Over het weekend

Zaterdag

Voor de verandering ben ik eens eerder op dan Rick. Die ging een stuk later dan ik naar bed. Ik voel mijn spieren weer van de gewichtenroutine van gisteren. Dat maakt het bed minder comfortabel. Ik weet niet goed hoe ik kan voorkomen dat ik zoveel spierpijn krijg. Dat heb ik na sessies met Sharon nooit zo erg. 

Met een dosis ibuprofen gaat het wel weer en als Rick ook weer paraat is gaan we Vienna in. Daar halen we koffies bij Starbucks en omeletten bij The Virginian, die van mij met tomaat, spinazie en champignons. In de auto met alle ramen en het dak open eten we het op.

We hebben namelijk een lijstje af te werken. Eerst halen we medicijnen voor Orion en mij op bij de drive thru van Walgreens en dan gaan we naar Safeway. Op het moment zijn de vreemdste dingen niet te krijgen. 

 Orion krijgt altijd kaas uit een spuitbus om zijn medicijnen mee in te nemen. Die was bij de Giant niet te krijgen gisteren. Deze Easy Cheese is echt niet te pruimen voor een gewoon mens, maar  hij is overal uitverkocht! We vinden nog een laatste paar Easy Cheese's en daar moeten we het kennelijk voorlopig mee doen. Wie eet nou Easy Cheese??? Er zijn duizend keer lekkerdere kaas dips en dergelijke te krijgen. 

Onze auto's zijn heel erg aan een wasbeurt toe en Ricks auto is als eerste aan de beurt. We rijden door de wasstraat en hebben dan weer een keurige blauwe BMW i3. Nu de van nog en die gaan we vanmiddag doen. 

Thuis maait Rick de voortuin en maakt de jacuzzi weer klaar voor gebruik. Ik loop halfslachtig mijn stappen tot ik er 5000 bijeen heb. Ik heb er geen zin in vandaag. Hopelijk komt het totaal later vandaag nog op 10000 (edit: ik heb het gehaald). 

Op het moment hebben we nogal wat chipmunks om ons huis. Er zijn er een paar, die het onder de hot tub leuk vinden en ook in de voortuin heeft er een een holletje. Als ik een Amazon pakket van de stoep wil halen kijkt hij of zij mij heel brutaal aan. In onderstaande foto zie je dat. 

Om twaalf uur hebben we met de kinderen afgesproken voor een Teams video bellen. Ons neefje in Massachusetts is voor zijn high school geslaagd en mijn zus vroeg iedereen een video te maken om hem te feliciteren. 

Die wordt erg leuk en natuurlijk hebben we daarna ook veel te bepraten. Katja heeft haar rust in tuinieren gevonden en er is een kans dat de verpleegkundigen gaan staken, al hoopt zij van niet. Katja zal dan ook staken, maar dat betekent tegelijkertijd geen inkomen.

Met Kai en Raquel gaat het goed. Kai zit op hun balkon, in Lyon is het net zulk lekker weer als hier. Saskia is druk met inpakken voor haar verhuizing. Ik ben blij dat zij Justin heeft, want dit soort dingen zijn extra stresvol voor haar. 

Als we weer afscheid hebben genomen is het lunchtijd. We rijden naar het Mosaic District en halen kabobs (voor mij zalm) met hun heerlijke spinazie en mini paprikaatjes van Sheesh Grill. Op het plein in het midden eten we het op. 

Het is hier beduidend drukker dan een paar weken geleden, maar iedereen draagt mondkapjes en houdt genoeg afstand. Sommige restaurants hebben een paar mensen op hun terrassen, maar ze zijn niet vol, want mag maar 50% en met zes voet (1,8 meter) afstand. 

Na het eten maken we een wandeling door deze buurt, die zo Europees aandoet met al zijn winkels beneden en appartementen boven. Ik doe een kleine vreugdedans (volgens Rick) als ik zie dat hier ook een Sephora komt. Dan hoef ik echt vrijwel nooit meer naar de mall. 

Net op tijd voor het aftellen voor de lancering van de SpaceX bemande raket zijn we terug. Wat spannend is dat! De eerste keer in negen jaar dat de VS een bemanning de ruimte in stuurt. Echt een prachtig gezicht en ik krijg er een brok van in mijn keel. 

Rick maait nog even de achtertuin en dan gaan we met de van op pad. Orion mag mee. We gaan door de wasstraat en alle insectenlijkjes op de voorruit en elders worden er eerst bekwaam afgespoten. De voorruit was er wit van na Ricks reis naar Michigan. 

Met een schone van rijden we naar Whole Foods. We willen vanavond een Indonesische maaltijd maken. De biefstuk sate vinden we met gemak en de bloemkoolrijst en sate saus van Conimex hebben we al. Maar ik wil er komkommersalade bij maken en Whole Foods heeft bijna geen verse groentes meer en ook geen komkommers.

