Over een warme vrijdag

Gisteren beloofde de weerman een prachtige zomerse dag vandaag en daar wil ik natuurlijk optimaal van gaan genieten. Het is al 21 graden als ik beneden kom en na Orion verzorgd te hebben ga ik mijn dagelijkse ontbijt van Starbucks halen. 

Tot gisteren kon je bij de drive thru in Vienna niet via de app bestellen, maar vandaag kan dat opeens wel. Ik bestel mijn favorieten en sluit aan in de rij voor de drive thru. Eenmaal daar blijkt dat de mobiele bestellingen aan de andere kant op moeten worden gehaald. Wist ik veel! Niet getreurd, het wordt me even later via het drive thru raam aangereikt. 

Voor het eerst dit jaar eet ik ontbijt op het deck en doe dan mijn uur cardio meteen daarna. Ik mis de natuur enorm met alle parken dicht, maar omringd door bomen hier in de achtertuin voelt het alsof ik in een bos ben. 

Rick stuurt me het liedje en de brief, die Saskia voor Dad zond, en daar komen toch weer even de tranen. Saskia zong "I have a Dream" van ABBA en zo mooi! Kai's video was ook ontroerend en Katja heeft gisteravond nog met Dad aan de telefoon gesproken. Ik vind het mooi hoe ze op die manier van verre allemaal hun liefde voor hun Grandpa laten zien. 

Vandaag heb ik ook weer een aantal video gesprekken met Facebook vriendinnen (en volgende week een vriend) en de eerste is met Karen in New Hampshire. Zij is een mede lid van de Buitennl groep wat eerst een emaillijst was en nu een Facebook groep. We "kennen" elkaar dus al vele jaren, maar hebben nog nooit in persoon gesproken. 

Of het aan mijn connectie ligt of die van Karen weet ik niet, maar ik kan haar helemaal niet goed horen. We proberen van alles maar het wordt niet beter. Uiteindelijk besluiten we er maar een gewoon telefoongesprek van te maken. Een klein uur later hangen we op en is het lunchtijd voor mij.

Nu de Noodles & Company in Vienna weer open is en ik heb ontdekt, dat al hun gerechten met courgette noedels gemaakt kunnen worden, zoek ik daar een van uit. Dit keer wordt het de "macaroni met kaas", maar dan met courgette noedels en nog wat groentes toegevoegd. Jongens, wat is dat lekker! Die houd ik erin!

Na deze stout voelende, maar met veel groentes best gezonde, lunch ga ik weer even Vienna in. Niet lang, maar ik wil weer wat bloemen foto's nemen. Het valt me op dat het W&OD pad opnieuw super druk is. Zolang dat zo blijft zie je mij er niet op. Jammer, want dat is wel een stukje natuur dat toegankelijk is. 

In mijn hangmatstoel op het deck speel ik daarna een tijdje spelletjes op mijn telefoon. Met het geluid van het fonteintje in de vijver op de achtergrond en het gezoem van de kolibrietjes, die komen drinken, is het helemaal relaxt. Ik ben verslaafd aan het Disney Emoji Blitz spelletje, een soort Candy Crush, maar veel leuker (vind ik). 

Om vier uur heb ik met Gisha afgesproken voor een video gesprek. Zij is de eerste vanuit Nederland. Ook haar ken ik via een groep al heel lang virtueel, maar nooit in persoon ontmoet. Ik vind het zo leuk dat het toch telkens weer klikt! Waarschijnlijk omdat je toch een bepaalde persoonlijkheid moet hebben om op social media actief te zijn? 

In ieder geval kletsen we zo drie kwartier rond en dan neem ik afscheid om Orion toch maar even uit te laten. Hij verveelt zich zo en ik vind het zielig, want van Rick krijgt hij wel twee of drie wandelingen per dag. Gelukkig zien we geen anderen honden en de wandeling kalmeert Orion wel.

Mijn laatste video call is met Stacey. Het wordt eentonig, maar ook haar ken ik via een paar emaillijsten, nu Facebook groepen, over dezelfde stijl ouderschap (attachment parenting). Stacey woont niet eens zo ver hier vandaan bij Baltimore. 

Zij is moslim en de Ramadan is nu natuurlijk bezig. Ik vind het interessant van haar te horen hoe dat in deze tijd gaat. Voor we het weten is er een half uur voorbij en moet Stacey inkopen gaan doen voor het avondeten wat vanavond vanaf kwart over acht genuttigd kan worden. Zij heeft alle vijf haar kinderen thuis vanwege de pandemie en geniet daar duidelijk erg van. Ik ben eerlijk gezegd wel wat jaloers. 

Na al deze gezellige gesprekken heb ik trek gekregen. Ik bestel vanavond van Istanbul Blue, het Turkse restaurant hier vlakbij. Als ik terug kom met mijn eten word ik geroepen door mijn buurvrouw drie deuren verderop. 

Met een aantal andere buren hebben ze stoelen op gepaste afstand op hun oprit gezet en nodigen mij uit erbij te komen zitten. Zo eet ik mijn avondeten eens niet alleen. Het wordt erg gezellig en ik ga pas terug naar huis als Rick belt. 

Dad was ook vandaag weer goed aanwezig en at goed. Carol, Rick en Lisa vinden deze opleving miraculeus. Het maakt dit bezoek natuurlijk een stuk prettiger dan ze hadden verwacht. Ze hebben zo belangrijke kwaliteitstijd met Dad.