Memorial Day weekend

Zaterdag

Dit is een lang weekend, dus we (Rick vooral) hopen lekker uit te slapen. Maar dat gaat vanochtend niet lukken, althans niet voor mij. Al om half acht gaat Saskia in onze badkamer onder de douche en doet daarbij allerminst stil.

Na een half uur lawaai van de meisjes, sta ik ook rond acht uur eens op. Rick negeert het allemaal en blijft op een oor liggen. Samira en Saskia willen heel graag naar Viva Vienna, dus ik zet ze daar om kwart voor tien af.

Het is al flink warm, dus ik ga gauw met Cosmo lopen. Met mijn zestien pond wegende vest aan loop ik vier mijl in iets minder dan een uur. Dat vest maakt het wel erg warm, want het is een vochtige 26 graden. Een goede stok achter de deur om geen zestien pond aan te komen, want dan zou ik dat gewicht altijd meedragen!

De dochters van Pat wassen vandaag bij de Shell auto's om geld in te zamelen voor de reis naar Honduras, die hun kerkgroep gaat maken. Daar gaan ze ontwikkelingswerk doen voor een paar weken. Ik help hen daar graag bij en laat de insekten van de reis naar Massachusetts van de van wassen. Ik gooi de van ook maar gelijk vol bij de Shell. Dat zie ik andere mensen ook doen, dus zo'n "car wash" is wel lucratief voor het benzinestation.

Bij Manhattan Bagel haal ik bagels voor de lunch. Het is er flink druk en er is nog maar een van mijn favoriete spinaziebagels over. De rest thuis wil gewone bagels en die zijn net warm uit de oven!

Dit is voor het eerst in jaren, dat we met Memorial Day thuis zijn. Meestal gebruiken we dit weekend om een bliksembezoek aan familie af te leggen. Maar dit jaar hebben de kinderen gesmeekt thuis te blijven en Rick en ik vinden dat ook veel rustiger, dan het kilometervreten op de snelwegen, natuurlijk.

Dat betekent ook, dat we de opening van het zwembad vandaag mee kunnen maken. Samen met Katja, die ongeduldig op Justin wacht, die toch weer later uit North Carolina is vertrokken, dan verwacht, loop ik naar de overkant. We kiezen een paar ligstoelen uit (ik onder een parasol) en gaan lezen.

Na een voet in het water heb ik al door, dat het voor mij nog veel te koud is om erin te gaan! Katja is wel zo dapper en houdt het een hele vijf minuten uit. Grappig is altijd, hoe kleine kinderen totaal geen last van die kou hebben, behalve, dat hun lippen blauw worden. Overal zie ik kleintjes met blauwe lipjes.

Rick komt ook nog even, maar ook hij waagt zich niet in het water. Na een paar uur lopen we weer naar huis en zien daar de ijscowagen de cul de sac indraaien. Dat ontgaat Saskia, die net terug is van Viva Vienna, en haar vriendinnetjes ook niet. Rick voelt zich gul en tracteert iedereen op een ijsje. Wat een heerlijk zomers gevoel is dit!


Saskia en Delaney gaan met Delaney's moeder terug naar Viva Vienna. Saskia haalt zo wel alles uit de $30, die de armband kost, waarmee je de hele dag alle kermisattracties in mag. Ze klaagde wel over haar maag, maar gaat nu toch weer met plezier ronddraaien en in de lucht geslingerd worden.

Als Justin eindelijk rond acht uur aankomt, gaan we met zijn vijven (Saskia eet bij Viva Vienna) naar Tequila Grande. Daar krijgen we een tafeltje op het terrasje en vermaken ons met het kijken naar de prachtige motoren, die bij het ernaast gelegen motel geparkeerd staan.

Morgen is Rolling Thunder en daarvoor zijn duizenden motorrijders naar dit gebied gekomen. De hele dag hebben we het geronk van de motoren gehoord en kennelijk logeert een groot aantal bij het Wolftrap Motel hier in Vienna.

