De terugrit

Het weer ging van de ene op de andere dag van lente-achtig koel naar zomers warm. Op de zolder was het gisteravond dus erg warm. Ik heb de ramen vannacht wijd open gezet om het een beetje door te laten tochten.

Daar krijg ik om drie uur spijt van, want ik word wakker van een afgrijselijk gegil! Het lijkt wel of er twintig vrouwen gegeseld worden, zo hard klinkt het. Net als ik naar buiten wil roepen op te houden, drinkt het tot mijn slaapdronken brein door, dat dit een dierengeluid is. Brr, het klinkt werkelijk nachtmerrieachtig en houdt langer, dan een minuut aan.

Vanochtend vertel ik het verhaal aan mijn zus en die denkt, dat het een fisher cat is geweest. Even googlen en dat laat een creatuur zien, dat je overdag al niet tegen wilt komen, laat staan 's nachts! Gelukkig ben ik daarna wel weer in slaap gevallen en was het volgende geluid, dat me wekte het gezang van de vogels.

Layla komt al "kletsend" op me af. Mijn zus neemt mijn aanbod haar nog een laatste wandeling te geven dankbaar aan. Zij brengt de oudste twee kinderen naar school (het lukt me niet van S een foto te maken, voor hij vertrekt) en moet dan werken. Mijn zus werkt twee dagen per week van huis uit. Voor S komt nanny Joanna, waar ik ook kennis mee maak.


Inmiddels zijn Katja en ik klaar om te gaan en we nemen afscheid van mijn zus en S. Het is fijn te weten, dat we elkaar deze zomer weer zullen zien. Dat maakt het gedag zeggen beduidend makkelijker!

Katja en ik stoppen nog even bij Rite Aid voor oogdruppels. Katja's contactlenzen worden tijdens het rijden heel droog en deze moeten daarbij helpen. Bij McDonald's halen we ieder een egg mcmuffin, zodat we even door kunnen rijden zonder trek te krijgen.

Bij de Mobil gooi ik de van nog even vol. Ik verbaas me erover hoe duur het is en bovendien 10 cent duurder, dan er op het grote bord staat. Ik ben al begonnen met tanken, dus laat het maar zo. Een verbouwereerde pompbediende komt op me aflopen. Dit is een full service pomp, roept hij uit, vandaar het dubbeltje meer, natuurlijk. In Virginia is vrijwel alles self service, dus ik ben daar niet aan gewend.

Vandaag gaan we een andere route rijden, dan maandag. Ik wil vooral de drukte bij New York vermijden en kies dus een westelijkere route. Dat blijkt een goede keuze!

Via de I-495, dan I-90, I-84 door Hartford en Waterbury in Connecticut, met de I-684 New York State in en dan de I-287 over de Tappan Zee brug ten westen van New York City rijden we na 3,5 uur New Jersey al binnen! Ik heb vrij consequent 70 mijl per uur kunnen rijden en soms harder (met de radar detector aan voel ik me wat "veiliger" van politie). Deze route wil ik voor de toekomst onthouden. Hij is misschien wat langer, maar veel minder druk!

Bij een service plaza aan de Garden State Parkway eten Katja en ik een honey mustard kip snackwrap en appels met carameldipsaus van McDonald's als lunch. Ook gooi ik de van voor de laatste keer vol. Katja neemt het stuur van mij over en rijdt, terwijl ik gauw mijn blog schrijf.

Na de imposante Delaware Memorial Brug komen we in een korte file door wegwerkzaamheden terecht. De eerste deze reis, dus we mogen niet klagen. Morgen, als het Memorial Day weekend begint, zal het hier wel helemaal chaos zijn!

Bij de eerstvolgende service plaza neem ik het stuur weer van Katja over. We hebben nog 110 mijl te gaan en het gaat allemaal zeer snel. Tot we op de ringweg rond Washington aankomen. Met twintig mijl te gaan staan we in stil en langzaamrijdend verkeer. Geen wonder, dat wij na Los Angeles het tweede ergste gebied zijn voor verkeer. Op de Beltway merk je dat zeker (op de secundaire wegen gelukkig niet zo, het is nog lang niet zo erg, als LA).

Nu wil ik ook graag naar het einde van mijn tweede audioboek luisteren, dus het verkeer geeft me daar ruim de tijd voor! Pas net voor zevenen, een uur later, dan als we goed verkeer hadden gehad, rijden we de oprit op. Zelfs Rick is sneller thuis, dan wij, hoewel hij pas om half zeven van zijn werk wegreed.

Saskia komt meteen een knuffel geven en ik krijg een tienerdramaatje te horen. Het doet me goed, dat ze duidelijk gewacht heeft tot mijn thuiskomst om het te vertellen. Alleen moeders begrijpen zulke dingen, natuurlijk. Al is Rick echt een fantastische vader, die vrouwelijke nuances ontgaan hem toch wel.

Kai heeft een nieuw kapsel en ziet er stukken ouder uit opeens! Dat niet alleen, maar zijn SAT scores, die hij net vandaag terugkreeg, zijn heel goed! Hij scoorde boven de 80% op zowel wiskundig, als taalkundig vlak. Ik had verwacht, dat zijn wiskundescore veel hoger zou zijn, dan zijn taalkundige, maar ze verschillen maar tien punten.


Echt supergoed staat hem dit korte haar, vind ik!

Dit toont eens te meer aan, dat hij tot heel wat in staat is, als hij er maar voor werkt! Hopelijk motiveren deze hoge scores hem om zijn GPA volgend jaar omhoog te halen voor een goed college. Het is nu prima, maar iets hoger zou hem zeker helpen.

We eten buiten op het deck. Ik bel mijn zus, dat we weer veilig thuis zijn, en zij vertelt, dat ze mijn "gil"verhaal aan haar buurman heeft voorgelegd. Die is er ook van wakker geworden en is gaan kijken. Het blijken toch een paar coyotes te zijn geweest (mijn eerste gedachte). Die verwacht je eigenlijk niet in een plaatsje in New England aan zee, eerder in het Zuidwesten, maar coyotes tref je nu vrijwel overal in de VS, ook in ons gebied.

En zo zijn we weer terug na een heel fijne paar dagen in New England! Op naar het Memorial Day weekend, de onofficiele start van de zomer.