Even terug in de Koloniale geschiedenis

Alweer is het een grijze, miezerige dag, maar de massage heeft geholpen en ik kom makkelijker mijn bed uit.  Na een paar koppen koffie (dank voor de aanbiedingen om een nieuwe Blond mok te sturen, heel lief!) en wafels met verse frambozen, bramen en bosbessen haast ik me naar boven om een uur cardio te doen.

De elliptical wacht weer geduldig en als ik eenmaal bezig ben (het vergt altijd weer even zover te komen) gaat het uur ook snel voorbij.  Ik laat Cosmo even uit en maak me dan klaar om naar Fairfax te rijden.

Daar heb ik afgesproken te gaan lunchen met Lia.  Ik ben echter expres wat vroeger gegaan, zodat ik mijn favoriete Brancott sauvignon blanc kan halen bij Total Wine & More. Daarna heb ik ook nog wat tijd om Cosmo's favoriete botjes te kopen bij Petco.

Keurig op de afgesproken tijd van twaalf uur parkeer ik bij het Dogfishhead Alehouse.  Lia is er ook al en we vragen een tafeltje in het gezellige restaurant.  We zijn eensgezind in onze bestellingen, de salade met kip, garnalen en stukjes bacon en blauwe kaas. Beiden zonder de "croutons" (knapperige brokjes toast, die hier op de meeste salades worden gestrooid en die ik nooit eet) en met de dressing apart. Het ziet er heerlijk uit en is dat ook. 

We kletsen gezellig en voor we het weten zijn de borden leeg.  We rekenen af en stappen dan in Lia's auto.  Ik laat de mijne hier staan, want we zullen op de terugweg weer hierlangs komen.  We rijden zo gezamenlijk naar Sully Historic Site. 

Dit landgoed heb ik al een aantal keren bezocht, maar het is nieuw voor Lia.  We kopen kaartjes en de man achter de balie waarschuwt ons dat de volgende rondleiding pas om twee uur is.  Het is nog niet eens kwart over een, dus dat is wel lang wachten.  Gelukkig belt hij naar het huis en vindt uit dat we nog met de rondleiding van een uur mee kunnen.

Gauw lopen we naar het huis waar Mary Ann ons binnen verwelkomt.  Al meteen wordt duidelijk dat zij een of andere spraakbelemmering heeft. Ze kan moeilijk uit haar woorden komen en het vergt even wennen om haar te volgen. Stotteren is het niet, maar het is wel moeilijker haar te volgen, vooral als je Engels niet heel erg goed is.  Ze vertelt ook veel met kinderen te werken en ik ben wel benieuwd hoe ze hun aandacht behoudt.

De eetkamer met origineel servies uit 1800 (nam twee jaar om hier te komen uit China)

Wij zijn echter geen kinderen en luisteren met interesse naar wat Mary Ann ons vertelt.  Deze plantage is in 1794 gebouwd door een lid van de (destijds) zeer prominente Lee familie hier in Virginia.  Belangrijke historische figuren zoals George Washington en Marquis de Lafayette waren dan ook in hun sociale cirkel.

Het huisdier van de Lee's was een witte eekhoorn, ook terug te vinden op hun familie wapen

Het huis is nog voornamelijk precies zoals Richard Bland Lee het liet bouwen.  Hij woonde hier met zijn vrouw en diverse kinderen.  Ze kregen negen kinderen, maar slechts vier overleefden hun kindertijd.  Ook woonden er twee pleegkinderen in het huis waarvan we het borduurwerkje uit 1786 van een van hen kunnen bewonderen.

Door een zesjarig meisje in 1786 gemaakt

Het is een groot huis en de rondleiding neemt dan ook een flink uur in beslag.  Na afloop weten we weer heel wat van het leven in de Koloniale tijd.  Onder anderen dat het acht uur duurde om van hier naar Alexandria te gaan.  Tegenwoordig is dat op zijn hoogst een rit van een uurtje (zonder verkeer dan wel). 

