Over een laatste dag met "overlijdensvoorbereidingen" en een gezellig avondje uit met vrienden

Rick is alweer naar Starbucks vertrokken als ik met moeite uit bed kom. Het scheelt erg dat het hier pas om kwart over acht licht wordt. Thuis is dat rond half acht.

De koffie en egg bites smaken weer prima en dan scheiden net als de afgelopen paar dagen onze wegen. Ik ga het martelwerktuig dat de elliptische machine hier is weer te lijf en Rick gaat naar Carols huis.

Als ik klaar ben sta ik op het punt een Uber te roepen als Rick belt dat ze me op komen halen. We gaan weer naar Dads huis in North Muskegon en het hotel is op weg daarheen. Eerst brengt Rick benodigde papieren naar de bank terwijl Dad en ik gezellig kletsend in de van blijven wachten.

Bij Dad thuis helpt Rick hem met zijn pc. Dan gaan ze ook daar nog eens over de papieren, die belangrijk zullen zijn, praten. Ik merk aan Dad dat hij energieker is dan woensdag. Hij heeft het ook over weer in dit huis wonen. Ik hoop voor hem dat dat lukt, want hij is zo dol op zijn uitzicht op het Muskegon meer.

Het loopt intussen al tegen tweeen en onze magen rommelen. We haasten ons terug naar Carols huis. Daar hebben Rick en ik nog ingredienten voor een salade en ik eet er mijn blikje sardientjes bij. Verder smullen we van de heerlijke zalm dip, die Ricks vader altijd maakt.

Dad en Carol gaan hun middagdutje doen en Rick en ik nemen Bobo mee voor een wandeling naar het Michigan meer. Het vriest nog steeds, maar die ijskoude wind van de afgelopen dagen is gaan liggen.

Het is een prachtig uitzicht over dit enorme meer. Er is ijsafzetting langs de rand van de pier en er drijven ijsschotsen in het water. Lang houden we het niet op het strand uit al heeft Bobo in zijn warme jasje eindeloos veel energie.

  

De rest van de middag spelen Rick en zijn vader Age of Empire. Ik vermaak me weer met kleuren op mijn telefoon en Carol kookt het avondeten.

Bobo wil ook graag spelen

Dat is tonijnbiefstuk met Caesar salade en gemengde groentes. Het smaakt prima en Rick en ik bedenken dat we thuis ook zo tonijn kunnen bereiden.

Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen van Dad en Carol. Het was een heel productief bezoek en ook goed te zien dat Dad meer energie krijgt. Hij had het al over nog een paar jaar leven. We zullen zien, maar Rick en Lisa weten nu precies wat er moet gebeuren dan.

Bij het hotel brengt Rick onze tassen naar boven en dan gaan we uit met Brent en Tammy. Dat zijn zulke levensgenieters en ze willen ons hun favoriete plekjes laten zien. We gaan eerst naar Seasons in de Country Club.

Behalve drankjes delen we daar ook een charcuterie bord. Daarna gaan we naar de Vikings, een club waar Brent en Tammy lid van zijn. Daar praten we ook met vrienden van hen en voor we het weten is het elf uur. Zij brengen ons terug naar het hotel waar we meteen gaan slapen want we willen morgen vroeg weg.

Over een rustige dag en een avondje uit met een vriendin

Als ik om kwart voor acht wakker word is Rick al op weg naar Starbucks voor ons ontbijt. Ik blijf nog even liggen en kleed me dan in sportkleding. Het duurt een uur voor Rick terug is! De Starbucks was druk en hij moest benzine tanken.

Dit keer heb ik een lekkere warme koffie en natuurlijk weer de egg bites. Rick maakt zich klaar om naar zijn vader te gaan en we vertrekken tegelijkertijd. Ik stap op de tweede verdieping uit en vind de elliptische machine gelukkig onbezet.

Een of andere idioot heeft de thermostat op 81F (27C) gezet en het is superwarm! Gelukkig voel ik al snel wat koelere lucht als ik de thermostat op air conditioning zet. Van zulke warmte tijdens het sporten word ik niet goed!

Halverwege het uur komt er nog een vrouw sporten en tegelijkertijd zijn we klaar. Zij vraagt hoe vaak ik sport en is onder de indruk als ik bijna iedere dag antwoord. Ze zegt dat ze me dan misschien morgen weer zal zien en dan nemen we afscheid.

Boven op de kamer kleed ik me in bikini en ga weer naar beneden. Dit keer voor het zwembad, wat lekker warm is, en de hot tub. Ik zou het er lang kunnen volhouden, maar ik wil voor de lunch bij Carol's huis zijn.

Muskegon is eindelijk ook modern en er rijden een paar Ubers rond. Ik roep er een en word door Kristina opgehaald. Zij is een gezellige klets en voor ik het weet zijn we in Northern Shores bij Carol's huis.

Rick en Dad zijn heel serieus bezig met van allerlei financiele zaken voor na Dad's overlijden. Ik vermaak me wel met mijn laptop en telefoon.

