Relay for Life en de West Wing

Zaterdag

We hebben een drukke dag voor de boeg, dus staan bijtijds op. Na het ontbijt vertrekken Saskia en ik naar de sportschool. Zij "steelt" mijn stairmaster en doet daar een half uur op. Ik neem dus maar een crosstrainer en stel die zwaarder in, dan gewoonlijk. Ik ga maar weer eens een aanvraag doen voor een tweede stairmaster.

Thuis is Rick bezig met de monteur van Vector om ons huisalarm te repareren. Na de stroomuitval van een paar weken geleden heeft het niet meer goed gewerkt. Volgens de monteur hebben wij een archaisch alarmsysteem en dat moet je niet tegen Rick zeggen. Ik zie dus een nieuw systeem in onze toekomst, al zal het niet meteen zijn.

Rick en Kai gaan bij Oakton High School de tent voor de "Ace Gang", Saskia's Relay for Life team, opzetten. De Relay is al een paar jaar niet meer bij deze school geweest. Het is wel fijn, want hij ligt maar anderhalve kilometer bij ons vandaan.

Saskia en ik gaan intussen naar Target om wat drinken en proviand voor vanavond in te slaan. We houden angstvallig de radar in de gaten, want er wordt zwaar onweer voorspeld vanmiddag. De Relay begint een stuk later, dan voorgaande jaren, pas om zes uur, in plaats van drie uur. We hopen, dat het voor zessen gaat stormen, want dit zijn van die warmteonweersbuien, die na een uurtje weer vertrokken zijn.

Volgens mij moet de eerste keer, dat ik voor onder de honderd dollar aan boodschappen Target verlaat, nog gebeuren. Er is ook zoveel leuks in deze winkel! Saskia vindt bijvoorbeeld twee paar sandalen, die haar passen, ze heeft erg brede voeten. Ieder paar is $15. Mijn zonnebril bladdert en ziet er niet uit, dus ik ook daar ook een nieuwe van. Het is allemaal goedkoop, maar telt wel op!

Na de lunch help ik Saskia met de administratie. Alle deelnemers aan de Relay moeten een door een ouder ontekend formulier inleveren. De twee meisjes, die Saskia gisteren zo onder druk zetten, hebben dat nog niet gedaan. Saskia sms-t ze om te vragen die formulieren dan naar de Relay mee te nemen.

Tot onze verbazing gaat om een uur of twee de deurbel en staan S. en A. daar. Ze komen hun excuses maken aan Saskia. Hun ouders wisten niets van hun plannen om Saskia's hele schema om te gooien af, tot ze de e-mail van hun dochters daaromtrent ontvingen. Ik vind het heel netjes, dat ze zich komen verontschuldigen (wat met veel "hugs" gepaard gaat) en ben blij, dat hun ouders toch niet zo oppervlakkig (dank je, Petra) waren, als Rick en ik dachten.

Tegen vieren betrekt de lucht en dondert het in de verte vervaarlijk. Het regent even flink, maar het stelt hier eigenlijk weinig voor. Dit is natuurlijk perfect voor de Relay, want het klaart al vrijwel meteen weer op en er is niet meer slecht weer in aankomst volgens de radar.

Om half zes gaan Rick, Saskia en ik naar de Relay. Saskia krijgt haar t-shirt en ik koop nog wat luminaria, want ik dacht, dat Rick die voor zijn moeder en tante al had, maar dat was hij in alle reisdrukte van vorige week vergeten. Ik vind ook de luminaria, die ik al eerder had gekocht, langs de hardloopbaan.

De ouders, die voor zes uur op Saskia's schema stonden, komen keurig op tijd. Hun team bestaat uit zeventien deelnemers, dus sommige uren hebben meer dan een chaperone, zodat de ouders van alle tieners meedoen. Zo te zien kunnen ze allemaal prima met elkaar opschieten en zo hoort het ook.

Saskia krijgt ook veel complimenten van hen over hoe ze alles heeft georganiseerd. Sas vertrouwde mij op weg naar Target toe, dat ze deze avond eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt, vanwege alle stress van tevoren. Ze doet het helemaal voor de nagedachtenis van haar Grandma en ik weet, dat Rick en zijn vader vooral dat enorm waarderen.

Rick en ik halen Kai thuis op en gaan naar Sweetwater Tavern om te eten. Gelukkig hebben we onze naam op tijd op de lijst laten zetten, want het is er enorm druk. Great American Restaurants is een lokale keten, die superpopulair is. Al hun restaurants hebben idiote wachttijden op het weekend. Je kunt niet reserveren, maar wel van tevoren opbellen om je naam op de lijst te zetten. Ze geven dan een schatting van de wachttijd.

