Naar Newburyport

Na afscheid van Kai en Saskia te hebben genomen, pak ik de rest van mijn spullen in. Ik heb besloten de core training van kwart over acht te gaan doen vanochtend en dan een kwartiertje eerder weg te gaan. Rick zorgt er intussen voor, dat Katja opstaat en zich klaarmaakt. Vroeg weggaan heeft toch geen zin, want dan zitten we vast in het spitsuur rond Washington. Sharon gaat er lekker hard tegenaan, dus ik ben blij, dat ik zo mijn spieren weer even "wakkermaak". Dat is wel goed voor ik een dag in de auto ga zitten. Om negen uur wenst iedereen me een fijne reis toe. Thuis is Katja ook bijna klaar en ik duik de douche in. Mijn doel is om kwart voor tien te vertrekken. Dat halen we net niet, maar om tien voor tien rijden we, al zwaaiend naar Rick, de cul de sac uit. De rit verloopt voorspoedig. Ik heb besloten, omdat het maandag is, op de heenweg de meest rechttoe rechtane weg te nemen. Die loopt wel langs alle grote steden en is gewoonlijk erg druk, maar ik hoop op een gewone maandag minder last van verkeer te hebben. Na een uurtje rijden we langs Baltimore en voor ik het weet zitten we in New Jersey op de turnpike. Daar stoppen we bij een van de grote service plaza's voor de lunch. De enige keuze is Burger King, absoluut niet onze favoriet, maar we moeten het er maar mee doen. De gegrilde kipsandwich vult de leegte in onze magen best. Deze weg, de New Jersey Turnpike en interstate 95 is doodsaai. De hele weg zie je niets anders, dan bomen aan weerszijden van de weg. Gelukkig blijft het verkeer goed en tegen tweeen zien we de skyline van Manhattan voor ons opdoemen. De GPS stuurt ons over de George Washington brug en het verkeer is gelukkig wel redelijk voor deze drukke stad. Maar de andere kant op staat er een file van jewelste, dus ik neem me meteen voor deze brug op de terugweg niet te nemen. Nadat ik 300 mijl heb gereden is het tijd om benzine te tanken. We zitten inmiddels in Connecticut, waar de benzine stukken duurder is, dan de andere staten, waar we doorheen kwamen! $2,37 in vergelijking met $2,13 in New Jersey, bijvoorbeeld. Maar ja, niets aan te doen, natuurlijk. We hebben nog ongeveer 180 mijl te gaan en Katja neemt het stuur van me over. Het is wel fijn om zo'n rijdende dochter te hebben. Helaas voor haar zitten we wel net in een heel druk gedeelte bij New Haven en rijden we een paar keer file. Na Hartford op de I-84 (voor degenen, die op de kaart meekijken, van de I-95 namen we de I-91 naar de I-84 Oost) wordt het echter veel rustiger en is het landschap ook prachtig heuvelachtig. Rond vijf uur rijden we (naar ons gevoel eindelijk, want Connecticut duurde heel lang) Massachusetts binnen en de I-90, Massachusetts Turnpike op. We hebben nog zo'n honderd mijl te gaan, maar Katja's ogen worden droog. Ik neem het stuur weer van haar over en rijd het laatste stuk. We nemen de snelweg I-495 ten noorden van Boston, al is die iets langer. Op de GPS van mijn telefoon zie ik, dat er rond Boston heel wat files staan en op deze weg niet. Na anderhalf uur door Massachusetts rijden we de snelweg af Newburyport in. Katja is hier al een paar jaar niet geweest, dus het is weer helemaal nieuw voor haar. Dit is ook een schattig, typisch New England, plaatsje met zijn kleurige oude houten huizen. Mijn zus en de kinderen hebben onderweg al herhaalde malen gebeld, hoe lang het nog zou duren, en staan dus popelend aan de deur. De meegebrachte cadeautjes worden uitgedeeld en meteen gaan de kinderen ermee spelen. Mijn zus heeft Chinees besteld en we vallen aan op de garnalen met cashew noten en scallops met groentes. Dan is het bedtijd voor de kinderen en schrijf ik even dit blog. Van zo'n lange autorit word ik altijd heel moe, maar het is het waard om al die lieve gezichten weer te zien!