Over een lentedag en happy hour

Het is nog een witte wereld als we opstaan, maar er worden vandaag bijna lenteachtige temperaturen voorspeld dus hopelijk smelt de sneeuw letterlijk voor de zon weg. Rick vertrekt naar zijn werk en ik blijf weer achter met de twee honden.

Die geef ik hun  kluifje waar mint inzit, zo ruikt hun adem lekker. Beiden vinden het heerlijk en eten het ongeveer even snel op zodat er niet geruzied wordt. Intussen snijd ik voor mezelf een tomaat in plakjes en heb daar wat gerookte zalm bij.

Dan is het weer tijd voor mijn uur op de elliptische machine. Orion gaat mee naar boven, maar Django durft niet. Het is grappig, de honden spelen wel samen, maar Django is verder bang voor Orion.

Na mijn uur sporten neem ik de honden mee voor een korte wandeling. Ik was van plan langer te gaan vanwege het prachtige weer, maar beiden trekken zo erg dat ik al snel weer thuis ben. Ik ben ook blij niemand tegen te zijn gekomen want Rick zei dat hij ze dan bijna niet in bedwang kan houden. Misschien moet ik ze morgen toch maar apart meenemen, hoe erg Orion dat ook vindt.

De honden gaan weer mee in de van als ik naar het centrum van Vienna rijd. Ik heb weer eens enorme zin in pho en Lani hoeft mijn bestelling al niet meer te nemen. "The usual" is voor haar al genoeg om te weten wat ik wil. Het smaakt me zoals altijd weer erg goed.

Nu mag ik van mezelf een uurtje Pokémon Go spelen. Vienna heeft heel wat pokestops. Op weg naar huis breng ik mijn tweede Ebates check naar de bank. Het is maar $12, maar alle beetjes helpen, toch?

Dit historische museum in Vienna is een Pokémon Go gym

Het is inmiddels zo'n dertien graden en in de zon voelt het veel warmer. Ik breng de honden naar binnen en ga dan vitamine D vergaren op het stoepje voor ons huis. Het is er zelfs bijna te warm in mijn winterkleding! Ik geniet van het gezang van de cardinaaltjes, altijd een duidelijk teken dat de lente eraan komt.

Tegen half vijf ga ik naar binnen om me klaar te maken om naar ons maandelijkse happy hour te gaan. Chris komt me om kwart over vijf ophalen en er is vanavond een goede opkomst. Maar liefst zes andere dames komen. Het wordt dan ook weer heel erg gezellig en de sashimi blijft heerlijk.

Iedereen bedankt mij altijd voor het regelen, maar dat is zo simpel. Ik zet het gewoon op de agenda van de Facebookgroep en wie kan komen komt. Het lijkt erop dat meer mensen donderdag kunnen dan dinsdag dus ik houd het voorlopig op die dag van de week.

Rick haalt me op en dan ga ik in mijn luie stoel tv kijken. Ik voelde me vandaag stukken beter dan de afgelopen dagen, maar 's avonds gaat het altijd bergafwaarts. In ieder geval is het weer eens duidelijk dat het weer ook veel bijdraagt aan hoe ik me voel.

Over een record warme dag

Vandaag belooft het weer een prachtige lenteachtige dag te worden en dat maakt dat het makkelijker opstaan is. Rick moet weer naar Washington en ik pocheer een ei en snijd een tomaat voor mijn ontbijt.

Orion probeert intussen de snoepjes uit zijn nieuwe speeltje te krijgen. Dat duurt langer dan gewoonlijk. 

Dan besluit ik voor het huis in het zonnetje mijn stappen bijeen te krijgen. Dat ziet er vast vreemd uit voor langslopende mensen, maar dat zijn er maar een paar. Met dit weer wil ik gewoon niet binnen sporten!

