Dagje skien

Woensdag

Gisteravond werd het laat en ik hoef tot half twaalf nergens te zijn, dus ik blijf lekker wat langer in mijn warme bed liggen. Het vriest flink buiten en we hebben het raam open, dus de rijp zit nog net niet op de dekens (volgens mijn ouders was dat eens wel het geval op de dekentjes van mijn wieg, wie weet, dat ik daarom zo graag in een koude kamer slaap.).

Woensdag is mijn gewichtendag, dus doe ik, al kijkend naar de Daily Show, een routine uit Fitness. Daarna mag ik van mezelf een half uur Wii Fitten. We zullen het een nieuw werkwoord maken.

Om half twaalf heb ik met Claudia afgesproken. We lopen met Ranger en Cosmo naar het hondenpark, waar tot mijn verbazing nog een paar andere mensen met hun honden de kou trotseren. Ik ben dik ingepakt, maar het stilzitten in de kou speelt me al gauw parten.

Claudia, die veel lichter is gekleed, dan ik, lijkt onaangedaan, maar mijn tenen en vingers voelen al gauw als ijsklompen. Dat is niet goed voor mijn spieren, dus ik zeg tegen Claudia, dat ik echt terug moet, want dit doet pijn. De honden zijn inmiddels ook uitgespeeld, dus dat is prima.

Als ik thuiskom maakt Katja zich klaar om naar Great Falls te gaan met Leah. Ze gaan daar picknicken en nemen de honden mee. Wat ze er niet bij vertelt, is, dat ze daarna nog een hike gaan doen. Daarbij raken ze verdwaald en komen pas vier uur later weer thuis! In dit weer is het niet aan te raden in het woud te verdwalen! Gelukkig vonden ze de weg terug, want in de winter is het moeilijk de paden te vinden.

Intussen wacht ik op Laura voor de eerste massage in het nieuwe jaar en na bijna een maand. Op mijn kalender staat, dat ze tussen 14 en 14:30 zal komen. Maar om 14:30 is er geen Laura. Ik denk nog, dat ik het dan vast verkeerd heb opgeschreven, maar als ze er om half vier nog niet is, laat ik een berichtje achter op haar antwoordapparaat. Ik weet vrijwel zeker, dat we tussen twee en half drie hadden afgesproken en ik erger me aan haar onbetrouwbaarheid. Maar misschien is er iets gebeurd, want bij dit schrijven, meer dan een dag later, heb ik nog niets gehoord.

Saskia's chiropractor daarentegen staat al klaar, als we binnenkomen. Het lijkt nu al wat beter te gaan met haar. Gisteren had ze wel hoofdpijn, maar niet zo erg en het duurde ook niet zo lang. Dr. Brandons accent valt me op, hij komt duidelijk uit Michigan (net als Ricks familie). Na tien minuten staan we weer buiten, Saskia gaat graag, alleen de massage van haar kaakspier vindt ze minder leuk.

Vanavond zijn Rick en ik uitgenodigd door Ronald, de vader van Michelle, die een paar jaar geleden bij ons logeerde. We ontmoeten hem, na alweer versteld te hebben gestaan van het drukke verkeer, in de lobby het Renaissance hotel.

Wij hebben Ronald vorig jaar voor het eerst in persoon ontmoet en het is erg leuk hem weer te zien. Hij heeft een reservering gemaakt bij Gordon Biersch en door de bittere kou lopen we erheen.

Daar worden we meteen naar een tafeltje gebracht, maar het is erg druk en pas na een tiental minuten komt de serveerster langs. Ze vertelt, dat het nog wel een paar minuten kan duren, want hun computer is down. We wachten en wachten en beginnen al aan een ander restaurant te denken.

Na nog eens tien minuten spreekt Ronald de serveerster weer aan en vraagt, hoe lang het nog gaat duren. Ze geeft eerlijk toe, dat het een chaos is en dat ze het begrijpt, als we liever elders gaan eten.

Natuurlijk zitten we hier midden in DC, vlakbij het Convention Center en het Verizon Center, dus restaurants ten overvloede. Rick en ik zijn vorig jaar eens bij Oya geweest en dat was heel goed en niet te druk. Ronald vindt het prima, dus we lopen erheen, het is ook nog eens naast zijn hotel.