Op hoop van zegen gaan we dan maar naar de Giant waar de komkommers gelukkig wel voorradig zijn, maar ook niet ruimschoots aanwezig. In ieder geval hebben we na bezoeken aan drie supermarkten voorlopig wat we nodig hebben. Hopelijk kunnen we nog even met onze schoonmaakmiddelen door, want die zijn ook nergens te krijgen. 

Thuis maken we onze happy hour drankjes en gaan op het deck genieten van de lekkere garnalen, die we als borrelhapje hebben gekocht. Dit weer is werkelijk zo perfect! Zevenentwintig graden en bijna geen luchtvochtigheid, daar hoort gewoon barbecuen bij. 

Rick grilt de biefstuk sate en ik maak de komkommersalade. We maken sate saus van een pakje Conimex en de bloemkoolrijst komt uit de magnetron. Een handje vol kroepoek maakt het geheel af. Het doet me aan mijn jeugd denken. Als mijn vader kookte was het altijd Indonesisch en super lekker. Jammer dat hij niet vaak kookte. 

We blijven nog een tijdje buiten zitten en dan gaat de tv aan en het brein op nul. Wat een leuke en drukke zaterdag was dit!

Zondag

We zijn voor achten al uit bed want we hebben plannen voor vanochtend. We willen naar Great Falls Park en Orion gaat ook mee. Onderweg halen we ontbijt van Starbucks en zijn zo nog voor negenen bij de ingang van het park.

Dat is lange tijd dicht geweest en nu mag er een bepaald aantal auto's in. Het is dus zaak vroeg te zijn (als we vertrekken is de ingang versperd en staat er een lange rij wachtende auto's). Wij worden naar de zij parkeerplaats gestuurd. Dat is wat vervelend, want daar zijn veel mensen en wij wilden daar juist van weg blijven vanwege Orion.

Tot onze grote verbazing (en genoegen) reageert Orion helemaal niet op al die mensen. We kunnen goed afstand houden en zolang mensen hem negeren gaat het prima. Orion heeft meer interesse in alle luchtjes, die hij ruikt.

Ondanks de limiet op bezoekers vinden we het nog flink druk, maar iedereen houdt zoveel mogelijk afstand en veel mensen hebben net als wij mondkapjes op. Het laat ook zien dat je het allemaal heel serieus neemt.

Als er andere honden langskomen gaat Orion wel flink tekeer. Voor we naar de watervallen gaan kijken doen we hem, na de langste wandeling, die we ooit met Orion bij Great Falls hebben gemaakt, terug in de van. 

Bij de uitkijkpunten is het nog wat drukker dus het is op elkaar wachten om aan de rand te kunnen gaan staan. Geeft niet, we hebben de tijd. Er zit precies genoeg water in de rivier om de watervallen prachtig te laten zijn. Wat heb ik ze gemist!

                                               

                                               

 

Op de terugweg lezen we een berichtje van Saskia dat zij en Justin gisteravond besloten deel te nemen aan de protesten, die op het moment in het hele land worden gehouden en zo ook in Richmond. Ze vertelt dat het aanvankelijk vreedzaam verliep, maar plotseling in geweld overging.

Zij waren bang dat er traangas naar ze gegooid zou worden en de politie schoot met rubberen kogels. Veel winkelruiten werden ingegooid en Saskia vertelt dat een persoon er met twaalf paar schoenen uit een schoenenwinkel vandoor ging. 

Gelukkig waren Saskia en Justin dicht bij haar appartement en konden ze gauw de veiligheid opzoeken. Wat ben ik blij dat wij van dit alles gisteravond niets afwisten! Ik had geen oog dichtgedaan! Nu is de avondklok afgeroepen in Richmond van 20 uur to 6 uur. 

Op zondag is de markt in het Mosaic District heropend. Wij kopen daar nog weleens wat en besluiten er te gaan kijken. We moeten eerst kort wachten om binnen te kunnen, want ook hier mogen maar een aantal mensen tegelijk. Mondkapjes zijn verplicht.

Al snel kunnen we naar binnen. Een van mijn favoriete standjes is waar ze allerlei paddestoelen verkopen. Ik hoop iedere keer cantharellen te vinden, maar ook vandaag hebben ze die niet. Ze hebben wel gemarineerde champignons en die vind ik lekker in mijn salades. Daar koop ik een potje van. 

Rick vindt een paar mooi rode tomaten en ik koop bijna soft shell krabben van de visboer. Alleen weet ik niet hoe die te bereiden en hij ook niet. Dat schiet dus niet op. Ik haal ze wel van restaurants dan. Het is leuk weer even een beetje het "gewone" leven op te pakken al is het met veel nieuwe regels.

                                                    

Het is inmiddels lunchtijd en we willen eens wat anders. We bestellen een salade met een kalkoenburger bij Social Burger. Daar koop ik al de hele tijd maaltijden voor medisch personeel en die doen we er vandaag ook bij. 

