Over woensdag

Acht uur komt toch weer heel snel en dit keer krijg ik een "excellent" score van Fitbit voor hoe goed ik heb geslapen. Dat klopt denk ik wel want ik voel met uitgerust.

Na Orion verzorgd te hebben, altijd het eerste wat gebeurt na het in sportkleding kleden, bestel ik mijn ontbijt van de Starbucks vlakbij. Natuurlijk de nitro brew en dit keer de egg white egg bites. Het enige wat ik niet zo fijn vind van dit filiaal is dat je de deur open moet trekken waar iedereen aanzit. Ik heb dus een handschoen aan daarvoor en neem daarna alles met een ontsmettend doekje af.

Als ik klaar ben met eten begin ik aan mijn cardio. Zoals gewoonlijk kijk ik als ik opkijk in de ogen van de meest succesvolle bedelaar ter wereld. Hij staart mij aan met die bruine ogen, maar ik weersta de neiging hem iets te geven...voor even. Met een bully stick is hij weer een half uurtje uit mijn haar.

Om tien uur heb ik mijn eerste video gesprek van de dag. Dit keer met Inge uit Belgie, wij hebben via Facebook best veel contact dus het is van het begin af aan een vlotte babbel. Voor we het weten is er een uur voorbij en wil ik Rick graag bellen, die intussen op weg is.

Zoals natuurlijk al verwacht was het afscheid gisteravond heel erg moeilijk. Ook omdat Dad zo ongelukkig is op het moment. Hij wil dit leven niet en voelt zich gevangen. Gelukkig was hij wel wakker genoeg om ook echt afscheid van Rick te nemen al sprak hij ook de hoop uit dat hij toch langer zou leven om ons nog eens te zien. Slik!

Rick is langs de Nederlandse winkel bij Grand Rapids geweest en heeft allerlei lekkers mee. Ook verse producten zoals haring, paling, Eru Goudkuipje, Goudse kaas met olijven en tomaat en kaas met mosterdzaad en nog veel meer, dat wordt smullen!

Zo is de ochtend heel snel voorbij en ik wil al dagen pho voor mijn lunch. Ik bestel die van Roll Play en het wordt keurig met mondkapje en handschoenen aan naar mijn auto gebracht. De ossenstaart bouillon met garnalen en groentes is weer zo ontzettend lekker!

Voor ik mijn tweede videogesprek van de dag heb bel ik de bloemist in Utah om het bloemenarrangement voor onze overbuurman te regelen. De dame aan de telefoon is super aardig. Zij heeft heel erg met de familie te doen want in de afgelopen maanden hebben ze bloemen voor maar liefst vier van hen verzorgd.

De begraafplaats ligt ver van welke grote stad dan ook dus ik ben blij dat er tenminste een bloemist is. Omdat ze de familie kennen weten ze ook wat hun smaak is. Er zal een flink boeket met rode en witte bloemen en een blauw lint bezorgd worden.

Rick en ik dachten vanochtend na over de tekst, die we erbij zouden zetten. We kwamen uit op de volgende: Dear N family,

 All of us from Kings Way Court will miss Bruce’s cheerful enthusiasm and interest in our lives. May the good memories see you through the difficult times ahead. We are all here for you!

Your neighbors from the cul de sac

Gelukkig werd dat goed ontvangen bij de andere buren. Zulk soort dingen vind ik toch altijd moeilijk om te doen. Wij kenden hem goed, vooral Rick, maar voor sommigen van de andere buren was hij slechts iemand naar wie ze af en toe zwaaiden. Ik wilde de juiste toon vinden en ik denk dat dat is gelukt. 

Als dat allemaal geregeld is laat ik een berichtje achter op het antwoordapparaat van Anytime Fitness. Ik wil onze lidmaatschappen annuleren, maar omdat de sportschool gesloten is kan ik niemand bereiken. Hopelijk bellen ze wel terug, want ik wil niet voor juni hoeven te betalen.

Dan is het twee uur en heb ik met Romy afgesproken voor een video telefoontje. Ik heb haar ouders vijf jaar geleden ontmoet, maar zij was toen niet mee. Echt weer een leuk gesprek en het valt me op hoe gevarieerd de onderwerpen zijn die bij ieder gesprek naar voren komen. Vanmiddag hebben we het bijvoorbeeld opeens over Zwarte Piet (omdat Rick bij de Nederlandse winkel een boekje met Sinterklaasliedjes voor zichzelf kocht). 

Onze wijn- en wodkavoorraad is bijna op dus ik ga erop uit om deze allerbelangrijkste dranken aan te vullen. Ik haal wijn bij de Fresh Market, waar je verplicht een mondmasker op moet om binnen te gaan.  Iedereen doet dat keurig, behalve een man met sportkleding aan. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn, die geen masker kunnen dragen om verscheidene redenen, maar hij kan dat duidelijk wel. Iedereen kijkt wel vreemd naar hem, maar er wordt niets van gezegd. 

Ook bij de ABC winkel, de slijter waar je in Virginia je sterkere dranken koopt, loopt iedereen met mondkapje en houdt goed afstand. Ook hier komt een jongere man in sportkleding (nee, niet dezelfde) zonder gelaatsbedekking binnen. 

Zouden dat soort mannen het een teken van zwakte vinden? Of misschien is het een soort van stoerheid. Ze vallen in ieder geval op en dat is misschien ook de bedoeling. Gelukkig is uit onderzoek gebleken dat maar 80% van de bevolking een mondkapje hoeft te dragen om het aantal gevallen drastisch naar beneden te brengen.

Op de terugweg naar huis ga ik op zoek naar wat bloemenfoto's, maar we zitten in een periode tussen de irissen en pioenrozen in. De eersten raken uitgebloeid en de pioenrozen zitten nog voornamelijk in de knop. Ik neem dus maar een paar foto's. 

De zon komt toch meer tevoorschijn dan voorspeld en ik zit een tijdje buiten. Het waait alleen weer keihard en daar word ik op een gegeven moment gek van! Ik bel Rick nog maar eens en het is een moeilijkere thuisrit dan de heenweg met veel wegwerkzaamheden. Hij verwacht rond acht uur thuis te zijn en dat is toch best een goede tijd, die stop bij Vanderveen's meegerekend. 

We bespreken wat we voor ons avondeten willen en dat worden Perzische kabobs van Rose Kabob. Rick geeft mij zijn bestelling en tegen zevenen bel ik die in. Een half uurtje later kan ik het ophalen en twintig minuten later arriveert Rick. We kunnen dus nog gezellig samen eten. 

Rick is natuurlijk doodmoe van de lange rit en lange dagen met vele emoties. Ik ben ook wel gaar moet ik zeggen. Ik merk dat de dood van Bruce, die maar een paar maanden ouder was dan Rick, me meer doet dan ik had gedacht. Ik ben blij dat ik het bloemenarrangement kon verzorgen.

Onderstaande link is een filmpje van de Washington Post over hoe stadjes en steden omgaan met het verlies van (belasting)inkomsten door de pandemie. Het gaat bijna helemaal over Vienna dus als jullie beelden uit ons stadje willen zien kun je hier beneden klikken. Het geeft een goed beeld van hoe het er hier uitziet:

Een filmpje over Vienna en hoe het met deze economische onzekerheden omgaat. Veel beelden uit ons stadje als je geinteresseerd bent.