Perfect skiweer

Om de temperatuur in de kamer beter te regelen, laten we vannacht de gordijnen open. Dat is een zeer merkbaar verschil! Het wordt zelfs koud in de kamer. Onvoorstelbaar, dat wat stof zoveel verschil kan maken.

Rick staat op en kleedt zich aan om te gaan skien. Hij wil een keer van de piste voor onze hotelkamer naar beneden voor het ontbijt. De kinderen en ik kleden ons aan en wachten voor het raam tot we hem naar beneden zien komen. Duidelijk is het vandaag veel betere sneeuw, dan gisteren. Na een tijdje zien we Rick komen en ik neem er video van.

Dan gaan we met zijn vieren ontbijten. Ik bestel een ontbijtsandwich met ei, kaas en ham. Nu ben ik echt niet overdreven over hygiene (hoewel misschien meer, dan sommige Nederlanders), maar ik vind het vies, dat het meisje, dat mijn toast maakt, eerst haar hand over haar neus haalt en dan haar hele hand op mijn toast doet. Mijn eetlust vergaat me meteen.

Meestal dragen mensen hier, die met etenswaren werken, plastic handschoenen. Dat hoeft van mij niet per se, maar ik wil dan wel weten, dat de handen schoon zijn. Terwijl mijn sandwich wordt klaargemaakt, wordt het brood ook nog eens tegen een vieze doek gedrukt, waardoor het aan een kant helemaal nattig is. Bah!

Maar, vieze varkens worden niet vet, dus ik eet, weliswaar met lange tanden, het merendeel van de sandwich op. Ik zal er niets van krijgen, weet ik, maar ik vond het gewoon onsmakelijk, hoe het bereid werd.

Na het ontbijt gaat Kai met Saskia de bunnyslope op, om haar verder het snowboarden te leren. Hij wil dolgraag, dat zijn zus dit oppakt, want het is toch een andere sport.

Rick en ik gaan dus samen naar boven. Ik voel met heel raar, geen idee, wat er mis is, fibromyalgie of een of ander iets, dat ik aan het verwerken ben. Mijn spieren doen pijn en ik voel me futloos. Maar ik wil per se skien!

Vandaag zijn de omstandigheden veel beter, dan gisteren. Er is geen ijs te bekennen! Het moeilijkste vind ik de kracht te vinden uit de liften op te staan. We skien twee keer de hele berg naar beneden en dat gaat lekker.

Bij de tweede keer val ik, omdat ik gewoon de kracht niet heb op te staan uit de lift. Gelukkig heeft Katja me ooit geleerd weer makkelijk op te staan. Rick komt er niet eens aan te pas. Ik ski verder en het gaat echt over het algemeen lekker.

Na een paar uur besluiten we eens te kijken, wat de kinderen aan het doen zijn. Maar op de bunnyslope zien we ze niet meer. Telefoontjes worden niet beantwoord. Rick gaat in het cafetaria op zoek, terwijl ik kijk of ze in de kamer zijn. Maar ik zie niemand en Rick om te beginnen ook niet. Terwijl ik wacht vind ik het leuk alle kleurrijke ski- en snowboardkleding te bekijken. Vrijwel niemand draagt hetzelfde (hoewel ik vandaag voor het eerst sinds ik mijn skijack heb (zeker 5 jaar!) iemand met hetzelfde jack zag).

Dan belt Rick, dat hij Saskia heeft gevonden. Kai is op de pistes op zoek naar ons. Er staan flinke rijen, dus moeilijk te onderscheiden, wie wie is. We wachten een kwartier en dan begin ik het koud te krijgen. We sluiten aan in de liftrij en opeens zie ik Kai! Best bijzonder, want hij heeft een bruine jas en een jagergroene broek aan en dat is moeilijk te onderscheiden.

Met zijn drieen gaan we nog een keer naar boven voor de lunch. Daarna ontmoeten we Saskia in het cafetaria. Dit keer hebben we onze eigen tafel. Saai als ik ben neem ik weer de kip (witte) chili in een broodje. Dat is echt heel erg lekker! De anderen nemen gewone chili.

Na het eten lopen we terug naar de kamer en doen onze "gewone" laarzen aan. We willen nu de mountain coaster gaan doen. Te laat zie ik, dat Saskia niet eens een jas aan heeft, als we erheen lopen! Het vriest buiten en ze heeft het later natuurlijk flink koud.

