De terugreis

Na de late avond gisteren lukt het ons niet om om half negen met de wekker op te staan. We blijven dus lekker nog een half uurtje liggen. Veel staat er voor vandaag toch niet op het programma.

De zon schijnt uitbundig en we vragen om een tafeltje buiten voor ons ontbijt. Gelukkig kunnen we wel in de schaduw zitten, want het belooft weer flink warm te worden. Ik wou wel, dat ik deze warmte in een blikje zou kunnen doen en dan in januari of februari tevoorschijn zou kunnen halen!

Als ontbijt bestel ik dezelfde eiwit frittata, als gisteren, maar krijg een veel grotere! Ik kan maar de helft op, wat de serveerder doet vragen, of ik het niet lekker vond. Dat wel, maar er moeten wel zes eiwitten in hebben gezeten!

Eigenlijk wilden Rick en ik vandaag nog even gaan paddleboarden. We dachten, dat we de boards voor het hotel konden huren. Dat blijkt niet het geval, de verhuurplaats is een paar blokken verderop. Daarbij komt, dat je een verplichte les moet nemen, voor je erop mag. Dat gaat niet lukken, want daar hebben we geen tijd meer voor.

Een beetje teleurgesteld en verbaasd over de les, want het ziet er zo makkelijk uit, gaan we dan maar "gewoon" in de zee zwemmen. Daar zien we een instructeur paddleboardles geven aan een paar jongeren. Wat er zo op het oog makkelijk uitziet, valt kennelijk toch wel tegen en vergt heel wat balans. Nu zien we, waarom een les nodig is. Het ziet er wel erg leuk uit, dus op de volgende plek, waar we het kunnen proberen, gaan we die les zeker nemen!

Rick heeft gisteren om een late checkout gevraagd, de gewone tijd is elf uur. Helaas konden we maar een uurtje extra krijgen, dus om half twaalf gaan we naar boven om op te frissen en in te pakken. We geven de bagage af aan de bellman en lopen Ocean Drive voor het laatst op.

Nu is eindelijk mijn kans om foto's te maken van de mooie Art Deco hotels. Intussen spreekt Rick aan de telefoon met Katja, die net thuis is voor het weekend. Hij hoort aan haar, dat ze ontdaan is, maar ze wil hem niet vertellen waarom. Dat maakt mij natuurlijk bezorgd, dus ik zend haar een sms.

Mijn bezorgdheid is terecht. We schrikken erg, als we horen wat Katja is aangedaan (meer kan en wil ik er hier niet over schrijven). Nou willen we echt zo snel mogelijk naar huis! Helaas zal ze naar Kais concert zijn, als wij thuiskomen, want we kunnen niet wachten haar in onze armen te sluiten!

Rick en ik hebben van vorige bezoeken aan South Beach goede herinneringen aan het News Cafe. Daar willen we onze laatste lunch van deze reis gaan eten. Dat het cafe populair is, blijkt wel uit het feit, dat de tafeltjes heel dicht op elkaar staan en wij er nog net een vrije met twee stoelen vinden!

Het eten is er goed en redelijk geprijsd, wat van de meesten van de restaurants langs Ocean Drive niet gezegd kan worden. Ik smul van mijn baked brie (brie en croute) en verse vruchten. Rick krijgt een gigantische kalkoenburger voorgeschoteld. We kunnen er weer even tegenaan.

Omdat de vlucht, die om 17 uur zal vertrekken, overvol zit, willen we vroeg op het vliegveld zijn. Keurig om twee uur zitten we in de taxi en zijn binnen het halve uur op het vliegveld. Het inchecken van de tassen doen we buiten, dus daar zijn we meteen vanaf. Ook de veiligheidscontrole voorloopt voorspoedig, dus we arriveren ruim twee uur van tevoren bij de gate. Gelukkig zijn er stopcontacten en wireless internet voor $7,95.