Het is zo druk, dat wij, ondanks, dat we op de afgesproken tijd aankomen, nog twintig minuten moeten wachten op een tafel. Niet getreurd, aan de bar kiest Rick een van hun daar gebrouwen biersoorten en ik een glas wijn. Helaas voor Kai is hij hier in de VS niet oud genoeg voor bier, want daar heeft hij in Europa wel een smaak voor ontwikkeld!

Na het eten is het bijna tijd voor onze chaperonebeurt voor de Relay. Als maakster van het originele schema (Saskia vond dat toch moeilijk) heb ik ons precies tijdens de luminaria ceremonie ingedeeld. Ik was blij te zien, dat de twee recalcitrante dames die tijd niet hadden veranderd, anders was ik wel in opstand gekomen.

We maken kennis met een paar andere ouderparen, want de acht tot negen uur mensen blijven ook voor de ceremonie. Dat is toch wel het emotionele hoogtepunt van deze avond ieder jaar. Dit jaar begint het wat later, omdat een meisje haar knie verdraait en met de ambulance moet worden afgevoerd.

Om een uur of half tien begint de sobere ceremonie. Op de tribunes staan luminaria's, die "HOPE" en "CURE" spellen. Rond de hele hardloopbaan staan de luminaria met namen van geliefden en bekenden van de deelnemers, die kanker hebben (gehad) (op de foto's "In honor of") of erdoor zijn overleden (In memory of).

We luisteren naar een heel emotionele toespraak van de moeder van Henry. Henry, nu zes jaar, heeft al twee keer met tumors te maken gehad, maar lijkt het nu goed te doen. De angst zit er bij zijn ouders natuurlijk wel in. Mijn gedachten gaan naar de families van de drie kleintjes, waarvoor ik luminaria heb staan.

Kleine Nathan is een dapper jochie, dan al minstens twee jaar tegen leukemie vecht. Via zijn moeder leef ik mee met hun moeilijke tijden. Hoe zwaar het is om iedere keer weer in het ziekenhuis te belanden is moeilijk te bevatten. Zo'n kaarsje vanavond lijkt maar zo'n minieme bijdrage. De andere twee kleintjes kende ik niet, maar hun namen zullen me altijd bijblijven, hun families in mijn gedachten.

Na de toespraken worden alle namen op de luminaria een voor een afgeroepen. Dat is nieuw dit jaar en geeft me helemaal kippenvel. Dit jaar worden er echter geen individuele kaarsjes uitgereikt, maar lopen we, met de lichten om het veld uit, in stilte langs de luminaria.

Zoals ieder jaar is dit een heel emotioneel iets. Bij de luminaria voor Ricks moeder moet Saskia erg huilen. Ook Rick en ik houden het niet droog. Het is alweer tien jaar geleden, dat we afscheid moesten nemen van deze lieve vrouw. Ze was zo'n liefhebbende grootmoeder en ik kon het heel goed met haar vinden. Ze werd veel te vroeg van ons weggenomen door longkanker.

Saskia wilde eerst niet de hele nacht blijven, want ze is uitgeput, maar nu ze hier is, besluit ze toch wel te overnachten. Rick brengt haar kussen en deken en daarna gaan wij naar bed. Ik val meteen als een blok in slaap, dus merk er niets van, dat Saskia net na enen Rick toch belt, dat ze thuis wil slapen.

Foto's van vanavond staan hier.

Zondag

Om vijf over zes schrik ik wakker van Saskia, die Rick vertelt, dat K.'s vader de tent heeft gebracht. Oh, denk ik, dat is fijn voor Rick, Saskia is thuisgebracht, dus hoeft hij er niet zo vroeg uit. Pas als we opstaan hoor ik, dat Saskia ook thuis heeft geslapen.

Voor we ons gebruikelijke Starbucks ontbijt gaan halen, rijden we naar Oakton High School. Onze koelbox kwam namelijk niet met de tent mee en Rick wil kijken, of hij achter is gelaten. Dat blijkt niet het geval, dus hopelijk heeft een van de andere ouders hem mee.

Na het ontbijt maken we ons allemaal klaar om naar Washington te gaan. Bloglezeres Evelyn heeft een rondleiding door de West Wing van het Witte Huis voor ons geregeld.

We moeten netjes gekleed en ik vind het moeilijk, wat te kiezen. Voor Rick is het makkelijk, die gaat in pak. Maar het is snikheet buiten en de meesten van mijn zomerjurken zijn of te feestelijk of te bloot. Ik kies dus maar een ensemble, waar ik niet zo weg van ben, maar wat wel een lang genoege rok heeft.

Ruim voor onze afspraak komen we in Washington aan. We parkeren langs Pennsylvania Avenue, dichtbij het Witte Huis, op zondag is dit gratis. Het is lunchtijd, dus we lopen de Cosi binnen. Zelfs Saskia vindt hier iets lekkers, net als ik de light tandoori sandwich.