Elf graden voelt veel warmer in de zon, die al flink sterk is

Als ik mijn tienduizend passen bijeen heb neem ik Orion mee voor zijn wandeling. Het is druk met mensen, die hun honden uitlaten, dus ik loop even bij het zwembad en ga dan weer terug. Orion trekt ondanks zijn harnas zo enorm. Hij is veel sterker dan Cosmo was.

Het is al twintig graden inmiddels en ik trek lentekleding aan en ga naar het centrum van Vienna. Orion mag ook mee want het is nog net niet te warm voor hem om in de van te blijven. Op de radio hoor ik dat vandaag een warmterecord voor 5 februari is met 22 graden.

Na mijn bij Panera bestelde salade op te hebben gehaald rijd ik naar het parkje bij de oude locomotief in Vienna. Hier zoek ik een bankje op om van mijn lunch te genieten. Het W&OD pad is druk met fietsers en voetgangers dus Orion blijft in de van op me wachten. Het is zo luxe om op 5 februari zonder jas buiten te lunchen!

Thuis lijn ik Orion aan en we gaan voor het huis zitten. Ik op mijn vlinderbankje en Orion ligt op het koele gras. Zo zitten we een uurtje tot ik Patricia zie vertrekken om onze buurkinderen van school te halen. Wetend dat die buiten gaan spelen en Orion er dus achteraan zal willen doe ik Orion naar binnen.

De bollen komen op, gisteren was er nog niets te zien

Zonder trekkende en blaffende hond blijf ik tot tegen vijven buiten. Ik heb een nieuw verslavend spelletje gevonden, Happy Glass. Je moet een glas water vullen ondanks allerlei obstakels. Het vergt best wat denkwerk, leuk!

Het is vandaag het Chinese Nieuwjaar dus we besluiten ons eens per jaar etentje bij de Chinees te gaan eten (meestal laten we het bezorgen). Het is het jaar van het varken en dat is Rick's jaar.

Lotus Garden is een echt Chinees restaurant en er staan allerlei exotische dingen op het menu. Zo zijn er zeekomkommer, kwal, tripe, kikker en meer van dat soort gerechten.

Als we er binnenlopen zit het er propvol met Chinese families. We zijn de enigen, die niet van Chinese afkomst zijn. Gelukkig is er nog net een tafeltje over. Ik heb thuis het lange menu al gelezen, maar Rick weet niet wat hij ziet. Hij houdt het maar bij zijn bekende biefstukgerecht.

Na enig twijfelen ben ik iets avontuurlijker en bestel de soft shell crabs met gember en groene ui. Alleen verwachtte ik niet dat die gefrituurd zouden zijn. Dat past niet in mijn dieet, maar ja, ik smul er toch van al kan ik nog niet de helft op. De bediening is ondanks de drukte ook heel attent.

Vanavond is de uitgestelde State of the Union, de speech, die de president eens per jaar voor het Congres komt houden. Ik ben er nog niet uit of ik wil kijken. Aan de ene kant ben ik benieuwd naar de reacties op wat ongetwijfeld een tenenkrommende speech wordt en aan de andere kant kan ik nog geen minuut naar dat gesnuif van Trump luisteren. We zullen zien wat het wordt.

Over een heerlijke lentedag

Ricks wekker gaat om kwart over zeven, maar ik blijf nog een half uurtje liggen. De zon schijnt vrolijk en het belooft een prachtige dag te worden. Gelukkig voel ik me ook een stuk beter dan gisteren. De vreemde rillingen zijn weg.

Rick heeft de koffie al aan het pruttelen en vertrekt naar Washington waar hij vandaag en morgen een grote show heeft. Ik eet wat overgebleven gerookte zalm en een tomaat als ontbijt. De mannen hebben gisteravond goed hun best gedaan met eten, want er is veel minder over dan ik had verwacht.

Dan rijd ik Vienna in waar de sneeuw vrijwel helemaal weg is. Bij Anytime Fitness doe ik mijn uur cardio op de ARC trainer. Voor me rent een man op de loopband en die geeft zichzelf luidkeels instructies en complimenten. Het is hilarisch, maar ik zie ook een paar mensen geergerd kijken.

