Virginia's Byways ontdekken

Vandaag belooft het zelfs nog warmer te worden, dan gisteren! De staalblauwe lucht, die zo vaak te bewonderen valt in de herfst, begroet me bij het openen van de lamellen. Na het ontbijt neem ik Cosmo mee voor een "power walk" van een uur. Intussen klets ik bij met Christine en mijn zus. De maples in de buurt beginnen nu echt te kleuren! De felblauwe lucht en het diepe rood en geel zijn prachtig! Op het Alles Amerika forum vroegen we ons af, waarom de kleuren hier zoveel sprekender zijn, dan in Europa. Een forumlid plaatste deze link, een interessante uitleg. Geen enkele foto kan overbrengen, wat een kleurenpracht het hier is in de herfst! Kai hoest nog erg en heeft vannacht erg getranspireerd, wat me doet denken, dat de koorts is gebroken. Met al het nieuws over de H1N1 griep, die overal circuleert, wil ik hem deze week thuishouden. Dat is toch, wat de CDC aanraadt, dus we volgen dat advies. Kai kan hopelijk wel al wat schoolwerk doen thuis, zodat hij volgende week niet te ver achterloopt. Na Kai van zijn natje en droogje te hebben voorzien, ga ik Pat ophalen. De herfstkleuren zullen maar een paar weken duren, dus wij willen er alles uithalen. Dit keer besluiten we iets noordwestelijker te gaan, dan dinsdag. Wellicht zijn de kleuren daar al verder gevorderd, dan in de Shenandoah. Via de US 50 (die ik ooit eens van kust tot kust wil rijden) arriveren we in Middleburg. Daar strijken we neer voor de lunch bij de Red Fox Inn. We vragen en krijgen een tafeltje op het terrasje van de inn. Het is druk, want veel mensen willen van dit onverwachte warme weer genieten op een terras. Pat bestelt de tosti met kaas en tomaat en tomatensoep. Dat is een hele hap, ze kan maar de helft op! Mijn tonijnsalade met witte bonen, rode paprika, kappertjes en vinaigrette is lekker licht en heel lekker. Na het eten gaan we op weg. Dit gedeelte van de staat is prachtig en dus zijn er allerlei "scenic byways" (mooie weggetjes). Vanuit Middleburg stel ik mijn GPS in op Bluemont. Via bochtige landweggetjes met de mooiste uitzichten rijden we de dertien mijl daarheen. Zoveel moois, maar zo moeilijk om op de gevoelige plaat te leggen! Vooral ook, omdat er nergens parkeerplaatsen zijn. Die hebben ze hier in de heuvels niet speciaal voor ons fotografen aangelegd, verdorie! Als we een hele laan maples zien, die in brand lijken te staan, moeten we er gewoon uit om te fotograferen! Ik parkeer de van in het gras langs de kant en Pat neemt haar statief mee. Dat maakt, dat ze veel langer de tijd neemt om foto's te nemen, dan ik. Ik heb na vier foto's de maples wel gezien. Maar dan valt me op, dat er van alles opspringt, als ik door het gras loop. Het zit werkelijk vol met sprinkhanen!! Het is hier heel stil en het enige, dat je hoort, is insektengesjirp. Ik dacht, dat het krekels waren, maar die zijn niet groen. Mijn doel wordt een goede sprinkhaanfoto te maken. Dat valt absoluut niet mee, want de diertjes staan geen moment stil! Eentje op de maple bladeren We rijden verder naar Bluemont, een lieflijk dorpje in de heuvels. We hebben een lijstje van dingen, die we vandaag willen zien. Daarop staat o.a. een rode schuur en die vinden we hier. Er staat zelfs een Amerikaanse vlag opgeschilderd, wat willen we nog meer! De schuur staat naast een oude boerderij uit 1806, die mooi gerestaureerd is. Pat vindt er alweer meer te fotograferen, dan ik. Ik heb gewoon het geduld niet om van een gebouw tien foto's te maken. Het is grappig, hoe anders wij zijn in hoe wij fotograferen en wat wij fotograferen. Hier vind ik een heel klein, maar eng uitziend, spinnetje. Het wordt vandaag duidelijk gedeeltelijk een insektenfotografeerdag voor mij. Even denk ik met een zwarte weduwe spin te maken te hebben, maar die hebben een rode tekening op hun rug en deze spin een oranje. Hij kijkt mij toch vervaarlijk aan door de telelens en ik hoop van harte, dat hij (of zij) niet kan springen! We rijden verder, nu richting Paris, Virginia. We komen langs rustieke schuren, beekjes en rijden een stuk langs de mooie Shenandoah rivier. Ik ben echt verliefd op Virginia! Er is zoveel moois te zien hier! Niet op ons lijstje stonden de herten, die we onderweg zien. Helaas zijn ze veel schuwer, dan langs het W&OD pad, en laten ze zich niet fotograferen. Paris lijkt niet in de verste verte op zijn naamgenoot aan de overkant van de plas. Sterker nog, we rijden er doorheen zonder er erg in te hebben! Wat wil je ook met 51 inwoners. Even verlaten we de "byways" en nemen US 50 weer terug naar Upperville. Daar slaan we weer af, een byway op. richting Rectortown. Onderweg stoppen we bij een oprit, die gelijnd is met vlammende maples. De eigenaar komt net naar buiten en maakt een praatje. We zijn hier in de "country", iedere voorbijrijdende automobilist zwaait. Iedereen is supervriendelijk. Meer plaatjes Even later komen we langs een stel mooie schuren en een weide vol koeien. Voor de meeste Nederlanders is een weide vol koeien een gewoon aanzicht, maar wij moeten daarvoor een stuk rijden. Dus moeten Pat en ik deze dieren, die ik altijd schattig vind, fotograferen. Je weet maar nooit, wanneer het onderwerp van een fotowedstrijd boerderijdieren is! Nieuwsgierig, dat ze zijn! Om de een of andere reden poseren de koeien veel beter voor Pat, die rechts van mij staat, dan voor mij. Ik probeer dus naast haar te gaan staan. Er zit hoog gras tussen ons in en gelukkig kijk ik eerst, want ik zie een enorme tijgerspin omhoog kruipen! Wie weet, wat er nog meer in dat droge gras schuilt!! Ik loop dus maar om! De tijgerspin We rijden terug naar Middleburg en nemen dan onze laatste byways, route 626 en 55. Inderdaad worden we getracteerd op de mooiste uitzichten op gekleurde heuvels, de bomen zijn hier inderdaad verder, dan zuidelijker. Ook komen we langs een heel stel wijngaarden, deze weg moet ik of met Rick of met Christine nog eens rijden. Nog wat mooie schuren Na een stop bij de Sheetz voor wat ijsthee en jerky (mijn favoriete "zuidelijke" snack) komt er in Hay Market een einde aan al het moois. Via de interstate 66 rijd ik terug en zet Pat thuis af. We hebben beiden weer genoten van de natuurpracht van deze staat en New Jerseyan Pat begint Virginia ook erg te waarderen! Moe en zelfs een beetje verbrand in mijn gezicht kom ik thuis. Wat een heerlijke dag was het weer. We weten, dat we heel veel geluk hebben, dat we dit soort dingen zomaar kunnen doen. Juist daarom genieten we er dubbel van.