Naar San Antonio

Net na zevenen komt Saskia toch weer onze kamer in om te zeggen dat ze zich niet lekker voelt.  Ze zal later wel naar school gaan om een proefwerk te maken, maar wil verder liever in bed blijven.  Rick meldt haar dus ziek op school.  Kennelijk heerst het want twee van Saskia’s vriendinnen hadden gisteren in ieder geval al hetzelfde.

Rick staat ook gelijk maar op, maar ik blijf nog een tijdje liggen.  Ik voel me niet helemaal lekker met veel trekkingen in mijn spieren en ik ga vandaag op reis, dus wil goed uitgerust zijn.

Als ik eindelijk beneden kom heeft Rick de koffie al klaar staan.  Ik rooster een paar volkoren wafels met bosbessen en eet die met wat maple siroop erop op.  Dan spring ik gauw onder de douche en pak mijn laatste spullen in.

Na afscheid genomen te hebben van Saskia gaan Rick en ik op weg naar Reagan National Airport.  Het is nog spitsuur dus zaak de beste route te nemen.  We horen van de verkeersinformatie dat er op de I-66 nog een file staat vanwege een eerder ongeluk.

Dan maar de alternatieve route via de I-495 en I-395.  Rick merkt op dat we de express lanes wel kunnen nemen.  Dat hebben we nog nooit eerder gedaan en zo kan het komen dat we na decennia in dit gebied gewoond te hebben toch een verkeerde afslag nemen en de I-95 i.p.v. I-395 oprijden!

Gelukkig kan Rick bij de volgende afslag omkeren en nemen we de juiste banen.  Alleen blijkt daar vanaf de express banen geen directe afrit naar het vliegveld te zijn en voor we het weten steken we de rivier over de stad in!

Wat ben ik blij extra tijd genomen te hebben, want hier staan we in heel langzaam rijdend verkeer.  Eindelijk komen we bij het eerste stoplicht aan en zien dat je daar eigenlijk geen U-turn (omkeren) mag maken.  Rick zegt geen politie te zien en waagt het er toch op.  Gelukkig komen er geen zwaaiende lichten achter ons aan!

Zonder verdere kleerscheuren komen we een kwartier later dan ik gewild had bij het vliegveld aan.  Ik druk Rick op het hart de volgende keer dat hij een nieuwe route gaat proberen dat niet te doen als we op tijd ergens moeten zijn!

We nemen afscheid en ik loop naar de United balie.  Ik heb gisteren al ingecheckt en nu ik geen Premier status meer heb voor mijn tas betaald (als je Premier status hebt is de eerste tas gratis).  Er staat vrijwel niemand in de rij en ik ben meteen aan de beurt.  Na de tas gelabeld te hebben gekregen geef ik hem af aan TSA en loop naar de veiligheidscontrole.

Schoenen uit, laptop en zakje met vloeistoffen in een doos en ik kan door het hokje lopen.  Alleen is het dit keer zo’n ouderwets hokje en ik “piep”.  Na mijn horloge en armbanden afgedaan te hebben is dat ook verholpen en kan ik door.

Ongeveer een half uur voor we aan boord gaan kom ik bij de gate aan.  Daar is wel een restaurant met sandwiches, maar ik heb nog helemaal geen trek.  Ik koop water en een banaan voor het geval er geen eten te koop is aan boord. 

Intussen zie ik dat de vliegtuigen opstijgen richting de Mall.  Mijn Economy Plus zitplaats is echter aan de andere kant van het vliegtuig daarvan, zodat ik het uitzicht zou missen.  Gisteren was de F kant van het vliegtuig nog open en de gate agent bevestigt dat dat nog het geval is.  Gauw wissel ik mijn zitplaats van 12A naar 12F.

Omdat ik Economy Plus heb mag ik al met de tweede groep aan boord.  Ik sms Rick dat alles goed op tijd lijkt te zijn.  Er komt zelfs niemand in de middenstoel naast mij zitten. “Wat willen we nog meer!”, zeggen de man in de stoel aan het gangpad en ik tegen elkaar.

Inderdaad heb ik bij het opstijgen een prachtig uitzicht op de National Mall en neem er enkele foto’s van.  Ik heb vanaf zondag weer een aantal rondleidingen te boek staan en het is grappig de plaatsen waar we dan zullen lopen uit de lucht te zien.

 

Er staan een aantal lekkere opties op het vliegtuig menu.  Ik kies de kaas met gedroogd fruit (abrikozen, zo blijkt) en crackers.  Het voldoet als lunch, vooral het stukje brie is erg lekker. 

