Over donderdag

Gisteravond heb ik de lamellen voor de verandering eens helemaal naar beneden getrokken. De zon komt om zes uur op en wekt mij dan te vroeg. Ik heb dan ook heerlijk tot kwart voor acht geslapen. Ik heb dan ook een "excellent sleep score" van mijn Fitbit.

Na Orion verzorgd te hebben ga ik naar de Starbucks drive thru in Vienna. Die laten vanwege de drukte niet toe om de app te gebruiken voor bestellingen. Het blijkt dus pas als ik mijn bestelling daar kan geven dat ze geen nitro of andere koude koffie hebben. Koffie met heel veel ijsklontjes vind ik niet lekker dus ik bestel alleen de egg bites. 

De "gewone" filialen zijn weer open voor buiten ophalen en daar doet de app het wel voor. Ik zie dat Oakton een paar kilometer verderop wel nitro brew heeft. Daar staat mijn koffie al klaar als ik eraan kom, dus ik hoef zelfs niemand te spreken.

Thuis begin ik na mijn ontbijt aan mijn cardio. Dit keer niet buiten want het is net iets te koel en bewolkt. Na iets meer dan een uur heb ik mijn stappen bijeen en ga naar boven om een van Sharons gewichten workouts te doen. 

Deze week heb ik nog geen nieuwe van haar gekregen dus ik doe er een van een paar weken geleden. Die voelt toch weer als nieuw. Als ik mijn schouder oefeningen doe vind ik de 2,5lbs gewichten weer net te zwaar. 

Liever heb ik 1 of 2 lbs want ik moet voorzichtig zijn met die spierengroep. Ik ga eens kijken of ik die lichtere gewichten online kan vinden, maar vergeet het maar! Op zijn vroegst komen ze eind juni, begin juli. Dan maar voorlopig zonder gewichten als die andere te zwaar worden. Lea Ann vertelde dat haar man gewichten van met water gevulde wijnflessen heeft gemaakt. Heel creatief!

Als ik klaar ben maak ik mezelf gauw presentabel en bestel dan een salade van Panera, zodat ik die na mijn video chat kan opeten. Ik denk dus heel georganiseerd bezig te zijn, maar als ik bij Panera aankom is er geen salade. 

Ze kunnen mijn bestelling zelfs niet vinden. Balen, want ik heb om 12 uur met Ella afgesproken en dat haal ik nu waarschijnlijk niet. Na lang zoeken blijkt dat mijn salade om de een of andere reden een ophaaltijd van half een in plaats van half twaalf had. Niet getreurd, ze maken hem snel en precies op tijd ben ik terug voor mijn video gesprek.

Ella woont in Iowa en we "kennen" elkaar al lang van Facebook, maar hebben nog nooit zo in persoon gesproken. Het blijft interessant hoe de verschillende staten met de pandemie omgaan. In Iowa gaat alles maandag weer open en zo te horen met maar weinig richtlijnen om het allemaal zo veilig mogelijk te doen. Voor we het weten is er een uur voorbij en nemen we afscheid, want mijn maag rommelt nu wel erg!

Buiten op het deck is het net warm genoeg om daar van mijn salade te genieten. Terwijl ik eet krijg ik van Rick de eerste berichten over vandaag. Tot hun verbazing en genoegen is Dad zelfs nog beter dan gisteren. Zijn eetlust is ook weer terug. 

Dat is natuurlijk heel fijn voor Rick en Lisa, die bang waren nauwelijks meer met hem te kunnen communiceren. Iedereen, inclusief de Hospice verpleegkundige, is verbaasd over de ommekeer na het begin van deze week toen het zo slecht ging. Misschien leeft Dad op van het bezoek van zijn kinderen? Wie zal het weten. 

Na het eten ga ik Vienna weer even in. Ik speel wat Pokemon Go en neem foto's van de bloemen, die ik tegenkom. In een van de tuinen staan allerlei kleuren irissen, echt een genot voor het oog. Ik maak dan ook naar hartelust foto's.

Dan is het tijd voor mijn volgende video call. Lea Ann woont hier in de buurt en we zien elkaar in het gewone leven regelmatig, maar in deze tijd moeten we virtueel afspreken. Ik zit buiten,  maar Lea Ann heeft heel veel last van de pollen, die op het moment rondwaaien en voor haar is buiten zijn dus niet zo fijn. 

Voor mij duurt het ook niet lang want het begint opeens te regenen. Als het hier dan eindelijk warmer wordt is het ook meteen wisselvallig. Nog geen tien minuten later schijnt de zon weer, maar ja, nu zijn de stoelen nat. We hebben zoveel gesprekstof dat we pas afscheid nemen als ik echt heel erg naar de wc moet!

Voor mijn avondeten heb ik besloten sashimi te bestellen van Sushi Yoshi. Jammer genoeg hebben ze lang niet al hun exotische vissoorten in voorraad, maar dat is ook te begrijpen. Ik haal het voor zessen op en doe het in de ijskast om na mijn happy hour met Chuck en Christine te eten.

Dat happy hour wordt ook weer heel gezellig. Ik hoop echt dat we dit "als alles weer normaal is" vol gaan houden. Voorlopig is dat toch nog niet het geval dus na anderhalf uur wensen we elkaar een fijne week toe en tot volgende week!

De sashimi smaakt voortreffelijk en mijn favoriete "baby" octopus was wel voorradig, helemaal goed. 

Dan is het weer tijd om dit blog te schrijven en verder te relaxen op mijn luie stoel. De tv programma's zijn steeds meer van huis uit. Ik ben onder de indruk van de creativiteit en hoeveel ook met social distancing gedaan kan worden. 

De berichten dat Dad zo wakker is zijn een opluchting, want nu kunnen ze echt bewust afscheid nemen. Maakt het niet veel makkelijker, dat niet.  Allemaal een fijne vrijdag gewenst!