Oneindig interessant vind ik de geschiedenis van de eerste kolonisten hier en de ontberingen, die ze moesten ondergaan.  Natuurlijk werden ze daar hier in het zuiden wel bij "geholpen" door hun slaven.  De Lees behandelden hun slaven zeer goed, maar ze waren nog steeds slaven, dus een paar ontsnapten en daarvoor zien we advertenties om ze terug te krijgen. Het blijft onvoorstelbaar hoe die mensen als dingen behandeld werden!

Na de rondleiding nemen we afscheid van Mary Ann.  We bekijken het kleine begraafplaatsje nog en de gebouwen buiten het huis, waaronder de keuken en waar de boter e.d. gemaakt werden.  Het miezert nog steeds dus lang blijven we niet buiten.

Met een kleine omweg omdat de Tom Tom niet duidelijk was komen we weer terug bij mijn DRAAKJE.  Ik neem afscheid van Lia, maar niet voor lang, want we hopen dinsdag weer een avontuur te beleven.

Door de miezer en mist rijd ik naar huis.  Daar dwing ik mezelf toch een wandeling met Cosmo te maken.  Die is daar extra blij mee, arme hond!  Ik neem me toch voor het weer me er niet van te laten weerhouden hem een flinke wandeling te geven.

Onderweg vind ik mijn H voor de themafoto

Thuis zet ik voor de laatste keer de kerstboom aan.  Ik zal hem toch wel missen, want het is wel gezellig die lichtjes in de donkere dagen.  Morgen gaat het een hele kluif worden hem naar buiten te krijgen zonder schade aan onze muren!

Rick stelt voor bij de Iron Chef House te gaan eten.  Daar zeg ik zeker geen nee tegen! We nemen plaats aan de sushi bar en ik bestel champignon soep en de sashimi special.  Rick neemt een pittige mix, die ook erg leuk geserveerd wordt.  De vis is ook zo vers en grote stukken.  Echt een goed nieuw Japans restaurant in deze omgeving.  Ze moeten ook wel goed zijn, want er is heel wat competitie.

 

Kunstwerkjes als eten

Thuis gaan de voeten omhoog en de tv aan.  Sommige mensen vragen zich misschien af welke "stress" ik bedoelde gisteren.  Laten we het erop houden dat het met een paar van de kinderen nog allerminst goed gaat en dat weegt zwaar op mij.  Meer kan ik er niet over kwijt, maar ik wil ook niet de indruk geven dat alles maar van een leien dakje gaat, hoe graag ik dat ook zou willen.

Naar Alabama

Oef, zeg, dit was een moeilijke nacht.  Ik werd de hele tijd wakker en ben dat dus ook als de wekker om kwart over vijf gaat.  Rick is heel lief en staat tegelijkertijd op, want hij gaat mij naar het vliegveld brengen.  Terwijl ik me klaarmaakt brengt hij mij ook een kop koffie, die heel hard nodig is!

Na alle drie de kinderen nog een knuffel gegeven te hebben laad ik mijn tassen in de van en gaan we op weg naar Dulles Airport.  Het is nog donker en gelukkig is er nog weinig verkeer.  Rick helpt me met mijn tassen en dan nemen we afscheid.

Vorig jaar heb ik Premier status bereikt bij United en mag dus in die heel korte rij aansluiten.  Met Premier mag ik een tas gratis inchecken.  Ook wordt er een "Priority" sticker aan mijn tas geplakt.  Ik krijg een zitplaats bij een exit, dus lekker veel beenruimte.

De veiligheidscontrole gaat ook heel vlot en bij de gate is een Cosi waar ik ontbijt ga halen.  Het wordt een lekkere wrap met ei en spinazie en nog maar een kop koffie, want ik voel me als een zombie.  Zo vroeg ben ik al heel lang niet meer opgestaan!

