Happy Halloween!

Saskia heeft vandaag Halloween spiritdag, dus vertrekt als Pikachu naar school. Het heeft vannacht wel gevroren, dus eroverheen moet een winterjas. Gelukkig ziet de rest van de week er warmer uit, want een vroege lente vind ik erg leuk, maar een vroege winter zeker niet!

Sharon wacht me al op voor een intensief uur personal training. Er liggen heel dikke touwen, die ik op en neer moet bewegen. Mijn hemel, dat lijkt makkelijk, maar ik houd het nog geen twintig seconden vol. Sharon stelt me gerust, want zelfs zij houdt het geen minuut vol. Het is een heel goede oefening voor de armen, schouders en vooral buikspieren. Die ga ik voortaan iedere dag oefenen, want ik wil het zeker een minuut kunnen volhouden.

Het is mooi zonnig weer en met de mooie herfstkleuren wil ik mijn cardio niet binnen doen. Ik ga liever lang met Cosmo lopen. Eerst bel ik Party City om te zien of ze een zilverkleurige pruik voor mijn kostuum hebben. Er blijkt er nog maar een te zijn, dus ik ga daar eerst gauw heen.

Cosmo gaat mee, want naast de Party City ligt een Petco, waar hij altijd een traktatie krijgt. Saskia wilde heel graag een Halloween kostuum voor Flapjack, dus ik kijk of ze nog wat kattenspulletjes hebben. Het is voornamelijk uitverkocht, maar een vampiercapeje lijkt me wel leuk en ook niet vervelend voor Flapjack om te dragen.

Thuis probeer ik dat meteen uit en inderdaad kan het Flapjack niets schelen. Hij rent er gewoon in rond en terroriseert Meike en Cosmo. Hij is razendsnel, maar het lukt me een paar leuke foto's te nemen. Dan doe ik de cape weer af, want ik wil niet, dat hij ergens in verstrikt raakt.

Cosmo en ik lopen een flink stuk door de buurt. De herfstkleuren en de Halloweenversieringen maken dat zo'n plezier, eigenlijk jammer, dat die laatsten na vanavond weer gaan verdwijnen (en de eersten binnenkort ook).

Het is maandag en dan gaan de basisscholen vroeg uit. Ik zie feetjes, skeletten en allerlei andere fantasiefiguren terug naar huis lopen. Duidelijk mochten zij ook verkleed naar school komen. Het woord "Halloween" wordt altijd angstvallig vermeden op de scholen, want dat is beladen, dus wordt het "dress up spirit day" o.i.d. Voordat men zo politiek correct werd, hadden onze kinderen nog Halloween parades op school.

Voor mijn kostuum heb ik dubbelzijdig plakband nodig, dat ik bij Michaels koop. De tijd vliegt weer voorbij vandaag en het is al na lunchtijd. Bij Manhattan Bagel wil ik een dunne bagel met tonijnsalade halen, maar zie, dat dat restaurant tot en met vrijdag gesloten is om "op te ruimen".

Nu heb ik echt enorme zin in tonijnsalade en Panera heeft die ook erg lekker. Leuk is, dat de medewerkers van het restaurant allemaal in kostuum zijn. Vroeger hadden we bij ons op kantoor ook ieder jaar een prijs voor het beste kostuum. Met een halve sandwich op hun tomaat-basilicum brood en een kop groentesoep ga ik huiswaarts.

Na de lunch ga ik verder met mijn kostuum. Ik heb gisteren allerlei "bumperstickers" opgezocht op het internet en afgedrukt. Nu moeten daar dus plakbandjes achter geplakt. Ik hoop maar, dat het allemaal blijft zitten straks. Dit idee kwam een paar dagen geleden tijdens een wandeling met Cosmo in me op. Het is wel leuk om helemaal creatief bezig te zijn met zo'n kostuum.

Eigenlijk zouden Saskia en ik vanmiddag samen de tweede pompoen uitsnijden, maar zij is enorm moe en gaat even slapen. Aan mij dus om de oranje vrucht in iets engs om te toveren. Ik kies een patroon met drie schedels. Dat valt nog niet mee, vooral niet, omdat Cosmo dol is op pompoen en ik moet uitkijken niet in zijn neus te zagen. Het uiteindelijke resultaat mag er, al zeg ik het zelf, zeker zijn!

Rick komt vroeg thuis en we bestellen meteen pizza. Intussen krijgt Cosmo zijn kostuum aan. Hij is een "hot dog". Het kostuum kan hem niets schelen, maar de enge geluiden, die Rick buiten voor het huis aanzet, des te meer. Daar komt gekreun en geklop en gezucht uit en Cosmo vindt het maar niets.

Saskia wordt opgehaald door haar groepje vriendinnen en de eerste trick or treaters bellen al om half zeven bij ons aan. Rick heeft de mistmachine buitengezet (die ons rookalarm af doet gaan, waardoor de alarmcentrale bijna de brandweer belt, oeps!) en geluiden maken het extra spookachtig.

Ook de andere huizen in de cul de sac zien er goed uit. Het gezucht en gekraak, de enge ramen met kattenogen (wij), spoken (twee deuren verderop) en blauwe bliksem (tegenover ons) en alle versieringen maken, dat mensen hun kinderen uit andere buurten hierheen rijden.

Met Lorraine en Wendy, mijn buurvrouwen aan weerszijden, bekijk ik, al kletsend, de langslopende stroom van kinderen. Mijn kostuum wordt goed ontvangen, dit ga ik onthouden voor latere feestjes. Ons jaarlijkse feestje bij andere buren gaat vanavond niet door, omdat het maandagavond is en iedereen morgen weer vroeg op moet.

Helaas is het sowieso een andere Halloween, dan gewoonlijk. Rick moet namelijk vanavond nog naar Richmond rijden. Hij vertrekt dus net na achten om ook nog even Kai te zien vanavond. Hij brengt een zak met snoep mee voor Kai. Dit zal de eerste keer zijn, dat Rick Kai's onderkomen van dit jaar ziet.

Nadat Rick is vertrokken houdt de stroom van trick or treaters ook magisch op. Saskia komt thuis met een enorme buit en gaat naar buiten om die met de buurtkinderen soldaat te maken. Ik ontschmink en ga lekker voor de tv hangen. Op Facebook plaatst iedereen foto's van vanavond en dat is ook genieten. Het blijft na Kerst mijn favoriete feestdag hier!

Onze Halloween foto's staan hier

"Snowtober" en Halloweenfeestje

Zaterdag

We zijn er vanochtend al vrij vroeg uit, want Jose en zijn mannen komen de basement verder maken en dan wil ik niet in pijama rondlopen. Het plenst werkelijk en is een heel koude regen, want de temperatuur buiten is maar net boven het vriespunt. Net ten westen van ons komt de sneeuw met bakken naar beneden. Doordat het natte sneeuw is, veroorzaakt hij veel problemen met stroomuitval en omgevallen bomen.

Saskia en ik hebben beiden geen zin om in deze natte kou naar de sportschool te gaan. Eigenlijk hebben we ueberhaupt geen zin om te sporten, maar besluiten ons toch maar een half uurtje boven op de machines te gaan inspannen. Ik ben dankbaar voor een dochter, die me niet lui laat zijn, en twee machines hier thuis!

Saskia heeft vanavond een Halloween feestje en daar hebben we nog van alles voor nodig. Eerst gaan we samen bij Pho Thang Long eten. Die pittige pho is precies lekker op deze winterse dag. Nooit eerder in de 28 jaar, dat ik hier woon, is het in oktober overdag rond het vriespunt geweest! En dan die koude regen gemengd met sneeuw en ijs, brrrrr, het voelt als januari!!!!

Na de lunch lopen we naar Michaels, waar Saskia spullen voor haar kostuum koopt. Ik heb gisteravond ook besloten, wat ik ga worden dit jaar. Ik wilde niets nieuws kopen, dus ga dingen gebruiken, die ik al heb en schmink, die ik hier koop. Nu nog even een goede naam voor wie ik ga worden verzinnen.

Sinds we hierheen verhuisd zijn, heb ik me ieder jaar verkleed voor Halloween, zelfs als we, zoals dit jaar, alleen de trick or treaters gingen begroeten. Het blijft een van mijn favoriete feestdagen hier.

Voor het avondeten vanavond heeft Saskia besloten chili te gaan maken. Daarvoor halen we de benodigdheden bij Safeway. Ook neemt ze Halloween koekjes, een taartje en chips en dergelijke mee. De dames zullen niet verhongeren!

Als we de winkel uitlopen sneeuwt het! Niet zo'n beetje ook, dus ik ga de van halen, die aan de andere kant van de (enorme!) parkeerplaats staat, terwijl Saskia met de boodschappen blijft wachten. Het leek een goed idee om wat extra te lopen, maar nu heb ik daar wel spijt van, want duidelijk is mijn lichaam nog niet aan deze temperaturen gewend.

Er ligt al een laagje sneeuw op de van en op het gras, maar verder blijft het gelukkig niet liggen. Thuis zijn Rick en Ray, onze buurman, bezig met het uitspoelen van het sproeisysteem in de tuin. Ray drinkt rustig een biertje in zijn trui, de sneeuw en kou lijken hem niet te deren.

Onze Halloween versieringen hebben ook een laagje sneeuw op zich. Dat is nog nooit voorgekomen (de laatste oktobersneeuw hier viel in 1979!), dus daar moet ik foto's van maken.

Sowieso is het vreemd om sneeuw op bloeiende planten en de bomen, waarvan sommigen nog helemaal groen zijn, te zien. Het wordt hier maar een laagje, gelukkig, maar sneeuw zo vroeg in het jaar is hier heel zeldzaam (gelukkig!).

Het blijft nog een paar uur sneeuwen en het vriest inmiddels. Vannacht zullen de bloemen, die er nu nog zijn, dus wel doodvriezen. Tenzij het laagje sneeuw ze genoeg zal beschermen. De gemiddelde temperatuur voor eind oktober is 16 graden, dus ik hoop, dat die snel weer terug zal komen.


Onze herfstachtertuin met sneeuw



Filmpje van de sneeuwerige cul de sac met Halloween versieringen

Saskia maakt haar Pokemon kostuum en kookt de chili. Om half zes arriveren de eerste gasten. Laura "hoort" bij Saskia qua kostuum. Zij is Ash(ley). Behalve hun twee kostuums is dat van Kaylee super. Zij is Sarah Palin en lijkt ook echt op haar.

De meiden smullen van de chili en eten alles op, waardoor Rick en mijn hoop op een chilimaaltijd vervliegt. Wij bestellen dan maar Ricks favoriete "comfort food", Indiaas. Rick gaat het ophalen en de tandoori zalm is heerlijk.

Uit de basement komen allerlei vrolijke geluiden. Activiteiten op het programma zijn onder anderen het Ouija bord en enge films. Natuurlijk blijft de goegemeente ook slapen. Gelukkig was Jose op tijd klaar in de basement en is die dankzij Rick en Saskia schoon genoeg voor een massale (8 meisjes) logeerpartij.

Sneeuwfoto's staan hier.

Halloweenfeest foto's hier.

Zondag

Ricks eerste daad van de dag is naar Dunkin Donuts rijden voor donuts voor de dames beneden. Die worden met smaak soldaat gemaakt en daarna wordt de een na de ander opgehaald. Saskia kan terugkijken op een geslaagd Halloween feestje!

Omdat ik niet zo'n donut fan ben en Rick er zelf ook geen zin in had, heeft hij voor ons ontbijt van de Starbucks daar meegenomen. Een lekkere hete koffie gaat er goed in, want het is winters koud buiten.

Voor Rick op pad ging, moest hij de sneeuw en ijs van zijn auto schrapen. Verder zijn de daken nog wat wit, maar de rest van de sneeuw is met de felle zonneschijn zo weg. Zoals zo vaak na zo'n stormachtige dag lijkt de lucht wel schoongewassen, zo knalblauw is hij!