Zondag

Alweer is het ons niet gegund uit te slapen. Al om kwart over zes tikt Saskia me op mijn arm. Of ik haar in wil smeren. Ze is helemaal opgewonden, want vandaag gaat ze eindelijk met Kaylee en haar vader naar Hershey Park. Dat is al twee keer niet doorgegaan, maar nu haalt Kaylees vader Saskia om zeven uur op en vertrekken ze naar Pennsylvania.

Ook wij hebben een leuke, drukke dag voor de boeg. Mary Ellen en ik willen vanwege de hitte vroeg gaan lopen, maar zelfs om negen uur is het al vochtig warm. We rijden naar het Community Center en lopen daar het W&OD pad op. Het doel is vandaag anderhalve mijl verder te lopen, dan de gewoonlijke 3,5 mijl.

Nadat we ons een weg gebaand hebben door het drukke Viva Vienna, beginnen we aan de vijf mijl. Het pad lijkt recht, maar naar het westen loopt het geleidelijk heuvel af en dat betekent dus, dat de terugweg vrijwel helemaal heuvel op is. Dat is wel even afzien, zeker voor Mary Ellen, die minder getraind is, dan ik.

We zijn tevreden met onze tijd: 51,5 minuten voor de vijf mijl (acht kilometer). De laatste mijl en een kwart terug naar de auto lopen we uit. Bij elkaar lopen we een volle tien kilometer in een uur en dertien minuten.

Net voor we terug zijn in Vienna worden we gewaarschuwd, dat er een ongeluk is gebeurd verderop op het pad. Dat is niet echt verwonderlijk, want het is er flink druk en racefietsers lijken zich daar niets van aan te trekken. Die komen nog in volle vaart, van verre "on your left" roepend, langs suizen. Wat er precies gebeurd is, zullen we nooit weten, maar een vrouw zit flink gehavend op het pad op een ambulance te wachten. Haar pols is duidelijk gebroken. Dat is een van de redenen, dat ik geen racefiets wil. Je valt er veel te makkelijk mee!

Thuis wacht er een lekker Starbucks ontbijtje op me en is iedereen al op en gedoucht. Nadat ik me ook heb opgefrist, rijden we naar Washington. Daar parkeren we zonder moeite in het Reagan gebouw en vinden een plaatsje aan Constitution Ave en 14th Street om Rolling Thunder mee te maken.

We zijn precies op tijd. In de verte zien we de lichten van de motoren, die om twaalf uur van het Pentagon vertrokken zijn, al aankomen. Ook horen we het vervaarlijke gerommel van de motoren, dat inderdaad iets wegheeft van het gedonder van een naderende onweersbui.

Pas als we op weg gaan naar Joe's Crab Shack voor een feestelijk einde van dit fantastische weekend begint het te plenzen.


De gezichten

Langs de kanten staan toeschouwers met vlaggetjes te zwaaien en er hangt een supersfeer. Een Vietnam veteraan loopt langs en vertelt zijn verhaal aan een ieder, die het horen wil. Hij heeft de naarste dingen meegemaakt in Vietnam en toen hij na zijn dienst op het vliegveld van Philadelphia terugkwam, werd er naar hem gespuugd! Erg, hoor!

Tijdens de parade van motoren zie ik allerlei emoties bij de berijders. Sommigen zwaaien vrolijk, anderen lijken emotioneel. Op veel motoren waaien de zwart-witte POW/MIA vlaggen (prisoner of war/missing in action). Sommigen zijn helemaal versierd. Eentje trekt een doodskist gehuld in de Amerikaanse vlag en een ander een kooitje met een "krijgsgevangene" erin. Het is enorm indrukwekkend, deze eindeloze stroom van duizenden motoren!


De motoren



Na zo'n anderhalf uur is er nog geen einde in zicht, maar wij hebben het warm en hebben dorst. Katja en Justin gaan DC verkennen en Rick, Kai en ik kopen gauw een flesje ijskoud water bij een van de standjes. Wat kan dat dan lekker smaken!

Thuis eten we snel een hapje en dan gaan Rick en ik Viva Vienna verkennen. Wij laten de kermisattracties voor wat ze zijn, want die draaien vrijwel allemaal rond en daar wordt Rick niet lekker van.