Op tijd kunnen we aan boord en ik kom naast een forse man te zitten.  We zijn uiteindelijk toch een half uurtje vertraagd, omdat het vliegtuig nog een ontijsbad moet krijgen.  Dan vertrekken we eindelijk richting Nashville.

De vlucht gaat lekker snel, ook omdat mijn boek heel spannend is.  Als we geland zijn zie ik dat ik een berichtje van Christine heb.  Zij is onderweg om mij op te halen.  Ik haal mijn tas van de band en niet veel later zie ik Christine aan komen rijden.

Het plenst buiten, maar gelukkig is alles overdekt.  We laden de bagage in de auto en rijden dan naar Belle Mead plantation.  Het regent nog steeds als we er aankomen, maar de rondleiding is toch binnen.  We kopen kaartjes en lopen wat rond voor de rondleiding van 11 uur begint.  We bekijken de koetsen en de slavenonderkomens.

Om elf uur komt Mandy, die helemaal in negentiende eeuws kostuum is gekleed, compleet met hoepelrok, ons begroeten voor de rondleiding.  Die is erg interessant over de geschiedenis van deze plantage.  Althans, het heet een plantage, maar het geld werd verdiend met het fokken van wedstrijd paarden.

Een van die paarden, Bonnie Scotland, is de voorvader van vrijwel alle race paarden hier in de VS.  Ook kwam hier Iroquois vandaan, die het eerste Amerikaanse paard was, die allerlei wedstrijden in Engeland won.

De rondleiding duurt ongeveer drie kwartier en we leren van alles over de families, die hier woonden.  Dan brengt Mandy ons naar de wijnproeverij, die ook bij deze rondleiding hoort.  We proeven een viertal wijnen, waaronder een bramenwijn.

Inmiddels rommelt mijn maag en is het inderdaad ook lunchtijd.  Het is hier een uur vroeger dan thuis, dus ik heb flinke trek.  Gelukkig is er een erg lekker restaurant bij de plantage.  We delen een echt zuidelijk gerecht, gefrituurde groene tomaten, en daarna heerlijke ratatouille en een sandwich met kalkoen en brie.

Dit was weer een erg interessant bezoek aan een historisch huis in de VS.  Het regent gelukkig inmiddels ook een stuk minder.  Mandy, de gids, raadde nog aan door het stadje Belle Meade te rijden en daar zien we inderdaad allerlei prachtige landhuizen.  Hier wonen vast een aantal beroemde country zangers.

Christine besluit ook een stuk binnendoor terug te rijden.  We komen onder anderen door een leuk historisch plaatsje, Franklin.  Net voor we de snelweg opgaan tankt Christine even bij en ik ga een paar Diet Cokes kopen.  Op de deur staat dat er geen toiletten zijn.  Het gebouw stamt uit 1911 en heeft in die 102 jaar nooit een wc gehad.  Wij vragen ons prompt af waar de man, die het beheert, dan heen gaat, want er is dichtbij niets te bekennen.

Na een paar uur zijn we in Huntsville.  Bij de Publix halen we benodigdheden voor het avondeten en gaan dan naar huis.  Ik breng mijn bagage naar binnen en daarna kletsen we gezellig in de woonkamer.

Als Chuck thuiskomt gaat Christine het avondeten maken.  Van hulp wil ze niet horen, dus wij houden haar gezelschap aan hun "bar".  Het wordt een heerlijke maaltijd van gemarineerde kip, boontjes en krieltjes uit de oven met olijfolie en rozemarijn.

Moe van de lange dag hangen we de rest van de avond voor de buis.  Laat ga ik het niet maken, want ik oel het vroege opstaan en morgen hebben we weer een heel programma.  Het is weer zo vertrouwd hier te zijn!

Nog twee plantages

Na alweer een heerlijke nacht sta ik om een uur of half negen op.  Ik heb vandaag besloten beneden in het hotel te eten.  Hun buffet kost $15, dus dat moet wel iets te bieden hebben, denk ik onterecht.  Het is werkelijk het saaiste en kleinste buffet voor die prijs dat ik ooit heb gezien!

