaakt koraalrif met allerlei kleurrijke vissen erin, velen ook die we tijdens het snorkelen en duiken in Aruba zien. 

Terwijl we aan het fotograferen zijn, komen er drie duikers het water in om de vissen te voeren.  Het is bijzonder te zien hoe de roggen als een soort huisdieren op hun eten afkomen.  Ook de porcupinefish (stekelvarkenvis?  Karin?) wordt persoonlijk gevoed.  Heel leuk om te zien!

Er is ook een enorme mureen aal, die kennelijk een ingebouwde klok heeft, want net voor het eten komt hij uit zijn hol.   Ik maak er een aantal goede foto's van.  Rick is hogerop en mist het.  Nadat de aal gevoerd is, gaat hij terug naar zijn hol.

Rick wil hem van boven het water fotograferen, buigt voorover en ik hoor een plons.  De woorden, die uit Ricks mond komen zal ik hier maar niet herhalen.  Het blijkt zijn mobieltje te zijn dat nu op de bodem van het aquarium ligt.

We kunnen het zien liggen en het heeft meteen de aandacht van een heel aantal vissen.  De duikers hebben het echter niet opgemerkt.  Rick vindt een medewerker, die een soort bel onder water luidt waar een van de duikers op afkomt. 

Rick instrueert mij het ophalen van de telefoon te gaan filmen.  De duiker houdt de telefoon tegen zijn oor en ziet mij filmen.  Het is allemaal toch best komisch en gelukkig kan Rick er ook de humor wel van inzien.  Hij krijgt het advies te proberen de telefoon in rijst te leggen en dat gaan we zeker proberen.

Na nog in het Australie gedeelte (niet veel aan) en bij de kwallen (wel erg mooi, al wil je ze niet in het water tegenkomen) te hebben gekeken, hebben we het aquarium wel gezien.  De dolfijnen zien we onder water, maar slaan de "show" over.  Die is niet zoals in Sea World, maar meer wetenschappelijk over dolfijnen.

Onze magen rommelen intussen en we gaan op zoek naar een restaurant voor de lunch.  Die zijn hier ruimschoots te vinden, maar we willen graag op een terrasje aan het water zitten en daaraan voldoet The Cheesecake Factory het beste.

We krijgen een tafeltje in de zon na een kleine aanvaring met de hostess, die besloot ons in de koele schaduw te zetten, terwijl er meer dan genoeg tafeltjes in de zon open zijn.  Ze vertelt ons dat we als we een van die tafeltjes willen meer dan een half uur moeten wachten. 

Intussen krijgen mensen, die na ons kwamen, zo'n tafeltje in de zon.  En tja, dan moet je niet bij mij zijn, want daar zeg ik wat van.  Waarop de hostess me een grote mond geeft en zegt dat ze ons gewaarschuwd had dat er alleen schaduwtafels open waren.  Mooi niet!  Van die leugen word ik nog pissiger, al blijf ik natuurlijk altijd kalm en beleefd, iets wat van haar niet gezegd kan worden. 

Gelukkig is er een manager in de buurt, die een serveerder beveelt ons buiten een tafel in de zon te geven.  Ik hoor haar nog net tegen de hostess zeggen nooit een klant zo tegen te spreken als er tafeltjes vrij zijn.  Petra 1 - Hostess 0.

Het wordt verder een heerlijke en relaxte lunch in het zonnetje met zicht op alle bootjes in het water en heel vriendelijke bediening.  De Cheesecake Factory heeft nu ook een heel skinnylicious menu.  En het zou niet een zichzelf respecterend restaurant zijn als daar geen flatbreads op zouden staan. 

Een daarvan heeft allerlei paddestoelen en daar ben ik dol op.  Het blijkt net zo lekker te zijn als het op het menu lijkt.  Rick neemt een skinnylicious hamburger, dat kan dus ook.  Rick krijgt ook, gratis, een flinke zak met droge rijst om zijn telefoon alvast in te leggen.  Behalve de hostess is het hier dus weer super service.

Hoop die telefoon weer aan de praat te krijgen is er eigenlijk niet, nadat we wat viseten in de opening voor de oplader zagen.  We hebben allemaal een garantie op onze telefoons dat ze altijd gratis vervangen worden, hoe ze ook kapot gaan.  Dat is vooral voor de kinderen een goed idee, maar nu duidelijk voor Rick ook!

Na het eten verlaten we de gezellige Inner Harbor en rijden terug naar Washington.  Daar is vandaag Passport DC gaande.  De ambassades van Australia en een aantal landen uit Azie, Afrika en de Amerika's houden een open dag met culturele activiteiten, eten en rondleidingen door de gebouwen.

De ambassades zijn tot vier uur open en wij komen pas na tweeen aan, dus we zijn wat laat.  We parkeren de auto in een te dure parkeergarage aan "Embassy Row", maar getuige de menigtes hier en ons tijdgebrek zijn we blij een plek gevonden te hebben.