Thuis op het deck smaakt de salade zeer goed. Dit gaan we vaker doen als afwisseling. Hun kalkoenburger is heerlijk gekruid en de chimichurri saus smaakt goed met de verschillende groentes. 

Thuis gaan we verder met de auto's schoonmaken. Gewoonlijk worden die bij de wasstraat ook van binnen gedaan, maar dat wilden wij niet vanwege corona. Onze nieuwe stofzuiger heeft een heel handige accessoire, die voor auto's gebruikt kan worden. Rick stofzuigt, ik maak de ramen schoon, vooral in de van nodig door Orions "hondenkunst".

Om vier uur ga ik op Zoom om met mijn Canadese broer en zus te praten. Iedereen maakt het goed, al is het voor mijn neefjes en nichtjes een onzekere tijd qua school en werk. Niemand weet nog of de colleges in de herfst weer in persoon les gaan geven of dat het virtueel blijft.

Na dit gesprek komt Rick vertellen dat het gisteren een heel moeilijke dag was met Dad. Hij was vijandig en dacht dat hij gekidnapt was door zijn vriendin en haar dochter, die voor hem zorgen. Gelukkig kon de Hospice verpleegkundige hem na een uur overtuigen zijn hallucinatie medicijnen in te nemen. 

Niemand is dan ook verbaasder dan Rick als zijn vader in de late namiddag opbelt. Die medicijnen moeten heel goed werken, want de oude Dad kwam weer tevoorschijn. Het wordt geen lang gesprek, maar Rick is dolblij zijn vaders stem nog eens te horen, dat had hij niet meer verwacht! 

Rick huilt niet na afloop van dit gesprek en ik dus ook niet, maar dat kost wat moeite. Ik stuur een Facebook berichtje naar Deb, Carols dochter, die verpleegkundige is en speciaal gekomen is om te helpen. Zij zal tot 18 juni blijven en Carol, die die hulp eerst telkens weigerde, is nu maar wat blij haar dochter daar te hebben. Dad heeft zijn eetlust nog steeds en hangt op als hij hongerig wordt. 

Voor het avondeten maak ik de meerkleurige tomatensalade met olijven en augurk. Die past goed bij de gegrilde zalmburgers en bloemkool tots. Het weer is iets koeler vandaag, maar alweer perfect voor een zomers gegrild maal. 

 Wat gaan weekenden toch altijd snel voorbij! Dit weekend was ook weer zo'n mengeling van blije en stressvolle dingen. De protesten in de steden hier stemmen ons zeer bezorgd. Het blijft een achtbaan van emoties, deze onzekere tijd! Allemaal toch een fijne week gewenst!

Over de eerste dag van fase 1 hier in omgeving Washington

Voor we aan onze dagelijkse routine beginnen halen Rick en ik ontbijt en koffies van Starbucks. Dan gaat Rick aan het werk en ik aan mijn sporten. Ik voel het uur op de elliptische machine wel dus dat moet ik weer meer gaan doen. Ik gebruik dan toch andere spieren dan met op de plaats hardlopen.

 

Toch doe ik dat laatste vandaag weer een uur buiten op het deck. Het is zo vroeg al 24 graden en zal vandaag 32 graden worden. De zomerse temperaturen komen er zeker aan!

Over zomer gesproken, vandaag gaat hier en in Washington dus fase 1 van het heropenen van bepaalde bedrijven in. Ook is het nu verplicht mondkapjes te dragen als je je onder de mensen begeeft. Voornamelijk in zaken en supermarkten e.d., maar ook op drukke winkelstraten. 

Kappers mogen weer open, maar Mona opent haar salon pas op 8 juni. Ik laat een berichtje achter voor een afspraak, want mijn haar is veel te lang. Hopelijk kan ik vrij snel terecht. 

Terwijl ik zo mijn stappen doe hoor ik de muziek van het zwembad, een echt zomers geluid. Het zwembad is nu open, maar alleen om baantjes te trekken. Iedereen krijgt een uur en dan wordt er een half uur schoongemaakt. Er zijn acht banen, dus acht mensen kunnen tijdens dat uur zwemmen. 

Voor nu is het mij nog te koud, maar ik vind het jammer dat ze geen limiet stellen aan de hoeveelheid banen, die mensen kunnen reserveren. Voor nu kan het reserveren tot 11 juni en alles zit meteen vol. Ik ga bij de volgende lichting meteen online om een paar reserveringen te kunnen maken, want ik neem aan dat het water dan warmer zal zijn. Het is niet hetzelfde als gewoonlijk, maar ik ben al blij dat het open is. Dat hadden we eigenlijk niet verwacht. 

Voor ik het weet is het lunchtijd en ik vraag Rick wat hij wil. Hij heeft alweer conference calls tijdens lunchtijd. Het wordt een salade van Panera voor ons beiden. Rick eet aan zijn bureau en ik op het deck. 

Het is zo warm vandaag en wij hebben het lente decor nog binnen en buiten. Ik haal de zomerspullen van zolder en dat ziet er meteen weer heel vrolijk uit. Vroeger veranderde ik mijn kamer heel vaak. Ik verzette dan ook meubelen en alles.

