Tijd om Katja op te halen!

Na een onrustige nacht wordt ik wakker met mijn nek en schouders helemaal in de knoop. Dit keer is het niet, omdat het slecht weer is. Integendeel, de zon schijnt! Wel heel vervelend, want ik moet vanmiddag ook lang in de auto zitten en dan is nu al pijn geen goed iets.

De Fibromyalgia Awareness Day, wat het vandaag is, begint voor mij net iets te letterlijk. Ik bedenk me, hoever de medische wereld is gekomen in het erkennen van deze ziekte, sinds ik in 1984 voor het eerst de diagnose kreeg. Een paar jaar geleden heb ik op een slechte dag eens beschreven, hoe ik met de ziekte heb leren omgaan (en dat dat soms toch niet zo goed lukt, zal voor degenen, die regelmatig meelezen, geen verrassing zijn). Dat blog is hier te lezen.

Gisteren heb ik me voorgenomen rustig aan een lang stuk te gaan joggen (echt hardlopen kun je mijn drafje niet noemen). Wetend, dat het me beter zal doen voelen, besluit ik dat plan door te zetten.

Bij het Community Center parkeer ik de van en begin met Cosmo aan ons loopje. Het is werkelijk verrukkelijk weer, zo'n zeventien graden en een warme zon. Al gauw doe ik mijn jasje uit. Het pad is nu ook zo mooi groen. Het is een genot er te lopen.

Gelukkig heeft Cosmo er vandaag ook zin in, waarschijnlijk omdat hij toch regelmatig van mij en de andere baasjes even bij een langskomende soortgenoot mag buurten. Ik merk, dat hij rustiger is naar andere honden toe, als ik dat zo af en toe toelaat.

Na een paar mijl begint Cosmo opeens te trekken, alsof hij iets ruikt. Ik zie nog niets, maar even later blijkt zijn hondenneus correct. Er staat een hele kudde herten vlak langs het pad in iemands achtertuin te grazen. Ik tel er zo tien en Cosmo moet natuurlijk heel hard blaffen. Haast om te vertrekken hebben ze niet. Ze lopen iets verder weg en gaan dan door met grazen. Pas na een paar minuten wordt Cosmo's geblaf ze teveel.






Het is een beetje wiebelig, maar ik moest ook Cosmo in bedwang houden ;)

Nu heeft mijn hondenvriend er helemaal zin in. Hij vangt kennelijk her en der luchtjes van andere wilde dieren op. In het gras bij een van de beekjes zie ik een vos argwanend naar ons kijken. Cosmo ziet hem niet, maar de vos Cosmo wel en rent gauw het struikgewas in voor ik een foto heb kunnen maken.

Het is weer broedtijd voor de bluebirds, waarvoor overal langs het pad vogelhuisjes zijn neergezet. Op een ervan zit een prachtig fel blauw mannetje te kijken. Zulke mooie vogeltjes vind ik dit! Trouwens, andere mooie vogeltjes zijn ook weer aanwezig. Zo zie ik felgele Goudvinkjes, blauwe Blue Jays en natuurlijk de knalrode Cardinaaltjes.


Het loopt lekker zo, mijn tempo is tussen de 11 en 12 minuten per mijl. Zo is het goed vol te houden. Uiteindelijk loop ik zeven mijl in een uur en twintig minuten (eigenlijk iets korter, als ik het oponthoud voor de herten en andere korte stoppen niet meetel). Prima, dus! En Cosmo heeft het de hele weg volgehouden. Fijn, want ik vind het veel leuker om met hem te lopen, dan alleen.

Katja kan duidelijk niet wachten ons te zien en belt om te vragen, hoe laat we verwachten te zullen aankomen. Ook wil ze graag, dat Saskia meekomt, want die heeft ze zo erg gemist. Daarin moet ik haar teleurstellen. Saskia kan geen school meer missen en gaat vannacht bij Kaylee logeren. Katja zal haar morgen zien. Wel leuk om te horen, dat de zusjes elkaar missen!

Bij Whole Foods haal ik nog even snel wat meer Good Belly drankjes. Saskia, die het slikken van vitamine pillen vreselijk vindt, vindt dit drankje heerlijk. Het is een multivitamine met probiotica, die erop gericht is het immuunsysteem aan te sterken. Dat kan Sas goed gebruiken, dus gaat ze er eentje per dag drinken.

Rick komt net na de lunch thuis en gauw pakken we in. Om kwart over twee rijden we weg. De rit verloopt zeer voorspoedig. Het is altijd een prachtige weg door de Shenandoah Vallei met zijn glooiende heuvels en boerderijen.

Zonder oponthoud rijden we rond zessen de parkeerplaats van het Holiday Inn hotel tegenover de Virginia Tech campus op. Katja vertelde, dat er spoken rondwaren in dit hotel, dus ik ben benieuwd. Op verscheidene websites wordt dat inderdaad genoemd, waaronder deze (onder Blacksburg).

Rick checkt ons in en we krijgen, zoals gewoonlijk, de AAA korting op vertoon van onze kaart. Dit is meer een motel, dan een hotel. Er zijn maar twee verdiepingen. Wij krijgen een kamer op de tweede verdieping.

Gauw brengen we onze tas naar binnen en bellen dan Katja. We kunnen haar voor het stadion ophalen. Daar wacht ze met Justin en Dereck, een andere vriend. Het is heerlijk onze oudste weer in onze armen te kunnen sluiten. Ze ziet er moe, maar goed uit.

Het eten, dat Katja het meest heeft gemist, is sushi. Er is hier in Blacksburg een heel leuk restaurant, Poor Billy's, waar de menukaart een eindeloze reeks aan sushi combinaties heeft. Rick heeft er vandaag geen zin in en bestelt sate als voorafje en filet mignon als hoofdgerecht. Katja en ik delen vier sushi "rolls" (elk 10 stuks). Sorry, ik ben vergeten foto's te nemen, want ze zagen er superlekker uit en smaakten net zo.

Na het eten brengen we Katja terug naar haar kamer. Morgen zullen Rick en ik die op gaan ruimen, terwijl Katja haar laatste examen doet. We kletsen nog heel even na en dan duikt Katja weer in de boeken. Het is goed te zien, hoe serieus ze haar studie neemt. Dat kon ik vroeger van mezelf lang niet altijd zeggen!

Rick en ik gaan terug naar het hotel voor een lekker rustig avondje. We bellen Kai, die alleen thuis is, en daar gaat alles goed. Dit college stadje is altijd zo'n andere wereld, het lijkt wel of we veel verder weg zijn, dan 400 kilometer!