Samen met de felle herfstkleuren maakt dat een schitterend palet van kleuren. Ik ga er met Cosmo op uit om er volop van te genieten. We lopen iets meer dan vijf kilometer. Cosmo geniet van dit koelere weer, dat is duidelijk, hij stopt geen enkele keer om terug te gaan, zoals hij bij warmer weer vaak doet.

Thuis ga ik aan het werk om dingen voor mijn kostuum van morgenavond bij elkaar te rapen. Ik denk wel, dat het leuk wordt, eenvoudig, maar toch grappig, hopelijk. De anderen hebben hun kostuum allemaal al, inclusief Cosmo.

Saskia krijgt een klasgenootje op bezoek om aan een project te werken. Rick holt de pompoenen uit en snijdt er een uit.  Het wordt een gemeen gezicht.  Morgen gaan Saskia en ik de tweede doen.




Om een uur of vier gaan we naar Tysons Corner. Saskia gaat shoppen en Rick en ik gaan naar de bioscoop. We gaan naar Johnny English Reborn, een zeer vermakelijke film. Hij kreeg slechte recensies, maar wij vinden het lekker ontspannend kijkplezier.

Het is weer footballzondag en gelukkig ben ik niet thuisgebleven om naar de Redskins te kijken, want die hebben weer jammerlijk verloren. Ooit was ik een fervente fan, geloof het of niet.

Om het weekend af te sluiten gaan we naar Glory Days Grill. Daar is het op footballzondag altijd heel gezellig, vooral als de Pittsburgh Steelers spelen, zoals nu. Er zijn kennelijk heel wat Pittsburgh fans hier! De Vermonter sandwich smaakt weer voortreffelijk, vooral met dit koude weer.

Hopelijk wordt het morgen wat warmer, want die arme Trick or Treaters hebben vaak nogal dunne kostuums aan.

Foto's van vandaag staan hier.

Afscheid en brandweertraining

Om kwart over zes sta ik naast mijn bed, gaap! Rick maakt meteen koffie, want die heb ik wel nodig. Christine maakt zich klaar en dan sjouwt Rick haar zware koffer naar boven en in de van. Dan neemt Christine afscheid van Rick en gaan we op weg.

Gelukkig komt de zon net op, als we wegrijden, want rijden in het donker is voor mij erg moeilijk. Op weg naar BWI komen we een paar keer in een korte file te staan, maar we zijn na een uurtje in Baltimore.

Dan is het ook voor mij tijd om afscheid van Christine te nemen. We geven elkaar een flinke hug en ik moet toch even slikken. We weten niet, wanneer we elkaar weer zullen zien, en dat vind ik toch wel weer even moeilijk. Ik heb een hekel aan afscheid nemen!

Op de heenweg heb ik gezien, dat er een heel lange file op de andere helft van de Beltway stond. Ik besluit dus maar door de stad te gaan. Daar is ook wel veel verkeer, maar dan heb ik tenminste iets te zien, behalve verkeer, en het is een kortere route.

Door onder anderen door Georgetown, waar het heel rustig is zo vroeg op de ochtend, rijd ik via de Key Bridge Virginia weer binnen. Even overweeg ik om bij een Starbucks te stoppen, want ik heb nog niet ontbeten en mijn maag protesteert daartegen. Ik zie echter, dat de I-66 voor de verandering rustig is qua verkeer, dus neem de interstate naar huis en maak daar ontbijt.

Thuis tref ik Jose en zijn medewerkers hard aan het werk aan de lekkende muur buiten. Er wordt geschuurd en gehamerd en ik ben blij, dat ik meteen naar huis ben gegaan, want Cosmo is doodsbang voor alle geluiden. Hij trilt helemaal, de arme hond!

Na de inwendige mens tevreden gesteld te hebben, neem ik Cosmo dan ook maar gauw mee voor een lange wandeling door de buurt. Het is prachtig zonnig weer, al is het erg koel voor de tijd van het jaar. De herfstkleuren zijn nog steeds prachtig, dus het is een genot buiten te zijn.

Gisteren zag Rick brandweerlieden hooibalen een huis, dat binnenkort afgebroken zal worden, inslepen. Dat betekent meestal, dat ze een live training gaan houden. Inderdaad zien we dat op de website aangekondigd en ik heb Rick beloofd te gaan kijken en foto's en video te nemen.

Er zijn een drietal brandweerwagens en twee ambulances aanwezig. Ik schat verder zeker twintig brandweerlieden, waaronder een vrouw. Ze zijn allemaal in vol ornaat gekleed, inclusief zuurstoftanks en gasmaskers. Gelukkig voor hen is het maar een graad of dertien, want al die kleding moet heel warm zijn.

Na een tijdje wordt het huis in brand gestoken en geblust, als de vlammen naar buiten komen. Een mooi gezicht, maar wel alleen omdat het met opzet gedaan werd. Een huisbrand is een van die dingen, die ik nooit hoop te hoeven meemaken!

Terwijl Cosmo en ik staan te kijken komen er allerlei mensen langswandelen. De meesten blijven ook even staan en maken een praatje. Cosmo geniet weer eens van alle aandacht. Omdat hij zo bang was thuis, blijf ik zeker een half uur kijken.

Er staat ook een stretcher en een andere keer, dat ik zo'n training zag, werd er een "slachtoffer" gered. Ik verwacht hier ook zo iets, maar er gebeurt niets en als de lunchtrommels tevoorschijn komen besluit ik verder te lopen. Kennelijk vindt de "redding" pas vanmiddag plaats. Ik heb mijn foto's en video.


Als Saskia thuiskomt, gaan we naar Target. Zij koopt daar spullen voor haar kostuum en voor haar Halloweenfeestje morgenavond. Ook vindt ze er een paar leuke truien en warme pijamabroeken. Ze hebben er ook heel leuke pijama's met voeten, die Saskia op haar Kerstlijst gaat zetten.

Saskia wordt opgehaald door Laura en haar ouders. Ze gaan in Old Town Alexandria eten en daarna de ghost and graveyard tour daar doen. Wij hebben dat jaren geleden met een verjaarspartijtje van Kai gedaan, dus ik weet, dat ze lekker gaan griezelen. Er zijn allerlei enge verhalen te vertellen over het oude stadje!

Wij hebben eindelijk na maanden proberen afgesproken om weer eens met Niall en Serena te gaan eten. Zij hebben drie fanatiek sportende kinderen en zijn vrijwel nooit vrij. Gisteravond zag Niall mijn Facebook berichtje over ons etentje bij Seasons 52 en daar willen zij ook wel eten. Rick en ik gaan graag nog eens terug.

Het wordt een heel gezellige maaltijd. We hebben heel wat bij te kletsen, natuurlijk. Ook Niall en Serena zijn zeer tevreden over het eten bij dit restaurant. Ik neem dit keer de Griekse salade en de garnalen"appetizer", allemaal weer erg lekker. Nu maken we ons klaar voor het koudste oktoberweekend sinds ik in dit gebied woon!

De foto's van vandaag staan hier.

Naar musea en alweer heel lekker eten

Onze deugniet!

Christine en ik hebben onze laatste dag samen helemaal volgepland met leuke dingen. Na het ontbijt moeten we van onszelf alleen wel even sporten. Dat doen we vandaag boven. Christine neemt de loopband en ik de crosstrainer. Al kletsend en tv kijkend gaat het halve uur snel voorbij.

Omdat het regent nemen we daarna de van naar de metro en parkeren op Claudia's oprit. Gelukkig hebben we dit keer wel paraplu's mee, dus geen problemen met nat worden.

Rick is thuis nog bezig met de basement klaarmaken voor het nieuwe tapijt. Als we net in de trein zitten belt hij met slecht nieuws. Hij heeft een lek in een van de buitenmuren gevonden, waardoor het oude tapijt doorweekt is. Of dit door de aardbeving komt of al langer het geval is, weten we niet.

In ieder geval is het maar goed, dat hij het nu vond en niet als het nieuwe tapijt er al ligt. Het bedrijf, dat Rick heeft ingehuurd om sommige dingen in de basement te vervangen, kan het lek gelukkig ook maken, al zal dat heel wat manuren vergen. We zullen onze huisverzekering er dus voor moeten aanspreken.

Christine en ik stappen bij het Smithsonian station midden in de stad weer uit. Als eerste willen we naar het American History Museum. Daar is Christine nog niet geweest sinds het gerenoveerd is.

We beginnen met de indrukwekkende tentoonstelling van de originele "Star Spangled Banner". Die enorme vlag is zo versleten, dat hij niet meer opgehangen kan worden. De tentoonstelling is interactief en we leren allerlei nieuws over de geschiedenis van de vlag.

Daarna lopen we naar de baljurken van de first ladies. Helaas zijn ze bezig deze tentoonstelling naar een nieuw en groter gedeelte van het museum te verhuizen. Daardoor zien we de prachtige jurk van Michelle Obama en een heel aantal anderen ook niet.

Christine houdt erg van koken en wil graag de keuken van Julia Child zien. Ik vermaak me met de videoclips van deze vrouw, die ook zoveel humor had. Dit gedeelte van het museum gaat helemaal over de wetenschap. Hier kunnen kinderen ook allerlei chemische proeven doen, erg leuk.

Weer boven bezoeken we de tentoonstelling over de presidenten. Ik kreeg deze zomer nogal wat vragen over sommigen, die ik hier beantwoord zie (zoals welke presidenten zijn vermoord).

Het grote poppenhuis hier is ook altijd een attractie, die we in dit museum niet overslaan, alsmede de rode schoentjes van "Dorothy" in de Wizard of Oz. Ook de originele Kermit en zijn vrienden, de stoelen van Edith en Archie Bunker en verschillende sportmemorabilia.


Nu hebben we het in dit museum wel gezien en lopen naar de National Gallery of Art om wat klassieke kunst te bekijken. Christine merkt op, dat het toch wel heel fijn is, dat al deze musea gratis zijn.

We zijn langer in het American History museum geweest, dan we gedacht hadden, en ons ontbijtyoghurtje is allang verteerd. We beperken ons in dit museum dus tot de Hollandse meesters (de grootste verzameling buiten Nederland) en de Impressionisten, waar we allebie dol op zijn.


Dan is het tijd voor de lunch. We hebben de hele week al gegrapt, dat we eigenlijk van maaltijd tot maaltijd leven, hi hi. Gisteravond hebben we uitgezocht, dat we bij Jaleo willen gaan eten dit keer.

Dit Spaanse tapas restaurant behoort tot dezelfde groep, als Zaytinya, dus we nemen aan, dat Christine er met haar allergie kan eten. Dat is verkeerd gedacht. Er is wel een menu voor mensen met schaaldierallergie, maar ook daarop staat overal, dat er niet gegarandeerd kan worden, dat het voedsel vrij is van sporen. Daar waagt Christine zich begrijpelijk niet aan en het is ook niet leuk, als we niet kunnen delen.

We bedanken de serveerster vriendelijk, maar vertrekken ondanks haar protesten toch. Buiten is het even overleggen, waar dan heen te gaan. We zijn het al heel gauw eens: terug naar Zaytinya! Dit is ons beider favoriete restaurant tenslotte, dus waarom niet nog een keer.

Het restaurant is maar een paar blokken verderop en we krijgen absoluut geen spijt van onze beslissing. We bestellen dezelfde heerlijke citrussalade, als gisteren, en drie andere gerechtjes, waaronder couscous met een harissa bouillon. Alles is weer een feest op onze tongen!

Als de serveerder hoort, dat we hier voor de tweede dag achtereen eten, staat hij erop dessert voor ons te kopen. We krijgen drie mini desserts. Rozenijs met chocolade en bessensaus, Turkish Delight, wat een heerlijke combinatie van walnotenijs en andere smaken is en een bolletje baklava ijs. Alles is even lekker, maar ik heb nog net genoeg plaats om het slechts te proeven.

Zeer voldaan en nog meer overtuigd, dat Zaytinya ons favoriete restaurant is, lopen we terug naar de metro. We hebben weer een gezellige paar uurtjes in de stad doorgebracht. Deze week realiseer ik me ook weer, hoeveel ik het mis om Christine in de buurt te hebben.