Met wat moeite vul ik mijn bord toch met vers fruit, een muffin (niet lekker!), grits, echt zuidelijk en meestal vind ik het lekker met Tabasco, maar deze grits zijn veel te waterig.  Alleen het roerei kan er nog mee door.  Morgen wordt het dit dus zeker niet!

Op de kamer doe ik een Max Capacity routine om de spieren wat los te krijgen en maak me dan klaar om op pad te gaan.  Melanie heeft het erg druk vandaag en heeft gevraagd of ik de auto bij haar werk kan komen ophalen.  Natuurlijk vind ik dat prima, ik vond het al bijzonder dat ze hem gisteren kwam voorrijden!

Melanie's kantoor ligt op een steenworp afstand van mijn hotel.  Ze heeft een heel drukke baan en vertelde dat ze nauwelijks tijd heeft om zelfs lunch te eten.  Zonde, want ze zit midden in het gezellige historische district van de stad.

Melanie brengt me de sleutel van de auto en ik stel mijn telefoon gps in op Middleton Place.  Hier bevinden zich de oudste aangelegde tuinen in de Verenigde Staten.  Het was ook tot na de Burgeroorlog een rijstplantages, zoals zoveel hier aan de South Carolina kust.

Rijst werd verbouwd met behulp van veel slaven en dus stortte de rijstteelt na de afschaffing van de slavernij compleet in.  De eens zo rijke blanke planters verloren in sommige gevallen hun gehele vermogen.  Wat moet het echter erg geweest zijn om hier slaaf te zijn!  Niet alleen werden die mensen vaak slecht behandeld, maar de hele dag in dat water vol slangen en ander ongedierte te moeten werk, brrr.

Na de toegangsprijs betaald te hebben besluit ik er ook het koetsritje bij te kopen.  Maria, met wie we gisteravond aten, vertelde dat het huis niet erg de moeite waard is.  Aangezien dat ook weer extra kost en ik al heel wat achttiende en negentiende eeuwse huizen in onze omgeving heb gezien besluit ik me dat geld te besparen.

Het koetsritje is leuk en Ashley, de gids, een enthousiaste klets.  Alleen vertelt ze eigenlijk meer over May en June, de paarden, die de koets trekken, dan de plantage zelf.  Er lopen hier ook een aantal schapen, koeien, geiten en andere dieren rond.  Het is dan ook populair voor schoolreisjes, zien we.

Het restaurant bij deze plantage staat heel goed bekend en het is lunchtijd, dus ik ga het uitproberen.  Ik krijg een tafeltje aan het raam en zie bij het water een paar Amerikaanse krokodillen (alligators) liggen.  Daar ga ik straks een foto van maken!

Als lunch bestel ik een kop she crab soep.  Die is werkelijk heerlijk!  Erbij heb ik een salade met peer, pecans en gorgonzola, ook zeer smakelijk.  Het is allemaal duizend keer lekkerder dan mijn lunch van gisteren!

Na het eten loop ik naar het water en fotografeer de krokodillen en schildpadden, die liggen te zonnen.  De krokodillen eten 's nachts en liggen nu warmte van de zon op te nemen.  Hun lichaamstemperatuur moet 21 graden zijn om goed te kunnen eten.  In de winter houden ze een soort winterslaap.

De tuinen bestaan verder uit verborgen tuintjes, rozentuintjes, een vroeger rijstveld dat nu een vijver is en meer.  Ik loop er doorheen en zie ook hun enige overgebleven rijstveld, maar dat is nu slechts water, want de rijst is net geoogst.  Wel zie ik boven de rivier een aantal bald eagles vliegen.

Na een uurtje heb ik hier wel gezien en rijd naar de volgende plantage, Magnolia on the Ashley.  Bij Boone Hall gisteren zat alles in de toegangsprijs inbegrepen, maar bij deze twee plantages dus niet.  Ik kies er weer voor het huis over te slaan.  Het is zulk lekker weer met zo'n 25 graden dat ik buiten wil blijven.  Wel koop ik een kaartje voor de tram door de natuur.