Het is alleen snikheet in het restaurant. Ik meen me te herinneren dat hier al eerder in de zomer te hebben meegemaakt. Hierdoor heb ik weinig eetlust, jammer, want de sandwich is erg lekker. Ik ben ook best zenuwachtig voor de rondleiding, want er zal natuurlijk scherpe controle zijn en wat als we om de een of andere reden toch niet binnen mogen.

Ruim op tijd staan we voor het FDIC gebouw, waar we met J. hebben afgesproken. Precies om kwart over een komt J. aanlopen. Hij is een superaardig iemand, een van de advocaten van het Witte Huis. We maken kennis en lopen naar de eerste veiligheidscheck.

Daar gaat het helaas mis. Kai blijkt zijn identiteitsbewijs niet mee te hebben en, omdat hij boven de achttien is, mag hij zonder niet naar binnen. Dat is balen! Natuurlijk is de Secret Service officier onvermurwbaar, hoe aardig en onschuldig Kai er ook uitziet. Ik kan mezelf wel slaan, dat ik Kai er niet aan heb herinnerd zijn rijbewijs mee te nemen en Rick worstelt met dezelfde schuldgevoelens.

Eerst wil Rick zich opwerpen om bij Kai te blijven, maar hij is juist degene, die moeilijk nog een keer zal kunnen gaan. J. biedt al aan om later deze zomer nog eens te gaan. Saskia vindt het niet zo erg om bij Kai te blijven, want zij is erg moe. De kinderen gaan dus op ons wachten.

Na nog twee veiligheidscontroles lopen we de West Wing binnen. Wat een vreemd gevoel om nu in het werkgedeelte van het Presidentiele huis te lopen! Eerst zien we een aantal door de Witte Huis fotograaf gemaakte foto's, waaronder de inmiddels beroemde foto van het moment, waarop Bin Laden werd gedood.

De "mess" (restaurant) van het Witte Huis is helemaal in marinestijl gedecoreerd. Het eten hier is het beste van het beste en niet zomaar iedereen mag hier lunchen of dineren. Het menu, vertelt J., is aangepast aan de smaak van de president. Onder Bush, die J. goed heeft leren kennen als een heel warme en intelligente man, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, was het vooral Tex Mex. Nu onder Obama worden er hot dogs in allerlei combinaties geserveerd.

Rechts van het restaurant is de ingang van de "Situation Room", waar de wereld dag en nacht in de gaten wordt gehouden. Hier keken Obama en zijn cabinet ook naar het hele gebeuren omtrent Bin Laden. Net als J. ons erover vertelt, komt John Brennan, de deputy national security advisor, die ook op de bewuste foto staat, naar buiten. Een heel bijzonder gevoel om zo dicht bij iemand met zo'n belangrijke functie in dit immense land te staan!

Wij zetten onze tour naar het kantoor van de secretaresse (nu, kan ook een secretaris zijn) van de president. Deze persoon, waarvan we de naam niet te horen krijgen en die ik ook niet online kan vinden, is de Chief Operating Officer van het Witte Huis. Zij regelt alles omtrent het dagelijkse reilen en zeilen.

Als we verder lopen, zien we een medewerker in t-shirt, korte broek en slippers. J. merkt op, dat dat tijdens de Bush jaren niet voor zou zijn gekomen. Bush was, ondanks zijn gemakkelijke Texaanse natuur, formeler, dan Obama. Het is heel interessant om zo te praten met iemand, die beide presidenten heeft meegemaakt en persoonlijk kent.

Opeens komen allerlei mensen met koffers en tassen naar boven. Wij stappen opzij om ze door te laten. J. zegt, dat de president waarschijnlijk net thuis is gekomen en dit is zijn bagage. Dat maakt ons nog meer bewust van het feit, dat we hier lopen, waar de president en zijn gezin wonen. Sasha en Malia spelen waarschijnlijk maar een paar kamers hiervandaan.

We zien de kamer van de speechschrijvers, waar allerlei computers staan. Aan de muren hangen allerlei schilderijen van bekende kunstenaars. De president hoeft maar aan het Smithsonian te vragen, welk schilderij hij op wil hangen, en hij krijgt het te leen.

We zien de officiele cabinetkamer, waar het hele cabinet soms samenkomt, maar alleen, als de president ook aanwezig is. Anders komen ze bijeen in de minder formele Rooseveltkamer. Daarachter liggen de kantoren van onder anderen de vice president en de chief of staff, die door een stugge Secret Service agent worden bewaakt.

J. beschrijft VP Biden als een aardige en grappige man. Hij heeft regelmatig contact met hem. Vreemd genoeg (vindt hij), heeft hij nog maar een keer of twee met de president gesproken, terwijl Busch heel vaak met hem sprak.

