Even de inauguratiesfeer in Washington opsnuiven

Zaterdag

Alweer een schitterende zonnige dag daagt.  Tegen negenen staan Rick en ik op.  We eten samen ontbijt en gaan dan allebei onze sportroutines doen. 

Rick doet mee aan een "The Biggest Loser" competitie op zijn werk.  Hij wil voor april 20 pond gewicht kwijtraken.  Daarvoor heeft hij het voornemen meer te gaan sporten, beginnend vandaag.  Hij gaat buiten hardlopen, ik naar de sportschool.

Daar doe ik Julie's "resist-a-ball" klas.  Er zijn nieuwe officiele glijdende schijven, dus de papieren bordjes zijn niet meer nodig.  Het is echt afzien tijdens dit uur!  Julie gaat hard door, zonder pauseren  en doet iedere oefening tot de spieren ook echt roepen om verlossing!

Af en toe kan ik gewoon niet doorgaan, vooral omdat mijn heupen pijn doen.  Gelukkig hebben de andere dames net zoveel moeite, alleen Julie lijkt zonder problemen door te gaan.  Hoe ze dat doet?   In ieder geval is iedere spier aan bod gekomen en zal ik dat morgen vast weer goed voelen.

Rick opperde gisteren het idee om vanmiddag naar Washington te gaan om de voorbereidingen voor de inauguratie van de president te bekijken.  Die inauguratie vindt prive morgen plaats, want officieel is 20 januari inauguratiedag.  Omdat dat een zondag is, worden de officiele vieringen en het openbaar inzweren pas op maandag gedaan. 

Maandag is ook nog eens Martin Luther King Jr.'s verjaardagsviering.  Daarom is vandaag ook door president Obama als de "National Day of Service" afgeroepen.  Heel veel mensen doen vandaag vrijwilligerswerk of geven aan goede doelen.  Wij doen het laatste, maar dat doen we sowieso al heel regelmatig.

De rit naar Washington verloopt voorspoedig, maar eenmaal in de stad, dichtbij het Witte Huis, komen we compleet vast te staan.  De politie en Secret Service hebben de weg compleet afgezet.  Naast ons op de tegenhelft van de weg rijdt iemand weg uit een parkeerplaats.

Rick betwijfelt of zijn auto ertussen zal passen, maar we gaan het toch proberen.  Het is heel nauw, maar met mijn dirigeren lukt het helemaal.  Als Rick de auto geparkeerd heeft volgt er een spontaan applaus van omstanders.  Inderdaad paste de auto maar net.  Heel fijn, want we kunnen hier gratis zo lang we willen parkeren vandaag!  Wat een geluk!

De reden dat we vast kwamen te staan wordt duidelijk zodra we de auto hebben verlaten.  Politie en Secret Service auto's blokkeren de kruising en niemand mag oversteken of verder lopen.  Een paar mensen weten ons enthousiast te vertellen dat er gewacht wordt op de stoet van president Obama, die terugkomt van een activiteit voor de National Day of Service.

Inderdaad komen er een paar minuten later allerlei motoren langs en daarna wel vijf zwarte Suburbans.  In een daarvan zou dus de president zitten, maar de ramen zijn zo verdonkerd dat niemand binnen te herkennen is.  De auto's racen naar het Witte Huis en dan mogen wij weer doorlopen.

 

Wachtend op de auto met de president

We bespreken even ons wandelplan, want we willen ook graag de voorkant van het Witte Huis zien.  Het is alleen al half twee en we hebben enorme trek.  We besluiten eerst langs Pennsylvania Avenue richting Capitool te lopen en te gaan lunchen bij bakkerij Paul.

Dit is ook de route, die de president maandag naar het Capitool en terug zal nemen, dus de hele weg is versierd met vlaggen en rood wit blauwe versieringen op de gebouwen.  Het is flink druk en veel mensen dragen kleding of hoeden met de Amerikaanse vlag.  Er hangt een heel vrolijke sfeer, echt leuk om mee te maken.

In de bakkerij staat ook een flinke rij om te bestellen en zijn alle tafeltjes bezet.  Voor de tweede keer vandaag hebben we geluk, want de meisjes aan het tafeltje naast waar Rick staat staan op en Rick doet meteen zijn jas over een van de stoelen en ik die van mij op de andere. 

We zitten hier naast de ovens en zien de bakkers deeg rollen.  Ik bestel een broodje gerookte zalm en Rick een warm kipbroodje.  Ze zijn werkelijk overheerlijk!  Het is echt Frans brood hier.  We hebben nu ook zo'n bakkerij Paul in Tysons Corner, dus hoeven er voortaan niet voor naar de stad.