Wij lopen langs de standjes van de braderie. In het standje van Anytime Fitness zien we Sharon, die ik vanochtend ook al hardlopend tegenkwam. Ik stel Rick aan haar voor en we kletsen wat. Helaas is er morgen geen core training, dus ik zal zelf iets moeten bedenken om te doen.

Op het marktje staat van alles. Je kunt er allerlei zelfgemaakte dingen krijgen, van een emmertje met de naam van je kind erop tot een vrolijk beklede wc bril. Bij een standje met hondenhalsbanden vinden we eindelijk weer een Virginia Tech halsband voor Cosmo.

De man achter de kassa vertelt, dat hij, als hij in Virginia is, altijd alleen maar vragen over die school krijgt. Het is dan ook het enige Virginia college, dat vertegenwoordigd is in zijn collectie. Hebben wij even geluk en nog een stuk goedkoper, dan bij de campus boekenwinkel ook!


Als we bij Great Harvest een lekker brood voor morgen willen kopen, zijn ze net gesloten. De baas wuift ons toch naar binnen, waar Viva Vienna duidelijk ook voor goede zaken heeft gezorgd. Vrijwel alle planken, die anders vol liggen met verschillende broden, zijn leeg! Er is nog een patriotisch "red, white and blueberry" brood, dat we dan maar nemen. Als Rick wil betalen, zegt de baas, dat het brood voor mensen met een Hawaiiaans shirt aan (wat Rick draagt) gratis is! Dat is een leuke meevaller!

Rick wint nog allerlei informatie in over de Carefree Boat Club. Al heel lang wil hij een boot, maar ik zie dat niet zitten. Dat is heel veel onderhoud en we wonen te ver van de rivieren om er even na het werk mee te gaan varen.

Een lidmaatschap bij deze botenclub betekent, dat je ieder weekend een boot kunt gebruiken, maar er verder niet het onderhoud, de verzekering etc. voor hoeft te betalen. Het lijkt Rick wel wat, maar is ook niet bepaald goedkoop, dus het zal nog een paar jaar moeten wachten, tot de kinderen uit college zijn.

Vanavond zijn we bij Mary Ellen en Phil uitgenodigd voor een drankje. We willen dan ook iets lekkers meebrengen, dus duiken we Whole Foods even in. Daar kiezen we voor een Nederlandse tractatie: een stuk oude Goudse kaas.

Dat wordt met enthousiasme geaccepteerd. Phil blijkt zelfs "Gouda" goed uit te spreken, tot onze verbazing (de meeste Amerikanen zeggen "Goeda"). Hij is jaren geleden in Gouda geweest. Het wordt een gezellig uurtje borrelen. Twee andere buurparen van Mary Ellen en Phil, die wij nog niet kennen, zijn er ook. Het gesprek is meteen geanimeerd en met tegenzin nemen we een uurtje later afscheid.

Mary Ellen had ons ook voor de barbecue uitgenodigd, maar wij hadden Katja en Justin al beloofd om naar Clare and Don's Beach Shack te gaan. Daar hebben we geluk, want we kunnen vrijwel meteen een tafeltje buiten krijgen.


Het is alweer een heel leuke ervaring. De bediening is enorm vriendelijk en het eten heerlijk. Ik heb bij Mary Ellen al gesnackt, dus houd het bij een lichte ceviche. Katja en Justin bestellen garnalen en scallop spiesjes en Rick de crabcakes. Kai is de enige "landlubber" met een Buffalo kip sandwich.

Kai rijdt ons bekwaam naar huis. Het begint tijd te worden, dat wij zijn professionele rijlessen gaan regelen. Ik zou graag zien, dat hij deze zomer nog zijn rijbewijs haalt.

Rick en ik wachten thuis op Saskia, terwijl de tieners Viva Vienna nog even onveilig gaan maken. Het lukt Kai eindelijk een stel vrienden te ontmoeten, daar heeft hij het hele weekend aan gewerkt. Pas laat gaan we allemaal naar bed.