Verder breng ik de tijd door met het luisteren naar de piloten en verkeerstorens, altijd heel interessant vind ik.  Ook lees ik in alweer het derde boek (en helaas voorlopig laatste) van de Lexi Graves mysteries.   Ze zijn zo leuk geschreven, ik ga de andere serie van die schrijfster, die als “urban fantasy” wordt beschreven ook proberen.

We landen twintig minuten voor op schema en eenmaal buiten het vliegtuig blijkt mijn vlucht naar San Antonio hetzelfde vliegtuig, maar een ander vluchtnummer te zijn.  Geen kans dat mijn bagage deze vlucht niet gaat halen dus.

Na een half uurtje kunnen we aan boord en zit ik nota bene in precies dezelfde stoel als de vorige vlucht en ook deze keer zit er niemand naast me in het midden.  De vliegtijd naar San Antonio is zo kort dat er niet eens drankjes worden geserveerd.  Een half uurtje later landen we in een bewolkt maar warm San Antonio.

Mijn tas ligt al gauw op de lopende band en ik neem de shuttlebus van Dollar naar het autoverhuurbedrijf.  Daar krijg ik helemaal gratis en voor niets een gloednieuwe Ford Fusion!  Een heerlijke auto om te rijden kan ik wel zeggen.

Van thuis heb ik Kai’s GPS systeem meegenomen.  Dat krijg ik letterlijk niet aan de praat.  Ik kan de wegaanwijzingen wel zien, maar had liever ook audio aanwijzingen.  Gelukkig is het een heel eenvoudig te volgen apparaat, ook zonder zoetgevooisde stemmen, dus ik vind de Holiday Inn Riverwalk zonder problemen.

Daar geef ik mijn auto af aan de valet en check in.  Het gaat allemaal van een leien dakje vandaag en ik krijg een kamer op de vijfde verdieping met uitzicht op de Riverwalk.  Ik heb nog ongeveer drie kwartier voor ik met Annette, Fred en Tosca heb afgesproken, dus ga even de directe omgeving verkennen.  Zo zie ik al meteen een paar leuke tentjes om morgen ontbijt te halen, bijvoorbeeld. 

Om een uur of half zeven krijg ik een sms van Annette dat ze er zijn.  We hebben elkaar al negen jaar niet gezien, dus het wordt een hartelijk weerzien.  We hebben een reservering bij Acenar wat vlak naast mijn hotel aan de Riverwalk ligt en lopen daar vast naartoe.

We zijn bijna een half uur te vroeg voor onze reservering en dat is hoe lang de wachttijd voor een tafeltje buiten ook blijkt te zijn.  We gaan dan maar alvast even in de bar zitten, maar nog geen vijf minuten later krijgt Annette al een sms-je dat onze tafel klaar is buiten.  We zitten leuk precies aan de rivier.

Niet veel later komt Tosca ook aanlopen.  Ook haar heb ik al negen jaar niet gezien, al houden we allemaal contact via het internet.  Het gesprek verloopt meteen vlot en het wordt een heel gezellig avond.

 

 

Mariachi boot

Het eten is ook heerlijk.  We beginnen met verse guacemole, wat mij betreft de lekkerste die ik ooit op heb, want hij is ook wat pittig.  Daarna bestel ik de crab taco's, niet te versmaden.  De anderen lijken ook van hun maal te genieten.

Enig minpuntje is dat het heerlijk warm was toen we aankwamen, maar halverwege de maaltijd opeens hard gaat waaien en een heel stuk koeler wordt.  Laat ik nu weer de koudste paar dagen van de lente hier hebben uitgekozen om te komen!  Maar ach, ik laat het mijn pret niet vergallen, al is het gemeen dat het vandaag bijna 30 graden was en het dat vrijdag als ik vertrek weer zal worden met twee koele dagen tussendoor!

Het is heel gezellig, maar we krijgen het ook echt koud dus tegen negenen nemen we afscheid.  Ik geef Annette haar jack terug wat ze me vriendelijk tegen de kou had geleend.  Buiten neem ik afscheid van Annette en Fred en loop met Tosca terug naar mijn hotel.  Zij heeft in de parkeergarage daar geparkeerd.  We kletsen nog even na en nemen dan onze respectievelijke liften.

Morgen ontmoet ik de derde vriendin hier en gaan we van alles bekijken.  Ik heb er zin in!  Dit is zo'n leuke en unieke stad!