We sms-en met het thuisfront en Kai en Saskia vangen Katja goed op. De vlucht verloopt erg goed. Er zit niemand in de middenstoel tussen ons in, dus we hebben fijn de ruimte. Bij de landing zien we de monumenten en het Capitool heel mooi uit het raam. Dit moet toch wel een van de mooiste dalingen/opstijgingen in dit land zijn.

Onderweg hebben Rick en ik besloten naar Sterling te gaan in de hoop Kai nog te horen spelen en de meisjes te zien. Als we aankomen lopen de meisjes echter al op ons af. Het concert is net afgelopen. Kai rijdt de van terug naar huis en de meisjes met ons. Daar kletsen we nog even na, maar gaan dan vroeg naar bed, want morgen moeten we al om zes uur op voor de race!

De foto's van deze reis zijn hier te bekijken.

Vizcaya

Rick en ik willen vanochtend toch echt wat vroeger opstaan! Javier vergemakkelijkt dat, door om negen uur een ontbijtvergadering bijeen te roepen. Met een paar van de vrouwen heb ik afgesproken dan een stuk langs het strand te gaan lopen.

Beneden in het restaurant vragen we om een tafeltje buiten, want de zon schijnt lekker (en het is warm!!). Daar zien we Maryann en Jack ook al zitten en eten samen ontbijt. Dit keer bestel ik de frittata van eiwitten met champignons, spinazie en tomaat, die met salsa wordt geserveerd. Heel erg lekker!

Als de mannen beginnen met vergaderen (ze moeten toch wat werk verzetten, terwijl ze hier zijn), gaan Karen, Maryann, Cindy en ik op pad. Het strand hier in Miami Beach is heel breed en om de zoveel meter staan er zeer kleurige lifeguardhokjes. Die geven het strand een erg vrolijk en typisch "Miami" beeld.

Langs de rand staat natuurlijk het ene na het andere Art Deco hotel. Zo lopen we langs het bekende Delano hotel en ook langs het hotel, waar Rick en ik een aantal jaren geleden logeerden, het Raleigh.

Onderwijl kletsen we over van alles en nog wat. Ik kan het enorm goed met deze groep dames vinden, al zitten we allemaal in heel andere levensfases. Een aantal van Ricks collega's heeft ook tieners, net als wij, maar de meesten hebben nog peuters en basisschoolkinderen. Geeft allemaal niet, er zijn allerlei interessante dingen om over te kletsen, behalve kinderen (al komen die natuurlijk ook regelmatig ter sprake)!

Het grappigst van deze reis blijf ik vinden, dat ik gisteravond voor het eerst in 23 jaar Scarlett weer zag. We herkenden elkaar meteen, hoewel de tand des tijds natuurlijk wel bezig is geweest. Zo vreemd, hoe opeens allerlei mensen uit een grijs verleden weer tevoorschijn komen. Eerst de schoondochter van de vroegere buren van mijn ouders vorige week en nu de vriendin van mijn ex-vriend!

Na de wandeling neem ik een snelle douche en dan gaan Rick en ik op weg naar Vizcaya. Helaas lukt het niet om een ander stel mee te krijgen, hoewel we daar zien, dat Doug en Scarlett hetzelfde plan hadden.

We doen een kwartiertje over de rit naar Coconut Grove en zien dan opeens de ingang van dit winter"huis" van de industriele magnaat James Deering. Vizcaya werd van 1914 tot 1916 gebouwd en de tuinen werden later afgemaakt, omdat de Eerste Wereldoorlog ertussen kwam.

De bedoeling van Deering was, dat het huis een Italiaans landgoed zou voorstellen, dat er uitzag, alsof er al 400 jaar een familie in woonde. Iedere generatie zou dan spullen uit hun tijd achter hebben gelaten in het huis. Om dit doel te bereiken richtte hij het huis in met antieke Europese spullen daterend van de vijftiende tot de negentiende eeuw. De tuinen zijn aangelegd volgens Italiaans en Frans Renaissance voorbeeld.