We worden hartelijk verwelkomd en kunnen onze jassen afgeven. Dit restaurant heeft een heel mooi modern decor. Er is veel wit, maar het is heel warm. Er brandt een haardvuur in een van de muren en er komt water naar beneden in een andere. We krijgen meteen een schaaltje met lekkere kaasbroodjes.

Het menu is half Aziatisch, half Frans en heeft bijzondere gerechten. Alle drie kiezen we het prix fixe menu van drie gangen. Ik kies de firecracker garnalen, de zalm en toe een glaasje port (ik ben niet zo'n dessert liefhebster). Het smaakt allemaal even lekker.

Na afloop drinken we nog even wat in het Renaissance hotel. Het lijkt wel of we Ronald al jaren kennen, vrijwel altijd het geval met internet connecties. Het gesprek is geanimeerd, maar ik zie, dat Rick moe wordt. Na de late avond van gisteren moet ik zelf ook op tijd naar bed, dus nemen we afscheid van Ronald. We hopen ooit hem en zijn vrouw onze omgeving te laten zien. Ronald, nogmaals bedankt voor de heel gezellige avond en het heerlijke eten!

Donderdag

Vorig weekend kwamen Katja en Rick met het idee om vandaag te gaan skien. Katja kan aan het einde van de maand niet mee en ze wil heel graag deze winter wel met ons skien. Rick neemt vrij en Kai mag school missen, want hij heeft nog geen dag gemist dit jaar.

Aanvankelijk zou Saskia niet meegaan, want die heeft wel school gemist en skien is niet echt haar "ding". Maar vannacht gaf ze opeens twee keer over, zonder verdere symptomen te hebben. Ik zag mijn skitrip dus al niet doorgaan, want natuurlijk zou ik haar niet alleen laten, als ze ziek is.

Vanochtend voelt Saskia zich echter weer kiplekker, alleen is de schoolregel, dat een kind niet naar school mag, als hij of zij in de afgelopen 24 uur meer dan een keer heeft overgegeven. We overleggen nog even, maar besluiten Saskia dan ook maar mee te nemen (iets, wat ze zelf graag wil). Zij kan in het restaurant lezen en zo weten we het, als ze zich weer niet lekker gaat voelen.

Na alle skispullen (eindelijk) bij elkaar geraapt te hebben, vertrekken we rond tien uur naar Ski Liberty in Pennsylvania. Dat skigebied is zeventig mijl hiervandaan, dus (zonder verkeer) net iets meer dan een uur rijden. Maar op de beltway komen we al gauw in langzaamrijdend verkeer terecht. Er zijn heel veel "buitenstaatse" nummerborden te zien, wellicht al bezoekers voor het inauguratieweekend.

Eenmaal in Maryland rijden we lekker door. De omgeving wordt steeds landelijker. Maryland is een mooie staat, als je eenmaal het stedelijk gebied uit bent. Dichter bij de stad is de staat minder groen, dan in de voorsteden van Virginia.

Bij het leuke oude plaatsje Emmitsburg gaan we de snelweg af. We rijden door Main Street daar en ik vind het een schattig plaatsje. Rick is van een andere mening, die vindt alles maar oud (het stadje stamt uit de laat 18e eeuw), maar hij kan geschiedenis niet zo waarderen.

Net na elven rijden we bij Ski Liberty voor. Duidelijk is het aan te raden door de weeks te gaan skien. Er zijn maar heel weinig mensen.

Rick, Katja en Kai (snowboard) hebben hun eigen spullen, maar ik moet skis huren. Saskia besluit opeens, dat ze dat ook wil doen. Daar hebben wij onze bedenkingen bij, maar ze heeft niet meer overgegeven en lijkt verder niet ziek. Zij en ik huren dus skis, terwijl de anderen alvast de pistes opgaan.