Daar krijg ik geen spijt van.  Als ik hem vertel dat ik oorspronkelijk uit Nederland kom, zegt Rick, de gids, vertelt dat hij in Soesterberg heeft gewoon als militair. Hij vond het daar heel leuk, want ze mochten van Koningin Juliana niet op zondag vliegen, dus hadden ze altijd vrij.  Grappig, natuurlijk was Paleis Soestdijk heel dicht bij die basis.

De tramtocht is ook erg leuk.  We zien een enorm aantal krokodillen, sommigen echt enorm!  Ook zien we een aantal prachtige vogels.  Ik had helemaal niet verwacht zoveel wilde dieren te zien vandaag.

 

 

Na drie kwartier zijn we terug en wandeling ik nog een tijdje door de mooie tuinen.  Het zijn Engelse tuinen, dus niet precies aangelegd.  Erg mooi!  Er zijn heel veel camellia's, die de hele winter door bloeien.    Ook lopen er een aantal pauwen rond waarvan ik de staart probeer te fotograferen, maar ze zijn zo beweeglijk dat ik niet weet of daar een foto scherp van is geworden.

 

Tegen vieren ben ik ook klaar met deze plantages en rijd terug naar Charleston.  Daar parkeer ik Melanie's auto weer en geef haar de sleutel terug.  Nog net voor hij sluit loop ik even door de oude City Market.  Daar zijn allemaal leuke kleine winkeltjes met kunst, sieraden en lokale produkten. 

Dan gaan mijn voeten even omhoog in het hotel en ik zoek uit waar we vanavond zouden kunnen gaan eten.  Melanie neemt even een pauze van haar werk en komt me ophalen om te gaan eten.  We gaan vanavond naar Amen Street.  Dat restaurant heb ik online gevonden en Melanie is er nog niet eerder geweest.

Het blijkt een goede keuze.  We krijgen een tafeltje en al gauw is het restaurant ook vol.  We nemen een oester "shooter", een oester in een klein glaasje met bloody mary, en hush puppies, want daar ben ik hier in het zuiden dol op, als voorafjes.

Als hoofdgerecht neem ik de scallops (St. Jacobsschelpen) met speklap, boerenkool en andere lekkere dingen.  Het smaakt prima, maar is, zoals bijna alles hier in het zuiden, veel zwaarder dan ik gewend ben te eten.  Melanie neem een salade met een plaatselijke gegrilde vis (black drum voor de kenners, ik heb er nog nooit van gehoord).

Wat "even" samen eten had moeten zijn worden maar liefst twee uren.  We hebben dan ook zoveel te kletsen en ik weet weer helemaal waarom Melanie bijna 30 jaar geleden mijn beste vriendin was.  We lachen wat af en er is zoveel herkenning.  Ik ben heel blij dat we elkaar "hervonden" hebben.  Hopelijk blijft het contact nu weer.

Bij het hotel nemen we afscheid.  Melanie gaat nog terug naar haar werk om een deadline af te maken.  We zullen elkaar morgen weer zien, want ik heb het merendeel van de dag nog hier in Charleston.

Foto's van vandaag staan hier
.

Boone Hall plantation en een ritje met een koets

Heerlijk heb ik vannacht geslapen!  Om kwart over acht sta ik dan ook uitgerust op.  Mijn eerste doel is om ergens ontbijt te gaan halen.  Het hotel ligt midden in het historische district van de stad, dus ik verwacht makkelijk iets te kunnen vinden.

Dat valt een beetje tegen.  Het enige tentje dat ik tegenkom ziet er niet zo heel schoon uit en het menu is erg zwaar.  Na nog even onverrichterzake (maar wel genietend van de mooie oude huizen) door het French Quarter gelopen te hebben, stel ik mijn GPS in op de dichtstbijzijnde Starbucks.