Als eerste lopen we naar de Australische ambassade.  Daar staat een lange rij om binnen te komen, maar het gaat snel.  Intussen krijgen we een stukje brood met Vegemite (vinden Rick en ik lekker, maar de mensen voor ons duidelijk niet) en een Australisch stukje worst van de "Barbie" toegestopt.  Ook krijgen we een groene canvas tas met Australia erop en een kaartje om wijn te proeven.

Dit is een grote ambassade en een van de weinigen hier aan Massachusetts Avenue in een modern gebouw.  Er is allerlei informatie over Australie en lekkere hapjes, al heb ik na de lunch nog geen trek voor meer.  Ook de wijnproeverij is erg lekker.  De film slaan we over, want we willen meer ambassades bezoeken.

 

Peruviaanse dansers

 

Het valt ons op hoe populair dit evenement is.  Bij iedere ambassade staan enorme rijen.  Wij lopen door naar Peru.  Daar willen we ook graag naar binnen, want dit is een mooi historisch gebouw.  We zien het kantoor van de ambassadeur, prachtig met allemaal hout!

Buiten zien we, helaas over vele hoofden, een Peruviaanse dans en ook hier is eten, maar we hebben geen trek.  De buurambassade is Trinidad en Tobago.  Hier speelt een steelbandje.  We blijven even naar deze vrolijke muziek luisteren.

Daarnaast ligt de Chileense ambassade.  Hier zouden we graag naar binnen gaan, maar de rij is ellenlang en de tijd begint te dringen.  We kijken naar de dans buiten en dan op het kaartje wat we inmiddels hebben bemachtigd.

De keuze is tussen de Indonesische ambassade waar we jaren geleden al eens geweest zijn, of een viertal ambassades aan New Hampshire Avenue.  We kiezen dat laatste, hopend zo meer ambassades te kunnen bezoeken.

Onderweg zien we heel veel mensen met strohoeden lopen, duidelijk uitgegeven bij een ambassade.   Wij gaan als eerste bij Mozambique naar binnen.  Dit is een mooi gebouwtje met veel kunst uit het land.  Ik heb een zwak voor Franssprekende Afrikaanse landen na als kind in Gabon en Senegal (die ambassade doet ook mee, maar is helaas te ver weg) te hebben gewoond.  Het geeft me een nostalgisch gevoel.

Bij Botswana staat de rij wachtenden om de hoek en bij Nicaragua en Argentinie ook.  Het is al half vier, dus nog een half uur voor alles afgelopen is.  Zaak om te kiezen en daar hoeven we niet lang over te denken.  Strohoeden (van Nicaragua) hoeven we niet en Botswana zegt ons niet veel, bovendien is Argentinie het moederland van de nieuwe Nederlandse koningin.

We sluiten aan bij de rij daar en er mogen groepen naar binnen.  Wij zijn de laatste of een na laatste groep.  Deze honderd jaar oude ambassade is ook weer heel mooi met glas in lood ramen en de ambassadeur heeft een prachtig onderkomen.  We krijgen Malbec wijn om te proeven en zien, alweer over de hoofden, een traditionele dans.

De oplettende lezer zal gemerkt hebben dat Europa niet in het lijstje van werelddelen voorkwam.  De ambassades van de Europese Unie hebben volgende week zaterdag hun open dag.  Daar hopen wij ook heen te gaan en dan ook vroeger te zijn om meer ambassades te zien. 

Na deze superleuke dag rijden we naar huis.  Saskia is ook in Washington met haar vrienden bij de Chili Cook Off.  Dat is het voordeel van een metrostation dichtbij, de tieners kunnen zo ook makkelijk de stad in.

Rick en ik zijn het erover eens dat we vaker dit soort dingen zouden moeten doen.  Er is vrijwel ieder weekend wel iets cultureels gaande in deze internationale stad.  We zetten het culturele nog even voort door Grieks te bestellen voor ons avondeten van Plaka Grill.

Zondag

Het is bewolkt als we alweer in alle vroegte voor ons doen het huis verlaten.  Starbucks heeft dit weekend goede klanten aan ons, want op weg naar Washington halen we er koffie en ontbijt.  Voor mij een ijs-Americano en een groenteomelet broodje.

Onderweg horen we dat de Teddy Roosevelt brug gesloten is voor filmopnames voor het tweede deel van Captain America.   Ik sms E. gauw dat ik misschien wat verlaat ben daardoor.  Als we dichter bij Washington komen horen we echter op de radio dat de brug net weer geopend is.  We nemen hem dan toch maar en zien nog een film helicopter vliegen en een aantal cameramensen staan.

Toch nog op tijd zet Rick mij bij het McPherson Square metrostation af.  Daar ben ik blij dat ik mijn winddichte jas aanheb!  Het is ronduit koud met een straffe wind.  Rillend wacht ik op het gezelschap dat voor vanochtend de rondleiding langs de monumenten heeft geboekt.