De dame, die onze skis klaarmaakt, vraagt, of het een "moeder-dochter" uitje is. Ik antwoord, dat het meer een familie spijbeluitje is, want zo voelt het wel, al is Kai op de keeper beschouwd de enige "spijbelaar". Dat vinden ze prachtig en de hele groep daar wenst ons een heel leuke dag.

Iedere keer, als ik voor het eerst in het seizoen ga skien, wil ik weer even mijn "gevoel" ervoor krijgen op de beginnerspiste. Saskia gaat zuchtend mee, want dat is saai voor haar. Maar ik vind de liften eng en moet weer even wennen, en ik wil weer even mijn skis "voelen". Zal wel de leeftijd zijn en mijn angst om op gladde oppervlakken te vallen.

Gelukkig voor Saskia gaat het allemaal goed en ben ik weer klaar voor de "grote" lift en de groene piste (nog steeds beginner, maar je kunt er tenminste wat vaart maken). We vinden Rick onderaan de berg en gaan samen met de grote lift omhoog. Daar wachten ook Katja, Kai en een Virginia Tech vriend van Katja.

De vier jongeren nemen de blauwe en zwarte pistes, terwijl Rick trouw met mij mee naar beneden gaat. Het is lekker vriesweer, wel met een fikse wind. Overal op de berg wordt sneeuw gemaakt en die kanonnen spuiten keihard over ons heen. Dat maakt het geheel wel een stuk kouder, vooral op het gedeelte, dat vrijwel vlak is.

Na een paar keer op en neer is het tijd om lunch te gaan eten. We vragen een tafeltje in de gezellige McKee's Tavern. Voor mij is er tijdens het skien geen betere lunch, dan chili, en die van hen smaakt voortreffelijk.

Gesterkt gaan we de pistes weer op. Alleen merken we nu aan Saskia wel, dat ze vannacht ziek was. Bovenaan de lift klaagt ze er al over zich niet lekker te voelen. Maar in plaats van met mij de makkelijke piste te nemen besluit ze toch nog een keer met de anderen mee te gaan.


Als ik Rick beneden weer vind heeft hij Saskia al binnen geinstalleerd. Haar maag houdt zich goed, maar ze is gewoon moe en had het koud. Dat laatste vind ik ook een probleem, ondanks de handwarmers, die ik in mijn handschoenen heb gedaan. Vooral de gedeeltes op de pistes, waar sneeuw wordt gemaakt, zijn ijzig koud, omdat daar juist de wind ook keihard tegen is.

Met die waaiende "sneeuw" zijn skibrillen hard nodig. Maar die van Rick en mij beslaan om onverklaarbare redenen. Heel vervelend! Als ik het probeer af te drogen, bevriest het vocht ter plekke. Argh!

Noodgedwongen skien we dan maar zonder bril, maar waar sneeuw wordt geblazen is dat onmogelijk. Rick wil de hele tijd bij mij blijven, maar ik weet, dat het voor hem, die al sinds zijn vierde skiet, heel saai is om telkens dezelfde groene piste af te gaan. Ik overtuig hem eindelijk om ook de rest van de berg (die maar ongeveer 20 pistes heeft) te gaan verkennen. Er is maar een (lange) groen piste, de rest is voor meer gevorderden.

Bij elkaar ga ik zo'n tien keer naar boven en de sneeuw is perfect! Geen ijs, waar ik als de dood voor ben, dus ik geniet erg. Aan het einde van de middag gaan Katja en Rick de dubbele diamanten doen (moeilijkste) en Kai blijft bij mij op zijn snowboard.

Als de zon achter de berg verdwijnt wordt het nog een stuk kouder en we houden het voor gezien. Het was heerlijk! Vooral om de pistes vrijwel voor ons alleen te hebben. Zo kon ik mijn techniek goed oefenen. Nu het donker begint te worden komen de avondskiers en is het meteen een stuk drukker.

Om een uur of zeven zijn we weer thuis (onderweg horen we over de ongelooflijke noodlanding in de Hudson in New York, onvoorstelbaar!) en bestellen makkelijk een pizza. Wat een lekkere dag buiten zijn! En zo makkelijk om bij deze berg te komen, ik bedenk me, dat ik het zelfs alleen best zou kunnen doen.