Holiday Party

Zaterdag

Christine en Mallory zijn al vroeg op pad, want ze hebben een afspraak met de orthodontist om acht uur. Mallory's beugel gaat eraf en ze komt met een keurig gebit met rechte tanden terug.

Voor ze weer vertrekken om de doorzichtige beugel, die Mallory nu een paar maanden zal moeten dragen, op te halen, maken Christine en ik een ouderwets lange wandeling. Het is net alsof ze helemaal niet verhuisd is, zo vertrouwd!

Saskia, die dacht, dat Mallory de middag met vriendinnen zou doorbrengen, gaat naar de mall met Kaylee en Laura. Mallory en Christine vertrekken weer naar de orthodontist. We spreken af naderhand bij Noodles & Company te gaan lunchen.

Dit restaurant is door Health Magazine uitgeroepen tot beste "fast food" restaurant. Dat is heel terecht, vind ik. Hun pastas zitten vol verse groentes, de kip en garnalen zijn goede proteines en pasta gerechten zijn gewoon heerlijk.

Het is er druk, als we aankomen en ik ga gauw naar het enige lege tafeltje. Ik hoor de man aan het tafeltje naast ons Nederlands met zijn zoontje praten en de vrouw spreekt Engels. Hee, een Neder-Amerikaans stel, dat kom ik maar weinig tegen. Ik begin dus een praatje en de man vraagt, of ik ook een Nederlands schooltje weet, zodat zijn zoontje de taal goed kan leren.

Laat daar nu net vorig jaar een van geopend zijn en mijn vriendinnen Martine en Karin geven er les. Het is te laat voor onze kinderen, helaas, die zijn er te oud voor. Martine vertelt me, dat er heel veel animo voor is. Niet verwonderlijk, want er wonen een aantal duizend Nederlandse gezinnen in dit gebied. Ook deze Nederlander is zeer geinteresseerd en neemt dankbaar het telefoonnummer van me aan.

Een van Mallory's vriendinnen blijkt toch niet te kunnen, dus zij vermaakt zich met de Sims op Saskia's computer. Christine en ik kletsen gezellig bij.

De kou maakt, dat ik weer meer pijn heb en daar voel ik me moe van. Ik wil vanavond wel kunnen genieten. Als Christine Mallory naar haar logeeradres brengt en Rick met Kai wat nette kleding gaat kopen voor vanavond (zijn oude nette "pak" blijkt te klein), ga ik even liggen rusten.

Voor we het weten is het tijd om ons te verkleden voor het ene feest per jaar, waar we echt helemaal voor in "het net" gaan: de Microsoft Holiday Party. Dit jaar wordt het in het Newseum gehouden en mogen de kinderen mee.

Rick gaat in smoking en ik in het lang. Kai draagt een net bruin overhemd en khaki broek en Saskia haar rode jurkje. Ze vertikt het echter een panty te dragen en doet haar felblauwe broek eronder. Ook wil ze geen nette schoenen eronder. Ik besluit er maar geen gevecht van te maken. Het staat leuk, dus moet er maar meer door kunnen.

Onderweg zien we dat de voorbereidingen voor de inauguratie nu helemaal in volle gang zijn. Overal worden porta potties (draagbare toiletten) neergezet. We hebben er zelfs met 4 juli niet zoveel gezien! Ook zijn vrachtwagens bezig betonnen barrieres neer te zetten. Eigenlijk wil ik volgend weekend wel naar de stad om foto's te maken van dit alles.

Bij het Newseum sluiten we aan in de rij voor de valet parking. De parkeerders rennen heen en weer en al snel kunnen we uitstappen. Het miezert en is overal nat, dus ik houd mijn jurk, die een kleine sleep heeft, omhoog.

Binnen krijgen we meteen een drankje aangeboden. Het hele museum, op een paar dingen na, is open voor ons. Geprojecteerde sneeuwvlokken geven een gezellige sfeer aan de heel hoge eerste verdieping. Op een gigantisch scherm worden foto's getoond van de aanwezige families. Ook wij hebben er een ingestuurd, een familiefoto in een restaurant in Aruba. Het is vreemd ons zo levensgroot te zien. Ik ben er nog superblond.

Overweldigend vind ik het eerst. Hier staan we dan, ons gezin (min Katja, helaas), in een van de grootste musea in de hoofdstad van Amerika, vlakbij het Capitool. Ik vind het super om hier deel aan te nemen! Soms wil ik mezelf even knijpen om zeker te zijn, dat ik deze dingen echt mag meemaken.

Op de tweede verdieping is een buffet voor de kinderen. Daar zit macaroni met kaas bij, kleine broodjes met ham en kaas en natuurlijk gefrituurde kipfilets. Voor de gezondheid is er salade, waar ik geen enkel kind iets van zie nemen. Kai en Saskia vinden het allemaal erg lekker, in ieder geval.

Rick en ik gaan naar beneden, waar we een tafel open vinden. Het "volwassenen" buffet wordt verzorgd door The Source, het restaurant van de zeer gerenommeerde chef Wolfgang Puck, in het Newseum.

Het is werkelijk heerlijk. Mini crabcakejes met heel dunne zoete aardappelfrietjes, gambas met koude soba noedels, heerlijke salade met cashew noten en veel meer. We genieten er met volle teugen van.