Dan staan we opeens voor de Oval Office. Door het raam zien we de Colonnade, een rij kolommen, die een soort buitengang vormen. Via deze Colonnade loopt de president iedere ochtend naar zijn kantoor, de Oval Office.

De Oval Office heeft uitzicht op de befaamde Rose Garden. Ietsje verderop staat de speeltuin, die speciaal voor Sasha en Malia is gebouwd, zodat de president uitzicht op zijn spelende kinderen heeft, terwijl hij werkt.

De inrichting van de Oval Office is een beetje saai. Alles is beige en bruinrood. Er is weinig vrolijks aan. J. vertelt, dat het ten tijde van Bush veel kleurrijker was. Obama zelf was, volgens het verhaal, er ook niet zo over te spreken en vond, dat het zo uit IKEA kwam. Iets wat zijn vrouw hem niet in dank afnam, want zij was degene, die de kamer had ingericht.

We zien het befaamde bureau, waar JFK Jr. zich onder verschuilde. Het is een prachtig uitgesneden houten bureau, een cadeau van de Engelse koningin.

Na de Oval Office uitgebreid bewonderd te hebben, het is tenslotte niet iedere dag, dat je het kantoor van de president van de VS met eigen ogen mag aanschouwen, lopen we de Rose Garden in. Helaas mag er nergens gefotografeerd worden, want deze tuin is prachtig.

Hier heeft J. zijn verloofde ten huwelijk gevraagd. Zij werkt ook voor de president. Het lijkt me toch wel heel speciaal, als je kunt zeggen, dat je in de Rose Garden van het Witte Huis verloofd bent! Van hieruit hebben we ook uitzicht op het prive verblijf van het presidentiele gezin. Obama hoeft maar een paar stappen te lopen van hun achterdeur naar de Oval Office!

Als laatste kamer zien de officiele bezoekerswachtkamer. Hier hangt een Simon Willard klok met een "verkeerde" Romeinse vier: IIII in plaats van IV. Er zijn maar twee van deze klokken, de andere hangt in Boston.

Ook staat hier het oudste meubelstuk van het Witte Huis, een boekenkast uit de laat achttiende eeuw. Hierin staan een paar onopvallende fazanten. J. vertelt een leuke anecdote daarbij.

De fazanten waren van Nixon. Hij kreeg de Chinese premier op bezoek, die erg gecharmeerd was van de vogels. Nixon, in een vlaag van goede wil, bood de vogels als cadeau aan. Als tegenprestatie gaf de premier Nixon twee Ming vazen. De grap is, dat de vazen vele malen meer waard waren, dan de fazanten (hoewel dat nu misschien niet meer zo is).

Buiten mogen we de enige foto's van de rondleiding maken met het presidentiele wapen boven ons hoofd. Een mooi vogeltje komt ons nog toezingen ook. We mogen nu niet meer terug naar binnen, dus bellen de kinderen, dat we klaar zijn.

Zij hebben in de hitte op een bankje zitten wachten. Het is eigenlijk hoog tijd, dat ik mijn eigen gezin een rondleiding geef in Washington. Ik neem me stante pede voor dat binnenkort te doen.

We nemen afscheid van J., na hem uitbundig bedankt te hebben, en rijden terug naar huis. Gauw verkleden we ons, want de volgende stop is een rock 'n roll studio.

Kai's vroegere muziekleraar Pat opent vandaag zijn eigen studio. Kai mag daar les gaan geven deze zomer en Pat laat hem al zijn inkomsten houden! We gaan even naar de Open House, waar Kai blijft "jammen".

Op de terugweg zie ik op de radar een enorm onweer onze kant opkomen. Het is nog droog, als we bij Whole Foods inkopen doen voor het avondeten. Kai en Rick nemen Duitse worsten en zuurkool. Ik heb liever gegrilde zalm met een salade en Saskia een bisonburger.

Als we thuis uit de auto stappen klinkt Moeder Natuur wel heel boos! Ik ga op het deck luisteren naar het geweld tot de bliksemschichten erg dichtbij inslaan. Het wordt een indrukwekkend onweer, gelukkig flikkert de stroom maar een keer aan en uit.

Terwijl we zitten te eten, belt Pat. Hoe laat ik morgen van plan ben om in New Jersey te zijn, vraagt ze. Oeps, toen ik vorige week met haar sms-te bedoelde ik 13 juli, niet 13 juni. Maar als ik er zo over nadenk komt het komende week eigenlijk beter uit. Alleen heb ik woensdag een tandartsafspraak, maar die kan nog verzet worden. En zo ga ik morgen onverwachts op een kort reisje naar New Jersey.

Foto's van mij van vandaag staan hier en van Rick hier.