Dat laatste doen we hier niet, maar ik vind het fijn om ieder seizoen naar iets anders te kijken. De lente heeft pastelkleuren, voor de zomer vind ik wat fellere kleuren leuk. Groen, oranje, blauw en geel vieren de hoofdtoon. 

Nu het er binnen zomers uitziet kan de voorkant van het huis niet achterblijven. Ik hang zomervlaggetjes uit, een met vuurtorens van North Carolina (ik hoop dat we later dit jaar toch nog heen kunnen gaan) en een met vrolijke teenslippers. Aan de voordeuren komen de houten teenslippers ook weer te hangen. 

Daarna ruim ik het feeentuintje op. Gewoonlijk doe ik dat al veel vroeger in het jaar en versier het dan voor de lente. Onze tuinman liet dit jaar op zich wachten en Fairyville sloeg de lente even over. Hopelijk wordt de mulch over een paar weken gelegd en kunnen de feetjes hun zomer gaan vieren. 

Om twee uur heb ik met Hanneke afgesproken om video te bellen. Ik ken haar al heel lang online en heb een aantal jaren geleden een rondleiding met hun gezin gedaan. Rick en Kai zagen haar weer bij Oktoberfest en Kai weer toen hij zijn Nederlandse paspoort moest vernieuwen. 

Het is dus meteen vertrouwd en voor we het weten zijn we uren verder! Wauw, het langste videogesprek tot nu toe was het. We hebben dan ook heel wat gemeen in de moeilijke ouders categorie en het is altijd weer fijn om ervaringen te delen. 

Intussen heeft Orion ook besloten weer eens een bezoek aan de vijver te brengen. Hij rende met Mia en het is warm, dus daar is de drijfnatte hond weer. Positief is dat hij nu uitgeput is en lekker gaat slapen. 

Rick komt gefrustreerd uit zijn kantoor en kondigt aan dat we naar de ABC winkel gaan voor ingredienten om margarita's te maken, zijn favoriete cocktail. De stripboekenwinkel is nu ook open om af te halen.  Rick is daar goede klant dus haalt de dingen, die voor hem achtergehouden zijn. Hij wil Big Planet Comics zeker ondersteunen!

Thuis maakt Rick zijn enorme kan met margarita mix. Hij gaat dat gelukkig niet allemaal vanavond drinken, maar heeft gewoon zin om te ontspannen na weer een idioot drukke werkweek. We bestellen eten van Pazzo Pomodoro vanavond. 

Daar aten we altijd graag aan de bar, maar wie weet wanneer dat weer kan. Ze hebben sinds vandaag wel een klein terrasje dat zo te zien wat groter gaat worden, maar nu zijn er vier tafels en met de parkeerplaatsen op zijn hoogst tien, schat ik zo. 

Mijn keuze is al snel gemaakt, want er staat soft shell krab met sint Jacob's schelpen op het menu. Die worden in een cognac en peperkorrels saus geserveerd met spinazie. Het is een heel goede keuze, echt smikkelen!

Rick heeft de quattro stagioni pizza. Ik moet bekennen dat ik ook een stukje van de heerlijke korst heb gegeten. Dat is eigenlijk het enige wat ik soms mis, een heel lekkere pizza. Niet genoeg om er een te bestellen, echter. Een paar hapjes is genoeg.

Dan is het opeens alweer weekend. Het weer ziet er goed uit en we zullen zien wat het brengt. Allemaal in ieder geval een fijn weekend gewenst!

Over donderdag

Het is donker in de kamer en regenachtig buiten dus ik heb geen haast met opstaan. Iets na achten ga ik naar beneden en tref Orion in zijn bench. Rick heeft besloten op deze druilerige ochtend ontbijt voor mij van Starbucks te halen. Hij weet dat dit soort dagen niet mijn beste zijn. 

De cheddar en ham egg bites en de nitro brew smaken zoals altijd goed. Daarna heb ik besloten de elliptische machine weer eens af te stoffen. Ik had veel last van mijn heup, maar dat is nu stukken beter. Ik neem me eerst voor een half uur te doen en dan een half uur hardlopen op de plaats. 

Als dat halve uur voorbij is ga ik toch maar door en in een uur en vijf minuten heb ik mijn stappen bijeen. Ik was vergeten dat ik de elliptische machine toch wel sneller vind gaan, omdat ik iedere vijf minuten wissel met vooruit of achteruit "stappen". 

Na mijn sporten ga ik ondanks dat alles nat is toch even op het deck zitten. Het is 25 graden en voelt als een sauna. Ik neem wat foto's van de begonia en geraniums met druppels en dan begint het weer te regenen wat me naar binnen jaagt. 

Bijna vergeet ik dat ik om half twaalf een virtuele afspraak heb met Orions gedragstherapie dierenarts. Gauw maak ik me presentabel genoeg voor een video gesprek. Dr. Pike en haar assistente komen keurig op tijd in beeld.

