De natuur in

De "kou" (na over het Nederlandse weer te hebben gelezen mag ik dat woord eigenlijk niet gebruiken) van gisteren heeft plaatsgemaakt voor een lekker zonnetje en warme temperaturen. Ik maak er meteen gebruik van door buiten ontbijt te eten. Intussen vermaak ik me met de dieren in de bomen naast ons huis. De cardinaal zingt uit volle borst, er zit ergens een specht en een eekhoorn doet zich tegoed aan de tulpenboom.

Saskia ontdekte gisteravond, dat ze vergeten was voor een belangrijk science proefwerk te studeren. Ze smeekte, of ze wat later naar school zou mogen vanochtend, zodat ze geen onvoldoende zou halen. Dat vind ik altijd een moeilijke beslissing.

Een goede moeder zou haar waarschijnlijk naar school sturen, zodat ze leert van haar fouten. Ik kan dat echter niet over mijn hart verkrijgen, ook, omdat Saskia nu een A heeft voor dat vak en een slecht cijfer dat ongetwijfeld omlaag zou halen. Natuurlijk komt mijn toestemming wel met de nodige preek en eens maar nooit weer e.d. Dat ze echt graag een goed cijfer wil, blijkt wel uit het feit, dat ze al om zes uur op is om te leren.

Als ik Saskia op school heb afgezet, rijd ik door naar Anytime. Daar doe ik het gewichtencircuit. Dat neemt bij elkaar toch drie kwartier in beslag, iets, wat me altijd weer verbaast, want in het begin lijkt de tijd te kruipen. Misschien is dan een luisterboek wel een idee, bedenk ik me, want ik vind gewichten eindeloos saai!

Thuis haal ik Cosmo op en ga weer eens naar Great Falls. Daar loop ik richting de dam in de hoop adelaars te zien. Vergeleken met de vorige keer, dat ik hier liep, is het alweer een jungle van groen. Het is altijd onvoorstelbaar hoe snel de bosgrond volgegroeid is met allerlei planten. Daaronder natuurlijk ook weer veel "leaves of three", poison ivy. Het is echt uitkijken geblazen, vooral als het pad vernauwt.

Er is geen adelaar te bekennen, maar vandaag zie ik opeens allerlei hagedissen en salemanders. Sommigen zijn heel mooi gekleurd met felblauwe staarten. Ze schieten bijna allemaal weg, zodra ze Cosmo zien, behalve eentje. Die blijft met zijn mooie oranje kopje keurig poseren.

De ganzen hebben babies en ik zie natuurlijk de gewoonlijke eekhoorns en chipmunks. Dat maakt de natuurwandelingen toch wel voor mij, het nooit precies weten, wat voor dieren ik tegen zal komen. Het is enorm genieten en we lopen dit keer via het Potomac Heritage Trail door naar Riverbend Park.


Na een uur zijn we terug bij Great Falls en ik kan dit park niet bezoeken zonder tenminste een blik op de watervallen te werpen. Die zijn nu op zijn mooist, vind ik. Er zit precies genoeg water in de rivier om mooie watervallen te creeren.

Een paar kayakers trotseren het kolkende water, altijd een fascinerend gezicht. Overal zitten reigers op de rotsen te wachten tot er een vis langs komt zwemmen. Zo af en toe duikt er een het water in. Ik zou hier wel uren kunnen staan kijken, ware het niet, dat mijn maag bijna boven het geraas van de rivier te horen is! Zonder, dat ik het doorhad, is het opeens half twee.


Een kayak filmpje

Het is te warm om Cosmo bij een winkel in de auto te laten, dus ik breng hem eerst thuis. Dan rijd ik naar Whole Foods voor boodschappen en een bakje multigrain sushi voor de lunch. Ik neem ook gelijk een paar grote bakken geraniums mee voor voor het huis, want die kosten hier de helft van wat ze bij het tuincentrum kosten. Gewoonlijk kies ik rode bloemen, dit keer vind ik de donkerroze er mooier uitzien.

Op de radar zie ik de onweersbuien snel naderen, dus ik nestel me op het deck met mijn boek tot ik gerommel in de verte hoor. Om ons heen gaat het flink tekeer, maar om de een of andere reden krijgen wij maar zelden het heel zware weer over ons heen.

Christine belt, haar schoonvader is overleden. Gelukkig heeft Chuck nog op tijd naar Texas kunnen gaan om afscheid te nemen. Helaas heeft Chuck zo'n familie, waarbij de aasgieren meteen klaar staan om van alles op te eisen. Christine is terecht ondersteboven van het feit, dat haar schoonvader nog geen 24 uur dood is, voor het geharrewar begint. Waarom komt dat toch zo vaak voor?

Na het telefoongesprek begin ik aan een brief aan de ouders van Saskia's Relay for Life team. Ieder jaar, sinds Katja er in haar eerste jaar high school mee begon, zijn wij de chaperones van Katja's en later Saskia's team geweest.

Opvallend was het ieder jaar, dat geen van de andere ouders zich ooit aanmeldde om mee te helpen. Het gevolg was, natuurlijk, dat alles omtrent de organisatie, het eten en drinken en chaperone zijn op onze schouders terecht kwam.

Rick, die, behalve vorig jaar, toen Katja hielp, de nacht altijd voor zijn rekening nam, klaagde daar wel over, maar aan de andere kant was het ook zijn eer te na om om hulp te vragen. Vorig jaar zond ik, tegen Ricks zin, een verzoek om drankjes en snacks rond en toen waren er toch meteen een aantal mensen, die flink wat meebrachten. Een aantal deed ook niets, maar dat zul je altijd wel houden.

Dit jaar hebben we echter echt een probleem. De Relay for Life valt in het weekend van Kai's high school graduation en Ricks vader zal hier logeren. Als we dat van tevoren hadden geweten, hadden we Saskia opgedragen dit jaar over te slaan. Zij heeft dit jaar wel Aoife als co-captain, dus misschien, dat Niall of Serena ook kan helpen, maar die hebben nog twee jongere kinderen thuis.

Rick wilde alweer de martelaar uithangen, maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Ik heb vanmiddag een brief samengesteld om naar alle ouders te sturen en een schema van chaperones op te zetten. Het is allemaal voor een goed doel, dat vrijwel iedereen raakt, dus je zou denken, dat mensen meer willen helpen. Zelfs echt bijdragen doen sommigen helemaal niet, behalve de minimum $10, die het inschrijfgeld is. De meesten zitten goed bij kas, dus daar kan het niet aan liggen.

Als niemand zich beschikbaar stelt voor de nachtdienst, zullen we iedereen vragen hun dochters om middernacht op te halen. Alle activiteiten zijn dan voorbij en iedereen kan nog een goede nachtrust krijgen. Natuurlijk is juist die nacht kamperen, wat de Relay zo speciaal maakt voor de meisjes, dus hopelijk komt er een opofferende ouder naar voren. Ik ben benieuwd naar de reacties op mijn brief, ik hoop, dat die komen.

Tot slot hartelijk dank voor het duimen voor Katja, namens haar. Of het geholpen heeft, weet ze nog niet. Het was "interessant" was alles, wat ze over het examen kwijt wilde. Hopelijk valt het mee.