Saskia wacht mij thuis al op. Ze wil naar Whole Foods om lekkernijen voor haar Latijnse klas voor morgen te komen. In Ricks auto met Saskia achter het stuur gaan we erheen.

Dit is voor mij de eerste keer, dat ik met Saskia op de openbare weg rijd. Het gaat best goed, al houd ik een enkele keer mijn adem in. Ze heeft nog ver te gaan, dus het is goed, dat ze hier in Vienna zonder op de grote wegen te rijden kan leren.

Na een paar uur relaxen gaan Christine, Rick en ik uit voor onze laatste maaltijd van dit bezoek. Daarvoor hebben we Seasons 52 gekozen, waar alle gerechten onder de 475 calorieen zijn. Het wordt een heel gezellige maaltijd met superbediening en zeer smakelijke gerechten.

Mijn keuzes worden twee voorafjes. De tandoori kipstokjes met mango chutney en de chili relleno, een poblano peper gevuld met kaas, spinazie en tomaat zijn beiden voortreffelijk. Je zou niet zeggen, dat er zo weinig calorieen inzitten, want het zijn geen heel kleine porties. Ook Rick en Christine zijn zeer tevreden met hun maaltijden.

Thuis kletsen we nog een tijdje na, maar gaan vrij vroeg naar bed, omdat we morgen voor zonsopgang al op weg naar het vliegveld moeten. Het zal weer vreemd zijn zonder Christine!

Monumenten en heerlijk eten

De tijd gaat veel te snel! De een na laatste dag van Christine hier is alweer aangebroken. We doen het vanochtend een beetje rustig aan. Rick heeft koffie voor ons gemaakt, die we op ons gemak drinken.

Daarna introduceer ik de Max Capacity training bij Christine. Zij zoekt naar fitness routines, die ze op drukke dagen snel kan doen. Ik denk wel, dat ze deze routine een uitdaging vond.

Na de douches lopen we naar de metro. Als we naar buiten lopen merkt Christine op, dat er wel donkere wolken zijn in het westen. Ik heb net naar het weerbericht gekeken en verzeker haar, dat er pas na middernacht regen wordt verwacht. We nemen dus geen paraplu's mee.

De trein staat al klaar en met horten en stoten, want er zijn problemen met de deuren, komen we bij het Smithsonian station aan. Van daaruit lopen we naar het Tidal Basin met als doel het Martin Luther King Jr. Memorial. Dat heeft Christine nog niet gezien.

Het is druk bij het monument en we nemen de nodige foto's. Dan lopen we naar het Franklin D. Roosevelt Memorial, Christine's favoriet. Het is ook een mooie plek en kindvriendelijk, getuige de klimmende kinderen op de rotsen. Christine neemt graag mensenfoto's, dus ik sta ook eens op de geijkte foto met de mannen in de broodlijn, die ik deze hele zomer eindeloos mensen heb zien fotograferen.


Serieus



We lopen weg van het Tidal Basin naar de monumenten op de Mall. Het monument voor de oorlog in Korea blijft mooi. Voor het Lincoln Memorial vragen we een man een foto van ons tweeen te nemen. De laatste foto van mij voor dit monument stamt van onze trouwdag! Ik heb honderden foto's van Washington, geen enkele met mijn eigen persoon erop. Dat is dus weleens leuk.


Christine vindt het leuk mijn rondleiding prive te krijgen. Ik heb mijn verhaaltjes in het Nederlands helemaal klaar. Het is gek het opeens in het Engels te doen, maar dat lukt ook prima.

We lopen door het Vietnam Memorial naar het World War II Memorial. Het blijkt, dat Christine dat ook nog nooit bezocht heeft. Al heeft ze hier tien jaar gewoond, ze voelt zich toch weer helemaal toerist in de stad.

Tot nu toe was het dan weer zonnig, dan weer bewolkt, maar nu voelen we opeens spetters. Het zal toch niet? En jawel, het begint te regenen! Daar zijn we helemaal niet op gekleed, dus kopen gauw paraplu's bij een van de standjes langs de weg.

Christine lacht zich rot, want zij voorspelde dit al. Dit is al de tweede keer in onze vriendschap, dat zij gelijk kreeg, dat het zou gaan regenen. De eerste keer was zo'n vijf jaar geleden. Toen wandelden we in het park hier dichtbij en Christine dacht donder te horen. Ik was ervan overtuigd, dat het geluid van de bouw dichtbij was. Voor we het wisten renden we naar huis in zwaar onweer. We liggen dubbel bij de herinnering en Christine maakt duidelijk, dat ik een derde keer maar naar haar moet luisteren!

Gelukkig blijft het bij lichte regen, dus we komen redelijk droog bij Zaytinya aan. De vorige keer, dat ik hier was, plensde het ook.

We bestellen vier "mezze" (kleine gerechtjes) om te delen. De eerste is mijn favoriete salade ooit: sinaasappel, zwarte olijven, feta, granaatappel en meer in een citrus dressing. Zo ontzettend lekker!

Datzelfde kan ook gezegd worden voor de geroosterde bloemkool met rozijnen en kappers, de biefstuk met allerlei lekkere kruiden en het lamspiesje met tabouleh. Het is allemaal smullen en toch gezond en niet zwaar.

Door de regen lopen we terug naar de metro. Saskia sms-t of ik thuis ben, want ze wil niet door de regen naar de sportschool lopen. Dat ben ik niet, dus zij zal de schoolbus nemen en thuis sporten. Gelukkig voor haar hebben we zelf een mini sportschooltje. Aoife komt, zodat ze samen kunnen sporten.

Christine en ik computeren wat en dan komt Karin langs. Zij belde eerder, dat ze Christine graag zou zien. Het wordt een gezellig uurtje bijkletsen. Christine en ik geven haar allerlei advies voor hun reis voor de Paasvakantie volgend jaar.

Saskia vertrekt met vriendinnen naar de Halloween Parade. Gelukkig is het inmiddels weer droog. Als Karin afscheid heeft genomen, verkleden Christine en ik ons voor het avondeten.

Rick brengt ons naar Bazin's. Hij wil, dat wij tijd met ons tweeen hebben, want we nodigen hem iedere avond uit. Morgenavond, de laatste avond, dat Christine hier is, gaan Saskia en hij hopelijk wel mee.

Bazin's is altijd druk en Rick en ik hebben er nog maar een paar keer gegeten, al wonen we er super dichtbij. Er is geen gerecht op dit menu, waar ik "nee" tegen zou zeggen! Vanavond kies ik de tonijnbiefstuk met een salsa van garnalen, pinda's en allerlei kruiden. Het is het lekkerste tonijngerecht, dat ik ooit heb gegeten! Dat zegt wat, want ik bestel heel vaak de tonijn.

Christine geniet ook van haar keuze. Zij heeft de varkenshaas met pecannoten, baby spinazie en vanille zoete aardappelpuree. De puree vindt ze super, maar de spinazie is wat bitter. Ook heeft de varkenshaas niet zoveel pecannoten. Ik had dus duidelijk de betere keuze in dit restaurant, maar we hebben allebei genoten.

Omdat de Halloween parade gaande is, kan Rick ons niet bij het restaurant ophalen. Wij lopen naar een hoek, waar dat makkelijker is. Niet makkelijk op onze hoge hakken, maar het regent tenminste niet. Toevallig is Saskia ook klaar met de parade, dus we gaan ook op zoek naar haar. Dat valt nog niet mee, want alles is afgesloten, maar Saskia en Laura vinden ons in de menigte.

Zoals ik dit blog al begon, de tijd gaat te snel. We relaxen de rest van de avond voor de tv. Morgen de laatste dag samen, waar we weer volop van gaan genieten. Christine is mijn voorbeeld van een levensgenieter, die zelfs van haar verblijf in Alabama alles maakt. Ik zal haar na morgen weer missen, maar deze week neemt niemand ons af.

Foto's van vandaag staan hier.

Skyline Drive en een wijngaard

"Wall to wall sunshine" beloofde de weerman ons gisteren voor vandaag. Gisteravond regende het, dus we twijfelden daaraan, maar de lucht is staalblauw vanochtend. Perfect voor onze plannen om de natuur in te gaan.

Eerst rijden we na het ontbijt naar Anytime Fitness. Dat is wel fijn van zo'n kleine sportschool, Christine mag gewoon mee als gast. We doen een half uur op de crosstrainer. Zo fijn om even weer iemand om mee te kletsen te hebben, dat mis ik toch wel.

Thuis laat ik Cosmo uit, terwijl Christine alvast onder de douche springt. Eerst wilde ik Cosmo meenemen vandaag, maar bij nader inzien zou hij wel erg veel in de auto zitten, dan. We laten hem dus maar thuis.

Tegen elven rijden we weg naar Front Royal. De weg naar het westen is schitterend. Mijn handen jeuken om foto's te nemen, maar al rijdend gaat dat natuurlijk niet. Op foto's is het sowieso niet weer te geven, de diepe, felle kleuren van de herfst hier. Het is overal om ons heen, gouden tulpenbomen, knalrode maples, allemaal even mooi.

Na zo'n drie kwartier komen we in het oude stadje aan. Front Royal stamt uit 1788. We vinden meteen een parkeerplaats in het gezellige oude centrum.

We nemen wat foto's van het historische stadje en gaan dan naar de Daily Grind om te lunchen. Christine is hier nog nooit geweest, ik wel een paar keer. Het is een gezellig cafe met sandwiches en verschillende smaken soep. De atmosfeer is erg gezellig en de bediening heel vriendelijk.

Wij delen een wrap met groentes en hummus en nemen ieder een kop Italian wedding soep. Italian wedding soep zul je volgens mij nooit in Italie treffen, ik hoor het graag, als ik dat mis heb. Het is bouillon met gehaktballetjes, spinazie en pasta balletjes, heel erg lekker! De wrap gaat er ook goed in.

We bedanken de serveerders vriendelijk en lopen terug naar de van. Nog geen twee kilometer verderop is de noordingang van het Shenandoah National Park. We zijn zeker niet de enigen, die dit park vandaag bezoeken, maar het is lang niet zo druk als in het weekend.

Met mijn America the Beautiful pas kunnen we zo naar binnen (zonder is de entree $15). De kleuren zijn helemaal op hun hoogtepunt, zo mooi heb ik het zelfs nog nooit gezien. We stoppen bij alle uitkijkpunten om foto's te nemen en gewoon te genieten. Het is werkelijk prachtig allemaal!

Zelfs op foto's zie je niet de overweldigende pracht van de natuur. We spreken onderweg ook met deze en gene, vooral oudere gepensioneerde mensen, die medegenieters zijn. Iedereen is het erover eens, dat je al dit moois met eigen ogen moet zien. Hopelijk geven mijn foto's toch wel een beetje een idee.

Met tegenzin rijden we na 35 mijl (zo'n 50 km) het park weer uit. We stoppen even bij een standje met appels en allerlei lokale produkten. Christine is echter allergisch voor wespen en andere insekten en die vinden de appels en honing hier nu juist erg lekker. Ik koop een bakje Virginia pinda's en dan rijden we verder.

Route 211 is schitterend met allerlei boerderijen en wijngaarden erlangs. Warrenton is de eerste grote plaats met vele ketens. Ook hier zijn de herfstkleuren prachtig.

Net voorbij Warrenton ligt een van onze favoriete wijngaarden, Pearmund. Het is een gezellige wijngaard met een terrasje en buitenhaarden voor als het kouder is.

Binnen worden we vriendelijk begroet. We besluiten een wijnproeverij te doen. Hier is die nogal uitgebreid, we proeven zeker twaalf wijnen, wit, rood en dessert. Ik proef en spuug uit, want ik moet tenslotte nog rijden. We hebben zo deze week al heel wat lekkere wijnen geproefd! Als we vertrekken lachen we om het bordje bij het kruispunt: "Wino crossing", hi hi. Wino's zijn we zeker!