Nadat we de auto hebben geparkeerd en de $15 entree per persoon hebben betaald, lopen we de oprijlaan naar het landgoed op. We beginnen met het bezichtigen van het huis. Het is twaalf uur en de volgende rondleiding begint pas om half een. We gaan dus op eigen houtje met de verstrekte plattegrond rondkijken. Rick gaat meestal om mij plezier te doen mee naar dit zulk dingen, maar dit keer is hij toch ook met stomheid geslagen!

Met open monden lopen we door de opulent ingerichte kamers. Van het ornate plafond tot de beschilderde muren, het enorme orgel achter schitterend houtsnijwerk en de grote bibliotheek, alles is rijk en ongetwijfeld voor die tijd smaakvol ingericht.

Al het antieke is echter ook misleidend, want er zijn allerlei, voor de periode van vlak voor de Eerste Wereldoorlog, heel moderne snufjes in verwerkt. Zo is o.a. er een intercom, een centrale stofzuigsysteem en een lift. Zo'n rijk en interessant ingericht "huis" heb ik in de VS nog niet gezien (maar ik ben (nog) niet in het Hearst Castle of de Biltmore geweest).

Op foto's zien we, hoe vier grote orkanen over dit landgoed geraasd hebben en heel wat schade hebben aangericht. Eigenlijk is het een wonder, dat er zoveel bewaard is gebleven!

Nadat we het huis bezichtigd hebben, lopen we naar buiten. Ook de tuinen mogen er zeker zijn! Overal staan beelden en fonteinen, waarvan er nog maar een paar werken, helaas. Achter het huis is er uitzicht over de Baai van Biscayne en net als we daar staan, komt er een gigantisch jacht langs om het landgoed van het water te bekijken. Duidelijk was er in de tijd van Deering ook genoeg bootverkeer, want overal zijn plekken om boten aan te leggen.

Rick geeft toe, dat ook hij dit landgoed zeer de moeite van een bezoek waard vond. Dat is een groot compliment voor James Deering, dat is zeker!

Terug in South Beach gaan we op zoek naar een lunchcafeetje. Dit keer slaan we Ocean Drive over, want vrijwel alles daar is te duur en niet van een kwaliteit om naar huis over te schrijven. Op Collins Ave zien we Coco's Cafe, dat er erg leuk uitziet.

Het is een Caribisch ingericht cafe en wij nemen plaats op het gezellige terras. Ze zijn "beroemd" om hun als aap uitgesneden kokosnoten met een tropisch drankje erin. Gezien het vroege uur laten we die maar aan ons voorbijgaan. Ik bestel een "Floribbean" salade, die stukken beter is, dan de twee keer zo dure salade van gisteren (trouwens, Judd, die de twee mai tais dronk, werd daar gisteravond flink ziek van).

Terug in het hotel verkleden we ons snel en gaan naar het strand. Daar is het druk, want het is vandaag mooier weer, dan gisteren (en het weekend komt eraan). In de zee kletsen we met een hele groep. Zo jammer, dat Rick geen deel meer uitmaakt van dit team! Het is werkelijk een heel gezellige en hechte groep (zijn nieuwe team bevalt hem ook, hoor, daar niet van).

Het plan was om om half vijf een scooter te gaan huren, maar om kwart over vier trekt het dicht. We verplaatsen ons van het strand naar de (overdekte) zwembadbar en bestellen een hapje te eten. Javier komt uit Peru en eet dus graag heel laat. Het diner voor vanavond staat voor 21 uur gepland!

Gelukkig drijft de storm over zonder te regenen en tegen vijven is het weer zonnig. De anderen hebben hun enthousiasme voor het huren van een scooter inmiddels verloren, maar ik weet, dat Rick dit al heel lang heel graag heeft willen doen. Ik verkleed me dus snel en we gaan op weg naar het scooterverhuurbedrijf.