Als ze klaar zijn maken we lunch. We hebben gisteren mini komkommertjes (waar ik dol op ben!), tomaten en in reepjes gesneden driekleurige paprika gekocht. Daarvan maken we een salade. Als protein heb ik sardientjes meegenomen waar Dad ook dol op blijkt te zijn.

Nu zijn de blikjes maar klein dus als ik het met hem deel heb ik meer proteine nodig. Gelukkig hebben we nog gerookte zalm en ham over van gisteravond. Ik moet zeggen, het is een heel smakelijke lunch!

Eigenlijk wilde Dad nu direct naar zijn huis om Rick verder dingen te laten zien daar. Hij voelt zich echter erg moe en gaat eerst een dutje doen. Dat dutje loopt uit tot een flinke dut en Rick en ik vragen ons af of we hem wakker moeten maken. We doen dat toch maar niet want hij zal de rust wel nodig hebben.

Als Dad wakker is gaan we naar zijn huis en daar neemt Rick wat foto's. We hebben Bobo mee en die is heel blij weer even in zijn huis te zijn. Hij vindt het minder als hij daarna in de van moet blijven als we naar de bank gaan.

Onderweg stoppen we even bij het graf van Ricks moeder. Het is onvoorstelbaar dat het alweer 17 jaar geleden is dat zij overleed, Dad wil dat een deel van zijn as hier wordt uitgestrooid, al mag dat eigenlijk niet. Rick en zijn vriend Brent hebben al het plan dit samen in het donker te gaan doen. Het is al jaren iets waar we over grappen, maar nu komt het vrij dichtbij. Hoe gaan ze dit tegen de begraafplaats regels in doen?

Bij de bank bespreken Rick en zijn vader hoe de opbrengsten van verkopen van de auto's en huis e.d door Rick en Lisa gedaan op een rekening gezet kunnen worden. Ricks vader heeft een trust opgezet en dat is hoe het gedaan zal worden, Ze hoeven er geen aparte rekening voor te openen. Intussen kleur ik een heel leuke plaat in op mijn telefoon.

Dan rijden we naar Staples waar Dad en Rick nieuwe inkt voor de verschillende printers halen. Bobo en ik blijven in de van wachten. Het is zo'n schattig hondje met een flinke persoonlijkheid!

Terug thuis is Carol al bezig aan het avondeten. Daarbij heeft ze gedacht aan het dieet van Rick en mij. We smullen van varkenshaas, asperges en een gemengde salade.

Na het eten komt Tammy me halen voor een avondje uit. We gaan eerst naar Booyah's voor een lekkere bloody Mary. Vervolgens neemt ze me mee naar Rad Dad's Tacos and Tequila Bar. Daar hebben ze verwarmde igloo's buiten staan.

We bestellen een drankje, voor mij een soort margarita met komkommer en jalapeno's, en gaan in een van de igloo's zitten. De stoelen zijn echter metaal en ijskoud! We nemen even een selfie en gaan dan toch maar binnen in de warmte zitten.

Als laatste gaan we naar een wijn bar, Smash, tegenover mijn hotel. Daar genieten we van een wijntje en een plankje met charcuterie en kaas. De tijd vliegt en het loopt al tegen elven als ik de hotelkamer binnenloop. Tot mijn verbazing is Rick er nog niet. Hij komt niet veel later binnenlopen en heeft de avond met zijn tante (van Ricks leeftijd) en haar man doorgebracht.

We gaan heel snel slapen, want morgen is de laatste volle dag dat we hier zijn en Rick en Dad hebben nog van alles te doen.

Over een heel koude, sneeuwerige dag

Rick staat al onder de douche als ik na een heerlijke nacht langzaam wakker word. Ook Rick heeft heel goed geslapen, iets wat hem al tijden niet gelukt is. Dan is het altijd zoeken naar oorzaken en het kan van alles zijn.

Het bed en de kussens hier in het Holiday Inn zijn nieuw, deel van de renovaties. Het was ook veel donkerder dan gewoonlijk en misschien waren we gewoon doodmoe van de lange rit gisteren.

Een blik naar buiten maakt me niet blij. Het sneeuwt en aan de vlaggen te zien waait het keihard. Op mijn weer app zie ik dat het min zes is! Ik heb gelukkig wel de juiste kleding mee. Ricks nicht schrijft dat het eergisteren nog tien graden was. Hebben wij weer.

Rick vertrekt naar Starbucks om koffie en ontbijt te halen. Ik kleed me intussen in sportkleding en na mijn ijskoffie en egg bites ga ik naar de sportkamer van het hotel. Daar doe ik een uur en een kwartier op de elliptische machine en kijk verlangend naar de spa bij het zwembad. Ik heb mijn bikini mee, dus ik denk dat ik daar morgen wel even inga of in de sauna, die hier ook is.

Rick is intussen met zijn vader, die een bezoek van de Hospice verpleegkundige krijgt. Het gaat goed, Dad hoeft nog maar twee medicijnen in te nemen en verder voelt hij zich, behalve nog zwak en soms wat duizelig, veel beter.

