Vizcaya

Rick en ik willen vanochtend toch echt wat vroeger opstaan! Javier vergemakkelijkt dat, door om negen uur een ontbijtvergadering bijeen te roepen. Met een paar van de vrouwen heb ik afgesproken dan een stuk langs het strand te gaan lopen.

Beneden in het restaurant vragen we om een tafeltje buiten, want de zon schijnt lekker (en het is warm!!). Daar zien we Maryann en Jack ook al zitten en eten samen ontbijt. Dit keer bestel ik de frittata van eiwitten met champignons, spinazie en tomaat, die met salsa wordt geserveerd. Heel erg lekker!

Als de mannen beginnen met vergaderen (ze moeten toch wat werk verzetten, terwijl ze hier zijn), gaan Karen, Maryann, Cindy en ik op pad. Het strand hier in Miami Beach is heel breed en om de zoveel meter staan er zeer kleurige lifeguardhokjes. Die geven het strand een erg vrolijk en typisch "Miami" beeld.

Langs de rand staat natuurlijk het ene na het andere Art Deco hotel. Zo lopen we langs het bekende Delano hotel en ook langs het hotel, waar Rick en ik een aantal jaren geleden logeerden, het Raleigh.

Onderwijl kletsen we over van alles en nog wat. Ik kan het enorm goed met deze groep dames vinden, al zitten we allemaal in heel andere levensfases. Een aantal van Ricks collega's heeft ook tieners, net als wij, maar de meesten hebben nog peuters en basisschoolkinderen. Geeft allemaal niet, er zijn allerlei interessante dingen om over te kletsen, behalve kinderen (al komen die natuurlijk ook regelmatig ter sprake)!

Het grappigst van deze reis blijf ik vinden, dat ik gisteravond voor het eerst in 23 jaar Scarlett weer zag. We herkenden elkaar meteen, hoewel de tand des tijds natuurlijk wel bezig is geweest. Zo vreemd, hoe opeens allerlei mensen uit een grijs verleden weer tevoorschijn komen. Eerst de schoondochter van de vroegere buren van mijn ouders vorige week en nu de vriendin van mijn ex-vriend!

Na de wandeling neem ik een snelle douche en dan gaan Rick en ik op weg naar Vizcaya. Helaas lukt het niet om een ander stel mee te krijgen, hoewel we daar zien, dat Doug en Scarlett hetzelfde plan hadden.

We doen een kwartiertje over de rit naar Coconut Grove en zien dan opeens de ingang van dit winter"huis" van de industriele magnaat James Deering. Vizcaya werd van 1914 tot 1916 gebouwd en de tuinen werden later afgemaakt, omdat de Eerste Wereldoorlog ertussen kwam.

De bedoeling van Deering was, dat het huis een Italiaans landgoed zou voorstellen, dat er uitzag, alsof er al 400 jaar een familie in woonde. Iedere generatie zou dan spullen uit hun tijd achter hebben gelaten in het huis. Om dit doel te bereiken richtte hij het huis in met antieke Europese spullen daterend van de vijftiende tot de negentiende eeuw. De tuinen zijn aangelegd volgens Italiaans en Frans Renaissance voorbeeld.

Nadat we de auto hebben geparkeerd en de $15 entree per persoon hebben betaald, lopen we de oprijlaan naar het landgoed op. We beginnen met het bezichtigen van het huis. Het is twaalf uur en de volgende rondleiding begint pas om half een. We gaan dus op eigen houtje met de verstrekte plattegrond rondkijken. Rick gaat meestal om mij plezier te doen mee naar dit zulk dingen, maar dit keer is hij toch ook met stomheid geslagen!

Met open monden lopen we door de opulent ingerichte kamers. Van het ornate plafond tot de beschilderde muren, het enorme orgel achter schitterend houtsnijwerk en de grote bibliotheek, alles is rijk en ongetwijfeld voor die tijd smaakvol ingericht.

Al het antieke is echter ook misleidend, want er zijn allerlei, voor de periode van vlak voor de Eerste Wereldoorlog, heel moderne snufjes in verwerkt. Zo is o.a. er een intercom, een centrale stofzuigsysteem en een lift. Zo'n rijk en interessant ingericht "huis" heb ik in de VS nog niet gezien (maar ik ben (nog) niet in het Hearst Castle of de Biltmore geweest).

Op foto's zien we, hoe vier grote orkanen over dit landgoed geraasd hebben en heel wat schade hebben aangericht. Eigenlijk is het een wonder, dat er zoveel bewaard is gebleven!

Nadat we het huis bezichtigd hebben, lopen we naar buiten. Ook de tuinen mogen er zeker zijn! Overal staan beelden en fonteinen, waarvan er nog maar een paar werken, helaas. Achter het huis is er uitzicht over de Baai van Biscayne en net als we daar staan, komt er een gigantisch jacht langs om het landgoed van het water te bekijken. Duidelijk was er in de tijd van Deering ook genoeg bootverkeer, want overal zijn plekken om boten aan te leggen.

