Een rondje Amerikaanse regering

Donderdag

Ondanks de sombere weersvoorspellingen begint de dag met lekkere zonneschijn. Gauw ga ik er met Cosmo op uit. Ik wil eigenlijk een interval gaan doen, een minuut hardlopen, een minuut gewoon lopen. Na tien minuten geef ik dat echter op. Mijn spieren hebben even rust nodig na de training met Roger gisteren! Ik ga vandaag toch de hele dag in Washington lopen, dus ik wil mezelf niet onnodig vermoeien.

Na Katja wakker gemaakt te hebben, die nog een babysit interview heeft, loop ik naar de metro. Onze Nederlandse vrienden Ingrid en Ed, die in Wisconsin wonen, zijn een paar dagen in Washington. Ed heeft er een conferentie en Ingrid is mee. Zij en ik gaan vandaag op de toeristische toer.

Bij het Metro Center station stap ik uit en ga op zoek naar het Marriott Metro Center. Ik blijk de verkeerde uitgang genomen te hebben en moet een heel blok omlopen, voor ik het hotel zie. Het valt me op, hoe ook deze buurt zoveel is opgeknapt de laatste jaren. Tegenover de Marriott is een grote Macy's en verderop zie ik een H&M. Er zijn allerlei leuke eettentjes en andere kleine winkeltjes.

In het hotel bel ik Ingrid, die na een paar minuten beneden komt. Het is leuk elkaar weer te zien, het is alweer een paar jaar geleden, dat we elkaar bij hen in Wisconsin zagen.

Ingrid is al eerder in Washington geweest en heeft dus een aantal bezienswaardigheden al gezien. Vanwege de voorspelde regen besluiten we vooral dingen binnen te gaan bezichtigen. De Library of Congress is onze eerste keus en we beginnen aan de wandeling daarheen.

Die leidt ook langs het recentelijk gerenoveerde Ford's Theatre. We zien, dat je nu gratis kaartjes voor de rondleiding nodig hebt. Voorheen kon je gewoon binnenlopen. Het is er beredruk met scholieren en het museum is nog niet geopend. De volgende tijd om naar binnen te kunnen is half een, dus we laten deze attractie voor vandaag voorbij gaan.

Het blijft redelijk zonnig, warm en droog en de wandeling naar Capitol Hill is aangenaam. Overal zien we enorme schoolgroepen met dezelfde kleur t-shirts aan. Ik vrees dus voor enorme drukte binnen in de gebouwen. Maar bij de Library kunnen we, na de veiligheidsscanner, zo binnenlopen.

De eerstvolgende rondleiding is pas om half twee, dus gaan we er zelf op uit. Ik ben hier wel vaak genoeg geweest om Ingrid wat feitjes te vertellen. De opulentie van de binnenkant van dit gebouw overvalt vrijwel iedereen, die ik er mee naar binnen neem. Van de gecompliceerde mozieken tot de standbeelden overal en felgekleurde schilderingen, het is een gebouw als geen ander. Je kunt hier dagen rondlopen en nog niet alles gezien en gelezen hebben.

We bezoeken de tentoonstelling over het ontstaan van de VS met een heel interessante eeuwenoude bibliotheek van Thomas Jefferson. Aan de andere kant van het gebouw is een tentoonstelling met informatie over de vroege geschiedenis van de Amerika's. Boven mogen we een blik werpen in de grote leeszaal (gewoonlijk mag dat alleen met een gids), die ook al zo mooi is met beelden en spreuken.


Na een uurtje beginnen onze magen te rommelen. We verlaten de Bibliotheek en lopen naar het American Indian Museum. Mitsitam daar is het lekkerste restaurant in deze buurt, al is het wel wat prijzig. Ingrid tracteert mij op het lekkerste broodje zalmsalade, dat ik ooit heb gegeten. Het is bereid met radijs en rozijnen, twee ingredienten, waar ik bij een zalmsalade niet aan zou denken.

Gesterkt gaan we verder op weg naar het Supreme Court. Dit keer lopen we langs de andere kant van het Capitool en komen zo voor het nieuwe bezoekerscentrum aan. Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en te vragen, of er vandaag nog mogelijkheden zijn voor een rondleiding in het Capitool.

Tot mijn verbazing antwoordt de medewerker, dat we binnen in de rij kunnen gaan staan en dan waarschijnlijk binnen tien minuten mee zullen kunnen met een tour! Dat was voorheen onmogelijk geweest! Nu vergeven ze de kaartjes van mensen, die niet voor hun gereserveerde rondleiding komen opdagen aan mensen, die zo binnen komen lopen. Wat een goed systeem!

Inderdaad hoeven we maar op zijn hoogst een kwartier te wachten voor we een kaartje in onze hand krijgen gedrukt. We moeten de sticker opplakken en worden een bioscoopzaal ingeloodst. Daar krijgen we een interessante film over de geschiedenis en werking van het Congres te zien.