Als dat klaar is komt Rick mij halen en bestellen we lunch van Panera. Dad wil graag naar zijn huis aan het meer dus we rijden daarheen en eten daar. Niet veel later komt de makelaar Steve. Dad wil dat Rick kennis met hem maakt want hij zal helpen met de verkoop van het huis als Dad er niet meer is.

Zelden heb ik iemand gezien, die zo zakelijk omgaat met zijn aankomende dood als Dad! Hij heeft er zelfs galgenhumor over, want op een gegeven moment grapt hij dat hij tenminste nooit meer naar de tandarts hoeft want dat gebit wordt toch verbrand.

Toch hoor ik hem ook zeggen dat hij hoopt nog minstens twee jaar te leven. Levenslust heeft hij dus zeker nog en met een heel langzaam groeiende kanker zou hij het zomaar nog zo lang vol kunnen houden. Maar er zijn natuurlijk helemaal geen garanties.

Steve vindt dat het huis er goed uitziet en met het prachtige uitzicht over het meer makkelijk te verkopen moet zijn. Er zijn een paar cosmetische dingen, die aangepakt moeten worden voor het op de markt gaat, maar verder vindt Steve het in prima conditie.

Na al dat staan met Steve merken we wel aan Dad dat dat hem flink vermoeid heeft. Hij heeft dan ook geen puf meer meer dingen in dit huis te doen. Rick en ik brengen hem naar de garage waar hij zijn Jeep ophaalt. We wachten nog even tot Dad wegrijdt en gaan dan onze boodschappen doen.\

Rick wil nog even naar Ladds waar ze veel buitenlandse bieren hebben. Hij had Dad ook aangeboden wat voor hem mee te nemen maar die sloeg het af. Terwijl ik kijk naar de wijnen denk ik toch echt Dad's stem te horen. Rick kijkt me ook verbaasd aan.

En inderdaad, Dad heeft zich bedacht en wil toch wat Duits bier. Hij en Rick kiezen zorgvuldig hun geliefde smaken uit en dan rijdt Dad huiswaarts en wij naar de enorme Meijer. Deze zaak is altijd mijn favoriet als we in Michigan zijn. Vroeger kocht ik er zelfs kleding voor de kinderen.

Hun supermarkt gedeelte is ook uitgebreid en we vinden er alles op ons lijstje en meer. Zelfs het diervriendelijke zout om ijs te smelten voor Carol is snel gevonden. Het sneeuwt intussen al de hele dag, maar er ligt maar een centimeter of twee. Het is de ijskoude wind, die het doet voelen alsof we op de Noordpool zijn.

Rick stelt voor dat hij de boodschappen in de van zal laden en dan mij op zal halen bij de uitgang. Ik blijf binnen wachten en zie Rick op een gegeven moment hard aan de van deuren trekken. Dan komt hij zonder van terug en ik zie de bui al hangen.

Rick had de achterklep van de van met de afstandsbediening geopend en de boodschappen weggelegd. Daarna gooide hij de sleutelbos naar voren en sloot de achterklep in de veronderstelling dat alle deuren wel van het slot zouden zijn. Niet dus, de sleutelbos ligt in een afgesloten van!

Onze reservesleutel is ver weg in een la in ons huis en even is er paniek. Dan besluit Rick een sleutelmaker te bellen en tot onze opluchting kan die komen om het te maken. Ik pin gauw geld want het kost $65, maar nog geen twintig minuten later kunnen we weer op weg!

Vanavond heeft Rick zich opgeworpen tot omelet chef. Hij is daar zo goed in en Dad en Carol heel dankbaar voor zijn kokkerellen. Carol moet om half zeven weg voor de repetitie van haar kerkkoor dus haar omelet wordt eerst gemaakt.

Zo kleurrijk, de groentes voor het omelet

Intussen smullen we van Dads beroemde zalmdip. Ik heb flinterdunne crackertjes gevonden zodat het ook nog heel low carb is. Dad en Carol zijn onder de indruk van hoeveel gewicht Rick en ik zelfs sinds de bruiloft nog hebben verloren.

De omeletten zijn zoals altijd een succes. Rick maakt ze als een pannenkoek en doet er dan de vulling in. Dit keer is het verschillend gekleurde paprika, ui en champignons en kunnen we kiezen tussen ham, gerookte zalm, garnalen en geraspte Goudse kaas.

Die laatste wil ik zeker op mijn omelet want geraspte Goudse kaas vind je niet in ons gebied. Dit is vast de invloed van de vele Nederlandse immigranten in deze omgeving. Ik neem er zelfs een extra zak van mee naar huis.

Rick verdient veel lof voor deze heerlijke omeletten en dat krijgt hij ook. Ik kies behalve de groentes voor gerookte zalm en garnalen in de mijne. Het is smullen geblazen, hier kan werkelijk geen restaurant omelet tegenop.