Maandag

Het weerbericht voor vandaag klonk vreselijk, maar bij het opstaan schijnt de zon lekker. Ik smeer een paar sneedjes red, white and blueberry brood voor Rick en mij, terwijl hij koffie maakt. Het is heerlijk alweer buiten ontbijt te kunnen eten!

Eigenlijk had ik vandaag een krachttraining op het sportprogramma staan, maar ik kan mezelf er niet toe zetten binnen te trainen. Morgen wordt er veel koeler weer en regen voorspeld, dus ik besluit het een dagje uit te stellen.

In plaats daarvan ga ik met Rick mee om zijn mijlpaal mee te maken. Na negen weken trainen staat er voor vandaag voor het eerst een volle 5 kilometer op zijn schema! Die wil hij op het W&OD pad lopen, dus we parkeren de auto daar dichtbij.

Het is vochtig warm en klam buiten, wat het lopen niet vergemakkelijkt. Maar Rick volbrengt het zonder stoppen in 35 minuten! Echt supergoed vind ik het van hem! Hij is absoluut geen sporter en al helemaal geen hardloper, maar heeft met veel doorzetten dit toch maar bereikt! We zijn klaar voor de Race for the Cure over twee weken!

Saskia gaat alweer naar Viva Vienna, dit keer met Madison. Niet veel later wil ze weer opgehaald worden om naar het zwembad te gaan. Wat een weekend heeft dat kind! Ze verzucht dan ook luid, dat ze geen zin heeft in school morgen. Nog drie weekjes en dan begint de zomervakantie ook voor Saskia en Kai.

Katja en Justin gaan de zoo onveilig maken. Rick gaat bij Home Depot spullen halen om de zijkanten van de hot tub te maken. Kai en ik blijven lekker thuis luieren. Maar niemand kan beter luieren, dan katten. Onder de stoel naast mij op het deck liggen Sushi en Snickers lang uitgestrekt naast elkaar te slapen.


Aan het einde van de middag begint het vervaarlijk te rommelen. Helaas voor Saskia en Madison betekent dat, dat het zwembad voor tenminste drie kwartier wordt gesloten. Daar zijn ze hier heel streng op, wel goed, als je bedenkt, dat een bliksemschicht maar liefst vijftig mijl kan reizen! Rondom ons laat de radar flinke onweersbuien zien, maar boven ons blijft het droog.

Pas, als we op weg gaan naar Joe's Crab Shack voor een feestelijke afsluiting van dit fantastische weekend, begint het te plenzen. We hadden op hun terrasje willen zitten, maar dat gaat dus niet door. Gelukkig is het binnen ook heel gezellig in dit restaurant.

De naam zegt het al, er worden vooral gerechten met crab geserveerd. Je kunt ook hele emmers met crabpoten bestellen. Kai wordt avontuurlijk en bestelt de crabcakes. Langzaamaan begint hij vis ook lekker te vinden. Nu Saskia nog en het hele gezin is visliefhebber.

Maar ik heb voor we gingen al gezien, wat ik graag wil eten hier. Dat is geen crab, maar een pan met gestoomde gamba's en crawfish! Die laatsten zijn mijn absolute favoriet en het is echt smullen geblazen. Ook de anderen geniet van hun "galgenmaal" voor het werk en de scholen weer beginnen.

Kai rijdt alweer heen en weer en doet het ook in de regen erg goed. Katja en Justin zijn niet van de partij. Die hebben een "date night" bij Captain Pell's, want Katja wilde, dat Justin de lekkernij van deze streek op de juiste manier leerde kennen. Daar krijg je een berg crabben voor je neus en kraken maar!

Zoals je in New England de lobster shacks hebt, heb je hier de crab shacks. De Chesapeake Bay is beroemd om zijn blauwe crabben. Bestel in Washington of Baltimore dus beslist een gerecht met crabcakes, dat wordt gemaakt met plaatselijke crabben en je kunt bijna niet mis gaan, dan.

Helaas zitten de drie vrije dagen er weer op. Het eerste "officiele" zomerweekend is een feit. Hopelijk volgen er nog vele, die zo leuk zijn!