Oorspronkelijk was het (althans Ricks) plan, dat we ieder onze eigen scooter zouden huren. Vanmiddag voelde ik me daar echter steeds zenuwachtiger over worden, ik kreeg er zelfs meer pijn door. Op mijn twintigste heb ik een vriend op een motor zien verongelukken en kennelijk kan ik mezelf er nog steeds niet toe zetten een gemotoriseerd tweewielig voertuig te besturen.

Rick kent mijn angst en respecteert die. Het is ook de reden, dat hij geen motorfiets heeft. Zelfs als passagier op de scooter boezemt me angst in, vooral, als er geen helmen zijn om te dragen. Maar ik verman me, want ik weet, dat dit een droom is voor Rick, die ook nog nooit op een scooter heeft gereden.

In het begin grijp ik mezelf angstvallig aan Rick vast, maar al gauw is het toch wel leuk. Het verkeer hier gaat zo langzaam, dat we toch telkens moeten stoppen. Maar de wind blaast door mijn haar en het uitzicht mooi en zo snap ik toch wel, dat mensen heel graag "scooteren".

Bij Finnegan's Way stappen we af voor een drankje en wat voorafjes. Rick heeft in het hotel niets gegeten, dus bestelt wat jalapeno poppers. Ik kan het natuurlijk niet laten een half dozijn oesters te bestellen, die zijn hier heel goedkoop vergeleken met bij ons.

Het achterop de scooter zitten is niet bepaald comfortabel, dus na de hele Ocean Drive te hebben gereden, heb ik het wel gezien. Rick zet me bij het hotel af en gaat zelf nog even lekker crossen. Ik ben moe van de dag en we hebben een heel laat diner, dus ik ga rusten.

Om kwart voor negen verzamelen we in de lobby. Met zijn twaalven gaan we bij Nobu eten. Iedereen had vandaag zin in sushi, dus dat gerenomeerde Japanse restaurant was favoriet.

Net als we in een taxi willen stappen, wordt er geroepen, dat we geen taxi's nodig hebben. Jack heeft een limousine gehuurd! Met zijn twaalven passen we er net in, zolang een paar van ons op de schoten van onze geliefden gaan zitten. Zo komen we met passend vervoer bij de sjieke Shore Club aan, waar Nobu is gevestigd.

Dit blijkt een enorm ultramodern hotel te zijn en het is even zoeken naar het restaurant. Daar staat een heel leuke tafel voor ons klaar met zicht op de sushi bar. We bestellen allerlei exotische dingen, van zeeegel tot soft shell crab, en het smaakt allemaal even lekker! Het is leuk om met zo'n culinair-avontuurlijk gezelschap te eten en dan zeker op kosten van "de baas"!

Pas na middernacht zijn we terug in het hotel. Daar gaan al heel gauw de lichten uit, want we zijn uitgeput! Morgen nog een laatste ochtend aan het strand en dan gaan we alweer huiswaarts.

De rest van de foto's volgen later.

even rusten, limo nobu

Coral Gables

Na een gerieflijke nacht, al deed de airconditioning het naar mijn smaak pas tegen de ochtend echt goed, wordt er om kwart voor negen aan de deur geklopt. Room service! We hebben van Ricks manager ook nog eens een tegoed van $150 in het hotel te besteden gekregen, dus we nemen het ervan.

Behalve de geijkte eieren met sausage of bacon heeft dit hotel ook een heel "fit" menu. Daarop staat gegrilde French toast in Corn Flakes gerold met verse bananen en aardbeien, dat moest ik natuurlijk proberen! Het smaakt perfect! We eten gezellig samen op het balkonnetje met uitzicht op zee. Wat een luxe!

Terwijl ik mijn blog van gisteren bijwerk, gaat Rick naar beneden om een huurauto te regelen. We willen toch meer van de stad zien, dan alleen South Beach. Al vinden we even in de zee en het zwembad zwemmen lekker, we zijn ook geen mensen, die een hele middag gaan liggen lezen.