Het is op deze plek altijd heel rustig in het weekend en een gezin met drie tieners valt dus meteen op.  Ik zie A. en E. en hun drie kinderen dan ook al van verre aankomen.  We maken kennis en ik vertel aan de hand van de kaart van dit gedeelte van Washington die bij dit station staat over de vroege geschiedenis van de stad.

Dan gaan we door naar het Witte Huis waar het vandaag een stuk rustiger is dan gedurende de week.  De schoolgroepen zijn er in het weekend niet.  Langzaam zien we gelukkig stukken blauwe lucht verschijnen en als de zon tevoorschijn komt is het meteen een stuk warmer.

We lopen via de achterkant van het Witte Huis en het Washington Monument, waar vandaag ook de finish voor de Avon Walk for Breastcancer is, naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Hoera, de fonteinen staan weer aan!  Wat maakt dat een verschil voor de mooiheid van dit monument.

De hele tijd zien we allerlei mensen met yoga matjes voorbij lopen.  Even later merken we wat daar de aanleiding van is.  Op een heuveltje in Constitution Gardens dichtbij het Vietnam Memorial maakt men zich klaar om een enorme openlucht yoga klas te geven in het kader van Yoga Week.

Als we via het Vietnam Memorial bij het Lincoln Memorial aankomen is de lucht vrijwel helemaal blauw en schijnt de zon  uitbundig.  Met een graad of 17 is het echter nog steeds koel voor de tijd van het jaar en de wind maakt dat het zo'n jas aan, jas uit dag is.

We lopen rond het Tidal Basin, bezoeken de monumenten daar en vervolgens terug naar het bewoonde gedeelte op zoek naar een ATM.  Die vinden we dichtbij het Witte Huis bij de Bank of America bank waar ik altijd langsloop, maar waarvan de geldautomaat me nog nooit eerder is opgevallen.

Als het geld gepind is wijs ik het gezin naar 17th Street voor restaurants om te lunchen.  Ik neem afscheid van ze en loop richting de Roosevelt Brug waar om een uur weer gefilmd zou worden en Rick als filmliefhebber, vooral ook van dit soort films, natuurlijk is gaan kijken.

De brug werd maar een half uurtje afgesloten en Rick sms-t dat alles alweer voorbij is als ik pas halverwege ben.  Ik maak dan nog maar even een stop bij het Einstein beeld en ontmoet Rick op de hoek bij het Lincoln Memorial.

We halen zijn auto op en rijden naar de Washington Harbour in Georgetown.  Daar gaan we op een van de terrassen lunchen.   We bestellen beiden de crabcake sandwich van Tony & Joe's, die erg lekker is. 

Intussen vergapen we ons aan de mooie jachten langs de kade.  Iedereen daarop geniet ook van het mooie weer, al dan niet met een glas champagne in de hand.  Mij lijkt zo'n middagje varen super, maar ik denk dat het me snel zou gaan vervelen als we zelf een boot zouden hebben.  Dat merk ik al als we met Ricks vader het water op gaan.

Thuis ga ik nog een poosje voor het huis zitten lezen.  Als de zon achter de bomen verdwijnt wordt het te fris.  Aan het einde van de komende week lijkt het eindelijk een stuk warmer te gaan worden, maar eerst moeten we nog door een paar druilerige dagen heen.  Men klaagt hier vaak dat er geen echte lente is, maar meteen van de winter naar de zomer.  Dat is deze lente zeker niet het geval!

Vandaag is het ook Cinco de Mayo en om dit heerlijke weekend af te sluiten gaan Rick en ik dat bij Chevy's vieren.  We kunnen meteen terecht op het terras en bestellen een margarita.  Voor mijn eten worden het de gegrilde vistaco's op mais tortilla's en geen bonen of rijst.  De serveerders doen altijd geschokt dat ik "maar" twee taco's wil, maar dat is voor mij meer dan genoeg!  Ricks quesadilla smaakt hem ook goed.

En zo eindigt een weekend met niet maar een, maar wel drie sterren!  We gaan een drukke week tegemoet, die vooral voor Saskia morgen al spannend begint.  Ze heeft het hele weekend zitten leren voor haar AP examens en is daar nu nog aan bezig.  Ze heeft morgenochtend scheikunde en morgenmiddag psychologie.   Deze examens tellen niet mee voor schoolcijfers, maar kunnen wel bepalen of Saskia er college credits door krijgt, die soms vrijstelling van bepaalde vakken geven.

 

Flapjack helpt Saskia's laptop warm houden

Foto's van de vissen in Washington vrijdag staan hier.

Foto's van de vissen in Baltimore gisteren staan hier.

PS: Reacties vind ik nog altijd erg leuk.  Daar kijk ik vooral op de maandagochtend erg naar uit. Ik hoop er dus morgenochtend veel te lezen :)