Over college bezoeken en etentjes met vriendinnen

Dinsdag

Als ik Rick uitzwaai naar zijn werk valt me de heel warme temperatuur al op.  Het lijkt opeens wel weer lente!  Eigenlijk zou ik wel een lange wandeling willen maken met Cosmo, maar Saskia en ik hebben plannen om een college te gaan bezoeken.  Ik doe dus maar een snelle drie kwartier cardio bij de sporschool.  Cosmo zal vanmiddag van Kai die wandeling wel krijgen.

Thuis tref ik Saskia tot mijn schrik nog in diepe rust.  Het is kwart voor elf en we hadden afgesproken om elf uur te vertrekken.  Gelukkig zijn we beiden sterren in het snel douchen en klaarmaken, dus maar een kwartiertje achter op schema vertrekken we naar Harrisonburg.  We hebben onze lunch mee, want we hebben geen tijd die onderweg te kopen.

Eergisteren zag ik dat er nog plaats was voor de introductie van half twee bij James Madison University daar.  Saskia was ervoor te vinden en zo schreef ik haar in voor haar eerste officiele collegebezoek.  Echt onvoorstelbaar dat het al zover is voor haar, ik zie haar nog zo als het kleine meisje van slechts een paar jaar geleden.

De rit naar Harrisonburg voorloopt voorspoedig, al is de I-81 zoals altijd erg druk met vrachtwagens, die heel hard rijden en elkaar constant inhalen.   Net na enen komen we bij JMU aan en vinden de parkeerplaats meteen.  Er staat ook al iemand met een parkeervergunning klaar, dus helemaal goed geregeld.

Binnen in Sonner Hall krijgen we een brochure met algemene informatie over de school aangereikt en kunnen in de grote zaal plaatsnemen.  Het is er vandaag druk en het blijkt dat iedereen uit onze county komt.  Daar zijn de scholen als enigen in de omgeving gesloten. 

Na een presentatie van een half uur worden we voorgesteld aan de "ambassadeurs".  De studentengidsen, die ons rond gaan leiden op de campus.  Voor mij is dit de derde rondleiding bij deze school, maar Saskia is er nog nooit geweest.  Ik vind het iedere keer weer een erg leuke school met een gezellige en vrolijke atmosfeer.

We lopen langs klaslokalen en door cafetaria (waarbij Mike, onze gids, trots vertelt dat ze vierde staan in het land qua cuisine).  We mogen een dorm kamer van binnen bekijken en zien de gemeenschappelijke ruimtes met allerlei vertier en zelfs een heus postkantoor. 

De rondleiding duurt anderhalf uur en is erg interessant.  Het is ook bijzonder warm buiten, met zo'n 22 graden.  Mike merkt op dat we erg geluk hebben, want vorige week liep hij hier nog met -10 mensen rond te leiden! 

We eindigen op de Quad, het mooie oude gedeelte van deze campus.  Er staat een levensgroot standbeeld van James Madison.  Die was een groot staatsman, maar een heel klein mannetje!  We nemen afscheid van Mike en hij wijst ons nog de boekenwinkel.

Daar kiest Saskia een t-shirt in de schoolkleuren van paars en geel uit en verkleedt zich daar meteen in.  Zij was veel te warm gekleed voor dit weer!  We halen ook snel een paar flesjes water uit de machine, want we hebben flinke dorst gekregen.

Dan zoeken we de auto weer op voor de rit terug naar huis.  Nog even tanken bij de Exxon tegenover JMU en ik draai de I-81 weer op.  Pas een paar kilometer voor we thuis zijn krijgen we met een file te maken, maar die duurt gelukkig niet lang. 

Zo heb ik vandaag toch weer "even" 375 kilometer gereden, maar het was de moeite waard.  Deze school is niet Saskia's eerste keus (dat blijft Virginia Tech), maar ze zou zichzelf hier ook wel heen kunnen zien gaan. 

Na even uitgepuft te hebben, verkleed ik me voor het avondeten.  Ik heb Kirsten alweer heel lang niet gezien en we hebben afgesproken naar de Four Sisters te gaan om te eten.  We delen de heel erg lekkere loempiaatjes en ik kies een gerecht met gegrilde vis en rijstpannenkoekjes.  Zoals altijd is het erg lekker.

Tijdens het eten vertelt Kirsten waarom ze een tijdje van de wereldbodem leek verdwenen.  Zonder in details te treden hebben zij en haar kinderen een erg moeilijke tijd doorgemaakt.  Nu gaat het ietsje beter en zijn ze wat aan de omstandigheden gewend.  Wat zou ik graag daadwerkelijk helpen, maar helaas kan ik enkel een sympathiek luisterend oor bieden. 