Rick geeft toe, dat ook hij dit landgoed zeer de moeite van een bezoek waard vond. Dat is een groot compliment voor James Deering, dat is zeker!

Terug in South Beach gaan we op zoek naar een lunchcafeetje. Dit keer slaan we Ocean Drive over, want vrijwel alles daar is te duur en niet van een kwaliteit om naar huis over te schrijven. Op Collins Ave zien we Coco's Cafe, dat er erg leuk uitziet.

Het is een Caribisch ingericht cafe en wij nemen plaats op het gezellige terras. Ze zijn "beroemd" om hun als aap uitgesneden kokosnoten met een tropisch drankje erin. Gezien het vroege uur laten we die maar aan ons voorbijgaan. Ik bestel een "Floribbean" salade, die stukken beter is, dan de twee keer zo dure salade van gisteren (trouwens, Judd, die de twee mai tais dronk, werd daar gisteravond flink ziek van).

Terug in het hotel verkleden we ons snel en gaan naar het strand. Daar is het druk, want het is vandaag mooier weer, dan gisteren (en het weekend komt eraan). In de zee kletsen we met een hele groep. Zo jammer, dat Rick geen deel meer uitmaakt van dit team! Het is werkelijk een heel gezellige en hechte groep (zijn nieuwe team bevalt hem ook, hoor, daar niet van).

Het plan was om om half vijf een scooter te gaan huren, maar om kwart over vier trekt het dicht. We verplaatsen ons van het strand naar de (overdekte) zwembadbar en bestellen een hapje te eten. Javier komt uit Peru en eet dus graag heel laat. Het diner voor vanavond staat voor 21 uur gepland!

Gelukkig drijft de storm over zonder te regenen en tegen vijven is het weer zonnig. De anderen hebben hun enthousiasme voor het huren van een scooter inmiddels verloren, maar ik weet, dat Rick dit al heel lang heel graag heeft willen doen. Ik verkleed me dus snel en we gaan op weg naar het scooterverhuurbedrijf.

Oorspronkelijk was het (althans Ricks) plan, dat we ieder onze eigen scooter zouden huren. Vanmiddag voelde ik me daar echter steeds zenuwachtiger over worden, ik kreeg er zelfs meer pijn door. Op mijn twintigste heb ik een vriend op een motor zien verongelukken en kennelijk kan ik mezelf er nog steeds niet toe zetten een gemotoriseerd tweewielig voertuig te besturen.

Rick kent mijn angst en respecteert die. Het is ook de reden, dat hij geen motorfiets heeft. Zelfs als passagier op de scooter boezemt me angst in, vooral, als er geen helmen zijn om te dragen. Maar ik verman me, want ik weet, dat dit een droom is voor Rick, die ook nog nooit op een scooter heeft gereden.

In het begin grijp ik mezelf angstvallig aan Rick vast, maar al gauw is het toch wel leuk. Het verkeer hier gaat zo langzaam, dat we toch telkens moeten stoppen. Maar de wind blaast door mijn haar en het uitzicht mooi en zo snap ik toch wel, dat mensen heel graag "scooteren".

Bij Finnegan's Way stappen we af voor een drankje en wat voorafjes. Rick heeft in het hotel niets gegeten, dus bestelt wat jalapeno poppers. Ik kan het natuurlijk niet laten een half dozijn oesters te bestellen, die zijn hier heel goedkoop vergeleken met bij ons.

Het achterop de scooter zitten is niet bepaald comfortabel, dus na de hele Ocean Drive te hebben gereden, heb ik het wel gezien. Rick zet me bij het hotel af en gaat zelf nog even lekker crossen. Ik ben moe van de dag en we hebben een heel laat diner, dus ik ga rusten.

Om kwart voor negen verzamelen we in de lobby. Met zijn twaalven gaan we bij Nobu eten. Iedereen had vandaag zin in sushi, dus dat gerenomeerde Japanse restaurant was favoriet.

Net als we in een taxi willen stappen, wordt er geroepen, dat we geen taxi's nodig hebben. Jack heeft een limousine gehuurd! Met zijn twaalven passen we er net in, zolang een paar van ons op de schoten van onze geliefden gaan zitten. Zo komen we met passend vervoer bij de sjieke Shore Club aan, waar Nobu is gevestigd.

Dit blijkt een enorm ultramodern hotel te zijn en het is even zoeken naar het restaurant. Daar staat een heel leuke tafel voor ons klaar met zicht op de sushi bar. We bestellen allerlei exotische dingen, van zeeegel tot soft shell crab, en het smaakt allemaal even lekker! Het is leuk om met zo'n culinair-avontuurlijk gezelschap te eten en dan zeker op kosten van "de baas"!

Pas na middernacht zijn we terug in het hotel. Daar gaan al heel gauw de lichten uit, want we zijn uitgeput! Morgen nog een laatste ochtend aan het strand en dan gaan we alweer huiswaarts.

De rest van de foto's volgen later.

even rusten, limo nobu