Een half uurtje later zijn we weer thuis. Saskia vertelt, dat ze Flapjack eerst niet kon vinden, maar gelukkig kwam die weer opduiken. Hij was waarschijnlijk geschrokken van de schoonmaaksters met hun stofzuigers, die veel lawaai maken.

We hebben een paar uur om te relaxen en dan brengt Rick ons naar Nostos voor het avondeten. Heel lief heeft hij zich opgeworpen tot chauffeur, want zowel Christine (die ook fibromyalgie heeft), als ik, hebben problemen met rijden in het donker.

We hebben een reservering en krijgen de keuze om in de, wat we al kunnen horen, lawaaierige eetzaal te zitten of de stillere bar. We kiezen de laatste. Het is een heel modern ingericht restaurant in zwart, grijs en wit. Zoals Christine opmerkt, heel anders, dan de gewoonlijke felgekleurde Griekse restaurants.

We beginnen met een dip van feta en rode pepers met pita, voortreffelijk! Daarna smullen we van aubergine met tomaat en pijnboompitten en geflambeerde kaas, die werkelijk mijn favoriet is hier. Als laatste gehakt en rijst in druivenbladeren, het smaakt allemaal even lekker. Omdat het zo druk is, krijgen we ook nog eens gratis een stukje baklava.

Dit was de tweede keer bij dit restaurant en het is niet voor niets zo druk. We hebben een heerlijke maaltijd gehad. Rick komt ons weer ophalen en thuis hangen we voor de tv met Dancing with the Stars en meer. Wat een superdag was dit weer!!

Foto's van vandaag staan hier.

Burke Lake en lekker weer

Al om kwart over vijf hoor ik Saskia bezig. Zij is niet bepaald de stilste zo 's ochtends, dus ik ben meteen klaarwakker. Dat is te vroeg, zeker omdat Christine en ik weer een actieve dag gepland hebben. Gelukkig lukt het me een uurtje later weer in te slapen.

Tot mijn verbazing ben ik eerder beneden, dan Christine, die altijd nogal een vroege vogel is. Zij volgt echter al snel. Rick heeft al koffie gezet, dus we genieten samen van een sterke kop. Ontbijt is een bak Chobani yoghurt.

Iets voor half tien gaan we naar Anytime Fitness, waar we op de loopband ons warm lopen. Christine doet vandaag mee met de personal training. Sharon heeft een intensieve serie oefeningen voor ons. Christine vindt haar manier van personal training heel fijn en hoopt in Alabama ook zo iemand te vinden. Inderdaad is Sharon geen zachte heelmeester, maar ze houdt ook rekening met individuele beperkingen en laat dan alternatieven zien.

Het uur vliegt voorbij! Thuis halen we Cosmo op en rijden naar Burke Lake Park. Het is helaas niet zo zonnig en windstil, als vorige week, maar toch heerlijk weer om te wandelen. We zetten er flink de pas in en nemen af en toe foto's, maar het doel is een powerwalk, dus ik stop niet zo vaak.

Onze magen knorren bovendien, want dat bakje yoghurt is allang verteerd. Dat geeft extra stimulans om flink door te lopen, want meer dan zeven kilometer is nog een hele afstand! De herfstkleuren zijn op hun hoogtepunt en maken, dat we onze lege magen even vergeten.

Eenmaal terug in de van stel ik de GPS toch snel in op Wegmans, zodat we daar de kortste weg heen nemen. Christine woonde vroeger in de buurt van deze enorme supermarkt en mist hem enorm. Ze vertelt hoeveel duurder en hoeveel minder keus er in de supermarkten bij hun in de buurt is.

Christine loopt nostalgisch en al fotograferend door de groente- en fruitafdeling en langs de vele kazen. Er ligt hier ook een indrukwekkend assortiment Nederlandse kazen, zoals Beemster.


Voor de lunch neem ik een halve bruine baguette met tonijnsalade en linzensoep. Christine schept een selectie van hun vele salades op. We genieten boven met uitzicht over de winkel van het lekkers. Eigenlijk zou ik hier vaker heen moeten, maar het ligt net buiten mijn "radar".

Christine vraagt, of ik nog een kleine wens van haar wil vervullen. Natuurlijk wil ik dat! Ze wil graag langs hun oude huis hier rijden. Dat ligt maar een paar kilometer verderop.

Hier kwam ik vroeger natuurlijk ook heel veel, dus het is grappig die buurt weer in te rijden na meer dan drie jaar. Opeens wordt Cosmo helemaal opgewonden en begint te piepen. We snappen er niets van, tot ik me bedenk, dat hij en ik hier heel vaak kwamen om met Christine te gaan wandelen. Hij herkent na al die jaren deze buurt! Wat een slimme hond!

Helaas voor Cosmo gaan we vandaag niet wandelen hier. Christine merkt op, dat de mensen, die hun huis hebben gekocht, niets aan de tuin doen. Het ziet er inderdaad niet uit. Om Cosmo te ontzien, die het werkelijk niet meer heeft, rijden we maar gauw verder. Hij moet wel erg goede herinneringen aan die wandelingen hebben!

Inmiddels is het helemaal zonnig en twintig graden. Het is lekker genoeg om voor het huis buiten te zitten. We kijken naar de buitenspelende buurkinderen en de mooie vlinders op de struiken. Daarvan kan ik niet laten nog een paar foto's te maken.

Het is zo gezellig om Christine hier te hebben! Zij geniet gelukkig ook echt, al is het moeilijk, want ze zou zo graag weer hier wonen. Door haar ogen gezien heb ik ook nog meer waardering voor dit gebied.

Als Rick thuiskomt rijden we naar Cafe deLuxe. Maandagavond zijn de flessen wijn hier halve prijs, dus Christine en ik delen een fles chardonnay. De rest nemen we mee naar huis.

Het eten is, zoals altijd, perfect. Toegegeven, ik bestel hier altijd hetzelfde, de tonijn mignon. Ook vandaag is die weer zo zacht, dat ik hem met een vork kan snijden. Christine heeft de zalm, die er ook erg lekker uitziet met een pittige pepercoulis. Rick gaat voor de ouderwetse meatloaf, die modern met een cajun saus wordt geserveerd. We smullen allemaal.

Na de zonneschijn van vanmiddag zijn we verbaasd, dat het regent, als we naar buiten komen. Dat was niet voorspeld! Hopelijk blijft de voorspelling voor morgen wel hetzelfde, want dan hebben we zonneschijn nodig. Nu is het lekker computeren en comedy shows kijken en dan op tijd naar bed.

Foto's van Burke Lake en de vlinders staan hier.

Met Christine op avontuur

Zaterdag

Al om half acht hoor ik Saskia bezig. Die is zo gewend aan vroeg opstaan, dat ze niet meer uit kan slapen. Dat is wel anders, dan haar zus en broer, die gerust tot twaalf uur in hun bed liggen!

Zelf ga ik er een half uurtje later uit, want Christine komt vanochtend aan. Gauw eet ik ontbijt en neem koffie mee in de auto. Christine heeft een vlucht naar het Baltimore Washington International vliegveld, dat een uurtje rijden bij ons vandaan ligt.

De rit erheen is rustig en mooi, want de herfstkleuren zijn zo ongeveer op hun hoogtepunt. Ruim op tijd arriveer ik bij het vliegveld, dat ik niet ken, dus ik heb geen idee waar het handig is om te parkeren voor Airtran. Ik zet de van dus maar op de eerste verdieping van de A toren neer. Natuurlijk blijkt, dat dat zo ongeveer het verst weg van de Airtran baggage claim is, als maar kan.

Maar goed, ik zie op de monitors, dat de vlucht een beetje vertraagd is, dus ik heb heel ruim de tijd. Lang hoef ik niet te wachten voor Christine belt, dat ze geland zijn. Tien minuten later zie ik haar aan komen lopen, zo fijn elkaar weer te zien!

Christines koffer is er al en we slepen hem weer helemaal naar de andere kant van het vliegveld naar de van. Voortaan kijk ik even online, waar het het beste parkeren is hier! We hebben alweer een beetje van onze beweging gehad, zullen we maar denken.

De terugweg verloopt, al kletsend, zonder oponthoud. Nadat Rick Christines bagage naar binnen heeft gebracht en zij zich wat heeft opgefrist, gaan we een wandeling door de buurt maken met Cosmo. Christine geniet van alle leuke voor Halloween versierde tuinen, dat kennen zij in het religieuze Zuiden niet zo.

Intussen geeft Rick Saskia weer eens een rijles, de eerste door de straten van de buurt. Wij zien ze onderweg en het lijkt goed te gaan. Later zegt Rick, dat hij een enkele keer vreesde, dat Saskia een geparkeerde auto zou raken. Ik weet uit ervaring, dat die aan de passagierskant dichterbij lijken en met zo'n beginnende chauffeur de neiging geeft de handgreep in de deur stevig vast te grijpen. Zonder kleerscheuren komen ze weer thuis, eerste officiele rijles dus voorbij.

Christine en ik gaan naar Vienna voor de lunch. We kiezen Noodles & Company en nemen allebei de Japanese pan noodles. Daarna lopen we naar de Vienna Vintner, waar we meedoen aan een gratis wijnproeverij. Twee van de wijnen vinden we lekker en kopen er een fles van. Het is een gezellig begin van onze week.

Om de calorieen er wat af te lopen, nemen we Cosmo weer mee voor een wandeling. Dit keer gaan we naar Nottoway Park om te genieten van de herfstkleuren. Het is lekker, koel wandelweer. Als we langs het hondenpark komen, wil Cosmo er graag naar binnen, al zijn er geen andere honden. Christine en ik gaan op een bankje genieten, terwijl Cosmo het park verkent.

Rick heeft Saskia en Laura mee naar Party City om Halloween costuums uit te kiezen. Rick kiest gelijk ook een costuums voor ons tweeen.

Christine moest vanochtend heel vroeg op, wat ze nu begint te voelen. We gaan dus vroeg eten. Kai en Saskia hebben de Dogfish Head Alehouse uitgekozen. Het wordt een heel gezellige maaltijd. Ik neem pizza met crab en asperges, die erg lekker is. Laat maken we het vanavond niet, want morgen hebben we weer een vol programma.

Zondag

Alweer hoor ik Saskia vroeg opstaan. Omdat ik weet, dat Christine ook een vroege vogel is, sta ik ook maar snel op. Inderdaad zitten zij al beneden.

Omdat Rick nog slaapt, besluiten we met zijn drieen naar Starbucks te gaan. Ik weet Ricks bestelling toch wel, een grande skinny hazelnoot latte en een kalkoenbacon sandwich.

Het is druk bij Starbucks en we moeten even op onze bestelling wachten. Met een misto met extra koffie voor mij (kost niet meer, want het is tenslotte gewoon koffie, als ik die zonder melk zou vragen) en twee skinny vanilla lattes voor Christine en drie kalkoenbacon sandwiches gaan we weer huiswaarts.

Inmiddels is Rick ook op, maar Kai ligt nog op een oor. Die wilde toch niets van Starbucks, dus we eten met zijn vieren ontbijt. Dan maken Christine en ik ons klaar voor een lange powerwalk door de buurt.

Het is schitterend weer, zonnig en nog koel. We lopen naar het Community Center, zoveel mogelijk heuvels. We genieten van elkaars gezelschap, de herfstkleuren en de Halloween versieringen. Na vijf kilometer zijn we weer thuis.

Na afscheid van Kai, die om drie uur terug naar Richmond zal gaan, te hebben genomen, gaan Christine en ik op pad. De anderen gaan zich ook vermaken, want Rick zal de kinderen meenemen naar het Hard Rock Cafe in Washington voor de lunch.

Christine en ik halen een picknick bij Whole Foods. We gaan een sandwich met rosbief delen en daarbij hebben we vers fruit en kaas. Nu zijn we klaar voor onze rit naar de wijngaarden van Virginia.

Deze staat is nummer vijf van de wijnproducerende staten in de VS. Alleen Californie, New York, Oregon en Washington hebben meer wijngaarden. Loudoun County, de county naast de onze, heeft prachtige landschappen en een groot percentage van die wijngaarden.

