Eindelijk zon!

Wat een verschil is dat toch, wakker worden als het zonnetje lekker schijnt! Ik krijg er meteen meer energie van! Het uur core training vliegt voorbij. Kennelijk heeft Sharon ook meer energie, want die gaat er flink tegenaan!

Als ik Cosmo ophaal is het al flink warm, ik schat zo'n 23 graden. Bij Whole Foods ontmoeten we Kirsten en beginnen aan onze tien kilometer wandeling. Te laat bedenk ik me, dat ik vergeten ben me in te smeren en ik voel mijn schouders verbranden. Dat moet dus weer gewoonte worden nu.

Cosmo stopt telkens en wil niet verder, maar ik sleep hem mee, want ik weet, dat het pure verveling is van hem. Pas als hij een paar herten ziet is het afgelopen en loopt meneer enthousiast verder! De rest van de route stopt hij helemaal niet meer en gelukkig voor hem kan hij nog een tweede keer tegen herten blaffen! Die kijken hem echt aan, alsof hij niet goed bij zijn hoofd is. Kirsten en ik liggen dubbel!


"Waar maak je je toch druk om, joh?", lijkt dit hert te denken

Als we bij Whole Foods terugkomen zie ik op een geparkeerde SUV deze sticker: "Geert Wilders for president". Er zit geen NL sticker op de auto, maar dat kan toch eigenlijk alleen maar een Nederlander zijn? Ik zou onder de indruk zijn, als een Amerikaan weet, wie Geert Wilders is!

Het is te warm om Cosmo in de auto te laten, dus die zet ik thuis af. Bij Rite Aid vul ik het recept van de reumatologe en zie aan de overkant Manhattan Bagel liggen. Ik kan de verleiding niet weerstaan en haal voor mijn lunch een spinaziebagel met cream cheese (reduced fat), zalm, tomaat en ui. Thuis peuzel ik hem minihapje voor minihapje op, zo ontzettend lekker smaakt het!

Het blijft droog, ondanks, dat de zon weer achter de wolken verdwijnt en is heerlijk warm. Ik installeer me op het deck met een Coke Zero en mijn achterstallige tijdschriften. Eindelijk kan het weer! Een goed gevolg van alle regen is wel, dat we officieel geen droogte meer hebben hier. Die is in een week helemaal weggewerkt!

Rick komt vroeg thuis en we kleden ons netjes aan. Vanavond is de receptie om te condoleren voor Mary's moeder. Zij is gecremeerd, dus (gelukkig) is er geen "viewing" (het Nederlandse woord daarvoor weet ik zo gauw niet, maar het is als je de overledene in een open kist ziet liggen).

De kerk is helemaal in Mount Vernon, maar het verkeer werkt erg mee, dus we zijn er na een half uurtje. Er is een klein groepje mensen aanwezig en we vinden Mary en David al gauw. Na de condoleances vraagt Mary mij een herinnering aan haar moeder op te schrijven.

Nu heb ik eigenlijk maar een herinnering aan haar en Mary vindt die precies bij haar moeder passen. Jaren geleden, toen John en Kai nog vrienden waren, kwam Mary's moeder John hier ophalen.

Alleen kwam ze daarvoor niet de auto uit en aanbellen, maar begon ze op de oprit te toeteren. Ik zat achter in de family room, dus ik had er eerst helemaal geen erg in, dat het getoeter voor ons was. Tot Mary's moeder haar hand op de toeter hield en ik eens ging kijken, wie die onbeleefde hark was. Mary's moeder was nogal een "karakter", dat moge duidelijk zijn!

Na een half uurtje nemen we afscheid. Het is inmiddels zeven uur en thuis heb ik opgezocht welke restaurants in de buurt liggen. Daarbij stuitte ik op de historische Cedar Knoll Inn, die uitzicht heeft op de Potomac en slechts vijf minuten rijden van de kerk ligt.

Daar hebben we vele jaren geleden met Valentijnsdag gegeten en het menu klinkt lekker. We krijgen een tafeltje aan het raam met een panoramisch uitzicht op de rivier, heel mooi. De bediening is snel en het eten lekker. Ik heb mahi mahi met gamba's, scallops en mosselen met een lekker pittig sausje. Rick doet zich tegoed aan varkenshaas. Een lekker en redelijk geprijsd restaurant is dit. Na een bezoek aan Mount Vernon een goed alternatief voor de Mount Vernon Inn.

Thuis kijk ik naar de herdenking van de tragedie van 30 april. Als aan het einde het Wilhelmus wordt gespeeld moet ik even slikken. Er ging zo'n saamhorigheid als "Nederland" uit van deze herdenking. Ik bedenk me, dat deze aanslag wel wat gemeen heeft met 9/11/2001. Beide keren werden symbolen van een land aangevallen, in de VS waren het gebouwen, in Nederland de koninklijke familie. Dat is een enorme schok voor een volk. Die behoefte aan saamhorigheid heerste hier ook erg eind 2001.