Beneden zien we Judd en Traci, die ook wel zin hebben om met ons mee te gaan. Eigenlijk wilde Rick nog anderen uitnodigen. Maar als hij ziet, dat zijn, volgens de concierge "flinke", auto een PT Cruiser is, wordt duidelijk, dat er niet meer plaats is.

Rick en ik zijn al herhaalde malen in Miami geweest, maar meestal met kinderen. Toen hebben we Jungle Island en Parrot Jungle en dergelijke bekeken. Nu zijn we meer geinteresseerd in de architectuur van de bekendere buurten. Vandaag valt de keuze op Coral Gables.

Overal lees ik, dat de Venetian Pool de moeite van een bezoek waard is. Even overwegen we er te gaan zwemmen, maar het is al bij twaalven en dan zouden we in zwempak moeten lunchen straks. We besluiten het dus enkel te gaan bekijken.

Van de concierge heeft Rick richtingaanwijzingen gekregen, die goed te volgen zijn, alleen op het einde niet. We rijden dus iets te ver door. Niet, dat dat erg is, want Coral Gables is prachtig! Er staan allerlei historische fonteintjes en bouwwerkjes en daartussenin de mooiste huizen.


Nadat Rick is omgekeerd vinden we dit unieke zwembad, dat door natuurlijke bronnen wordt "gevoed". Het werd in 1923 geopend en is een van de weinige, zo niet het enige, zwembad op de lijst van National Historic Places van de VS. Het zwembad is schitterend aangelegd met twee watervallen, allerlei palmbomen en een Venetiaans aandoend gebouw.


Omdat we niet gaan zwemmen, hoeven we geen entree te betalen. We mogen rustig rondkijken en foto's nemen. Dat doen we dan ook met genoegen. Behalve mooie bomen en bloemen zien we ook wat groene papegaaien vliegen. Traci ziet zelfs nog een enorme leguaan wegschieten en overal rennen kleine hagedisjes. We vinden allemaal een bezoek aan dit zwembad de moeite waard, zelfs als je niet gaat zwemmen.


In de verte hebben we het Biltmore hotel al boven de huizen uit zien steken, dus ook dat gaan we dichterbij bekijken. Helaas hebben de anderen geen zin om er binnen te gaan en het terrein, dat heel erg mooi moet zijn, te bekijken.


Wel maken we nog foto's van het unieke historische kerkje, dat tegenover het hotel staat. Deze kerk stamt, net als de Venetian Pool, uit 1923. Coral Gables was een van de eerste "planned communities" in de VS.


Het is inmiddels flink warm en de magen beginnen te rommelen. We rijden terug naar South Beach en vinden een parkeerplaats langs Ocean Drive. Traci en ik hebben zin in vis, wat het eerste restaurant, dat we zien wel heeft. De meisjes daar zijn echter zo vervelend opdringerig voor een tafeltje, dat we stug doorlopen.

Helaas komen we verderop alleen maar Italiaanse en een Iers restaurant tegen, dus lopen we toch maar terug naar het restaurant, Cafe Medi, tegenover onze auto. Ik kan alleen maar zeggen, dat ik het helemaal eens ben met de reviews op Trip Advisor!

Ga niet bij dit restaurant eten en bestel er al helemaal geen cocktail, zoals Judd helaas voor hem moest uitvinden! Zogenaamd krijg je twee drankjes voor de prijs van een en er staan geen prijzen voor cocktails op het menu. Judds Mai Tai is gigantisch, maar kost dan ook een schrikbarende $25! Mijn garnalensalade komt met vier bijna rauwe garnalen en verlebberde groente! De anderen zijn ook niet onder de indruk van hun gerechten. Geen aanrader, dit restaurant!


Het is een enorme bak, maar geen $25 waard!

Eenmaal terug in het hotel verkleden we ons gauw en rennen de oceaan in. Wauw, wat heerlijk warm is het water hier! Warmer zelfs, dan in Aruba. We dobberen een uurtje lekker en bedenken dan, dat het cruise schip, dat voor anker lag in de haven, vast al snel zal vertrekken.