Na deze lekkere lunch lopen we verder.  Bij het Newseum zien we een hele menigte staan wachten en ook weer Secret Service, die iedereen, die voorbij het gebouw wil lopen, tegenhoudt.  Ik vraag aan een vrouw op wie ze wachten en dat blijkt Bill Clinton te zijn, die hier een speech houdt.

Rick is niet zo geinteresseerd, maar ik wil Bill Clinton weleens in persoon zien en blijf dus wachten, terwijl Rick de voorpagina's van kranten uit alle vijftig staten gaat lezen.  Alweer hangt er een gezellige sfeer onder de wachtenden.  Iedereen is duidelijk in een opperbeste bui. 

Een kwartiertje later wordt er opeens gejuicht en "Bill, Bill, Bill" geroepen en ja, hoor, daar is Bill.   Hij vindt het duidelijk prachtig dat er zo'n menigte op hem wacht.  De Secret Service laat hem echter niet stoppen en werkt hem zijn auto in.  Ik wilde Bill eerst met eigen ogen zien en niet alleen door een lens, maar helaas heb ik daardoor geen foto.  Ook als hij nog even de auto uitstapt om alsnog naar zijn fans te zwaaien ben ik net te laat.  Ach, nou ja, ik kan in ieder geval zeggen dat dit de tweede president is, die ik in het echt heb gezien.

Wij lopen verder naar het Capitool en zien hoe overal dranghekken worden neergezet om de menigte, die maandag wordt verwacht, te bedwingen.  Het Capitool is ook versierd met vlaggen en rood wit blauw.  De deur waar de president (denken wij althans) maandag naar buiten zal komen is rood versierd.

Na de nodige foto's lopen we via de Mall en de schaatsbaan bij de National Gallery of Art terug naar Pennsylvania Avenue.  Overal staan verkopers van t-shirts, buttons en andere inauguratie souvenirs.  Rick en ik kopen beiden een button met de 57ste inauguratie en de namen van Barack Obama en Joseph Biden erop.  Toch een leuke souvenir van de sfeer, die we vandaag hebben geproefd.

Onze laatste bezienswaardigheid wordt de voorkant van het Witte Huis.  Hier is de pers al hard bezig op hun tribune.  Die is direct tegenover de tribune waar de president en zijn familie zullen zitten.  Deze laatste heeft het presidentszegel en is omgeven door kogelvrij glas.  Het is een bedrijvigheid van jewelste hier en laat wel zien hoeveel voorbereiding zo'n inauguratie vergt.

Het is inmiddels al na vieren en we lopen terug naar de auto.  Wat een heerlijke middag en het weer had niet mooier kunnen zijn met staalblauwe lucht en genoeg wind waardoor de vlaggen mooi wapperden.  Ik ben dan ook zeer tevreden met de foto's, die ik heb kunnen maken.

We hebben een paar uur om te ontspannen thuis en gaan dan eten bij Legal Seafoods.  Mijn gegrilde tonijn is zo mals dat ik hem met een fork kan snijden!  Rick heeft een lekker garnalengerecht en Kai de fish en chips.

Na het eten rijden we door naar Oakton waar Saskia bij Zinga werkt.   We hebben haar beloofd vanavond daar dessert te komen eten.  Nu ben ik niet zo'n enorme ijsliefhebster, dus neem niet veel.  Ik kies een beetje pistache, een beetje witte chocolade en wat granaatappel en moet zeggen dat die wel erg lekker zijn. 

 

Als bodem onder je ijs kun je verschillende dingen kiezen

De mannen nemen een flinke bak met allerlei smaken en toppings.  We eten het in de vrolijk gekleurde zaak op.  Ik begrijp waarom Saskia het leuk vindt daar te werken.  Iedereen is tenslotte in zijn nopjes met een lekkere bak ijs en andere zoetigheden.

Zondag

Weer een mooie zonnige dag daagt.  We slapen lekker uit en gaan dan ons zondagse ontbijt halen bij Starbucks.  Het valt me op hoe warm het is en ik ben van plan daar alles uit te halen, want de komende week worden er temperaturen onder het vriespunt voorspeld (al ga ik die morgen en overmorgen hopelijk ontlopen, maar daarover later meer).

Na het ontbijt bel ik Mary Ellen om te zien of zij zin heeft een stuk met de honden te gaan lopen.  Daar is zij wel voor te vinden en we nemen Marty en Cosmo mee voor een wandeling door de buurt.  Ik had gehoopt tenminste vijf kilometer te lopen, maar Mary Ellen heeft nog geen ontbijt op, dus wil niet zo lang. 

Even overweeg ik om dan toch maar naar de sportschool te gaan voor wat cardio, maar kan mezelf daar met dit mooie weer niet toe zetten.  In plaats daarvan besluit ik na de lunch Cosmo nog eens uit te gaan laten.

