Over een toch nog druk weekend

Zaterdag

Acht uur blijkt mijn "wakker worden" tijd te zijn, ook als Rick er niet is. Dan ben ik echt uitgeslapen en sta op. Ik heb wel nog steeds de vervelende hoofdpijn, die me al dagen parten speelt. Daar neem ik ibuprofen voor, hopelijk helpt dat wat.

Na Orion zijn wandeling, medicijnen en ontbijt te hebben gegeven ga ik mijn ontbijt verzorgen. Ik haal mijn gewoonlijke nitro brew van Starbucks en heb dan een "Spanish scramble" ontbijt van Anita's besteld. Daar moet ik even op wachten, want het is heel druk.

Het doet me altijd goed te zien dat restaurants veel klandizie hebben in deze tijd. We zijn feitelijk nog maar net begonnen met deze pandemie en de economische impact is nog niet te overzien. Ik hoop van harte dat de meeste restaurants hier gaan overleven, maar hoe lang kunnen ze dit volhouden?

Thuis deel ik de portie in tweeen zodat ik er over een paar dagen nog eens van kan eten. Op het deck peuzel ik het op en ga dan maar weer eens mijn uur cardio doen. Buiten is het altijd stukken leuker, maar toch ben ik weer blij als mijn Fitbit zijn vuurwerk voor 10000 stappen laat zien. 

Iedereen is buiten en daardoor heeft Orion het druk met blaffen. Honden in de tuinen van de buren, honden, die langskomen op straat, het houdt hem bezig. Ik probeer hem zoveel mogelijk stil te houden vanwege de hork van een achterbuurman. Die wacht duidelijk tot hij mij weer vloekend terecht kan wijzen. Niet dat zijn pit bull Mia niet blaft, maar haar blaf is niet zo hard. 

Voor ik het weet is het lunchtijd en ik bestel via de app een door elkaar gehakte salade van Subway. Die staat al klaar als ik er aankom. Ik hoef enkel mijn naam te zeggen en de salade wordt me aangereikt. Alleen jammer dat ze de augurk en kaas vergeten zijn, maar ach, het blijft lekker. 

Zittend op het deck is mijn zen. Ik speel wat op mijn telefoon, lees wat artikelen her en der en houd Orion zoveel mogelijk stil. We doen eerst snoepjes zoeken in het gras en dan verstop ik stukjes kaas in huis, die Orion moet vinden. Als hij zijn brein moet gebruiken wordt hij al gauw rustig. 

Om twee uur heb ik mijn eerste video gesprek van vandaag; een Zoom met de Dec95 groep. Met deze vrouwen heb ik al contact sinds ik zwanger was van Saskia. Ongeveer een kwart eeuw dus al bedenken we. We zijn met zijn elven, tien van ons verspreid over de VS en een in Schotland.

Sommigen heb ik een aantal keren persoonlijk ontmoet, de anderen niet. Het wordt een mooi gesprek. Niet altijd even vrolijk, want er zijn er een paar, die het echt moeilijk hebben met de huidige situatie. Dan zie je dat je ondanks geen in persoon contact toch vriendinnen bent. Het luisterende oor en de geboden schouder zijn ruim aanwezig. 

Na afloop besluiten we dit wekelijks te gaan doen. Wie kan komt. Anne regelt het allemaal dus helemaal goed. Ik moet zeggen dat ik elf mensen op Zoom wel veel vind. Met zoveel spreken sommigen heel veel en anderen bijna niet. 

Een paar uur later heb ik een super gezellige Zoom conversatie met mijn achternicht en zus, die beiden in Massachusetts wonen, weliswaar 2 uur rijden bij elkaar vandaan. M en ik hebben elkaar via Facebook weer gevonden. De laatste keer dat we elkaar in levende lijve zagen was toen we tieners waren.

Onze moeders waren nichten en we hebben vooral als veel jongere kinderen contact gehad vroeger. Het gesprek met zijn drieen voelt meteen vertrouwd en ook dit willen we over een paar weken weer doen. Ik ben degene, die het gesprek afbreekt want ik heb mijn eten van Clarity voor half zeven besteld. 

Daar word ik buiten begroet door een medewerkster met een masker en face shield aan. Dit restaurant is net twee weken gesloten geweest vanwege een COVID-19 geval en zo proberen ze dat helemaal te voorkomen. 

Met mijn buit rijd ik huiswaarts en doe het eten daar op borden op onze tafel buiten. Mijn voorgerecht is een soft shell krab met erwtjes in een zalige saus. Het hoofdgerecht is roodbaars (volgens de vertalingen) met wilde paddestoelen en uitjes. Ik kan er niet over uit hoe superb het smaakt. Er is gewoon geen ander woord voor. Dit maakt het alleen zijn allemaal goed, gezellige video gesprekken en heerlijk eten. 

Gisteravond vertelde Rick dat Dad de wens had uitgesproken om vanavond bij hem thuis, in het huis aan het meer, biefstuk te eten. Nu is biefstuk moeilijk te vinden in Michigan op het moment, want veel verwerkingsbedrijven hebben te kampen met coronavirus uitbraken en zijn gesloten. 

