Sneeuw en ijs

Het was een rare nacht, waarin Cosmo overgaf en ik me zorgen maakte om Katja, omdat ik opeens vreesde, dat haar teen ontstoken was en dat haar ziek maakte. Ja, ja, ik lees te veel over vleesetende bacteries e.d., ik weet het. In het licht van de ochtend lijkt Cosmo niet verder ziek en is Katja gelukkig een stuk minder ziek dan gisteravond, al blijft ze vandaag wel thuis.

Op het nieuws doet men vreselijk opgewonden, want er zou heel wat sneeuw in aantocht zijn. Saskia wil graag, dat ik met haar mee naar school wandel en er is nog geen sneeuwvlok te bekennen.

De eerste sneeuwvlokken zie ik pas, als ik naar Mary Ellen loop voor de personal training. In haar tuin worden een paar bomen omgezaagd, die dreigen om te vallen bij een volgende storm. Dan pas realiseer ik me hoe hoog de bomen hier zijn! De man bovenin ziet er als een klein stipje uit.

Mijn rechterbeen doet enorm veel pijn, vooral mijn heup. Het is zo'n zeurpijn, waar ik helemaal niet tegen kan, eigenlijk. We doen er een heel aantal Pilates rek- en strekoefeningen voor, wat wel wat helpt. Waarschijnlijk werkt het weer ook niet mee, want mijn hele rechterkant doet zo'n pijn, dat ik het niet meer kan negeren. Hopelijk is Laura gauw beter, want een massage zou nu wel goed helpen, denk ik.

Als ik na het halve uur weer buiten kom sneeuwt het hard. Ik neem Cosmo mee voor een wandeling en in het bos is het prachtig. De stilte, die over de natuur lijkt te vallen als het sneeuwt, is volop "aanwezig". Cosmo rolt in de besneeuwde bladeren en hapt naar de grote vlokken.




Thuis neem ik een lekkere kop soep om warm te worden en maak me klaar om de kou weer in te gaan. Na me ervan verzekerd te hebben, dat het met Katja wat beter gaat, begeef ik me op weg naar het metrostation.


Onze cul de sac om kwart voor twaalf

Inmiddels ligt er een pak sneeuw van zeker zeven centimeter en het knispert lekker onder mijn voeten. Alle bomen en struiken zijn wit en de vlokken zijn groot. Ik geniet van de wandeling en hoop, dat het in de stad ook zo mooi zal zijn.


Een sneeuwerig metrostation

De trein staat al klaar en zo'n drie kwartier later stap ik bij het Metro Center station uit. Ik heb met Ronald, de vader van Michelle, die hier een paar jaar geleden een week heeft gelogeerd, in de lobby van het Renaissance hotel afgesproken.

Helaas blijkt, als ik boven de grond kom, dat het in de stad niet sneeuwt maar hard ijsregent. Mensen haasten zich van de ene naar de andere deur, want hierin lopen is geen pretje. Mannen in rode jasjes strooien zout op de stoepen en een ervan blijft gewoon strooien, terwijl ik langs loop.

Gelukkig ligt het hotel dicht bij het metro station en ik ben blij als ik de warme lobby in loop. Daar herkent Ronald mij direct en hij biedt me een koffie aan om warm te worden. Bij Starbucks kies ik voor een chai tea latte en Ronald voor een espresso.

We kletsen wat en bedenken dan, wat we zullen gaan doen. Dit is geen weer om de monumenten te gaan bekijken! Gelukkig had Ronald gistermiddag wat tijd daarvoor en was het toen mooi zonnig weer.

Mijn gedachten voor vanmiddag gaan naar de National Archives of the Portrait Gallery. Ronald kiest voor de laatste, die op een steenworp afstand van het hotel ligt.

Nadat onze tassen nagekeken zijn lopen we het museum binnen. Aan de ene kant is de Portrait Gallery en aan de andere kant het Museum of American Art. Hier binnen is het weer te warm, zeker met onze winterjassen aan!

We bekijken de portretten van de presidenten en een heel aantal van de schilderijen. Het geeft een goed beeld van de Amerikaanse kunstcultuur. Sommigen van de artiesten herken ik van onze Artsmart lessen, die we op de lagere school geven.

Na een uurtje hebben we het wel gezien en lopen naar de metro. Op weg lopen we nog even het huis, waar Lincoln overleed, in. Al bevindt het originele bed zich ergens in Illinois, het geeft toch een goed beeld van de inrichting in die tijd en van de gebeurtenissen van die nacht. Opvallend is, dat er niemand de wacht houdt in het huis en wij feitelijk zo iets zouden kunnen meepikken van de antieke spullen!

Het gesprek is vlot en gezellig, het lijkt of we elkaar al jaren kennen. Eigenlijk is dat ook zo, maar dat is dan virtueel, natuurlijk.

Ook in Vienna is de sneeuw overgegaan in ijsregen, maar er ligt toch een mooi pak. Bij de school en in de tuinen hier in de cul de sac wordt door de kinderen enthousiast gesleed. Saskia komt na een paar uur drijfnat en koud binnen, maar een lol, dat ze heeft gehad!

Als Rick thuiskomt bedenken we, waar we zullen gaan eten. De keuze valt op Artie's. Dit restaurant is dichtbij, wat veiliger is met dit slechte weer, en een goede lokale keten.

We krijgen een heel attente serveerder uit Litouwen en het wordt een gezellige maaltijd. Ik bestel de tonijn, die vrijwel rauw wordt geserveerd op een bed met verschillende groentes, precies zoals ik het het lekkerst vind.

Omdat Ronald morgenochtend weer heel vroeg op moet brengen Rick en ik hem vrijwel meteen na het eten terug naar zijn hotel in Washington. En zo eindigt alweer een erg leuke internet ontmoeting!