Viervoetige logee

Zaterdag

We hebben ons voorgenomen een rustig laatste weekend van de Kerstvakantie te hebben. Eigenlijk wil ik langzaam wennen aan het weer vroeger opstaan, maar vandaag werkt dat niet. Pas om kwart voor tien ben ik wakker genoeg om op te staan.

Mary Ellen belt, dat ze wel zin heeft in een wandeling, maar te moe is om hard te lopen. Een goede gelegenheid om mijn nieuwe vest met gewichten uit te proberen. Ik begin met tien pond, want twintig pond lijkt me teveel om mee te beginnen.

Het is schitterend weer en na een uur hebben we er een goede vier mijl opzitten. Het vest zit prima en ik voel wel, dat ik meer gewicht mee heb, natuurlijk, maar het is zo verdeeld, dat geen van mijn spieren overbelast voelt. Sterker nog, ik denk, dat het kan helpen met het beter losmaken van mijn spieren in mijn bovenlichaam.

Thuis is Katja al hard bezig met inpakken. Samen met Jeroen, Raffi en Shannon gaat zij mee met Leah's familie naar Massanutten. Janet en Paul hebben daar timeshares en, nu de kinderen voor het eerst de week na Oud en Nieuw ook vrij hebben, kunnen ze daar eindelijk een keer gebruik van maken (hiervoor ruilden ze ze altijd in of verhuurden ze).

Massanutten is een van de dichtstbijzijnde ski resorts hier in Virginia. Het is vrij klein en altijd heel erg druk, dus nooit onze favoriet. Maar het is natuurlijk hartstikke leuk voor de tieners om met zijn vijven te gaan skien! Hopelijk werkt het weer een beetje mee, want het blijft telkens aan de warme kant voor sneeuw.

Terwijl ik Katja help, ruimt Rick nog de laatste lichtjes en de krans buiten op. Voor ze vertrekken wil Rick nog wat geld gaan halen om mee te geven aan Katja. Niet veel later belt hij vanuit zijn auto, dat hij terug naar huis komt, want hij is zijn portefeuille vergeten.

Even later gaat de telefoon weer. Dit keer vraagt Rick, of ik de portefeuille naar hem toe kan komen brengen, want hij is aangehouden door de politie! Gelukkig niets ernstigs, hij is enkel een paar dagen te laat met zijn staatsinspectie (een soort APK keuring).

De Stieglers willen zo langzamerhand weg, want het is al twee uur en een uur was de beoogde vertrektijd. Ik stel Rick dus voor om zijn portefeuille af te komen geven en dan zelf door te rijden naar de bank om het geld voor Katja te halen. Zo gezegd, zo gedaan.

Om half drie zwaaien we de drie auto's eindelijk uit. Katja is de enige met haar eigen skis en laarzen, die gelukkig in de van passen, want niemand heeft een skirek. De timeshare is voor een week, maar Katja komt met Janet, Paul en Jimmy op dinsdag terug. Zij moeten woensdag werken en Katja wil nog een paar dagen thuis zijn, voor ze voor het weekend naar Blacksburg vertrekt. Of de anderen ook dinsdag teruggaan zal afhangen van de weersomstandigheden.

Tijdens hun afwezigheid hebben de Stieglers Kai ingehuurd om voor Diego te zorgen. Die krijgt hiervoor ruim betaald: $25 per dag. Maar daarvoor moet hij natuurlijk echt voor hem zorgen en zijn medicijn geven. Diego en Cosmo zijn zo schattig samen, echt beste vriendjes. Wij hebben dus de komende drie nachten een viervoetige logee.


Diego vindt het net zo fijn dichtbij ons te zijn, als Cosmo



Aan mijn voeten



De heren liggen op elkaars kussen



Wat doet die kat op mijn kussen?

Volgende zaterdag is Ricks "Holiday" party van zijn werk. Dat is "black tie optional", wat betekent, dat veel mannen in smoking en veel vrouwen in het lang zullen komen. Om zeker te zijn, dat ik iets te dragen heb, probeer ik de jurken in mijn kast aan.

Sommigen zijn meer dan tien jaar oud en die staan van geen kanten. Eentje past nog, hoewel ik er niet laaiend over ben. Als ik volgende week tijd vind, ga ik toch maar eens op zoek naar iets nieuws. Met de diepe kortingen nu moet er toch iets betaalbaars te vinden zijn, lijkt me.

Voor Kerst heb ik van Rick Brainiversity gehad. Dat ga ik eens uitproberen en het blijkt best pittig te zijn! Ik scoor wel redelijk hoog, maar het kan veel beter. Het is een leuk en uitdagend spel.

Voor het avondeten gaan we met zijn vieren naar Bertucci's. We krijgen meteen een tafeltje in het gezellige restaurant, al zit het vrijwel vol.