Die man daar is zijn eigen personal trainer

Sharon heeft weer een intensief half uur gewichten voor me in elkaar gezet. Ik blijf het knap vinden dat ze zoveel verschillende routines heeft dat de personal training nooit hetzelfde is. Zo'n half uur vliegt dan ook voorbij.

Het voelt intussen al lekker warm buiten en ik besluit de gezellige Church Street (genoemd naar het kerkje op de foto) af te lopen. Onderweg speel ik Pokémon Go want er zijn hier veel Pokestops en gyms. Er zijn heel wat voetgangers, allemaal genietend van het mooie weer.

Dit lijkt een klein kerkje maar ernaast ligt een enorm gebouw voor de huidige kerk!

Thuis neem ik Orion ook nog mee voor een wandeling en verruil mijn sportplunje dan voor gewone kleding. Nadat ik een douche heb genomen uiteraard. Ik weet niet goed wat ik aan moet trekken en kies maar "tussen winter en zomer" kleding. Het is zo vreemd opeens geen warme trui aan te hoeven.

Voor mijn lunch ga ik naar Noodles & Company. Even denk ik erover buiten in de zon te gaan eten, maar daar is het nog net iets te koel voor. Ik smul weer van de Med salade met kip. Zo heb ik bij bijna elk restaurant een favoriete salade, allemaal heel anders.

De van is ontzettend vies van al het zout, maar ik heb Orion mee en zie een lange rij bij de wasstraat. Dat moet dan maar een andere dag. Mijn benzine is ook bijna op en bij de Shell gooi ik het DRAAKJE vol. Met mijn 20 cent korting van Giant betaal ik maar liefst $2,25 per gallon! Super goedkoop is het opeens weer.

Het is inmiddels achttien (!) graden en dat voelt na de ijskoude temperaturen van vorige week als wel dertig graden! Ik doe Orion aan de lijn en ga voor het huis in de zon zitten lezen. Het wordt zelfs bijna te warm en ik stroop mijn mouwen en broek op.

Als de postbode komt wordt Orion vervelend en gaat blaffen. Als Chuck dan ook nog eens naar buiten komt met zijn Deense doggen kan ik Orion bijna niet meer in bedwang houden. Die gaat dus naar binnen, want nu komen de kinderen uit school en gaan buiten spelen.

Pas om half vijf ga ik zelf naar binnen. Ik voel me zelfs een beetje verbrand, heerlijk! Deze week zullen er nog een paar van deze ongewoon warme dagen zijn en ik ben van plan van iedere minuut te genieten!

Rick komt later thuis dan gewoonlijk en neemt een salade van Plaka Grill mee. Die komt met gyro vlees en verder veel groentes en een lekkere taramosalata saus. Het was een goed begin van de week vandaag!

Een weekend vol rondleidingen

Zaterdag

Alweer is het zo grauw en grijs buiten en met moeite sta ik om kwart over acht op. Het regent en is koel voor de tijd van het jaar met maar vijftien graden. Ik hoop maar dat mijn regenjas warm genoeg gaat zijn.

Op weg naar de stad halen we koffies en ontbijt van Starbucks. Op de GPS zien we opeens dat het wel heel lang gaat duren voor we bij het Smithsonian station zullen zijn. De snelweg heeft vrijwel geen verkeer, maar als we de brug over gaan de stad in staan we meteen vast.

Er blijkt weer eens een race gaande, dit keer een fietsrace. Alle wegen naar rechts zijn afgezet en daar moeten wij juist heen. Uiteindelijk zet Rick me maar zo dichtbij mogelijk af en loop ik verder naar het Smithsonian kasteel.