Maar goed, we kopen de kaartjes in het tubing gebouw. Leuk aan dit resort is, dat alles op loopafstand is. Onze auto staat gewoon vier dagen op dezelfde plek. Jennifer, onze buurvrouw, komt kletsen. Haar jongens zijn zes en drie en de jongste is gek op het tuben, maar de oudste niet. Ze hebben een huisje hier in de buurt en het is duidelijk hoe anders zo'n ski reis is met kleintjes, als met oudere kinderen.

We zijn al gauw aan de beurt bij de coaster. Ik heb geen idee, wat dit inhoudt en Rick ook niet. Saskia is de enige van ons, die dit al een keer heeft gedaan. Het is koud, maar wel erg leuk.

We krijgen allemaal eigen karretje en kunnen onze vaart zelf bepalen met poken, die ons snel laten gaan of af doen remmen. Naar boven hoeven we niets te doen en dat is de langste route. Het is grappig zo langs de skiers te rijden.

Bovenaan probeer ik wat avontuurlijk te zijn, want Rick volgt me. Maar ik moet toegeven, dat de bochten erg scherp voelen en dan rem ik toch echt af! Het is ook flink koud, maar een leuke ervaring. Voor ik het weet moet ik afremmen, omdat ik beneden ben. Saskia is niet blij, want de mensen voor haar gingen enorm langzaam. Maar we hebben het zo koud, dat we zeker vandaag niet nog eens gaan!

Het is inmiddels drie uur en, al mijn goede voornemens ten spijt, ik heb zoveel pijn, dat ik niet meer kan skien. Ik wil zo graag, maar voel me gewoon niet goed genoeg. Saskia en ik gaan haar snowboard en mijn ski's ophalen om in de kluis te doen. Rick en Kai gaan er samen nog op uit, misschien maar goed ook, want zo doen zij samen de gevorderde pistes. Daar zul je mij nooit op vinden!

Saskia wil op de kamer blijven, maar ik heb de hot tub nodig om mijn spieren losser te maken. Eerst zwem ik tien banen (het zwembad is groot!) in lekker warm water en dan ga ik de hot tub in.

Daar zitten nog drie mensen. Allemaal komen ze uit Fairfax County, de enige county in de omgeving, die morgen en overmorgen ook vrij heeft. Sterker nog het echtpaar daar komt uit Oakton en heeft een dochter op Madison High School. Daar gaat Kai ook heen en zij is een Junior en Kai ook.

Het wordt een gezellig gesprek. We bespreken niet alleen de kinderen, maar skien en het wild in onze buurt. Zij woonden in Colorado en hadden daar mule deer. Maar hier, vlakbij waar ik altijd fiets, rende een hert tegen hun SUV op! Eenmaal boven blijkt Kai hun dochter goed te kennen. Kleine wereld!

Vorig jaar werd er hier geen alcohol geserveerd op zondag. Met dat in ons achterhoofd dachten we al eten te halen en dat met een meegebracht biertje en wijntje te verorberen. Maar Rick zag na het skien, dat er dit jaar wel alcohol tijdens het eten geserveerd mag worden.

De kinderen willen liever op de kamer blijven, maar Rick en ik gaan voor een "date" naar het restaurant. We krijgen hetzelfde meisje, Amanda, als eergisteren, die het echt goed doet. Alleen ergert Rick zich aan haar antwoord, als je bedankt. In plaats van "You're welcome" zegt zij "Not a problem". Ik hoor het niet eens tot Rick het opmerkt. Het zijn van die kleine nuances, die de een opmerkt en de ander niet.

We bestellen ook eten voor de kinderen om mee terug naar de kamer te nemen. Terwijl we wachten kletsen we even met een ander Nederlands-Engels gezin, dat we gisteren al hadden gezien. We kletsen wat bij en laten hun dan aan hun maaltijd over. Toch grappig zo even in een heel Amerikaans ski resort Nederlands te kunnen kletsen!

In de kamer kijken we allerlei programma's. Er wordt tot onze vreugde sneeuw gemaakt buiten. Morgen nog een hele skidag voor ons. Ik wil energie hebben en er alles uit halen! Mijn foto's lukken niet op deze laptop, dus dat moet wachten, tot we weer thuis zijn.