Net als Rick en ik naar de pier lopen, zie ik de bekende schoorsteenmast van Carnival Cruise Lines verschijnen. Wat is zo'n schip toch enorm, als je er zo dichtbij staat. Ik merk aan Rick, dat hij het verlangend nakijkt, hij wil al een tijdje weer eens een cruise maken.

In het zwembad treffen we de meesten van Ricks collega's en hun vrouwen, die inmiddels ook allemaal aangekomen zijn. Ik tril, omdat mijn suikerspiegel te laag is, iets wat ik weleens krijg, als ik niet genoeg heb gegeten. Rick bestelt een quesadilla voor mij, die ik met de rest van de groep deel. Ook zijn er natuurlijk de nodige cocktails, maar ik houd het nu even bij water.

Na een uurtje gaan de meeste dames naar hun kamers om zich voor het avondeten op te gaan doffen. De mannen blijven nog kletsen en ik besluit, dat dit een goede gelegenheid is voor mij om dit blog bij te werken.

Vanavond gaan we bij een erg interessant klinkend restaurant eten, Ola. Er is een "dress code", er mogen o.a. geen korte broeken of slippers. Nu heb ik als enige nette schoenen leren "slippers" mee, dus ik hoop maar, dat dat geen probleem is. Het menu klinkt in ieder geval heerlijk met o.a. allerlei soorten ceviche.


Zonsondergang over Miami's haven

Naar Miami

Na afscheid te hebben genomen van de kinderen, doe ik een korte Sports Active routine om de knopen uit mijn spieren te krijgen. Rick gaat nog even Brylcream en een kam kopen voor Kai. Die moet voor het concert zijn haar in de stijl van de vijftiger jaren kammen (tot zijn ongenoegen).

Daarna pakken we in en vertrekken even na tienen naar Reagan National Airport. Onze vlucht gaat rond het middaguur, dus we denken ruim de tijd te hebben. Een parkeerplaats is snel gevonden en we lopen de terminal binnen.

De rij bij American Airlines lijkt maar kort. Thuis hebben we onze boarding pas al uitgeprint, dus we hoeven alleen onze bagage gelabeld te krijgen. Nu er voor iedere koffer betaald moet worden, duurt dat wat langer. Ook wij moeten twee keer $15 betalen, waarna we de koffers naar de roentgenmachines moeten brengen. Daar blijf ik toch altijd even kijken, om zeker te zijn, dat ze ook inderdaad de machine ingaan.

Bij de veiligheidscontrole lijken de TSA agenten wel door stroop te lopen, zo langzaam gaat het allemaal! Ik moet drie keer door het poortje en blijf maar "piepen". In een hokje moet ik gaan wachten tot ik gefouilleerd kan worden. Dat moet door een vrouw gebeuren, maar de vrouwelijke agenten reageren niet op de herhaaldelijke verzoeken van de TSA agent om "female assist".

Na zeker tien minuten in het hokje wordt het me te gortig. Onze vlucht vertrekt binnen het halve uur, dus ik word er zenuwachtig van. Zo netjes mogelijk, want je wilt ze niet boos maken, vertel ik de agent, dat we op deze manier onze vlucht gaan missen. Eindelijk roept hij een supervisor, die inderdaad bevestigd, dat de knopen de boosdoeners zijn en we kunnen door.

Het boorden is al begonnen, maar Rick en ik willen lunch mee aan boord nemen, want er wordt tijdens de vlucht geen eten verkocht. Bij Fuddruckers neem ik een gegrilde zalm salade en Rick een hamburger en net als de "final boarding call" wordt omgeroepen, lopen we de slurf in!

De vlucht verloopt rustig en vrij snel. We stijgen over de stad op, maar de monumenten zijn van de andere kant van het vliegtuig te zien. Aan onze kant zie ik het Pentagon en Arlington National Cemetery. Je kunt vanuit de lucht goed zien, hoe indrukwekkend groot dat laatste is!

