Over een verdrietige moeilijke dag

De werkweek is weer begonnen dus Rick staat keurig om zeven uur op. Ik begin steeds meer moeite te krijgen om voor achten op te staan, maar het lukt me toch.  Rick heeft koffie gezet en ik drink een kopje, maar ik heb nog geen ontbijt gegeten als Rick aankondigt naar Starbucks te gaan. Ik ga met hem mee en neem een kleine nitro brew en de eiwit egg bites voor mijn ontbijt.

Het is koel op het deck, maar de zon schijnt en daardoor is het warm genoeg om mijn cardio buiten te doen. Dat vind ik zoveel fijner dan binnen! Als ik 9000 stappen bijeen heb ga ik naar boven voor een van Sharons gewichten routines. Ik doe de nieuwe workout, die ze iedere week stuurt, op donderdag of vrijdag en een oudere op maandag. Ze zijn allemaal echt inspannend, maar daardoor gaan ze ook snel.

 

Als ik beneden kom roept Rick mij in zijn kantoortje. Hij is aan de telefoon met Carol, de vriendin van Dad. Zij huilt en daardoor komen bij Rick ook de tranen. Dad gaat heel snel bergafwaarts. De Hospice verpleegkundige en Carol konden hem vanochtend eerst niet wakker krijgen en hij wilde niet eten. Dat laatste is echt een veeg teken want juist die zin in eten was er tot gisteren nog heel erg.

De Hospice verpleegkundige wond er geen doekjes om. Rick en Lisa moeten maar beter zo snel mogelijk komen want zij denkt niet dat Dad het einde van de maand gaat halen. Lisa wilde nog twee weken wachten, maar na een gesprek met Rick gaan ze nu beiden woensdag naar Michigan. 

Gewoonlijk zou ik ook meegaan met Orion want die zou makkelijk in Dads huis kunnen verblijven. Maar in deze huidige omstandigheden is het, om Carol zo veilig mogelijk te houden, het beste dat alleen Dads kinderen afscheid gaan nemen. Dit is ook erg moeilijk voor onze kinderen, die dan maar ieder een video opnemen met een laatste woord en "I love you". Hopelijk hoort Dad dat nog als Rick ze zal afspelen. 

Rick en ik zijn er enorm ontdaan van. We wisten dat dit zou komen, maar het gaat nu zo snel! Ik zou boodschappen gaan doen, maar met een behuild gezicht heb ik daar, ondanks het verhullende masker, geen zin in.

We besluiten Griekse salades te bestellen van Plaka Grill. Onderweg brengen we de borden van Cafe Renaissance terug en halen we een bestelling van Petco, die ik eerder vandaag plaatste, op. Dat gebeurt allemaal buiten zonder verder contact. Ook de salades worden naar buiten gebracht en in de auto gezet.

Terwijl we eten bespreken we wat Rick mee moet nemen. We hebben een extra doos handschoenen en gaan kijken of we meer chirurgische mondkapjes kunnen vinden. Lisa heeft er maar een en dat is zeker niet genoeg. Heel belangrijk vinden we dat Carol zich veilig voelt. Rick en Lisa zijn van plan maar heel korte bezoekjes te brengen, als Dad al bij zijn positieven genoeg is om te weten dat zij er zijn. 

Na het eten gaat Rick nog wat werk verrichten en zijn manager op de hoogte stellen dat hij een aantal dagen weg moet. Gelukkig kunnen anderen Ricks werk agenda overnemen. Verder belt Rick met wat familieleden en vrienden in Michigan, die ook moeten weten dat het nu wel allemaal heel snel gaat. Natuurlijk kan verder niemand afscheid gaan nemen van Dad. Heel moeilijk lijkt me dat voor zijn broers en zussen, die vlakbij wonen! 

Om mijn gedachten wat te verzetten ga ik met Orion de achtertuin in. Die is gelukkig helemaal beter en rent enthousiast langs het hek met Mia. Ik neem wat bloemen foto's, al staat er op het moment niet veel in bloei in de tuin. Het waait ook weer eens erg, maar de komende dagen moet het warmer worden. Ik zie er met smacht naar uit. Buiten zijn helpt altijd enorm. 

Om vijf uur heb ik een Zoom gesprek met mijn vriendin Mary. Het is goed even over andere dingen te praten. Mary en David behoren al vele jaren tot onze vriendenkring en hebben Dad ook weleens ontmoet. Ze wenst via mij Rick dan ook heel veel liefde en sterkte voor de komende tijd. 

Als Rick klaar is met zijn telefoontjes gaan we naar Total Wine & More. Daar halen we wijn voor Lisa en mij en biertjes voor Rick. Op de terugweg gaan we door de drive thru bij Walgreens om te kijken of ze mondkapjes hebben. Wonder boven wonder is dat het geval en we kopen een pakje met twintig. Dat zal meer dan genoeg voor Rick en Lisa zijn. 

Bij thuiskomst gaan Lisa's wijn en Ricks bier in de van, want daarmee zal Rick naar Michigan rijden. Lisa vliegt vanuit Arizona dus het is fijn als ze dan onze auto daar hebben. Lisa zal daarna met Rick mee hierheen komen om haar zoon, die niet ver hiervandaan woont, te zien. 

Voor ons avondeten maken we bloemkool rijst nasi goreng en dat is een groot succes! Ik heb nu spijt dat ik maar een zakje Conimex heb besteld van de Nederlandse winkel. We hebben het met varkensvlees en ei. Die hele pan op de foto gaat bijna op. Die pan is trouwens mijn trouwe BK bakpan, die ik nog van mijn studententijd heb. Ik heb nooit weer zo'n fijne pan gevonden. 

Het was een emotionele dag vandaag en we zijn er moe van. Nu is de hoop dat Dad wacht tot Rick en Lisa gedag hebben gezegd voor hij heengaat. Hij is heel eigenwijs en wil zo absoluut niet leven dus niets is zeker. Gelukkig is iedereen er, al is het virtueel, voor elkaar. Wij zijn blij dat Carol er geen problemen mee heeft dat Rick en Lisa komen.