Eigenlijk gaat het allemaal best met Orion. Als enig punt breng ik zijn geblaf tegen Justin als die hier is te berde. Dr. Pike oppert dat we Justin snoepjes voor Orion kunnen geven, die hij van zich afgooit als hij op wil staan. Orion is dan geconcentreerd op de snoepjes en Justin kan zijn gang gaan. Dat gaan we volgende keer proberen!

Als lunch haal ik een zoodles gerecht van Noodles & Company. Hun macaroni met kaas, maar dan met courgette noedels en champignons en spinazie.  Rick maakt snel een lunch thuis, want hij heeft het  heel druk met conference calls. Op het deck laat ik het me goed smaken. 

De moeder van onze overbuurvrouw, die zelf 30 jaar verpleegkundige was, heeft op verzoek van die buurvrouw twee Virginia Tech maskers gemaakt voor Katja en Kevin. Zij zijn ook een Virginia Tech familie en het leek haar leuk om die naar een andere verpleegkundige op te sturen.

Daartoe rijd ik naar het postkantoor. Met mondkapje en handschoenen ga ik er binnen. Iedereen houdt keurig afstand en draagt ook een mondkapje. Een uitzondering is een oudere dame, die zonder binnenkomt. Waarschijnlijk is er een reden dat ze er geen draagt, maar ze valt wel erg op. 

Op de terugweg maak ik af en toe foto's van de natte bloemen, die ik tegenkom. Gelukkig zie ik alweer blauwe lucht en is het voor vandaag althans met de regen gedaan. Vooral de natte pioenrozen vind ik prachtig. 

Voor Moederdag heeft Rick me gel nagellak en zo'n UV apparaatje daarvoor gegeven. Ik ga het eens uitproberen. Duidelijk moet ik nog veel leren, maar het resultaat kan ermee door. Mijn nagels glitteren er weer op los en niemand (behalve die naar de foto kijken) gaat merken dat het nog veel beter zou kunnen. 

Om drie uur heb ik met mijn vriendin Karin in Florida afgesproken voor een video gesprek. Dat wordt opnieuw erg gezellig. We hebben elkaar alweer een paar jaar niet gezien dus meer dan genoeg om bij te praten.

Na het gesprek neem ik Orion de achtertuin in om hem snoepjes in het gras te laten zoeken. Alleen heeft hij er vandaag niet zoveel zin in. We zijn dus weer gauw terug op het deck. 

Vanavond is ons wekelijkse happy hour met Christine en Chuck. Dit keer heb ik een gin en tonic met limoensap als drankje. Iedere week is het heel gezellig en moeten we vanwege knorrende magen afscheid nemen. 

Dit keer halen we eten van Artie's. We delen hun overheerlijke krab en garnalen fritters en dan heb ik de Hickory gegrilde mahi mahi met spinazie, prei en champignons. Rick geniet van de Hickory gegrilde zalm met asperges en spinazie. Deze plaatselijke keten, Great American Restaurants, heeft iedere keer weer perfect bereid eten. 

Met Ricks vader gaat het nu helemaal bergafwaarts. Rick verwacht niet dat hij zijn vader nog aan de telefoon zal kunnen spreken. Voor Dad zal het het beste zijn als dit niet lang meer duurt. 

Saskia had gisteren een interview voor een baan. Ze hoopt erg dat ze hem krijgt en had het gevoel dat het goed ging. Verder is ze druk bezig zich op haar verhuizing voor te bereiden. Ze gaat van een appartement voor haarzelf naar een kamer in een huis met drie huisgenoten. 

Bij Katja's ziekenhuis bereidt de vakbond van verpleegkundigen zich voor om volgende maand te gaan staken. Heel terecht want het ongelooflijk wat  het ziekenhuis allemaal wil doen te ongunste van de verpleegkundigen. Dat zal ook weer een nieuwe ervaring zijn voor Katja.

En zo eindigt deze donderdag ook weer. Heb een fijne vrijdag allemaal!

 

Over de MRI van mijn oor

Het is hetzelfde liedje met opstaan als gewoonlijk. Rick is er eerder uit, ik rek het nog een uurtje. Als ik de slaapkamer uitkom komt Rick enthousiast vertellen dat Kai "terecht" is. Hij had het druk met verhuizen en veel werk, maar nu is het een stuk rustiger en heeft Kai tijd wat te communiceren. Ik ben  opgelucht, want dan voelt Frankrijk opeens wel erg ver weg!

Met een gerust hart ga ik mijn koffie drinken op het deck. Ik heb daar de overgebleven Spanish scramble van zondag bij voor nog een lekker ontbijt. Als Rick vervolgens aankondigt zijn dagelijke Starbucks koffie op te gaan halen ga ik toch graag mee en bestel een kleine nitro brew. 