Daar krijg ik een compliment over mijn wilde Australische regenjas van degene, die mijn tas controleert. Hier is het lekker droog en ik wacht tot het iets voor tienen is voor ik naar de metro loop. Hier wordt ook opgezet voor de graduation van George Washington University. Die zal nat zijn!

Opeens komt er iemand op mij af en vraagt of ik Petra ben. Dat is het geval en ik maak kennis met M. en even later haar man W.. We lopen naar het Washington Monument wat door de regen af en toe in de wolken staat. Het is maar 169 meter hoog en dat gebeurt dan ook zelden.

Bij het Tweede Wereldoorlog Monument en de Vietnam muur zien we een paar groepen Honor Flight veteranen. Alles ziet er erg nat uit en we kunnen de namen op de Vietnam muur nauwelijks zien.

Bij het Lincoln Memorial is het zoals gewoonlijk erg druk en door mijn regenjas vinden M. en W. mij meteen terug nadat ze rondgekeken hebben. Ik zou willen dat we Gorman hier in de VS hadden. Lekker kleurrijk en uniek is hun kleding.

Via het Koreaanse Oorlogsmonument lopen we naar het Tidal Basin. We bekijken het Martin Luther King Jr. Monument en dan zie ik wat ik al verwachtte. Het pad langs het Tidal is compleet ondergelopen.

We moeten dus via de stoep naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial lopen. Hier is het zoals gewoonlijk een heel stuk rustiger dan aan het hoofdgedeelte van de Mall. We bekijken de vier "kamers" en lopen dan over droog land naar het Jefferson Memorial.

Ook hier moeten we omlopen omdat het gewoonlijk pad onder water ligt. Dat heb ik nog zelden gezien! Terwijl we een trapje oplopen voel ik een voet wegglijden op een gladde, natte tree en maak ik kennis met de grond. Meteen hoor ik van alle kanten "Are you okay?" en gelukkig kan ik dat bevestigend beantwoorden. Alleen mijn trots is geknakt.

We bekijken Jefferson in zijn tempel en lopen dan de bewoonde wereld weer in. Eindelijk is het even droog en zelfs warm genoeg om onze regenjassen uit te doen. We bekijken het Witte Huis van de achterkant en strijken dan bij Potbelly neer voor de lunch. De Old Ebbitt Grill was voor vandaag volgeboekt.

M. en W. nemen beiden een flatbread. Ik bestel een kop chili en die is heel erg lekker. We rusten even lekker uit en zoals altijd is het moeilijk om verder te gaan na de lunch. M. en W. halen nog een capuccino bij Peet's en dan lopen we naar de voorkant van het Witte Huis.

Het is weer gaan druppen dus ik heb mijn paraplu niet voor niets meegenomen vandaag. Als we langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool lopen komen we terecht in een Sikh optocht. Allemaal kleurrijke tulbanden en kleding en borden die India een terreurnatie noemen. De Sikh uit Punjab worden daar ernstig onderdrukt.

Intussen sms ik Rick dat hij me niet op hoeft te komen halen. Er is veel te veel gaande in de stad en het verkeer daardoor een ramp. Ik wil het hem niet aandoen enkel voor mijn gemak om meteen na de rondleiding te kunnen zitten.

We eindigen zoals altijd in de Library of Congress. Om daar binnen te komen via de gewoonlijke ingang staat er een enorme rij. Ik besluit de ingang voor gehandicapten te nemen. Een strenge politieagent vraagt of we hier zijn als medewerker of voor onderzoek. Ik antwoord dat we de lift nodig hebben en dan mogen we zo door.

Eigenlijk heb ik ook wel genoeg trappen gelopen vandaag en neem graag de lift naar boven. Dat bespaarde ons minstens een half uur wachten in de rij! We bekijken onder anderen de grote leeszaal en Thomas Jefferson's bibliotheek. Als laatste bezoeken we de Abel Buehl kaart van het nieuwe land, de Verenigde Staten, uit 1784.