Tot Leesburg nemen we de tolweg en daarna worden het al gauw kleinere wegen. Virginia Byways zijn mooie (land)wegen met schitterende natuur. Het is dus al een genot om hier rond te rijden.

Al gauw komen we door Hillsboro, een schattig historisch plaatsje uit 1752. De eerste wijngaard, die we gaan bezoeken, ligt net buiten het plaatsje.

De Hillsborough wijngaard heeft prachtige uitzichten. Wij nemen onze picknick mee en lezen, dat we die alleen op het gras in de Adirondack stoelen mogen opeten, niet op hun terras. Prima, geen probleem, die stoelen zijn ook erg comfortabel.

Binnen worden we vriendelijk ontvangen en Christine trakteert op een glas rose. Dat dragen we met het eten naar buiten, waar we nog een paar stoelen open vinden. We kijken uit over de wijngaard en de heuvels erachter, waar de herfstkleuren prachtig zijn. Het valt niet te beschrijven, hoe mooi het hier is.

Het zonnetje schijnt en het is warm genoeg om zonder jas te zitten. We ontspannen ons helemaal hier en voor we het weten zijn er een paar uur voorbij. We willen nog meer zien, dus hijsen onszelf met moeite uit de stoelen en gaan weer op pad.

Het plaatsje Hillsboro is heel klein, maar ook heel fotogeniek. Ik wil er graag even stoppen om te fotograferen. De enige parkeerplaats is bij de Stoneybrook Farm markt. Hier staat ook een bandje Ierse muziek te spelen.

Het is erg gezellig. Er staan gemakkelijke stoelen, waar mensen in zitten te luisteren met een drankje. Hieronder een stukje van de muziek:


Christine en ik lopen door het oude hoofdstraatje al fotograferend. Ieder huis is uniek en mooi. De oudste stamt uit circa 1760! Op de achtergrond zien we heuvels met schitterende herfstkleuren. Het voelt echt alsof we op vakantie zijn.

We kijken nog even in het marktje rond, maar zien niets van onze gading. Het wemelt hier van de wijngaarden en wij hebben zin om er nog eentje te bezoeken. Dat wordt de Doukenie wijngaard, die ook heel mooi gelegen is.

We worden heel hartelijk ontvangen door een van de eigenaressen, Hope. Zij vertelt ons hoe de wijngaard naar haar moeder is genoemd en "Doukenie" betekent "Hertogin". Hope zelf is ook niet meer de jongste, haar zoon en schoondochter zijn degenen, die de wijngaard runnen. Voor we aan de wijnproeverij beginnen fluistert Hope ons nog toe, dat we, als we een fles kopen, een stukje van haar beroemde baklava krijgen.

Renee neemt het over voor de wijnproeverij. Omdat ik moet rijden proef ik alles en spuug het dan uit. Eigenlijk vind ik alleen de dessertwijn, die met frambozen is gemaakt, lekker. Christine ook, dus daar nemen we een fles van mee naar huis om vanavond na het eten te proeven. Rick houdt ook van zoete wijn.

Via allerlei kleine weggetjes langs mooie boerderijen rijd ik terug naar de tolweg. Het lijkt of we in een andere wereld zijn geweest vanmiddag. Toch zijn we maar een uurtje van ons huis vandaan gereden. Daarom houd ik zo van Virginia, er is zoveel geschiedenis en natuur.

Rick en Saskia hebben bij Whole Foods avondeten gehaald. We smullen van de kipspiesjes, gegrilde asperges en olijfbrood (dat laatste is zo ontzettend lekker!!!). Het was werkelijk een fantastische dag geweest. We hebben volop genoten en het weer had niet mooier kunnen zijn.

Op tv is er een nieuwe show, die we allemaal erg leuk vinden, Once Upon A Time. Het gaat over sprookjesfiguren, die nu in de "echte" wereld wonen. Een interessant verhaal, dus die serie gaan we volgen. Het was weer een superweekend en Christine en ik hebben een superweek om naar uit te kijken!

Foto's van vandaag staan hier.

Herfstige watervallen

Even voelt mijn bed zo lekker aan, dat ik overweeg Sharons klas over te slaan. Maar dat wil ik toch niet, dus sta keurig op tijd op. Rick heeft de koffie al klaar staan en ik eet een bak cereal als ontbijt.

Er zijn allerlei emails te beantwoorden en op de een of andere manier vertrek ik net te laat van huis. Het gevolg is, dat ik me er nog ergens tussen moet proppen in het klaslokaal, want er zijn tien anderen aanwezig. Hoe we dit ooit deden, toen het lokaal de helft zo groot was, is me een raadsel! Gelukkig zijn "mijn" gewichten en bal nog wel voorradig.

Sharon doet zelf niet mee, wat meestal betekent, dat de klas moeilijker is. Ook vandaag is dat weer het geval. Het uur vliegt voorbij. Ik ben blij, dat ik ben gegaan en niet lui ben blijven liggen!

Christine komt dus morgen en zij heeft een allergie voor schaaldieren. Via Facebook heb ik een aantal plaatselijke restaurants gevraagd, of zij daar veilig zou kunnen eten. Van de meesten kreeg ik meteen antwoord, maar van Bazin's nog niet.

De eigenaar van dat restaurant sport ook bij Anytime Fitness en hij is er vanochtend. Ik besluit het hem direct te vragen. Gelukkig is zijn antwoord positief, want ik denk, dat Christine dit restaurant leuk zal vinden.

Halfhartig ga ik nog even op de fiets zitten, maar na tien minuten heb ik er genoeg van. Ik wil met Kai de natuur in. Hij heeft daarvoor Great Falls uitgekozen. Leuk, want daar ben ik alweer een tijdje niet geweest.

De route naar het park is al zo mooi, want de herfstkleuren komen steeds meer naar voren. Het lijkt dit jaar wel vroeger, dan anders, wellicht door de vele regen van de afgelopen maanden. Door de kleuren is het licht ook zo warm.

De parkeerplaats is drukker, dan ik had verwacht, maar we komen maar een paar mensen tegen tijdens onze wandeling. Dit keer besluiten we naar Riverbend Park te lopen, ongeveer vijf kilometer heen en weer. Het is een prachtige wandeling vlak langs de rivier, die Kai nog niet eerder heeft gedaan. Hier kun je goed zien hoe kalm en glad het water is voor het bij de Great Falls naar beneden komt stormen.

Aan het einde van de wandeling lopen we naar de uitkijkpunten van de watervallen. Er zit heel wat water in de rivier en de watervallen zijn wat mij betreft op zijn mooist. Dit uitzicht verveelt echt nooit. De herfstkleuren beginnen te komen, alleen zijn die langs de rivier om de een of andere reden minder vurig, dan bijvoorbeeld langs Burke Lake.

Het is inmiddels ver na lunchtijd en de magen knorren. We lopen terug naar de van en rijden naar Manhattan Bagel, Kai's keuze voor de lunch. We halen dunne bagels met tonijnsalade en eten die thuis op.

Terwijl ik computer gaat Kai bas spelen in de basement. Ik merk, dat ik die muziek eigenlijk best mis. Het is weer fijn hem thuis te hebben, al is het maar een paar dagen. Dit schooljaar is stukken beter voor Kai, dan vorig jaar. Hij gaat zelfs uit met zijn huisgenoten.

Saskia belt, dat ze klaar is bij de sportschool. Ze is er deze week iedere dag heengegaan en ik denk, dat ze zich er goed bij voelt. Het vroege opstaan en de vele beweging maakt Saskia wel erg moe, dus thuis gaat ze meteen even liggen.

Kai heeft enorme zin in hamburgers en Rick en Saskia ook, dus we gaan naar The Counter in Reston. Kai rijdt, zodat Rick ook een biertje kan drinken. We moeten een kwartiertje wachten, wat niets is voor dit populaire restaurant.

Dan krijgen we een tafeltje en het "menu", waarop we onze voorkeuren kunnen aankruisen. Jee, dat valt nog niet mee! Gelukkig zijn er meerdere blaadjes, want op de eerste kras ik zoveel door, dat het niet meer te lezen valt.

Uiteindelijk wordt het een veggie burger met feta kaas, verschillende groentes met tzatziki saus op een English muffin. Het is zeer smakelijk! Als we dan een hamburger moeten eten, doe ik dat graag bij dit restaurant. Ook de anderen smullen van hun keuzes. Jammer, dat mijn maag niet groter is, want ik had ook graag nog wat andere combinaties willen proberen.

Thuis vertrekt Saskia meteen naar bed en de mannen duiken de basement in voor een enge film. Ik heb een spinnende Meike naast mij liggen, die mijn bescherming zoekt van de deugniet Flapjack. Die laatste vermaakt zich met van alles en nog wat. Wie heeft tv nodig, als er een kitten is?

Foto's van vandaag staan hier.

Herfstachtige rondleiding

"Het waait wel hard, zeg", zegt Rick bij het opstaan. Inderdaad raast de wind door de bomen. Maar het is mooi zonnig met een staalblauwe lucht, dus een veel betere dag, dan gisteren voor een rondleiding.

Rick zet me bij de metro af en precies op de afgesproken tijd van half tien stap ik bij McPherson Square weer uit. Het is flink guur weer en een stuk koeler, dan de afgelopen dagen, dus ik ben blij, dat ik een winddichte jas aanheb!

Al meteen herken ik C. en S. bovenaan de roltrap. Van C. heb ik foto's gezien op Facebook. We hebben de afgelopen maanden regelmatig contact gehad, dus het is of we elkaar al kennen.

We lopen naar het Witte Huis, waar het vrij rustig is. Ook aan de achterkant zijn weinig mensen. De president is niet thuis, die voert campagne in North Carolina.

Bij de monumenten is het wel druk. Er zijn veel bussen en grote groepen. Duidelijk zijn de schoolreisjes ook weer begonnen. Een groep bij het Vietnam Veterans Memorial maakt indruk. Het zijn Tweede Wereldoorlog veteranen met hun begeleiders. Een heel aantal ervan loopt nog zelf! Ik teken ervoor om op die hoge leeftijd nog goed ter been te zijn!

Het is iedere keer weer grappig te zien, dat we altijd ongeveer op de gereserveerde tijd bij de Old Ebbitt Grill aankomen. Soms een kwartiertje later, maar meer ook niet. Opvallend vind ik dat, want de ene groep neemt veel foto's, anderen weer niet en het wandeltempo verschilt ook.

Tony, de host bij Old Ebbitt, begroet me als een oude bekende (eindelijk). Hij laat me trots zien, dat hij de spelling van mijn naam heeft verbeterd. Degenen, die de reserveringen hadden opgeschreven, waren daar creatief mee geweest, maar hij weet (wat ik knap vind) de juiste spelling.

Hij stelt me voor aan hun nieuwe manager, een heel jonge man. Die brengt ons ook naar onze tafel. Het duurt, ondanks, dat ik hier al zo vaak heb gegeten, even voor ik mijn keuze heb gemaakt. Het wordt dit keer een French dip sandwich, die S. ook neemt. C. neemt de Senator sandwich met kalkoen en ham. Het smaakt allemaal weer prima.

Na een uurtje zijn we klaar en zetten onze toch voort. Helaas is de zon inmiddels achter de wolken verdwenen, wat het nog kouder maakt. Het valt me op, dat het protest van Occupy DC op Freedom Plaza een stuk kleiner is, dan dinsdag. Ze slapen tenslotte in tenten en tja, dat is nu wel koud, natuurlijk.

C. en S. hebben Chinatown al bezocht, dus we lopen rechtstreeks naar het Capitool. Daar is het aan de Senaatskant weer druk, want de Senaat is in sessie. Maar dit keer zijn er helaas geen beroemdheden op de trappen.

Bij de Library of Congress gaan we naar binnen. Het is ook wel lekker even uit de wind te zijn! Bij de grote leeszaal vertelt een gids over de geschiedenis en wat we langs de muren zien. Ik vind het wel fijn weer eens een opfrisser daarvan te krijgen, want het was alweer even geleden, dat ik met een rondleiding meeging hier.