We spelen nog even Pokemon Go onderweg en dan gaat Rick aan het werk en ik aan mijn op de plaats hardlopen. Ik besluit dat eens beneden in het gras te doen. Orion is daar ook veel rustiger, want hij kan niet zien wie er voorbij loopt. Al het groen om me heen is ook zo rustgevend en dat heb ik vandaag weer even nodig. 

Na een tijdje mijn dagelijkse spelletjes gespeeld te hebben ga ik me opfrissen. Het is inmiddels na twaalven en ik vraag Rick wat hij voor de lunch wil. We zijn deze week "stout", want ik kan mezelf er maar niet toe zetten boodschappen te doen. De keuze valt nog eens op Subway.

Hun door elkaar gehakte salades zijn zo lekker en helemaal niet duur. Ik neem zoals gewoonlijk de Subway club ingredienten, ham, kalkoenborst en rosbief, met alle groentes dubbel erin. Rick moet het weer aan zijn bureau eten, maar ik smul er buiten van. 

Na het eten brengt Rick mij naar het Fairfax MRI Center. Hij gaat weer terug aan het werk en ik zal hem een berichtje sturen als ik klaar ben. Binnen wordt mijn temperatuur gemeten en natuurlijk moet iedereen een mondkapje op. Dat wordt vanaf vrijdag sowieso verplicht in Virginia. 

Eenmaal boven realiseer ik me dat ik niet alleen het formulier van mijn dokter ben vergeten, maar ook, omdat je meestal niet meteen na behandeling hoeft te betalen, mijn medische creditcard. Gelukkig kunnen ze mijn dokter bellen voor het eerste en kan Rick komen om te betalen. Ik ben heel nerveus voor deze MRI en mijn brein is duidelijk niet wat het ooit was. 

Gelukkig hoef ik niet lang te wachten en word al gauw opgehaald. Ik mag mijn sieraden, bh en tasje in een hokje leggen en krijg daar de sleutel van mee. Dan wordt er een infuus aangelegd en word ik, na nog een plasje gepleegd te hebben, naar het MRI toestel gebracht.

Daar krijg ik oordopjes in en wordt mijn hoofd helemaal vastgelegd, zodat ik vooral niet zal bewegen. Er wordt uitgelegd dat ik eerst een half uur gewone foto's moet laten maken. Daarna wordt de contrastvloeistof ingespoten en zal het nog eens een kwartier duren. 

Ergens vind ik deze apparaten fascinerend en het geklop en gebonk leidt me goed af. Ik tel mee met de klopjes en zing een liedje op het ritme van de bonkjes. Het enige dat ik werkelijk heel erg vervelend vind is dat mijn nek geen ondersteuning heeft. 

Dat is mijn zwakte en al gauw voel ik mijn schouders mee gaan doen met de pijn en langzaamaan mijn hele lichaam. Dit is geen fijne procedure voor iemand met fibromyalgie! Als het halve uur voorbij is wordt de contrastvloeistof in mijn infuus gespoten en dan weet ik dat het bijna voorbij is. 

Die laatste minuten gaan vrij snel en nadat het infuus is verwijderd mag ik opstaan. Inmiddels heb ik wel een flinke spanningshoofdpijn ontwikkeld, maar daar neem ik thuis wel ibuprofen voor. Na mijn spullen weer bijeengeraapt te hebben ga ik in de wachtkamer zitten. 

Al gauw krijg ik de dvd van de MRI toegereikt en niet veel later komt Rick binnenlopen met de verlossende creditcard. Wat zijn wij blij dat we een speciale kaart voor medische uitgaven hebben, want dit kost meer dan $1100. Nu hebben we volgens mij ook ons eigen risico bereikt.

Thuis plant ik mezelf in mijn hangmatstoel op het deck en laat de ibuprofen zijn werk doen. Alleen helpt het maar nauwelijks. Als mijn hoofdpijn zwaar wordt is er maar weinig tegen te doen. Ik ontspan me zoveel mogelijk en dan gaat het wel.

Rick moet wat later werken dan gewoonlijk want zijn collega's zijn aan de westkust en daarom drie uur vroeger. We bestellen van BarTaco en als we het op gaan halen rijden we opeens naast onze buren. Die hadden dezelfde gedachte, grappig!

Het smaakt allemaal weer opperbest en moe maar voldoen ga ik dit blog typen en dan tv kijken. Ik denk dat ik er vanavond heel erg op tijd in zal liggen! 

Allemaal een fijne donderdag gewenst!

Over dinsdag

Eigenlijk was ik om zes uur al wakker en eigenlijk had ik op moeten staan om optimaal van deze mooie zomerse dag te gaan genieten. Maar ook toen Rick om zeven uur uit bed ging had ik daar nog geen zin in. Pas als mijn gedachten de verkeerde kant uitgaan sta ik op. 

Het is al twintig graden met een lekker zonnetje. Ik warm de andere helft van het omelet van zaterdag op en ga met een mok koffie op het deck ontbijten. Als ik klaar ben ga ik met Rick mee naar de Starbucks in Vienna waar hij op werkdagen altijd een koffie haalt. 