Eenmaal weer buiten besluiten M. en W. nog wat meer te gaan bekijken. We nemen afscheid en ik loop naar het Capitol South station. Daar is het uitgestorven en blijkt dat ik meer dan een kwartier op mijn trein moet wachten.

Gelukkig staat Rick me als ik eindelijk weer in Vienna aankom op te wachten. Ik heb geen voeten meer! Morgen doe ik echt mijn Fitflops weer aan, dan heb ik veel minder pijn. Dat was geen optie vandaag met al die nattigheid.

Rick heeft de bruiloft van Harry en Meghan opgenomen en die kijken we samen. Het is zeker geen traditionele Brits Koningshuis bruiloft. Ik vind de Amerikaanse dominee fantastisch. Heel anders dan het stijve wat er gewoonlijk is. En dan het zingen van Stand By Me en het gospel koor. Prachtig zoals Meghan haar Afrikaans-Amerikaanse achtergrond heeft toegevoegd. En voor haar moeder moet het helemaal wat geweest zijn.

Saskia heeft wat vriendinnen op bezoek, die met haar avondeten maken. Rick en ik besluiten naar Viet Aroma te gaan. Daar is het gezellig druk, maar er is nog een tafeltje voor twee open. Rick bestelt een lekker uitziend kipgerecht en ik mijn favoriet met rijstpapier "pannenkoekjes" en vier stokjes met garnalen, kip, biefstuk en varkensvlees. Het is een licht gerecht met veel groentes en rijstpapier heeft weinig koolhydraten (omdat het zo dun is).

Als Saskia's vriendinnen vertrekken komt zij gezellig bij ons zitten en we praten over hoe heel gevaarlijke dingen, zoals kwik, vroeger als medicijn werden gebruikt. Ik beloof haar eens mee te nemen naar de Stabler Leadbeater apotheek in Alexandria, die in 1933 dicht ging en nog steeds al die gevaarlijke dingen heeft (tenzij ze echt heel gevaarlijk waren dan zijn de flessen geleegd).

Laat maak ik het niet, morgen weer een rondleiding, hopelijk met veel beter weer!

Zondag

Wat zie ik daar als ik om kwart over zes wakker word? Zou het de zon kunnen zijn? Ja, hoor, daar is hij, vrolijk schijnend. We hebben hem sinds dinsdag niet gezien, heel ongewoon voor hier.

Eigenlijk ben ik al klaarwakker, maar doezel nog wat verder tot kwart voor acht. Rick slaapt nog, maar ik heb genoeg van mijn bed. Ik zou willen dat dat iedere ochtend zo was!

Ook vandaag heb ik een rondleiding en het weer zal heel anders zijn dan gisteren. Het is iedere keer weer uitvogelen wat ik de hele dag ga aandoen wat niet te warm of koud zal zijn. Vandaag wordt het het eerste want het zal tegen de dertig graden worden opeens.

Rick en ik halen weer ontbijt van Starbucks en dan brengt Rick me naar de stad. Gelukkig is er vandaag geen verkeer en ben ik lekker vroeg bij het Smithsonian kasteel. Daar is het heel druk, want de graduation van George Washington University blijkt vanochtend te zijn. Fijn voor de studenten en familie dat de zon schijnt.

Terwijl ik op mijn gezelschap van vandaag wacht kijk ik naar de plechtigheid, die een Amerikaanse graduation altijd is. Vooral als "Pomp and Circumstance" wordt gespeeld krijg ik, zoals altijd, een brok in mijn keel. Hier op de Mall is het nog extra speciaal.

Gelukkig vind ik tussen de mensenmenigte makkelijk T. en L., hoewel, eigenlijk vinden zij mij. Zij vinden het ook wel leuk en bijzonder om even naar de graduation te blijven kijken. Het blijft speciaal. Wij hebben er nog een te gaan en ik kan niet wachten (moet nog wel even want pas in 2020) tot ik Saskia in zo'n cap en gown zie!