Na het eten verplaatsen we ons naar beneden en daar staat de verplaatsbare verwarming precies waar ik hem nodig heb. Ik heb de grieptrekkingen in mijn spieren door dit weer en ben blij met de warmte. Rick neemt Bobo nog mee voor een koude wandeling. Hij is de leukste bichon frise, die ik ooit heb ontmoet.

Dad heeft altijd enorm veel interesses en vraagt ook dingen. Zo vraagt hij aan mij over dit blog. Hoe ben ik eraan begonnen, wat motiveert met te schrijven en meer. Ik merk dat ik daar best duidelijk in ben.

De schattige Bobo in mijn schoot

In 2003 ben ik dit blog begonnen om te laten zien dat wij in ons hoekje van de VS ook maar gewoon ons leven leven (ik weet het ons leven is niet zo gewoon achteraf gezien, maar wiens leven is dat wel?). Na zoveel jaren is mijn motivatie bewust leven, mijn Nederlands onderhouden, een naslagwerk, maar ook een sociaal iets waardoor ik reacties altijd zo leuk vind.

Voor we het weten is het negen uur en Carol komt thuis van haar koorrepetitie. Rick helpt haar nog de vuilnis buiten zetten en dan nemen we afscheid. Het is goed te zien dat Dad zich weer meer de oude voelt, al is hij heel realistisch dat het wanneer dan ook zijn einde kan zijn. Er hangen "Do Not Resuscitate" (niet reanimeren) verklaring op zijn koelkast en op Carols koelkast, viel ons op.

Terug in de hotelkamer gaat Rick een email naar de familie schrijven over wat er vandaag gaande was. Ik schrijf gauw dit blog. Intussen is het opgehouden met sneeuwen en ik hoop met mijn hele hopen dat het morgen minder koud gaat zijn!

Over een heel lange autorit

Om kwart over zeven word ik wakker en zie dat Rick al op is gestaan. Ik geef mezelf nog een half uurtje doezelen en om kwart voor acht sta ik onder de douche. Rick heeft Orion uitgelaten en maakt zich daarna ook klaar.

We pakken de laatste spullen in en laden alles in de van. Dan nemen we afscheid van Orion en gaan eerst nog even Vienna in. Rick heeft zijn ski jack gisteren laten maken en nu is het dingetje (geen idee of er een woord voor is) waarmee hij zijn rits dichtritst eraf. Gelukkig heeft de stomerij die nog dus hopelijk kan Rick het maken.

Dan bestellen we via de app ons ontbijt van Starbucks. Ze hebben dit keer geen egg bites dus ik neem eens een broodje met ham, ei en kaas. Daarvan eet ik het brood niet, hoewel het wel erg lekker ruikt.

We stellen de GPS in op Muskegon en beginnen aan de lange rit naar het noorden. We volgen de aanwijzingen van Waze en zonder oponthoud komen we twee uur later door Breezewood in Pennsylvania waar de Pennsylvania Turnpike begint.

Gelukkig hebben de turnpikes nu ook EasyPass dus we kunnen bij de tol zo doorrijden. Bij de eerste afslag stoppen we voor een plaspauze en ik koop een augurk om van te snacken. De benzine kan nog even door dus we vullen de van de volgende stop op.

Het is altijd prachtig hier in Pennsylvania. Heuvelachtig met van die echt Amerikaanse boerderijen met silo's. Alleen werkt het weer niet echt mee. Zoals zo vaak hier regent het af en aan. Toch schieten we goed op.

Al pratend met Rick en spelletjes spelend op mijn telefoon loopt het al gauw tegen lunchtijd. We proberen net voor we Ohio ingaan een restaurant te vinden om te lunchen, maar dat lukt niet. Net over de grens met Ohio vinden we vlakbij Youngstown wel een grote mall.

We kiezen BJ's uit de vele ketens want daar krijgt Rick punten. Het eten smaakt prima, voor mij een bison burger in sla in plaats van een broodje en Rick heeft een salade met kip, ei, avocado en meer. Ik heb er een glaasje wijn bij, dat helpt mijn spieren wat ontspannen want ik zit flink in de knoop.

Verderop in Ohio zien we opeens bliksem en komen in een zwaar onweer terecht. Dat is een koufront. We konden bij de lunch nog met 16 graden (!) zonder jas naar binnen en met het koufront is het opeens maar vijf graden.

Hoe verder we naar het noorden rijden, hoe kouder het wordt. Net na vijven rijden we Michigan binnen en Rick gaat op zoek naar een Starbucks. Dat valt nog niet mee, maar na een heel aantal mijlen vindt hij er een in een Target.

Deze trein vrachtwagen is zo groot, ik heb er nog nooit zoeen gezien!

Waze zendt ons een andere weg dan Rick zijn hele leven naar Muskegon heeft gereden. Zo krijg ik van verre ook het capitool van Michigan in Lansing, de hoofdstad van de staat, te zien. Bij Grand Rapids, ongeveer een uur van onze bestemming vandaan, begint het opeens hard te sneeuwen! Zo hebben we vandaag bijna alle weertypes gehad, want de zon scheen ook af en toe.