Eenmaal thuis moeten we er allebei aan geloven. Rick gaat aan het werk in zijn kantoor en ik doe mijn 10000 stappen buiten op het deck. Dan ga ik braaf naar boven om een gewichtenroutine te doen. Sharon heeft me er nu zeven van gestuurd en vandaag begin ik weer met nummer 1, vrijdag nummer 2, maandag nummer 3 enzovoorts. Zo voelen ze toch allemaal weer nieuw. 

Zo gaat de ochtend snel voorbij. Rick en ik hebben besloten een salade van Subway voor onze lunch te bestellen. Rick heeft zoals zo vaak een conference call tijdens lunchtijd dus ik ga het eten halen. Net op tijd voor mijn wekelijkse lunch video chat met Judith ben ik terug. 

Zoals iedere week hebben we weer heel wat te keuvelen en eindelijk kan Judith net als vorige week ook buiten zitten. Ik baal er wel van dat Rick op zo'n dag helemaal geen pauze neemt. Ik probeer hem zover te krijgen dat hij een lunch wandeling maakt, maar dat lukt telkens niet. 

Om twee uur heb ik een video gesprek met Gitta, een van mijn bloglezeressen. Wat ik erg leuk vind aan deze conversaties is dat ik mijn bloglezers ook wat beter leer kennen. Ook met Gitta wordt het weer een gezellige babbel. 

Terwijl ik met Gitta klets haalt Rick Orion op en doet hem aan de lijn. Ik denk dat ze eindelijk een goede wandeling gaan maken en ik strijk als ik afscheid van Gitta heb genomen neer in mijn hangmatstoel, genietend van de stilte zonder blaffende hond. 

Voor ik het weet is het meer dan twee uur later en ik heb ze nog niet terug horen komen. Ik bel Rick maar eens om te kijken of alles goed is. Verbaasd neemt hij op. Wat blijkt? Ze zijn al die tijd in het kantoortje geweest. Voor Rick is het ook fijner zonder dat geblaf en in die kamer ziet Orion niets en blijft dus ook stil. 

Rick werkt tot tegen zessen door en dan houden we happy hour op het deck. Dit keer een gin en diet tonic voor mij, lekker fris op zo'n warme dag. Dan bestellen we gyro salades van Plaka Grill als avondeten. 

Intussen besluiten Rick en ik dat ik morgen Kai via WhatsApp ga bellen. We hebben al meer dan een week niet van hem gehoord en hij antwoordt niet op WhatsApp of Facebook Messenger. Hoogstwaarschijnlijk is alles okay, maar ik ga hem wel zeggen dat we tenminste een keer per week een levensteken willen zien in deze onzekere tijd. 

Vandaag nam Lisa ook afscheid van Dad. Helaas was Dad helemaal verward en onder de invloed van morfine. De hospice verpleegkundige was er en Carols dochter is daar nu om te helpen. Dat stemt Rick en Lisa een stuk geruster. 

Allemaal een goede woensdag gewenst!

Over Memorial Day

We slapen tot half negen uit en eigenlijk vinden we dat beiden te lang. Morgen begint de werkweek weer voor Rick en dan zullen we eerder opstaan, denk ik zo. Het is vandaag Memorial Day, de Amerikaanse Dodenherdenkingsdag. 

Gewoonlijk is dit het onofficiele begin van de zomer en zouden we hoogstwaarschijnlijk in onze timeshare in de Outer Banks van North Carolina vertoeven. Dat ging dit jaar dus niet door, het timeshare complex gaat volgende week pas open en ik denk toch niet dat we gegaan zouden zijn. 

In plaats van de Duck Donuts, die we misschien vanochtend genuttigd zouden hebben, halen we koffies bij Starbucks en de Spanish Scramble van Anita's. Rick eet alles op, ik bewaar de helft voor een van de komende dagen. We eten het buiten op want het is er warm genoeg voor. 

Na het eten maken we ons klaar om de stad in te gaan. We willen onze stappen bijeen krijgen door langs de monumenten te gaan lopen. Met Memorial Day zijn de oorlogsmonumenten nog indrukwekkender met allemaal kransen en veel Vietnam veteranen, die ondanks de coronacrisis toch naar de stad zijn gekomen om hun gevallen kameraden te eren.

Daardoor is het wel drukker dan de afgelopen paar keer dat we op de Mall waren, maar omdat alles zo uitgestrekt is gaat afstand houden van elkaar vrij goed. Wij hebben onze mondkapjes op en ik denk zo ongeveer de helft van de mensen, die we tegenkomen ook. 

In Washington DC is het wet om buitenshuis een mondkapje op te hebben, maar zo buiten wordt dat niet gecontroleerd. Als je ergens een winkel binnen zou gaan zonder mondkapje kun je een boete krijgen. 