Na een tijdje lopen we verder naar het Washington Monument. Dit keer is de lucht erachter blauw. Bij het Tweede Wereldoorlog Monument zie ik de vlaggendragers staan, die de korte kransleggingceremonie met veteranen van de Honor Flight doen.

Inderdaad komen, net als wij het monument uit willen lopen, alle rolstoelen met veteranen binnen. Er zijn er nog heel wat van de Tweede Wereldoorlog. Met zijn allen klappen we terwijl ze binnenrijden en bedanken een aantal voor hun dienst. T. is zelf in het leger geweest en het doet hem zeker wat, zie ik.

We blijven nog kijken naar de ceremonie en zo krijgen T. en L. vandaag twee typisch Amerikaanse ceremonies te zien. Het is vandaag heel druk overal, net of iedereen de hele week binnen heeft gezeten en nu naar buiten komt.

Bij het Vietnam Veteranen Monument vraag ik aan een vrijwilliger hoeveel namen er dit jaar bij worden gezet op de muur. Sinds 1982 zijn er ieder jaar nog namen bijgekomen, maar hij vertelt dat er dit jaar voor het eerst in zesendertig jaar geen namen bij zullen komen. Het blijft dus nog een jaar bij 58318 namen.

Na het Lincoln Memorial en het Koreaanse oorlogsmonument steken we over naar het Tidal Basin. Bij het Martin Luther King Jr. Memorial begint een Afrikaans-Amerikaanse vrouw spontaan prachtig te zingen onder standbeeld. Dit monument is heel belangrijk voor de zwarte bevolking hier.

Al is het nu lekker zonnig en warm, het Tidal Basin is nog steeds overstroomd. We kunnen er dus niet langs lopen en net als gisteren zoeken we hogere grond op. Via het Franklin Delano Roosevelt Memorial banen we ons een weg naar het Jefferson Memorial.

Hier tocht het lekker en is altijd het aangenaamste monument om te vertoeven op een hete dag. Het lijkt erop dat het pad verder langs het Tidal Basin te bewandelen is, maar al gauw blijkt dat niet het geval. We gaan dan maar over de hekken weer naar de hogere stoep.

Ook voor vanmiddag kon ik geen reservering krijgen bij de Old Ebbitt Grill dus we gaan weer naar Potbelly. De airconditioning voelt goed aan. T. en L. nemen beiden een broodje en ik de Mediterranean salade met spinazie. Het smaakt ons allemaal heel goed.

We zetten onze tocht voort en voor het Witte Huis heeft een man iets nieuws bedacht. Hij ligt in een luie stoel met een masker op en heeft een bord met "Make America tip again" en een emmer (!) voor die fooien naast zich staan. Mensen moeten erom lachen en gooien er dan toch wat in. Slim bedacht!

Zoveel mogelijk in de schaduw lopen we langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool. Intussen laat ik Rick weten wanneer ik ongeveer klaar ben want hij zal me op komen halen. Nadat ik van alles verteld heb over de omgeving en het Capitool klimmen we Capitol Hill op.

Vandaag is de Library of Congress gesloten. Ik druk hen echter op het hart daar morgen nog heen te gaan voor ze vertrekken. Hun hotel ligt er niet ver vanaf. Ze wilden echter ook nog naar Arlington Cemetery op weg naar Amish country. Daar ben ik toen wij hier pas woonden eens als toerist geweest, maar Rick is er hoegenaamd niet in geinteresseerd, zoals de meeste Amerikanen.

Intussen is Rick ook gearriveerd en ik zie hem voorbij rijden. T. zwaait enthousiast en Rick zag dat wel, maar kende hem natuurlijk niet en had geen idee dat dat gezwaai voor hem bedoeld was. Even later maakt Rick kort kennis met T. en L., die onder de indruk zijn van Ricks Nederlands.