Een drietal van Ricks collega's is ook met deze vlucht gekomen. We besluiten taxi's naar het hotel te nemen. Wij delen er een met Randy. Vorig jaar, toen we met zijn allen naar San Diego gingen, heb ik iedereen al goed leren kennen. Daardoor voelt het nu meteen vertrouwd.

Ons hotel is het Marriott South Beach en bij het inchecken vragen we, of we uitzicht op zee kunnen hebben. Zonder bijbetaling geeft de receptionist ons een kamer met schuin uitzicht op het strand. Super!


Helaas begint het wel meteen te regenen, zo'n typisch Zuid-Floridiaanse plensbui. Daardoor laten we het plan om te gaan zwemmen maar varen. Iedereen zit in de bar bij het zwembad, dus schuiven wij daar ook aan. Ik bestel een Caipirinha en Rick en ik delen een garnalencocktail.


Even ben ik de enige vrouw met vijf mannen, maar na een uurtje komen Cindy en Dustin er ook bij. De andere vrouwen komen of vanavond, of morgen. Ik raak in gesprek met Doug en vindt uit, dat hij de broer van een vroeger vriendje van mij goed kent.

Dat niet alleen, maar hij is getrouwd met de beste vriendin van die broer en mijn ex-vriend! En die kende ik 23 jaar geleden, toen ik met hem uitging ook! Ik ben benieuwd of ik haar morgen nog zal herkennen. Zij herinnert zich mij in ieder geval wel. Wat een kleine wereld is het toch!

Als de magen beginnen te rommelen, gaan we langs Ocean Drive lopen op zoek naar een restaurant. Althans, dat geldt voor Rick en mij en nog een paar, maar de anderen zijn meer op zoek naar leuke bars. Hier in South Beach mag je met een drankje over straat lopen, wat nogal ongewoon is in de VS.




De lekkerste gerechten staan overal uitgestald

Bij de Clevelander bestellen een aantal dus een cocktail om mee te nemen. Daar is het te druk en lawaaierig voor Randy en Monica en die bellen Rick op om te zeggen, dat zij bij The Tides zijn neergestreken.

Dat ziet er inderdaad zeer goed uit en de rest van het gezelschap volgt hen. Het is een erg leuke groep, jammer, dat Rick er niet meer bijhoort. Hij heeft nu een andere manager, maar deze reis stond al gepland, toen Rick van team veranderde.


Javier, de manager, bestelt een fles Moet & Chandon en daarbij eten we heel decadent oesters (althans, diegenen onder ons, die oesters lekker vinden en dat zijn er niet zoveel). Dustin en Cindy willen nu echt ergens gaan eten en Rick en ik ook. Javier roept, dat hij pas om tien uur wil eten en we besluiten op te splitsen. Een groepje gaat verder met drinken, terwijl de rest van ons op zoek gaat naar een restaurant.

Monica, de enige vrouwelijke collega, woont hier in Miami en weet, dat Lario's goed Cubaans eten heeft. Dit restaurant is van Gloria en Emilio Estefan. Nu heb ik nog nooit Cubaans gegeten, dus ben daar meteen voor te vinden. De anderen ook en we krijgen een gezellige tafel binnen. Op het terras is helaas geen plaats meer.

Onder leiding van Monica komen de heerlijkste gerechten op tafel te staan! Ham kroketjes, die met lime besprenkeld dienen te worden, aardappelballen met vlees erin, rijst met zwarte bonen, plantaan op verschillende manieren bereid, het smaakt allemaal even lekker. Ik dacht al, dat ik na deze "voor"gerechten weinig trek meer zou hebben, dus bestel een lichte ceviche als "hoofd"gerecht. Zelfs dat krijg ik niet helemaal op!

Tegen tienen is de hele groep weer compleet en wordt er meer barbezoek gepland. Rick en ik zijn moe (en oud, ha ha) en besluiten terug naar het hotel te gaan. Ik ben benieuwd, wat het plan morgen gaat zijn!