Vlinders!

Gelukkig is het toch warmer dan voorspeld en valt er vanochtend een heel koude regen. Net ten noorden en westen van ons zijn alle scholen gesloten wegens ijzel, maar hier is het er net niet koud genoeg voor.

Het is wel zo'n vochtige door merg en been gaande kou en bepaald niet goed voor mijn spieren om er lang in rond te lopen. Dik ingepakt loop ik toch een half uur met Cosmo. Hij verdient het en het is mijn beweging voor vandaag.

Thuis spring ik gauw onder de douche, want ik heb Pat beloofd haar om half tien op te halen. Terwijl ik eronder sta gaat de telefoon, gelukkig hebben we er een in de badkamer. Pat belt, dat alles wat langzamer gaat, dan ze had gedacht en of we om
tien uur wegkunnen. Prima, nu het niet meer gaat ijzelen hebben we geen haast meer.

Pat is net als ik: januari en februari zijn moeilijke maanden. Zij kampt met depressie en is heel blij iets te gaan ondernemen. We parkeren bij Pats vriendin, die tegenover de metro woont, in de oprit. Claudia woont daar ook, maar net iets verder lopen en daar hebben we vandaag geen zin in.

We zijn, stom genoeg, niet warm genoeg gekleed voor het weer. Ik heb wel mijn skijack aan, maar mijn handen en voeten zijn ijsklompen. Pat heeft een jas zonder capuchon aan, dus ik leen haar mijn paraplu en doe zelf mijn capuchon op. Dit is zo ongeveer het ergste weer, vind ik. Geef mij vrieskou met blauw lucht of sneeuw, of warmte, maar dit is miserabel.

Er blijkt ook nog een probleem met de trein, die staat te wachten, te zijn. Dus blauwbekken we nog wat langer op het perron (waarom zijn die toch altijd zo tochtig, ik herinner me dat ook van Nederland). Gelukkig komt de volgende trein al gauw.

Met al het oponthoud is het lunchtijd tegen de tijd, dat we in DC weer boven de grond komen. In de metro heb ik de mogelijkheden aan restaurants aan Pat voorgelegd. Zij houdt van Aziatisch eten, want haar familie is daar niet gek op.

Bij Ten Penh (zo genoemd, omdat het op de hoek van 10th Street en Pennsylvania Avenue ligt) is het nog rustig en we krijgen een gezellig tafeltje. Hier wordt "Asian Fusion" cuisine geserveerd, gerechten met een Aziatische tint. In plaats van brood krijgen we een bakje edamame. Ik ben daar dol op en Pat heeft het nog nooit gegeten, maar vindt het ook erg lekker.

We bestellen warme thee en koffie om op te warmen. Pat kiest het zalmgerecht en ik een gerecht met scallops. Het smaakt allemaal even goed. Het is zo behaaglijk warm in het restaurant, dat we bijna niet meer naar buiten willen om naar het natuurhistorisch museum te lopen.

Gelukkig ligt dat maar een paar blokken verderop en na de tassencontrole staan we in het atrium met de olifant. Dit museum is onder anderen het onderwerp van de volgende "Night at the Museum" film. Die komt eind mei uit en ziet er heel leuk uit, vooral, omdat het voornamelijk hier in Washington speelt.


Boven vinden we de vlindertuin en de verrassing, dat de entree vandaag gratis is (niet, dat dat met $5 nu zo duur is, maar toch leuk). In onze winterjassen en truien lopen we naar binnen. In het voorportaaltje worden we gewaarschuwd, dat de vlinders overal zijn en dus uit te kijken, dat we er niet op stappen (geen ongegronde waarschuwing, want vorige keer zag ik een jochie er eentje verpletteren).

Binnen beslaat mijn lens helemaal. Ik kom natuurlijk uit de kou in de vochtige hitte en had daar niet bij stilgestaan. Ik heb mijn fototoestel mee in een "gewone" tas, terwijl Pat een fototas heeft. Haar lens beslaat niet. Het duurt tenminste een kwartier voor ik gewoon foto's kan nemen.