Dan neem ik afscheid van alweer een gezellig stel. Gisteren was ook zo leuk en daarom blijf ik de rondleidingen graag doen. Het enthousiasme erover na afloop is ook heel fijn om te horen!

Thuis ga ik met mijn voeten omhoog op het deck zitten. Rick en Saskia hebben de hele middag met Kai geskypet, dus Rick gaat nu het eindelijk droog is het gras maaien. Intussen zie ik Snickers triomfantelijk over de rand van het deck lopen en Orion aan iets ruiken.

Dat "iets" blijkt een dood babyvogeltje te zijn. Snickers is zijn hele leven al een goede jager geweest, maar jammer genoeg zijn babyvogeltjes nu nog het enige wat hij kan vangen. Gelukkig is hij daar ook niet zo goed in dus dit is iets zeldzaams. Rick ruimt het heldhaftig voor me op.

Voor ons avondeten bestellen we sushi en sashimi. We eten eindelijk weer eens buiten, langzaamaan moet het toch komen dat dat dagelijks wordt.

Saskia heeft intussen haar spullen weer ingepakt en haar katten in hun dragers gedaan. Zij vertrekt weer naar Richmond. Zo blijven Rick en ik weer over met onze viervoetige mannetjes. Het was een druk weekend met meer dan 40000 stappen gezet, maar het blijft leuk deze prachtige stad te laten zien.

Het regent, het zegent...

...Maar nu is het genoeg, vind ik! Ik kon gisteren niet slapen van de pijn en daardoor word ik pas om negen uur wakker. Rick heeft zich ook verslapen want er ging iets mis met zijn telefoonwekker. Ik ben toch blij dat ik weer in het land der levenden ben want heb de hele nacht mijn eigen verzonnen thrillers gedroomd, alleen was ik er de hoofdpersoon in.

Moeder Natuur luistert natuurlijk niet naar mij en gaat vrolijk door met haar tranen storten. Of is dat een oxymoron? In ieder geval ben ik Rick dankbaar dat hij Orion net voor hij vertrekt even uitlaat. Beiden komen doorweekt weer binnen.

Na mijn ontbijt van twee crackers met kaas en een tomaat ga ik naar boven voor mijn cardio routine van vandaag. Om de een of andere reden is het makkelijker mezelf ervoor te motiveren als ik zoveel pijn heb. Dan helpt het bewegen namelijk echt, ik ga door tot ik iets meer dan een uur later 10000 stappen bijeen heb.

Gisteravond werd het te laat om mijn blog nog te schrijven dus dat doe ik nu. Het komt zelden voor dat ik niet de avond zelf schrijf, maar soms ben ik gewoon te moe of heb eens zin in een avond "vrij". In september bestaat dit blog 15 jaar en er zijn meer dan 4500 blog posts, ik ben wel benieuwd naar oudere blogs eigenlijk.

Als ik daarmee klaar ben is het alweer lunchtijd. Ik trakteer mezelf op een lange warme douche, die ook goed is voor mijn spieren, en neem dan Orion mee Vienna in. Die springt al happy de van in zodra ik de achterdeur open.

Nu ik mijn koolhydraten moet beperken was ik wat verdrietig dan geen pho meer te "mogen" eten. Maar toen bedacht ik me dat ik die noedels eigenlijk helemaal niet zo bijzonder vind en de kip (of garnalen) en groentes des te meer.

Bij Viet Aroma vraagt de serveerster of ik mijn gewoonlijke kip pho wil. Dat is het geval, maar zonder noedels en met extra limoen. Het smaakt me opperbest, perfect voor deze regenachtige dag!

Allebei Saskia's beste vriendinnen hebben volgende week hun college graduation feesten. Laura op Memorial Day en dan zijn we in de Outer Banks van North Carolina. Op 2 juni is Kaylees feest en dan heb ik waarschijnlijk een rondleiding. Saskia gaat wel naar beiden en Rick naar die van Kaylee.

