Afsprakendag

Soms zijn er van die dagen, waarin ik niets gedaan lijk te krijgen, omdat ik van de ene naar de andere afspraak leef. Vandaag is zo'n dag, al is mijn eerste afspraak pas om twaalf uur, toch voelt het zo. Alweer begint de dag somber en miezerig, zo ongewoon voor dit gebied om dat dagen achtereen te hebben! Maar ja, er zit niets op, dan me er bij neer te leggen en nog een derde kop koffie te drinken, voor ik er met Cosmo op uitga. Die heeft er vandaag gelukkig wel zin in. Toegegeven varieer ik de route zo, dat we langs een heel aantal huizen komen, waarvan hij weet, dat er (bevriende) honden wonen. Ik weet natuurlijk, dat die met dit weer niet buiten in de tuin zullen zijn, maar het houdt Cosmo op zijn hondentenen. Na iedere teleurstelling loopt hij toch weer enthousiast naar het volgende huis. Zo lopen we zeker drie kilometer. Katja en Justin slapen een gat in de dag, dus ik meld ze, dat het half twaalf is, als ik naar de sportschool ga. Ik dacht, dat Justin al vroeg op weg wilde gaan, maar mijn definitie van "vroeg" is kennelijk anders, dan die van een negentienjarige. Roger is een heel goede trainer, maar in mijn ondervinding niet zo betrouwbaar qua afspraken. Oorspronkelijk hadden we vorige week een afspraak, maar toen was ik bij mijn zus. Mondeling en vaag via Facebook hadden we de afspraak veranderd naar vandaag om twaalf uur. Het had me dus niet verbaasd, als hij er niet was geweest, maar tot mijn verbazing staat hij al klaar! Hij vraagt, waar ik vandaag aan wil werken. Zoals altijd zeg ik "alles" en dat zal ik weten! We beginnen met explosieve squats, waarbij ik op moet springen na iedere squat. Dan beveelt hij mij dertig militaire push ups te doen en heel veel triceps dips (zoveel, dat ik de laatste bijna niet haal). Ik moet 45 lbs opdrukken en net zoveel "roeien". Tot slot hang ik aan mijn bovenarmen en moet mijn knieen optrekken voor de buikspieren. In een half uur heeft Roger het voor elkaar, dat al mijn spieren trillen!! Maar het is een goed gevoel en we maken meteen een afspraak voor volgende maand. In mijn sportklofje (waar ik doorgaans tenminste de halve dag in loop en dus vind, dat het er ietwat modieus uit moet zien) ga ik door naar de Giant. Daar koop ik de ingredienten voor de Mexicaanse kaassoep, die ik vanavond weer eens wil maken, en wat wijn. Omdat ik alcohol in mijn karretje heb en dan altijd moet wachten op goedkeuring, dat ik ouder dan 21 ben, sla ik de self checkout dit keer over. Daar heb ik al gauw spijt van, want de caissiere zit constant aan de telefoon Arabisch te praten. Daardoor scant zij mijn contactlensvloeistof maar liefst drie keer te veel! Dat is dus bijna veertig dollar extra op de rekening! Gelukkig let ik op en zie het. Maar dan is het wachten op een manager, die moet goedkeuren, dat zij de extra kosten van de rekening haalt. Volgende keer wordt het weer de self checkout! Gisteren had Kai Katja gevraagd kaas mee te nemen voor zijn sandwich club vandaag. Vanochtend komt hij daarom vragen, maar Katja is het vergeten. Ik heb dus bij Giant een pond Zwitserse kaas gekocht en ga die voor het einde van de schooldag naar Madison brengen. Daar staat een tafel, waar je vergeten spullen op neer kunt leggen. Het is tien minuten voor de schooldag voorbij is en het valt me op, hoeveel schoolbussen zo'n high school van bijna 2000 leerlingen nodig heeft! Twee rijen dik staan