Two hour delay

"Mammie, Daddy, er is een two hour delay!" roept Katja om zes uur onze kamer in. Heerlijk, we kunnen dus een beetje uitslapen, al is Saskia ernstig teleurgesteld, dat de scholen niet dicht zijn.

Zo'n verlate opening van de scholen betekent, dat Saskia pas om vijf over half elf op school hoeft te zijn. Dit gooit mijn hele dag schema door de war, want ik zou met Mary Ellen gaan lopen, maar zij moet ook wachten tot haar jongste van zeven naar school gaat. We stellen ons gezamenlijke loopje dus maar uit tot morgen.

Het vergt al mijn zelf discipline om er, nadat Saskia vertrokken is, toch nog op uit te gaan. Mijn spieren zijn op het moment helemaal niet happy en ik weet, dat het slechtste ervoor is om niets te doen. Bovendien heeft Cosmo ook recht op zijn dagelijkse lange wandeling.

Dus, hup, me vermannen (wat een rare uitdrukking eigenlijk, alsof mannen zoveel sterker zijn in dezen!)! De sneeuwlaarzen gaan aan en met Cosmo rijd ik naar Whole Foods. Hier kan ik goed parkeren voor het W&OD pad.

Het pad is helemaal besneeuwd en er heeft duidelijk een fietser opgereden. Verder zijn er ook heel wat wandelaars geweest, zowel twee- als viervoeters, aan de sporen te zien. Cosmo loopt de hele weg met zijn neus in de sneeuw. Er zijn kennelijk heel wat lekkere luchtjes om op te snuiven!


Die neus komt niet omhoog, de hele wandeling

We lopen in westelijke richting en het is heel stil. De enige mensen, die we passeren zijn een paar oudere mannen met wandelstokken. Heerlijk vind ik het, het enige geluid zijn de zingende Cardinalen en roepende Blue Jays en het kabbelen van de beekjes langs de weg.


Besneeuwd landschap (het witte huis op de heuvel valt nauwelijks op)

Bij mijlmarker 14,5 maken we, na 3 mijl gelopen te hebben, rechtsomkeerts. Ik besluit het natuurpad onder het geasfalteerde pad te nemen, waar nog niemand geweest is, behalve een stel herten.

Al lopend voel ik me steeds beter en ben blij, dat ik mezelf toch zover gekregen heb. Alleen de vrolijk in de sneeuw rollende, dartelende en springende hond krijgt me al zo aan het lachen, dat de wereld er weer heel mooi uitziet.






Vienna in de sneeuw

Na zo'n tien kilometer ben ik met een heel vieze Cosmo weer terug bij de auto. Ik besluit mezelf te trakteren op de lekkere linzensoep van Whole Foods. Geen van de rest van het gezin houdt van linzen, dus op deze manier krijg ik een van mijn lievelingskostjes toch binnen.

Thuis zie ik, dat de postbode een pakje van Petra heeft bezorgd! Heerlijke kaasstengels, Shanghai noten en een stel Vriendinnen om te lezen! Ik haal het massagekussen, dat ik van Rick voor Kerst heb gekregen, naar beneden en ga daarop de nieuwe tijdschriften zitten lezen. De massage "vingers" van de stoel gaan lekker diep, precies, wat ik op het moment nodig heb.

Als Rick thuiskomt verkondigt hij, dat hij een reservering voor ons tweetjes heeft gemaakt bij Bonaroti. Hij gaat zondag op reis en wil nog even een gezellige "date" met mij. Bij dit restaurant zijn we oude bekenden en worden door de baas zelf naar ons tafeltje geleid.

Hun eten is altijd perfekt bereid en er is een lange lijst van "specials", zodat je nooit het gevoel weer naar hetzelfde gewoonlijke menu te kijken. Ook vanavond is het weer top!

Mijn carpaccio van zalm en zwaardvis is lekker licht en niet zwemmend in de olijfolie, zoals soms het geval is. Als hoofdgerecht bestellen Rick en ik allebei de hertenbiefstuk. Die komt zo mals, dat je het bijna met een vork kunt snijden! Rick heeft nog ruimte voor een dessert en bestelt een hazelnoottaartje, waar ik natuurlijk een paar hapjes van neem. Echt een maaltijd om van te genieten, dit blijft een van mijn favoriete "feel good" restaurants hier.

Op de terugweg proberen we nog even of Hans en Sylvia thuis zijn. We hebben een fles wijn en een bedankkaart voor Hans mee voor alles, wat hij vorig weekend voor ons had geregeld.

Alleen ben ik hun telefoonnummer vergeten. Rick gaat zondag op reis en morgen kunnen we ook niet en om nu te wachten met bedanken voor een paar weken vinden we ook te lang. Op hoop van zegen gaan we dus maar langs en het geluk is met ons: net als we hun oprit oprijden komen zij er ook aan. We drinken gezellig een glaasje wijn en blijven een uurtje kletsen. Ik bedenk me, dat we zulke spontane bezoekjes (wel met een telefoontje vooraf, zodat we niet zo rauw op het dak komen vallen) veel vaker zouden moeten doen!