Die blijkt ongeveer een kilometer weg te zijn, maar het is een mooie wandeling.  Ik heb spijt dat ik mijn grote fototoestel niet meeheb en neem me voor er voortaan niet meer zonder op uit te gaan.  Ik bestel mijn favoriete ijs Americano en een tomaat met kaas pasteitje. 

Die laatste hebben ze niet bij onze Starbucks, dus ik eet toch nog iets nieuws.  Het smaakt me prima en het is precies genoeg ontbijt voor mij.  In het hotel begeef ik me naar de fitnessruimte.  Daar doe ik een half uur op de enige elliptical, die er is.

Dan maak ik me klaar om aan mijn Charleston en omgeving dag te beginnen.  Ik zend Melanie een sms-je en niet veel later komt zij haar auto voorrijden.  Wat een service!  Ik bedank haar dan ook zeer hartelijk.  Misschien toch een geluk bij een ongeluk dat ik gisteren pas zo laat hier was, anders had ik vast een of meerdere dure tours gekocht niet wetend dat ik Melanie's auto zou kunnen lenen.

De rit naar Boone Hall plantation is heel makkelijk en rechttoe rechtaan, al heb ik mijn telefoon gps wel aan gezet.  Zo'n vijfentwintig minuten later betaal ik de $20 toegang en rijd op de beroemde laan met de enorme oude eiken met Spaans mos.  Prachtig, hij lijkt ook wel eindeloos!  Die ken ik alleen uit foto's en films.

Na de auto geparkeerd te hebben lees ik wat er zoal te doen valt.  Ik besluit als eerste de tramrondleiding over de plantage te doen.  Erg mooi is die en goed om een idee te krijgen hoe groot die is.  Het was vroeger een katoen en pecannoten plantage, maar van dat katoen is nog maar een heel klein veldje over en de meeste pecanbomen zijn door orkanen verwoest.

Toch zien we van beiden nog voorbeelden.  Hier is het voor het eerst dat ik katoen nog aan de plant voel, want die groeit vlak langs de parkeerplaats.  Na een half uurtje zijn we terug bij het cafe.  Het is lunchtijd en ik koop een salade, die maar zeer matig is, maar het vult de maag weer even.

Na nog wat foto's in de vlindertuin te hebben genomen loop ik naar het huis.  Daar wordt ieder half uur een rondleiding gegeven en ik ben net op tijd.  Het huis stamt uit 1936 en zou zo in Gone With The Wind mee hebben kunnen doen (foto's van de beroemde eiken zijn wel in die film te zien). 

Bij Boone Hall zijn verscheidene films en tv series opgenomen, waaronder North and South.  Het is ook de oudste nog werkende plantage in de VS.  Voor het huidige huis stonden er nog een aantal, dus.  De gids vertelt interessant over de geschiedenis en de families, die hier gewoond hebben.

In een van de kamers wijst hij ons op een boodschappenlijst uit de 19e eeuw.  Hun beschamendste stuk geschiedenis noemt hij het en ik ben er erg van onder de indruk.  Bovenaan de lijst met boter, melk, eieren en groentes staat "one negro girl $995". 

Slaven werden als dingen verkocht, families uiteengerukt en meer.  Ik denk meteen weer aan Senegal waar we plaatsen bezochten vanwaar de slaven naar de "Nieuwe Wereld" werden verscheept, zelfs als acht- of negenjarige staan die beelde nog in mijn geheugen gegrift.

Na nog even door de mooie tuin gelopen te zijn bezoek ik als laatste de enige nog bestaande "slavenstraat" in Amerika.  Dit zijn negen kleine hutten, die slaven huisden.  Nu heeft iedere hut informatie over de geschiedenis van de slavernij en segregatie.  Het is en blijft een hartverscheurende en wrede bladzijde uit de geschiedenis.