Rick telefoneert met zijn vader en die voelt zich opeens een heel stuk beter en energieker. Hij heeft een heel plan voor de komende dagen en ook zijn eetlust terug. Dat is natuurlijk goed nieuws. Rick gaat er morgen terwijl ik sport heen om met de Hospice verpleegkundige te praten. Hospice is de organisatie, die mensen aan het einde van hun leven helpt. Zij zijn van nu af verantwoordelijk voor de zorg voor Dad.

Deze kleurplaat vond ik leuk Nederlands aandoen

In Muskegon gaan we eten bij de Hearthstone Grill. Wat ben ik blij dat ik uit de auto kan! Alles doet pijn en ik voel me miserabel. Ik vergeet altijd hoe slecht mijn lichaam tegen al die uren zitten kan. Gelukkig is het een heel gezellig restaurant en smaakt mijn bloody Mary heerlijk.

Als voorafje bestel ik de uiensoep zonder brood erin en die is voortreffelijk. Ricks tomaten bisque vindt hij ook erg lekker en het warmt ons wat op want buiten is het Winter! Als "hoofdgerecht" heb ik de sla met blauwe kaas en spek, heel erg lekker! Rick heeft de schnitzel met rode kool en asperges. De bediening is heel attent en dit restaurant was een echte beloning na bijna twaalf uur karren.

Het Holiday Inn hotel is niet ver hier vandaan en als we er binnenlopen staat Ricks naam groot op de muur achter de receptie. Dit is hoe ze hun gasten, die vaak bij Holiday Inn logeren en een lidmaatschap hebben, begroeten. Het voelt echt gastvrij moet ik zeggen.

Op de kamer schrijf ik dit blog en we kijken wat tv. Ik zie uit naar een goede nacht rust en hopelijk komen mijn spieren ook wat tot rust. Het helpt niet dat het hier meer dan ijzig is met een wind, die door merg en been gaat. Goede nacht vanuit Muskegon, Michigan (1105 kilometer gereden vandaag)!

Een gezellig weekend met familie en vrienden

Zaterdag

Met schrik word ik wakker als Rick de badkamerdeur dichtdoet. Tot mijn verbazing is het al kwart voor negen! Het is ook zo donker in de kamer. Sowieso is het raam klein en het weer is ook nog eens somber. Maar goed, we zijn hier niet voor het weer zullen we maar denken.

Rick vertrekt om ontbijt te halen bij Starbucks en ik kleed me in sportkleding en wacht op zijn terugkeer. We drinken samen koffie en ik eet mijn eiwit bites en Rick zijn broodje. Dan ga ik naar de tweede verdieping naar de fitness kamer. 

Daar staat een man al op de elliptische machine, maar gelukkig is hij na een paar minuten klaar. Ik doe een uur half vooruit en half achteruit. Dan ga ik nog even in de sauna. Wat een luxe is dat! 

Rick heeft intussen een flinke wandeling gemaakt, maar is alweer terug in de kamer. Als ik ook weer fris en fruitig ben rijden we naar Ricks vaders huis. Daar helpt Rick zijn vader en Carol met hun telefoons en computers weer up to date te krijgen. Voor tachtigjarigen zijn zij aardig modern met hun elektronica!

Voor de lunch maak ik crackers met de heerlijke zalmdip, die Dad (mijn schoonvader) altijd speciaal voor mij maakt. Er is ook sushi waarvan ik een paar stukjes eet. De anderen houden het bij boterhammen met beleg.

Zo'n schattig beestje!

Tegen half drie neemt Carol afscheid en gaat naar haar eigen huis om van alles en nog wat, inclusief het avondeten, klaar te maken. Rick en ik gaan op weg naar Ricks oom Dick, die net vorige maand weduwnaar is geworden. 

Hij ontvangt ons hartelijk met zijn (eigenlijk zijn kleinzoons, maar die kan de hond niet meer in zijn appartement hebben) hond Zeus. Aunt Mary, Ricks favoriete tante, was een uitgesproken iemand en tegen alle huisdieren. Dick is echter duidelijk blij met het gezelschap. Dat had Mary toch ook voor hem gewenst.

Ook hier weer een schat van een hond!

We kletsen gezellig en halen herinneringen op over Mary, wiens as op de vensterbank staat in een doosje. Uiteindelijk wordt die bijgezet op het familie kerkhof waar de meeste Engles begraven zijn. Ricks moeder ligt op een ander kerkhof en Ricks vader wil nog altijd dat zijn as naast haar wordt gezet.

Deze familie heeft zoveel mensen aan kanker verloren met de jaren dat het wel een epidemie lijkt. Ricks moeder overleed het eerst, daarna de echtgenoten van alle broers en zussen van mijn schoonvader, behalve de jongste tot nu toe! Nu heeft Ricks vader ook kanker, het lijkt wel een vloek op de familie!