De dames willen nu naar het Air and Space museum, dus we nemen afscheid. C. heeft een stapeltje Suske en Wiskes en tijdschriften mee voor mij, heel fijn. Ik kan voorlopig goed vooruit daarmee. In de metro lees ik alvast een van de Suske en Wiskes.

Als de trein eenmaal uit de tunnels is, bel ik Kai om te vragen, of hij me op wil halen. Dat vindt hij prima en een kwartiertje later stap ik in zijn Kia. Het blijft handig zo'n rijdende zoon!

Rick heeft vanavond een diner van zijn werk. Kai en ik hebben zin in Japans, wat ik bij Yama ga halen. Ik eet een lichte sushi maaltijd. Ik ga vanavond weer eens naar bunco en daar zijn ook altijd allerlei snacks.

De bunco avond is dit keer bij iemand, die ik niet ken, en er spelen nog een aantal mensen mee, die ik nooit heb ontmoet. Ook is de gemiddelde leeftijd van de speelsters een stuk jonger, dan ik. Daarom doe ik niet iedere maand meer mee, maar ik vind het wel leuk om in te springen, als ze invalsters nodig hebben. Zo leer ik weer nieuwe mensen in de buurt kennen en zij mij (het is al lucratief gebleken voor Saskia, die er een aantal oppasadressen aan over heeft gehouden).

Het thema vanavond is "Autumn Harvest" (herfstoogst) en daarvoor moeten we een kleinigheidje van onder de $3 meenemen. Ik vond gisteren een heel erg lekker ruikend kaarsje in de vorm van een pumpkin pie bij CVS. Al die kleinigheidjes worden gewonnen door degene, die op het laatst de "gecko" heeft, een pluche beest, dat je krijgt, als je drie tweeen gooit en weer kwijtraakt, als de volgende drie tweeen gooit.

Het wordt een gezelllige avond met lekkere hapjes. Ik ben blij, dat ik ben gegaan en neem me voor toch vaker te gaan. Er zijn genoeg moeders van tieners van ongeveer Saskia's leeftijd, dat ik me niet de grootmoeder van de groep voel. Bovendien werd ik zo enthousiast begroet en bij het afscheid ge"hugged", dat ik me zeker erbij voelde horen.

Foto's van vandaag staan hier.

Lijstje afwerken

Vandaag heb ik lang niet zo'n opwindende dag als gisteren voor de boeg, dus ik neem mijn tijd met opstaan. Het regent en mijn bed voelt heerlijk aan. Cosmo en Flapjack doen erg hun best me wakker te krijgen en dat lukt als Flapjack voor de zoveelste keer over mijn gezicht loopt.

Met een kop koffie en een paar gepocheerde eieren doe ik mijn dagelijkse internetrondje: blog reacties, email, Facebook en het Alles Amerika forum. Intussen komt Flapjack naast me liggen spinnen en Cosmo op mijn voeten liggen.

Oei, dit is wel heel gezellig en warm. Het maakt de zelfdiscipline vinden om naar de sportschool te gaan wel erg moeilijk. Pas na een uur lukt het me mezelf een schop te geven en naar Vienna te rijden. Eerst ga ik naar het postkantoor om een pakje naar een kleine Paul Frank fan in Nederland te sturen.

Dan heb ik echt geen excuses meer, dus loop de sportschool binnen. Ik begin met gewichten. Vijf keer twintig squats met iedere keer tien seconden rust ertussen, dan lunges, borstspieroefeningen, rugspieren, kortom, alles komt aan bod. Na afloop stel ik de fiets in op een zware stand en met lezen gaat het halve uur gauw voorbij. Dolblij, dat het uur erop zit, rijd ik weer huiswaarts.

De regen is inmiddels overgegaan in een drup, dus ik neem Cosmo mee voor zijn wandeling. Mijn zus belt net, als ik wegga, dus we praten gezellig bij. Ik zie ook, dat het varken Hornsby weer in zijn Halloween personnage is veranderd. Hij is nu "Count Porkula from Swinelvania", erg grappig!


Onderweg zoek ik mooie blaadjes van maples. Die hebben zulke prachtige kleuren! Ik kies een "boeketje" met de gaafste blaadjes om foto's van te nemen. Al houd ik helemaal niet van regen, de druppels en het licht maken de blaadjes nog mooier.

Na de lunch werk ik mijn "te doen" lijstje verder af, dat is vandaag vrij lang, omdat ik de komende dagen weinig tijd zal hebben ervoor. Dat bevat onder anderen het wassen van het beddegoed van de logeerkamer. Nog drie nachtjes slapen en dan komt Christine! Ik zie er zo naar uit!!

Als ik klaar ben heb ik nog even tijd voor ik Saskia van de sportschool moet halen. Ik trakteer mezelf op een Diet Coke en de Suske en Wiskes, die vandaag aankwamen van Naomi. Nogmaals heel hartelijk bedankt!

Gisteravond vertelde Kai me (ja, echt, de avond tevoren), dat vandaag zijn korte herfstvakantie begint. We wachten dus nu op zijn thuiskomst. Hij brengt eerst een paar andere jongens naar huis. Ik zie er weer erg naar uit hem te zien. Het is wel een beetje zuur voor Katja, want die wil dolgraag naar huis komen, maar heeft geen herfstvakantie.

PS: De reden, dat Meryl Streep, Annie Leibovitz, Barbara Bush, Patricia Nixon en de vrouwelijke senatoren gisteren bij het Capitool waren, was een fotoshoot voor Vogue ten bate van het Women's Museum.

Foto's van de blaadjes staan hier.

Meryl Streep en Annie Leibovitz bij het Capitool

"Rondleidingdag!" is mijn eerste gedachte vandaag. De laatste rondleiding is alweer een aantal weken geleden, dus ik heb er zin in. Een check van het weerbericht stemt me blij, want de regen, die eerst voorspeld werd, zal nu wegblijven tot na middernacht. Het belooft een prachtige dag te worden.

Rick zet me af bij de metro. De trein staat al klaar en ik ben blij bij het eindstation in te stappen, want er zijn al bijna geen zitplaatsen meer. Een half uur later stap ik bij McPherson Square weer uit. Altijd zo'n andere wereld, zo opeens middenin de stad, waar iedereen zich naar kantoor haast of nog snel in een van de restaurants ontbijt eet.

Het hotel, waar ik mijn klanten van vandaag ga ophalen, ligt een aantal blokken verderop. Onderweg zie ik de tenten van de Occupy DC mensen, die een aantal pleinen in de stad bezetten. Behalve tenten en borden zie ik er niets gaande.

Als ik bij het The District hotel aankom, zie ik een paar mensen voor het hotel. Een ervan groet me, maar ze zien er Amerikaans uit, dus ik zeg gauw "hi" terug en loop dan naar binnen. Een van het groepje loopt me achterna en zegt in onvervalst Nederlands, dat ik hen vast zocht. Oeps!

We maken kennis en ik zie meteen, dat dit een leuke dag gaat worden. Alle vier zijn lekker spontaan en goedlachs. We lopen naar het Witte Huis, waar het erg rustig is. De president is campagne aan het voeren in North Carolina, dus niet thuis.

Vorige week was er een groot diner voor het staatshoofd van Zuid-Korea. Ik las, dat daarvoor groente uit de moestuin van Michelle was gebruikt, en honing uit de bijenkorf daar. Die kun je beiden goed van achter het hek zien.

Dan beginnen we aan de ronde monumenten. Zij hebben hier maar een volle dag en gaan morgen naar New York. Weer een geval van hoe onbekend Washington is in vergelijking met New York. Naarmate de dag vordert wordt ook wel duidelijk, dat er nog veel meer te zien zou zijn. Ze zijn allemaal blij dit bezoek te hebben ingelast.

Alle monumenten maken weer indruk. Ze zijn ook echt allemaal uniek, ik krijg er zelf ook nooit genoeg van. Het is ook bijzonder om er zoveel achter elkaar te zien. Ik weet niet of er een andere stad bestaat, waar dat ook zo is. Bij het Martin Luther King Memorial fotografeer ik de controversiele spreuk, die iedereen verwijderd of aangevuld wil zien. De controversie ontgaat me eerlijk gezegd helemaal.

We lopen helemaal rond het Tidal Basin en zien net voorbij het Jefferson Memorial een grote vogel in de struiken zitten. Van verre lijkt het een uil, maar bij onderzoek thuis bleek het een groene reiger te zijn. Dat is een vogel, die ik nooit eerder heb gezien.

Nu is het tijd voor de lunch en onze voeten zijn het daarmee eens. Old Ebbitt Grill ligt perfect in het midden van de rondleiding en hun zachte banken zijn heerlijk na zo'n flinke wandeling. We zijgen er dankbaar in neer.

Hun menu is zo uitgebreid, dat het even duurt, voor we onze keuze hebben gemaakt. Ik probeer een nieuw gerecht, de zalmcakes, en die smaken prima. De anderen vinden hun gerechten ook lekker, alleen de gepofte zoete aardappel bij de crabcake is niet voor herhaling vatbaar. Dat is ook wel een vreemde combinatie met crab, vind ik.

Na de lunch lopen we verder naar Chinatown. Het FBI gebouw, hoe lelijk ook, maakt toch indruk. Bij het Hard Rock Cafe gaan ze even de winkel in, maar vinden niets van hun gading.

Na de relatieve rust van de Mall is Chinatown een leuk voorbeeld van een van de gezellige buurten van de stad. Hier wemelt het van de restaurants en winkel en er heerst een gezellige drukte. Het is ook minder (maar nog wel) toeristisch, want hier komen ook veel Washingtonians voor vertier.

Omdat een aantal van het groepje interesse in justitie en politie heeft, lopen we de winkel van het Crime and Punishment Museum binnen. Voor het museum zelf hebben ze helaas geen tijd meer deze reis.

Hier lopen we ook langs een aantal leuke restaurants, die ik aanraad voor vanavond, en dan lopen we Pennsylvania Avenue weer op richting Capitool. Dat gebouw maakt ook altijd indruk. Het is dan ook 267 meter breed. Leuk vind ik altijd om te luisteren naar de opmerkingen tegen elkaar. Daaruit maak ik op, dat de rondleiding zeer gewaardeerd wordt.

Voor het Capitool wacht ons een grote verrassing. Het is duidelijk, dat er "wat" gaande is, want er is een fotografie paraplu en een fotografe (die later Annie Leibovitz bleek te zijn, ik wist niet hoe zij eruit zag). Ik herken de vrouwelijke senator van Maryland, Barbara Mikulski.

Opeens word ik echt opgewonden, want ik kijk recht in de ogen van niemand anders dan Meryl Streep! Zij staat letterlijk vlak voor ons, dus ik maak gauw foto's. Later lees ik, dat ze op bezoek waren bij Carolyn Maloney, een van de senators uit New York. En de jonge vrouw op de foto's is Barbara Bush, een van de Bush tweelingen. Natuurlijk erg leuk ook voor "mijn" groepje om dit mee te maken.

De volgende "stop" is de Library of Congress. Dit gebouw is mooi van buiten, maar als je niet naar binnen gaat mis je van alles. Ook dit keer vallen de monden open bij het zien van de pracht in de hal. In de hal, die over de grote leeszaal heenkijkt, zien we voor de derde keer vandaag andere Nederlanders met kinderen. Duidelijk is de herfstvakantie daar gaande.

Langs de musea lopen we naar het Smithsonian metrostation, waar ik afscheid neem. Ik krijg weleens de vraag, of het niet raar is zo met vreemden op stap te gaan. Antwoord is nee, meestal voelt het meteen goed. Wat raar is, is na zo'n intensieve dag afscheid te nemen en niet te weten, of je elkaar ooit weer zult zien. Iedere keer treft me dat weer! Gelukkig kan ik met sommigen via Facebook contact houden.

De trein komt al vrij snel, maar er zijn geen zitplaatsen. Daar zijn mijn voeten niet blij mee. Gelukkig gaan bij Metro Center zoals altijd veel mensen eruit en vlei ik mij dankbaar neer in een stoel. De hele weg terug sta ik in tweestrijd of ik een taxi of de benenwagen terug naar huis zal nemen.