ze en ik tel er minstens twintig! Ook staan er natuurlijk de auto's van de oudere leerlingen. Toevallig hoor ik bij het wegrijden een stukje op de radio, dat de parkeerkosten voor leerlingen in onze county volgend jaar $200 per jaar zullen bedragen. Dit in vergelijking met $75 in het buurcounty in Maryland en nog goedkoper, $20, in een andere county. Natuurlijk is het niet nodig voor de kinderen om te parkeren, maar het schooldistrict hoopt hiermee extra geld te verdienen. Ik denk toch, dat $200 teveel is voor de meeste mensen. Voor ons zeker, Kai kan volgend jaar lekker nog met de schoolbus gaan! Thuis probeer ik Kai's mobieltje, maar hij antwoordt niet. Uiteindelijk krijg ik Charlie te pakken en vertel hem over de kaas in het kantoortje. Dan blijkt, dat de sandwich club vandaag toch niet doorgaat, want de leraar, die het sponsort, is er niet. Argh!! Al die moeite voor niets, maar morgen gaat het wel door en Kai is toch blij, dat ik de belangstelling heb getoond in zijn sandwich club. Laura komt om mij een broodnodige massage te "geven" (het voelt altijd meer als ondergaan). Ze vertelt over haar Memorial Day weekend bij haar broer in zuid-North Carolina. Daar doen ze altijd een "pig roast", waarbij een heel varken wordt geroosterd. Dan komen er meer dan honderd gasten met ieder een gerecht (pot luck) en smullen maar. Laura heeft zich geergerd aan het racisme en de vooroordelen daar in het zuiden. Het is een andere wereld, daar zijn we het over eens. Na de massage is het tijd om afscheid van Justin te nemen. Katja en hij zijn nog naar Great Falls geweest en nu is het bijna vijf uur. Justin zal zeker in het spitsuur terechtkomen, dus. Hij geeft ons allemaal een grote "hug" en belooft snel terug te komen. Ik denk, dat hij het hier ook wel gezellig vindt. Bij zijn moeder is hij enig kind en bij zijn vader heeft hij een vierjarig zusje. Ons drukke gezin is dus heel iets anders. De laatste afspraak van de dag, die ik maar ternauwernood haal, doordat Laura laat was, is Saskia's chiropractor. Die stond dit weekend ook op Viva Vienna!, dus we kletsen daar nog even over na. Katja neemt Saskia mee naar de mall, want die wil slippers en een nieuw boek kopen. Heerlijk weer zo'n rijdende dochter thuis te hebben, dat maakt, dat ik wil, dat Kai ook snel zijn rijbewijs haalt. Hoe dan ook kan hij dan helpen met Saskia heen en weer te rijden, want dat is een drukke dame. Rick komt thuis en loopt zijn tweede vijf kilometer. Helemaal enthousiast komt hij weer binnen, want hij heeft eindelijk zijn adempatroon gevonden. Inderdaad was ik er maandag niet zeker van, dat hij zou overleven na ons loopje, zo liep hij naar adem te snakken. Dat had ik nog nooit bij iemand gehoord. Nu blijkt, dat hij niet diep genoeg inademde (al heb ik hem dat wel geadviseerd). Hij is nu een happy camper, zoals we dat hier zo mooi zeggen. De crockpotmaaltijd van Mexicaanse kaassoep gaat er (zoals altijd) goed in. Wij beloven Katja een crockpot voor als ze naar haar apartement gaat. Dat is super voor studenten. Ze gooien de ingredienten er 's ochtends in en 's avonds kunnen ze eten, wanneer ze thuiskomen, ieder op zijn tijd. De rest van de avond wordt besteed aan allerlei computerproblemen, die ik opeens heb met mijn laptop. De cursor blijft maar heen en weer springen, heel irritant. Maar gelukkig ben ik getrouwd met een expert, dus er wordt hard aan gewerkt!