Na een paar uur nemen we afscheid van Dick en treffen Dad al aan het eerste Belgische biertje wat Rick voor hem mee heeft genomen. Rick neemt er ook een en ik een glaasje wijn met wat crackertjes met zalmdip. Zo lekker is die!

Dad heeft zo'n mooi uitzicht!

Carol komt met grote tassen met eten. Zij heeft een heerlijke ovengerecht met kip, wortel en ui voor ons. Daarbij komt een salade met tomaten en feta en als toetje een chocolade taart met kersen en slagroom. Die laatste laat ik aan de anderen, een hapje van Rick is genoeg voor mij. 

We laten foto's van verschillende gebeurtenissen in de afgelopen twee jaren zien en dan signaleer ik Rick dat ik terug naar het hotel wil. Het onweert buiten en alles doet pijn waardoor ik gewoon wil liggen. Ik ken mezelf en heb altijd wat tijd om te ontspannen nodig voor het slapen gaan. 

We nemen afscheid en door de bliksemschichten en donder rijden we terug naar het hotel. Gelukkig is daar ook overdekt parkeren en compleet droog lopen we naar binnen. Ik hoop wel dat het morgen wat beter weer is!

Zondag

We hebben heerlijk geslapen en staan om half negen op. We maken ons gauw klaar want we hebben voor het ontbijt afgesproken met onze vrienden Brent en Tammy. Rick kent Brent al vanaf zijn kindertijd en ik ken ze van voor ons trouwen.

We rijden naar Booyah's, een gezellige bar met lekker eten. Muskegon is ook weer zo uitgestrekt, het is veertien kilometer van ons hotel! Brent en Tammy wachten ons al op en het is zo goed ze weer te zien!

Tammy raadt de mimosa's of de bloody Mary bar aan. Nu heb ik nog nooit een bloody Mary bar meegemaakt dus die ga ik proberen. Rick houdt het bij jus d'orange. We hebben zoveel bij te praten dat de serveerster meerdere malen langs moet komen om onze bestelling te vragen.

Eindelijk buigen we ons over het menu en bestellen. Ik neem de gebakken eieren met bacon, tomaat en spinazie. Ik krijg een glas ijs voorgezet en Tammy wijst me waar de bloody Mary bar is. Daar schenk ik de (heerlijke!) bloody Mary in en kies dan dingen erbij.

Het is echt een bar met hapjes! Ik heb nog nooit zoiets gezien. Er zijn gehaktballetjes, hamrolletjes met groene uitjes, garnalen, kaas, olijven, augurken, tomaat en meer. Ik kies er een aantal dingen van en wat lekker is dit!

Ook mijn maal is zeer smakelijk en een stuk lichter dan wat de anderen eten. Brent en Tammy's maal, de "hot mess", ziet er niet zo lekker uit, maar zij smullen ervan. Rick heeft een burrito met ei en meer. Het is gewoon dolgezellig zo! Voor we het weten is het elf uur en moeten we weer afscheid nemen.

Carol en Dad zijn vanochtend naar de kerk gegaan dus Rick en ik hebben wat tijd door te brengen. We gaan op zoek naar het graf van Ricks moeder, die alweer zestien en een half jaar geleden overleed.

We zijn niet helemaal zeker waar de begraafplaats is en Rick vindt niets op zijn telefoon. Na wat zoeken vind ik de Laketon Cemetery wel. Ook vind ik Moms graf meteen, Rick was vergeten dat de grafsteen de bijzondere traanvorm heeft.

Het is voor Rick op het moment een moeilijke tijd en het is goed voor hem even hier te zijn. Al ben ik niet religieus, ik geloof wel in een soort voortleven van de ziel. Al is het maar in de herinnering van geliefden. Hier staand komen de herinneringen aan Ricks vrolijke moeder ook meteen weer terug.

Dad en Carol zijn intussen ook terug. Zij maken soep voor de lunch, maar Rick en ik snacken wat na ons zware ontbijt. Het wordt eentonig, maar ik besmeer weer een paar crackers met de heerlijke zalmdip. Dad heeft een bakje daarvan ingevroren wat ik morgen mee kan nemen. Dat wordt mijn ontbijt de komende week!

Het weer is heel wisselvallig wat de prachtigste luchten geeft. Alweer is Rick druk met de laptops en telefoons van Dad en Carol. Ik speel intussen Candy Crush zodat ik aan het gesprek deel kan nemen en geniet van de mooie uitzichten over het Muskegon Meer. Op een gegeven moment komen er vijf zwanen voorbij.

Als alles eindelijk weer werkt zoals het zou moeten stelt Rick voor naar de vuurtoren te lopen. Blij lekker even naar buiten te kunnen en te bewegen ben ik meteen enthousiast. Vandaag krijg ik nog niet de helft van mijn gewoonlijke stappen bijeen!

We rijden langs de kust van het Michigan Meer dat eruit ziet als een oceaan met hoge golven. De vuurtorens van Muskegon zijn felrood en de verste wordt af en toe helemaal aan het zicht onttrokken door een opspattende golf.