Woensdag

Het vreemd warme weer van gisteren duurt nog een dag voort.  Alleen laat de zon zich vanochtend niet zien.  De lucht ziet er de hele dag dreigend uit met warme wind.  Ik heb slecht geslapen en word met vreemde koude rillingen wakker.  Verder heb ik echter niets, dus ga maar gewoon aan mijn dag beginnen.

Na een ontbijt van gepocheerde eieren en heel wat koppen koffie voel ik genoeg energie om te gaan sporten.  De rillingen zijn er nog steeds, heel vreemd.  Ik stel de crosstrainer maar niet te zwaar in en tot mijn verbazing lukt het me toch een uur intensief te "rennen".  Onderwijl lees ik mijn boek en ik denk dat Luann Rice wel een schrijfster is waar ik meer van ga lezen.  

Thuis maak ik me gauw klaar, want ik heb afgesproken te gaan lunchen met Lea Ann. Zij stelde het nieuwe Chinese restaurant, Lotus Garden, in Vienna voor.  Daar maken ze de noedels vers en vond zij de soep erg lekker.  Prima, ik ben altijd te vinden voor iets nieuws.

Dit blijkt een authentiek Cantonees restaurant te zijn.  Die vind je maar weinig hier in de VS, de meeste Chinezen koken de Hunan en Sechuan keuken.  Het menu is uitgebreid, maar ik wil die pulled noodle soep ook wel proberen en bestel hem met varkensvlees. 

Dat smaakt net als het vlees in babi pangang en ik vind het erg lekker.  We kunnen de chefs in de keuken de noedels ook zien "trekken", erg leuk allemaal.  Lea Ann neemt ook een soep en we krijgen een flinke bak voorgezet, die we geen van beiden helemaal opkrijgen.

Het valt Lea Ann en mij op dat de meeste mensen, die hier eten, Chinees zijn.  Ook staat er een menuutje op onze tafel wat alleen maar in het Chinees is.  Later lees ik de rest van het menu online en er staan dingen als vismaagsoep en kwal op.  Iets zegt me dat ik Rick er niet snel heen zal krijgen.

Lea Ann is iemand, die ik al jaren ken, maar pas recentelijk meer mee optrek.  We blijken enorm veel gemeen te hebben, niet alleen onze tieners.  Zij en haar man houden ook heel erg van reizen, net als Rick en ik, en hebben ook al heel wat van Europa gezien.  Ook zijn ze een paar keer naar Hawaii geweest en zal ze mij wat boeken daarover lenen.

Voor we het weten zijn er twee uren voorbij.  Tijd om afscheid te nemen, maar we beloven elkaar snel weer iets samen te ondernemen.  Lea Ann werkt part time en flexibele uren, dus kan tijd vrij maken wanneer ze wil.

Geloof het of niet, maar de rest van de middag gaat de achterdeur open en lees ik mijn boek op het deck uit.  Het waait flink, maar ik zit in de luwte van het huis en het is een graad of twintig.  Cosmo en de katten vinden het ook heerlijk buiten.  Pas als ik me moet verkleden voor yoga ga ik naar binnen.  Bizar hoe warm het is buiten! 

Sharon komt me voor yoga ophalen.  Ondanks die rare rillingen gaat ook deze klas goed.  We mogen kiezen of we op ons hoofd willen staan (dat gaat hem nooit worden met mij, mijn nek en schouders zijn niet sterk genoeg) of een schouderstand.  Die laatste vind ik wel fijn en makkelijk, vreemd genoeg.

En nu wachten we op het zware weer, want natuurlijk is deze warmte niet gewoon voor eind januari.  Er is een tornado watch (betekent dat tornado's mogelijk zijn) afgeroepen voor ons gebied tot twee uur vannacht.  Ook wordt er zwaar onweer verwacht en morgen zal het scherp kouder zijn.  Toch vind ik deze warme dagen tussendoor echte cadeautjes.

 

Cosmo heeft zijn Thundershirt aan en lijkt daar een stuk kalmer door

Intussen heeft Kai eindelijk het adres en telefoonnummers van de mensen in Leipzig doorgekregen.  We maakten ons al wat zorgen, want waar zou hij anders heen moeten.  Het komt nu wel erg dichtbij allemaal!  Ik heb me voorgenomen volgende week veel met Kai te ondernemen voor hij vertrekt!

 

Tja, zo lenig ben ik na de yoga nog niet