Intussen komen ook de collega's van Rick en hun vrouwen langzaam binnendruppelen. Na de "team"reis naar San Diego hebben de meesten van ons contact gehouden via Facebook, dus het is of we oude vrienden zien. Alban, een Fransman, en zijn vrouw Ursula komen bij ons zitten eten. We kunnen het enorm goed met elkaar vinden en kletsen erop los.

Maar de kinderen beginnen zich te vervelen. Er zijn vooral veel jongere kinderen aanwezig, dus aansluiting met anderen vinden ze niet. Tijd dus, om het museum te gaan verkennen. Alban en Ursula gaan mee en we beginnen op de zesde verdieping.

Hier kunnen we door een professionele fotograaf foto's laten maken op het balkon. Het Capitool is daarbij op de achtergrond te zien. Er staat een lange rij, maar we sluiten aan, want dit is wel een bijzondere kans.

Het gaat vrij snel en we laten eerst foto's maken met zijn vieren en dan met Rick en mij alleen. Naderhand gaan de kinderen naar binnen, terwijl Alban en Ursula en Rick en ik nog foto's met onze eigen cameras. Die lukken tot onze verbazing goed.

Het is koud buiten en Saskia vooral is ongeduldig. Tijd om de tentoonstellingen te gaan bezoeken. We beginnen met de 9/11 tentoonstelling en dat is, wat Saskia betreft, geen goed idee. Zij besluit, dat dit een negatief museum is (ik kan het haar niet kwalijk nemen, het volgende gedeelte gaat over journalisten, die tijdens het verslaggeven zijn overleden).

Kai en Saskia gaan naar beneden om dessert te eten, maar Rick en ik willen meer van het museum zien. Het is allemaal heel interessant, maar ik moet het wel met Saskia eens zijn: het is niet vrolijk makend allemaal.

"Nieuws" is toch meestal het negatieve in het leven, kennelijk. Misschien dat de interactieve gedeeltes het geheel wat vrolijker maken, maar daar komen we niet aan toe. Begrijp me goed, dit is een prachtig museum, zeker een bezoek waard in Washington! De toegangsprijs bedraagt $20 en dat is het meer dan waard, wij hebben maar een heel klein gedeelte gezien, uiteindelijk.

Eenmaal weer beneden is iedereen aan het dansen en kletsen. Rick doet gek met de verlichte rode bril, die ik eerder op de avond voor Saskia heb gewonnen. Een volwassene moest de film noemen, waar "Under the Sea" bij hoort. Dat was natuurlijk allergemakkelijkst voor mij, die die Disney "Kleine Zeemeermin" film ad nauseam moest kijken van Saskia vroeger.


We hadden niet verwacht tot het einde te blijven, maar voor we het weten is het elf uur. De kinderen hebben zich helaas wel wat verveeld, maar toch ook leuke momenten meegemaakt. Rick en ik vonden het allemaal super! Het gebeurt niet vaak, dat je helemaal uitgedost door een museum loopt met veel mensen, die je kent.

Thuis vinden we Christine nog op. Zij heeft genoten van haar rust. Het gebeurt niet vaak, dat ze helemaal alleen is en ze heeft zich prima vermaakt. We kletsen nog wat na en rollen dan net na middernacht allemaal doodmoe ons bed in.

Zondag

Christine heeft gisteravond uitgevonden, dat haar vlucht vandaag twee uur later zou vertrekken, dan ze dacht. Dat maakt alles een stuk rustiger vanochtend en we slapen lekker uit. Rick en ik staan om half tien op en Christine nog later.

Rick gaat ons gewoonlijke ontbijtje halen bij Starbucks. Christine "bestelt" dezelfde sandwich met ei en kalkoenbacon, die wij lekker vinden, en net als Rick een "skinny hazelnut latte". Ook Kai (sausage sandwich en chocolademelk) en Saskia (croissant en chocolademelk) genieten ervan.

Na het ontbijt gaat Saskia weer eens naar de mall met vriendinnetjes. Ze is echt op de leeftijd, dat dat de favoriete plek is om te zijn. Dit is Ricks kans om eens wat op te ruimen in ons kantoortje (meer zijn kantoortje, want het is zo'n troep, ik voel me er niet lekker in).

Intussen probeer ik zoveel mogelijk uit de paar extra uren met Christine te halen. We kletsen en lachen, maar om half twee is het echt tijd voor haar om te vertrekken. Gelukkig ga ik eind februari daarheen, dus het afscheid is niet zo moeilijk.

Janet wacht me al op om te gaan fietsen. Dik aangekleed, want er staat een koude wind, gaan we op weg. We rijden via het W&OD pad tot de Old Reston Parkway in Reston. Ik ben te moe om de hele twintig mijl te rijden, maar bij elkaar is het toch meer dan 16 mijl, oftewel bijna 27 km in anderhalf uur. Dit was onze route.

Koud, maar voldaan, kom ik thuis. De open (gas)haard gaat aan en na mijn douche mijn meest comfortabele kleding. Ik zie er veel minder glamoureus uit, dan gisteravond, maar met een hond aan mijn voeten en een spinnende kat naast me kan het niet gezelliger!

Katja komt ook weer veilig terug. De basketbalwedstrijd was heel spannend, Virginia Tech won van University of Virginia (de grote rivalen) met 78-75. Ze heeft een leuk weekend gehad en nu nog een leuke laatste vrije week voor de boeg. De meeste colleges in Virginia beginnen morgen weer, dus ik vind die extra week erg fijn.