Maar dat deert niet, want we hebben alle tijd. En de vlinders werken mee. Een aantal poseren heel rustig. Het valt niet mee scherpe foto's te krijgen, want we mogen geen statief meenemen. Ik probeer zoveel mogelijk de rand tot steun te gebruiken, maar van de meer dan honderd foto's is het merendeel niet naar mijn smaak gelukt. Maar dat valt te verwachten, daarom nemen we ook zoveel foto's!


Na een uur transpireer ik zoveel van de warmte, dat het in mijn ogen loopt. We houden het nog even vol, maar de warmte neemt over. Toch vreemd, dat we in een dag zo in en in koud kunnen zijn en niet veel later te warm! We zijn het erover eens, dat deze vlindertuin perfect was voor dit grijze, sombere weer.


Zo werk ik aan mijn voornemen dit jaar, om zoveel mogelijk te genieten van de maanden, waar ik ieder jaar zo tegenop zie. Door deze afleiding lukt het me redelijk de pijn te negeren. Als ik thuis zou blijven, zou dat niet het geval zijn. Ik vertel Pat over jaren geleden, toen ik wekenlang in bed lag in de winter. Natuurlijk realiseer ik me ook, want het was ooit anders, dat ik enorm geluk heb, dat ik op het moment niet hoef te werken voor een inkomen.

Voor we terug naar huis gaan bezoeken we de tentoonstelling van de beste natuurfoto's in het museum. Nou, die zet Pat en mij weer met onze beide voeten op de grond. Prachtige foto's hangen er! Wat zeg ik? Fantastische, onvoorstelbare foto's hangen er. Wij hebben een lange weg te gaan!

Maar we kennen onze beperkingen en op de terugweg in de metro bekijken we onze foto's. Het zijn er heel veel en gelukkig zitten er een aantal goed gelukte tussen. Qua fotografie heb ik nog vele doelen en ik denk, dat Pat en ik elkaar wat dat betreft goed kunnen aanmoedigen.

Morgen begin ik een nieuwe online cursus en zij wil een cursus bij NoVa gaan volgen, waar ik ook in ben geinteresseerd. Ik zou wel voor een collegestudie fotografie willen gaan doen, alleen moet je dan ook weer de donkere kamer principes leren, waar ik niet veel aan heb. Ik denk daar nog over na, maar zeker is, dat deze hobby mijn passie heeft en ik er meer mee wil gaan doen. Het is nog niet zo makkelijk te vinden, wat dat "meer" is.

Nadat ik Pat thuis heb afgezet vind ik Kai en Saskia thuis met de nodige vrienden en vriendinnen (vooral Saskia) en Cosmo en Diego samen spelend. Het is kil in huis en nu de Kerstboom weg is, vind ik het heerlijk en gezellig de gashaard aan te steken. De katten zijn het daar duidelijk mee eens, want voor ik het weet liggen ze er alle drie uitgestrekt voor. Soms lijkt het me heerlijk kat te zijn!

Tot mijn opluchting loopt Katja om vijf uur binnen. Vanochtend was het heel erg met de ijzel bij Massanutten, maar naarmate de dag vorderde werd het warmer en durfden Janet en Paul de rit aan. Zucht van verlichting hier, want met ijzel rijden is natuurlijk ronduit gevaarlijk.

Katja vertelt, dat ze, ondanks, dat het niet bepaald skiweer was, toch lol hebben gehad. Op zondag hebben ze go carts geraced, midget golf gespeeld en zijn gaan snowtuben. Gisteren hebben ze geskied en gesnowboard, maar in korte mouwen! Hier was het niet zo warm, maar kennelijk daar in Massanutten wel. Toch ziet de sneeuw er niet slecht uit op de filmpjes.

Vanavond begint een nieuwe Biggest Loser. Onvoorstelbaar, dat ze iedere keer weer zwaardere mensen vinden! Wij wonen in een gebied, waar je niet zoveel van die heel zware mensen ziet, dus het is altijd een schok, als we reizen. Toch is het een heel goede show, want niet alleen die mensen werken aan gewichtsverlies, veel van de toeschouwers doen hetzelfde.