Er is nog een presentatie om drie uur, maar ik heb geen zin om daarop te wachten.  Het was zo al een interessant genoeg bezoek.  Ik bel Melanie dat ik weer richting Charleston ga en zij wacht me voor mijn hotel op om haar auto weer mee te nemen.  Hopelijk kan ik hem morgen weer lenen voor de meer zuidelijke plantages.

In het hotel koop ik een kaartje voor een ritje in een koets van Carolina Carriages.  Zo'n ritje moet je in Charleston gedaan hebben.  Er zijn acht koetsenbedrijven en overal zie je ze rijden.  Ik kan over een half uur mee, dus ga me even op de kamer opfrissen.

Dan loop ik naar de overkant waar de koets net aan komt rijden.  Omdat ik alleen ben krijg ik een hele bank voor mezelf.  Fijn om aan beide kanten foto's te kunnen maken.  We rijden mee met Kayla en haar paard Carolina.  

Een mooie regenboog onderweg

Kayla vertelt heel enthousiast over de verschillende huizen en gebouwen waar we langskomen.  Ik hoop deze dagen ook nog een lange wandeling door de stad te kunnen maken en te fotograferen.  Dat had ik eigenlijk voor gistermiddag gepland, maar dat lukte dus niet.

Een uurtje later zijn we klaar.  Carolina, het paard, houdt van pepermuntjes vertelt Kayla.  Toevallig heb ik nog een rolletje King pepermunt in mijn tas.  Ik voer er een en geef er een aan de vrouw achter mij, die ook zo graag wil.

Mijn maag rammelt, want die salade eerder was wel heel erg weinig. Ik vraag aan Kayla of er ergens een supermarkt is om wat snacks te kopen.  Zij verwijst me naar de Harris Teeter een paar blokken verderop.  Daar koop ik wat gekookte pinda's, een zuidelijke specialiteit, die ik lekker vind (als enige van ons gezin).

Terug in het hotel wacht ik tot Melanie me belt dat ze klaar is met haar werk en mij op komt halen.  Samen rijden we een paar straten verderop waar vrienden van haar net vanuit Stuttgart hun nieuwe historische huis aan het inrichten zijn. 

Na kennis gemaakt te hebben met Maria en Steven, laat Maria ons hun 218 jaar oude huis zien.  Dit huis stamt uit 1795 en heeft nog de originele vloer, muren en meer.  Echt bijzonder om dat zo te zien.  Alles is van hout, dus het fabeltje dat houten huizen niet duurzaam zouden zijn wordt weer eens tegengesproken.

We bespreken waar we willen gaan eten en de keuze valt op Low Country Bistro.  Het is zelfs warm genoeg om buiten op de veranda te zitten.  Het gesprek is geanimeerd, want Maria is ook een leuke klets. 

Melanie en ik, eerste foto samen na achttien jaar

In het zuiden van de VS moet je gewoon eens "shrimp and grits" eten en dat bestel ik hier.  Het is een enorme portie met fried green tomatoes (gefrituurde groene tomaten, nog een specifiek zuidelijk gerecht) en een jam van tomaat en bacon.  Heel erg lekker, maar veel en veel te veel voor mij!  De porties hier zijn beduidend groter dan ik in onze omgeving gewend ben, gisteren ook al met de tonijn.

Het miezert wat als we klaar zijn met eten.  Hopelijk is dat morgen niet meer het geval, maar ik heb vandaag al veel geluk gehad met het weer.  Ik ben voorbereid op regen, want hier aan de kust weet je maar nooit, waarschuwde Melanie al.

De anderen lopen mee naar het hotel en dan nemen we afscheid.  Leuk om Maria ontmoet te hebben en Melanie zie ik morgen ook weer.  Ik weet weer helemaal waarom we beste vriendinnen waren, die klik is er meteen weer en we hebben zoveel bizarre dingen meegemaakt die eerste jaren dat ik in de VS woonde.  Nu gauw slapen, zodat ik morgen weer alles uit de dag kan halen.

Foto's van vandaag staan hier.