Na afloop worden we in rijen verdeeld en aan een gids toegewezen. Die brengt ons naar boven, naar de Rotunda (onder de koepel). Alles gaat zoveel efficienter, dan voor dit bezoekerscentrum opende!

De gids vertelt over de kunstwerken in de Rotunda. Iedere keer leer ik weer wat nieuws, als ik deze rondleiding doe. Vandaag laat de gids ons verborgen zelfportretten in de taferelen, die rond de koepel zijn geschilderd, zien. Vervolgens neemt hij ons de oude Senaatskamer in met de beelden van beroemde figuren uit de geschiedenis van de verschillende staten. Na een half uurtje staan we weer buiten, onszelf gelukkig prijzend, dat we zo meekonden.


Aan de overkant in het Supreme Court gebouw zien we, dat we net op tijd zijn voor de laatste lezing van de dag. We nemen plaats in de rechtszaal en een docent vertelt geanimeerd en doorspekt met grapjes over de werking van het Hooggerechtshof en de geschiedenis van het gebouw. Het halve uur vliegt om! Zoiets staat of valt met de docent, want ik heb ook doodsaaie sprekers meegemaakt hier.

Zo stelt een van de beelden aan de muur Napoleon voor. De spreker grapt, dat Napoleon, als hij van dit beeld had geweten, heel blij geweest zou zijn. Hij is namelijk nog nooit zo groot geweest. Het beeld is zeven voet hoog.

Tot slot zegt hij, dat hij ons wel verteld had, dat dit "the highest court in the land" is, maar dat was een leugen. Toen het gebouw werd gebouwd is er een kamer boven de rechtszaal gemaakt voor het geval de Library of Congress meer ruimte nodig zou hebben. Die is nooit voor boeken gebruikt, maar een aantal jaren geleden heeft een justice besloten er een basketbal "court" van te maken. Feitelijk is dat "court" dus het hoogste "court" in het land. Met dat grapje neemt hij afscheid en verlaten wij met een hoofd vol feiten over de justices en hun werk de zaal.


Het is inmiddels alweer vier uur en Ingrid en ik hebben dorst en zin in ijskoffie. Waar beter, dan bij Starbucks, waarvan ik de dichtstbijzijnde weet op 3rd Street. Terwijl we erheen lopen valt de eerste regen van de dag. Zelfs dat blijkt maar een kort buitje te zijn. De weergoden zijn ons vandaag heel gunstig gezind.

Het is heerlijk even te zitten bij Starbucks. Je loopt wat af in deze stad! Als de drankjes weer op zijn gaan we nog even snel naar het Smithsonian Kasteel. Onderweg spreekt een Vlaming ons aan. Hij is al twee weken in de VS vertelt hij en dit is de eerste keer, dat hij Nederlands of Vlaams hoort. Dat is vrij ongewoon, ik hoor bijna altijd wel Nederlands, als ik in DC ben.

Een paar minuten voor de sluiting van het "Kasteel" lopen we er binnen. Ingrid heeft dit museum net in de film "Night at the Museum" gezien, dus het is wel leuk het even in het echt te zien. We krijgen nog net tijd om een blik in de zaal te werpen voor een suppoost ons letterlijk naar buiten komt jagen! Ze wil wel heel graag naar huis, zo te zien!

Inmiddels is Ingrids man Ed klaar met zijn vergaderingen en terug in het hotel. Wij lopen terug en treffen hem in de bar. Wachtend op Rick drinken we een drankje en kletsen bij.

Als Rick belt, dat hij dicht in de buurt is, lopen we naar het restaurant, Ten Penh. Rick komt ook net aanlopen en we krijgen meteen een tafeltje. Het wordt een heel gezellige maaltijd en het eten is ook super!! Een van de gerechten is gebakken spinazie, waarbij de spinazie heel knapperig is en smelt op je tong. Ik ga online zoeken naar een recept, want het is onbeschrijflijk lekker!

Na het eten lopen we nog even terug naar het hotel met Ingrid en Ed en dan is het alweer tijd om afscheid te nemen. Ik kan wel zeggen, dat ik enorm genoten heb vandaag. Jammer, dat Ingrid zover weg woont, maar gelukkig zit het erin, dat Ed nu vaker naar deze omgeving zal komen. Hopelijk komt Ingrid dan ook regelmatig mee.

Vrijdag

Het is vochtig warm, als ik naar de sportschool vertrek. Er worden ons alweer zware onweersbuien beloofd vandaag, maar vooralsnog is het zonnig. Het lokaal is al vol, als ik aankom en er zijn twee meisjes van ongeveer Katja's leeftijd, die voor het eerst meedoen.

Sharon praat wat met ze en vind uit, dat een van hen naar Virginia Tech gaat. Oh, zegt Sharon, daar gaat Petra's dochter Katja ook heen. Laat dit meisje nu Stephanie zijn, een van de drie meisjes met wie Katja volgend schooljaar in een apartement gaat wonen! Wat een grappige manier om elkaar te ontmoeten!

