Beetje sombere maandag

Na zo'n leuk weekend is het altijd weer even slikken om de maandag te begroeten.  Saskia heeft een late dag en Rick brengt haar naar school.  Daar ben ik dankbaar voor, want ik word wakker met mijn nek en schouders in een knoop en flinke hoofdpijn.  Of het de lange ritten van dit weekend waren of het slechte weer wat er aankomt, maar ik ben in ieder geval geen "happy camper".

Gelukkig helpt ibuprofen genoeg dat ik tenminste op tijd op kan staan om naar personal training te gaan.  Sharon wacht me al op.  Zij is heel enthousiast over de twee uur durende yoga klas waar ik eigenlijk zaterdag ook heen zou gaan met haar.  Sharon heeft veel soortgelijke problemen met haar heupen, als ik, en zij voelde zich zondag stukken beter.  Gelukkig heeft ze veel oefeningen onthouden en volgende keer ga ik zeker mee.

Na allerlei oefeningen met gewichten doen we een kwartier yoga posities, die ik een minuut moet volhouden.  Ik voel dat het helpt met de pijn, ook in mijn schouders.  Ik had het weekend met Katja natuurlijk niet willen missen, maar vind het wel jammer die yoga klas niet meegemaakt te hebben.  Hopelijk komt er snel weer een.

Het halve uur cardio na afloop gaat gauw voorbij en ik bedenk intussen de perfecte manier voor Kai bedacht om toch wat extra geld te verdienen.  Onze kasten thuis kunnen zeker een opruimbeurt gebruiken en de garage ook.  Ik heb het er meer dan voor over hem daar per kast voor te betalen. Thuis stel ik dit aan Kai voor en die is zeker geinteresseerd. 

Helaas heeft Kai nog steeds niet een definitief antwoord van de mensen in Leipzig of hij daar ook inderdaad naar toe kan.  Zonder kunnen wij geen vliegreis boeken, want als hij daar niet terecht kan heeft hij tot 25 februari geen onderkomen.  We zoeken zonder succes het hele internet af of we een telefoonnummer of Facebook kunnen vinden voor die mensen.  Echt wel balen.

Intussen is mijn nek- en hoofdpijn weer helemaal terug. Ik zou het liefst gaan liggen, maar heb een heel lijstje af te werken, dus ik rijd Vienna weer in.  Mijn eerste stop is de Petco.  Behalve eten voor Cosmo en een botje voor hem, koop ik ook twee kattendragers.  Katja heeft de enige, die niet stuk was, mee voor Zorro en Flapjack moet binnenkort een hondsdolheidprik krijgen.

Daarna ga ik naar Advance Auto Parts voor nieuwe ruitenwissers.  Het was werkelijk gevaarlijk hoe slecht die het gisteravond deden.  Ik wil niet het risico lopen dat Saskia zo moet rijden.  Ik word werkelijk superaardig geholpen.  De wissers worden zelfs meteen op de van gezet voor mij!  Ze doen het ook super, de oude waren heel duidelijk aan vervanging toe.

Bij Whole Foods haal ik onder anderen avondeten.  Ook neem ik appels en bananen mee voor Saskia, want ik zag dat de fruitschaal vrij leeg was.  Zoals wel vaker is het opeens half twee en val ik bijna van mijn graadje, want ik heb nog geen lunch op.  Ik neem gauw een sushi rol mee en eet die in de auto op.

Thusi is Kai bezig met de voorraadkast in de keuken.  Daar zal hij wel een paar uur voor nodig hebben, want Saskia vooral heeft grote troep van gemaakt.  Hoewel er ook heel veel Nederlandse lekkernijen tevoorschijn komen, waaronder een paar pakjes stroopwafels en zakken met pepermunt.  Jee, hadden we die nog?  Af en toe opruimen heeft zo zijn voordelen!

Het regent nog niet, dus ik neem Cosmo mee voor een wandeling.  Ik heb nog een foto nodig voor het dagelijkse "winter" thema en dat valt niet mee met deze toch weer relatief warme temperaturen.  Gelukkig zie ik een struik met rode besjes, die een mooi onderwerp biedt.

Mijn lijstje is afgewerkt.  Ik haal een stapel Libelles naar beneden en ik zijg neer in mijn stoel en doe de voetsteun omhoog.  Iedere keer als ik Libelles lees vind ik het weer jammer hoe duur ze hun overzeese abonnementen hebben gemaakt.  Jaren geleden had ik er een, maar om die kosten eruit te krijgen zou ik iedere letter iedere keer drie keer moeten lezen en dat gebeurde natuurlijk niet.  Ik ben dus dankbaar als ik een stapeltje toegespeeld krijg.

 

Snickers en Flapjack weten hoe te ontspannen

Kai laat de keurige voorraadkast zien, om door een ringetje te halen.  Aan hem is zo'n taak wel besteed, want hij is de netste en meest georganiseerde van de drie kinderen.  Als het even meezit zijn al mijn kasten keurig tegen de tijd dat Kai weer vertrekt. 

Tegen Rick en mijn wil moet Saskia vanavond weer tot laat werken.  We laten haar weten dat we er niet van gediend zijn dat de meerdere avonden laat werkt, vooral niet als ze de volgende ochtend om kwart over vijf op moet staan.  Natuurlijk ziet Saskia het probleem niet, ze mag daar tenslotte huiswerk doen en vindt het er leuk.  Zucht, tieners!

Het avondeten voor de heren is een football meatloaf van Whole Foods.  Voor mezelf heb ik een lekker stuk zalm, maar daar doe ik hen geen plezier mee.  We hebben er spinazie en zoete aardappelfrietjes uit de oven bij, erg lekker! 

Omdat ik zo'n hoofdpijn heb, maakt Rick het eten klaar.  Hij geeft mij mijn bord met een vork en een servet, maar geen mes.  Na alle jaren in de VS vind ik het nog steeds heel moeilijk eten met alleen een vork, wat het ook is.  Rick is gewend alleen een mes te gebruiken als er iets gesneden moet worden.  Vooral het laatste hapje vind ik nog altijd moeilijk tot niet onmogelijk op die vork te krijgen. 

Dit jaar zal het in juni dertig jaar geleden zijn dat ik voor het eerst voet op Amerikaanse bodem zette en ik kan dat eten met een hand nog steeds niet!  Wat Rick me wel heeft aangeleerd is altijd een servet te hebben bij het eten.   Die hadden wij vroeger altijd alleen bij officiele etentjes en  het valt me op dat ze er bij de Nederlandse etentjes ook nooit zijn.  Zo houden we nog steeds aan onze in onze jeugd aangeleerde tafelmanieren vast.