Abdul is onze serveerder en hij lijkt heel attent. Het duurt alleen even voor ik mijn wijntje krijg, maar ach, de bar zal het druk hebben. De kinderen bestellen gefrituurde mozzarella als voorafje en Rick en ik bruschetta. Maar de kaas is allang op en de bruschetta komt maar niet.

Als wij Abdul erom vragen maakt hij duizend verontschuldigingen, want hij is het vergeten. Over een minuut zullen we het krijgen. Zijn minuut duurt nogal lang en de bruschetta komt met de pizza's. Abdul blijft ons verzekeren, hoezeer het hem spijt en wij verzekeren hem ervan, dat we het wel zullen overleven.

De pizza's zijn werkelijk heerlijk. Ik heb een Lestina, "Napolitaanse stijl" pizza, een heel dunne korst met verse mozzarella, verse tomaat, zongedroogde tomaat, champignons en vers geroosterde knoflook. Het smaakt super!

Als we klaar zijn komt de manager langs om te vragen of alles perfect is geweest. Tja, het was prima, maar perfect niet, als ze dat woord niet gebruikt had, had ik waarschijnlijk "ja" geantwoord. Nu vertel ik haar over de bruschetta en daarvoor krijgen we een kaartje voor een gratis voorafje volgende keer. Toch netjes.

De rest van de avond hebben we de televisie uit en lezen we allemaal. Saskia en ik in onze Twilight serie boeken. Alleen is zij bezig met het derde boek en ik pas met het eerste. Het leest heerlijk makkelijk weg moet ik zeggen.

Zondag

Het lukt me vanochtend ietsje vroeger wakker te worden. Zolang Rick nog met zijn ogen dicht ligt steel ik wat bladzijden Twilight. Het is lang geleden, dat ik voor het opstaan nog gauw wat las in een boek. Gek, dat zo'n tienerboek zo grijpend is.

Als zondags ontbijt halen we traditiegetrouw Starbucks. Ik ben helemaal blij, dat ze onze favoriete sandwiches toch hebben behouden! Het zijn de kleine dingen in het leven...

Na het ontbijt nemen we de honden mee voor een lange wandeling. Het weer is veel mooier, dan de voorspelde regenbuien. De zon komt zelfs tevoorschijn. Toch valt me, lopend door het park, de grijsheid van de natuur op. Ik kan dan zo verlangen naar de lente!

Saskia heeft de film al gezien (later verbaast het me, dat ze oud genoeg is, om de film te waarderen!) en Kai heeft geen interesse. Dus rijden Rick en ik samen naar Tysons Corner om daar om een uur de film "The Curious Case of Benjamin Button" te kijken.

Het is een lange film van bijna 3 uur, waar ik van tevoren best tegenop zie (zo lang stil zitten is meestal pijnlijk voor me). Maar het verhaal duurt gewoon zo lang, de film voelt niet gerekt. Het zou niet echt zijn, als het korter was.

Het is een dramatisch verhaal met zo af en toe een humoristische inslag. En na afloop vinden Rick en ik, dat het nog helemaal niet zo erg zou zijn, als het leven andersom geleefd werd: eerst de ouderdom en aan het einde de kindertijd. Grappig detail voor degenen, die de film gaan zien: er worden kaarten van over de hele wereld getoond en een daarvan is zicht op het Monnikendam in Amersfoort (waar ik naar school ging vroeger)!

Het is al vier uur, als de film voorbij is. Eigenlijk wilden we nog wat gaan winkelen, maar hebben nu gewoon zin om de laatste uren van deze vakantie te ontspannen. Maar goed ook, want...

Thuis vinden we Saskia in tranen. Haar hoofdpijn is weer helemaal terug. Ik denk, dat ze zich druk maakt om school, vooral omdat ze dat ook op haar Facebook pagina schrijft. Ze zegt zelf van niet, maar het zijn duidelijk spanningshoofdpijnen.

Ze eet nog wel gewoon avondeten met ons, maar voelt zich daarna misselijk van de hoofdpijn. Geen goed iets de avond voor ze weer heel vroeg op moet! Het is nu half tien en ik heb net haar voorhoofd ingesmeerd met Mineral Ice. Ook heb ik haar mijn reserve fibromyalgie kussen gegeven.

De fysiotherapeuten hebben niet teruggebeld, dus ik ga er morgen weer achteraan. Ik vind het zo moeilijk om ons dertienjarige meisje zo miserabel van de pijn te zien! Ze wilde niet gaan liggen, omdat dat pijn zou doen en dat is me veel te bekend. Mijn moedergevoel wil haar lekker thuishouden morgen, maar dat kan natuurlijk niet. Bah!