Katja is intussen nog lang niet in het land der levenden, want die heeft vannacht een avontuur meegemaakt. Met een groepje van tien vrienden en vriendinnen ging ze gisteravond naar Dupont Circle in Washington om te gaan clubben. Ze vertrokken met de metro en zouden zo ook terugkomen.

Na mijn lange dag in Washington was ik doodmoe, dus ben na thuiskomst vrijwel meteen naar bed gegaan. Rick daarentegen was zoals gewoonlijk nog laat wakker en werd ongerust, omdat Katja maar niet thuiskwam. Hij sms-te haar en probeerde te bellen, maar er kwam geen reactie. Hij probeerde op haar te wachten, dus heeft vannacht vreselijk slecht geslapen.

Pas om half vier kwam Katja thuis. Ze hadden er niet aan gedacht, dat de metro weleens zou kunnen sluiten, dus kwamen ze om kwart over een voor dichte poorten te staan. Gauw werden allerlei vrienden gebeld om ze te redden, want midden in de nacht ouders uit bed bellen, dat durfden ze geen van allen.

Katja kreeg haar ex-vriendje Angelo zover om haar en nog een stel op te komen halen. Alleen raakte Angelo de weg kwijt en vond het groepje pas om drie uur! Ze lopen duidelijk niet in zeven sloten tegelijk, maar ik vind het zielig voor Rick, dat hij zich zo'n zorgen heeft lopen maken.

Om half elf ontmoeten Cosmo en ik Kirsten weer bij Whole Foods voor onze wekelijkse wandeling langs het W&OD pad. Het is drukkend warm en de zon schijnt fel. Ik beloof Cosmo, dat we herten zullen zien en dat gebeurt ook. Een fietser voor ons wordt bijna omver gelopen door een paar herten, die uit het dichte struikgewas komen. Dat is best gevaarlijk. Het groen is nu zo dicht, dat je ze niet kunt zien aankomen.

We zijn duidelijk nog niet aan de hitte gewend, want vooral de laatste paar mijlen is het echt afzien! Ook Cosmo heeft het duidelijk snikheet en drinkt al het water, dat ik hem aanbied. Huffend en puffend komen we eindelijk weer bij de auto's aan.

Pat had mij vanochtend gevraagd of ik wilde gaan lunchen met haar en Marcella. Ik heb beloofd haar te bellen na de wandeling. Wetend, dat zij altijd vroeg luncht, ben ik niet verbaasd, als ze al aan tafel zitten. Pat zegt, dat ik nu kan komen, maar ik ben bezweet en vies en zeker geen restaurantmateriaal, volgende keer beter.

In plaats daarvan tracteer ik mezelf op een zalmbagel bij Manhattan Bagel en neem voor Katja ook een bagel mee. Wie weet krijg ik haar daarmee haar bed uit. Tot mijn verbazing is ze echter al op en we lunchen samen buiten op het deck. Het is erg gezellig, om mijn oudste zo thuis te hebben.

Al gauw pakken donkere wolken zich boven ons samen en horen we vervaarlijk gerommel in de verte. Helaas, dat betekent geen zwembad, waar we samen wilden gaan lezen, voor ons vanmiddag. De ene zondvloed na de andere komt de hemel uitdonderen en bliksemen. Wat een water, geen wonder, dat er een "flash flood watch" is.

Saskia en haar vriendengroepje worden kleddernat geregend tijdens het buitenspelen en komen onze basement onveilig maken. Dat het hier altijd zo leuk wordt gevonden door de kinderen is toch altijd wel een compliment, vind ik. Ons huis is toch wel de plek, waar ze het meest zijn met zijn allen. Soms is dat druk, maar ik vind het heerlijk voor Saskia, dat het kan. Ik ben daar niet mee opgegroeid, want wij woonden te ver van mijn vriendengroep.

Rick en ik maken van vanavond een "date night". We hebben een aantal coupons voor een maaltijd en de tweede gratis. Een daarvan is voor een nieuw restaurant, Uptown, waar ze hun cuisine "fusion" food noemen.

Het blijkt om een sushi-sportbar te gaan. Een interessante combinatie, dat is zeker! In het bar gedeelte is een enorm tv scherm te zien, maar er zijn glazen deuren tussen de twee gedeeltes, dus waar wij zitten speelt een rustig muziekje.

Het menu is interessant. Aziatische gerechten met een Amerikaans tintje. Zo zijn er "lobster sliders", mini-lobster burgertjes. Rick en ik houden het bij de sushi. Vooral de "Maryland roll" is erg lekker: crab, avocado, komkommer en Old Bay seasoning, wat altijd op de Maryland crabben wordt gedaan.

Als we naar buiten komen, is de regen verdwenen en zien we een mooie zonsondergang. Het weerbericht voor de komende dagen is spectaculair mooi. Het weekend is weer begonnen!