Maar eerst komt Saskia terug van haar werk met de mededeling dat de van benzine nodig heeft.  Daarmee zegt ze niets teveel, want er zit nog maar 2 mijl in volgens de meter!  Ik maan Saskia om toch eerder aan de bel te trekken voortaan, anders staat ze straks op weg naar Lawrence of haar werk zonder benzine!

Bij het Safeway benzinestation is het erg druk, dus ik moet even op een pomp wachten.  De prijzen liggen hier dan ook zo'n 20 cent per gallon lager dan bij andere stations.  Op de radio hoor ik hoe het verkeer in het gedeelte van Washington waar we gisteren waren muurvast zit.  Blij dat wij gistermiddag zijn gegaan!  Met een volle van keer ik huiswaarts, alwaar Saskia hem al meteen weer meeneemt om naar Lawrence te vertrekken.

Zoals eerder gepland lijn ik Cosmo weer aan om een stuk door de buurt te lopen.  Het is inmiddels maar liefst 16 graden!  De natuur is dan ook best van slag.  Ik zie de maples al uitlopen en koppen van de narcissen al centimeters boven de grond, ook in onze voortuin.  In een tuin bloeien de sneeuwklokjes zelfs al! 

Er gaat echter snel verandering komen in deze lenteachtige temperaturen.  Na morgen zal volgens de voorspellingen het kwik de hele week niet meer boven het vriespunt uitkomen.  Tussen vandaag en dinsdag wordt een temperatuurverschil van maar liefst twintig graden voorspeld!

Aan het begin van ons pleintje kom ik buurvrouw Lorraine tegen.  Zij missen een van hun poezen, die gewoonlijk een binnenkat is, maar gisteravond ontsnapte toen Chuck Apollo, hun Deense dog, ging uitlaten.  Nu kunnen ze haar nergens vinden en vrezen ze dat een vos haar te pakken heeft gekregen.  Er is nog een kleine hoop dat ze in iemands garage zit, dus dat hopen we dan maar.

Even later ga ik op de stoep voor in de zon zitten om van de laatste warmte te genieten.  Kai komt naar buiten om met Cosmo te spelen.  Op een gegeven moment gaat Cosmo opeens in de struiken naast het huis blaffen en Kai ziet hem iets snuffelen en dan terugdeinzen alsof iets naar hem heeft geslagen.

Kai gaat eens polshoogte nemen en er blijkt een flink hol onder onze stoep gegraven te zijn door een of ander dier (wij denken een wasbeertje).  We vragen ons af of de poes van hiernaast zich misschien in dit hol schuilhoudt.  Ze is erg verlegen, dus nu Cosmo zo geblaft heeft is er niets meer te zien, maar we halen toch Lorraine er maar bij.

Die komt met een blikje eten en een zaklantaarn.  Maar er komt niets uit het hol en het gaat dieper de grond in, dus ze ziet ook niets met de lantaarn.  Ze zegt vanavond als het donker is wel terug te komen om het nog eens te proberen.  Duidelijk moeten wij, zodra we er zeker van zijn dat er geen kat of ander dier in zit, dit hol dichtgooien. 

Als de zon achter de huizen is verdwenen koelt het snel af.  Ik ga naar binnen om in te pakken voor morgen.  Gisteren heb ik namelijk onverwachts besloten met Rick mee naar Orlando te gaan de komende twee dagen.  Het vliegticket was spotgoedkoop en het hotel en huurauto heeft hij natuurlijk al.  Heerlijk even een paar warme dagen voor we in de vrieskou terugkeren.

Vanavond eten we Vietnamees eten van Four Sisters.  Het is er enorm druk, dus maar goed dat we een reservering hebben.  Geen restaurant serveert het eten zo snel als hier!  We hebben de bestelling nog geen tien minuten eerder gedaan en het staat al op tafel.  Het is weer heel erg lekker, mijn gehakt in druivenbladeren, die ik in rijstpapieren pannenkoekjes wikkel.

Als we thuiskomen gebruiken Kai en ik onze Skymap apps om de constellaties boven ons hoofd te bekijken.  Het is zo'n heldere hemel!  We vinden Orion en Jupiter onder anderen.  In de verte roept een vos, zo'n eng geluid is dat.  Ik ben maar blij dat alle katten binnen zijn.

Vanavond kijken we de achterstallige afleveringen van Once Upon A Time.  Het was weer een heerlijk weekend!  Laat maken we het niet, want morgen gaat de wekker al om zes uur.

PS: Het poezenverhaal heeft een goede afloop. Net belde Lorraine aan met Coco, de poes, in haar armen, die zich inderdaad onder onze stoep schuilhield.  Goed van Cosmo dat hij haar ontdekte!  Ik ben blij dat ze haar terughebben, want ze waren er zichtbaar van ontdaan dat ze weg was.