En dat brengt me weer bij de Chipotle ervaring, die we zaterdag hadden. Ik heb via Facebook geklaagd en kreeg daar meteen reactie op. Het is heel slecht voor het bedrijf om zulke klachten te krijgen. Er wordt dan ook beloofd er meteen werk van te maken en ik krijg een gratis maaltijd op mijn app. Die mag Rick dan binnenkort gaan innen. 

Terug naar onze monumentenwandeling. We vinden een heel gunstige parkeerplaats langs Constitution Avenue naast de Mall. Hier staat het gewoonlijk op zo'n weekend propvol, maar vandaag is er heel wat plek. 

Langs het huisje van de sluiswachter op onderstaande foto lopen we naar het Tweede Wereldoorlogsmonument. 

Alles is eenrichtingsverkeer en de zijuitgangen van het monument zijn afgesloten. Natuurlijk zijn er altijd een aantal mensen, die zich niets van de borden aantrekken, maar de meesten volgen de richtingsborden gehoorzaam. 

Ook bij het Lincoln Memorial ga je rechts de trappen op naar boven en links weer naar beneden. We nemen een kijkje bij Mr. Lincoln, die hier al 98 jaar over de Mall uitkijkt. Ik vertel Rick ook wat van de feitjes, die ik mijn klanten gewoonlijk aanwijs. Rick wist bijvoorbeeld niet dat dit monument 36 kolommen heeft, omdat er ten tijde van Lincoln 36 staten waren. 

We lopen verder door het Koreaanse oorlogsmonument. Er is hier ook een verse krans en het blijft mijn favoriet. Ook hier vertel ik Rick wat van de symboliek, die ruimschoots aanwezig is in dit monument. Gewoon erlangs lopend heb je geen idee hoe hard erover na is gedacht. 

We steken over naar het Tidal Basin waar we door het Martin Luther King Jr. Memorial naar het Franklin D. Roosevelt memorial lopen. Niet vlak langs het Tidal Basin want daar liggen grote plassen. Hier is het overal helemaal uitgestorven! We zijn vrijwel de enigen. Zo kan ik eindelijk eens foto's maken zonder andere mensen erop. 

Dan lopen we terug om aan de andere kant van het Lincoln Memorial het Vietnam Veteranen monument, oftewel "de Muur", te bezoeken. Ook bij dit monument is het eenrichtingsverkeer. De veteranen hier zijn vrijwel allemaal in leer gekleed, want met de motor gekomen. Opvallend is dat geen van hen een mondkapje draagt, terwijl zij flink op leeftijd zijn. Natuurlijk is de kans het virus buiten op te lopen heel klein, maar toch aanwezig. 

Na dit momument bezoeken we een vrij onbekend monumentje; dat van de 56 ondertekenaars van de Onafhankelijkheidsverklaring. Die ligt helemaal aan de andere kant van de vijver waar wij meestal langslopen en ik betwijfel of Nederlanders of Vlamingen dit interessant vinden, dus ik sla dit monument met mijn rondleidingen over. Voor ons is het wel een stukje geschiedenis nagemaakt met al de goudkleurige handtekeningen. 

We besluiten nog even naar de achterkant van het Witte Huis te lopen waar we de helicopter met nummer 45 net weg zien vliegen. Voor Rick iets wat hij nog zelden heeft meegemaakt. Ik wel al vaak en ik vond het veel indrukwekkender om te weten dat Obama in die helicopter zat dan de huidige bewoner van het Witte Huis. 

Net als we terug bij de auto zijn laat Fitbit het vuurwerk van 10000 stappen zien. Het was een fijne manier om ze bijeen te krijgen. Op weg naar huis halen we salades van Panera voor de lunch. We kunnen vandaag volop genieten van het deck en eten dan ook aan de tuintafel daar.

Daarna zoek ik mijn hangmatstoel op en Rick zet ons nieuwe deckbankje in elkaar. Onderstaande foto laat wel zien hoe nodig dat was!! Nu kunnen we er ook daadwerkelijk op zitten. 

De rest van de middag doen we niets. Ik ben verslaafd aan het Disney Emoji spelletje. Zoveel leuker dan Candy Crush want je moet allerlei opdrachten uitvoeren om tot het volgende niveau te komen. Dat wordt ook steeds moeilijker, dus zeker iets wat je brein wakker houdt.

Jammer genoeg zijn de haring en paling alweer op, maar we hebben ook nog een lekker stuk Goudse kaas met tomaat en olijf en een andere met mosterdzaad om van te snacken. Mijn glaasje Brancott sauvignon blanc smaakt er heel goed bij! Die Nieuw Zeelandse sauvignon blanc vind ik de lekkerste wijn ooit. 

Voor het avondeten bestellen we het Libanese maal dat we gisteren niet konden krijgen. Ik heb gegrilde haloumi kaas, worstjes en met spinazie gevulde pasteitjes. Volgende keer neem ik de fatoush salade, die Rick heeft, want die ziet er heerlijk uit. Het is en goede afsluiting van een mooie Memorial Day!

Allemaal een heel fijne dinsdag gewenst!