De benen winnen, want het is zulk heerlijk weer en ik ben niet zo moe, als ik eerder was. Waarschijnlijk had de hitte toen er ook veel mee te maken. Het is mooie wandeling met herfstkleuren, die in onze buurt al verder zijn, dan in Washington. Saskia is ook al thuis na gesport te hebben.

Rick komt pas laat uit zijn werk. We zijn alle drie moe, dus het wordt makkelijk pizza vanavond. Daarna lekker voor de tv hangen en voor mij nagenieten van weer een speciale dag.

Foto's van Meryl en Annie hier.

De andere foto's, inclusief Occupy DC, hier.

PS. Met de klasgenoot van Saskia gaat het gelukkig goed. Hij wordt nu wel tenminste tien dagen geschorst en misschien zelfs van school gestuurd.

Burke Lake

Tot mijn teleurstelling is het bewolkt als ik opsta. Ik had op zon gehoopt, want had Burke Lake op mijn programma staan. Met bewolking heb ik daar geen zin in. Ik hoop dus maar, dat de zon zich later vandaag, zoals beloofd, nog zal laten zien.

Steeds meer merk ik, dat vooral mijn rechterbeen opspeelt qua pijn. Vooral in mijn heup en enkel. Die enkel heb ik, toen ik 21 was, gecompliceerd gebroken en heb toen maandenlang met loopgips gelopen. Dat was destijds nog flink zwaar. Deels stammen mijn fibromyalgieklachten daar ook van, die zijn het ergst aan mijn rechterkant.

In ieder geval heb ik vandaag weer flink last van dat been. Dat vertel ik Sharon. Zij stelt voor, dat we, na kort opwarmen, beginnen met flink strekken. Als Sharon mijn been pakt en strekt, merk ik, hoe stijf dat is! Na afloop voel ik me wel iets beter en neem me meteen voor toch intensiever te gaan rekken en strekken. Ik heb er meestal geen geduld voor, maar het moet echt.

Door de pijn houdt Sharon de beenoefeningen vandaag licht. In plaats daarvan concentreren we ons op het bovenlichaam en de buikspieren. Na het uur is het nog steeds bewolkt, dus ik besluit dan toch maar in de sportschool mijn cardio te doen. Tijdens het halve uur op de crosstrainer zie ik buiten de zon langzaam tevoorschijn komen en krijg weer hoop.

Tegen de tijd, dat ik thuiskom, zijn de wolken weg en lacht me een stralend blauwe lucht tegemoet. Cosmo zeurt om een wandeling en ik kan het gewoon niet laten. Burke Lake Park roept onze naam. Ik ben blij mijn oorspronkelijke plan toch te kunnen uitvoeren.

De lange rit naar Williamsburg gisteren heeft mijn benzinetank wel vrijwel geleegd. Ik heb niet genoeg om naar het park te rijden, dus gooi eerst de van vol. Dan rijd ik door de drive thru van McDonald's voor het eerst sinds dit filiaal is verbouwd. Het ziet er mooi modern uit!

Met een kip snack wrap en een diet Coke zonder ijs ga ik op weg naar het park. Het is zo'n 18 kilometer rijden, vrijwel rechtdoor, want het ligt aan de 123, de hoofdweg, die ook door Vienna loopt. Eerst kom ik door Old Town Fairfax en daarna wordt het mooi met de beginnende herfstkleuren.

Cosmo is helemaal opgewonden, als we aankomen. We zijn hier al een tijd niet geweest, maar volgens mij herkent hij het toch. Bij de eerste blik op het meer zie ik, dat er al lekker wat kleuren zijn. Nog niet op zijn hoogtepunt, maar genoeg om mooie foto's te kunnen maken. Ik besluit de iets meer dan 7 kilometer rond het meer te gaan lopen.

Onderweg komen we een aantal andere wandelaars en joggers tegen. Een paar hebben een hond en ik ben ervan overtuigd, dat er toch een bepaalde lichaamstaal is tussen de dieren. Cosmo blaft luid tegen twee ervan, terwijl hij bij anderen gewoon doorloopt of even ruikt.

Zo af en toe stop ik om de prachtige uitzichten in me op te nemen en te fotograferen. Ook moet ik uitkijken niet te struikelen, want als ik niet langs het meer loop, kijk ik naar boven. De kleuren met de felblauwe lucht zijn zo prachtig. Het is bijna windstil, dus prachtige weerspiegelingen in het water. Intussen vermaakt Cosmo zich ook prima met de eekhoorns en chipmunks, die op ons pad komen.

Het is ronduit genieten en ik sta in tweestrijd tussen lekker doorstappen en mijn tijd nemen, want het is hier zo mooi en sereen. Er vliegen zelfs geen vliegtuigen over, dus het enige geluid zijn een paar krekels en de eekhoorntjes. Ik besluit af en toe even echt te stoppen, maar tussendoor wel flink de pas erin te zetten, want zeven kilometer is verder, dan het lijkt.

Na zo'n anderhalf uur zijn we terug bij de van. Cosmo heeft duidelijk ook genoten en hij valt prompt in slaap. Ik ben blij hem die lange wandeling te hebben gegeven, want dat gaat morgen niet lukken.

Saskia is vanuit school direct naar Anytime Fitness gegaan. Als die een plan maakt, houdt ze zich daar ook aan, ik vind dat bewonderenswaardig. Ze doet een uur cardio en ik haal haar daarna op. Duidelijk zit haar iets dwars.

In de auto komt het eruit. Een jongen, met wie ze in de achtste klas goed bevriend was, heeft vandaag een drug overdosis genomen op school. Volgens het verhaal oxycotton (oxycontin), niet bepaald een ongevaarlijk iets. Hij was bewusteloos en Saskia zag hem op de brancard liggen met een deken over zijn gezicht. Ook zag ze politie en de principal van de school in de kliniek.

Saskia is bang, dat het ernstig is, en checkt meteen online. Daar is niets te vinden, dus misschien valt het mee. Wel heel heftig voor haar om mee te maken. Deze jongen "rookte" ook een Sharpie permanente viltstift, heel triest. Alles kan zo tot "drug" gemaakt worden.

Rick komt thuis met Libanees eten van de Wooden Bakery, die we zaterdag ontdekten. Als voorafje hebben we gevulde druivenbladeren, maar die vind ik een beetje te zuur. De kip shawarma sandwiches zijn echter ontzettend smakelijk! Gerold in dunne pita met een lekkere saus en heel malse gekruide kip, het gaat er goed in!

Maandagavond is altijd een leuke tv avond. Eerst "How I Met Your Mother", dan de nieuwe comedy "2 Broke Girls", "Two and a Half Men" (tot nu toe vind ik Ashton Kutcher nog maar matig) en dan "Mike and Molly". Rick en ik hangen dus lekker voor de buis. Morgen weer vroeg dag, want ik heb een rondleiding.

Foto's van Burke Lake staan hier.

Busch Gardens

Zaterdag

Rick en ik slapen lekker uit, al doet de zon al vroeg zijn best om mij te wekken. Saskia moet om kwart voor acht babysitten en doet het zo stilletjes, dat ik om tien voor acht met schrik wakker word, me afvragend, of ze wel op is gestaan. Aan het alarmsysteem kan ik zien, dat de garagedeur open is, dus ze is vertrokken.

We nemen de tijd voor het ontbijt en dan dwing ik mezelf toch naar de sportschool te gaan. Het is schitterend weer, maar ik wil echt intensief sporten en dat gaat buiten niet, nu ik niet kan hardlopen. Een half uur intervals op de stairmaster op niveau 9 geeft me het gevoel flink bezig te zijn geweest.

Terwijl ik sport, kijk ik zo af en toe naar buiten. Het valt me op, hoe druk het in het centrum van Vienna is op zaterdagochtend. Mensen gaan naar de Farmers Market een paar blokken verderop. Fietsers en joggers lopen langs en er wordt bij de lokale kleine winkeliers hier aan de gezellige Church Street gewinkeld. Het geeft me het gevoel ergens in Europa te zijn.

Rick is bezig aan het huis en wil naar de tapijtwinkel, want een van de kleuren, die we dachten te willen, bleek toch te donker voor ons. We kiezen een lichtere uit. Daarna halen we lunch, die we gezellig samen in de auto opeten.

Rick wil nog wat spullen voor de basement en we bezoeken nog een paar zaken in Vienna. We ontdekken Wooden Bakery , een Libanese bakkerij met shawarma broodjes, die moet ik eens proberen. Jammer, dat we net lunch hebben gegeten.

Het is zulk heerlijk weer, dat ik buiten wil zijn. Rick gaat door met zijn werk aan het huis. Ik neem de Washington Post naar buiten en ga voor het huis ouderwets de krant lezen.

Eerlijk gezegd doe ik dat veel te weinig. We hebben ons abonnement al teruggeschroefd en krijgen nu alleen de vrijdag-, zaterdag- en zondagkrant. Die laatste wordt voor een groot deel al op zaterdag bezorgd, dus ik heb dat gedeelte er ook bij. Het is bij elkaar meer dan een uur leesplezier.

Terwijl ik zit te lezen vliegen de vlinders en bijen af en aan op de vlinderstruiken. Het lijkt wel of ze iets in te halen hebben na de regens. Ik geniet van de mooie kleuren, maar heb ze nu al zoveel op de gevoelige plaat vastgelegd, dat ik mijn fototoestel er niet bij haal.

Saskia vertrekt naar een verjaarspartij en Rick is tevreden met wat hij vandaag voor elkaar heeft gekregen. Voor hem is naar de bioscoop gaan ontspanning en we kiezen de film "The Big Year" met Steve Martin, Owen Wilson en Jack Black.

Om eerlijk te zijn had ik er meer van verwacht. Ik vind Steve Martin altijd erg leuk en de andere twee ook. Het is een grappig verhaal, maar mist voor mij de "oemf". Het verhaal kabbelt voort en is gewoon eigenlijk een beetje te gezapig. Ik had gedacht meer te lachen, maar we vermaken ons toch wel.

Eigenlijk zijn de 755 verschillende vogelsoorten, die aan het einde voorbij komen, nog het meest opmerkelijk. Wie had gedacht, dat we op dit continent zoveel verschillende soorten hadden en tot mijn verbazing ken ik de meeste hoofdnamen ervan.

Bij de voorfilms zaten wel een heel aantal, die Rick en ik willen zien. Johnny English, We Bought A Zoo, The Best Exotic Marigold Hotel en ook Happy Feet Two lijkt me leuk. Maar vooral naar de twee Britse films zie ik uit.

Rick heeft zijn Gordon Biersch Stein Club kaart mee en daarme krijgen we in dat restaurant meteen een tafeltje. Altijd handig op het weekend, als de wachttijd meer dan een uur bedraagt.

Mijn garnalen en kreeft taco's smaken heerlijk en Ricks Marokkaanse kip ook. Maar wat nog het allerlekkerst is, is het mini dessert. We delen een brownie mousse en die paar hapjes hebben zoveel smaak, veel lekkerder, dan een enorm stuk cake. Echt een goede uitvinding, die mini desserts, het is ook echt een trend.

Zondag

Om zeven uur gaat de wekker en we springen alle drie monter uit bed. We hebben een leuke dag bij Busch Gardens voor de boeg, namelijk. Terwijl ik Cosmo uitlaat in de nog koele ochtendlucht, haalt Rick bij Starbucks koffie en ontbijt.

Aangezien Williamsburg een dikke twee uur rijden weg is, eten we in de auto en vertrekken zo keurig op de gisteren afgesproken tijd van acht uur. Het weer kan gewoon niet mooier en het verkeer is heel rustig.

Via de I-95 draaien we bij Richmond de I-295 op. Hier moet Rick zijn snelheid wat aanpassen, want we zien heel veel politie en hij kruipt door het oog van de naald als een van de troopers de auto voor ons eruit pikt. De snelheidslimiet is hier 70 mijl per uur, maar het gros van het verkeer rijdt flink harder.