In ieder geval is het zaak om een cadeau te geven voor de graduations. Dat is meestal geld of een cadeaubon, die overal te gebruiken is. Bij Walgreens kies ik een paar leuke kaarten uit en koop $75 cadeaubonnen van Visa.

Dat is iets waar ik erg aan heb moeten wennen en soms nog steeds. De cadeaus hier voor belangrijke mijlpalen zijn zoveel groter dan in Nederland. Ik herinner me nog dat, toen ik hier pas kwam, een collega een baby shower had, ik was pas een een week aan het werk daar, en ik ging shoppen ervoor met een andere collega. Tot mijn verbazing gaven we haar samen een luiertas van $40, toen een enorm bedrag met mijn schamele salaris!

Gisteren zag ik nog een opmerking van de Nederlandse L., die hier pas heen is verhuisd, over de oppasprijzen hier in Vienna. Die zijn tussen de $12 en $20 per uur, afhankelijk van of de babysitter kan rijden of niet. L. schreef dat ze in Nederland op zijn hoogst $5 betaalde. Hier is babysitten voor tieners en twens echt een bron van inkomsten.

Enfin, ik koop de kaarten en loop dan naar Petco naast de Walgreens. Daar neem ik wat lekkernijen voor Orion van mee. Die wacht nog steeds geduldig in de van. Net als ik denk dat ik hem wel mee kan nemen blaft hij weer als een gek tegen een man, die onschuldig langs komt lopen. Orion blaft niet tegen iedereen, maar ik weet gewoon niet van tevoren wanneer hij wel of niet zal blaffen.

Nog maar wat verregende bloemen om dit blog op te vrolijken

Eigenlijk had ik gedacht naar de bioscoop te gaan, want er zijn een paar films die ik wil zien. Maar ik heb erge hoofdpijn en gewoon geen energie om zolang op iets te gaan letten. Ik besluit dus thuis te gaan ontspannen.

Maar goed ook, want tegen drieen krijg ik een appje van Kai of we kunnen skypen. Dan weet ik al dat er iets niet goed zit. Gelukkig ben ik thuis om hem op te vangen. Wat vind ik het dan moeilijk om zo ver weg te zijn! Soms kunnen vrouwen zo wreed zijn, verdere details laat ik voor Kai's privacy achterwege.

We skypen bijna twee uur en boeken in die tijd ook Kai's reis hierheen deze zomer. Hij komt van 23 juli tot 28 augustus en vliegt dit keer met Iceland Air. Hij zal de eerste van ons zijn, die in IJsland komt. Nog iets meer dan twee maanden en dan zien we Kai weer in persoon, ik kan niet wachten.

Intussen loopt het voor Kai in Duitsland tegen elven en hij is duidelijk moe. Ik denk wel dat hij zich iets beter voelt na ons gesprek. Hij is ook goed bezig aan zijn sociale leven opbouwen met zijn lidmaatschap van een muziekgroep. Hij komt er wel.

Als Rick thuiskomt gaan we naar Pazzo Pomodoro. Daar is het druk aan de bar, maar er zijn wonder boven wonder nog een paar stoelen open. Alle bartenders kennen ons en weten zelfs welke drankjes we graag hebben.

Als ik soft shell crabs op het menu zie moet ik die gewoon hebben, maar ze zijn gefrituurd en dat wil ik niet. Ik vraag ze in de pan gebakken en dat kan gelukkig. Het wordt een voortreffelijk maal! De groentes erbij zijn ook erg lekker. Jammer genoeg voor Rick vindt hij zijn fettucine met pesto en gamba's wat smakeloos.

Thuis wacht ons een verrassing want Saskia's auto staat opeens op de oprit! Wij verwachtten haar niet tot volgend weekend. Flapjack en Pig zijn ook mee. Misschien lonkte het thuis zijn en haar vriendinnen kunnen zien toch teveel. Wij nemen alles wat we kunnen krijgen, zo gezellig om weer een "kind" thuis te hebben!