Jammer genoeg begint het weer te regenen en ik wil mijn haar niet nat hebben dus we lopen terug naar de auto na een paar foto's. Op de terugweg parkeren we even met zicht op het meer en het blijft zo bijzonder dat er geen overkant te zien is. Die is per ferry een paar uur verderop in Illinois of Wisconsin!

Tussen de buiten door maak ik gauw een paar foto's en dan rijden we terug. Dad kondigt aan dat er vanavond niet gekookt gaat worden en dat vinden wij helemaal goed. We besluiten lekker te gaan eten bij de Bear Lake Tavern, die hier al sinds 1929 is.

Hun bekendste gerecht is de geelbuik baars en die bestellen Dad en ik dan ook. Het is weliswaar gefrituurd, maar helemaal niet zwaar. Rick neemt die baars met een filet mignon en Carol neemt de grouper. Het wordt een gezellig maal.

Net op tijd voor een prachtige zonsondergang boven het Muskegon meer zijn we terug. Buurvrouw Laura, die wij ook alweer heel lange kennen, komt even buurten. Als zij weer afscheid neemt vertrekt Carol ook naar huis.

Wij hebben nog een uurtje alleen met Dad zo. Hij is zo realistisch over zijn gezondheid en de toekomst. Volgende week krijgt hij de uitslag van een scan. We hopen dat het goed nieuws gaat zijn, maar hij is heel gauw buiten adem en dat is wel beangstigend. Grappig genoeg lachen we ook heel wat af met galgenhumor.

Dan komt toch ook weer het moment dat wij afscheid moeten nemen. Dad is duidelijk moe en ik ook. Ik weet weer waarom ik niet zo ver noordelijk wil wonen. Al is het niet zo heel koud, het gaat door merg en been met de vochtigheid.

Terug in het hotel ontspannen we ons nog even en gaan straks slapen. De wekkers zullen morgen weer vroeg gaan.

 

Dag 3 en 4 Muskegon: gezellig met vrienden en de terugreis

Zaterdag

Het is iedere keer zo koud als ik wakker word en ik hoor de wind weer langs het gebouw vieren.  Op mijn telefoon zie ik dat het min vijf is en blijf nog lekker onder het warme dekbed.  Rick is toch ook nog niet wakker.

Even na negenen moeten we er toch aan geloven en de kou trotseren.   Rick doet de verwarming even aan, want dat is wel nodig.  Het weerbericht voor Virginia is gelukkig een stuk warmer, want dit winterse weer vind ik maar niets.

We rijden naar de Starbucks en halen broodjes en koffies.  Aan de overkant is Best Buy en ik breng mijn daar gekochte koord voor mijn laptop terug.  Via Amazon heb ik een koord van Lenovo zelf voor een veel betere prijs verkregen. Grappig genoeg hebben we nu beide dingen, die we hier vrijdag kochten, teruggebracht.

Terug in het hotel begeef ik me naar de fitnessruimte en doe een half uur cardio op de elliptical.  Rick gaat naar zijn vader en haalt daar Katja en Kevin op.  Als ik klaar ben zijn zij terug en rijden we naar het huis van onze vrienden Brent en Tammy.

Hun huis is zo mooi en vooral met Kerst, want Tammy heeft het heel gezellig versierd.  We kletsen wat en Rick gaat de nieuwe tractor van Brent bewonderen.  Zij wonen zo anders dan wij.  Ze hebben veel land, verbouwen dingen, echt het plattelandsleven.  Maar grotere levensgenieters kennen we niet en ze reizen ook veel.  Ooit hopen we samen een reis in Europa te maken.

Brent en Tammy stellen Porto Bello voor als restaurant om te lunchen.  Dit is in het leuke stadje Grand Haven.  Volgens Brent is men in Muskegon ook bezig die stad gezelliger te maken.  Het is inderdaad opvallend hoeveel leuker de omliggende plaatsjes zijn.

Het wordt een gezellig en lekker maal.  Ik neem de tomatensoep (te zwaar dus ik eet het niet allemaal) en een kleine pizza.  Ze hebben hier ook ansjovis en daar ben ik dol op.  De rest griezelt ervan, maar de pizza smaakt eindelijk weer eens echt Italiaans.

Na de lunch besluiten we de gezellige Main Street nog af te lopen.  We zijn hier in een gebied met veel Nederlandse afstammelingen.  Dat is te zien aan de vele Nederlandse namen of verbasteringen daarvan van bedrijven e.d..  In de delicatessenzaak zien we ook Nederlandse chocolade kerstkransjes en Bolletje koekjeskransen.  Ik neem ze toch maar niet mee, die overleven de vlucht niet.

Bij de Grand Haven Brew House nemen Brent en Tammy ons naar binnen voor een toast met Rum Chata.  Dat is hun kerstdrankje en het smaakt erg lekker! Het is altijd zo gezellig met Brent en Tammy en we zouden nog uren kunnen doorbrengen met hen, maar wij moeten verder.