De laatste interstate, die we vandaag rijden, is de I-64 en dan zijn we in Williamsburg. Dit gedeelte van Virginia is een van mijn favorieten met het Historic Triangle, Busch Gardens, Virginia Beach en meer. Het wordt door buitenlandse toeristen vaak overgeslagen, maar het is een stukje Amerika waar geschiedenis, natuur en amusement op korte afstand van elkaar zijn te vinden.

Net na de opening komen we bij Busch Gardens aan. We betalen extra voor "preferred parking" en komen zo in de derde rij vanaf de ingang te staan. Lekker dichtbij, dus. De kaartjes, met AAA korting, zijn ook al gauw gekocht en na een snelle tasseninspectie lopen we "Engeland" binnen.

Busch Gardens is na Disney mijn favoriete park qua aankleding. Hier in Williamsburg is het thema Europa en zijn de attracties in verschillende landen gelegen. Het eten en de winkeltjes hebben over het algemeen ook een landenthema.

Vanaf eind september tot het weekend voor Halloween is er ook "Howl O Scream". Het park is super mooi en eng versierd. Howl O Scream zelf begint pas om zes uur, dus dat gaan wij niet meemaken (maar goed ook, want heel eerlijk gezegd heb ik het niet zo op met griezels, die onverwachts van achter dingen op je afspringen).

Wij beginnen met de achtbanen, de Griffon als eerste. Daar staat nog geen rij, dus we kunnen zo instappen. Dit is een van onze favoriete banen allertijden. Hij blijft bij de eerste val even bovenaan hangen en valt dan met bijna 90 graden naar beneden, zo'n lekker gevoel!

We gaan dan ook meteen nog een keer. Saskia wil graag op de voorste rij. Daar staat een iets langere rij voor, maar omdat er tien tegelijk in gaan, gaat het snel. En wauw, wat een ervaring! Het voelt letterlijk of we vliegen. Saskia's ogen tranen helemaal van de wind.

De volgende achtbaan is de Alpengeist. Ook daarbij hangen je voeten, maar hij is heel anders, dan de Griffon. Er is niet zo'n stijle val en Alpengeist draait meer. We gaan maar liefst zes keer over de kop!

Tijd voor achtbaan nummer drie, nu de rijen nog meevallen. Daarvoor moeten we naar de andere kant van het park en onderweg maak ik de ene foto na de andere van de decoraties. We lopen via Duitsland naar Italie, waar Apollo's Chariot ons opwacht.

Deze achtbaan gaat niet ondersteboven, dus we krijgen een harnas dat ons aan de heupen vastzet. Deze baan heeft iets weg van een houten baan, alleen is hij van staal, waardoor je niet zo door elkaar wordt geschud. Op een gegeven moment krijg ik het gevoel even helemaal gewichtsloos te zijn.

Al vinden we deze baan alle drie erg leuk, de rij is al vrij lang en we hebben zin in lunch. Daarvoor lopen we naar Ierland. Onderweg komen we door Frankrijk, waar alles met ratten is "versierd". Aan de ingang staan twee medewerksters met echte ratjes in hun armen, die wij mogen aaien. Dat had ik nog nooit gedaan. Al weet ik, dat ratten pientere en leuke huisdieren zijn, ik kan me er toch niet toe aangetrokken voelen.

Overal in dit park zijn dieren. Er zijn o.a. gewonde roofvogels, waaronder drie bald eagles, wolven, paarden, schapen en lorikeets. Om de zoveel tijd krijg je de kans een van de roofvogels van dichtbij te zien of een wordt er over de wolven verteld. Er is ook een show met huisdieren. Als je niet van achtbanen houdt heeft dit park nog zoveel meer te bieden.

In Ierland nemen we een tafeltje bij Grogan's Pub. Saskia en ik nemen een met stew gevulde gepofte aardappel. Die aardappel is formaat schip, dus daarvan krijgen we nog geen kwart op. De stew is wel erg lekker. Ook Rick heeft stew, maar dan in een Iers soda broodje.

Eerder had ik gelezen, dat de Monster Stomp show goed zou zijn. We zijn daar precies op tijd klaar voor en nemen voorin het theater plaats. Het wordt inderdaad een erg leuke voorstelling. Afwisselend "stompen" met bezems, messen of stokken, een heel grappige dans van skeletten en een aantal spookachtige liedjes, die goed worden gezongen. Het geheel duurt een half uur en zelfs Saskia, die er skeptisch over was, vond het de moeite waard.

Buiten wordt ook gedanst en gezongen door vogelverschrikkers en pompoenen, onder leiding van "Jack", de hoofdpompoen. Ook dit is weer erg kleurrijk en professioneel gedaan. Dit is de eerste keer, dat we in dit park zulke shows hebben gekeken en ik moet zeggen, ze zijn heel goed gedaan.

Er is nu nog een achtbaan, die we nog niet hebben gedaan. Daarvoor moeten we naar Schotland. Onderweg lopen we door de stallen van de enorme Clydesdale paarden, waar de brouwerij Anheuser Busch zo bekend om is.

De Loch Ness Monster achtbaan is de oudste in het park en stamt uit 1978. Het leuke aan deze baan is, dat hij een lange spiraal door een donkere tunnel maakt.

We zijn het er allemaal over eens, dat de Griffon echt helemaal onze favoriet is en besluiten te kijken of de rijen daar nog te doen zijn. Tot onze verbazing staat de wachttijd nog steeds op een kwartier en zelfs binnen die tijd zitten we er weer in. Mijn enige klacht is, dat de rit veel te snel weer voorbij is!

Behalve de Howl O Scream is het ook Oktoberfest in het park. Omdat het van een brouwerij is, kun je overal bier krijgen. We lopen naar het Festhaus in Duitsland, waar Rick en ik een biertje bestellen. Ze hebben Bud Light Lime en die vind ik lekker fris. Het metalen flesje, waarin ik het krijg, is zo koud, dat ik het nauwelijks vast kan houden!

Nu is er nog maar een attractie, waar Rick en ik graag in willen, Saskia minder. Dat is de Curse of DarKastle. Hier zien we echter voor het eerst vandaag een lange rij en de wachttijd bedraagt 40 minuten. Vooral ook omdat Saskia er eigenlijk niet in wil laten we deze attractie dan maar schieten.

Saskia heeft ook nog huiswerk en we hebben de voornaamste dingen wel gezien. We besluiten nog een keer in de Griffon te gaan om het af te leren en lopen dan naar de uitgang. Nu begint het park ook erg druk te worden, dus precies goed, want ik houd er niet van over de hoofden te moeten lopen.

De rit naar huis verloopt over het algemeen vlot. Een paar keer langzaam rijden op de I-95, maar dat is op een zondagmiddag gewoon. Voor het avondeten rijden we onze oprit weer op na een heel leuke dag in het park.

Voor foto's van vandaag klik hier.

Na plensregen komt zonneschijn

Het heeft vannacht nog flink huisgehouden, al heb ik daar niets van gemerkt. Gisteravond was er hier nog geen half uur rijden vandaan een tornado. Ook langs de weg, die Rick naar zijn werk neemt, zijn weer een aantal bomen neergekomen. Behalve een paar keer aan en uit flikkeren van de stroom hebben wij gelukkig verder niets gemerkt.


Filmpje van de tornado

Rick en ik eten samen ontbijt en dan vertrekt hij naar zijn werk en ik naar de sportschool. De core training klas is vol vandaag en Sharon laat alle spieren aan bod komen, maar vooral onze buikspieren. Die van mij zijn wel wat gewend, maar ik ben ervan overtuigd, dat ik ze morgen ga voelen!

Na de klas heb ik met Kirsten afgesproken op het W&OD pad te gaan wandelen. De zon schijnt, dus vol optimisme rijd ik naar Whole Foods. Onderweg begint het te druppen, maar het ziet er licht uit, dus ik heb goede hoop, dat het daarbij blijft.

Als ik de parkeerplaats op draai, belt Kirsten om te vragen, of we nog zullen gaan. Het lijkt niet zo erg en we hebben nu al zo vaak moeten uitstellen, dat we het er toch maar op gaan wagen.

Met mijn elegante rode regenponcho aan zal ik toch droog blijven en Kirsten heeft een paraplu mee. We lopen in westelijke richting en na een tijdje wordt het zowaar droog. Al pratend leggen we ongemerkt een drietal kilometer af.

Opeens zie ik het voor ons regenen, of liever gezegd plenzen! Het komt letterlijk als een muur op ons af en voor we het weten valt de zondvloed op onze hoofden. De paraplu en poncho mogen niet baten, we worden kleddernat! Het dondert ook, dus zo snel mogelijk lopen we terug.

In de struiken vlak langs het pad zien we nog een hertenpaar. Het mannetje heeft een prachtig gewei. Ik heb helaas alleen mijn telefoon mee en die wil ik niet nat laten worden. Een foto lukt dus niet, ook al omdat Cosmo ze doorheeft en ze met zijn geblaf wegjaagt.

Ondanks, dat het 17 graden is, heb ik toch ijskoude handen en voeten als we terug bij de van zijn. We waren van plan om bij Whole Foods wat lunch te kopen en die bij Kirsten thuis op te eten. Dat stellen we maar tot volgende week uit, want ik wil niets liever dan een warme douche! Mijn handen zijn helemaal gevoelloos.

Na die douche voel ik me weer een stuk prettiger. Ik heb dingen van Whole Foods nodig, dus rijd terug. Er zijn allerlei lekkere dingen te proeven, genoeg voor mijn lunch. Ik krijg nog alle voedeslgroepen binnen ook, want er is vis, vlees, kaas, brood en groente met dip.

Om een uur of twee is de regen eindelijk vertrokken. Ik heb zin om te fotograferen, dus eerst is Flapjack mijn onderwerp. Dat valt nog niet mee, want hij wil met het lusje van mijn fototoestel spelen. Dan maar foto's daarvan nemen. Ik ben zo blij, dat dit katje er is, hij brengt zoveel vertier!




Nu de zon weer schijnt zijn de vlinders ook meteen terug. Er zitten zelfs drie monarchs op onze vlinderstruik voor. Ze poseren prachtig en ik schiet een aantal mooie plaatjes.

Saskia is weer vanuit school naar Anytime Fitness gelopen. Ze laat goede zelfdiscipline zien, want dit is al de derde keer deze week. Ze belt als ze klaar is, zodat ik haar op kan halen. Het gaat goed met Saskia, ook op school. We kregen vandaag de tussencijfers door en die zijn allemaal hoog.

Al de hele dag heb ik enorme zin in crab. Ik heb mijn hoodie van het crabrestaurant in Juneau aan en het is een van mijn favoriete dingen om te eten. Gelukkig vindt Rick het ook lekker, dus gaat graag mee naar Joe's Crab Shack.


Dit restaurant is van hetzelfde bedrijf, als de Rainforest Cafe's, dus helemaal in crabthema ingericht, erg leuk. We moeten vijf minuten wachten op een tafeltje en lachen intussen om de gekke opdrukken op de t-shirts, die je kunt kopen.

We nemen een voorafje van crabballen met jalapenos, erg lekker! Ik bestel de gestoomde crab, King, Dungeness en Snow. Je kunt kiezen welke kruiden worden gebruikt en ik kies Old Bay, lekker pittig. De crab wordt met een maiskolf en gekookte aardappelen geserveerd. Tijdens het pellen breek ik een nagel, maar het is me helemaal waard. Wat een lekkernijen!!!


Voor



Na

Rick is niet zo van het pellen, dus heeft een gerecht met crawfish, mini kreeftjes. Ook hij smult ervan. Intussen worden er door de serveerders allerlei dansjes uitgevoerd. Vermakelijk, maar dat hoeft van ons niet. Het maakt het wel een echte bestemming voor speciale dagen, vooral voor kinderen. In ieder geval is het een erg lekker en leuk begin van het weekend.

Wil je spelende kittenfoto's zien, klik dan hier.

Voor de vlinderfoto's klik hier.