Ricks tante wist echter een lokale slager en daar kochten ze mooie biefstukken. Daarna gingen ze naar de markt en haalden groentes. Maar, het ging allemaal niet door. Carol en Dad waren de hele dag te moe om Rick en Lisa zelfs te ontvangen. Een hele teleurstelling, maar begrijpelijk dat de afgelopen paar dagen zeer vermoeiend waren. 

Hopelijk gaat het morgen wel weer. Rick heeft voorlopig besloten tot woensdag te blijven en dat wordt dan zijn definitieve afscheid. Lisa blijft waarschijnlijk iets langer, maar ook voor haar het laatste bezoek. Allemaal toch heel zwaar, zeker na een "verloren" dag als vandaag (ze hebben hem toch goed benut met voorbereidingen, maar niet wat ze gehoopt hadden).

Allemaal, ik kan niet uitdrukken hoe ik het medeleven van mijn blog volgers waardeer. Lisa wil mijn blog nu ook lezen en Katja doet dat ook, via Google Translate denk ik. Wat jullie schrijven doet goed en ik vind het heel leuk om sommigen van jullie nu via videochat beter te leren kennen!

Zondag

Weg is de vrolijke zon van gisteren, maar de temperatuur is nog wel aangenaam. Na mijn nitro brew opgehaald te hebben besluit ik eens een restaurant te proberen dat al eeuwen in Vienna is, maar wij hebben er nog nooit iets besteld. Ik kies voor een omelet met feta, tomaat, spinazie en champignons.

Ook daar kan ik twee dagen van eten, want de helft is meer dan genoeg. Het is heel erg lekker, dus voor herhaling vatbaar. Na het eten loop ik het deck op om daar alvast wat stappen bijeen te krijgen voor mijn Zoom meeting. 

Om tien uur heb ik een inmiddels wekelijkse Zoom conversatie met mijn broers en zus. Wat is dat toch leuk! Zo zien en spreken we elkaar veel vaker dan voorheen. Er zijn zeker goede dingen, die uit al deze misere komen. 

Na het gesprek ga ik verder aan mijn stappen. Ik zie dat de onze onvriendelijke achterbuurman een houten hek laat plaatsen als verlenging van het onze. Voorheen was dat een roestig ijzeren doorzichtig hek waardoor zijn pit bull altijd zag wie er langskwam en er agressief of afrende. Ik juig dit hek toe want dat geeft ons ook meer privacy en hopelijk ziet Orion zo bovendien minder voorbijgangers. 

Onze geraniums aan het deck geven net nog wat meer kleur tussen al het groen. Het lijken individueel niet zulke spectaculaire bloemen, maar als je heel goed kijkt wel. Ik ben van plan meer bloemen voor het deck te gaan kopen, misschien morgen of overmorgen als extreem avontuur. 

En zo is het alweer lunchtijd. Ik besluit weer eens van Chop't te bestellen, hun salades heb ik al heel lang niet meer gehad. Ik neem boerenkool als basis met wortel, tomaat, komkommer, palmharten en garnalen in een tzatziki slasaus. Ik moet zeggen, het smaakt me ontzettend goed!

Dat eet ik nog buiten, maar daarna gaat het waaien en wordt het me te koel op het deck. Binnen probeer ik Saskia te helpen met haar aanvraag voor een appartement, maar daarvoor is Ricks informatie nodig. Hopelijk kan hij die elektronisch leveren, anders moet Saskia tot donderdag wachten. 

Om drie uur heb ik mijn tweede video gesprek van vandaag. Dit keer met Grace, een Chinees Amerikaanse in Chicago. Ook haar ken ik al vele jaren en heb ik een aantal jaar geleden in Chicago ontmoet. Zij vertelt dat haar vader hoogstwaarschijnlijk aan COVID-19 is overleden, maar zijn symptomen waren heel vreemd. 

Wat ons overal opvalt in de statistieken van de verschillende staten is dat de Aziatische bevolking relatief weinig besmettingen heeft. Volgens Grace komt dat omdat zij al eerder van dit virus afwisten en het serieus namen. Zij dragen bijvoorbeeld al sinds januari mondkapjes. 

Het wordt weer een gezellig en interessant gesprek. Ik moet zeggen dat ik heel blij ben met deze online afspraken. Ze breken de dag een beetje. Ik vind het een heel vreemd gevoel om echt alles wat ik doe alleen maar voor mezelf te doen, behalve Orion verzorgen dan. 

Niemand, die er wat om geeft wanneer ik eet of of ik douche en dat soort dingen. Ik heb hernieuwde bewondering voor mensen, die in deze tijd alleen wonen! Ik denk telkens dat ik een keer een dag ga nemen waarin ik gewoon in mijn pyjama blijf en niets doe behalve eten en tv kijken. Maar dat doe ik niet, want dat was mijn leven toen ik vroeger erge fibromyalgie aanvallen had. Dat maakte me depressief en dat moeten we nu zeker niet hebben!

Voor mijn avondeten bestel ik van Zenola. Ik heb pas een paar woorden gesproken als Noha me al herkent. Dat is leuk! Helaas hebben ze hun heerlijke gerookte zalm niet, maar de rest van het eten is weer top. Een bord met Libanese voorafjes is een grote lekkernij voor mij!

En dan is het weekend alweer voorbij. Wat zag ik er tegenop en wat viel het mee! Vanavond konden Rick en Lisa weer even naar Dad. Ik ben benieuwd naar het verslag van de dag. Allemaal een heel fijne week gewenst!