We nemen afscheid en rijden naar Carols huis.  Daar helpt Rick Dad en Carol met computerproblemen. Intussen kletsen Katja, Kevin en ik gezellig met Carols dochter Deb.  Deb is verpleegster en dat is de kant, die Katja ook op wil gaan.

Voor het avondeten hebben we voor zeven personen gereserveerd bij C. F. Prime.  Het is ons laatste maal hier deze reis.  Mijn keuzes vind ik heerlijk, ik neem een voorafje met St. Jacobsschelpen en een salade met boerenkool.  De anderen hebben allemaal enorme biefstukken, behalve Carol, die de zalm koos.  Het smaakt ons allen prima.

Na het eten nemen we afscheid van Deb en Carol.  Jammer genoeg is de puppy bij Carol dus daar hebben we vanmiddag voor het laatst mee kunnen knuffelen.  Bij Ricks vader praten we nog wat verder en ik geniet nog van een paar hapjes van zijn heerlijke zalmdip, al heb ik eigenlijk helemaal geen trek.

Tegen negenen vertrekken Rick en ik naar het hotel.  Daar kijken we het staartje van het debat tussen de Democratische presidentskandidaten.  Wat een verschil met de Republikeinen, het klinkt allemaal zo doordacht.  Andere jaren was het soms moeilijk te bepalen voor wie te stemmen, maar nu zijn we er beiden wel van overtuigd dat het de Democratische kandidaat gaat worden.  

Zondag

Om kwart over acht gaat Ricks telefoonwekker.  Ik zit weer helemaal in de knoop dus slik eerst even wat ibuprofen en blijf nog even liggen tot die de ergste pijn wat weghaalt.  Rick maakt zich klaar en brengt me een kop koffie.

Dan moet ik er ook aan geloven en sta op.  Wel erg jammer dat ik vandaag geen kans heb te sporten, want dat helpt altijd alles was losser te krijgen. We pakken in, checken uit en rijden naar de McDonald's.

Daar bestellen we egg mcmuffins en koffies bij de drive thru voor onszelf en Katja en Kevin.  Bij Ricks vader is iedereen gelukkig op en klaar om te gaan.  We eten snel even ontbijt en nemen dan afscheid van Dad.

Op weg naar het vliegveld gaan we nog even langs Ricks tante Sue. Zij maakt ieder jaar met Kerst allerlei lekkers voor ons en meestal stuurt ze dat op.  Maar nu we hier toch zijn geeft ze Rick een grote doos.  Hij heeft er ruimte voor in zijn koffer dus helemaal goed.

Zonder oponthoud komen we op Grand Rapids vliegveld aan.  We staan al in de rij om de huurauto in te leveren als de Avis medewerkster zegt dat Rick beter de tank vol kan gooien, want ze rekenen maar liefst $10 per gallon als hij dat niet doet.

Rick meende zich te herinneren dat hij voor een tank betaald had, maar luistert toch maar naar haar.  Katja en Kevin gaan vast inchecken en Rick en ik op zoek naar een benzinestation.  Dat neemt nog even, maar dan zien we eindelijk een Shell station.

Terug met volle tank neemt de medewerkster de gegevens van de auto op en je raadt het al, Rick had inderdaad al voor een tank betaald.  Ze verontschuldigt zich en markeert het bonnetje zodat Rick dat bedrag terug kan krijgen.

We geven eerst de bagage af en dan loopt Rick naar Avis waar hij zijn geld terugkrijgt.  De veiligheidscontrole met de TSA Pre gaat snel en we vinden Katja en Kevin terug bij de gate.  Beide vluchten blijken van dezelfde gate te vertrekken, die van hun ongeveer een uur eerder, dan die van ons.

Tegenover de gate is een gezellige bar.  We drinken wat en bestellen lunch, een mozzarella en tomaat flatbread voor mij.  Dan moeten Katja en Kevin aan boord en nemen we tot volgend weekend afscheid.

Wij vertrekken een uurtje later ook op tijd en na iets meer dan een uur landen we weer op Dulles Airport.  Zoveel gerieflijker dan de 14 uur durende autorit, die we meestal maken!  We lopen van de A terminal naar de baggage claim en onze tassen zijn er al.

Een taxi brengt ons thuis en dan hebben we ongeveer een uur voor we uitgenodigd zijn voor een kerst open house.  Rick vertrekt naar de kennel om Cosmo op te halen en haalt bij Whole Foods wat Belgisch bier als cadeautje voor vanavond.

Intussen maak ik mijn toilet, want ik voel me maar vies na al dat gereis.  Ik doe mijn knalrode jurk aan en schoenen met hakjes.  Rick kleedt zich ook feestelijk en dan vertrekken we naar het jaarlijkse kerst open house bij Tatiana en Edu.

Een heerlijke cider punch

Ook hun huis is altijd zo gezellig versierd.  De hapjes zijn heerlijk, vooral de zelfgemaakte mini empanadas.  We kletsen wat me deze en gene, maar blijven niet lang, want zijn beiden moe van het weekend.  En nu op naar de Kerstdagen!